Anoniem_2019

Die stoelendans zie ik niet zo zitten moet ik eerlijk zeggen. Pfff, wat vermoeiend zeg. Je hoeft toch niet eindeloos proberen in iemand zijn hoofd te kruipen? Bij een echtscheiding kan het misschien werken (heb ik ook al een keertje meegemaakt), maar als de andere partij geen zin heeft houdt het op. Wat een goed punt is (Hans) is dat het niet de 'cultuur' is waar ze aan gewend zijn. En Mr Bitaktus heeft toch ook wel een punt (ondanks dat hij gekneusd is): het zijn geen ondernemers. Maar kandidaat 2 heeft wel de ambitie uitgesproken om de winkel over te nemen als ik het ooit eens beu wordt! En het liefst alles natuurlijk op een zilveren schaaltje en mij bellen als het pinapparaat het niet doet... Nu is mijn personeel er ook regelmatig bij als ik vertegenwoordigers bijna levend vil, en ze zijn bang voor de confrontatie met mij. Ik heb wel duidelijk gemaakt dat een manager regelmatig met mij moet communiceren over het wel en wee van de winkel en dat ik bij hem/haar dus ook aanklop als het mis gaat. En daar zijn ze denk ik nogal benauwd voor. Ik besefte me dat pas gisteren toen ik weer een felle discussie had met een mannetje van de sigarettenindustrie. Er moet namelijk een nieuw meubel achter de toonbank komen met bepaalde reclame-uitingen, schappenplannen etc. Maar de kop weet niet wat de staart doet dus iedereen (sponsors) zegt 'weet ik niet'. Ik ben dat gezeur dus helemaal beu dus ik heb in een giftige bui een mail gestuurd en gezegd dat ze de lichtbak maar op moeten sturen, dan zorg ik wel voor de rest. Dan krijg ik weer bericht van het hoofdkantoor van Tabac en Gifts (waar ik lid van ben) dat ik wel mee moet werken want dat zijn mijn sponsors... Weer een giftige mail gestuurd dat ik dus volledig wil meewerken en bereid ben mijn hele huidige presentatie te verwijderen... etc etc etc. Nou hebben die sigarettenjongens zo'n groot bedrijf, en zo'n meubel hebben ze er in een dag ingeflikkerd als ze echt willen, maar ze zitten maar te draaikonten en daar kan ik dus niet tegen. Dus er komt een mannetje van mijn sigarettensponsor de winkel in dus ik denk 'aha, die gaan wij eens even aan zijn jasje trekken'. Nu ken ik deze man al jaren en hij kent mij gelukkig ook. Maar terwijl ik dus fel met hem sta te discussiëren volgt mijn personeel dit wel en weet dus ook dat er met mij wel eens dit soort botsingen gaan komen. En daar heeft hij denk ik helemaal geen zin in! Ik heb overigens met kandidaat 1 nooit ruzie gehad, maar met kandidaat 2 heb ik wel eens knallende ruzie midden in de winkel gehad. Hij had het in zijn hoofd gehaald om 'gewoon' een dag vrij op de kalender te schrijven omdat hij 'de dag daarvoor naar een bruiloft van een vriend moest'. Ik kon niemand anders krijgen dus dat ging niet door. Toen kreeg ik de reactie 'dan vraag je toch je moeder even' (die is bejaard en opgehouden met werken). Dat ging dus ook niet door en toen heeft hij twee dagen niks tegen me gezegd. EN TOEN VLOOG HET DAK ERAF! Ik heb hem toen schuimbekkend de winkel uitgezet. We hebben het daarna wel uitgepraat maar hij weet nu wel dat als bij mij de deksel eraf vliegt.... Dit is niet constructief, dat weet ik. Maar ik moet echt een zekere mate van felheid ten toon spreiden anders wordt ik door iedereen ondergesneeuwd (ex-vrouw, personeel, tabaksindustrie, gemeente, accountant, en zelfs mijn klanten). Dankzij deze instelling heb ik een goede relatie met mijn kinderen (na vier jaar strijd, mediation en advocaten is dit opgelost), als ik op mijn gat was blijven zitten had ik ze nauwelijks nog gezien. Dankzij deze instelling is misschien mijn hele bedrijf er nog! Hoe dacht je dat het ging toen ik in de zaak van mijn ouders kwam... nou, knallende ruzies gehad met mijn moeder maar ik heb toch doorgezet. Het klinkt misschien nu dat ik maar met iedereen ruzie loop te zoeken, maar dit is niet zo hoor. Ik ben erg flexibel in het maken van de roosters en er heerst bij ons een erg 'losse' sfeer in de winkel. Wij dragen geen kantoorgalgen en ik probeer er elke dag weer een lolletje van te maken. Ik houd rekening met hun situatie en bijna alles gaat in overleg. Als ze zich niet lekker voelen heb ik een paracetamolletje. Als ze pijn in hun rug hebben mogen ze mijn hittepit lenen. Ze hebben rookpauzes. Ze krijgen ook een kerstpakket. Ik doe niet moeilijk als ze vijf minuten te laat zijn. Ik probeer ze tevreden te houden. Om dit verhaal nog wat langer te maken: ik heb nog een derde parttimer. Deze jongen is ex-stratemaker en kwam gewoon een keer solliciteren. Het was een beetje een ruwe diamant maar ik heb hem toch een kans gegeven. Ook bij hem heb ik zeker in het begin op de rem moeten trappen maar met wat plak- en schaafwerk is het toch een goed personeelslid geworden. Ik heb hem geleerd met klanten om te gaan en rekening te houden met je collega's. Als er iets niet in orde was besprak ik dat met hem en vervolgens nam hij dat direct ter harte en ging aan de slag. Hij is zo brutaal als de neten dat vind stiekem iedereen leuk, dat weet ik zeker. Elke keer roept hij dat als zijn contract afloopt weg gaat maar hij tekent steeds bij 'omdat hij het hier gezellig vind'. Het is wel een type dat ik kort moet houden maar omdat hij zo eerlijk is weet ik direct wat zijn mening ergens over is. We kunnen dus goed samenwerken. Dat hele 'dominantie' gedoetje, daar is de hele natuur van doorspekt natuurlijk. Ik hoef alleen maar naar mijn twee honden te kijken, twee broertjes die mijn vrouw uit het asiel in Ierland heeft gehaald. Het zijn echte vuilnisbakken en 'Irish scumbags'. Toen ik ze net leerde kennen vochtten ze vaak met elkaar tot bloedens toe. Ik moest ook hier mijn plekje dus letterlijk bevechten (ik ben er gewoon een keer tussengesprongen en mee gaan matten) anders zaten zij nu op de bank en lag ik in de gang... Misschien een mooie metafoor voor de relatie met mijn personeel?

