Edward

Beste Elmer, Gaat het jou om de automaat of heb je een bepaald (type) producten in gedachten dat je met die specifieke automaat wilt aanbieden. Zoals Gooffy ook al opmerkt, het gaat niet om de automaat maar om het product en de locatie. De condoomautomaat hangt niet achter de tab en de sigarettenautomaat staat niet in het toilet. En een doorsnee barbezoeker weet dat je voor beiden in de kroeg moet zijn.

Er dienen hier twee dingen te worden gescheiden, de positie die de uitzendkracht heeft tegenover het uitzendbureau en de positie die de inlener/opdrachtgever heeft tegenover het uitzendbureau. De uitzendkracht zal door het uitzendbureau geen strobreed in de weg worden gelegd om de overstap te maken. De inlener heeft echter een contractuele verhouding waarin een relatiebeding is opgenomen. Vaak gebeurt dit in de vorm van een urennorm. De inlener kan niet zomaar onder die verplichting uit. De inlener kan het uitzendbureau wel een aanbod doen, maar als die het aanbod niet aanvaarden dan tast dat de onderlinge contractuele verhouding niet aan. De inlener kan zich dan zeker niet beroepen op het feit dat hij het uitzendbureau de gelegenheid heeft geboden.

Beste Linda, Het probleem van de vierde macht is bekend en we begrijpen denk ik ook allemaal in welk spagaat je als ambtenaar terecht kunt komen. Wat echter zo jammer is dat we allerlei mooie en kostbare initiatieven met veel vertoon worden gelanceerd enige tijd als brievenbus fungeren en vervolgens stilletjes weer worden verwijderd. Het prettige van een brievenbus is dat je weet waar die staat, je weet wanneer die wordt gelicht en wanneer vervolgens je zending de bestemming bereikt. Helaas vind ik veel van die kenmerken niet terug bij de brievenbussen die van overheidswege online worden geplaatst. Wat ik denk dat Jeroen bedoelt is dat wij heel graag zouden zie dat EZ meer doet met de bestaande goede initiatieven, zoals Higherlevel. Dit forum is ooit in het leven geroepen met al doel om innovatief ondernemerschap te stimuleren en vervolgens verworden tot het digitale loket van Antwoord voor bedrijven. Daar is niets mis mee en zijn velen mee gediend, maar het beantwoordt niet aan de oorspronkelijke doelstelling. Higherlevel biedt een uitgelezen mogelijkheid voor EZ om signalen op te vangen, inspiratie op te doen, problemen van oveheidsvraagstukken te delen en daar wellicht weer de markt te voeden met inspiratie voor mooie nieuwe producten of diensten. Dit kan allemaal zonder dat je daarbij als ambtenaar buiten je boekje treedt. De kernvraag is: waarom gebeurt dat niet?

En ik maar denken dat ik de enige ben met een korte spanningsboog ;D. Alle gekheid op een stokje, maar ik denk dat dit een probleem is dat veel ondernemers hebben alleen niet herkennen, laat staan erkennen. Ik heb het verhaal van dichtbij, maar dan van de andere kant meegemaakt met een partner die geen zin meer had en - al dan niet mede door een 'buitenechtelijke' relatie - daardoor de brui eraan heeft gegeven. Voor een zakenpartner is dit buitengewoon lastig omdat je ineens voor alles verantwoordelijk wordt. Voor een nieuwe partner een weinig uitdagende propositie. Het probleem van ´die vent met zijn tent´ is dat de vent het sterke merk is. Stap jij eruit dan is de tent weinig meer waard. Verkopen is dus geen optie. Gezien het feit dat je nog geen besluit hebt genomen over jouw toekomst ligt het in de rede dat je eigenlijk op zoek bent naar een nieuwe uitdaging. Het advies wordt gegeven om met een coach het diepe in te duiken, maar daar moet je wel volledig voor open staan. Er zijn op dit forum een aantal leden actief die zeker de kwaliteiten hebben om je verder te helpen, maar iets zegt mij dat je met jouw ervaring ook zelf voldoende kwaliteiten hebt om die rol te vervullen en andere verder te helpen. Juist dat geeft veel voldoening en jouw wellicht ook weer nieuwe inspiratie en ideeën. Gezien jouw ervaringsjaren en leeftijd zou je ook kunnen gaan nadenken over een opvolging. Anderen zullen dat misschien te vroeg vinden, maar juist als je een idee hebt om ooit nog eens heel wat anders te doen (het guesthouse) dan is dit misschien nog niet zo´n gek moment.

