incassokosten - Hoge Raad 13 juni 2014 - 14 dagen brief is genoeg.

[martijnmeijer]

In haar antwoord op de prejudiciele vraag van de Rechtbank Gelderland heeft de Hoge Raad besloten dat de schuldeiser niet verplicht is een andere incassohandeling te verrichten na de eerste 14 dagen brief jegens de consument.

 

De 14 dagen brief.

Zoals de meeste van jullie al weten bepaalt de wet dat de schuldeiser de redelijke kosten welke hij dient te maken om de schuldenaar aan te schrijven kan verhalen op grond van artikel 6:96 lid 2 c BW.

Voordat een consument deze redelijke kosten moet betalen dient de schuldeiser, nadat de eerste betalingstermijn is verlopen, een aanmaning te sturen, waarin de consument nog een periode van 14 dagen krijgt om te betalen waarin hij duidelijk dient te worden gewezen dat hij de buitengerechtelijke incassokosten pas verschuldigd is wanneer hij niet binnen 14 dagen betaalt artikel 6:96 lid 6 BW.

 

Nog een andere incassohandeling vereist ?

 

In de jurisprudentie was het niet duidelijk of er na het versturen van de 14 dagen brief nog een andere incassohandeling van de schuldeiser is vereist, voordat de consument de buitengerechtelijke incassokosten verschuldigd is.

 

Zo achte de rechtbank Arnhem ( nu rechtbank Gelderland) een nadere incassohandeling noodzakelijk. Dit uitgangspunt werd ook aangenomen in het Rapport BGK-Intergraal 2013, welk rapport is vastgesteld door het landelijk Overleg Vakinhoud Civiel en Kanton en landelijk Overleg Vakinhoud Civiel Sectoren van de Hoven.

 

Het gerechtshof Arnhem- Leeuwarden oordeelde echter op 17 september 2013 dat de 14 dagen brief voldoende was.

 

Prejudiciële vraag

 

De Rechtbank Gelderland heeft daarom eind 2013 de Hoge Raad de prejudiciële vraag voorgelegd of artikel 6:96 lid 6 BW aldus dient te worden uitgelegd dat na het verzenden van de daarin genoemde 14 dagen brief vergoeding van buiten gerechtelijke incassokosten is verschuldigd, zonder dat de crediteur na het verzenden van de 14 dagen brief een nadere incassohandeling heeft verricht.

 

De Hoge Raad heeft bij het arrest van 13 juni besloten:

 

“dat art. 6:96 lid 6 BW aldus moet worden uitgelegd dat, indien de schuldeiser in redelijkheid tot het verrichten van incassohandelingen is overgegaan en de daarin genoemde veertiendagenbrief aan de consument-schuldenaar heeft gestuurd, bij uitblijven van de betaling binnen de termijn van veertien dagen de in het Besluit genormeerde vergoeding voor buitengerechtelijke incassohandelingen door de consument-schuldenaar verschuldigd wordt, zonder dat de schuldeiser gehouden is daartoe nog nadere incassohandelingen te verrichten;”

 

Kortom de 14 dagen brief is voldoende.

 

[Lucien Ridderbroek]

En terecht!

[Romano Sandee]

Dus als ik het goed begrijp, is het zenden van en extra ingebrekestelling geen noodzaak meer?

 

Normaal is mijn huidige proces als het al zover komt;

Factuur - 14 dagen de tijd te betalen

Herinnering - 14 dagen de tijd te betalen

Aanmaning - 14 dagen de tijd te betalen

Ingebrekestelling

 

Dus zou de ingebrekestelling komen te vervallen volgens deze uitspraak omdat de aanmaning dan voldoende moet zijn?

[Lucien Ridderbroek]

Beste Romano,

 

Een ingebrekestelling is sowieso overbodig bij facturen waarvan de betalingstermijn is verstreken. Betalingstermijnen zijn zogenaamde fatale termijnen, waarbij het verzuim juridisch gezien intreedt direct na het verstrijken van de betalingstermijn. Een ingebrekestelling heeft als doel het doen intreden van het verzuim en is dus overbodig.

