Henny van der Pluijm

Het business plan is het document waarmee je investeerders moet overtuigen, dus in principe stel je dat gewoon ter beschikking. Als je ze niet helemaal vertrouwt, en dat wantrouwen kan soms terecht zijn, stuur je eerst een executive summary. Dat is een soort samenvatting. De applicatie, de broncode daarvan en het ontwerp, neem je natuurlijk niet op in het business plan. Wel moet de investeerder de kans krijgen de applicatie aan het werk te zien als hij serieus geinteresseerd is, maar dan ben je al een paar stappen verder en ook dan geef je de techniek erachter niet prijs.

Hoi, higherlevellers. Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest uit te zoeken hoe je op simpele en goedkope wijze een idee/vinding/concept kan beschermen. Nu wil ik even niet het hele gamma afgaan (octrooien, etc), maar ik kom herhaaldelijk tegen dat een datumregistratie op een geschreven document kan gelden als een bewijs dat je het document het geschreven en dat je dus eigenaar bent van het idee of concept dat daarin beschreven staat, zolang je tenminste eerder was dan iemand anders (vandaar het belang van de datum). Het Amsterdamse bedrijf Ideesafe schermt daar bijvoorbeeld mee, hoewel ze ook een deponering bij de notaris kunnen verzorgen, etc. Ook gaat er al lang het verhaal rond dat een "stempeltje halen bij de belastingdienst" (met datum dus) ook een manier is om een idee te beschermen. Maar als dat allemaal zo is, dan is er denk ik een veel eenvoudiger manier om een idee te beschermen. Namelijk stuur een email aan jezelf en sla de mail vervolgens op. De datumgegevens zitten er dan automatisch in. Is dit wat?

Ze hebben het gelaten zoals het is, terwijl er een consensus was dat er iets tegen gedaan moest worden, althans bij iedereen buiten de vakbeweging. De rigide ontslagwetgeving is nummer 1 op de lijst ergernissen van kleine ondernemers en is daarnaast voor buitenlandse investeerders en grote ondernemingen obstakel nummer 1 om hier te investeren/zich hier te vestigen. Dit dossier is precies de reden waarom NL nooit de top haalt in de lijstjes over het ondernemingsklimaat, die bijvoorbeeld worden bijgehouden door de Heritage Foundation en het World Economic Forum. Die hebben het ook gelaten zoals het is, maar er was op dat moment nog geen politieke consensus. Essentieel verschil. De crux zit hem niet in links of rechts. De crux zit hem in oplossingen bieden aan de maatschappij versus uitruil van politieke stokpaardjes.

Welk kabinet er zit in een land waar jjij als ondernemer gevestigd bent, is voor een ondernemer wel degelijk van belang. Stel, er zit een ondernemersonvriendelijk kabinet. Je kunt dan bijvoorbeeld besluiten te emigreren, besluiten te stoppen met ondernemen of besluiten van je voornemen af te zien om een bedrijf te beginnen. Neem de krankzinninge ontslagwetgeving, om maar iets te noemen. Je kunt je plannen tot expansie bijvoorbeeld in de kast zetten tot er een kabinet zit dat meer ondernemersvriendelijk is en er iets tegen doet, in plaats van personeel aan te nemen onder een kabinet dat versoepeling van de ontslagwetgeving uitruilt tegen het handhaven van het verbod op godslastering, of zoiets. Voor al dit soort afwegingen kan het van belang zijn vast te stellen met welke regering je precies te maken hebt.