Maatschappelijk en integer ondernemen. Wat is mogelijk? Ik vind dat elk bedrijf in principe 'maatschappelijk' onderneemt, want je bezorgt mensen werk. Dan het 'integere' aspect. Dat is lastig. Ik verkoop tabakswaren en ik jaag dus mensen de dood in (volgens gesubsidieerde figuren die met een soort heksenjacht tegen de tabak bezig zijn). Die zou ik dan dus weg moeten doen. Dan verkoop ik souvenirs die door arme Chinezen worden gemaakt zodat ik erop kan verdienen. Die zou ik dan dus ook weg moeten doen. ... okay, dat gaat dus niet. Wat ik naast dit spul wel verkoop is 'fair trade' -souvenirs. Hiervoor wordt klaarblijkelijk geen mensen voor uitgebuit in China, dus dat vind ik een prima inititatief en dat steun ik ook. Nee, dat integere, dat lukt me nog niet zo..

Hier op HL 'helpen' ondernemers elkaar toch al? Wat is nu het ergste wat je overkomen kan? Als bij mij de bank de stekker eruit trekt is het ook einde oefening. Maar om me daar nu elke dag zorgen over lopen te maken... ik heb wel wat beters te doen zeg. Ik heb vaker omzetdalingen en 'slechte' jaren meegemaakt en ook tijdig de bakens verzet. Als het ene niet lukt ga ik gewoonweg wat anders doen. Weet je, als je op je sterfbedje ligt, waar denk je dan aan? Aan de kredietcrisis? Aan het raampje van je auto dat niet naar beneden wilde in 2007? Aan de grootscheepse complotten in America? Aan de rotsen die te hard waren, dat er teveel zand op strand lag... ;) Ik maak trouwens handig gebruik van de crisis: op mijn raam staat momenteel 'kredietcrisisprijzen!'

Tja, zelfs mijn vrouw noemt mij zojuist weer een rare. Ik ben net met een kinderfietsje waar een enorme hoop zanderig vies touw op zat gebonden door de stad gelopen. Natuurlijk een maf gezicht maar ik had een prachtig touw gevonden op het strand, heb het vervolgens met mijn dochter de duinen over gesleept, op haar fiets gebonden en naar huis gekachelt. Maar dit nu even terzijde. Wat ik bedoelde was dat ik inderdaad geen flauw benul heb hoe je spullen uit China moet halen (met containervervoer) dus daar kan ik je geen adviezen in geven. Waar ik wel verstand van heb ik verkopen, en ik verkoop genoeg spullen uit China. Sterker nog, zonder China had ik geen winkel! Een goede verkoper kan alles verkopen. Een beetje passie en kennis van het produkt is nooit weg natuurlijk maar als je goed nadenkt en een beetje brutaal bent kom je echt een heel eind. Ik ben overigens ook geen topverkoper maar ik kan mensen wel enthousiast maken voor mijn produkt. En enthousiasme verkoopt ook.

Ik heb de laatste dagen hier nog even over nagedacht, en mij bekruipt het gevoel dat ik inderdaad een extern iemand moet gaan inhuren. Zeker als mijn andere projecten een beetje gaan lopen zal dit denk ik noodzaak worden. Ik ga pas volgend jaar mijn culinaire projecten eens goed onder de loep nemen dus dan is dat pas aan de orde. Ook moet het natuurlijk financieel allemaal te behappen zijn, maar volgend jaar loopt er een contract af van een andere parttimer dus dat schept mogelijkheden. Ik merk wel dat er nu meer een 'wij' en 'hem' gevoel is ontstaan in de winkel. Maar ik ben die vadsige ontevredenheid beu en ik zal hier nog wel een gesprek over houden met ze. Idioot eigenlijk, je vind dat mensen hun best doen en wilt ze belonen, en vervolgens zijn ze op hun tenen getrapt.

