kuifje

Dat ligt er maar aan waar die octrooien op slaan. 'Een telefoon met talloze octrooien' is een onduidelijke formulering, daarom weet ik niet precies wat je bedoelt. Ongetwijfeld zit er op vele componenten in die telefoon een octrooi. En die componenten koop je inderdaad gewoon en het octrooirecht is uitgeput. En je mag er in principe mee doen wat je wilt. Iets anders wordt het als er een octrooi zit op hoe de ene component met de andere component samenwerkt (en dat is hier het geval). Dan heb je een octrooi op een systeem, dat component A en component B omvat. Als je dan inderdaad zo'n systeem bouwt en verkoopt, pleeg je in theorie inbreuk. Als je een reparatie uitvoert (een component vervangt), dan heeft de officiele leverancier de legale componenten geleverd met de bedoeling als reparatieonderdeel te gebruiken, en dan mag je aannemen dat je een licentie hebt om dat te doen. Er is wel een zaak uit Engeland bekend waarin een 'systeem' geoctrooieerd was, en de octrooihouder wilde optreden tegen niet-officiele reparaties. Dat heeft de rechter toen niet toegestaan, omdat, hoewel het systeem geoctrooieerd was, de essentie van de uitvinding duidelijk in 1 van beide onderdelen zat. Maar dit is een uitzondering. Dus in extremis zou je inderdaad geen onderdelen (schotel en regelkastje) mogen uitwisselen tussen twee officieel aangekochte identieke metaaldetectors. Ik kan me niet voorstellen dat de octrooihouder daar achter komt, en ook niet dat hij dat erg zou vinden, dus het risico is beperkt, maar het mag eigenlijk niet. Het is inderdaad een radiografische verbinding, maar om het verhaal niet te lang/complex te maken ben ik daar niet uitgebreid op ingegaan. Verwerkingsunit: Ik weet niet wat je daarmee bedoelt. Als je bedoelt de eenheid die de spoelrespons omzet in een detectiesignaal: dan Ja.

Wel, ik moet zeggen, op het eerste gezicht lijkt het mij ook dat het octrooi wel heel makkelijk verkregen is. Maar het zou wel een paar uur studie van het dossier vergen om hier een beter onderbouwde mening over te geven, en dat g aik er echt niet vrijwillig insteken. Bovendien maakt het niet uit. Zelf als kun je twijfels hebben, het octrooi is verleend, terecht of onterecht, water under the bridge. Het gaat 50-100 duizend Euro, misschien wel meer, kosten om nu nog het octrooi aan te vallen, met een onzekere uitkomst. Dus dat zal normaal niet gebeuren. Het enige alternatief is zorgen dat je geen inbreuk pleegt. En in dit geval lijkt het mij, op het eerste gezicht, niet zo moeilijk om daarvoor te zorgen.

IK heb een snel gekeken, alleen naar het Europese octrooi, dus niet naar het US octrooi, en bij een eerste scan lijkt het mij dat het octrooi alleen in DE,FR en GB van kracht is. In de andere Europese landen kan dit octrooi je dus niet storen in je (voorgenomen) activiteiten. Over het algemeen mag je zoveel geoctrooieerde producten kopen als je wilt, en die uit elkaar halen, en die onderdelen verkopen. Wat niet mag is om die onderdelen weer in elkaar te zetten (of laten zetten) tot een product dat wederom inbreuk pleegt op het octrooi, Het octrooi bied bescherming voor een metaaldetector. De gehele metaaldetector is dus beschermd. De onderdelen niet. JE schrijft 'ik demonteer de schotel met gepatenteerde elektronica'. De electronica is niet beschermd (toch niet door dit octrooi), de metaaldetector als geheel wel. Misschien is dit een misverstand dat je had (dan is dat nu opgelost) of misschien wist je dat wel en heb je gewoon onnauwkeurig geformuleerd. De grote vraag is nu: wat je bouwt, pleegt dat inbreuk? Daar kan ik (nog) niet op antwoorden, omdat het me gewoon niet duidelijk is wat je doet. BEschrijf dat nog eens iets duidelijker. HEt octrooi beschermt, samengevat, een metaaldetector met -een schotel met een eigen stroomvoorziening en eigen middelen om een excitation signaal aan een emiterende spoel te geven en eigen middelen om een ontvangen signaal te analysren -Een electronicakastje om de schotel te laten werken (in neem aan in te stellen, aan en af te zetten en zo) en om een detectiesignaal van de schotel te ontvangen. -Een koptelefoon om een hoorbaar detectiesignaal te laten horen. Het is juridisch niet belangrijk of de koptelefoon dit signaal rechtstreeks van de schotel krijgt, of via het electronicakastje, en het is juridisch ook niet belangrijk of het signaal draadloos of met een draad aan de koptelefoon gegeven wordt. Het lijkt me dus dat als je hetzelfde electronicakastje gebruikt, maar dit met een kabel verbind aan de schotel, dat je GEEN inbreuk pleegt (je moet dan wel de mogelijkheid tot draadloze communicatie verwijderen). Als je echt heel zeker wilt zijn zorg je er ook nog voor dat de batterij in het electronicakastje en via de kabel de schotel van stroom voorziet. Nu, ik moet wel zeggen, ik zie het nut niet, want dan ben je gewoon weer een traditionele metaaldetector aan het maken. Waarom zou je dit willen doen? Misschien is die geoctrooieerde metaaldetector wel heel goed in het detecteren van metalen, en wil je hem daarom gebruiken, maar dat die dan zo goed is heeft niets met geoctrooieerde technologie te maken. Het octrooi gaat alleen over de draadloze verbinding tussen een (voor zover ik kan inschatten) vrij algemene schotel en een vrij algemeen controlekastje. Let op: Dit is geen juridisch advies, maar slechts een bijdrage aan een open discussie. U bent niet mijn client en ik heb geen verplichtingen jegens U. U kunt hier dus geen rechten aan ontlenen

