kuifje

Nee hoor, de AVG gaat over geautomatiseerde gegevensverwerking, niet over cafepraat.

Ja, als de verkoper inderdaad zelf ook het merk niet mag gebruiken. Overigens heb je wel een paar niet-onaardige punten (zeebries is een geurbeschrijving, geen merk & het wordt via EAN automatisch toegevoegd zonder dat je dat wenst), maar ik vrees dat je het daarmee niet gaat redden als het op een rechtszaak zal aankomen. Maar misschien wel. Je beste hoop is mijns inziens om inderdaad toch wat zinvolle argumenten te presenteren, om daardoor de andere partij duidelijk te maken dat ze niet zomaar zullen winnen, en hopelijk geven ze het op.

Zeebries wordt wel als merk gebruikt. Ik zou in het echt geen badzout willen hebben dat naar een zeebries ruikt, meestal is dat niet zeer aangenaam, op zijn best neutraal. Het zou best kunnen dat het merk te algemeen is om geldig te zijn, en dan zou je het ongeldig kunnen laten verklaren. Maar dat is een hoop werk/hoop geld zonder garantie op resultaat. Maar je zou het kunnen schrijven in een antwoord, en op die manier terugbluffen. Of dat verstandig is, dat kan ik je echter niet adviseren. Wel is het natuurlijk zo dat als je het inderdaad nooit gekocht/verkocht hebt, en als de naam alleen via een EAN, buiten jouw wil, op het platform gekomen is, de schade per definitie enorm beperkt is. Je zou dat kunnen antwoorden, en hopelijk stoppen ze met hun brieven en claims, maar ik ben geen Duitse merkenadvocaat, dus ik weet niet of dat de beste actie is.

Jij bent als verkoper verantwoordelijk om geen inbreuk op het merkenrecht te plegen (dat wil zeggen: producten onder de beschermde merknaam te verkopen). Als jij het product inkoopt bij een officiele verkoper in de EU van DE MERKHOUDER, mag je het natuurlijk verder verkopen onder die naam. Maar aangezien de producent Amerikaans is en de merkhouder Belgisch, denk ik niet dat dat het geval is. Overigens pleegt waarschijnlijk die importeur in NL waarschijnlijk ook merkinbreuk als het merk ook in NL geldig is, maar dat is jouw probleem niet. Als het merk nu alleen via een EAN nummer op het platform terecht komt en niet verder daadwerkelijk gebruikt wordt, zou je je misschien nog kunnen verschuilen achter: ik verkoop hetzelfde product onder een andere naam, dat die merknaam mee geimporteerd wordt is een technische fout waar ik niet voor verantwoordelijk ben, maar als het ook op de verpakking staat (zoals je zegt) dan zal dat verweer ook niet meer opgaan. Dus, het lijkt erop dat jij verkeerd zit. Of je het beste de brief negeert, of betaalt, of via een Duitse advocaat een antwoord indient dat je niet of minder zult betalen, dat kan ik niet beoordelen. Misschien bluft de andere partij, en is hij niet van plan door te pakken, misschien bluft hij niet.

Ik ben geen verzekeringsexpert, maar het lijkt dat de verzekeraar toch ook kijkt naar het daadwerkelijke risico in de US/Canada. Die verzekeraar zal, neem ik aan, toch een veel redelijker offerte maken als het om 5 fietsen gaat dan om 5000? Of heb ik dat mis? Heb je dat aspect (zeer beperkte aantallen/waarde) wel voldoende benadrukt bij het vragen van offertes? En wellicht is het ook eens te bekijken of je dit risico kunt afdekken door middel van het oprichten van een rechtspersoon (een BV). In het onwaarschijnlijke geval dat er dan een dikke schadeclaim komt, is de BV failliet, maar jij zelf niet. Je zit hier wel potentieel met bestuurdersaansprakelijkheid, maar ik weet niet of je als bestuurder nalatig bent als je geen verzekering neemt als die, gezien je omzet, overdreven duur is. Wellicht te checken bij een jurist.