Oei Stefan, je eikenhouten bootje is nu wel een beetje uit koers.... ;) O ja, voordat mijn hoofd er weer afgebeten wordt (niet door jou Stefan), ik geef dus alleen mijn beperkte visie op deze problematiek, inclusief schrijffouten. Ik heb geen flauw idee hoe die business met China verder gaat, maar wat beperkte adviezen uit de polder zijn ook nooit weg lijkt me. Je weet dus al wat je NIET wil, en dat is een winkel (ik geef je overigens groot gelijk). Ik ben inderdaad geen fan van Marktplaats. Het is één grote vuilnisbelt waar mensen je maar moeten weten te vinden. Het enige wat ik ooit gekocht heb op marktplaats zijn computerspelletjes (leuk, 10 euro en dan nog proberen af te dingen). Er zijn echter wel mensen die uitsluitend handelen via marktplaats, maar of daarmee het grote geld verdient wordt... ik weet het zonet nog niet. Je stelt zelf een vraag en het antwoord moet je eigenlijk even gaan uitzoeken: hoe kopen retailers eigenlijk in. Als jij een container kan laten komen dan doen zij dat vast ook wel. Je zegt dat een groot deel van het succes ligt verscholen in de produkten zelf, maar dat ben ik niet met je eens. Ik verkoop containers vol met de grootste 'crap from China' en dat zijn heus geen kwalitief mooie unieke designs. Maar waarom kopen mensen ze bij mij, omdat ze op dat moment geen keus hebben! Kinders staan te brullen, vrouw is chagrijnig (oeps, weer een schrijffout?) en meneer moet een cadeautje voor oma uitzoeken dus hij koopt maar een deurbel voor €14.95 (inkoop €4.95). Hij gaat dus echt niet de halve stad doorlopen of even zoeken op marktplaats. Snap je 'nem? Ik ben net op de goede plaats op het goede tijdstip met mijn spulletjes, en dat moet jij ook zijn. Je moet je klanten 'vinden' en net de goede snaar weten te raken. Weet je, ik zou me nog maar eens goed achter de oren krabben en goed nadenken wat je nu precies wil en vooral wat je niet wil. Wil je een dump-garagebox en handelen op marktplaats of wil je een groothandel? Persoonlijk lijkt het mij dat je inspringt in een overvolle markt waar dit jaar de mensen nog eens lekker op gaan bezuinigen ivm de crisis, dus lastig kwijt te raken.

Ik vind de website er prima uitzien. Hij laadt lekker snel en je komt snel waar je wezen moet. Er staan duidelijke foto's bij. maarrrr.... ook hier wordt nog niet gesproken over waarom ik mijn bed bij jou zou kopen en niet bij de Ikea, Leen Bakker, Kwantum of al die andere interieurwinkels die nog erachteraan hobbelen. Als ik naar mezelf kijk dan vind ik prijs eigenlijk niet zo belangrijk voor een bed en matras. Ik wil een goed bed hebben en ik ken jullie helemaal niet, dus waarom zou ik bij jullie kopen. Misschien moet je de prijzen bij de concurrentie eens even checken en vervolgens hier goede sier op je site mee proberen te maken? Maak eens een 'adviesmail-adres'. Hier kunnen mensen vragen stellen over je spullen. Advies en service, dat zijn echt punten waar je mee kunt scoren, en prijs volgens mij allang niet meer. Beetje off topic, maar wist jij dat er in Asten één van de beste restaurants van NL zit (Restaurant Puur)?

Hallo Stefan, Je verhaal klinkt in de eerste instantie best goed, maar denk eens na over het volgende: Als ik meubels wil, kijk ik eerst bij Ikea of rijd ik effe naar het industriegebied hier. Marktplaats duurt me gewoonweg te lang als ik naar een tafel op zoek ben. Er is enorm veel concurrentie op dit gebied dus waarom zou ik bij jou wat kopen? Je hebt dus volgens mij geen 'extra verkoop argument' (zo heet dat geloof ik). Zelfs bij de Kwantum staan eikenhouten meubelen. Eikenhout is volgens mij schaars: een heel goed argument zou kunnen zijn dat er een keurmerk op het hout zit en dat het dus 'verantwoord' geproduceerd is. Dat klinkt misschien er geitenwollesokkerig maar dit zijn wel dingen waar mensen steeds meer op letten (mijzelf inclusief). Wat wel goed klinkt: je begint inderdaad klein. Niet eerst een leasebak en een Cartier horloge en dan pas nadenken over de business. Okay, maar nu even wat directe antwoorden: Wat zou ik anders doen: ik zou zorgen voor een 'eva' en hier goed op focussen bij de verkoop. Uitventen die hap! Ook is marktplaats leuk maar waarom probeer je niet eerst de boel in je regio kwijt te raken en daarna op marktplaats? Waarom niet folderen en adverteren in het huis aan huis-kattebak-krantje? Doelgroep: er komen steeds meer oude sokken met geld. Die vinden prijs minder belangrijk maar willen wel service. Waarom maak je de prijs niet hoger en bezorg je niet? Als je dit goed uitvent heb je weer een 'eva'. Andere verkoopkanalen: ik zou zeggen, stap eens af op de meubelzaken in je omgeving of benader ze eens landelijk. Probeer ze over de streep te trekken door je spullen bv in concessie neer te zetten. Verkoopt het niet dan ruilen we het om of zoiets, dat werkt bij mij ook altijd prima als iemand wat aan mij probeert te verkopen. Hoe zit het eigenlijk met schade/verzekeringen van de meubels in de container? Wie draait er voor op als de container bv van de boot afkukelt? Of als de helft kapot is? Houd er effe rekening mee, ik heb daar griezelige verhalen over gehoord.

Even een update: Er komt een VOF met als vennoten mijn vrouw en de Boerderij (CV). Ik werk wel mee maar houd me verder bemoei ik me niet met het management van het restaurant. We hebben dit besloten omdat er hier echt geen twee kapiteins op het schip kunnen! De administratie van de VOF kan mee in de jaarrekening van de Boerderij en bovendien zijn de verzekeringen dan ook in orde. Ook wil de Boerderij zelf ook nog wat investeren dus dat komt allemaal wel rond. We zijn gisteren wezen inventariseren maar er moet niet dramatisch verbouwd worden of zo, eigenlijk het grootste deel van de faciliteiten is er al (koelkast, spoelkeuken, opslagruimte, wc's in orde etc.). We hebben een oude bar opgesnord en voor de rest sprokkelen we praktisch alles tweedehands bij elkaar! Hier en daar een likje verf en dan kan Sergio zijn drie sterren gaan inleveren in Zeeland ;D. De winstverdeling is overigens 30% Boerderij en 70% voor mijn vrouw, wat ik niet onredelijk vind. Mijn vrouw investeert wat eigen geld in het restaurant en de rest kan ze van mij lenen. Maar kan het nu ook investeren? Ik vraag me nu echter af hoe ik die lening het beste kan opvoeren? Kan ik als eenmanszaak investeren in een VOF of is het gewoon een privé-actie?