 

Wel dient bij particuliere debiteuren (niet bij eenmanszaken) een zogenaamde 14 dagen brief te worden gezonden, waarbij een laatste termijn wordt gegund om de vordering alsnog te voldoen onder vermelding van de precieze hoogte van de incassokosten en/of BTW indien betaling uitblijft binnen 14 dagen na dagtekening. Een ingebrekestelling in de zin van de wet is dit echter niet.

 

Het heeft overigens ook niet zo veel nut om zelf 3 betalingsherinneringen of aanmaningen te zenden. Indien er niet wordt betaald, is het doorgaans verstandig de vordering z.s.m. uit handen te geven omdat dat de kans op snelle betaling vergroot.

[De Hakkelaar]

Er staan een paar ernstige fouten in dit topic en aangezien dit onderwerp nog altijd actueel is reageer ik.

 

Lucien stelt dat een ingebrekestelling overbodig is als de betalingstermijn van een factuur verlopen is. Wanneer de schuldeiser een bedrijf is en de schuldenaar een consument, is dit niet altijd het geval. Wanneer er niks vooraf met de consument is afgesproken qua betalingstermijn (bijv. via algemene voorwaarden) en de consument pas in de factuur wordt geconfronteerd met een betalingstermijn, levert het laten lopen van die termijn géén automatisch verzuim op ex art. 6:83 sub a BW. Dan is toch echt een ingebrekestelling vereist. Zie http://www.wieringa-advocaten.nl/nl/weblog/2012/05/21/een-praktische-tip-ten-aanzien-van-het-noemen-van-een-betaaldatum-op-facturen

 

Romano schetst een traject waarbij pas na de laatste aanmaning een ingebrekestelling wordt gestuurd (en kennelijk voor de dagvaarding). Indien de schuldeiser een bedrijf is en de schuldenaar een consument volgt uit art. 6:96 lid 6 BW dat de veertiendagen-aanmaning gedaan moet worden nádat de consument in verzuim is. Voor dat verzuim moet de consument eventueel in gebreke worden gesteld (bijv. in een geval als in de vorige alinea. Het tracject is dus: factuur > herinnering > (evt.) ingebrekestelling > veertiendagen-aanmaning (bij consument) > dagvaarding.

 

Soms moet er ná de veertiendagen-aanmaning wél nog een handeling verricht worden voordat men mag dagvaarden. Dat besloot de Rechtbank Overijssel 2 juli 2015: "Weliswaar zijn nadere incassohandelingen niet nodig voor de verschuldigdheid van buitengerechtelijke kosten maar om te dagvaarden voor enkel de buitengerechtelijke kosten is, mede gelet op de inhoud van de veertiendagen-aanmaning, een vervolgstap nodig. Nu die stap niet is gezet, is er sprake van rauwelijks dagvaarden en dienen de proceskosten voor rekening van eiseres te komen."

 

Lucien stelt dat er bij eenmanszaken géén veertiendagen-aanmaning nodig is. Via de reflexwerking van het consumentenrecht geldt het consumentenrecht óók voor ondernemers die met consumenten gelijk kunnen worden gesteld. Een eenmanszaak is daarvan het voorbeeld bij uitstek.

 

[Norbert Bakker]

@De Hakkelaar: allereerst welkom op Higherlevel, en dank voor de toelichting en/of correctie

 

Via de reflexwerking van het consumentenrecht geldt het consumentenrecht óók voor ondernemers die met consumenten gelijk kunnen worden gesteld. Een eenmanszaak is daarvan het voorbeeld bij uitstek.

Is dat zo? Het onderwerp Reflexwerking is op Higherlevel redelijk frequent aan de orde gekomen, oa in de diverse vermeende "wurgcontracten" / "verkoop onder druk"-topics. Uit de daar gevoerde procedures en toelichtingen komt naar voren dat reflexwerking niet aan de orde is bij overduidelijk zakelijk gesloten overeenkomsten, m.a.w. voor diensten of producten die niet (ook) door een particulier worden afgenomen.

