4711

Denk je dat dit ook zo kan zijn als het duidelijk niet een 'O-uren contract' betreft, maar om een (goed omschreven) 'Overeenkomst vertegenwoordiging op provisiebasis' of zoiets gaat? Mijn gevoel zegt van niet, maar... Peter

Helemaal met Joost eens. Met “verlonen” wordt meestal bedoeld: het uitbetalen van loon voor fictieve dienstbetrekkingen, oproepkrachten, flexwerkers, artiesten etc. Daarbij wordt dan een loonstrook (volgens geldende regels) gemaakt. Het sturen en betalen van een factuur lijkt mij niet altijd voldoende in deze situatie. De opdrachtgever wordt tegenwoordig ook geacht om dan een VAR te vragen en te beoordelen. Bij een VAR-ROW (daar zou het hier dan om gaan) denk ik dat de belastingdienst hier toch zou kunnen vinden dat het om een (fictieve) dienstbetrekking gaat. Met alle gevolgen van dien. Ik zie persoonlijk niet echt een probleem met het uitbetalen van een (maandelijkse) variabel loon op basis van prestaties. Als beide partijen hier maar over eens zijn (en dat dan ook, zoals Dennis aangeeft, in een “Vertegenwoordiger-overeenkomst” – een soort ‘0-uren contract' dus - vastleggen!). Maar het lijkt mij veiliger om een loonstrook (met inhouding van loonheffingen en premies) te maken. Eventueel kan dat ook uitbesteed worden.

Als je alles verder voor elkaar hebt (getekende inkoopverklaringen, deugdelijke administratie etc), dan zou je deze transactie dus als volgt moeten verantwoorden: Omzet: 5.840,34 BTW (verschuldigd): 159,66 Kostprijs: 5.000,00 Je hebt dus een winst gemaakt van 840,34 euro. En je bent 159,66 aan BTW verschuldigd voor deze transactie (dat is de BTW die in de winstmarge van 1.000,- zit). En daarnaast heb je een inkoop gedaan van een andere ‘marge-auto’ van 2.500,- euro. Deze blijft in je voorraad totdat je die ook verkocht hebt.

Dus de klant gaat jou 3.500,- euro betalen (plus zijn/haar inruilauto) voor de auto die je (waarschijnlijk) verkocht hebt?

Je hebt iets dat ‘third-party-billing’ heet. Dat is toegestaan in NL (geen idee overigens hoe dit in Turkije geregeld is), als jullie de facturen op naam en voor rekening van de Turkse dienstverlener uitreiken. Jullie maken dan dus de factuur voor de Turkse dienstverlener. Het is ook zo dat het Turkse bedrijf zich dan (waarschijnlijk) moet laten registreren bij de belastingdienst (in Heerlen), als de BTW niet verlegd kan worden naar de afnemer (bijvoorbeeld als het om particulieren gaat). Dan krijgen zij een BTW-nummer in NL. Maar dat is volgens mij niet helemaal wat je hier bedoelt. Het lijkt meer alsof je hun diensten wil ‘inkopen’ (je krijgt van hen een soort inkoopfactuur met korting erop) en vervolgens wil je dit doorverkopen aan de eindklant. Als jullie maar een goede factuur naar de eindklant maken en de BTW hierover netjes afdragen, dan lijkt het mij op zich geen (fiscaal) bezwaar te bestaan. Maar hoe het nou zit met de aansprakelijkheid voor de dienst zelf (geleverd door een Turks bedrijf, ‘doorverkocht’ door een NL onderneming), dat zou ik niet weten. De BTW over de ‘inkoop’ van de dienst wordt verlegd naar jullie in NL. Dat moet je dan aangeven, maar mag je dan ook weer meteen aftrekken op de aangifte.