Creanize, het staat onomstotelijk vast dat we nu met een kabinet zitten dat er middeleeuwse ideeen op na houdt over de relatie tussen overheid en burger. Vrijheid van meningsuiting wordt bijvoorbeeld sterk aangetast, maar dat is alleen maar een symptoom van een onderliggende visie waarin de burger/ondernemer niet serieus genomen wordt. Het is niet voor niets dat mensen als Maurice de Hond zeggen dat dit een kabinet is dat op zoek is naar een ander volk. Daarbij komt een onbegrijpelijke hang naar alsmaar meer lastenverzwaringen, terwijl de aardgasbaten de pan uitrijzen, een fenomeen dat eigenlijk onder alle kabinetten-Balkenende zichtbaar was, dus ook die waarbij het om een CDA-VVD coalitie ging. Wat precies de kern van het probleem is, weet ik niet, maar ik weet wel dat dit kabinet het minst capabele is dat ik ooit heb gezien en de ontevredenheid van de burger gezien de opiniepeilingen nog nooit zo hoog is geweest. Dit kabinet moet gewoon weg, zo simpel is het. Kortom, je staat niet alleen in je onvrede.

Ik vind Dragons Den best aardige kanten hebben, maar dat komt doordat het hier en daar ook inhoudelijk is. Ik snap ook Bernds verhaal wel dat je aan een leek niet meer hoeft uit te leggen wat een business angel is. Je merkt echter dat het opgezet is vanuit het idee van entertainment, en dat hoeft voor mij niet, want op dat gebied is er al genoeg. Denk aan dansen op het ijs, Holland's next supermodel, Holland's got Talent en dat soort dingen. Wat ik vrees is dat het in de komende seizoenen te veel trekjes van een pulp-programma gaat krijgen, net als De Gouden Kooi, waar de meest asociale deelnemer met de hoofdprijs weggaat. De simpelste manier om rijk te worden is door de aandacht op je te vestigen en dat gaat in Nederland het makkelijkste door schaamteloos gedrag, bijvoorbeeld door in je blote kont over het toneel te rennen of met ander gedrag uit het poep en pies genre. In de korte voorbeschouwing van de uitzendingen die na de zomer komen, zag je dat de redactie alleen maar fragmenten toonde waarin de Dragons zich bescheurden van het lachen. Leuk allemaal, leuk leuk leuk. Maar met inhoud heeft het niets te maken en dan hoeft het voor mij niet meer.

Het zou kunnen dat de mail in een spamfilter van de provider terecht is gekomen. Heb je dat al gecheckt?

Nee. Sloot was geen academicus en had nog nooit van fuzzy logic gehoord. Zijn vinding was een coderingsmechanisme dat gebaseerd was op het opslaan van beeldelementen: een pixel, een lijn, een blok lijnen. Volgende beeldelementen worden dan weergegeven als een functie van de eerdere elementen. Daarbij verschuiven alleen een of meer variabelen ten opzichte van het eerdere element. Als ik het goed heb begrepen, werden zijn basis-beeldelementen ook niet in een universele database opgeslagen voor later hergebruik. De bibliotheek/database werd gemaakt per film.

Ok, Merkava, hier kan ik wat mee. Even herhalen. Sloot kwam uit het analoge tijdperk, dat betekent niet dat zijn oplossing analoog was. Het betekent alleen dat hij die enen en nullen maar bizar vond en daarom een systeem bedacht met meer dan 2 standen per schakeling. Dat zei hij tenminste. Maar hij had inderdaad een "omzetter" nodig om de zaak van het ene stelsel naar het andere te krijgen. Hij had daarvoor zelfs een eigen besturingssysteem geschreven en het bouwen daarvan had meer werk gekost dan het kastje zelf. Ja precies, dat dacht ik ook. Ik ken dat mechanisme uit de Intel-processor-wereld, maar het kastje van Sloot werkte op andere processoren en had geen harde schijf, maar een ROM-geheugen. Toch kan ik me geen reden bedenken waarom de hele handel niet kan worden uitgelezen om de machinecode terug te vertalen naar pseudocode. Ja ja, bekend. Maar mijn vraag gaat over het chipje. Kun je daar ook informatie op opslaan in bijvoorbeeld een drietallig stelsel? Ik noem maar iets: een stand voor de voedingsspanning, een stand voor uit en een stand voor de negatieve voedingsspanning? Of is het mogelijk per element te kiezen uit een bepaalde spanningswaarde, zoals 0,5 V, 1 V, 1,5 V, 2,0 V, enz. Bijvoorbeeld kiezen uit tien verschillende waarden? Mijn dank alvast.

