Er bestaat een managing class die wel de bonussen aanvaardt als het goed gaat, maar niet de rekening betaalt als het mis gaat. Too big to fail was dus al een bestaande mentaliteit. Alleen is dat van die management-laag overgegaan op hele bedrijven. Maar dat is een andere discussie.
Autokilometers worden hoog belast; sea- en airmiles worden laag belast. Dat mag dus gecorrigeerd worden. Mensen mogen elkaar altijd blijven ontmoeten, maar lange afstandsvakanties hoeven niet door toekomstige generaties betaald te worden. Nu al die airlines overheidssteun nodig hebben, ontstaat er een prachtige kans om de luchtvaart wereldwijd te reorganiseren. Maar ook dat is een andere discussie.
Deze ziekte is geen politie vraagstuk, maar de manier waarop we daar mee omgaan, de vanzelfsprekendheid waarmee werkgevers en werknemers royaal gesteund worden terwijl flexwerkers mogen bedelen om het bestaansminimum, en de visie op de wereld na corona zijn allemaal zeer politiek.
Leuk gegeven voor de komende verkiezingen!