Volgens mij is dit een prima idee, Hans: Maar hier ben ik niet zo zeker van, dit lijkt mij een voorbarige conclusie: Met alle respect voor Harry, maar: Ik heb hier het varhaal gelezen van een ondernemer die, nadat hij een bedrijf met een werknemer overgenomen heeft: - Verbaasd is dat de werknemer dezelfde arbeidsvoorwaarden wil. - Eigenlijk het salaris wil verlagen van 1600,- tot 1400,- omdat dat ergens in een oud schrijven zo staat. - Vind dat de werknemer maar vakantie op moet nemen, omdat er verbouwd gaat worden. - Het onbegrijpelijk vind dat er geen wet is die het hem mogelijk maakt om een nieuwe proeftijd in te stellen, zodat hij kan zien of de werknemer hem bevalt. Kortom: een ondernemer zonder heel veel verstand van personeelszaken. Klinkt misschien hard, maar het is (ook voor de ondernemer zelf) wel goed om dat voor ogen te hebben. De wet beschermt (gelukkig, vind ik) werknemers behoorlijk goed tegen werkgevers zonder veel verstand van personeelszaken. Het beste advies is waarschijnlijk om te proberen om alsnog de werknemer tot ‘vriend’ te maken. Ik denk dat de werkgever bij een eventueel arbeidsconflict bakzeil zal halen, gezien zijn opvattingen in deze.

Dag Dennis, Zeer goed gesproken, maar is het werkelijk zo dat “de werknemer weigert om ook maar iets te doen tijdens de verbouwing”? Dit las ik in de oorspronkelijke post: “Hij is niet van plan om ook maar tijdens de verbouwing wat te doen”. Dat kan (dacht ik) betekenen dat: - Hij niet mee wil helpen verbouwen (lijkt mij niet zo vreemd, daar zijn anderen voor). - Hij gaat staken (en dat kan natuurlijk niet). Volgens mij maakt dat nogal een verschil, ook voor de rest van jouw verhaal (waar ik verder natuurlijk helemaal mee eens ben).

Hallo Manon, Als hij/zij niet voor bouwvakker hoeft te spelen (bij wijze van spreken dan), dan denk ik dat de werknemer niet met de armen over elkaar kan blijven zitten zonder iets te doen. Maar precies hoe en wat een (bijvoorbeeld) verkoper zou moeten gaan doen als een (bijvoorbeeld) winkel dicht is omdat er verbouwd wordt, dat durf ik niet te zeggen. Het lijkt mij toch overduidelijk dat de persoon in kwestie geen gedwongen vakantie op hoeft te nemen. En recht op ‘doorbetaling’ zal de werknemer ook hebben. Maar hij/zij zal ook moeten verschijnen op de werkplek natuurlijk. Maar of hij/zij iets nuttigs daar kan doen… Administratie, een beetje stofzuigen, iets anders misschien? Het zal best inefficiënt zijn. Maar dan had de werkgever maar beter moeten plannen. Peter

Het kan wel aan mij liggen, maar ik vind dit toch net iets anders dan “werkweigering” en "dwarsheid": Wat had je dan gedacht Harry? Dat de werknemer graag een stuk salaris in wilde leveren? Als hij op zijn loonstrook 1.600,- bruto heeft staan, dan is dat toch zijn salaris. En de vergoeding zorgverzekering is gewoon de wet, hoor. Dat is toch niet zijn probleem? Je kan toch niet verwachten dat iemand ineens zijn vakantie opneemt omdat jullie willen verbouwen. Hij lijkt gewoon alsof jullie dit van tevoren niet echt zorgvuldig hebben doordacht. Ik denk dat je moet proberen om de zaak te lijmen, want als het tot een breuk zou komen zal het best duur kunnen gaan worden volgens mij.

Beste Siegfried, Wat ik persoonlijk zou doen (denk ik), is een opmerking plaatsten op de werkgeversverklaring zelf. Zoiets als: “Ja *) De werknemer wordt in de eerste instantie een derde contract voor bepaalde tijd aangeboden. Hierop kan vervolgens een overeenkomst voor onbepaalde tijd volgen.” Dan heb je alles gewoon verteld. Wat de bank dan daarvan denkt en mee doet, dat is ‘out of your control’. Peter

Hmmmm…, Ik vraag mij af of de bank dat zal waarderen (als zij dat ooit ontdekken). Het gebruiken van een 'sideletter' lijkt mij nogal dubieus wanneer je als werkgever eindverantwoordelijkheid draagt / als bestuurder aansprakelijkheid kent. Maar iedereen is natuurlijk verantwoordelijk voor zijn/haar eigen keuzes.