Beste Misdefinitie, ik ken dit verhaal van haver tot gort. Ik denk ook dat ik daar onderhand meer dan genoeg van heb laten zien, maar het probleem is meer zo te zien dat maar erg weinig mensen dit verhaal goed kennen, maar er ondertussen makkelijk een oordeel over hebben. In feite is het makkelijker er een oordeel over te hebben naarmate je er minder van weet. Zo is je uitspraak dat analoge technologie minder capaciteit heeft dan digitale in het algemeen wel waar, maar voor het verhaal niet van belang. Het hele punt is dat Sloot binaire technologie te beperkend vond. Binair is aan en uit, een en nul. Sloot werkte met technologie die meerdere statussen van een "bit" mogelijk maakte. Maar ik kan nog 20 berichten het boek van Smit voorkauwen, maar dat heeft geen zin. Mensen moeten het maar gaan lezen en voor degenen die een oordeel willen hebben over deze zaak een "must". Ik heb hier een bevinding voorgelegd over het decompileren van de machinecode, die vooralsnog niet weerlegd is, maar als hij klopt wel de eerste doorbraak in dit verhaal is sinds 4 jaar. Doe me een plezier en richt je daar op in plaats van er elementen uit te pikken waarmee we alle kanten op kunnen. Is die machinecode te herleiden tot broncode, ja of nee? Wordt deze stelling weerlegd, dan prima, want dan heb ik iets geleerd. Dat is het enige waar het mij om gaat. Vooralsnog blijf ik optimistisch en ga ervan uit dat er misschien enkelen zijn die een inhoudelijk antwoord kunnen geven op mijn 2 vragen, zoals hierboven gesteld. Dan komen we misschien verder. Liefst per email of telefoon.