Aangezien dit een ondernemersforum is, is het zakelijke karakter van de overeenkomst meestal een gegeven, en reflexwerking bij eenmanszaken daardoor meestal niet aan de orde of kansloos.

 

Als jij beschikt over actuele jurisprudentie waarin dat anders blijkt, zijn meerdere leden en lezers van dit forum daarin zeer geïnteresseerd; linken naar de uitspraken of het vermelden van de ECLI wordt op prijs gesteld.

 

[Lucien Ridderbroek]

Er staan een paar ernstige fouten in dit topic en aangezien dit onderwerp nog altijd actueel is reageer ik.

 

Zoals Norbert al opmerkt, kun je beter bronnen vermelden als je het standpunt inneemt dat eerdere berichten niet correct zijn. Anders wordt het zo'n welles-nietes discussie. ;)

 

 

Lucien stelt dat een ingebrekestelling overbodig is als de betalingstermijn van een factuur verlopen is. Wanneer de schuldeiser een bedrijf is en de schuldenaar een consument, is dit niet altijd het geval. Wanneer er niks vooraf met de consument is afgesproken qua betalingstermijn (bijv. via algemene voorwaarden) en de consument pas in de factuur wordt geconfronteerd met een betalingstermijn, levert het laten lopen van die termijn géén automatisch verzuim op ex art. 6:83 sub a BW. Dan is toch echt een ingebrekestelling vereist.

 

Ik ben er in mijn korte reactie vanuit gegaan dat de betalingstermijn is overeengekomen. Impliciet weliswaar, maar dat leek mij ook de gebruikelijke situatie. Een betalingstermijn op een factuur behoort logischerwijs te zijn gebaseerd op een afspraak, zoals uit een contract of algemene voorwaarden. Ik begrijp dat dit je niet duidelijk was. Ik zal het hieronder nader toelichten.

 

Een betalingstermijn dient in beginsel altijd te worden overeengekomen, particulier of niet. Wel biedt de wet sinds 2013 (en recent is dit weer aangepast) een regeling voor het geval er sprake is van een handelsovereenkomst, dus van kort gezegd een contract tussen 2 zakelijke partijen. Deze regeling biedt onder meer een wettelijke betalingstermijn van 30 dagen indien er geen betalingstermijn is overeengekomen in artikel 6:119a B.V.:

 

Indien geen uiterste dag van betaling is overeengekomen, is de wettelijke rente van rechtswege verschuldigd:

 

a. vanaf 30 dagen na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de schuldenaar de factuur heeft ontvangen, of

 

(deels geciteerd)

 

Een kortere betalingstermijn dient altijd te worden overeengekomen, want een factuur met een korte betalingstermijn is inderdaad niet voldoende.

 

 

Romano schetst een traject waarbij pas na de laatste aanmaning een ingebrekestelling wordt gestuurd (en kennelijk voor de dagvaarding). Indien de schuldeiser een bedrijf is en de schuldenaar een consument volgt uit art. 6:96 lid 6 BW dat de veertiendagen-aanmaning gedaan moet worden nádat de consument in verzuim is. Voor dat verzuim moet de consument eventueel in gebreke worden gesteld (bijv. in een geval als in de vorige alinea. Het tracject is dus: factuur > herinnering > (evt.) ingebrekestelling > veertiendagen-aanmaning (bij consument) > dagvaarding.

 

Dit is een vrij theoretische situatie. Als je als bedrijf je betalingsafspraken normaal vastlegt, is dit niet aan de orde. Dan is een ingebrekestelling om het verzuim na de factuur te laten intreden niet nodig (zie mijn punt hiervoor). Als je er als bedrijf een rommeltje van maakt, dan kun je deze situatie inderdaad aan de hand hebben ;D

 

Het ideale traject is:

 

1. betalingsafspraak maken en vastleggen in contract of algemene voorwaarden

2. factuur zenden zodat de ontvangst vaststaat (bijvoorbeeld per e-mail)

3. betalingsherinnering zenden met 14 dagen aanzegging

4. aanmaning zenden

5. klant bellen

6. als dat tot niets leidt: ter incasso uit handen geven.

