Een kredietunie oprichten is geen sinecure

[Michiel Werkman]

Gestapeld financieren is hot. In dat kader is er verspreid over het land sprake van groeiend enthousiasme voor het kredietunie concept. De tijd lijkt ook meer en meer rijp voor deze vorm van duurzaam of maatschappelijk ondernemen. Bedrijven met een kredietvraag tot 250.000 euro zijn er voldoende. Gemotiveerde ondernemers en bankiers in ruste met een overschot aan geld en beschikbare tijd ook. De uitdaging is dat relevante netwerkpartners lokaal samenwerken om een volwaardig en betrouwbaar spaar- en kredietbedrijf op poten te zetten. Wie helpt mee?

 

In april jl. is de Wet Toezicht Kredietunies (WTK) door de Eerste Kamer geaccepteerd. Het staat kredietcoöperaties nu vrij om zonder bankvergunning, via een gezamenlijke kas, tot maximaal 10 miljoen*1) euro spaargeld van ondernemers aan te trekken. Dat spaargeld wordt vooral weer uitgeleend aan kredietwaardige klein-zakelijke ondernemingen die, zoals bekend, worstelen met de toegang tot bankfinanciering. Het oprichten en exploiteren van zo’n kredietunie vereist bundeling van maatschappelijke betrokkenheid, ondernemerschap, ervaring en expertise in bedrijfsfinanciering bij de initiatiefnemers. Not-for-profit Kredietunies worden grotendeels door vrijwilligers geïnitieerd en geleid. Vrijwilligers maar geen amateurs. Het opzetten van een kredietunie is niets anders dan het opzetten van een nieuw bedrijf. Door samenwerkende professionals.

 

Het initiatief tot het oprichten van een kredietunie wordt in de praktijk vaak genomen door een branchevereniging of door enkele gemotiveerde lokale ondernemers met een oud-bankier en een accountant of notaris in ruste. Samen met professionele kredietspecialisten, juristen en andere maatschappelijk betrokkenen richten zij zo’n kredietcoöperatie als nieuw bedrijf op en zij dragen zorg voor de continuïteit. Uit hun midden worden de vrijwilligers voor het Bestuur, de Raad van Toezicht en een Raad van Advies aangezocht. Zij installeren een kredietcommissie die zich een professionele mening vormt over de ondernemerscapaciteiten, over het plan en de risico’s van kredietvragers. Betaalde functionarissen worden pas in latere instantie (part time) ingehuurd tegen een vergoeding voor kredietbeoordeling en -administratie en secretariaat.

 

In elk geval moeten er altijd specialisten met kennis van bedrijfsfinancieringen aan verbonden worden. Opvallend vaak zijn dat ex-medewerkers van Rabobanken maar lang niet altijd. Meestal participeren die in de rol van oprichter, bestuurder en/of als geldschieter. De initiatiefnemers moeten over een goede reputatie beschikken en ze zijn vaak tot op zekere hoogte financieel onafhankelijk. Het is absoluut noodzakelijk dat initiatiefnemers, zeker in aanvang, flink wat tijd kunnen vrijmaken voor de oprichting en de fondsenwerving. Daarvoor moeten zij onderling goed kunnen samenwerken en als initiatiefgroep over een uitgebreid lokaal sociaal-zakelijk én politiek relatienetwerk beschikken.

 

Menig oud-ondernemer investeert zelf vaak al risicovol in één of meer andere bedrijven. Kredietunie initiatiefnemers en hun leden blijken echter niet primair door rendement gedreven. Zij tonen zich vooral gemotiveerd door het leveren van een maatschappelijke bijdrage. In dit geval hun inzet voor het toegankelijk maken en houden van krediet voor de actieve lokale klein-zakelijke ondernemers. Wat hen daarnaast aanspreekt is de combinatie van de vergroting van hun netwerk en het realiseren van enige mate van risicospreiding met elkaars spaargelden via de gezamenlijke spaarkas van de coöperatie. Precies zoals W.F. Raiffeisen dat zo’n 150 jaar geleden succesvol in Duitsland lanceerde.