Christine, zullen we even op de reset-knop drukken en overnieuw beginnen? 1. Overlijden Je zegt: “Op het moment supreme moest hij met de billen bloot, maar de avond eraan voorafgaand is hij aan een hartaanval bezweken. Ik zie oorzaak en gevolg in de billen bloot en de hartaanval.” Jammer dat je het boek niet gelezen hebt. Sloot was al tientallen malen met de billen bloot gegaan, had zijn miljoenen al binnen en een nieuw huis gekocht. 2. Sommetjes Je zegt ook: “ik denk dat ik als fysica genoeg kennis van wiskunde heb om niet te hoeven twijfelen aan mijn reeds uiteengezet standpunt. “ Tja, Christine, als ik me goed herinner kreeg ik het binaire stelsel voor het eerst van mijn oudere broer uitgelegd toen ik 11 jaar was, dat is nu 34 jaar geleden. Daar hoef ik geen wiskundige of fysicus voor te zijn. Het is simpel een kwestie van sommetjes maken en dat kunnen andere mensen ook. In het boek van Smit komen verschillende mensen langs, waaronder Pieper zelf die summa cum laude in wiskunde is afgestudeerd, die die sommetjes natuurlijk ook kunnen maken en dat ook deden. Allemaal dachten ze aanvankelijk dat wat Sloot beweerde, niet kon. En toch liet hij het zien. Ze maakten allemaal een aanname, die vergelijkbaar is met deze: “Je kunt wiskundig bewijzen dat het aantal parameters in een gemiddelde film groter is dan wat er op een chip van 128k past. Het feit dat Al Pacino een rode das omheeft is minimaal 1 bit informatie. Als hij die das de volgende scene wel/niet om heeft, is dat ook een bit. Tel de bits bij elkaar voor alle attributen en omgevingen in de film, en je komt op meer dan 128000. Je kunt wiskundig bewijzen dat een film niet op 128k past.” Dit is het hele punt. Je gaat uit van binaire technologie. Sloot heeft een paar honderd keer gezegd dat hij geen gebruik maakte van binaire technologie. Sloot was een man van de oude stempel die dacht in analoge oplossingen. Digitale techniek vond hij hopeloos beperkend. Je moet leren out-of-the-box te denken, Christine! ;D Daarom was de vraag van belang of je het boek hebt gelezen. Het staat daar allemaal in. Overigens, het waren trouwens ook natuurkundigen die zeker wisten dat objecten zwaarder dan lucht niet konden vliegen, maar dat terzijde. ;D 3. Hoax of niet, het was geniaal Nu even goed opletten. Hoewel ik dus weet dat het “Sloot-verhaal” anders in elkaar zit dan “een film past niet op een chipcard vanwege binair blabla”, wil dat nog niet zeggen dat ik de conclusie heb getrokken dat zijn vinding werkte zoals Sloot beweerde. Ik vind het wel degelijk veel waarschijnlijker dat er een element hoax in zat. Want zelfs al zou Sloot gebruik hebben gemaakt van een niet-binair systeem, dan vind ik de verkleiningsfactor nog altijd ongelooflijk. Dus toch – deels – een hoax. Maar hoe dat hoax-element in elkaar zat, kan ik nu niet onderbouwen. Wat ik wel zeker weet, en daarvoor moet je het boek ook weer gelezen hebben, is dat als er een onderdeel hoax in zat, dit technisch op geniale manier in elkaar zat en alleen al om die reden is de werking van de Sloot-technologie zo interessant. Nu ben ik geïnteresseerd in 2 dingen, en daarbij richt ik me niet alleen op Christine. 1. De eerste conclusie die ik uit het Sloot-verhaal heb getrokken is dat het werkende kastje – waarvan er nog minstens 1 bestaat – voldoende is om de broncode uit af te leiden. Ik ga daarbij uit van de aanname dat de werkende machinecode plus de instructieset van de microprocessor (deze was in de handel verkrijgbaar) bij elkaar voldoende zijn om de broncode uit af te leiden. Vraag: Is dit zo of maak ik hier een denkfout? 2. Is er iemand die verstand heeft van de fysieke structuur van een chipcard? Ik ben met name geïnteresseerd in de mogelijkheden die er zijn om op een chipcard data te schrijven volgens een niet-binair systeem. Reageren hoeft niet per se op dit forum. Email of telefoon heeft eigenlijk mijn voorkeur, omdat het naar mijn indruk efficiënter werkt. Mijn emailadres zit in mijn Profiel. Groetjes.

Henny, ik vind het prima dat je probeert je punt te maken, maar ik denk dat ik als fysica genoeg kennis van wiskunde heb om niet te hoeven twijfelen aan mijn reeds uiteengezet standpunt. Christine, ik twijfel niet aan je verstand van wiskunde of fysica. Juist omdat ik waarde hecht aan je oordeel wil ik graag de discussie voortzetten. Maar als beginpunt stel ik alleen de vraag of je het boek van Smit hebt gelezen.