Dank voor jullie berichten. Ik weet nu dus dat ik maar niet bij de brandweer moet... ;) Er zijn wat mensen die zeggen dat ik maar een 'extern' persoon moet aantrekken om de boel over te nemen. Dat kan ik natuurlijk doen maar dan word het wel droog brood en water in plaats van kaviaar en champagne elke dag! Kom op zeg ik ben een kleine middenstander. Dan kan ik beter of de zaak verkopen of sluiten en huur gaan vangen. Ik geloof verder niet in het onder druk zetten van mijn personeel met doemverhalen 'wat gebeurt er als...'. Ik heb ze haarfijn duidelijk gemaakt dat als deze tent niet genoeg oplevert ik hem sluit. Dat lijkt me ook niet zo moeilijk te begrijpen voor ze, het moet voor mij ook de moeite waard zijn. Annedien heeft me haarfijn door: ik ben wel eens driftig. Nu komt dat ook wel vaak van pas als ondernemer! Ook heb ik mijn 'blinde vlekken' wat betreft de omgang met mensen. De mannelijke tak van mijn familie heeft namelijk een erfelijke vorm van autisme waardoor ik teveel in mijn eigen universum leef en me slecht kan inleven in andere mensen (volgens mijn vrouw). Nu heb ik daar allemaal niet zo'n problemen mee maar vaak 'zie' ik bepaalde signalen gewoonweg niet. Een hele goeie is dat ik inderdaad verwacht van mijn personeel dat ze mijn probleem oplossen. En misschien wil kandidaat 1 inderdaad de confrontatie zoveel mogelijk vermijden. Nu is 'om het probleem heen lopen' ook wel iets typisch Nederlands hoor. Ik heb veel met Italianen samengewerkt maar als die meningsverschillen hebben knallen ze alles er in vijf minuten uit en gaan dan samen een glas wijn drinken (en parma-ham, olijven en salami erbij, yummie). Een Nederlander doet dat liever niet. De historie van mijn bedrijf is leuk, maar daar betaal ik de rekeningen niet van. Mijn klanten vinden het ook 'leuk', maar voor vijf cent lopen ze naar de concurrent aan de andere kant van de stad. Als personeel een aantal jaren bij je blijft komt er toch een soort 'machtsstrijd' op gang, of je dat nu wil of niet. Iemand ziet op een bepaald moment zijn waarde voor het bedrijf en gaat de grenzen opzoeken. Het is dan aan mij om aan te geven dat de grens van het toelaatbare is bereikt. Dit heb ik met ALLE personeelsleden gehad die bij mij werken of gewerkt hebben. Ik ontkom er dus niet aan om soms op de rem te trappen. Ik heb echter maar één persoon gehad die is opgestapt omdat ze dacht dat ze onmisbaar was, dus het verloop is niet groot. Misschien zit mijn personeel inderdaad helemaal niet te wachten op mijn veranderdrift en 'nieuwe projectjes', daar had ik echt nog niet bij stilgestaan. Voor mij is dat de normale gang van zaken, maar dat hoeft het voor hun dus niet te zijn! Ze vinden blijkbaar dat ik teveel aan de boot zit te schudden momenteel. Aan de andere kant: als ik vraag of zij interesse heeft, waarom zegt ze dan 'ja'? En waarom niet 'daar moet ik even over nadenken'? Mensen willen altijd vanalles en liefst zo makkelijk mogelijk, maar ze denken nooit na over de gevolgen die het voor ze kan hebben. Ik denk dat kandidaat 1 dat ineens door kreeg. Okay, hoe nu verder? Ik laat de boel eerst maar eens 'afkoelen' en we gaan eens aan het werk. Ik ga me eerst eens richten op een verkoopcursus en een cursus tabakskennis die ik mijn personeel ga geven. Dit zal allemaal in een ontspannen sfeer gaan dus dan komt er misschien nog iets naar voren. Momenteel haal ik even de druk van de ketel, mijn personeel een kant op leiden die ze niet willen is ook geen oplossing.