 

Samenwerkende ondernemers met belangstelling voor maatschappelijk verantwoord handelen die elkaar qua ervaring en competenties aanvullen, die over veel tijd beschikken en een uitgebreid netwerk hebben. Dát zijn in de praktijk de belangrijkste basisvoorwaarden voor succes. Dat blijkt relevant om een van de eerste hobbels te nemen: het organiseren van funding tussen de 50.000 en 100.000 euro voor de opstart- en aanloopkosten. Maar ook om daarvoor sponsoring los te krijgen en om snel een brede ledenbasis van spaarders op te bouwen. Daarnaast moet marketing en communicatie vorm worden gegeven. Er moet een adequate administratie worden ingericht etc. etc.

 

Kortom, er wordt een serieus bedrijf opgericht. De inzet van de initiatiefgroep en actieve leden bepaalt of er een levensvatbaar en op continuïteit gericht financieringsbedrijf tot stand komt dat bewust omgaat met het spaargeld én met de kredietrisico’s. Bestuur en leden moeten daar samen de schouders onder zetten.

 

In de praktijk lijkt het eenvoudiger om tot een door een branchevereniging geïnitieerde (zg. sectorale) kredietunie te komen. Branchevereniging leveren er in eigen kring toegevoegde waarde mee en men kan er sector experts, mensen en middelen voor vrijmaken. Geïnteresseerde ondernemers wenden zich daartoe het beste tot hun eigen branchevereniging.

 

Bij regionale kredietunies bouwen de ondernemers het met elkaar op. Valkuilen daarbij zijn een te smalle initiatiefgroep of dat vooral enthousiaste zzp’ers toetreden die er onvoldoende structureel tijd voor kunnen vrijmaken. Actieve ondernemers, zzp’ers en consultants vormen belangrijke bouwstenen voor zowel de initiatiefgroep als binnen de ledenbasis. Voor snelheid en continuïteit kan zo’n project beter worden gedragen via samenwerking van goed bekend staande lokale ondernemers in ruste.

 

Wie actief een bijdrage wil leveren om het mkb op deze sympathieke wijze aan nieuwe extra financieringsbronnen te helpen of om een van de bestaande 162 lokale projecten tot een succes te maken is van harte welkom.

Voor meer informatie zie: de Vereniging van Kredietunies in Nederland (VKN)

 

*1) Boven de 10 miljoen is er sprake van een intensievere vorm van toezicht en boven de 100 miljoen is een bankvergunning vereist.

 

[Ab Bauer]

Als je de geschiedenis van banken als de Rabobank of de Nederlandsche Middenstandsbank leest valt het op hoe mijlenver deze banken zijn afgedwaald van de oorspronkelijke principes. Prima initiatief om dat met een kredietunie weer terug te krijgen.

 

Ik zie wel een paar gevaren...

Elkaar een handje helpen is mooi, maar wie betaalt de rekening als een investering mislukt en het bedrijf onderuit gaat? Hoe worden de verliezen opgevangen?

 

Een ander gevaar is dat je kwetsbaar wordt voor machtsspelletjes in het bestuur van zo'n kredietcommissie. "Het ene jaar help ik jou aan een lening en het jaar erop help jij mij". De mens is zwak.

 

Het is waar en frustrerend dat je bij een grote bank niet door een mens maar door een algoritme wordt beoordeeld. Maar als je bedrijf onderuit gaat voel je denk ik ook minder schuld en schaamte naar een algoritme dan naar een gepensioneerde ondernemers wiens spaarcentjes je verbrand hebt.

 

Ik laat mijn stokpaardje dat je sowieso niet te veel moet lenen maar moet sparen of van klein naar groot zelfstandig moet groeien dit keer op stal. Anders krijg ik weer een economieles van Norbert om mijn oren :)

[Ab Bauer]

Uit interesse even zitten lezen over de geschiedenis van de Rabobank.

Kijk eens naar de foto's van vroeger en nu, dan is dat niet alleen een verschil in mode, het is een verschil in 'menselijke maat'. In het tweede plaatje is die wat mij betreft er helemaal uit.

 

Bij mijn Rabobank is ook weer alles voor de zoveelste keer geredesigned, er staat nu zelfs een loungebank. Maar er zit nooit iemand achter de balie, de afstortmachine is wekelijks 'stuk', contant geld ophalen vinden ze maar lastig. Als ik al iemand zie begint ie een script met een verkooppraatje af te draaien. Niemand kent mijn naam, of weet ook maar iets van mijn bedrijf. Als het ze al interesseert.

En wie heeft in godsnaam die muur met flesjes water bedacht bij de ING?

[Hermes Ratgers]

Kredietunies, handig voor als je er gebruik van kan en wil maken.