Maar het is natuurlijk wel gek. TS heeft een goede reden om een buitenlandse rekening te open. En een buitenlandse aandeelhouder.... oei oei oei, buitenlands, per definitie verdacht. Ik begrijp wel dat je commerciele instellingen (banken) niet kunt dwingen diensten aan te bieden die ze niet willen aanbieden (om wat voor goede of slechte reden dan ook) maar aan de andere kant... er is toch niets mis met wat TS wil, dat zou toch gewoon moeten kunnen. Die route 'ik wil bij bank X een rekening openen in Nederland (dus gewoon klant worden), om vervolgens met hun hulp bij partnerbanken in de betreffende landen ook een rekening te openen' is al omslachtig, en vereist inderdaad al goodwill van de NL bank, en de medewerker daar denkt dan ook al weer... 'shit, extra werk voor mij'. Ik kan me dus voorstellen dat ze daar niet om staan te springen. Ik zou TS aanraden om gewoon eens naar Frankrijk en/of Italie te trekken en daar met een bank te gaan praten (of met een financieel adviseur daar, en die aan het werk te zetten). En ik kan me niet voorstellen dat je de enige bent in die landen met dit probleem. Het zou me niet verbazen als er dienstverleners in die landen zijn die aanbieden cheques te innen voor bedrijven van buiten Italie/Frankrijk.

Er is denk ik niet voldoende info in de orginele post om te kunnen besluiten dat het een depot te kwader trouw was van de andere partij, en dus onvoldoende om te kunnen bepalen of het een blafbrief is of niet. Het zou kunnen van wel, maar het zou ook kunnen van niet. Dat hangt af van de data: 1) Sinds wanneer is het product met dat merk in China te koop? 2) Sinds wanneer is het product met dat merk in de Benelux te koop bij jou? 3) Sinds wanneer is het product met dat merk te koop bij de merkhouder? 4) Sinds wanneer is het product met dat merk te koop bij andere verkopers dan jou en de merkhouder? 5) waar haalt die andere partij het product vandaan? Van dezelfde producent als jij? 6) wat is de datum van de merkregistratie?

Interessante case, ook vanwege de antwoorden die gegeven werden. Ik heb er eens even naar gekeken, en het volgende is aan de hand. Wat octrooien betreft heeft, voor zover ik kan zien, SENZ in de afgelopen 13 jaar zes octrooiaanvragen ingediend. Dat is niet weinig, maar ook niet overdreven veel. Voor de eerder geuitte suggestie dat ze teveel met IE bezig waren zie ik dan ook niet direct in dat dat zo zou zijn. Het is wel zo dat er daarvan maar twee, allebei uit 2005, doorgezet zijn naar een Europese octrooiaanvraag, en ook toegekend (en ook in vele landen buiten Europa). De andere zijn weliswaar in NL in stand gehouden (kost niet zoveel, dus waarom niet), maar daarna niet doorgezet naar andere landen. Waarom niet? Weet ik niet, maar waarschijnlijk omdat na een eerste (Nederlands) nieuwheidsonderzoek bleek dat ze internationaal maar weinig kans van slagen hadden en/of omdat het commerciele voorutizicht van die specifieke technologie van die octrooiaanvragen al snel niet zo goed bleek te zijn. Voor die toegekende octrooien zijn (in de paar landen die ik gecheckt heb) altijd netjes de taksen betaald. Waar ze geen taksen voor betaald hebben is een van die andere, latere, aanvragen (niet voor een paraplu, maar voor een parasol, by the way). Dat er eens iets wordt geprobeerd om in te dienen dat dan later niet, of zeer beperkt wordt uitgebreid, is overigens niets bijzonders, en is simpelweg een zakelijke afweging, en zeker geen indicatie van slecht ondernemerschap of zo (eerder van goed ondernemerschap). Kortom, ze hadden twee octrooifamilies, maar daar waren ze wel zuinig op. De octrooien zijn zeer professioneel opgesteld door een als zeer goed bekendstaand bureau. Ik kan me niet voorstellen dat ze niet goed waren geschreven. De eerder aangehaalde rechtszaak ging over modelrecht en auteursrecht, dus puur over hoe de producten eruit zien, niet over octrooien (dus over hoe de producten technisch werken). De rechter heeft daarin geoordeeld dat de producten van de concurrent visueel voldoende afweken om geen modelinbreuk of auteursrechtinbreuk te vormen. Als ik het vonnis zo lees denk ik dat dat terecht was. Over de technische werking (want daar gaat een octrooi over) is bij mijn weten nooit een rechtszaak gevoerd. Als de paraplu van de concurrentie hetzelfde werkingsmechanisme had als die van Senz, was er wel een octrooizaak gestart door Senz, daar kun je gif op innemen, want dan hadden ze veel sterker gestaan dan met een (vermeende) modellen en auteursrechtinbreuk. Het lijkt er dus op dat de concurrent een gelijkaardige werking van de paraplu heeft weten te krijgen door dat op een andere manier dan in de octrooien beschermd was aan te pakken. Misschien was de concurrent gewoon slim, misschien had Senz niet breed genoeg geclaimd, dat zal nooit vast te stellen zijn. Kortom: Ik zie geen aanwijzing dat ze qua IE iets foutgedaan hebben dat meer dan een minimaal effect op hun bedrijfsvoering heeft gehad. Ik denk dan ook dat het faillisement gewoon om de traditionele redenen gebeurd is: minder goede bedrijfsvoering dan concurrenten en/of minder aantrekkelijk aanbod voor klanten dan concurrenten. Wel heeft die modellenrechtzaak in 2015/2016 €121.000 gekost aan Senz, dat is natuurlijk nooit fijn, maar ik weet niet of dat een bedrag is dat ze (toen nog) gemakkelijk konden dragen of dat dat toen ook al veel pijn deed. Om aan te sluiten bij Branko: Het kan best zijn dat ze naar buiten (of misschien zelf ook naar zichzelf) hun IE portefeuille wat mooier/sterker presenteerden dan werkelijk het geval was. Die laatste persberichten zie ik eerder als vastklampen aan laatste strohalmen/onprofessioneel naschoppen dan als aanwijzing voor een te grote focus op IE ten koste van andere bedrijfsaspecten.