Ik heb fijn personeel. Werkelijk! Ze werken hard, zijn niet vaak ziek en staan in noodgevallen voor me klaar. Ik heb twee vaste parttimers die eigenlijk de 'harde' kern vormen. Omdat ze al zo'n zes jaar in dienst zijn en de zaak in die tijd goed gegroeid is, heb ik ze vorig jaar een loonsverhoging gegeven, waardoor hun loon aardig hoger ligt dan de CAO voorschrijft. Er zijn jaarlijks loonsverhogingen via de CAO, maar deze had ik helemaal uit mezelf gegeven. Er zijn echter wat zaken die de laatste tijd wat gemorrel veroorzaken. Ik ben van plan om volgend jaar wat terug te treden uit de zaak en me te richten op andere projecten. Ik zal dus iemand in de winkel meer bevoegdheden moeten gaan geven en de zaak laten managen als ik weg ben. Ik zal zelf op de achtergrond de touwtjes en de administratie nog wel in handen houden. Ik heb dus bij beiden eens een balletje opgegooid wat ze er van zouden vinden. Meer verantwoordelijkheid betekent meer loon, dus je zou denken dat ze daar happig op zijn. Maar daar gaat het nu juist mis: ze zijn niet vooruit te branden! Ik ben begonnen met de kandidate die het langst meeloopt. Gesprekken gehad en 3 maanden de tijd gegeven om te beslissen hoeveel uren ze kon draaien (heeft twee kids) etc. Voor het verlopen van de termijn nog eens aan haar jasje getrokken en zelfs bij haar thuis geweest en samen met haar man erbij een gesprek gehad. Goed, dat leek in kannen en kruiken maar een paar dagen daarna trekt ze ineens haar voorstel weer terug. Ik een boze mail gestuurd en daarna een goed gesprek gehad, waar ik haar heb duidelijk gemaakt dat dit een nogal slechte indruk op mij maakt, zeker voor iemand die straks de boel moet managen als ik weg ben. Er moet namelijk worden gecommuniceerd met mij en dit is geen goede start! En nou komt 'ie: het beste argument waar deze kanditate mee kwam was 'ik verzorg toch ook wel eens je katten als je op vakantie bent'.... uhh, ja, in werktijd! En verder helemaal niks. Geen 'ik heb toch wel interesse, wil me er voor inzetten maar volgend jaar' of zo. Zucht.... Okay, kandidaat nummerrrrr 2! Deze parttimer is als een rots in de branding en niet zenuwachtig te krijgen. Op communicatief gebied kan er ook nog wel wat aan geschaafd worden maar daar kan ik aan werken. Ik leg hem de zaken uit en mail hem over het hoe en wat van de business de komende jaren. Nu zou je denken dat iemand denkt van 'hé, er ligt een betere baan op de loer, ik ga me even van mijn beste kant laten zien' maar nee, ik krijg een mail terug waarin het feit wordt aangehaald dat ik vorig jaar één loonsverhoging heb verrekend met die loonsverhoging die ik uit mezelf had gegeven.... voor de rest wel interesse hoor. De dag na de mail wordt er prettig gewerkt en verder nergens over gerept. Zucht... Is het nu zo moeilijk om even op mij af te stappen en te zeggen: 'beste Zeemeeuw, die baan die wil ik graag, wat moet ik daar voor leren?' Maar niks, dat metertje extra, geen zin in. Alleen maar op de korte termijn denken. Ik word daar boos om! Ik zoek juist iemand die een bepaalde mentaliteit aan de dag kan leggen en niet bij elk akkefietje in zijn schulp kruipt. Maar wat er niet in zit is blijkbaar niet aan te kweken en het ideale personeel bestaat niet. Maar ik vind het zo raar dat als je je waardering laat blijken door loonsverhogingen en ze het vertrouwen geeft om de boel te runnen, er zo lauw op wordt gereageerd. Ik word ook niet actief benaderd, ze blijven liever veilig zitten waar ze zitten. Is deze mentaliteit nu het grote verschil tussen een ondernemer en een werknemer en kan ik hier niks aan doen? En hoe kan ik deze mensen nu verder nog enthousiast maken? Moet ik boel maar laten rusten en gewoon zelf het management maar blijven doen? Ik wil ze toch wel duidelijk maken dat dit geen goede indruk op mij maakt, maar dan zijn ze natuurlijk ook weer in hun kuif gepikt. Een werkNEMER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'ik ga eens bij mijn baas VRAGEN'. Een werkGEVER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'daar ga ik eens wat aan DOEN'. Graag jullie advies in deze.

Da's een goeie! Daar heb ik eigenlijk nog nooit bij stilgestaan. Op mijn website gebruik ik namelijk ook 'wij'. Nu kan ik er wel mee wegkomen omdat ik de business niet run op mijn eentje, het is echt wel iets wat 'wij' (dus ik en mijn personeel) neerzetten. Daarnaast zijn de adviezen van mijn vrouw van onschatbare waarde! Ik denk ook dat klanten een bedrijf toch liever zien als 'samenwerkingsverband' en dat het ook professioneler staat als je het over 'wij' hebt (ook al hebben ze het dan alleen over zichzelf en hun vrouw). Als je 'ik' veel gaat gebruiken lijkt de website als snel op een privé-website. Aan de andere kant, als je alleen werkt mag het allemaal best wel wat persoonlijker en zou 'ik' inderdaad best wel meer gebruikt mogen worden. Als je je website goed aanpakt kweekt dat ook wel weer vertrouwen. Echter, zoals ik al zei, je moet niet de indruk wekken dat je ergens op je zolderkamer zomaar wat hebt opgezet en 'even' wat klanten zoekt.

Zeventien jaar... eens even kijken, wat deed ik op mijn zeventiende. O ja, ik weet het weer, naar school, werken in de horeca en veel op de racefiets. En ondertussen natuurlijk dromen over wereldheerschappij! Ik vind het echt hardstikke tof dat je een bedrijf wilt starten. Er borrelen bij mij wel echter wat vragen naar boven. Waarom wil je een bedrijf starten? Wat zijn je beweegredenen? Wil je snel rijk worden, of wil je heel graag zelfstandig zijn? Waarom zou je niet voor een software ontwikkelaar gaan werken? Dat is de 'kern van de zaak': het waarom. Ik ben bijvoorbeeld allergisch voor mensen die me vertellen wat ik moet doen, dat was de voornaamste reden voor mij om zelfstandig te worden. En ten tweede, waarom investeer je niet in een rugzakje en ga je eens Europa rondtrekken? Je hebt nog heus genoeg tijd om serieus te doen en in je maatpakje in kantoortjes te zitten! Ik vroeg het me gewoon even af, verder wens ik je veel succes!