 

Jammer vind ik alleen dat de vermelde informatie niet geheel klopt.

De informatie geeft weer hoe je een mbv "Vereniging van kredietunies" (waar de columnist bestuurder van is) een kredietunie kan laten oprichten.

 

In feite is het te vergelijken als een column getiteld "Cooperaties oprichten is geen sinecure" en daar de werking van een door hem bedachte / of aan hem gelinkte cooperatiestandaard uitlegt.

Of als ik een column schrijf over "Administraties bijhouden is geen sinecure" met een link naar mijn website.

 

Voor zover ik het weet en kan zien is de wetgeving nog niet definitief. De voorstel is hier te vinden.

Daaruit blijkt dat een kredietunie slechts enkele voorwaarden heeft.

 

Verder wil ik even kwijt (en dat is niet persoonlijk, maar ik lees het toevallig hier weer) dat het stokpaardje wat nu door nagenoeg iedereen verteld wordt (niet lenen, maar sparen of verstandig lenen, etc) een hoog scorebordjournalistiek is.

Tot voor 10 jaar geleden waren we juist dom als we teveel eigen vermogen gebruikten (renteleverage of iets dergelijks).

 

Ik zeg maar zo: de banken kunnen wel zeggen dat wij niet teveel mogen lenen, maar zij hebben hun bestaansrecht door ONTVANGEN LENINGEN.

 

Iedereen die met kredietunies wil werken, succes. Maar stop niet je hele vermogen in ervan ::)

 

 

 

 

[Michiel Werkman]

Je bent niet juist geïnformeerd @Hermes

Zie Initiatiefwet toezicht kredietunies aangenomen: https://www.eerstekamer.nl/nieuws/20150428/initiatiefwet_toezicht en

16 juni 2015 Minister Dijsselbloem stuurt de Tweede Kamer het ontwerpbesluit en de ontwerp ministeriele regeling toezicht kredietunies zie:

http://www.dekredietunie.nl/wp-content/uploads/2015/06/ontwerpregeling-kredietunies.pdf

 

[Norbert Bakker]

Verder wil ik even kwijt (en dat is niet persoonlijk, maar ik lees het toevallig hier weer) dat het stokpaardje wat nu door nagenoeg iedereen verteld wordt (niet lenen, maar sparen of verstandig lenen, etc) een hoog doelpuntenjournalistiek is.

Tot voor 10 jaar geleden waren we juist dom als we teveel eigen vermogen gebruikten (renteleverage of iets dergelijks).

Beide beweringen kloppen volgens de theorie. In een hoogconjunctuur kan een hoge leverage erg gunstig zijn. Het niet doen "dom" noemen zou ik echter niet durven: het is en blijft immers een vorm van speculeren met geleend geld: een potentieel hoog rendement maar met een hoog risico én een kans dat het misgaat.

En dat misgaan gebeurt dan vooral in een recessie: opeens is het rendement niet meer genoeg om rente en aflossing op het vreemde vermogen te kunnen betalen. Een bedrijf als V&D (vakkundig kaalgeplukt door Hedgefondsen, omgevormd van een oersolide low leverage risicomijder naar high leverage risk taker ), weet daar alles van.

 

 

 

[Ab Bauer]

Verder wil ik even kwijt (en dat is niet persoonlijk, maar ik lees het toevallig hier weer) dat het stokpaardje wat nu door nagenoeg iedereen verteld wordt (niet lenen, maar sparen of verstandig lenen, etc) een hoog scorebordjournalistiek is. Tot voor 10 jaar geleden waren we juist dom als we teveel eigen vermogen gebruikten (renteleverage of iets dergelijks).

Beste Herman, ik vat het ook niet persoonlijk op maar misschien mag ik toch even reageren. Mijn idee dat je niet te veel moet lenen is niet is van de laatste jaren. Mijn gezond verstand waar ik mee geboren ben zegt dat je niet moet lenen wat je niet kan terugbetalen.

Maar het waren juist mensen van een administratiekantoor zoals de jouwe (niet persoonlijk) die mij vertelden dat het verstandiger was om te lenen (renteleverage of iets dergelijks).

 

Ik vergelijk banken altijd met slechte vrienden. Als het goed met je gaat komen ze op je af als vliegen op de stroop. Maar als het slecht met je gaat (en je ze dus nodig hebt) beginnen ze moeilijk te doen.