We komen hier aan de essentie van een community. In het woord ligt al besloten wat ons bindt, we delen iets; Kennis, meningen, ideeën, visies, bedenk het maar. In iedere deelnemer schuilt een expert, maar ook een leek. Leden met die perceptie zijn meer dan welkom. Wil je je alleen maar als leek gedragen dan hoor je hier niet thuis. Alleen vanuit dat perspectief kan Higherlevel groeien. Heb je toch dringende vragen, wil je snel antwoord en heb je geen zin of tijd om je in te lezen, dan moet je gewoon kennis gaan inkopen.

Als interim loop ik met enige regelmaat aan tegen situaties die ik gemakshalve maar even als bureaucratie en van het kastje naar de muur omschrijf. Je kent het wel. Je gaat als klager naar een instantie, legt je probleem voor aan de geduldig luisterende medewerker die zijn baliedienst nog tot vijf uur moet uitzitten en jou vervolgens verwijst naar afdeling B. En daar begint het ritueel opnieuw. Met een beetje geluk wordt je nog 1 keer doorverwezen, met een beetje pech kost het de rest van de middag. Geluk bij een ongeluk is dat de meeste van die instellingen tegenwoordig goed zaken doen met leveranciers van ingeblikt geparfumeerd water en de automatenkoffie ook steeds beter te pruimen is, maar dat lost enkel je dorst op, niet jouw probleem. Vervolgens sta je na enkele uren weer buiten met in de ene hand het telefoonnummer van je laatste gesprekspartner en de andere een parkeerbon. Tip 1: Bespaar jezelf die kwelling van het bezoek, tenzij je tijd te over hebt en je een voorkeur hebt voor masochisme. Tip 2: Laat ook de telefoon met rust. SNT en dat soort jongens zullen mij wel verfoeien, maar dat carrousel is zo mogelijk nog erger en loop je helemaal op leeg. Nee, schrijf een brief. En daarmee bedoel ik voor de verandering nu eens niet een email, maar gewoon ééntje op een A4-tje. Die doe je dan in zo’n oranjerode bus, die zo hier en daar nog op een verlaten straathoek te vinden is. Er schijnen ook nog postkantoren (mag ik dit nog zo noemen?) te bestaan, waar je de brief aangetekend kunt versturen, maar dat ter zijde. Waar het om gaat is dat, nog afgezien van het feit dat schrijven een therapeutische werking heeft en enorm oplucht, het aanzienlijk minder tijd en geld kost. Jouw probleem verandert er niet om. De klacht gaat een mallemolen in die vergelijkbaar is met hetgeen de bovengenoemde bezoeker aan den lijve mag ervaren, maar zo mogelijk nog erger is. Zeker wanneer slechts een select gezelschap binnen de desbetreffende organisatie kan omgaan met het peperdure DMS-systeem en die groep vooral bestaat uit experts die alles weten van de button “Doorzenden”. Deze mensen zijn te herkennen aan een heel blij gezicht als hun postbak in weer leeg is. Waar vervolgens die brief naartoe gaat, dat deert niet. Vandaag mocht ik weer getuige zijn van een staaltje A4 -ping-pong, met een rally van een maand wel te verstaan. Toegegeven, de klager had zijn probleem niet heel helder omschreven en stelde ook niet duidelijk wat hij verlangt. Maar wat er is gebeurd, is dat alle spelers een afwachtende houding aannamen, niemand het spel wil domineren, de lijn bepaalt en een punt scoort. In toenemende mate ontbreekt het binnen organisaties aan mensen die zichzelf opwerpen als probleemeigenaar. Dat zijn mensen die herkenbaar zijn aan ontvangen lofuitingen, bedankbriefjes en taarten, mensen die over de grenzen van hun taakomschrijving en de randen van hun bureaublad heen kunnen kijken en voor jou een stap extra willen zetten. Het verontrustende is dat het daarbij niet uitmaakt of je klager bent of klant. Dit probleem is ook niet voorbehouden aan overheden, maar komt net zo vaak (zo niet vaker) voor binnen commerciële clubs. Het gemis van de probleemeigenaar manifesteert zich met name naar mate de organisatie groter wordt, de vraag of het probleem complexer wordt en afdelingen overstijgt. Een goed zelfstandig ondernemer kent dit fenomeen niet. Die ziet in iedere klager een ontevreden klant en houdt zichzelf verantwoordelijk. Typerend is ook dat die mensen geen bloemen of taarten ontvangen, maar gewoon hun werk doen..