Ik ben niet zo'n voorstander van opdrachten verkopen. Ik vind het gevoelsmatig nogal onsympathiek. Een leverancier die dat doet die scoort zeker geen punten bij mij. Als de opdrachtgever erachter komt dat zijn opdracht blijkbaar voor 1 maal de winst (of misschien wel 4 of 5 maal de winst) doorverkocht wordt, komt hij er achter dat hij al jarenlang veel meer betaald heeft dan nodig is. Er zit dus een groot risico aan. Hoe ga je dat bij de opdrachtgever melden, trouwens? Moet ik me dat ongeveer zo voorstellen: A zegt 'Beste opdrachtgever, ik stop er mee, ik kan U B aanraden die op dezelfde voorwaarden de opdracht wil blijven vervullen' ? Hoe gaat jou klant ervoor zorgen dat die (blijkbaar heel lucratieve) opdracht van de opdrachtgever naar jou gaat, en niet naar een concurrent? Ik zou dan als opdrachtgever de gelegenheid gebruiken om eens een offerterondje te doen. Ik zou inderdaad werken zoals Rik99 voorstelt. Gewoon simpel, voor X jaar een bedrag van Y€ per kg overeenkomen, of eventueel Z% van de omzet Verder geen complexe berekeningen of discussie over toe te wijzen kosten, eerlijke uurvergoedingen, overblijvende fictieve winsten en welke vermenigvuldigingsfactor daarop toe te passen.

Hans, knap hoe je de goede moed erin weet te houden, na tegenslag op tegenslag. Wat me eigenlijk wel interesseert, en ook nuttig kan zijn voor vele anderen hier: Als je nu terugkijkt, heb je dan eigenlijk iets verkeerd gedaan? Ben je te snel gegaan en heb je checks maar zo-zo gedaan? Heb je signalen dat er iets niet klopte genegeerd? Of heb je alles gedaan zoals van een verantwoordelijk ondernemer verwacht mag worden, en ben je gewoon opgelicht? Zou je het de volgende keer anders doen?

Het klinkt een beetje flauw, maar een idee valt nooit te patenteren, alleen de technische uitwerking daarvan. Bijvoorbeeld: je kunt geen octrooi nemen op 'een facebook alleen voor roodharige linkshandige medische professionals', maar misschien wel op een slimme manier om automatisch te checken of een gebruiker dat inderdaad is. Een octrooi/patent is echt bedoeld voor technische zaken. Je kunt dus ook niet een niet businessmodel beschermen. Je kunt volledig vertrouwelijk bij een octrooigemachtigde langsgaan en die zal je in een paar minuten kunnen vertellen of je 'idee' in principe octrooieerbaar is, dus of het technisch is en of het niet in een aantal uitzonderingen valt die wettelijk uitgesloten zijn. Goed, als we dan de technische dingen overhouden die in principe octrooieerbaar zijn: die moeten nieuw en inventief zijn, anders krijg je geen geldig octrooi. Nieuw wil, kort gezegd, zeggen dat het nog niet openbaar gemaakt is op een enkele plaats/publicatie, inventief wil zeggen dat het een niet voor de hand liggende aanpassing is van iets dat al wel openbaar gemaakt is. Dit is veel moeilijker om te checken. Je kunt zelf checken via Google patents of via Espacenet. Je kunt ook vragen aan je octrooigemachtigde om het te checken. Maar dat kost relatief veel geld, dan kom je al gauw in de buurt van de kosten van het opstellen en indienen van een octrooiaanvraag (en daar zit een officieel onderzoek door de overheid bij in) dus dan doe je beter dat laatste. Ik biedt het wel aan voor klanten, maar het wordt maar zelden genomen, omdat het relatief veel te duur is vergeleken met een directe indiening. Er zijn ook opzoekbureaus, meestal in India of China, die een dergelijke zoekopdracht doen, typisch voor 500-1000$. Er zullen goede bij zijn, en slechte, maar ik weet het niet, want ik gebruik ze niet, vooral om redenen van vertrouwelijkheid, niet primair vanwege de kwaliteit. Zelfs al wordt er niets gevonden, dan ben je nog niet zeker: ieder opzoeking is beperkt, niemand kan gemakkelijk vinden wat er in in 1993 in Maleise op de markt was of wat er in een bachelorthesis van een provinciale Russische universiteit staat. Bovendien zijn octrooiaanvragen 18 maanden geheim, dus als iemand het in de laatste 18 maanden heeft ingediend kun je het sowieso al niet vinden. Met een opzoekopdracht reduceer je alleen je risico, je krijgt absoluut geen zekerheid. In een aantal landen, bijv NL en Belgie, kun je een octrooi aanvragen en je krijgt het altijd. De waarde ervan is twijfelachtig, en zal pas blijken als je het actief gaat gebruiken om namakers aan te pakken. Die gaan dan namelijk naar de rechter en zullen betogen dat je octrooi ongeldig is, en die zal daar een uitspraak over doen. Ook een Europees octrooi, dat je pas krijgt als de onderzoeker overtuigd is dat het aan de eisen voldoet, kan later nog weer vernietigd worden bij de rechter, dus ook dat geeft geen zekerheid. Maar eigenlijk, als ik eerlijk ben, ga je, in mijn optiek, uit van een verkeerd uitgangspunt. Je bent verkeerdom aan het denken. Het is niet belangrijk om nu te weten of je er een patent op kunt nemen. Het zal sowieso 18 maanden duren voordat je een NL octrooi hebt, en 4-5 voordat je een toegekend Europees octrooi hebt (en zoals bovenstaand vermeld, ook dan heb je nog steeds geen zekerheid). Je moet vooral uitgaan van: kan ik er winst mee maken? Een businessplan maken dus. En als dat 'ja' is, dan probeer je je uitvinding zo goed mogelijk te beschermen door middel van een patent (of een paar patenten). Hoe goed zal die bescherming zijn? Dat weet je niet, dat weet je pas als iemand besluit hem aan te vallen. Maar voor de meeste patenten komt dat moment nooit. Je kunt nu hoogstens wat studiewerk doen/laten doen om een beetje aan risicovermindering te doen, maar het is fundamenteel onmogelijk om zeker te weten dat je ergens een patent op kunt nemen. Het is net als met een slot op de deur: je weet pas hoe goed het is als een inbreker heeft geprobeerd binnen te komen. En de energie die die inbreker er in wil stoppen om binnen te komen hangt af van hoeveel er te halen zal zijn. En dat weten jij en die inbreker pas over een paar jaar.