Ik had de alinea's gelezen. Het is als volgt gegaan. Sloot wist zeker dat hij zijn kastje zou kunnen maken, als hij genoeg tijd en geld had. Pieper wilde een demo-kastje, maar Sloot was nog niet klaar. Sloot maakte dus een demo-kastje, met een heleboel extra geheugen om de te demonstreren film op te zetten. De kaart bevatte geen film. Sloot had Pieper en Abel strict verboden het kastje open te schroeven. Sloot bleef er van uit gaan dat als Pieper succes had met de demo, hij (Sloot) inmiddels het echte product af zou hebben. Echter, dat lukte niet, maar Sloot kon niet meer terug want dan zou hij moeten bekennen dat het demo kastje fake was. Iedereen kent de situatie waarin de klant de demo ziet en dan denkt dat het echt is en dat je dan een woord teveel zegt en je in de nesten werkt. Dan moet je onmiddellijk de klant duidelijk maken wat het verschil is tussen een demo en een werkend systeem. Sloot heeft dat niet gedurfd. Op het moment supreme moest hij met de billen bloot, maar de avond eraan voorafgaand is hij aan een hartaanval bezweken. Ik zie oorzaak en gevolg in de billen bloot en de hartaanval. Je kunt wiskundig bewijzen dat het aantal parameters in een gemiddelde film groter is dan wat er op een chip van 128k past. Het feit dat Al Pacino een rode das omheeft is minimaal 1 bit informatie. Als hij die das de volgende scene wel/niet om heeft, is dat ook een bit. Tel de bits bij elkaar voor alle attributen en omgevingen in de film, en je komt op meer dan 128000. Je kunt wiskundig bewijzen dat een film niet op 128k past. Ik heb Sloot niet gekend maar ik ken wel Pieper, Abel en van der Pluijm. Ik blijf me verbazen..... Christine, goed van je dat je serieus op de materie ingaat. Maar voor we verder gaan, heb je het boek van Eric Smit gelezen?

Innovatie heeft volgens mij ook te maken met de drang om de wereld te verbeteren en met chauvinisme. Vooral bij de wat "grotere" projecten zoals het naoorlogse Fokker als zelfscheppende vliegtuigbouwer en de verschillende initiatieven van mensen als Maurice de Hond en Roel Pieper speelde chauvinisme een rol.

Waar ik me over verbaas is dat iemand zo zijn eigen artikel blijft pluggen... Get over it. Er loopt hier een draad over dit onderwerp. Daarnaast meen ik dat het toegestaan is me te verdedigen tegen kritiek.

Waar ik me over verbaas is hoeveel mensen zich zo makkelijk een oordeel aanmeten over deze complexe zaak. Lees alleen de laatste twee regels van mijn artikel even door en je ziet dat deze sneer ongepast is. Het nieuws is hier niet dat de technologie van Sloot heeft gewerkt. Het nieuws is hier dat Roel Pieper en de zijnen de broncode hebben kunnen afleiden uit het uitvoerbare programma. Dat betekent dat de opwinding over de broncode, zoals beschreven in het uitstekende boek van Eric Smit en zoals besproken in 2 programma's van Netwerk en duizenden berichten op internet, onterecht was. De broncode was niet nodig.

De truc van de heer Sloot is al heel oud. Mensen zijn geneigd om te denken in termen van invoer en uitvoer. Hij stopte een film in het kastje en er kwam geheel volgens plan een gecomprimeerde film uit. Daarna zijn mensen verkeerde conclusies gaan trekken. Sloot toonde aan dat zijn kastje kon comprimeren; niet dat zijn kastje kon comprimeren in 128 KB. Dat laatste is alleen maar door hem gezegd en later door de aanwezigen versterkt. Het kastje was een zogenaamde blackbox. Net als een computer. Niemand weet wat er verder nog allemaal in heeft gezeten. Voor de hand ligt dat er in het kastje stiekem een groter opslagmechanisme aanwezig was waarop de film werd gekopieerd. Vervolgens schrijft het systeem een klein bestandje weg wat waardeloos is. Omgekeerd werkt het ook. Dat kleine bestandje invoeren en vervolgens de originele film vanaf een ander verborgen medium weer wegschrijven. Iedere computer met een kaartlezer en een extra harde schijf kan dat. Dus ja, er was een werkend kastje. Alleen deed het net even iets anders dan u gelooft. Heb je mijn artikel gelezen? "Want de mogelijkheid bestaat wel degelijk dat Jan Sloot zijn financiers en de geïnteresseerde wetenschappers in elk geval voor een deel om de tuin heeft geleid. Meer daarover in een volgende aflevering over het raadsel van Sloot. "