Met een hele grote boog omheen lopen is mijn gezond verstand advies. En dat is niks nieuws, da's iets dat mijn opa al zei. :)

 

 

 

[Michiel Werkman]

@Hans

Jazeker aan krediet verlenen zijn altijd risico's verbonden. Als een 'common bond' Kredietunie geld uitleent gebeurt dat vanuit de gezamenlijke spaarkas, d.w.z. het spaargeld van alle leden.

In de VS waar kredietunies meer dan de banken voor een belangrijk deel het lokale mkb financieren is er veel ervaring opgedaan. Daar blijkt dat de default rate (het percentage misgelopen financieringen) zo'n 0,8% bedraagt. (Bij de banken in ons land is dat met 8% en factor 10 hoger).

De reden daarvoor is dat kredietnemers, eerder dan bij een bank, bereid blijken om aan de geldgevende leden een hulpvraag te stellen als ze moeilijkheden zien aankomen. Daartegenover staat dat de geldgevers (= collega ondernemers) bereid blijken om, anders dan bij banken het geval is, echte hulp te verlenen om hun eigen spaargeld veilig te stellen.

Je leent inderdaad van elkaar en niet van een bank met een stroppenpot. Dat verhoogt de intrinsieke motivatie om van alle betrokkenen om elkaar te assisteren.

Om het risico van vriendjespolitiek in een kredietcommissie te voorkomen zijn er uitgebreide richtlijnen opgesteld. Bij de Rabobank en zijn voorlopers heeft dát eigenlijk altijd wel goed gewerkt. Maar, alles staat en valt bij de integriteit.

 

[Hermes Ratgers]

Je bent niet juist geïnformeerd @Hermes

Zie Initiatiefwet toezicht kredietunies aangenomen: https://www.eerstekamer.nl/nieuws/20150428/initiatiefwet_toezicht en

16 juni 2015 Minister Dijsselbloem stuurt de Tweede Kamer het ontwerpbesluit en de ontwerp ministeriele regeling toezicht kredietunies zie:

http://www.dekredietunie.nl/wp-content/uploads/2015/06/ontwerpregeling-kredietunies.pdf

 

 

En daarmee is het derhalve nog geen wet, dat is het als de koning en de verantwoordelijke ministers hun handtekening eronder hebben gezet en de wet wordt bekendgemaakt in het Staatsblad.

 

[Michiel Werkman]

@Hermes

Touché maar.... dat is slechts een technicality

[Hermes Ratgers]

Maar het waren juist mensen van een administratiekantoor zoals de jouwe (niet persoonlijk) die mij vertelden dat het verstandiger was om te lenen (renteleverage of iets dergelijks).

 

Normaal gesproken zou ik zeggen dat dit eerder door hypotheekadviseurs gebeurd, maar dat terzijde. Op dit moment is het wellicht juist verstandiger om geld te lenen.

Uiteindelijk is het een kosten/baten analyse.

 

Het probleem blijkt echter dat de sommigen de spelregels steeds wijzigen (een soort van onbetrouwbaarheid) waardoor mensen in de problemen gebracht kunnen worden. Dus is het een kwestie van goed de kleine letterjes lezen....

 

 

[Ab Bauer]

Michiel,

 

Dank je voor de uitleg. Ik moet zeggen dat het allemaal sympathiek klinkt. Ok, je bent zelf een beetje belanghebbende, maar daar kan ik wel doorheen kijken. Ik vind het een mooi idee dat de geldgever zo betrokken is bij een project dat hij de ondernemer met advies helpt (natuurlijk ook om zijn spaargeld veilig te stellen). Zoals je het nu omschrijft lijkt het bijna een soort venture capital oid. Maar het verschil is aandelen of een lening.

 

Om van mij stokpaardje af te komen zou ik nu zeggen;

1) Probeer eerst het zonder geleend geld te doen.

2) Als je toch moet lenen, leen dan bij zoiets als deze kredietunies. Dan krijg je niet alleen geld maar ook nog gratis hulp en advies.

 

[De Ketchupmaker]

Toevalligerwijs is de Kredietunie Zeeland op 2 juni gestopt. Belangrijkste reden hiervoor is dat het aantal kredietaanvragen fors is tegengevallen. Van de 16 aanvragen werden er 6 positief beoordeeld maar is er slechts 1 geaccepteerd. De Kredietunie zegt hier zelf over: "De achterblijvende vraag in Zeeland ligt in de lijn van de landelijke trend. In de afgelopen periode zijn de financieringsmogelijkheden bij zowel banken als derden wel wat verbeterd."