Johan, reus erbij voor de terechte nuancering. Ik wilde al weer iets te snel naar het antwoord toe, maar het onderscheid tussen aandeelhouder en bestuurder dient juridisch natuurlijk te worden gemaakt. In praktijk zien we natuurlijk wel dat bij vele B.V.'s dat onderscheid verwaterd is, aandeelhouder en bestuuurder 1 en dezelfde persoon zijn en in de aandeelhoudersovereenkomst ook zaken worden geregeld met betrekking tot de managementtaken, fee, arbeidsongeschiktheid etc... Eigenlijk allemaal zaken die, voor een goed onderscheid ook thuishoren in de managementovereenkomst die de bestuurder heeft met de BV ten behoeve waarvan de werkzaamheden worden verricht. Die verwatering zie je in het bijzonder terug wanneer de bestuurder geen natuurlijk persoon is maar een personal holding.

Los van alle bovenstaande opmerkingen, raadpleeg ook eens een hypotheekakte. In iedere willekeurige akte zul je een anti-verhuurbeding tegenkomen.

Naar mijn bescheiden mening maak je een denkfout en gooi je een aantal zaken door elkaar. Tenzij jullie echt klanten hebben waar je de winst kunt factureren, maar in dat geval houd ik mij aanbevolen voor de naw gegevens. ;) Laten me voor een goed begrip even wat zaken verhelderen. Wat is een aandeel? Een aandeel is niets meer of minder dan een bewijs van deelneming in het eigen vermogen van vennootschap (BV of NV). Iedere aandeelhouder is mede-eigenaar van de onderneming naar rato van het percentage aandelen dat hij of zij bezit. Aan een aandeel is in beginsel een stemrecht verbonden. Aandelen zijn er in verschillende vormen, zo bestaan er preferente aandelen, prioriteitsaandelen, maar bijvoorbeeld ook certificaten (van aandelen). Wat zijn letteraandelen? Wanneer er slechts één soort aandelen bestaat dan is heeft ieder aandeel evenveel stemrecht en recht op dividend. Door het introduceren van letteraandelen kun je toch een onderscheid tussen die gelijke soort aandelen aanbrengen. Daarmee kan aan elke serie ( A,B, C, etc...) aandelen bepaalde rechten worden verbonden ten aanzien van stemnrechten en/of dividend. De vormen en soorten van aandelen worden bepaald bij de statuten. Jouw vragen UIit het voorgaande blijkt al dat jullie beoogde verdeling zich niet laat regelen met letteraandelen. De aandelenverhouding regel je bij de statuten. Die stel je één keer vast en blijf je vervolgens tot in lengte van jaren aan vasthouden. Met andere woorden, de waarde die een letteraandeel heeft staat vast. Wat jullie beogen is van jaar tot jaar bepalen op welke wijze de dividend verdeeld moet worden. Aangezien niet op voorhand vast staat wat ieders inbreng is in de jaaromzet is het onmogelijk om dit te regelen middels letteraandelen. Jullie willen wel een verdeling van de lasten, maar niet van de lusten. In een urenfabriek is dit relatief eenvoudig te realiseren. Uurtarief x declarabele uren = brutoomzet voor partij A. Hetzelfde doe je voor partij B en zo is er al een eerste relatieve verhouding. Ook voor wat betreft de ogenschijnlijk niet direct facturabele uren (de helpdesk) kun je een dergelijk berekening maken. Alsdan is de omzet voor wat betreft de onderhoudscontracten een vast gegeven, en zal uit de urenoverzichten volgen wat ieders inspanning daarin is geweest. Op die basis is te berekenen wat ieders inspanning is geweest in direct en indirect decalarbele uren en is een verhouding te bepalen voor wat betreft de winstverdeling. Was het maar zo simpel! Het grootste probleem zijn altijd weer de niet declarabele uren. Denk hierbij aan administratie, ict, de vaatwasser inruimen en niet te vergeten netwerken. Als je hierover op voorhand een goede afspraak kunt maken wat ieders inspanning is in de niet declarabele uren - en daar vooral niet achteraf moeilijk over gaat doen - dan is er niets aan de hand en kun je ieders bijdrage aan de omzet meetbaar maken. Het feit dat met de voormalige vennoot een discussie heeft bestaan voor wat betreft ieders inbreng zegt misschien al voldoende. En dan hebben we het alleen nog maar gehad over de omzet en niet over de kosten. Want ja, die i-phone met een belbundel van 1500 is natuurlijk wel erg leuk, maar de ander is een digibeet en heeft voldoende aan wegwerpmobiel met pre-paid. En dat is nog maar het begin. Ik ken discussies over de inkoop van koffiebonen.. Het mag duidelijk zijn. Ik ben geen voorstander van dit soort aandelenconstructies. Mijn beroepsgroep vaart misschien wel bij, maar mijn devies: keep it simple! Gebruik voor de uitgangspunten de statuten. Zaken van voortschrijdend inzicht en die voor herziening vatbaar zijn moet je vooral in de aandeelhoudersovereenkomst regelen. Met andere woorden. In je statuten ga je uit van gelijkwaardigheid. In de aandeelhoudersovereenkomst bepaal je hoe die gelijkwaardigheid tot uitdrukking komt in de waardering van de inspanningen. Succes.