Zie bijvoorbeeld hier: https://www.declercq.com/kennisblog/een-merkdepot-te-kwader-trouw/ Daar wordt een veel genuanceerde analyse op bais van de rechtspraak gemaakt.

Nee, kwader trouw vereist meer argumentatie en omstandigheden dan 'hij wist het', bijvoorbeeld een actieve rol in het vervallen van het merk, of een eerdere met ruzie geeindigde onderlinge relatie, of een actief gebruik om de eerdere merkhouder dwars te zitten, of waarschuwings/dreigbrieven aan klanten. Puur een registratie op zich en een normaal, niet-confronterend gebruik van het merk zijn niet voldoende om de balans van neutraal naar kwader trouw te laten doorslaan.

Dat is een beetje een rare redenering: als je geen schadevergoeding kunt eisen, welke afdwingbare rechten heb je dan nog? Geen, volgens mij. Rechten zonder mogelijkheid om ze af te dwingen (onder dreiging van een schadevergoeding) zijn geen rechten, dat is blufpoker.

De handelsnaam betreft alleen de naam van de onderneming, niet de naam/het merk van de producten. Er kan wel eens wat overlap zijn, maar meestal niet. Er worden minder eisen aan gesteld, maar de rechten die je krijgt zijn ook veeeeeel minder. Als de andere firma ABCD heet en de producten verkoopt als ABCD-frutselgadgets, mag iedereen nog steeds frutselgadgets met de naam ABCD verkopen, zolang hij duidelijk maakt dat hij niet bedrijf ABCD is, maar bedrijf PQRS. Bovendien werken handelsnamen alleen regionaal. Ik blijf erbij: In dit voorbeeld is de vermeende kwader trouw een close-call, die naar mijn verwachting in het voordeel van de TS zal uitvallen.

Zolang hij waarde ziet in het merk (die de oorspronkelijke eigenaar er niet meer in zag) is dat een voldoende en eerlijke motivatie. Als hij de oorspronkelijke eigenaar gaat lastigvallen, gaat het inderdaad al gauw de andere kant op, maar dan nog... De oorspronkelijke eigenaar wou het merk niet meer, dan moet hij niet achteraf gaan piepen. Het kan natuurlijk ook niet de bedoeling van het systeem zijn dat je een maal een merk registreert, dan het merk laat vervallen, maar wel tot in lengte der dagen rechten blijven claimen. Zo kan het systeem natuurlijk ook niet werken. Zelfs als je het ouder artikel over kwader trouw als richtlijn aanhoudt: Door het gebruik van 'met name' geeft de wetgever aan dat dit voorbeelden kunnen zijn van kwader trouw, zonder nadrukkelijk grenzen aan te geven van wat kwader trouw is en wat niet. Die beoordeling blijft aan de rechter. In het artikel waar je aan refereert (en laten we er inderdaad even vanuit dat de rechter dat nog steeds als richtlijn ziet) stond: 'dat een derde binnen de laatste drie jaren in het Benelux-gebied een overeenstemmend merk voor soortgelijke waren of diensten te goeder trouw en op normale wijze heeft gebruikt' Een merk registreren, dan laten vervallen, maar het nog wel gebruiken alsof het nog steeds bestaat is NIET 'op normale wijze heeft gebruikt'. Voor mij blijft het als volgt: Ja, op het eerste gezicht zou het zomaar kwader trouw kunnen zijn, maar het feit dat de registratie willens en wetens is gestopt door de eerste eigenaar maakt dat toch anders.

Ik ben lang niet zeker dat dit telt als 'te kwader trouw'. Als de andere partij zijn registratie niet vernieuwt, mag in eerste instantie worden aangenomen dat hij dit bewust doet en geen waarde meer hecht aan het merk. Als er geen tegenindicaties zijn, is er niet perse sprake van gemeen spel. Maar zoals altijd met 'te kwader trouw': het hangt van de omstandigheden af, en de rechter zal die wegen. Maar zeker gezien het feit dat de andere partij jouw kwader trouw zal moeten BEWIJZEN, is er, als de situatie gewoon neutraal is, best een goede kans dat het merk overeind blijft. Naar mijn mening natuurlijk. Of het netjes is dan die ander aan te vallen..... Ik denk van niet, maar ja...dat is je eigen keuze. Ik zou daar in ieder geval mee wachten tot na de kwader trouw rechtszaak, anders kon dat wel eens het druppeltje zijn dat de rechter doet besluiten: toch kwader trouw.