Dat vind ik prima, maar dan vind ik wel dat hij een extra bijdrage voor onze dochter moet doen... als ik meer zou verdienen dan zou ik dat ook doen, want ik wil niet dat onze dochter een verschil merkt tussen ons. Sorry, maar dat vind ik nu een beetje overdreven. Stel dat 1 van de partners in een huis van 600 Euro woont en alles met het OV doet, en de ander in een huis van 1000€ met een dikke auto, dan zal er nog steeds een verschil zijn in wat er beschikbaar is voor je dochter. En sowieso, wat de dochter krijgt/meekrijgt van het verschil hangt ook heel veel af van hoe goed jullie het individueel vinden om de dochter te verwennen of niet. Het geluk en lange termijnsucces van een kind hangt niet af van of de ene ouder 100 € meer aan het kind uitgeeft dan de ander. JE kunt niet, omdat je ooit een koppel was en zakenpartners, tot in de eeuwigheid blijven zeggen: we moeten precies hetzelfde te besteden blijven hebben in het belang van onze dochter. Iedereen trekt evenveel uit de zaak, en de belastingsituatie, en hoe die persoon het besteed, is zijn/haar eigen verantwoordelijkheid. Anders blijf je bezig met administratie en aanpassingen en compensatie voor verkeerde berekeningen vorig jaar. Het is misschien niet wat je wilt horen, maar ik ben het helemaal met Hermes eens.

Je hebt geen wettelijk recht, alleen een overeenkomst met de fabrikant dat hij niemand zal toestaan in Nederland te verkopen. Jij kunt niemand iets verbieden. Alleen de fabrikant kan dat, die kan namelijk (en moet eigenlijk, op basis van het contract dat hij met jou heeft) aan andere kopers de vorowaarde opleggen dat het product niet in NL verkocht mag worden. Je moet dus bij de fabrikant zijn. Die houdt zich, zo te zien, niet aan de deal. Als het product van een andere fabrikant komt (dus als het niet hetzelfde product, maar een gelijkaardig product is) dan mag het gewoon. Die andere fabrikant die hoeft zich natuurlijk niets aan te trekken van wat jij en jouw fabrikant hebben afgesproken.

Wat vind jij van uitkeringsinstanties die inzage in bankafschriften eisen? Ik vind daar niet perse iets van. Ik kan me nog voorstellen dat een uitkeringsinstantie de wettelijke taak heeft om fraude op te sporen, en dat je dus wettelijk verplicht bent mee te werken als ze erom vragen. Dan pleeg je geen AVG inbreuk, je hebt een wettelijk plicht om die gegevens te leveren. Maar ik vertrouw de overheid ook dat ze er vertrouwelijk mee omgaan. Hier is het iets anders. De geldschieter/tussenpersoon heeft er natuurlijk een belang bij zijn risico in te schatten/in te perken, maar er is geen wet dat hij ze mag eisen. Dus de TS mag ze niet leveren. De geldschieter/tussenpersoon mag zijn risico inperken, maar alleen binnen de grenzen van de wet. En eisen dat anderen de wet overtreden is natuurlijk geen houdbaar businessmodel. Ik vraag me af of je wel met een geldschieter/tussenpersoon met zo'n overduidelijk gebrek aan respect voor de wet in zee wilt gaan. Welke methoden zal die er op na houden als je niet terug kunt betalen?

Ja, zo simpel is het in essentie. Maar je vergeet even dat het crowdfundingplatform aan TS vraagt de wet te overtreden. TS kan nog zijn eigen gegevens verstrekken, als hij daarvoor kiest, dan geeft hij daarvoor toestemming. Maar hij verstrekt ook de gegevens van anderen, namelijk iedereen met wie hij een banktransactie heeft gedaan. Dat mag gewoon niet. Het cloudplatform bedient zich van 'street gang' praktijken: eerst iets fout doen, anders mag je niet bij de club. Hoe zou je reageren als het cloudplatform zou vragen dat de TS eerst bewijst dat hij 100 heeft gereden in de bebouwde kom? Het cloudplatform is zo fout als het maar kan onder de AVG.