Toen ik in de automatisering zat, zei mijn mentor eens dat de meeste software geschreven werd volgens de 'JBF methode. Dus wij allemaal: huh... SDM methodiek, kennen we, IDO methodiek, kennen we ook, maar die JBF.... in welk boek stond dat dan? Dus wij dagenlang zoeken maar konden niks vinden. Mijn mentor lachte zich een kriek want het bleek de Jan Boeren Fluitjes Methode te zijn! En zo richt ik mijn winkel ook in: op zijn Jan Boeren Fluitjes! Ik recycle alles, er staat nog zelfs een kast die al in 1941 is neergezet. Massief eikenhout, prachtig. Voor de rest heb ik een cirkelzaag, gereedschap en piepklein klusbedrijfje die me kan helpen. Ook laat is soms wat maken naar eigen ontwerp, als het echt mooi moet zijn. Er zijn natuurlijk collega's die hun boel laten inrichten via een interieurbouwer. Dat levert ongetwijfeld meer op, omdat er wordt nagedacht over de routing en de invulling van je meters. Maar ik en ook veel van mijn klanten wil niet dat mijn winkel op een tankstation gaat lijken. Ik heb een oud pand, veel hokjes, dikke muren en eikenhout. Onhandig maar ik vind het heerlijk! Het hoeft van mij allemaal niet zo strak en doordacht te zijn, dat soort winkels zijn er al genoeg. Bovendien moeten er astronomische bedragen in zo'n modern interieur worden gestoken en daar heb ik geen zin in. Aan de andere kant snap ik wel dat er ondernemers die een winkel willen starten dit niet zo kunnen doen zoals ik. Je zal toch met een plan naar de bank moeten en het interieur is gewoonweg heel belangrijk. Dus ik snap de filosofie wel hoor, ik vind het alleen altijd wel leuk om de zaken anders aan te pakken. Ik heb een aantal jaren flink verbouwd (eigen geld ingestoken), muur eruit en een timmerman laten komen voor het interieur. Ik heb het zelf ontworpen samen met die timmerman en het ziet er nog steeds hardstikke mooi uit. Ik kan er ook alle kanten mee op. Momenteel ben ik bijvoorbeeld wat meters voor de souvenirs erbij aan het pakken, en hoe denk je dat ik dat inricht? Ik had nog wat oude glazen vitrinedeuren die ik ga gebruiken en voor de rest komt de rommel van de Praxis (steunen etc). Er zijn trouwens in mijn branche meer winkeliers die het anders aanpakken. In Amsterdam zit een familie met al zo'n twintig kleine gemakswinkels. Elke keer als ze een zaak openen zetten ze een familielid achter de toonbank en het interieur: daarvoor rijden ze naar de Ikea en vervolgens knallen ze het met de hele familie erin! Schitterend vind ik dat en bovendien zijn ze nog succesvol ook. Dus denk eraan: de eend vliegt in troepen maar de arend vliegt alleen...

Ryanair is al een vervelende vliegtuigmaatschappij, daar veranderd dit niks aan. Wij vliegen vaak naar Ierland maar als het effe kan nemen we Air Lingus. Het is misschien wat duurder, maar het is daar gewoonweg minder dringen en ze ze gaan wat netter met je om. En ach, je hebt wel vaker dat je een muntje nodig hebt voor de plee. Probeer in België maar eens zonder te betalen langs de toiletjuffrouw te glippen... je wordt bijna met pek en veren door een woeste menigte de stad uit gejaagd! Dit opent natuurlijk nieuwe perspectieven voor Micheal: - van te voren een formulier invullen of je gaat plassen of poepen, inclusief gewicht en diameter van de drol - scheet-toeslag voor flatulente mensen - gewichtstoeslag voor corpulente mensen - bij driemaal hoesten ook een muntje betalen - de shop-catalogus kan worden gebruikt als wc-papier - schuifje voor de ramen ook met een muntslot - wat stoelen monteren op de vleugels. Goedkoop en veel frisse lucht!

Wat is dit toch een fijn forum! Ik zit dus in dezelfde situatie en ik wist dus niet dat je niet twee eenmanszaken mocht hebben. Ik wil dus een apart bedrijfje oprichten dat zich bezighoudt met horeca-activiteiten. Als ik het goed begrepen heb moet ik dus alleen naar de kvk om een handelnaam toe te voegen? Het is juist verdraaid makkelijk dat de administraties samengevoegd kunnen worden. Zo hoef ik niet zo'n verrekt apart jaarrapport te laten maken, wat toch een sloot geld bespaard. Nee, goed nieuws. Ik vraag me wel af hoe het zit met personeel wat zowel voor het ene als het andere bedrijf werk wil verrichten. Hier in de winkel vallen ze onder een CAO en in hun contract staat welk werk ze moeten verrichten. Ik mag ze dus niet inzetten voor horeca-activiteiten. Vraag me toch af hoe dat zit, gelukkig heeft mijn branche-organisatie een hier een aanspreekpunt voor, dus daar kom ik wel achter.

Beste Abdelhak, Weet je, een webshop in Marrokkaanse producten... leuk allemaal maar het klinkt mij allemaal niet levensvatbaar in de oren. Onthoud even een ding. Er bestaat niet zoiets als 'easy money'! Waarom zou ik relatiegeschenken bij jou kopen en niet bij de Blokker, Xenos, Hema, Sligro of die enorme hoop andere bedrijven die hierin doen? Het klinkt nu allemaal misschien alsof een stelletje stoffige gesettelde ondernemers jou vanuit hun pluche stoel proberen 'tegen te houden', maar dat moet je even opzij zetten. Dat is namelijk echt niet zo. Je opleiding kan je later weer op een heel andere manier van pas komen dan je denkt. Ik heb bijvoorbeeld heel veel nut van mijn automatiseringsopleiding en mijn horecaervaring, terwijl ik een winkel heb! Waarom ga je eigenlijk niet proberen actief dit soort produkten aan de man te brengen even zonder webshop? Probeer ze eerst eens in je eigen woonplaats aan de winkels te slijten. Je leert dan met mensen om te gaan (winkeliers zijn vervelende mensen om zaken aan te verkopen) en zo krijg je ook snel door welk produkt goed loopt en welke niet. Begin klein. En o ja, maak nog een beetje lol ook in de tussentijd, je leeft niet om te werken!