Bovendien zijn veel mensen niet bereid een dergelijke NDA te tekenen, enerzijds omdat ze niet mogen van hun baas zonder eerst langs de bedrijfsjurist geweest te zijn, anderzijds omdat ze gewoon geen zin hebben in het gedoe, en derderzijds omdat ze niet willen dat ze ideeen die ze misschien al hadden niet meer mogen uitvoeren omdat jij toevallig hetzelfde idee had en ze een NDA getekend hebben . Dat is inderdaad correct voor een octrooi, dus een 'utility patent'. Voor een model heb je in Europa een jaar na openbaarmaking de tijd, als je zelf de ontwerper bent. In de US, voor een 'design patent', weet ik niet hoe het zit.

Iemand die op hoge poten gaat eisen dat hem verteld wordt wie de gemeente gebeld heeft (zodat hij die kan straffen?) als hij met niet-vergunde werkzaamheden bezig is, heeft nu niet direct mijn sympathie, ondernemer of niet.

Dit is goed als de nieuwe eigenaar een redelijk persoon is. Misschien gaat TS niet ideaal om met de situatie, maar aan de andere kant lijkt de andere partij ook niet echt een oplossingsgerichte instelling te hebben, als ik zo het topic lees. Maar ik kan het mishebben, natuurlijk.

Dan moet je er niet aan beginnen . Risicoloos ondernemen bestaat niet. Je kunt door goed onderzoek van te voren risico's voor 80 of 90% afdekken, maar nooit 100%. Het kan altijd dat er een inbreuk is, of dat je verantwoordelijk bent voor schade omdat het product ondeugdelijk is, of dat je alles moet terugnemen omdat de producten niet doen wat de klanten beloofd is. Je kunt risico's gedeeltelijke afdekken door goed onderzoek vooraf, of door verzekeringen, maar er blijft altijd een risico. Dat is juist de meerwaarde als ondernemer: als jij iets verkoopt als oplossing voor een bepaald probleem, en daar een marge (verkoop-inkoop) uit haalt, dan moet je daar ook voor staan.

wat ik vreemd vind: bij de overname 7 jaar geleden zal er toch ook in het contract gestaan hebben dat accounts werden overgedragen en dat de verkoper redelijke medewerking moest verlenen aan een soepele overdracht, of niet? Dat doet hij dus niet/heeft hij niet gedaan. Nu is 7 jaar een lange tijd (maar het speelt al een paar jaar, dus misschien is de echte termijn korter), maar als er schade is, dan zou het zomaar kunnen dat hij daarvoor aansprakelijk is. Zelfs als het een ex werknemer is: zijn probleem, niet het jouwe. Ik denk dat je er best wel een beetje de juridische druk op kunt zetten. Hij heeft niet overgedragen zoals verwacht mocht worden, en de scahde komt dus voor zijn rekening. Misschien win je een dergelijke zaak wel niet (afhankelijk van het contract, en hij kan zich ook beroepen op dat jullie het 7 jaar hebben laten aanmodderen), maar misschien kan een beetje dreigen met een dikke schadeclaim hem wel tot actie bewegen (oude passwords opzoeken, een nieuw pw aanvragen, etc)..

