Branko Collin

In de meeste gevallen klopt dit niet, maar heb je een auteursrecht tot 70 jaar na je dood. Een uitgever kan je boek in licentie nemen, wat betekent dat jij je auteursrecht behoudt, of kan je rechten overkopen. Dat laatste moet per onderhandse akte en zou tot uitdrukking moeten komen in de prijs (je kunt meer vragen als je al je rechten afstaat). Je houdt wel altijd het recht om als auteur vermeld te worden. Overigens heb ik bij boeken er nog nooit van gehoord dat iemand het auteursrecht overdraagt, dat lijkt me eerder iets voor software of logo's, waar je als gebruiker niet van de grillen van de maker afhankelijk wil zijn. Voor rechtspersonen geldt een auteursrecht tot 70 jaar na publicatie.

Sorry, mij ging het er met name om dat ik de openingspost nog wat vaag vind. Ik had een antwoord van 7 alinea's geschreven toen ik erachter kwam dat ik me op nogal wat aannames baseerde. Daarom vroeg ik of de TS zelf al wat had weten te achterhalen. Daarnaast zijn er meer forums dan alleen Het Schrijversforum. Een Nederlandstalig voorbeeld is de community van Schrijven Online.

Gaat het om fictie of non-fictie? Moet jij de uitgever een bedrag betalen of draagt de uitgever alle kosten? Wat zeiden ze op schrijversforums toen je daar deze vragen stelde? Wat zeiden uitgevers toen je daar je vragen stelde?

In hoeverre zijn belangrijke beslissingen door te rekenen? Of er ergens een markt voor is, weet je vaak pas als je het probeert. Dat je bij minder belangrijke beslissingen wel de Excel pakt, is, lijkt me, juist omdat het kan. Je kent de vijf of zes variabelen die er toe doen, en het enige wat je nog hoeft te doen is uitrekenen hoe ze elkaar beïnvloeden.

Wie?

Wat jij zoekt, als ik het goed begrijp, is een CRM-systeem. Toen ik nog in loondienst was (eind jaren '90), gebruikten wij een programma met de naam ACT!, gruwelijk slechte software die niet geschikt was voor hetgeen waarvoor het gemaakt was, en logischerwijs dus nu een van de marktleiders. Op het moment heb ik geen CRM-systeem nodig, maar zou ik het nodig hebben, dan zou ik doen als DaMedia en zelf iets maken wat werkt. Die tijd in loondienst was ik redacteur van een maandblad en bewaarden wij voornamelijk gegevens van persvoorlichters in die database. De soort informatie die we bewaarden was voornamelijk van persoonlijke aard: wie moet je omzichtig behandelen, wie is onze bondgenoot binnen het bedrijf, voor welke fabrikanten heeft iemand hiervoor gewerkt enzovoort. Als ik nu informatie bewaar, is het voornamelijk technische informatie over projecten: welke aanpassingen aan standaardsoftware heb ik gemaakt, met welke serverinstellingen moet ik rekening houden enzovoort.

Er schijnt per 2013 een wijziging te zijn geweest van hoe omzet op beltegoedvouchers wordt belast.