Je vraagt gedurende het jaar alle (betaalde) BTW terug. Op de laatste aangifte over het jaar, moet je BTW over het privé-gebruik aangeven. Als de waarde van je privé-gebruik (jouw voorbeeld) 14% van 25.000,- is (dus 3.500,-), dan ben je op de laatste aangifte 420,- aan BTW verschuldigd (12% over 3.500,-). Deze 420,- zijn ook aftrekbare bedrijfskosten en verminderen de winst. De ‘bijtelling’ (3.500,-) verhoogt je winst.

Voor de BTW zijn de VOF en de eenmanszaak twee verschillende ondernemers: Zij (de VOF en de EMZ dus) kunnen allebei in aanmerking komen voor de Kleine Ondernemersregeling (mits de bedragen dat toelaten en mits jullie aan de administratieve verplichtingen voldoen). Zij hebben dus niets met elkaar te maken in deze. Voor de IB zijn jullie zelf (jij en je vennoot) de ondernemers: Jij verantwoord je eenmanszaak plus jouw gedeelte van de VOF en je vennoot verantwoordt zijn/haar gedeelte van de VOF. Nu begrijp ik dat je vennoot in principe 100% van de winst uit de VOF moet genieten en jijzelf alleen de winst uit de eenmanszaak. Als jullie daar over eens zijn, dan kunnen jullie dat gewoon zo in jullie aangiften verwerken lijkt mij. Jij neemt dan de jaarstukken van de eenmanszaak plus de jaarstukken van de VOF (met de winstverdeling 0% voor jou en 0,- euro kapitaal voor jou) op in je aangifte. Je vennoot neemt de jaarstukken van de VOF met 100% van de winst en 100% van het kapitaal op in zijn aangifte. Er zou ook wel een afrekening tussen jullie kunnen plaatsvinden, als de opnamen/stortingen (van het kapitaal) uit het verleden niet gelijk liepen.

Op termijn (als jullie fiscaal gezien geen ‘starters’ meer zijn) zou het best voordeliger kunnen zijn waanneer je vrouw de ondernemer is. Tenminste als zij dan zelfstandigenaftrek kan claimen (en dan niet, zoals voor ju dan geldt, gebonden is aan de voorwaarde dat zij niet meer dan 50% van haar tijd aan een baan mag besteden om daarvoor in aanmerking te komen). Maar dan kom je terug op datgene Joost al gezegd heeft: De vraag is of je met droge ogen kan beweren dat zij (en niet jij) de feitelijke ondernemer is. Ik zou het zelf niet durven te zeggen. Als zij nou ook de inkoop zou doen en jij alleen de software, dan zou het ook misschien anders kunnen zijn.

Als je zegt dat je iets “op iemands naam zet”, dan klinkt dat als een trucje. Er zijn genoeg maatregelen om dat soort trucjes tegen te gaan. Maar je vrouw zou wel de (feitelijke) ondernemer van de webwinkel kunnen worden. Daar is niets mis mee volgens mij. Dan zou jij bijvoorbeeld de software kunnen maken en zij de zaak exploiteren. Lijkt mij misschien een goede oplossing, als zij dat wil/kan en jij full-time wil blijven werken.

Jij bent dit goed aan het uitdiepen, moet ik zeggen: Juist bij commissie/provisie/royalty etc is het vrij gebruikelijk, zeker als het grotere bedrijven/organisaties betreft, dat men een creditnota maakt en niet op een factuur van diegene die uitbetaald moet krijgen zit te wachten. Maar je mag natuurlijk zelf ook een factuur maken voor de commissie waar je recht op hebt. Dan heb je dus twee documenten voor dezelfde dienst (een creditnota aan jouw bedrijf, een factuur van jouw bedrijf). Als je een factuur zou maken, dan moet je die ook opsturen. En in je eigen administratie bewaar je dan die twee documenten bij elkaar. In je eerste post stelde je voor dat jij een creditnota zou maken voor een levering aan jouw bedrijf. Dat is dus (zacht gezegd) ongebruikelijk. Bij een levering maakt de leverancier een factuur (de koper maakt dus niet een creditnota).