Maar dat hoeft hij ook niet. Waarom denk je dat dat relevant is? Wat doet hij nu precies mis? Welke wet overtreedt hij volgens jou? Het is frustrerend dat je de domeinnaam niet hebt en niet gemakkelijk kunt krijgen, maar je kunt toch niet verwachten dat je als je een handelsnaam hebt, anderen kunt dwingen hun domeinnaam op te geven omdat dat jou beter uitkomt? Als het andersom was, hoe zou je het dan vinden? Als ik hier kijk https://ictrecht.nl/juridisch-advies/domeinnaam-opeisen/ , vooral naar het stukje mbt de gemeente oldambt dan ben je misschien niet 100% kansloos om het op te eisen, maar je zult het goed moeten brengen en een ervaren jurist moeten inschakelen. En het kan ook zomaar dat een serieuze brief van een ervaren jurist voldoende is om de onderhandelingen te openen. Als het mijn probleem was zou ik eerst proberen de naam als merknaam te registreren, niet als handelsnaam (als dat gaat, in ieder geval) en daarna een ICANN procedure opstarten. Niemand kan zeggen of dat zal lukken, maar daarmee heb je naar mijn inschatting de beste kans op succes, ten eerste omdat je misschien ten gronde gelijk krijgt, of misschien omdat hij zich realiseert dat het geen onschuldig spelletje en dus onderhandelingsbereid wordt. Zie: https://www.lawfox.nl/blog/domeinnaam-opeisen-zo-doe-je-het/ Maar wij kunen je hier geen kant en klaar wetsartikel geven dat je aan hem kunt voorleggen zodat hij op zijn knietjes komt smeken om het te mogen verkopen aan jou. Een dergelijk wetsartikel bestaat niet.

Dat kun je nooit zeggen. Een real-life juridisch probleem is bijna nooit zwart-wit. Het lijkt alsof je niet kansloos bent, en het hangt er maar helemaal van af hoe jij en de andere partij hun zaak presenteren. Wat misschien ook nog kan: wil hij niet gewoon voor een X-bedrag de emails naar de .nl doorsturen naar de echte emailadressen? Nu verdient hij er ook niets aan, hopende op een dikke klapper. Als hij 2 of 300 Euro per jaar kan verdienen door een mailforwarder in te stellen, is dat makkelijk verdiend. En jij kunt dan in de gaten houden hoeveel er echt naar .nl gaat, en die klanten expliciet informeren dat ze de volgende keer naar .com of .eu moeten emailen. EN dan blijf je met hem on speaking terms, en wie weet wil hij er toch wel eens van af voor een redelijk prijsje.

O maar de meeste producten zijn helemaal niet beschermd door een patent, die mag iederen vrij maken. Ik ken het businessmodel van Blokker en Action niet, maar ik had de indruk dat Action vooral restpartijen opkoopt, die in principe door de fabrikant in de EU op de markt zijn gebracht. En dan is het ook weer legaal. Wellicht onderhandelen ze inderdaad iets met de leverancier, maar dat helpt ze in principe niets als ze ter verantwoording geroepen worden. Ik denk eerder dat ze bij twijfel wel een check (laten) doen, en dat ze een klein percentage dat er doorheen glipt gewoon accepteren als een zakelijk risico en dan direct tot een deal komen met de eigenaar, zonder dat de zaak voor de rechter komt.

Klopt helemaal, maar dat is heel veel werk. Checken of het betreffende patent uberhaupt wel in jouw land van kracht is, is snel gedaan, en dan is de vraag 'wat is de beschermingsomvang precies' volledig irrelevant. Ik ben het met je eens dat de kans dat de octrooihouder erachter komt en het de moeite waard vind om actief op te treden misschien klein is. Maar de schade kan nog best wel eens oplopen. Dat is niet alleen 'gederfde inkomsten'. Misschien hebben ze wel hele goede redenen om niet actief te zijn. Bijvoorbeeld een alternatief product, dat niet gepatenteerd is, maar waar ze goed op verdienen, en dat ze niet onder druk willen zetten met hun gepatenteerde product. Het staat de octrooihouder volledig vij om zijn gepatenteerde product wel of niet, of op een ander tijdstip, op de markt te brengen. Of Bijvoorbeeld omdat ze niet in de gaten hebben dat de markt in Nederland interessant kan zijn, maar als een ander, de inbreukpleger, laat zien dat dat wel zo is, dat ze ineens wakker worden. Of bijvoorbeeld: misschien is een variant voor NL volop in ontwikkeling, en komt die volgend jaar op de markt. En ja, misschien is het patent niet geldig.... Maar daar zul jij dan een heel dure rechtszaak voor moeten aanspannen om die uitspraak van een rechter te krijgen. Een patent wordt aangenomen geldig te zijn totdat het juridisch bewezen is dat dat niet zo is. Zeker bij een Europees patent is dat niet zo makkelijk.