Ik denk dat je vooroordelen aan het ventileren bent. Ik kom jaarlijks meerdere malen in Frankrijk en het niveau van Engels is lang niet zo slecht als traditioneel gedacht wordt, en zeker het passieve niveau van Engels (wat nodig is om iets op een website te bestellen) zal bij velen goed genoeg zijn. En zeker bij de zeilliefhebbers, relatief internationaal georienteerde en de beter dan gemiddeld opgeleide mensen. Kortom, ik geloof niet in de taalbarriere. Als ik het zo zie is het eerder een culturere barriere. Ik gok op 1) niet de in Frankrijk gebruikelijk betaalmethoden aanbieden 2) In de buurt van de betaalpagina staat er ergens iets wat de gemiddelde Fransman grote schrik aanjaagt om de bestelling door te zetten (onduidelijkheid over verzendkosten/voorwaarden/terugsturen/verantwoordelijkheid). Ik weet niet hoeveel winst je misloopt (naar schatting), maar is het misschien een oplossing om een Franse webbouwer een webwinkel naar Franse standaarden te laten bouwen, of in ieder geval je site eens te laten bekijken? Of kun je via de Franse variant van bol.com aanbieden?

Probleem is wel dat die geografische grenzen door het Internet wel een beetje aan het vervagen zijn. Denk aan de Nederlandse startup die eerder samen met Kickstarter in de VS gedagvaard werd Uiteindelijk is die zaak door de patenthouder niet doorgezet (hoewel het artikel het niet vermeld, ook tegen de startup niet). Maar dat had wel eens heel anders kunnen aflopen. Zou zelf als je een nieuw product op de markt zet, deze altijd in een aparte BV onderbrengen. Als je in de US commercieel actief wordt (zoals deze startup, bijkbaar) val je onder US octrooirecht. En dat is een veld vol valkuilen. Het patent-troll verhaal is complex. Het is vooral (maar niet alleen) een US-verhaal. 1) Enerzijds is het een kwestie van dat de octrooiverlenende overheden (bijv het USPTO) niet kritisch genoeg zijn (geweest) bij de toekenning van octrooien zodat belachelijke dingen toch geoctrooieerd zijn geraakt. In Europa is het EPO traditioneel altijd kritischer geweest. 2) Anderszijds is het ook zo dat de technologie zich sneller heeft ontwikkeld dan het octrooirecht, waardoor sommige uitvindingen ook moeilijk binnen de bestaande regels pasten/passen. Het is dus niet alleen een fout van de octrooiverlenende overheden, maar een ongewenste bijwerking van een snelle ontwikkeling in de ICT. 3) Dan komt daar nog bij dat octrooiverlening ook maar mensenwerk is. Als je maar genoeg probeert, zal er altijd wel eens een dubieus octrooi doorheen glippen. 4) Ik ben geen kenner van US octrooirecht, maar ik heb begrepen dat dit soort zaken in de US door juryrechtspraak beslist worden. Het is dan relatief gemakkelijk om medelijden op te wekken voor de zielige uitvinder die door die grote gemene multinational van zijn uitvinding wordt beroofd, en om grote schadeclaims toegekend te krijgen. Patent trolls zijn zeker een plaag. Maar ik ben ze in Europa bij mijn klanten nog niet tegengekomen. Het zou niet verstandig zijn je acties te laten bepalen door de angst voor patent trolls. Maar het ook zeker niet uitgesloten dat je er een tegen het lijf loopt (en dan vooral als je richting de US gaat)

Nee, helaas, ik heb zelf geen mooi boek geschreven. En het gekke is... ik kan ook geen boek aanraden. Het punt is namelijk dat ik er zo diep inzit dat ik alleen zeer gespecialiseerde boeken lees/koop, geen algemene boeken die een ondernemer een inleiding geven in octrooirecht/octrooistrategie. Dergelijke boeken zullen ongetwijfeld bestaan, maar ik ken ze niet.