 

Dit is al een vrij kort traject. Nog meer stappen inbouwen die doorgaans onnodig zijn, lijkt me zonde van de tijd voor veel ondernemers die het toch al druk genoeg zullen hebben.

 

Voor stap 1 kun je even Googlen op 'Betalingsvoorwaarden voorbeeld | Incassovoorwaarden download'

(zelfpromotie met eigen link mag niet, maar ik neem dat het zo geen bezwaar is Norbert?)

 

 

Soms moet er ná de veertiendagen-aanmaning wél nog een handeling verricht worden voordat men mag dagvaarden. Dat besloot de Rechtbank Overijssel 2 juli 2015: "Weliswaar zijn nadere incassohandelingen niet nodig voor de verschuldigdheid van buitengerechtelijke kosten maar om te dagvaarden voor enkel de buitengerechtelijke kosten is, mede gelet op de inhoud van de veertiendagen-aanmaning, een vervolgstap nodig. Nu die stap niet is gezet, is er sprake van rauwelijks dagvaarden en dienen de proceskosten voor rekening van eiseres te komen."

 

Dit is niet incorrect, maar het beeld wat je schetst is niet volledig, waardoor je een verkeerde indruk kunt wekken. Zeker gezien jouw eerste opmerking dat er allerlei fouten in deze post zouden staan.

 

Laten we even naar het vonnis kijken wat je aanhaalt:

 

Hetgeen hiervoor in 3.4 – 3.6 is overwogen brengt mee dat (ervan uitgaande dat de schuldeiser in redelijkheid tot het nemen van incassomaatregelen kon overgaan, hetgeen in de regel het geval is indien de schuldenaar in verzuim verkeert) de consument-schuldenaar de in het Besluit genormeerde incassokosten verschuldigd wordt indien hij, nadat de schuldeiser hem de veertiendagenbrief heeft gestuurd, zijn schuld niet binnen veertien dagen voldoet. Daartoe zijn geen nadere incassohandelingen van de zijde van de schuldeiser vereist.

 

Nadere incassohandelingen zijn dus niet nodig voor de verschuldigdheid van de buitengerechtelijke kosten. Op de beantwoording van de vraag of er nadere handelingen nodig zijn voor het incasseren van die verschuldigde kosten geeft de HR in dezelfde rechtsoverweging 3.7.2 het volgende antwoord:

 

Weliswaar is op een enkele plaats in de parlementaire stukken vermeld dat de schuldeiser na het sturen van de veertiendagenbrief toch nog nadere handelingen moet verrichten (zie bijv. de citaten in de conclusie van de Advocaat-Generaal onder 3.21.3 en 3.22.2, in het bijzonder de aldaar gecursiveerde passages). Maar mede gelet op de overige inhoud van de parlementaire stukken, is hiermee kennelijk niet bedoeld dat dit een vereiste is voor de verschuldigdheid van de door het Besluit genormeerde kosten, doch slechts dat in de praktijk bij het uitblijven van betaling na het verstrijken van de veertiendagentermijn veelal nog handelingen door de schuldeiser moeten worden verricht om de vordering (met inbegrip van de reeds verschuldigde incassokosten) daadwerkelijk te kunnen incasseren.

 

In de conclusie van de Advocaat-Generaal ( ECLI:NL:PHR:2014:289) is onder 3.21.3 het volgende opgenomen:

 

[..]

 

Daarmee is dan eigenlijk alleen gezegd, wat reeds vanzelf spreekt: wie na de veertiendagenbrief nog steeds zijn geld niet heeft, zal een vervolgstap moeten zetten. Brengt men dit echter in verband met de sub 18 bedoelde passage over het rauwelijks dagvaarden, dan zou men echter kunnen zeggen dat daaruit blijkt dat na de veertiendagenbrief nog een buitengerechtelijke stap moet worden gezet, alvorens tot dagvaarding kan worden overgegaan.