 

 

[Michiel Werkman]

@Hans

Eens. Zonder risicokapitaal, en daartoe behoort het 'eigen geld', is er tegenwoordig sowieso nauwelijks nog aan financiering te komen. En maar goed ook.

Wie leent, en om groei te faciliteren is dat haast onontkoombaar, kan dat maar het beste verstandig aanpakken en daarvoor te rade gaan bij iemand die daar verstand van heeft.

 

By the way.

Geld uitlenen via een kredietunie is echt iets heel anders als VC of privaat investeren. Dat laatste gebeurt veelal 1op1 met het hoofdsomrisico dus op 1 debiteur.

Door inleg in de gemeenschappelijke kas van een kredietunie met het gedeelde risico en rendement wordt enige mate van risico speiding bereikt. Als er 1 debiteur het onverhoopt niet red ben je niet je volledige eigen inleg kwijt maar 'slechts' jouw aandeel in het deel wat uit de geldkas is uitgeleend. Er is dus sprake van spreading over meerdere geldnemers.

 

[Michiel Werkman]

@Patric

Klopt. Geen enkele nieuwe ontwikeling gaat zonder 'hickups'. Er zijn eerder ook al Kredietunie initiatieven gestrand. Vandaar ook mijn column, het oprichten en exploiteren is geen sinecure.

Positief van het bericht vanuit Zeeland is dat er - dus - geen onaanvaardbare risico's genomen worden. Zo hoort dat ook.

Overigens is er landelijk absouut geen sprake van een achterblijvende vraag. Die vraag zal alleen nog maar toenemen als de economie verder aantrekt. Er is wel regelmatig sprake van een (te) lage kwaliteit in de (onderbouwing van) aanvragen. Daar hopen kredietunies door de kleine schaal en het persoonlijk kunnen coachen door college ondernemers een verbetering in te bewerkstelligen.

 

 

[Ab Bauer]

Michiel,

 

Dank voor de uitleg.

Ik merk dat ik eigenlijk te weinig snap van de werking van een kredietunie om zinvolle uitspraken te doen. Ik heb al 15 jaar geen enkele lening of wat dan ook nodig gehad dus ik ben ook niet echt bekend in het hele krediet gebeuren.

 

De voordelen voor de kredietnemer zijn me nu wel aardig duidelijk. Maar nu zit ik met de kredietgever.

Je zegt dat het duidelijk geen VC is, want het gaat om een lening en niet om een aandeel.

 

Op de site van Vereniging van Kredietunies lees ik:

Een kredietunie bevordert de onderlinge solidariteit tussen kredietgevers en kredietnemers, heeft geen winstoogmerk en is op democratische leest geschoeid. Zowel kredietgevers als kredietnemers zijn lid en mede-eigenaar van de coöperatie. Een eventueel positief saldo aan het eind van het jaar komt ten goede aan de leden.

 

Als ik het goed begrijp krijg je als 'inlegger' geen enkele garantie op een bepaald rendement per jaar. "Geen winstoogmerk" vind ik altijd een vrij holle frase (denk maar aan "Univé, zonder winstoogmerk"). Wat voor onderpand staat er tegenover de lening? Wordt het bedrijf van de kredietnemer dan ook niet onderdeel van de coöperatie?

 

Omdat het zo'n onbekend fenomeen is (in Nederland tenminste) blijft het voor mij allemaal een beetje vaag. En de combinatie geld plus vaag is voor mij altijd een teken om op te passen.

 

Misschien zijn er hier op HL ondernemers die zelf ervaring hebben als lid van een kredietunie en willen vertellen over hun praktijkervaringen. Ik ben daar eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar.

[Michiel Werkman]

@Hans

Nog even ter verduidelijking.

'Not for profit' slaat op de kredietunie. Die heeft als coöperatie geen winstoogmerk maar streeft wel het stoffelijke belang van haar leden na. Er wordt, als het goed is, een positief resultaat nagestreefd en ook behaald. De te vergoeden creditrente zal daarom in de orde van grootte van zo'n 2,5% á 3% liggen terwijl aan kredietnemers een risico gewogen rentepercentage (dus afhankelijk van risico & zekerheden) gevraagd zal worden tussen de 6-12%. Dat is afhankelijk wat de leden van elke kredietunie daar zelf over bepalen. Uit dat resultaat wordt primair een reserve gevormd en worden de operationele- en de beheerskosten betaald. Het jaarlijkse resultaat wat daarna resteert staat ter beschikking van alle leden.