Een uitgever zoeken kan, je kunt ook zelf uitgever worden. Dat is niet moeilijk, omdat je het meeste werk wat de uitgever verzorgt ook weer kan uitbesteden. Papieren tijdschrift: - Inhoud: redactioneel en advertenties. - Advertenties verkoop je op basis van het aantal lezers (abonnees en kopers losse nummers). - Over het algemeen bepaalt de redactie de inhoud en niet de adverteerder (al bestaan daar uitzonderingen op en komen die uitzonderingen steeds vaker voor). - Een gouden regel is dat adverteerders de kosten van het blad dragen, niet de abonnees. - Als je alle inhoud hebt, moet het blad worden opgemaakt. (Dit kun je uitbesteden.) - Als het blad is opgemaakt, moet het naar de distributeur. Verzending aan abonnees doe je zelf. - Van de distributeur gaat het blad naar de winkel. - Twee grote distributeurs in NL: Aldipress en Betapress. Als je bij de Bruna en de Albert Heijn wil komen te liggen, gebruik je een van deze. - Ook kleinere distributeurs voor specialistische distributie. In de stripmarkt (dat is: stripverhalen) heb je bijvoorbeeld Het Raadsel. Wat zijn jouw markten? Als je zelf de uitgever bent, regel je het bovenstaande zelf. Als je het uitgeven door iemand anders laat doen, verzorg je alleen de inhoud. Als ik uitgever was, zou ik van iemand die aanbelde met een idee, eisen dat deze een zak met geld meebracht (in de vorm van bijvoorbeeld toezeggingen van adverteerders). Zelf zit ik al vijftien jaar niet meer in dit wereldje (en zelfs toen was mijn rol grotendeels beperkt tot die van redacteur), dus het kan zijn dat e.e.a. niet meer klopt of zelfs dat ik het verkeerd heb onthouden. Zo vraag ik me af wat tegenwoordig de rol is van digitaal. Een hoop papieren tijdschriften doen het slecht of worden slechts nog door de leesmap overeind gehouden. Voor het papieren verhaal zou je eens met de distributeurs kunnen gaan praten, kijken of zij ideeën hebben over hoe je e.e.a. kunt inrichten.

Wat ik bedoel is: slaat het door jou vetgedrukte deel op de hoofdzin of op de deelzin die begint met "indien"? Moet je dit lezen als "de wet is niet van toepassing, behalve als personen worden vervoerd in de uitoefening van een beroep of bedrijf" of als "de wet is niet van toepassing als er geen winst wordt gemaakt en de wet is niet van toepassing als er wel winst wordt gemaakt, maar het vervoer geschiedt in de uitoefening van een beroep of bedrijf"?

Tja, is dat nu een modifier van "indien..." of van "niet van toepassing"?

Het lijkt me niet dat daar het onderscheid ligt. Dan zou de hele taxibranche wel heel makkelijk de vergunningseis kunnen omzeilen: "Nee hoor, mijn klant heeft niet betaald, ik kreeg de centjes van iemand anders overhandigd." Wat ik bedoel is dat als artiesten al ergens geld in het systeem stoppen, dat niet is met het doel om vervoerd te worden. De wet zegt over tussenpersonen: "Voor de toepassing [het hoofdstuk over taxivervoer] en de daarop berustende bepalingen wordt met het verrichten van taxivervoer gelijkgesteld het aanbieden van dat vervoer, tenzij dit aanbieden geschiedt door tussenpersonen die bemiddelen in dat vervoer bij wijze van dienstverlening of in de uitoefening van hun beroep of bedrijf."

Als ik de wet zo gauw even lees, speelt dit niet voor jou. De artiesten die jij vervoert, betalen jou immers niet om vervoerd te worden. (Jij zegt: "betaald vervoer", maar dat is niet wat in de wet staat. De wet zegt: "vervoer tegen betaling". Elk vervoer is wel op de een of andere manier betaald.)

PSA: het gaat om deze draad. Om met het laatste te beginnen: als jij schade oploopt, bijvoorbeeld omdat jij nu je opdracht nu misloopt, zou je dat eventueel kunnen verhalen op de verhuurder. Wat betreft de vraag uit de topic hoe stevig je mondelinge overeenkomst is: een mondelinge overeenkomst is net zo rechtsgeldig als een schriftelijke, alleen: hoe je bewijs je wat jullie precies hebben afgesproken? Je zou een brief kunnen schrijven aan de verhuurder waarin je jullie afspraak zoals jij je hem herinnert in herhaalt. Maar misschien dat je dat even met een advocaat moet overleggen. Zakelijk gezien is de positie van de verhuurder tamelijk sterk, want hij heeft nu meerdere kandidaten voor hetzelfde pand. Ik vraag me overigens twee dingen af: 1. Welk aanbod heeft de verhuurder aanvaard? Het klinkt alsof hij alleen nog maar heeft gezegd: onder die en die voorwaarden zouden we zaken kunnen gaan doen. 2. Hebben jullie termijnen afgesproken waarbinnen e.e.a. gebeurd moet zijn?