Macchiato moet uiteraard de bewuste creditnota als omzet verantwoorden. Dit heeft voor hem niets met (negatieve) voorbelasting te maken, maar met verschuldigde omzetbelasting in de aangifte. Het komt vaak voor dat een creditnota (voor o.a. commissie) als omzet verantwoordt moet worden. Denk bijvoorbeeld aan inkomsten via Google. Peter

Er zijn normaal gesproken twee mogelijkheden in deze situatie: Mogelijkheid A: Jij koopt iets van de ondernemer/freelancer en dat verkoop je zelf door aan de eindklant (een particulier, begrijp ik). Dan zijn dit de twee transacties die voor jouw bedrijf hierbij betrokken zijn: 1. De leverancier stuurt jou een factuur, uiteraard met BTW erop. De BTW mag je dan (althans als de factuur goed is) als voorbelasting aftrekken op je aangifte. (In jouw voorbeeld is dit dus 800,- plus 152,- aan BTW.) 2. Jij maakt een factuur voor je verkoop (als het aan een particulier is, dan zou dat in principe niet hoeven als je dat echt niet wil, maar vaak is het toch beter om een factuur te maken) en je bent uiteraard BTW over je omzet verschuldigd. (In jouw voorbeeld is dit dus 1000,- plus 190,- aan BTW.) Mogelijkheid B: De ondernemer/freelancer verkoopt zelf aan de eindklant en jij krijgt provisie/commissie voor je bemiddeling. Dan is dit de transactie die voor jouw bedrijf hierbij betrokken is: 1. De leverancier stuurt jou een creditnota, uiteraard met BTW erop. Dit is dan je omzet en de BTW moet je aangeven op je aangifte. (In jouw voorbeeld is dit dus 200,- plus 38,- aan BTW.) In principe zou je er ook voor kunnen kiezen om zelf een factuur (uiteraard met de BTW erop) naar de leverancier te sturen, in plaats van dat hij/zij jou een creditnota stuurt voor je diensten. Dat verandert niets ten aanzien van de aangifte. De BTW die de leverancier in rekening brengt (of in rekening gebracht krijgt) gaat jouw bedrijf verder niets aan. Dit moet hij/zij zelf verantwoorden op de eigen aangifte.

Nee, als je zelf een creditnota maakt voor een stuk omzet (dat stukje sta je dan af aan een derde, namelijk aan je ‘affiliate’), dan breng je dit normaal gesproken gewoon in mindering op je omzet. Soms praat je dan over ‘bruto-omzet’ (wat je de eindklant in rekening brengt) en ‘netto-omzet’ (wat je voor jezelf als bedrijf overhoudt), maar dat is meer voor grote bedrijven eigenlijk. Je geeft de 'netto-omzet' aan in de BTW aangifte. Ik zou in deze situatie zelf dit zeker zo doen, dus creditnota’s maken, zodat je alles in eigen hand houdt. Mocht per ongeluk ooit een ‘affiliate’ zelf een factuur voor de provisie/commissie sturen, dan plak je die achter je eigen creditnota en bewaar je die in je eigen administratie (zonder deze apart te registreren, dus). Peter

@Sander Je moet eigenlijk niet zo denken van “Wat ga ik nu invullen bij de BTW aangifte?”, maar wat je administratief moet gaan doen om deze transactie(s) goed te doen verlopen: - Je wil dat de eindklant dus een bedrag van (bijvoorbeeld) 119,- euro incl. BTW voor iets betaalt. - Je wil de ‘affiliate’, want hij/zij heeft de klant aangedragen, 20% provisie/commissie geven. Meestal zal je de eindklant een factuur sturen, neem ik aan. Als de eindklant een ondernemer is, dan moet je een factuur sturen. Maar ook als het een particulier zou zijn, dan is het (waarschijnlijk) handiger om toch maar een factuur te maken (maar het hoeft dan niet – op zich verandert dan verder niets met betrekking tot de BTW). Op je facturen vermeld je dan het bedrag aan BTW (in jouw voorbeeld dus 19,- euro), dat je vervolgens natuurlijk ook op de BTW aangifte aan moet geven. Als je ‘affiliate’ zelf jou geen factuur kan/wil sturen voor de 20% (dat is dus 20,- euro excl. BTW en 23,80 euro incl. BTW), dan moet je dan zelf maar een creditnota voor dat bedrag maken en het geld aan hem/haar overmaken. Mocht hij/zij wel een factuur sturen, dan trek je de BTW (hier dus 3,80 euro) bij je aangifte af als voorbelasting. Anders neem je de creditnota op als negatieve omzet (dan heb je dus geen 100,- euro omzet excl. BTW gehad, maar 80,- euro).