Er was wel een werkend kastje hoor. Met jouw goedvinden zal ik gewoon even het hele artikel posten. ________________________________ Op het spoor van de Broncode Een bedrijf van het formaat van Cisco. Dat viel volgens Roel Pieper te smeden uit de coderingstechniek van Jan Sloot. Maar na de plotselinge dood van Sloot was de broncode van de vinding verdwenen. Maar was die broncode eigenlijk wel nodig om de geheimen van deze technologie te ontrafelen? Een film van 2 uur op een chipcard met een capaciteit van 128 kilobyte samenpersen. Dat kan niet. Maar ene Jan Sloot, een maffe uitvinder uit Nieuwegein, demonstreerde herhaaldelijk dat het kon. Niet alleen aan leken, maar ook aan sceptische technici, aan kritische wetenschappers en aan zakenlui die hoopten dat de vinding hen schatrijk zou maken. Hoe vaak de uitvinding ook werd getest, hoeveel vragen er ook werden gesteld, niemand kon er een gat in schieten. De technologie vermarkten was echter een ander verhaal. Nadat Sloot enkele financiers versleten had, komt uiteindelijk Roel Pieper in beeld, die, gevierd tot in Silicon Valley tenslotte, een poging doet het bedrijf te financieren met serieus venture capital. Hij wil er wel binnen een jaar mee naar de beurs en het bedrijf even groot maken als Cisco. Pieper zelf zal dan een paar miljard opstrijken en toetreden tot de Hall of Fame van de IT-wereld. Waarom niet? Het gaat tenslotte om technologie van wereldklasse. Na een reis naar Silicon Valley lijkt alles in kannen en kruiken. Maar dan sterft Jan Sloot plotseling aan een hartaanval en is zijn mysterieuze kastje, inclusief de broncode, spoorloos verdwenen. Een raadsel, maar jammer, over en sluiten. Of toch niet? Het verhaal van Jan Sloot werd beschreven in het uitstekende boek "De Broncode" van onderzoeksjournalist Eric Smit, dat al in 2004 verscheen, maar misschien opnieuw actueel kan worden. "De Broncode" is meesterlijk geschreven, logisch opgebouwd en kent een dragende spanning. Het is ook uitstekend onderbouwd en gedocumenteerd (de auteur heeft er jaren aan gewerkt) en geeft een aardig inkijkje in de belevingswereld van maffe uitvinders, vrijgevige investeerders, wereldverbeteraars en professionele deal makers. Interessante bijvangsten zijn het onthutsende gemak waarmee het PR-bureau van Pieper (MCS) het Nederlandse journaille tot en met Nova inpakte en de ontdekking dat geen enkele Nederlandse venture capitalist in 1994 in het idee van Rene Bickels voor een internet service provider wilde investeren. Uiteindelijk ging Nina Brink met dat idee aan de haal. De hoofdlijn van "De Broncode" is echter zo aangrijpend dat de merkwaardige verdwijning van het kastje en daarmee de fantastische technologie de geïnteresseerde lezer onmogelijk onberoerd kan laten. Na herhaald herlezen valt op dat het boek een paar aanknopingspunten bevat die ons mogelijk toch dichter bij de waarheid rond het geheim van de vinding van Sloot kunnen brengen. Het eerste aanknopingspunt is eigenlijk een omissie in het boek. Wat is er met de zogenoemde cardwriter gebeurd? Op pag. 42 wordt het proces van het aanmaken en afspelen van films via de technologie van Sloot in zijn volledigheid beschreven. Met de cardwriter wordt een film op een chipcard gezet en met een cardreader wordt deze uitgelezen en via een laptop afgespeeld. Maar na de dood van Sloot gaat het alleen nog maar over de cardreader. Alle betrokkenen vragen zich wanhopig af waar de cardreader, het kastje dat steeds naar demonstraties werd meegenomen, plotseling is gebleven. Uiteindelijk vindt men een exemplaar dat volgens de analyse van Marius Abel, de technische assistent van Pieper, "niet het getoonde systeem bevat". Maar om te begrijpen hoe de codering van Sloot werkte, is de cardwriter als beginpunt net zo bruikbaar. Een los einde in het verhaal. Een ander en veel belangrijker aanknopingspunt, is dat de auteur en de meeste betrokkenen kennelijk de indruk hebben dat om de werking van het systeem te achterhalen de broncode