Het eerste wat ik dacht: 'Hoera, weer een webshop met nietszeggende artikelen die binnen een jaar op de fles is...'! Waarom wil niemand in dit land nog iets met zijn handen doen? Waarom wil iedereen 'een webshopje' starten? Wij hebben bakkers en timmermannen nodig! Mijn advies: ga aub terug naar school, maak je opleiding af. Heb ik ook niet gedaan overigens en altijd spijt van gehad. Daarnaast, je wilt dingen aan mensen gaan verkopen... ga dan eens werken in een winkel. Je komt in contact met klanten en je weet op den duur hoe hun klokje tikt en hoe ze op een artikel reageren. Ga eens de loopgraven in. Leer eens verkopen. Wat is overigens 'hoe trekkend zijn relatiegeschenken nu'?

... en waarom geen stichting oprichten met als doel om jongeren met een handicap te werk te stellen? Mijn zoon heeft zelf een verstandelijke handicap en zit op speciaal onderwijs, dus zo kwam ik op dat idee. De boerderij is ook nog eens een 'zorgboerderij' maar dat was ook nog iets wat volgens de manager in ontwikkeling was. We kunnen echter wel gebruik maken van deze status. Kijk, we gaan daar toch niet zitten voor het grote geld en ik denk dat wij veel meer kans hebben om op zo'n manier medewerking van de gemeente te krijgen. ik heb het volgende plan: - dit jaar aanmodderen, de boel op proberen te zetten en bedrijfsplan te schrijven. - gemeente benaderen met opzet stichting of vof commercieel idee. - eventueel combinatie met de boerderijwinkel zoeken, want deze komt volgend jaar ook nog eens vrij. De focus ligt dan op volgend jaar. Dat geeft ons de tijd om de boel goed op te zetten.

Ik ben op de hoogte van de risico's. Ik wil dan ook pas dat deze VOF van de grond komt als de boel goed in de stijgers staat. Dat zal dus op korte termijn niet gebeuren. Ik snap wel wat deze man wil, hij wil wat vers bloed door de boerderij laten stromen en ik vind het een daad van vertrouwen dat hij gelijk deze stap wil maken. Hij neemt natuurlijk ook risico. Toch wil ik eerst een goed plan maken en natuurlijk eens gaan kijken wat het allemaal gaat kosten. De 'biologische scene' loopt niet over van commercieel denkende mensen, maar er is idealisme genoeg. Een combinatie van deze twee moet mogelijk zijn!

Tja, ik weet dat het allemaal wat 'shaky' klinkt. Maar je geloof dat er helemaal niks op dat soort boerderijen volgens harde commerciële lijnen wordt opgezet hoor. Dankzij die manager waait er wel een frisse wind door die boerderij en de oude garde loopt daarom ook knorrend weg. Diegene die de winkel runt, stopt er ook al mee. Er moet ineens namelijk openheid van zaken gegeven worden en geld verdiend worden... Kijk, ik kan me er geen buil aan vallen hoor. We investeren wat, maar dat zijn geen idiote bedragen. En ik zie het een beetje als een samenwerking. Wij hebben affiniteit met de plek en de biologische zaak. We kunnen met verschillende plannen naar de gemeente stappen en kijken hoe rekbaar de zaken zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld een keer naar de gemeente gestapt en heb gevraagd wat er mogelijk zou zijn om activiteiten te ontplooien in de ruimte boven de winkel. Er is meer mogelijk dan je denkt! Ik kan me suf schrijven aan plannen en spreadsheets, maar ik ga eerst eens even brainstormen en kijken wat de mogelijkheden zijn. Dit is niet een business waar je gelijk een keihard franchise-concept tegenaan kunt gooien, en dat is trouwens ook niet hoe ik iets op wil zetten. Ik wil met zo min mogelijk middelen iets maken, dus oude troep van de rommelmarkt halen en een tweedehands oven etc. Ook wil ik nog een illegale drankstokerij, een wietplantage (ook biologisch) en een gokhal openen. Die mensen van de camping houden vast ook wel van een drankje, wietje en een gokje op zijn tijd... (voor meelezende ambtenaren, dit is een grapje). Vandaag hebben we trouwens een mail gekregen van de manager. Hij wil inderdaad een vof opstarten met een verdeling van 70% voor ons en 30% voor hemzelf. Zo wordt hij onze 'dragon' eigenlijk!

