Lucien Ridderbroek

De meeste incassosoftware kan ook bulkzaken verwerken. Doorgaans op basis van XML. Is een kwestie van eenmaal goed afstemmen en instellen en dan scheelt dat aan beide zijden veel tijd. Het volume moet uiteraard wel groot genoeg zijn om dit af te stemmen en in te stellen. Bij enkele vorderingen per maand is het niet echt de moeite.

Ik zie geen duidelijke contra-indicaties om geen rechtsmaatregelen te treffen. De vordering lijkt te zijn erkend, er worden nog activiteiten ontplooid en de vordering is qua hoogte ook wel de moeite van het incasseren waard. Qua beslag leggen zijn er veel meer mogelijkheden die verhaal kunnen opleveren, zoals beslaglegging onder klanten, de Belastingdienst op teruggaven, etc. Je moet je alleen afvragen of je bereid bent de proceskosten te dragen die doorgaans moeten worden voorgeschoten en die bij verhaal van de vordering uiteindelijk worden vergoed. Succes ermee!

Beste Ansar, Het antwoord op jouw vraag kan niet worden verstrekt op deze wijze. Een en ander is afhankelijk van de gemaakte afspraken in bijvoorbeeld het contract en/of algemene voorwaarden.

Die is leuk. Ook grappig vond ik de debiteur die haar bedrijf in de vorm van een eenmanszaak voerde, die beweerde dat de overeenkomst niet geldig zou zijn gesloten omdat zij niet bevoegd zou zijn. Haar man zou het namelijk niet goedvinden. ;D

Maar dat het niet mag, maakt niet dat het niet vaak wordt gedaan tegenwoordig. Welke smoezen al niet worden gebruikt om betalingsuitstel te bewerkstelligen...

Laat factureren is civielrechtelijk vaak geen probleem zo lang de vordering maar niet verjaart. Dus inderdaad alsnog een factuur sturen en zo nodig laten incasseren. Succes ermee!

Uit de mededeling van de opdrachtgever blijkt duidelijk dat er geen prijs meer wordt gesteld op levering van hetgeen is overeengekomen. Hierdoor is juridisch gezien sprake van verzuim van de opdrachtgever. Het factureren van de kosten tot nu toe lijkt mij een schappelijke oplossing, maar juridisch gezien zou je net zo goed voor de volle 100% kunnen gaan. Het is nu gewoon een kwestie van nakoming (betaling) vorderen van de overeengekomen prijs. Ik sluit mij dan ook geheel aan bij Hans. Incasseren dus.

Als je al over een vonnis beschikt, heeft het weinig zin om daarmee naar een incassobureau te gaan. Schakel een deurwaarder in en laat het vonnis betekenen onder afgifte van een betalingsbevel. Indien dan niet wordt betaald, kan het executietraject worden opgestart. De kosten daarvan komen voor rekening van de debiteur. Mocht er dan alsnog niet worden betaald, dan zou je het faillissement kunnen aanvragen om als drukmiddel te gebruiken.

Dit is volstrekt incorrect. En illustreert ook direct weer eens hoe riskant het is om bij dergelijke belangen af te gaan op goedbedoelde adviezen van personen die niet in de betreffende materie gespecialiseerd zijn.

Dat lijkt mij voldoende prikkel om tot het aanvragen van het faillissement over te gaan. ;)

;D Die zijn soms ook verhalend en vermakelijk om te lezen.

Het is hierboven al kort genoemd: de mogelijkheid om een bestuurder persoonlijk aansprakelijk te houden. In de rechtspraak zijn normen ontwikkeld op grond waarvan bestuurders van rechtspersonen persoonlijk aansprakelijk te houden zijn. Bijvoorbeeld indien een bestuurder verplichtingen aangaat in de wetenschap dat de vennootschap deze niet kan nakomen en ook geen verhaal biedt voor de schade die hierdoor ontstaat. Probleem bij dit soort zaken is doorgaans de bewijslast van deze wetenschap, welke op de benadeelde rust. Het is vaak niet eenvoudig om dit aan te tonen. Indien er echter veel informatie omtrent de omstandigheden bekend is, dan kan een dergelijke claim zeker succesvol zijn.

Dat had gekund Patrick, maar dan had de column wellicht ook 6 pagina's beslagen. ;-) Bedankt voor het compliment!

De link naar het document is aangepast. Hoop dat het zo makkelijk te openen is.