noodzakelijk was. Dat is niet het geval. De werking van een computerprogramma kan in principe worden afgeleid uit de uitvoerbare versie. Elk programma, zoals Word of Excel, bestaat uit gecompileerde (naar de machine vertaalde) broncode. Dat betekent dat een werkend programma door een gespecialiseerde hacker kan worden geanalyseerd om te ontdekken hoe de broncode er oospronkelijk heeft uitgezien. Het vereist een aantal analytische stappen, maar het kan. Deze techniek heet decompileren en bestaat al zolang computers bestaan. Hoewel decompileren onder de meeste omstandigheden illegaal is, wordt het toch hier en daar toegepast. Er zijn zelfs programma's in omloop die op geautomatiseerde wijze een programma kunnen terugleiden tot de broncode. Het boek meldt deze mogelijkheid niet en ook in de levendige discussies die op internet en in de media hebben plaatsgevonden over de vinding van Sloot wordt deze mogelijkheid niet genoemd. Hoe zou decompileren bij de vinding van Jan Sloot in zijn werk kunnen gaan? Als we ons beperken tot de cardreader, zat het uitvoerbare programma op een aantal programmeerbare chips. Het betreft hier zogenoemde "embedded chips", waarvan de inhoud gewoon kan worden uitgelezen, net als bij elk ander type chips. Het boek meldt dat Marius Abel inderdaad een poging hiertoe deed, maar niets vond wat op enige structuur duidde. Dat is vreemd, want er had wel degelijk structuur moeten zijn. Jan Sloot had, om zijn vinding te laten werken, heel wat hulpapparatuur moeten ontwikkelen. Een cardreader en cardwriter, maar ook een video-driver, een database-driver en zelfs een eigen besturingssysteem, volgens Sloot omdat Windows 95 alleen met binaire technologie kon werken. Een groot deel van de technologie waarop de vinding was gebaseerd, kan dus als vrij origineel en moeilijk te kopiëren worden gekenmerkt. Maar nergens meldt het boek dat Sloot ook een geheel eigen type programma had ontwikkeld. Alleen als hij dat gedaan had, zou zijn programma door experts niet te ontcijferen zijn geweest. Het is ook vrij onwaarschijnlijk dat Sloot bijvoorbeeld een eigen programmeertaal ontwikkeld had. Sloot gebruikte voor zijn vinding in de handel verkrijgbare chips, die hij onder meer uit Taiwan liet importeren. Programmeerbare chips, van welk type ook, worden geprogrammeerd met in de handel bekende ontwikkelomgevingen. Veel embedded chips worden bijvoorbeeld geprogrammeerd met behulp van de programmeertaal C, terwijl er op de markt commerciële ontwikkelomgevingen zoals Proton bestaan waarbinnen de programmeur met zo'n taal aan de slag kan. De ontwikkelomgeving, die meestal vanaf een gewone personal computer werkt, vertaalt voor de programmeur de broncode naar uitvoerbare machinecode. Deze machinecode stuurt de instructieset van de chip aan, volgens logische en ontleedbare stappen. Aangezien het boek geen melding maakt van de ontwikkelomgeving die Sloot gebruikte, terwijl veel andere technische details wel zorgvuldig worden genoemd, mag worden aangenomen dat de auteur, maar ook de meeste andere betrokkenen die zijn geïnterviewd, dit aspect over het hoofd hebben gezien. Zodoende wordt aan de mogelijkheid voorbij gegaan dat degenen die over een exemplaar van het werkende kastje beschikken, de broncode kunnen afleiden uit de inhoud van de chips. Niemand kan dit de betrokkenen overigens kwalijk nemen, want de techniek van decompileren is alleen bij technisch ingewijden bekend. Het gevolg is echter dat de kans groter is geworden dat de technologie van Jan Sloot de markt zal bereiken. Daarvoor is de broncode niet noodzakelijk. Of deze technologie dan inderdaad de ontwrichtende uitwerking op sectoren als de media, film en IT zal hebben waar de betrokkenen op hoopten, valt echter nog te bezien. Want de mogelijkheid bestaat wel degelijk dat Jan Sloot zijn financiers en de geïnteresseerde wetenschappers in elk geval voor een deel om de tuin heeft geleid. Meer daarover in een volgende aflevering over het raadsel van Sloot.