Over jouw vragen is een hele hoop te zeggen. Het probleem is dat er zoveel partijen bij betrokken zijn, die allemaal hun eigen gedrag, al dan niet rationeel, en hun eigen verdienmodel hebben dat het heel moeilijk is om een algemene lijn te trekken. En een tweede probleem is dat er zoveel misverstanden zijn die rondgaan, dat het heel moeilijk is door de bomen het bos te zien. Ten eerste moet je octrooiaanvragen en octrooien onderscheiden. Dat doen de meesten niet. Die kijken op Google patents of op Espacenet en schrikken zich dood. Maar veel dingen die je daar vindt zijn octrooiaanvragen die al lang niet meer actueel zijn. Je begint met een aanvraag. Die wordt gepubliceerd. Dan wordt die aanvraag afgewezen of goedgekeurd. En de goedgekeurde aanvragen (dus octrooiren) zijn sowieso maximaal 20 jaar geldig, of vervallen eerder als de jaarlijkse taksen niet betaald worden, Je moet alleen rekening houden met de aanvragen die nog lopen, en met de octrooien die nog effectief van kracht zijn. Ten tweede zijn octrooien geografisch beperkt. Een NL octrooi is voor NL, een DE octrooi voor Duitsland, een US octrooi voor de US. Je moet dus alleen rekening houden (kort door de bocht) met octrooien/nog lopende aanvragen in de landen waar je economische activiteit denkt te ontwikkelen (productie, verkoop, beurzen). Ten derde moet je je realiseren dat eigenlijk alleen de claims (conclusies in het Nederlands) van belang zijn. De octrooihouder heeft alleen bescherming voor artikelen/processen die ALLE kenmerken hebben die in de claims staan. Als jouw product ook maar 1 kenmerk van de meest brede claim (meestal claim 1)niet heeft, pleeg je geen inbreuk. Alle kenmerken die jouw product aanvullend heeft in vergelijking met wat in het octrooi staat, zijn van geen belang. De octrooihouder heeft dus geen bescherming op wat er zo algemeen in de beschrijving beschreven staat, maar alleen op wat er in de claims gedefinieerd staat, en verder niets. In het voorbeeld van het beschuitje met de inkeping: de uitsparing moet groot genoeg zijn voor een vinger, dat staat in claim 1. Dat betekent dat een bloemetjeskoekje, waarin de inkepingen veel kleiner zijn, daar niet onder valt. Een octrooi is gewoon een verbod voor anderen om hetgeen in de claims staat te doen. Een verbod, dat lees je goed. Als de octrooihouder het wil moet je stoppen, en anders zal de rechter je wel laten stoppen. En je kunt ook nog een schadeclaim verwachten. Als de octrooihouder jou geen toestemming wil verlenen (dus een licentie geven) , zelfs niet voor 100€ per beschuitje, dan is dat zo, dat is zijn recht. Een nog hangende octrooiaanvraag , daarentegen, is geen verbod. De aanvrager kan jou niet verbieden hetzelfde te doen. Hij kan wel een schadevergoeding eisen (normaal wordt die dan pas opeisbaar als het octrooi wordt toegekend), en je moet stoppen als het octrooi eenmaal is toegekend. Let er ook op: als je zelf een octrooi hebt is dat geen toestemming om dat product op de markt te brengen. Stel dat jij een octrooi zou nemen op een beschuitje met een inkeping, waarbij de inkeping de vorm heeft van vier zijden van een regelmatige zeshoek, zou je nog steeds inbreuk maken op het algemene octrooi. Goed, dit was de inleiding. Als je zelf iets ontwikkelt/verkoopt (of je er nu wel of niet zelf een octrooi op neemt) is het in theorie inderdaad verstandig om te checken of je geen inbreuk maakt op de rechten van anderen. Anders zou je moeten stoppen (alle investeringen naar de maan) en ook nog een schadevergoeding betalen. Zoiets heet een Freedom to Operate (FTO) studie. Maar dit kost veel, en potentieel heel veel, geld. Je moet namelijk alle potentieel relevante octrooien, en nog hangende octrooiaanvragen opzoeken, en een voor een evalueren of je product inbreuk pleegt. Als je dit laat doen kost dit gauw 5-10000€ voor een simpel gevalletje in 1 of 2 landen, en een (groot) veelvoud daarvan vooor een complexer geval in een groot aantal landen. DAt is een eerste nadeel Een tweede nadeel is dat je dit alleen zinvol kunt doen voor een product dat al ver in de ontwikkeling is, dat dus eigenlijk al productierijp is. Je kunt geen FTO laten doen en verwachten dat daar uitkomt wat je allemaal wel mag. Er komt alleen uit: Product X mag wel of mag niet. (Dat is wat extreem gesteld om het duidelijker te maken, de waarheid is iets grijzer (maar niet veel)) Een derde nadeel is dat het voor een bestaand octrooi wel relatief duidelijk is wat wel en niet mag, maar voor een hangende aanvraag een stuk moeilijker. De aanvrager mag die immers nog aanpassen, binnen bepaalde grenzen (en als hij moeilijk wil doen en jouw ontwikkelingen kent, zou het zomaar kunnen dat hij aanpassingen gaat maken in de richting waar jouw ontwikkeling zich bevindt. Dat is volkomen legaal) En nog een nadeel is dat aanvragen die nog geen 18 maanden oud zijn, nog niet openbaar zijn, en dus nooit gevonden kunnen worden en in een FTO meegenomen kunnen worden. Kortom: een FTO is een duur instrument om risico in te perken, maar zeker niet om dat risico tot nul terug te brengen. Of het verstandig is dit instrument in te zetten hangt heel erg af van business case tot business case en van je risicobereidheid/financiele positie, en dat is een beslissing die je als ondernemer moet nemen. Over het algemeen (maar er zijn uitzonderingen denkbaar) vind ik het voor het MKB geen zin heeft om dit te doen. Als je natuurlijk concrete aanwijzingen hebt dat je wel eens inbreuk zou kunnen plegen, is het een ander verhaal. Maar uiteindelijk is het allemaal een kwestie van risicoafweging. Je kunt het vergelijken met het mogelijk hebben van een ziekte die zich nog niet geopenbaard heeft. Natuurlijk kun je naar de dokter gaan en vragen om alle mogelijke onderzoeken, maar dat kost veel tijd en geld. En er zullen altijd ziekten bij zijn die nog niet bekend zijn, of waarvoor nog geen test bestaat. Zekerheid dat je het komende jaar geen ziekte zult krijgen kun je dus niet verwachten. Dus de meeste mensen laten zich pas onderzoeken als ze symptomen hebben. Maar als ze astronaut willen worden, dan kan het wenselijk zijn om toch alles te onderzoeken wat maar mogelijk is, wat dan ook de kosten mogen zijn. Zo is het met een FTO ook. En dan is het nog zo dat je best inbreuk zou kunnen maken op een octrooi dat eigenlijke een heel ander product betreft, of voor een heel andere toepassing bedoeld is, maar waarbij je wel letterlijk onder de claims valt. Sommige octrooihouders kan dat niets schelen, die zijn blij dat hun eigen product in hun eigen markt beschermd is, en wat daaromheen gebeurt zal ze worst zijn. Anderen zien dat als een mogelijkheid om een kleine extra inkomstenbron aan te boren. En weer anderen willen het onderste uit de kan hebben. En dan heb je ook nog partijen die doelbewust brede octrooien proberen te krijgen om anderen zoveel mogelijk dwars te zitten, en dan bij voorkeur multinationals, die liever een paar miljoen betalen dan en rechtszaak riskeren. Dit zijn de zogenaamde patent trolls. Normaal hoef je je hier als kleine speler niet mee bezig te houden: Een kleine speler zit ver onder hun radar. Wat ik je kan aanraden is om eens met een octrooigemachtigde te gaan praten. Ik en de meeste (maar niet alle) andere octrooigemachtigden zijn met plezier bereid om een uurtje of anderhalf uur gratis een inleidend gesprek te hebben waarin vaak al een hoop problemen uitgeklaard kunnen worden. Natuurlijk hopen we dat daar dan toekomstige betaalde activiteiten uitkomen, maar zo niet, dan even goede vrienden.