Beste Patrick, zoals vermeld in de column is er een toelichting beschikbaar voor alle ins en outs van de nieuwe wettelijke regeling. Zie de link onderaan.

Per 16 maart 2013 gelden er wettelijke betalingstermijnen voor handelstransacties. De nieuwe betalingswet bepaalt de maximale duur van betalingstermijnen van facturen tussen bedrijven onderling en tussen bedrijven en overheidsinstanties. Hoofdregel voor handelstransacties bij business-to-business Hoofdregel van de nieuwe wet is dat facturen tussen bedrijven onderling uiterlijk binnen 60 dagen na ontvangst van de factuur betaald dienen te worden. Hiervan mag slechts worden afgeweken in bepaalde wettelijke uitzonderingssituaties en onder bepaalde voorwaarden. Zo is afwijking ten nadele van de schuldeiser middels algemene voorwaarden niet toelaatbaar. Ook is in de nieuwe wet bepaald dat facturen tussen bedrijven onderling uiterlijk binnen 30 dagen betaald dienen te zijn indien er geen andersluidende afspraak is gemaakt. Hoofdregel voor handelstransacties met overheden Overheidsinstanties dienen facturen uiterlijk binnen 30 dagen te betalen. Ook hiervan mag slechts worden afgeweken ten nadele van schuldeisers in bepaalde wettelijke uitzonderingssituaties en onder bepaalde voorwaarden. Wanneer is de wet van toepassing De nieuwe wet geldt enkel voor handelstransacties tussen bedrijven onderling en tussen bedrijven en overheden. De nieuwe wet is dan ook niet van toepassing op consumenten. De wet is van toepassing op betalingen bij handelstransacties uit overeenkomsten vanaf 16 maart 2013. Op overeenkomsten van voor die datum is de wet niet van toepassing. Waarmee dienen ondernemers rekening te houden? Indien u algemene (inkoop)voorwaarden hanteert waarin u een langere betalingstermijn dan 60 dagen bedingt, dan dient dit aan te passen. U kunt ervoor kiezen de betalingstermijn terug te brengen tot 60 dagen, dan wel in de overeenkomsten die u sluit uitdrukkelijk een langere betalingstermijn over een te komen. Dit laatste is echter slechts mogelijk indien aan de wettelijke vereisten en voorwaarden wordt voldaan. Indien u regelmatig wordt geconfronteerd met langere betalingstermijnen, dan hebt u vanaf 16 maart 2013 een stok om mee te slaan. U hoeft niet langer genoegen te nemen met betalingstermijnen die langer zijn dan 60 dagen indien daarvoor geen objectieve rechtvaardiging bestaat gezien de bijzondere aard of eigenschappen van de overeenkomst. En zeker niet indien een dergelijke betalingstermijn is bedongen (verstopt) in de algemene voorwaarden. Download een gratis toelichting op de betalingswet In het kader van deze korte column kan ik slechts de hoofdlijnen van de nieuwe wet schetsen. Voor meer informatie kan een toelichting van de betalingswet in pdf worden gedownload.

Het is niet verboden maar of het enig effect sorteert ;) Zou ik niet aanraden. Lijkt me ook wat veel moeite. Dan kun je wellicht beter het vonnis laten executeren, desnoods te zijner tijd pas zodra de debiteur weer enig vermogen heeft opgebouwd.

In dat geval wegen de kosten van een faillissementsaanvraag niet echt op tegen het belang. Een faillissementsaanvraag kost al snel minimaal € 1.000,00. Groot deel van de kosten wordt gevormd door het verschuldigde griffierecht dat € 589,00 bedraagt voor rechtspersonen en € 274,00 voor natuurlijke personen. Reken daarbij nog de deurwaarderskosten voor oproeping ad € 60,69 en het honorarium voor de advocaat, en dan zijn de kosten die je vooraf moet investeren al hoger dan het belang.

De maximale betalingstermijn tussen bedrijven onderling wordt 60 dagen, tenzij de partij die dient te betalen kan aantonen dat een langere termijn niet kennelijk onbillijk is. Gezien de wettelijke formulering rust de bewijslast hiervan op de partij met de betalingsverplichting. Indien geen betalingstermijn is overeengekomen, dan bedraagt de betalingstermijn tussen bedrijven onderling 30 dagen. Een korte betalingstermijn is uiteraard mogelijk.