Je bent de eindgebruiker, maar geen consument. Onder consument wordt (in een discussie over btw) iemand verstaan die voor persoonlijk (niet-zakelijk) gebruik koopt.

Een goeie ondernemer wel.

Sommige van de grootste bedrijven in Nederland hebben geen winstoogmerk. Om jezelf bedrijf of onderneming te noemen hoef je geen winst te maken en hoef je niet als doel te hebben winst te maken.

Wat ik een beetje mis, als ik op de homepage binnenkom, is informatie wat jullie doen. Het staat wel in kleine lettertjes onder het logo, maar komt verder niet terug. Wel wordt je als bezoeker met een volstrekt overbodige carrousel geconfronteerd (en ik behoor niet eens tot de mensen die alle carrousels overbodig vinden) en met wat wollige bla-bla. Verder sluit ik me bij John B aan dat als je je persoonlijk aanpak belangrijk vindt, je dit meer naar voren mag halen. Sterk vind ik dat je helder bent over je tarieven. Suggestie: ik kan me voorstellen dat als je van je klanten verwacht dat ze met bepaalde softwarepakketten werken, je vermeldt welke pakketten dat zijn. Hetzelfde geldt voor pakketten die je niet verplicht stelt, maar wel ondersteunt.

Wat ik me dan afvraag: waarom vraag je vooraf niet aan je contactpersoon of er speciale zaken zijn op facturatiegebied waar je rekening mee kan houden? Dan leg je de bal bij je contactpersoon en krijg je als het meezit netjes vóór je de factuur stuurt de kostenplaatsen/referentienummers/adressen/coderingen die nodig zijn om de factuur op de juiste plek te laten landen. Goeie vraag. Ik denk dat het bij mij historisch zo gegroeid is. Ik schoot facturen de organisatie in, die werden betaald, klaar. Problemen doken pas later op en mijn eerste reactie was dan om te escaleren: "jullie probleem, pay me!" Of dat de juiste houding is, weet ik niet. Er valt echter wel iets voor mijn methode te zeggen. Problemen houd ik op deze manier aan de kant van de klant. En aangezien de klant de partij is die op dat moment een verplichting heeft, is dat de juiste kant. Ik heb al meegemaakt dat een klant facturen afwees met als reden: "verkeerde referentie". Opeens is de wederprestatie dan mijn probleem, niet van de klant. (Merk op dat je hieruit niet kunt afleiden dat ik een verkeerde referentie had gebruikt. Proberen een factuur betaald te krijgen als je de correcte referentie moet 'herstellen' is lastiger dan als je een foute referentie moet herstellen.)

Op Ondernemersplein staat: "Bij de beëindiging van uw bedrijf krijgt de Belastingdienst een melding van de Kamer van Koophandel (KvK). U krijgt hiervan een schriftelijke bevestiging. Controleer of u de bevestiging van uw afmelding ontvangt. Zo niet, dan moet u zelf de Belastingdienst op de hoogte brengen van uw bedrijfsbeëindiging."

Investeerders hebben de bovenhand, want a) zij hebben het geld en b) een andere partij heeft interesse getoond in dat geld. Een leverancier als de TS bevindt zich - een enorm talent nagelaten - niet in een dergelijke machtspositie. De onderhandelingspositie verschilt. (Wat freelancers nog wel eens vergeten in mijn ervaring is dat ze altijd kunnen onderhandelen - als een NDA je niet aanstaat, praat erover.)