Even enige nuancering voor een goed begrip. Allereerst zijn wij geen stereotype intermediair, maar onderhouden we een netwerk en werken wij met onze juristen op basis van gelijkwaardigheid. Wij hebben weliswaar de lead, maar veelal facturen de zzp'ers zelf. De percentages die wij hanteren zijn de scherpte in de markt. Detacheringskantoren, typische intermediairs, e.d. hanteren opslagen die het twee tot vier keer zo hoog liggen als de opslag die wij in rekening brengen. In het tarief zou het dus niet mogen zitten. Daarbij komt nog eens dat we maximale transparantie als uitgangspunt hanteren en voor alle partijen de kosten helder is. Ik vermoed overigens wel dat dit de reden is, maar de andere partij gebruik heeft gemaakt van onze openheid en iets meer heeft beloofd, maar dat ter zijde. Exclusiviteit is hoogst zelden haalbaar in de interim wereld, zeker niet in de juridische wereld. En al helemaal niet bij een overheidsopdracht (waar het hier om gaat). Exclusiviteit naar de opdrachtnemer bedingen is denkbeeldig, maar geen mens die dat accepteert. Daarnaast is nog de vraag of je dit zelf wel moet willen, want het roept ook de verplichting op tot bemiddeling. Het contract dichttimmeren zou wellicht gaan, ware het niet dat contracten pas tot stand komen wanneer opdrachtgever en opdrachtnemer verliefd op elkaar zijn geworden. Zwarte lijsten zijn in beginsel verboden en werken wij dus ook niet mee. Natuurlijk wisselen we onderling wel ervaringen uit. Het is nu eenmaal een klein wereldje. Wat mij nu eigenlijk intrigeert in deze is de paradox waarmee we te maken hebben. Een tegenstelling van enerzijds de uitgangspunten van het aanbestedingsrecht en anderzijds de hierboven genoemde ongeschreven regel. Alle opdrachten van overheidswege worden in concurrentie uitgezet, waarbij als uitgangspunt altijd geldt dat gunning plaatsvindt op basis van de "economisch meest voordelige aanbieding". Voor diegene die minder bekend zijn met dit begrip, het gaat hierbij niet om de prijs, maar in eerste instantie vooral om de kwaliteit van de kandidaat. Voor een optimale vergelijking zou het mogelijk moeten zijn om een kandidaat langs meerdere wegen aan de opdrachtgever voor te stellen. Alsdan zou niet alleen de kwaliteit van de kandidaat worden gewogen, maar ook de kwaliteit en prijs van de bemiddelende partij. Ik denk echter dat er een storm van kritiek losbarst wanneer we deze optie in praktijk zouden brengen.