 

4.4

 

Uit het vorenstaande volgt naar het oordeel van de kantonrechter dat voor het daadwerkelijk incasseren van de buitengerechtelijke kosten en in het verlengde daarvan, het overgaan tot dagvaarden, een vervolgstap nodig is. Alvorens tot dagvaarden over te gaan had Menzis die vervolgstap moeten maken in de vorm van een factuur waarbij zij de reeds aangekondigde buitengerechtelijke kosten definitief in rekening had gebracht.

 

Die kans had [gedaagde] geboden moeten worden al was het alleen maar om een gerechtelijke procedure met alle hoge kosten van dien te voorkomen.

 

Uit de feiten en het vonnis blijkt dat er een 14 dagen brief is gezonden zonder dat er rechtsmaatregelen zijn aangezegd.

 

Dit zegt niets over de verschuldigdheid van de incassokosten. Dit gaat over de proceskosten. Een schuldeiser behoort rechtsmaatregelen aan te zeggen voordat hiertoe over wordt gegaan. Dit staat los van de regels die gelden voor het kunnen verhalen van incassokosten op particuliere schuldenaren.

 

Overigens gaat de rechtbank zelf de mist in waar zij het volgende opmerkt:

 

Alvorens tot dagvaarden over te gaan had Menzis die vervolgstap moeten maken in de vorm van een factuur waarbij zij de reeds aangekondigde buitengerechtelijke kosten definitief in rekening had gebracht.

 

Voor incassokosten hoef je geen factuur te zenden. Het is ook geen dienst die je verleent als schuldeiser ten behoeve van jouw wanbetaler. ;D

 

 

Lucien stelt dat er bij eenmanszaken géén veertiendagen-aanmaning nodig is. Via de reflexwerking van het consumentenrecht geldt het consumentenrecht óók voor ondernemers die met consumenten gelijk kunnen worden gesteld. Een eenmanszaak is daarvan het voorbeeld bij uitstek.

 

Sorry, maar dit is echt onzin.

 

Er wordt zo vaak geroepen dat reflexwerking moet worden toegepast, maar de rechtspraak is daarin logischerwijs zeer terughoudend.

 

Het is dat ik als advocaat geheimhouding moet betrachten ;), maar ik had je anders zo tig vonnissen op eenmanszaken kunnen toesturen, waarin de incassokosten worden toegewezen zonder dat er ooit een 14 dagen brief is gezonden.

[Maxn]

Het is dat ik als advocaat geheimhouding moet betrachten ;), maar ik had je anders zo tig vonnissen op eenmanszaken kunnen toesturen, waarin de incassokosten worden toegewezen zonder dat er ooit een 14 dagen brief is gezonden.

 

Maar zitten daar ook gevallen bij waarbij de eenmanszaak daadwerkelijk een beroep op de reflexwerking deed?

 

[Lucien Ridderbroek]

Nee, omdat over het algemeen bekend is dat dit geen nut heeft.

 

Ter nadere toelichting:

 

De wet spreekt in artikel 6:96 lid 6 BW uitdrukkelijk over 'de schuldenaar [die] een natuurlijk persoon is, die niet handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf':

 

De vergoeding volgens de nadere regels kan indien de schuldenaar een natuurlijk persoon is, die niet handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf, eerst verschuldigd worden nadat de schuldenaar na het intreden van het verzuim, bedoeld in artikel 81, onder vermelding van de gevolgen van het uitblijven van betaling, waaronder de vergoeding die in overeenstemming met de nadere regels wordt gevorderd, vruchteloos is aangemaand tot betaling binnen een termijn van veertien dagen, aanvangende de dag na aanmaning.

 

Een eenmanszaak handelt wel in de uitoefening van een beroep of bedrijf.

 

Uit de wetsgeschiedenis blijkt ook duidelijk dat de regeling is opgetuigd om particuliere schuldeisers te beschermen. Citeren van deze wetsgeschiedenis gaat in deze contact wat te ver. ;)

[UwJurist]

.... opgetuigd om particuliere schuldeisers te beschermen. ...

Schuldenaars zul je bedoelen?

 

[Lucien Ridderbroek]

Correct. Inderdaad een typo. Dankje.