Ik factureer in principe altijd aan degene die me de opdracht verleent ("bedrijf X t.a.v. medewerker Y"), omdat je anders in situaties terecht gaat komen dat de klant gespeeld onschuldig zegt: "Een factuur? En wie mag u dan wel wezen?" Bij grotere partijen krijg je dan al gauw dat de opdrachtverlener zegt dat je de facturen naar zus en zo afdeling moet sturen en door die en die hoepels moet springen en als je dat niet doet, er simpelweg niet betaald wordt. Mijn vervolgactie is afhankelijk van of ik het bedrijf nog vaker als klant wil hebben. Soms druk ik mijn eigen wil door, soms lukt het me de hoepels af te zwakken (vaak zijn hindernissen ook het gevolg van iemand die zijn eigen koninkrijkje zit af te schermen en zijn die hindernissen heel makkelijk op te lossen als de baas van de blokkerende persoon tevreden is met mijn werk) en soms ga ik mee in wat de klant wil. (Merk op dat dergelijke hindernissen bij mij meestal pas opduiken nadat ik mijn prestatie al heb geleverd - de klant is gewoon verplicht te betalen en vanaf dat moment is elke vorm van medewerking van mij een coulance, weliswaar gestimuleerd door het feit dat ik mijn geld wil hebben.) :)

Wat je moet doen, hangt af van wat het beste voor jou is. Dat is voor ons lastig te bepalen en hangt af van je wensen. Wil je een gezond bedrijf? Wil je veel verdienen? Wil je makkelijk kunnen groeien? Wil je flexibiliteit? Je gebruikt wat woorden die bij mij vragen oproepen. Blijkbaar kun je 'partner' worden, maar de omschrijving die je van dat partnerschap geeft lijkt meer op die van een franchisenemer. Het woord 'partner' suggereert bij mij een gelijkwaardigheid. Bijvoorbeeld, als alle partners mede-eigenaar zijn (zoals bij de partners van een advocatenkantoor). Blijkt in jouw situatie ergens gelijkwaardigheid uit, of wordt het woord alleen gebruikt als mooi labeltje? In dat laatste geval zouden alarmbellen moeten rinkelen. (E.e.a. hangt natuurlijk ook af van wat in je branche gebruikelijk is.) Verder heb je het over een 'standaard concurrentiebeding'. Nu heb ik het even opgezocht, maar er lijkt niets standaard te zijn aan dat concurrentiebeding. De overheid heeft in 2009 onderzoek laten doen (PDF) naar hoe concurrentiebedingen eruit zien. Twee jaar lang 30% van je inkomen blijven betalen ben ik nog niet in dat rapport tegengekomen. Meestal is er iets van een boeteclausule in geval je (binnen een bepaalde regio) hetzelfde werk gaat doen of voor de concurrent gaat werken. Nu zijn die boetes vaak nogal fors en kan 30% zelfs goedkoop zijn, maar dat hangt helemaal af van de branche en van de omzetten die je kan verwachten. Begrijp ik trouwens goed dat je die 30% betaalt, ook als je niet concurreert met de 'partners'? En wat betaal je als je in die periode geen inkomsten hebt?

Dat meen je niet, dat lijkt me echt niet kunnen, ik heb niets getekend of wat dan ook. Bovendien gaat de (hun) klant er ook niet mee akkoord. Sterker nog, de HR dame zei me vandaag dat ze me liever direct zou hebben ingehuurd. Dat hoeft nou ook weer niet, de bemiddelaar mag best verdienen, maar me niet aan zo'n teugel leggen, het lijkt me erg stug dat dit juridisch overeind blijft. Met algemene voorwaarden hoef je je niet eens te verklaren, het is voldoende dat ze je als onderdeel van een overeenkomst ter hand zijn gesteld en dan gelden ze. De interessante vraag nu is dus of er een overeenkomst is. Nee, want je hebt niets getekend? Of ja, want je bent al aan het werk gegaan? Maar ja, dat is juridische haarkloverij waar die tussenpersoon mogelijk ook geen verstand van heeft, dus kun je best nog de onderhandeling ingaan.

Ja hoor, dan noem ik me een webdeveloper. Wat is je probleem?

Christine, ik gok dat je dan in problemen kunt komen als je ziet dat die andere bestuurder er een puinhoop van maakt en je zelf niets doet om de zo veroorzaakte problemen te stoppen, herstellen en voorkomen.