Hier nog een paar pagina's met waarschuwingen van de officiele autoriteiten. Octrooien: http://www.wipo.int/pct/en/warning/pct_warning.html http://www.epo.org/law-practice/legal-texts/official-journal/2018/03/a29.html Merken/modellen: https://euipo.europa.eu/ohimportal/nl/misleading-invoices Verzoeken om betaling van taksen/registratiekosten die niet van je bekende octrooigemachtigde/merkengemachtigde/modellengemachtigde komen moet je altijd met zeeeeeer groot wantrouwen bekijken. De betreffende instanties van sommige landen/intergouvernementele organisaties sturen ook herinneringen dat je eigenlijk iets moet betalen (of dat je eigenlijk te laat bent maar als je een beetje extra betaalt dat het hersteld kan worden) maar die zien er niet uit als facturen, gewoon als een beschaafde herinneringsbrief. Lang niet alle landen doen dit echter, de meeste beschouwen dit als een eigen verantwoordelijkheid van de aanvrager/houder van het merk, model of octrooi. Als je een twijfelachtige brief krijgt moet je maar 1 ding doen: aan je gemachtigde laten zien, die ziet binnen enkele seconden of het klopt of niet. Helaas kan hier weinig aan gedaan worden. De registers van aanvragers/houders zijn openbaar (zo is nu eenmaal de wet) dus kunnen makkelijk misbruikt worden door oplichters.

Is het registreren van een bestaand geïmporteerd product via het modelrecht een kansrijke aanpak, vanuit jouw optiek? Laten we het merkrecht even buiten beschouwing. Ligt eraan wat je wilt. Ligt eraanhoe je 'kansrijk' definieert. Als je een papiertje wilt waar 'model' opstaat zodat je een hoop lawaai kunt maken naar de markt en (potentiele) concurrenten toe, dan wel. En wellicht helpt het om een paar potentiele concurrrenten af te schrikken, dus dan heb je je doel bereikt. Maar fundamenteel niet. Natuurlijk speelt ook de bewijspositie mee. Als jij een nieuwe catalogus in handen krijgt van een chinese leverancier en je deponeert een leuk modelletje daaruit de volgende dag, dan is het eigenlijk niet nieuw, en dus in principe ongeldig. Maar als iemand over 1 of 2 of 5 jaar moet gaan bewijzen op welke dag die catalogus van die Chinese leverancier nu precies verspreid is, dan zal dat nog een behoorlijke klus zijn voor die ander. Zoals altijd is er een verschil tussen recht hebben en recht krijgen.

Volgens mij kun je niets met je model. Zoals je het beschrijft zul je, als het model aangevallen wordt, het onherroepelijk verliezen. Ten eerste bestond het al toen je begon met importeren, dus het was niet nieuw en had geen eigen karakter, en ten tweede heb je nog een paar jaar gewacht met het registreren, dus dat is dubbelop. Sorry om je teleur te stellen, maar het lijkt er op dat je fundamenteel NIETS in handen hebt mbt je model. Je kunt misschien de douane inschakelen, en misschien lukt het om je concurrenten dwars te zitten door een zending te laten blokkeren. Fijn, denk je dan. Maar pas op: het kan zomaar zijn dat er dan een claim voor schadevergoeding komt van die concurrent, dus ik zou daar erg mee oppassen. Je kunt hoogstens bluffen (direct of via een advocaat), en hopen dat de anderen er nog minder van weten dan jij en/of heel risicomijdend zijn. We leven nu eenmaal in een vrije markt economie. Die ander mag ook spullen verkopen, het is niet omdat jij ze het eerst importeerde dat jij meer rechten zou hebben. De fietsenspeciaalzaak verkoopt fietsen, en de bouwmarkt ook. Je merknaam, daar heb je meer aan. Anderen mogen niet meeliften op jouw merknaam. Maar ze mogen gerust het product onder een andere merknaam verkopen.

Ik wil dit advies even benadrukken. Ik krijg af en toe zijdelings met dit soort zaken te maken, en telkens valt mij op hoe slecht de bewijspositie van de benadeelde is. Over het algemeen (ik zeg niet dat dat in dit geval ook zo is) heeft men weinig, te weinig, van de vermeende inbreuken vastgelegt. Wat je ook doet: zelf aanvallen, via een merken/modellenadvocaat, of iets er tussen in: bouw eerst een dossier op met bewijsstukken. Je kunt nog zo hard gelijk hebben, je zult het moeten kunnen bewijzen. En dan liever met iets harders dan 'klant A zegt dat namaker B hem benaderd heeft'.