De 75% slaat op het gedeelte dat je van de betaalde BTW (op brandstof en onderhoud) zou kunnen terugvragen als voorbelasting (als dit verder niet uit de administratie te herleiden is) op de BTW aangifte. Van de winst mag je 19 cent per zakelijk gereden kilometer aftrekken als bedrijfskosten. Dat slaat dus op de IB aangifte. Het klinkt mij in de oren alsof je meent dat je mag kiezen tussen 19 cent / km of 75% van de werkelijke (brandstof/onderhoud) kosten van de winst af te trekken. En dat is niet zo. Maar misschien begrijp ik je woorden verkeerd.

@YH: Misschien lees ik je vraag niet helemaal goed, maar ik krijg de indruk dat dit de situatie is: Je rijdt ca 10% zakelijk in een privé-auto. Of zie ik het verkeerd? Dan mag je namelijk 19 cent per zakelijk gereden km ten laste van de winst brengen, verder niets. Je moet wel de gereden km’s een beetje bijhouden, bijvoorbeeld opschrijven in een agenda of zo. Want je moet de zakelijke km’s kunnen specificeren, als daar om gevraagd wordt.

Joost heeft (natuurlijk!) helemaal gelijk. Maar de kans dat jij hierdoor in de praktijk ‘problemen krijgt’ is bijna te verwaarlozen, leert de (mijn) ervaring. Ik ken zat mensen waar deze situatie ‘aan de hand is’ – ik heb nooit gemerkt dat daar iets mee gebeurt. Maar: Never say never…

Waarom vind jij dat partij B bij scenario 1 te veel verdient? Hij/zij stopt er 20.000,- in de BV en krijgt 200.000,- terug (factor 10). Jij stopt er 80.000,- in de BV en krijgt 800.000,- terug (ook factor 10). Als de BV nu 100.000,- waard is en jullie gaan dat samen uitbouwen tot 1.000.000,- (factor 10) lijkt het mij niet zo vreemd dat beide partijen in gelijke mate profiteren van hun inspanning/investering. Of snap ik het nu misschien niet helemaal? Of bedoel je misschien dat de waarde van 100.000,- eigenlijk 500.000,- zou moeten zijn en dat de inspanning van B eigenlijk ‘slechts’ 20% van het verschil tussen 1.000.000,- en 500.000,- zou moeten zijn? Dus 100.000,- (i.p.v. 200.000,-).

Ik lees dit: - Je hebt een eenmanszaak. - Je hebt heel veel tijd, werk en moeite (en ook een beetje geld, zijnde het uitbesteden van sommige zaken zoals het daadwerkelijk programmeren e.d.) gestoken in het ontwikkelen van een stuk software. - Jij (en misschien anderen ook) denkt dat dit iets leuks voor de toekomst kan gaan worden. - Je wil je eenmanszaak staken en een (of meerdere) BV(‘s) oprichten, dit door allerlei omstandigheden (en ook zodat participatie door derden in de toekomst mogelijk is). Wat let je? Volgens mij kan je BV gewoon alles van je eenmanszaak overnemen, tegen boekwaarde (= marktwaarde). De boekwaarde van je eenmanszaak zal toch niet veel anders zijn dan de marktwaarde, lijkt mij. Moet jij eens proberen om je software te koop aan te bieden (op Marktplaats, in De Telegraaf, via HL…). Ik denk niet dat je daar veel rijker van zal worden. Wie kan jou hier tegenspreken? Accountants zijn vaak erg (te?) terughoudend. Eigen gekweekte goodwill hoef je niet te activeren (op de balans te zetten, dus). Het gaat vaak over jouw eigen verhaal, standpunt en overtuiging. Maar ik roep uiteraard veel meer HL’ers op om hier hun mening over te geven, want mijn mening is slechts mijn mening.