Enig opportunisme is een zzp’er doorgaans niet vreemd. Het is niet alleen een eigenschap die werknemers naar zelfstandigheid drijft, maar dient ook als kapstok en excuus voor een bestaan als zelfstandige. Juristen hebben daarbij nog eens een dubbele handicap: ze zijn van nature al solistisch ingesteld. Met die eigenschap is op zichzelf niets mis, zolang een ander daar geen hinder van ondervindt. Helaas is dat niet altijd het geval, zo moest ik vandaag weer eens ervaren. In onze Westerse wereld geldt de regel dat je de liefde maar aan één persoon tegelijkertijd mag verklaren. Dat is wel eens jammer, maar bigamie is een doodzonde waar je niet lekker mee gaat slapen en dus doen we dat niet. Een equivalent van die regel geldt ook voor zzp’ers, zij het in een ongeschreven vorm. Heb je éénmaal ja gezegd tegen een intermediair voor een bemiddeling naar een opdrachtgever, dan presteer je het niet ook nog eens voor diezelfde opdracht je committent aan een ander te geven. (red.: een aankoopmakelaar kan ook geen verkoopmakelaar zijn voor hetzelfde object). Zeker niet als je jurist bent. Nu is een jurist niets menselijks vreemd en zeker niet wanneer het ook nog eens een zzp’er is. En in de 10 jaar dat ik nu werk met zelfstandigen ben ik al menigmaal getuige geweest van uitwassen. Maar een vergissing van deze omvang? Nee, dat nooit. De vraag is hoe je als intermediair tegen dit soort lieden kunt wapenen. Selectief zijn? Done. Check doopzeel? Done. Opportunistisch zijn? Not done!

Ja en nee. Er is natuurlijk altijd een onderhandelingspositie, maar deze is beperkt. Zolang de principaal de opzegtermijn naleeft heb je geen positie. De klantenvergoeding kan natuurlijk wel als wisselgeld worden gebruikt.

Daarom ook de vraag over wat in deze precies is afgesproken tussen partijen.