Persbericht AME Research BV Roel Pieper kon technologie van Jan Sloot wél kraken dinsdag 15 april 2008- Roel Pieper, die onlangs Nederland verliet, heeft mogelijk toch de technologie gekraakt waarmee een film van 2 uur op een chipcard van 128 kilobyte kan worden samengeperst. Daar was de broncode niet voor nodig. Dat stelt technologieanalist Henny van der Pluijm in een artikel in het voorjaarsnummer van businessmagazine High Tech Analysis. (http://www.ame.nl/HTAinfo.asp) Bij een doorbraak van deze technologie zouden de standaarden Blu-Ray en HD DVD direct verouderd zijn en miljarden investeringen van concerns zoals Toshiba en Philips afgeschreven moeten worden. Pieper droomde van een bedrijf van het formaat van Cisco, te bouwen op coderingstechniek van uitvinder Jan Sloot. Sloot overleed plotseling tijdens de door Pieper geïnitieerde zoektocht naar investeringskapitaal voor diens vinding. Nog steeds houdt de vinding de gemoederen bezig. Onderzoeksjournalist Eric Smit schreef er zelfs een boek over: “De Broncode”. (http://www.debroncode.nl/nl/home.aspx) Deze broncode raakte zoek en daarom zou de onderliggende technologie niet meer te achterhalen zijn. Embedded chips Van der Pluijm stelt dat ook zonder broncode het uitvoerbare programma van het kastje van Jan Sloot uit de embedded chips kan worden ingelezen. Zij die een exemplaar van het werkende kastje hebben, kunnen de broncode afleiden uit de chips. Daarvoor is geen cardreader nodig. Ook is onduidelijk wat met de cardwriter is gebeurd waarmee een film op een chipcard wordt gezet, betoogt Van der Pluijm. Hij heropent daarmee de discussie over het nooit opgehelderde grote geheim van Pieper waarom de technologische vinding van Sloot met de uitvinder in het graf verdwenen lijkt. High Tech Analysis is een businessmagazine gericht op het openbreken van de informatie-economie. Losse nummers kunnen besteld worden via www.ame.nl Meer informatie: Henny van der Pluijm

Zoals ik het lees wil hij geld verdienen aan de reclame in de gratis SMS.

Ken je daar voorbeelden van?

Leuk initiatief! Kan in elk geval geen kwaad.

Het is mij niet duidelijk waar je precies die ondernemer voor nodig hebt. Volgens mij ben je zelf een ondernemer.

Zoals ik het lees is dit idee onmogelijk om in zijn huidige vorm uit te voeren. Zoals hier eerder gemeld, financieren investeerders geen ideeen. Ze investeren soms in een gepatenteerd idee, maar ook alleen bij hoge uitzondering. Het is gewoon te groot. Je moet het opknippen in stukjes die een paar ton kosten. Daarbij deels zelf deels extern financieren. Als het kan deels risicodragend, deels door banken (als je onderpand hebt). Eerste kleine stukje omzet laten genereren, daarna het volgende financieren. In 3 financieringsronden kun je een heel eind komen, tot meer dan 10 miljoen in totaal. Maar alleen als je het eerste stukje omzet laat genereren. Investeerders investeren in mensen die de potentie hebben winst te maken. Een idee alleen, een product en zelfs een patent zijn niet genoeg.

Sterker, dat woord bestaat helemaal niet. :)