Die leden besluiten in de ALV volgens het principe 'one-man-one-vote' volstrekt democratisch wat daarmee gebeurt. Denkbaar is dat de inleggers dan bijvoorbeeld op hun inleg een bonusrente krijgen van 1% á 1,5% en alle kredietnemers die zich netjes aan de voorwaarden gehouden hebben een evenredige rente korting op hun financiering.

Maar even zo goed kunnen de leden besluiten om het resultaat aan een goed doel uit te keren of wat dan ook.

[Hermes Ratgers]

Op de site van Vereniging van Kredietunies lees ik:

Een kredietunie bevordert de onderlinge solidariteit tussen kredietgevers en kredietnemers, heeft geen winstoogmerk en is op democratische leest geschoeid. Zowel kredietgevers als kredietnemers zijn lid en mede-eigenaar van de coöperatie. Een eventueel positief saldo aan het eind van het jaar komt ten goede aan de leden.

Nog geen ervaring met kredietunies, maar wel degelijk met coöperaties.

Een coöperatie heeft wel degelijk een winstoogmerk (zal een vereiste zijn van de fiscus), echter de coöperatie kan ervoor kiezen deze winst direct te verdelen met haar leden.

 

Ik ken de statuten van een door de Vereniging van Kredietunies opgestelde coöperatie niet (is deze afgestemd met de belastingdienst?) maar ik kan me niet voorstellen dat de kredietnemers gerechtigd zijn op een dergelijke winstuitkering.

 

Wat je wel moet beseffen dat een kredietunie een onderneming is.

Een onderneming maakt kosten, maar welke kosten?

Normaal gesproken heb je dat zelf in de hand, maar op de site van de vereniging van kredietunies staat niet welke. Wat je wel kan zien is dat de Kredietunie BV (waar hij directeur van is) voor zijn diensten (oprichten en managen) kosten in rekening zal gaan brengen (helaas geen enkele duidelijkheid van hoeveel). Ongetwijfeld zal er in de opgestelde statuten vermeld staan dat lidmaatschap aan de vereniging een vereiste is en dat voor wijziging van de statuten goedkeuring van de vereniging noodzakelijk is.

 

Bij de samenwerkende kredietunies staan deze kosten wel duidelijk vermeld.

Maar wellicht heb ik het helemaal fout.

 

 

 

[Michiel Werkman]

@Hermes

Ik proef, terwijl je zelf al aangeeft geen ervaring met kredietunies te hebben, naast een kritische ook een licht negatieve ondertoon in je reacties. Ik vraag me af waar dat door veroorzaakt wordt.

In mijn column maak ik duidelijk dat er sprake is van het exploiteren van een onderneming. Een onderneming die grotendeels door vrijwilligers wordt gerund. Natuurlijk is er sprake van exploitatielasten. Maar, de omvang daarvan wordt vnl. bepaald door wat het bestuur van elke individuele kredietunie en haar leden zelf kiezen en bepalen over zowel personele invulling als andere uitgaven. Kredietunie initiatiefnemers die zich bij de VKN aansluiten kunnen rekenen op een uitgebreide ondersteuning en advies bij de oprichting. Het bestuur van die VKN zal worden gevormd door en vanuit de aangesloten kredietunies. Zij bepalen zo dus uiteindelijk zelf het gezamenlijke beleid en de richting van hun eigen koepelorganisatie. In dit beginstadium is de VKN vooral een informatiebron en staat o.m. opgesteld als gesprekspartner met overheden, om samenwerkingsverbanden aan te gaan met co-financiers, om afspraken te maken met fiscus. Daarnaast probeert zij ervoor te zorgen dat er door individuele kredietunies uniforme en schaalbare systemen gehanteerd kunnen worden om nu en in de toekomst te kunnen opereren. De Kredietunie BV verleent daarvoor betaalde diensten (uren) aan de VKN. Het is de bedoeling dat diezelfde VKN in de nabije toekomst de aandelen in de BV zal verwerven. De kosten voor de oprichting van een kredietunie liggen tussen de € 50.000 en € 100.000. Dat is mede afhankelijk van de mate waarin initiatiefnemers bij de oprichting ondersteuning, advies of projectbegeleiding behoeven. In dat totaalbedrag zit t.b.v. de Kredietunie BV een prijskaartje tussen de € 10.000 - € 30.000. Daarmee worden zowel de kosten gedekt die in de jarenlange voorbereiding zijn gaan zitten om kredietunies mogelijk te maken als voor eventuele uren van projectbegeleiding. De rest is helemaal afhankelijk van de kosten die elke kredietunie zelf gaat maken voor o.a. het opzetten van een back-office, ledenwerving, funding, website, juridische kosten, bijeenkomsten, opzetten van een kredietanalyse en kredietbeheersysteem en administratie e.d.