Eerst even een opmerking Agentuurovereenkomsten zijn bijzondere overeenkomsten. Een agent is geen werknemer, maar het is ook weer geen rechtsvorm. Vandaar dat dt topic is verplaatst naar overige juridische zaken. Voor een goed begrip van het antwoord op de onderliggende vraag is het allereerst relevant om te kijken naar de aard van de overeenkomst. Een agentuurovereenkomst is een bijzondere overeenkomst in de zin van boek 7 Burgerlijk Wetboek (hierin zijn alle bijzondere overeenkomsten opgenomen, waaronder ook de arbeidsovereenkomst). Het enkele feit dat deze overeenkomst al is opgenomen onder titel 7, dat gaat over opdrachten, maakt gelijk duidelijk hoe de overeenkomst moet worden beoordeeld, als een bijzondere vorm van een overeenkomst van opdracht. De bepalingen die gaan over de arbeidsovereenkomst staan geregeld in titel 10. Voor de buitenwereld is het verschil tussen een agent en een vertegenwoordiger in loondienst vaak niet helder. Qua rechtsbescherming zijn er echter wel weer parallellen te trekken. De agentuurovereenkomst is geregeld in artikelen 428 tot en met 445 van boek 7 BW. Een agentuurovereenkomst geeft de agent de bevoegdheid om namens de leverancier overeenkomsten met derden te sluiten en de leverancier dus zelf te binden. Voor een ondernemer die er voor kiest om zijn goederen te verkopen met behulp van agentschappen is het zaak om duidelijke vast te leggen wat de bevoegdheden van de agent zijn, in het bijzonder voor wat betreft het sluiten van contracten. In zekere zin heeft een agent een luxe postitie. Hij is ondernemer, maar het inkooprisico rust niet bij hem maar bij zijn opdrachtgever, de leverancier. Dat creeert een afhankelijke relatie met veel zeggenschap van de opdrachtgever. Die zwakkere positie ten opzichte van de opdrachtgever is tevens een verklaring waarom de agentuurovereenkomst nadrukkelijk in de wet is geregeld met deels dwingendrechtelijke bepalingen. Trek hier de vergelijking met de distributieovereenkomsten, deze zijn niet in de wet geregeld. Anders dan bij een arbeidsovereenkomst heeft de agent geen recht op een vastgesteld salaris, maar een vergoeding per eenheid. Hij werkt op provisiebasis als bemiddelaar. Hij werkt binnen een rayon en voor alle verkopen die daarbinnen worden gedaan is de leverancier een vergoeding voor verschuldigd, ongeacht de mate van inspanning die de agent daarvoor heeft verricht. Nu komen we iets meer bij de casus. Gelijk aan de arbeidsovereenkomst kan een agentuurovereenkomst voor bepaalde tijd of onbepaalde tijd worden aangegaan. Wanneer de overenkomst voor bepaalde tijd verloopt dan eindigt deze van rechtswege. Gaan partijen niettemin verder dan wordt het een overeenkomst voor onbepaalde tijd, met dien verstande dat de overeenkomst wel opzegbaar wordt met een bepaalde termijn. Opzegging kan dus, maar met inachtneming van de opzegtermijn. Het feit dat hier tussentijds een mondelinge afspraak is gemaakt over de verlenging die vervolgens schriftelijk is bevestigd, maakt het lastig om de vraag te beantwoorden hoe de verlenging moet worden aangemerkt. Met andere woorden. Wat is er precies (letterlijk) schriftelijk bevestigd? Is dat enkel de mondelinge afspraak en zo ja, wat houdt deze afspraak dan in? Of is mondeling iets anders afgesproken en is dat bevestigd. Voor de beoordeling van de vraag of het concurrentiebeding wel of niet van toepassing is, kan dit van groot belang zijn. In beginsel kan een concurrentiebeding worden overeengekomen en ben je als agent daar ook aan gebonden. Het concurrentiebeding bij een agentuurovereenkomst is met zoveel worden geregeld in artikel 7:443 BW Zoals uit het artikel volgt is het beding beperkt door een aantal voorwaarden. Wanneer je het als agent niet eens bent met het concurrentiebeding dan kun je overeenkomstig het vierde lid de rechter vragen het beding geheel of gedeeltelijk teniet te doen op grond dat, in verhouding tot het te beschermen belang van de principaal, jij als handelsagent door het beding onbillijk wordt benadeeld. Bedenk overigens dat je als agent bij het einde van de overeenkomst in principe recht hebt op een klantenvergoeding, voor de klanten die je hebt aangebracht.

Hi Joost, Ik ben het in zoverre met je eens dat je bij de inrichting van de samenwerking hier rekening mee moet houden, maar dat in de constructie geen sprake hoeft te zijn van werken voor. Dit is geheel en al afhankelijk van de vraag hoe het model verder wordt ingericht.

Fred en Ruben, Welkom aan boord. Goed om jullie erbij te hebben.

Even weer on topic. Voor diegene die het argument reisafstand willen gebruiken om niet te komen. Hier nog een goed en zeer betaalbaar adres om te overnachten:Mondriaan Hotelschool. Direct bij het hoofdkwartier van Mikky. Wel snel zijn, want er zijn maar 5 kamers.

Ik vraag mij af in hoeverre hier werkelijk iets gaat veranderen. Grote klanten, ongeacht of het overheid of bedrijfsleven is, zijn er simpelweg niet op ingericht. Daar dienende facturen langs een bepaalde route te worden ingeschoten. Die zie ik ook niet zomaar het beleid omgooien. Kleinere ondernemingen zullen er wellicht minder strikt in zijn, maar ook daar valt te verwachten dat men niet akkoord gaat omdat het voor de administratie weer extra werk oplevert en het niet past binnen de bestaande workflow c.q. die daar eerst op moet worden aangepast. Daar komt nog eens bij dat ik altijd met juristen van doen heb en die zijn dol op papier ;D Als debiteur laat het mij koud op welke wijze ik de factuur ontvang van mijn leveranciers omdat wij toch al hoofdzakelijk digitaal werken.