Het patentregister van een bepaald land dient ervoor dat iedereen kan opzoeken dat persoon/bedrijf X een patent heeft op een bepaalde technologie in dat land. Je kunt als inkoper/distributeur vragen aan je leverancier of hij toestemming heeft van de octrooihouder, en als dat zo is, dan zal hij dat wel met een contract kunnen aantonen. Je kunt dat risico niet contractueel overdragen op de leverancier, de octrooihouder kan nog steeds jou aanspreken op inbreuk. Hoogstens kun je met de leverancier overeenkomen dat hij een schadevergoeding die jij aan de octrooihouder moet geven aan jou zal vergoeden, en dat hij voor X euro juridische bijstand zal leveren in een dispuut, maar dan moet de leverancier dat natuurlijk wel willen, zo'n overeenkomst. En dat zal meestal moeilijk worden. De octrooihouder heeft niets te maken met wat jij met anderen hebt afgesproken. Als jij je koeien in mijn tuin laat grazen, heb ik niets te maken met eventuele toestemming daar voor die door mijn buurman gegeven is.

Klopt niet. Je kunt een wereldwijde aanvraag doen (een pct of WO aanvraag), en daar zijn automatisch alle landen bij 'designated'. Een wereldwijde aanvraag leidt tot niets, alleen tot het RECHT om de aanvraag binnen een bepaalde termijn 'om te zetten' in een nationale aanvraag voor de betreffende landen. Een wereldwijd octrooi bestaat niet. Een WO-aanvraag leidt tot NIETS als er na 30 maanden geen actie wordt ondernomen. Designated houdt dus in dat ze in je pakket van mogelijkheden zitten, maar dan moet je nog wel op tijd (binnen 30 maanden na eerste indiening) ervoor kiezen om dit om te zetten in een nationale (of Europese) procedure. En dat kost flink geld, in sommige gevallen zelfs heel flink geld. Dus aan het eind van die 30 maanden zijn mensen heel erg kritisch in welke landen ze doorgaan. En de landen die ze niet kiezen, zijn definitief verloren. En dan pas gaat de procedure echt inhoudelijk beginnen in de gekozen landen, en komt er, als de authoriteiten van het betreffende land vinden dat de octrooiaanvraag aan de wettelijke eisen voldoet, uiteindelijk (na nog een paar jaar) een octrooi voor een bepaald land. Of een afwijzing natuurlijk. Of de aanvrager stopt ermee omdet het allemaal te veel geld kost en hij denkt dat er toch een afwijzing zal volgen. Je moet echt kijken of er een EUROPESE of NL aanvraag is (of een duitse, poolse, franse, indonesische als die landen je ook interesseren) op espacenet, en als dat zo is in de registers van NL of het EPO kijken hoe de status is. De bij een WO aanvraag genoemde landen zeggen NIETS. Zoek er maar eens een paar op, ze hebben allemaal dezelfde landen (met een kleine variatie op basis van de indiendatum, omdat 90-95% van de landen meedoet aan het verdrag, en er komt er ieder jaar nog wel 1 of 2 bij) Ja, het is ingewikkeld, daarom zijn er octrooigemachtigden zoals ik.