Betaal je per maand voor inzage, of voor hergebruik van de data. Ik kan me voorstellen dat daar nog wel een verschil in zit. Natuurlijk kun je best een gebruikersaccount nemen, en dat delen met iemand anders, maar als je die data gaat gebruiken om honderden/duizenden anderen van gegevens voorzien zal dat wel in de gaten lopen bij de oorspronkelijke leverancier.

En is dat dan niet overdreven voor een knaap van midden twintig die, zeg maar, in Nederland op plaats 200 of zo van de beste spelers staat, en in Europa misschien op plaats 5000 of zo? Die autocoureur kent tenminste nog een trukje waarvan er waarschijnlijk wereldwijd 10 of minder dat ook kunnen. Dat daar excessief voor betaald wordt... tja, ook obsceen, maar wel te begrijpen. waar het gewoon op neerkomt... Oftewel je kiest voor een marktmodel: iedereen vraagt wat hij denkt te kunnen vangen, en de markt zal excessen wel compenseren, oftewel je kiest voor een model waarbij iemand bepaalt hoe groot de relatieve bijdragen van iedereen aan de samenleving is, en mensen een overeenkomstig loon krijgen. We hebben nu eenmaal voor het eerste model gekozen. Als het zo excessief was met die inkomsten van advocaten, zouden er wel genoeg nieuwe advocaten met lagere tarieven opstaan.

Ik hoop niet dat je mij bedoeld met onverschillig..... Waarschijnlijk is het een combinatie van factoren die scams zo gemakkelijk maakt: Een gedeelte is goedgelovigheid/naiviteit/gebrek aan antennes/gebrek aan kennis en ervaring van gedupeerden. Een ander gedeelte is gebrek aan daadkracht bij de overheid om er iets aan te willen doen. Maar goed, de overheid, zijn we dat niet allemaal samen? Blijkbaar vinden de meesten het niet prioritair genoeg om hun stemgedrag erop aan te passen. Nog weer een ander gedeelte is gebrek aan juridische gereedschappen/en of geld om effectief individueel op te treden. Het eerste, daar kun je volgens mij niet heel veel aan doen. We worden allemaal geacht volwassen mensen te zijn, die onze eigen verstandige beslissingen kunnen nemen. Dat dat in de praktijk niet zo is, weet ik ook wel. Maar wat moet je dan? Mensen een examen laten afnemen voordat ze als 'volwassen' beschouwd kunnen worden? Lijkt me ook niet wenselijk. Ik zie, kortom, niet echt een oplossing voor de eerste oorzaak, behalve continue educatie. Maar in alle eerlijkheid: staan de mensen daarvoor open? Gaan die vrijwillig een avond per maand naar een anti-oplichtings opleiding? Ik geloof er geen donder van. Het tweede, wel, dat is een overheidstaak. Die moet misschien effectiever optreden. Maar waar is het geld en het draagvlak daarvoor? En het derde... ja, hoogdrempelige rechtspraak. Maar gezien het feit dat rechtspraak ook eerlijk en zorgvuldig moet zijn zijn daar ook niet veel mogelijkheden. En ik zal zeker niet roepen dat het mij niet zal overkomen. Ik ben ook wel eens gescamd, en ik ben me ervan bewust dat het weer zou kunnen gebeuren. Maar ik zie ook niet direct een toveroplossing, toch niet zonder waardevolle kenmerken in onze maatschappij (contractvrijheid) aan de kant te schuiven.

Ik zie daar alleen instaan dat advocaten volgens een ouderwets model werken, en dat hun tarieven als hoog en ondoorzichtelijk worden ervaren. Dat betekent niet dat ze dat ook echt zijn. Ik vind een Ferrari ook duur, maar de Ferrarifabriek heeft ongetwijfeld een goede verklaring waarom die prijs volgens hen correct is. Wow, flashback naar de jaren vijftig. Waar bent u al die tijd geweest? Ooit wel eens in een ziekenhuis behandeld geworden? Met een vliegtuig gevlogen? In een autofabriek geweest? En weet je wat een dokter verdient? En een piloot? En een skilled lopende band medewerker in een moderne autofabriek? En een loodgieter. Om maar niet te spreken over hoeveel (zelfs middelmatige) sporters of zangers verdienen. Zoek je toch een andere garage. Die merkdealers zijn notoir duur. Je kunt het ook anders zien: die merkdealers leveren een goede service, voor een eerlijke prijs waarmee ze hun showroom en hun werkplaats up to date kunnen houden en hun personeel een fatsoenlijk loon kunnen betalen. Natuurlijk kan het goedkoper. Maar dan wordt het al snel weer een verhaal van uitbuiting. Vergeet niet dat jouw zoektocht naar minder betalen leidt tot minder inkomsten voor iemand anders! Absoluut, maar wat moet die advocaat dan? Werken voor het tarief van een schoonmaker? Dit is een maatschappelijk probleem, niet een objectief te hoge prijs. Zoals je FD artikel zegt, de meeste mensen doen misschien een keer in hun leven een beroep op een advocaat. Als je dat niet kunt lijden, had je misschien nooit moeten beginnen aan het ondernemerschap. Als je zo bang bent voor de tarieven van een dienstverlener, dan moet je je ver houden van situaties die ertoe zouden kunnen leiden dat je zo'n dienstverlener nodig hebt, dan moet je niet langs het randje gaan lopen en klagen dat het veiligheidstouw te duur is. (En nu kom je natuurlijk met het verhaal dat veel mensen niet vrijwillig voor ondernemerschap kiezen. Ongetwijfeld waar, en zeer onwenselijk, maar niet gerelateerd aan de advocatentarieven en de sturende rol daarin die de Orde wel of niet speelt)