Je blijft toch een beetje jurist he, proberen ook altijd de aandacht weer te verleggen. Ik kom overigens gewoon met de tuktuk. Btw, wat is er mis met Captain Beefheart?

Kijk dat valt me nou weer van jou tegen. Doen anderen een goede suggestie, waarmee jij als marketinggoeroe de meerwaarde van in zou moeten zien en je niet alleen een mooie opdracht mee binnen kan slepen, maar ook nog een rage kan ontketenen, dreig je af te haken..

Nico, Ten overvloede nogmaals. Hartelijk dank voor jouw inzet, betrokkenheid en ik ben jaloers op de tijd die jij vrij kon maken voor Higherlevel. Wanneer je met dezelfde inzet je kunt toeleggen op jouw nieuwe project dan zal dat een succes moeten worden. Ik hoop in ieder geval dat je betrokken blijft en we je offline ook mogen verwelkomen op de bijeenkomsten. Succes.

Nee, Ewout niet weer he?!

Ik ziet de twee voorlaatste posts elkaar net hebben gekruist. Ik zie dat je gelukkig ook op de hoogte bent van alle verplichtingen. Het risico heb ik hierboven al beschreven. WIl je binnen de marges van de wet blijven is het zaak om hier heel praktisch mee om te gaan. Vaststellen en controleren bij gelegenheid is een optie. Gebruik hiervoor bijvoorbeeld de gelegenheid van een thema.- of netwerkbijeenkomst.

Dat gaat dus formeel niet. De onderzoeksplicht van de werkgever reikt verder dat menigeen denkt. Iedere werkgever heeft onder meer op grond van artikel 28 Wet op de Loonbelasting en artikel 15 Wet arbeid vreemdelingen een onderzoeksplicht naar de identiteit van zijn werknemers. De onderzoeksplicht gaat verder dan alleen maar een kopie bewaren volgens de hierbovengenoemde voorschriften. De werkgever moet de identitiet ook echt vaststellen en dus controleren of de werknemer wel is wie hij zegt dat hij is. Dit is niet alleen om te voorkomen dat illegale werknemers in dienst worden genomen, maar ook identiteitsfraude, witwaspraktijken, etc.. tegen te gaan. De werkgever moet daarom de identiteit van een werknemer vaststellen aan de hand van een identiteitsbewijs zoals is bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht. Meest voorkomend is een paspoort of een identiteitskaart. Het vaststellen van de identiteit moet formeel aan de hand van het originele document. Daarbij moeten zaken zoals uiterlijk, kenmerken en handtekening worden vergelijken aan de hand van pasfoto, lengte, leeftijd (altijd arbitrair) en de handtekening(bijv. a.d.h.v. de handtekening op de arbeidsovereenkomst). Door simpelweg te volstaan met het uploaden van identiteitsdocumenten voldoe je niet aan de wettelijke verplichting. Nu is het een publiek geheim dat veel werkgevers doorgaans genoegen nemen met een kopie van een paspoort, maar formeel klopt het niet en ben je dus ook als werkgever aansprakelijk te houden voor het verzuimen van de controleplicht. Of je dat risico als werkgever wilt lopen is dus geheel ter eigen beoordeling. Laat ik daarbij wel opmerken dat het voor onder meer de belastingdienst gemakkelijk is om vast te stellen dat niet niet voldoet aan de vaststellings- en controleplicht wanneer de documenten kunnen worden geupload en worden bewaard in een apart bestand of database.

Deze vraag is wel heel ruim geformuleerd, kun je meer specifiek zijn. Wat versta je bijvoorbeeld onder interimbureau's. Zijn dat de detacheringskantoren, uitzendbureau's of organisatie's die een kaartenbak met cv's van zelfstandigen hebben en die bemiddelen en dan heb je natuurlijk nog de netwerkorganisaties die nauw samenwerken met een groep van zelfstandigen. Kortom een heel breed palet met allerlei smaken, maar de insteek en professionaliteit verschilt enorm. Vervolgvraag: Wat zou je precies willen weten over de ervaringen?