Het verdient in ieder geval aanbeveling naar de mondelinge behandeling te gaan en verweer te voeren. En natuurlijk ook om daarvoor een advocaat in te schakelen, hoewel dit laatste juridisch gezien niet verplicht is voor de verweerder. Verstandig is dit laatste uiteraard wel. Steunvorderingen worden doorgaans ook op de mondelinge behandeling nog toegestaan, al zal het te voeren verweer dat die al zijn voldaan, doorgaans wel tot aanhouding (uitstel) voor een aantal weken leiden. Het is dan ook verstandig na te gaan welke vorderingen er mogelijk bij andere partijen openstaan en deze alsnog te voldoen. Onderschat het in ieder geval niet.

Inderdaad. En met incasso op no cure no pay basis hoeft een advocaat niet eens duurder te zijn dan een incassobureau of deurwaarder. Maar goed, ieder zijn eigen voorkeur ;)

Dit is een kwestie van de voorwaarden vooraf controleren op het punt van de toerekening van betalingen. Ander relevant punt is of de rente voor de opdrachtgever wordt geïncasseerd of deze wordt behouden door de incasso-intermediair. De voorwaarden verschillen nogal aanzienlijk. Een no cure no pay-variant waarbij de kosten op de debiteur worden verhaald, is doorgaans het meest voordelig en brengt voor de opdrachtgever geen/weinig kosten met zich.

Interview in het FD van afgelopen zaterdag in een special over wanbetalers. Stresstest_wanbetalers.pdf

Dit is in de praktijk vaak een lastige situatie, vooral door een gebrek aan informatie omtrent de feitelijke financiële situatie van de rechtspersoon. Om meer informatie te verkrijgen zou je kunnen nagaan bij de kvk of de rechtspersoon in kwestie documenten heeft gedeponeerd, zoals een rekening en verantwoording of een plan van verdeling. Deze documenten dienen namelijk te worden gedeponeerd indien vereffening heeft plaatsgevonden. Een schuldeiser kan hierbij vervolgens in verzet komen, maar dat is wel gebonden aan een termijn. Verder kan de laatste jaarrekening mogelijk bruikbare informatie aan het licht brengen. Vereffening is echter niet altijd noodzakelijk. Vereffening is enkel verplicht indien er nog baten zijn. Probleem is dat in veel misbruiksituaties alle baten zijn weggemaakt in een eerder stadium. De aandelen zullen zijn overgedragen, bijvoorbeeld aan een stichting administratiekantoor. Ook zal er doorgaans een nieuwe bestuurder zijn ingeschreven. Enkel indien er baten zijn en de schulden de baten overtreffen, dient de vennootschap het faillissement aan te vragen. Mogelijke opties in deze situatie zijn het verzoeken van de heropening van de vereffening (indien er baten aanwezig waren) of het alsnog aanvragen van het faillissement van de rechtspersoon. Voordeel van deze laatste route is dat de curator hoogstwaarschijnlijk over meer informatie zal komen te beschikken en beter in staat zou kunnen zijn alsnog te vereffenen in het kader van het faillissement of de mogelijkheid van persoonlijke aansprakelijkheid van de bestuurders te onderzoeken. Het is dan natuurlijk wel de vraag of je bij een faillissement nog iets van jouw vordering terugziet, maar dit laatste is mogelijk sowieso al de vraag gezien de situatie. Het scheelt jou mogelijk wel de nodige kosten indien de curator een en ander nagaat in plaats dat je dat zelf moet financieren. Persoonlijke aansprakelijkheid van de bestuurders vereist ook meer informatie. De bestuurders moeten dan doorgaans een persoonlijk verwijt kunnen worden gemaakt. Dat verwijt kun je nu nog niet voldoende onderbouwen bij gebrek aan informatie. De enkele grond dat de bestuurders hebben meegewerkt aan de ontbinding, is niet voldoende. Al met al is dit helaas zeker geen situatie waarover je jezelf geen zorgen hoeft te maken. Laatste tip: probeer allereerst uit te zoeken of degene die jouw zaak behandelt bij het deurwaarderskantoor voldoende verstand van zaken heeft. Ik zou dit eerlijk gezegd niet overlaten aan een gemiddelde incassomedewerker. Succes ermee!

Correct. Bij niet-zakelijke vorderingen dient de wettelijke staffel te worden gevolgd. Bij zakelijke vorderingen mag er contractueel worden afgeweken, bijvoorbeeld in het kader van algemene voorwaarden.