Als laatste. Je trekt een paar keer de vergelijking met een andere organisatie, de Samenwerkende Kredietunies (SK). Zij ondersteunen ook initiatieven om tot kredietunies te komen. Er is echter een belangrijk verschil. Bij de VKN draait alles om not-for-profit coöperaties waarbij alle leden delen in het rendement en in het risico. Dat is exact conform de nieuwe Wet Toezicht Kredietunies (WTK) en geheel in de geest van Raiffeisen. Bij de SK sluiten zich vnl. krediet bemiddelende coöperaties aan. Dat zijn meer verenigingen van beleggers/investeerders die rechtstreeks uitlenen aan een geselecteerde kredietvragers. Dat is dus een vorm van crowdfunding die aan een AFM vergunning gekoppeld is. Dat is ook een van de nuttige oplossingen voor het kredietprobleem van het mkb maar via een wat andere weg dan die de VKN voorstaat. Overigens loopt de SK bij het opzetten van een kredietunie, net als de VKN, tegen dezelfde problemen aan die ik in mijn column al beschreven heb.

 

 

 

 

 

[HvR]

Wat ik jammer vind is dat wederom door een paar mensen (binnen de kredietunie) wordt bepaald of een bedrijf levensvatbaar is en of er daarom een krediet verstrekt wordt. Dit neigt weer richting de zogenaamde spreadsheet financieringen zoals banken deze in de loop der tijd zijn gaan hanteren. Het is toch veel mooier om de markt te laten bepalen of een bedrijf toekomst heeft?

[Norbert Bakker]

Het is toch veel mooier om de markt te laten bepalen of een bedrijf toekomst heeft?

 

Hoe zie je dat voor je? Hoe gaat "de markt" vooraf bepalen of een concept serieus en levensvatbaar genoeg is om het te financieren?

 

Meest praktische lijkt me dat "de markt" zich op een of andere manier verenigt (in een kredietunie bijvoorbeeld) en dat vervolgens binnen de kredietunie "een paar mensen" (specialisten) bepalen of een bedrijf levensvatbaar is en er daarom een krediet wordt verstrekt.

 

Maar als jij andere suggesties hebt die niet overeenkomen met "geef gewoon iedereen geld, en kijk wie het overleeft" (onhaalbaar, niet realistisch) of "laat iedereen er over beslissen" (Poolse landdag), dan houd ik mij aanbevolen :)

 

 

 

 

 

[kuifje]

Norbert,

 

die markt is er nu al, die markt kan dat al.

 

Ondernemers lenen of verkopen belangen om geld te krijgen, waarbij de condities onderhandelbaar zijn: x procent rente of y procent aandelen voor een bedrag z.

 

Ook kan de markt gewoon niet geinteresseerd zijn.

 

De ondernemer vindt dat natuurlijk onterecht en is op zoek naar (goedkopere) financiering.

 

We kunnen dan stellen dat er een verschil is in perceptie van de waarde van de onderneming tussen de geldmarkt en de ondernemer.

 

In gevallen dat de geldmarkt gelijk heeft, zou ook de een kredietunie niet moeten uitlenen aan de ondernemer. Dat is beter voor de kredietunie en voor de ondernemer.

 

In gevallen dat de ondernemer gelijk heeft, heeft de ondernemer te weinig gedaan om de markt te overtuigen.

 

Daar zou een kredietunie zijn nut kunnen hebben, maar alleen als die een bijzondere kennis van zijn klanten heeft, en daardoor een betere inschatting van het risico kan maken. Maar die kennis kan een commerciele partij ook krijgen door een of twee specialisten in te huren.

 

In de huidige financieel transparante samenleving zie ik geen rol voor kredietunies. De geldzoekende ondernemer is beter af met het zich bekwamen in het beter verkopen van de eigen business.