Beste HL leden, hier een leuk verhaaltje en wat vraagjes, Mijn vrouw, culinair journaliste besloot vorig jaar om in de zomer vier maanden wat te gaan werken in een restaurant op een biologische boerderij middenin de polder hier op walcheren. We verklaarden haar allemaal voor gek omdat ze praktisch niks verdiende en ik vond dat ze uitgebuit werd! Nu zijn wij nogal culinair ingesteld. We moeten regelmatig restaurants 'spotten' en ook zijn wij altijd met eten bezig. Ook zijn wij altijd op zoek naar goede producten: 'gelukkige' vlees & vis (tilapia-filet in laten vliegen uit Taiwan vinden wij bijvoorbeeld onzin) en zoveel werken met seizoensgebonden producten van de boeren uit de omgeving. Mijn vrouw is een geweldige kokkin en ze zoekt in haar werk eigenlijk altijd een combinatie van koken en schrijven. Dit was voor haar dus een leuk project. Naast de boerderij is er ook nog een camping, een winkel en een tuinderij. Er was ook nog een kaasmaker maar die is inmiddels verdwenen. Het restaurant heeft één groot voordeel: een schitterende boomgaard. Je kunt hier je biologisch maaltje oppeuzelen en vervolgens met je sigaartje heerlijk achterover leunen en luisteren naar het ruisen van de bomen (of je kinderen die elkaar weer aan het afmaken zijn). Al met al dus een heerlijke plek, je zit echt 'middenin' de boerderij. Je hoort de koetjes loeien, ruikt het hooi etc. Wij worden er in ieder geval altijd vrolijk van en vorig jaar jeukten onze handen ook al: wij vonden dat de toenmalige restauranthoudsters (twee biologische dames) veel te veel kansen lieten liggen. Er werd wel hard gewerkt maar niks verdient. Ook heb ik zelfs een keer staan afwassen omdat de ene dame te laat was en de andere ziek. De winkel doet het wel goed geloof ik. Ik heb daar eens een tijdje met een bakkie koffie buiten gezeten maar er kwamen genoeg mensen op af. Jullie raden 'em vast al: ze zijn nu nog op zoek naar ondernemers om het restaurant op poten te zetten. Er is een nieuwe manager aangesteld om de hele boerderij 'vlot te trekken'. Ze zijn onderdeel van de Loverendale groep, die meer boerderijen onder hun vleugel hebben. We hebben gisteren een leuk gesprek gehad met de manager, die zelf zegt dat hij 'ondernemer en boer' is. Een helder, rustig mens met handen als kolenschoppen! Hoe dan ook, ik had er een goed gevoel bij. Onze eerste vraag was dan ook: hoe zit het met de vergunningen? Nou, die bleken er dus niet te zijn. Dat betekent dus dat de hele opzet van vorig jaar eigenlijk zo illegaal als de neten was. De manager zou eens de gemeente polsen wat er zoal mogelijk zou zijn. Ik vind dit echter wel een belangrijk iets: ik heb weinig zin om iets op te gaan zetten wat vervolgens dichtgegooid kan gaan worden. Ik weet bijna ook zeker dat de gemeente geen horeca-vergunning gaat afgeven. Je kan natuurlijk zeggen, hoppakee, gewoon doen maar ook de manager had eigenlijk geen zin om dit project op drijfzand te gaan bouwen. Ten tweede: de ondernemingsvorm. Hij stelde zelf voor om een VOF te maken, wat mij wel een goed idee leek. Ook zij hij dat je dan sterker staat als je naar de gemeente toe stapt. De vorige eigenaars van het restaurant huurden het restaurant. Als vennoot brengt hij dan de spullen in (van het restaurant) en de locatie. Hij deelt dan in de winst of het verlies natuurlijk. Het contract zou overigens een jaar lopen. Wat denken jullie? Gewoon eens proberen voor de zomer en hopen op een goede afloop? Of netjes proberen aan de vergunningen te komen en de boel goed opzetten. Het laatste geniet mijn voorkeur maar ik heb weinig vertrouwen in de medewerking van de gemeente, dus dan ben ik bang dat er nooit iets van komt. Ik zit een beetje in een spagaat en ik heb een beetje een idee dat ik teveel loop te mieren over de regeltjes, terwijl mijn vrouw al praktisch bezig is!

Ik heb mij de laatste weken gestort op brood bakken. Ik werd het zat om steeds dat massa-brood van de supermarkt achteloos 's middags in mijn mond te stoppen. Dit lijdt tot smaakvervlakking dus ik ben aan de slag gegaan! Mijn eerste creaties waren verschrikkelijk (planken en bakstenen) maar door veel oefenen en zoeken naar de juiste ingrediënten is het me laatst gelukt om een prachtig brood te bakken! Schitterend, op den duur 'voel' je wanneer het deeg goed is. Geen handleiding, geen marketing-plan, maar ervaring en gevoel. Mijn vrouw wordt er soms gek van want ik laat de keuken in wanorde achter en ik kan ook niet iets behoorlijks koken zonder veel metalherrie op de achtergrond. Maar ik heb wel door dat je met een goed brood en pizzadeeg vele harten kan stelen! Afgelopen zomer heb ik me gestort op vis roken, met wisselende resultaten, dus dat ga ik van de zomer weer proberen. Ook ga ik een varkentje slachten in de badkamer en wat biologische worsten maken... nee hoor geintje.

Tja, dit onderwerp is helemaal in mijn straatje natuurlijk. Ik mis 'em wel, een sigaar en een bakkie koffie in de winkel in de ochtend. Maar zo erg is dat allemaal niet. Ik zal jullie vertellen: ik vind het het prima zo. Er wordt niet meer geouwehoerd en gerookt, maar gewerkt! Dat 'je klanten geen sigaren meer kunnen proeven in de tabakswinkel' is de grootste flauwekul en werd door winkeliers en hun personeel alleen maar aangegrepen om zelf lekker te kunnen paffen! Er komen nu tegenwoordig eenmaal genoeg niet-rokers in een tabakswinkel die zich misschien kunnen storen aan de kwalijke afschuwelijke acuut dodelijke tabaksdampen. Aan de andere kant kan je je natuurlijk afvragen wat je te zoeken hebt in een tabakszaak als je niet tegen tabaksrook kunt, maar ik moet nu eenmaal meedoen aan die fris gewassen toilet-area heilstaat die de regering voor ogen heeft...

Zo'n acht jaar geleden werden wij opgeschrikt door een enorm kabaal om vier uur 's nachts (dit blijkt later DE inbrekerstijd te zijn, maar dit terzijde). Het alarm gaat af dus er wordt ingebroken. Mijn zwangere vrouw en ik half slaapdronken rennen naar beneden, daar blijkt dat het raam van de deur van de winkel ingegooid te zijn, dus de heren/dames zijn nog bezig. En nou komt 'ie: wij met onze suffe kop lopen gewoon de winkel in (ik met honkbalknuppel) en verzoek de heren/dames om weg te gaan... wat ze vervolgens ook doen. Vlak langs ons heen sprinten vier man (zit dus geen vrouw bij) door de kapotte deur weer naar buiten. Achteraf knap stom wat één van die lui had die knuppel makkelijk van mij af kunnen pakken en mij knock-out kunnen slaan! Dat ging dus maar net goed... Het waren ook geen profs: één van die lui had zich verwond aan het glas en een slagaderlijke bloeding opgelopen, dus werkelijk alles zat onder het bloed. Hier midden op de markt zakte deze heer ook in elkaar en hij is net gered door de ambulancemedewerkers. Een minuut later en hij was dood geweest. Dus hij zal ook wel gezegd hebben: oef, dat ging maar net goed!