Als je hier serieus mee bezig wilt gaan, moet je inderdaad checken of het in NL/Europa ook gepatenteerd is. En of het op Google patents te vinden is zegt in principe niets. Er zijn veel dingen op Google patents te vinden die wel aangevraagd zijn maar nooit toegekend. Of wel toegekend maar het patent is inmiddels vervallen. Of het patent is toegekend en nog van kracht, maar het hangt op een (niet essentieel) detail en de namaker heeft net dat ene niet essentiele details niet overgenomen. En als het in Amerika is aangevraagd wil niet zeggen dat het in Europa/NL ook is aangevraagd. En als het in het ene land is toegekend, kan het best in het andere land afgewezen zijn. En wereldwijd patenteren... dat doet niemand, dat kost echt veel te veel, dus die aanname kun je zeker niet maken. Er kan zoveel aan de hand zijn, zowel goed als slecht voor jou, daar kun je op basis van de huidige info NIETS over zeggen. Als je het US patent (of aanvraagnummer) hebt via google patents, kun je het eens op Espacenet opzoeken en dan op familie zoeken (ik geloof zelfs dat er een klikbare link in Google patnes staat naar Espacenet). Dan weet je waar het is AANGEVRAAGD. En als het is aangevraagd in Europa en/of NL, En dan moet je checken via het Nederlands octrooiregister en het EPO patent register wat de status (toegekend/afgewezen/procedure loopt nog/toegekend en vervallen/procedure gestaakt, etc) van die octrooiaanvragen is. Dan weet je al een stuk meer. En dan nog kan het ding wel beschermd zijn door 10 andere patenten waar je niet eens naar gezocht hebt, en het kan ook zijn dat er wel een patent in NL is maar dat je er makkelijk omheen kunt, maar check eerst eens of er wel bescherming in Europa/NL is aangevraagd, en wat de status van die eventuele aanvragen is.

Tja, dat is de macht van Google. Zij verkopen liever advertenties dan gratis zoekresultaten. Zolang de zoekresultaten relevant genoeg en prominent genoeg blijven dat de gebruikers bij hen blijven in plaats van naar een andere search engine te gaan, kunnen ze de positionering van advertenties ten opzichte van organische zoekresultaten blijven 'optimaliseren' (vanuit hun perspectief). En uiteindelijk, als je eerlijk bent, voor de zoekers maakt het niet uit of er voor de presentatie van een link betaald werd of niet, zolang de kwaliteit van de resultaten maar goed is. Ik heb ook al een dergelijke trend gemerkt, maar er niets aan te doen. Het is een pervers systeem, je moet je 'simpelweg' aanpassen aan de veranderende omstandigheden.

Ik proef hier toch een 'werknemersbenadering' uit. Misschien is het een kwestie van terminologie (je gebruikt de term 'salaris'), misschien niet. Je moet niet berekenen wat je kwijt bent aan bedrijfskosten, en daaruit je uurtarief bepalen. Die berekening kun je nu slecht doen, je zult dingen vergeten, je zult tegen tegenvallers (en misschien ook meevallers) aanlopen. Je hebt geen morele plicht om te rekenen: kosten + gewenste verdiensten = uurtarief. Je moet als ondernemer andersom denken: wat wil/kan de rijschoool maximaal betalen (bijv: 75% van wat hij zijn eigen leerlingen in rekening brengt) en dan moet je berekenen of jij het daarvoor kunt doen, en of er dan nog wat marge voor tegenvallers overblijft. En misschien kom je dan tot de conclusie, als je 80% van de kosten berekend hebt: 'O yes, dit kan gemakkelijk uit, ik hoef die laatste 20% niet tot op de cent te berekenen want daar is gemakkelijk ruimte voor' of 'dit kan nooit uit, ik zal voor 5 of 6 euro per uur op pad moeten'. Het is verder ook niet belangrijk voor jouw klant welke kosten jij maakt/wenst te maken. Misschien wil jij voor je gemoedsrust wel verzekeringen die niet perse nodig zijn, of wil jij perse in een extreem veilige (en dus duurdere) auto lesgeven. Dat zijn jouw keuzes, en daar heeft jouw klant niets mee te maken (in termen van het uurtarief dat je ze in rekening wilt brengen). Of misschien in een sjieke auto (een porsche?), als de leerlingen daarvoor een paar euro per uur extra willen betalen. Je kunt het ook anders zien: die verzekeringskosten, net als de meeste kosten in jouw geval, zijn 'vaste kosten'. Die heb je, of je nu 500 uur of 2000 uur per jaar lesgeeft. Je kunt ook uitrekenen: hoeveel uur moet ik lesgeven per jaar om de geschatte vaste kosten te dekken, en hoeveel uur om er daarnaast nog een aantrekkelijk jaarinkomen aan over te houden. Volgens mij denk je (nog) niet als ondernemer. Maar ik kan het mis hebben, en dit is ook niet bedoeld als kritiek.