 

 

 

[HvR]

Het is toch veel mooier om de markt te laten bepalen of een bedrijf toekomst heeft?

 

Hoe zie je dat voor je? Hoe gaat "de markt" vooraf bepalen of een concept serieus en levensvatbaar genoeg is om het te financieren?

 

Meest praktische lijkt me dat "de markt" zich op een of andere manier verenigt (in een kredietunie bijvoorbeeld) en dat vervolgens binnen de kredietunie "een paar mensen" (specialisten) bepalen of een bedrijf levensvatbaar is en er daarom een krediet wordt verstrekt.

 

Maar als jij andere suggesties hebt die niet overeenkomen met "geef gewoon iedereen geld, en kijk wie het overleeft" (onhaalbaar, niet realistisch) of "laat iedereen er over beslissen" (Poolse landdag), dan houd ik mij aanbevolen :)

 

 

 

 

 

 

Omdat de markt (lees: crowd) zelf gaat bepalen wat wel en niet goed voor haar is. Dat zal zeker niet gebeuren door wijze mannen in ivoren torens. Wisdom of the crowd, Norbert. Zo ziet de toekomst eruit. Ik sluit me dus geheel aan bij de mening van Kuifje

[Norbert Bakker]

Wisdom of the crowd, Norbert. Zo ziet de toekomst eruit.

Eerlijk gezegd, ik geloof er geen barst van ;).

Collectieve kennis wordt IMHO zwaar overschat.

 

"Men, it has been well said, think in herds;

it will be seen that they go mad in herds,

while they only recover their senses slowly,

and one by one."

 

(Charles Mackay in "Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds")

 

..maar ik gun iedereen uiteraard zijn of haar geloof. Wie gelooft in (de toekomst van ) Crowd Wisdom, moet dat vooral blijven doen. De tijd zal het leren...

 

[Ab Bauer]

Het leuke van dit forum is dat ik hier dingen leer waardoor ik soms twee of drie keer mijn mening aanpas.

Dat is niet erg, ik ruil mijn mening graag in voor een betere. :)

 

In eerste instantie vond ik het idee van een kredietunie erg sympathiek. Die arme ondernemer die niet begrepen wordt door de pennenlikkers of algoritmes van de Grootbank vindt steun bij een kredietunie. Daar krijgt hij geld, aandacht voor zijn bedrijf, tips en ervaringen van collega ondernemers.

 

Met name door de reactie van kuifje word ik nu weer de andere kant op geslingerd. Als 'de markt' niet op je zit te wachten moet je gewoon beter worden. In de kern is dat toch wel een van de uitgangspunten van het kapitalisme.

 

Daarnaast ben ik nog steeds niet gerust op de situatie dat een bedrijf omvalt. Als een kredietunie investeert in een beperkt aantal bedrijven zal die klap erg hard aankomen. Als het portfolio van de kredietunie vooral bestaat uit ondernemers die bij een gewone bank worden afgewezen beleg je dus in vrij risicovolle projecten. Daar komt ellende van ben ik bang.

 

Het is net als met het socialisme.

De uitgangspunten zijn sympathiek alleen in de praktijk wordt het (bijna) altijd een zooitje.

[Michiel Werkman]

@Hans

Kredietunies hanteren in de basis bancaire normen. Ze zullen niet snel bedrijven financieren die op krediet technische dan wel op existentiële gronden door banken worden afgewezen. Logisch ook omdat het eigen geld van de leden is wat wordt uitgeleend.

Het gaat om het beschikbaar maken van kredietlijnen tot 250.000-500.000. Een segment wat banken niet meer (willen) bedienen. Dat heb ik niet bedacht dat is onlangs nog publiekelijk uitgesproken door Wilfred Nagel, CFO van de ING Bank. Hij heeft ruiterlijk erkend dat banken op de kredietverlening aan het kleinbedrijf al jarenlang geld toeleggen. Dat was al een publiek geheim maar nu is het toch maar een keer officieel gezegd. Vanuit het perspectief van de banken kan dat natuurlijk ook niet. Zij zijn er niet om ondernemers te helpen maar om zelf zoveel mogelijk geld te verdienen....

Kredietunies hebben niet de overhead en systeemkosten waar banken mee te maken hebben. Kredietunies zuchten niet onder de starre BASEL III regels en kunnen het kredietrisico beter afwegen op de kwaliteit van de ondernemer en diens toekomstperspectief. Banken kijken naar het verleden, kredietunies kijken vooruit.