TwaBla

Over de naam Patta met twee tees... Dat is eigenlijk een argument voor 'verwatering'....

De markt is niet de middelbare school met een directeur die bepaalt wat mag en wat niet mag. De markt zit vol mensen die vanuit verschillende perspectieven handelen. Soms komen ze met elkaar in conflict en dan schakelen ze juristen in. Die bestoken elkaar met voors en tegens, en roepen eventueel de hulp van de rechter in. Die wikt, weegt en oordeelt. Je moet dus de kans van een conflict inschatten en de afweging maken of jij bereid bent geld te steken in jouw standpunt. Waarvan de uitkomst lang niet bij voorbaat vast staat. Twee schoenscharrelaars kunnen elkaar boze emails sturen, maar stappen die ook naar de rechter? Je kan ook problemen voorkomen door niet bij je eerste onderneming meteen andermans vaarwater op te zoeken.

Wat betekent dat, een exclusief distributierecht voor Nederland? Mogen dan de Duitse varianten hier niet verkocht worden? Hoe rijmt dat met vrij verkeer van goederen binnen de EU? Hoe waarborg jij exclusiviteit?

Heb jij de indruk dat klagen helpt? We zien in talloze branches dat zeker sinds internet allerlei tussenschakels wegvallen omdat ze geen toegevoegde waarde hebben. Op exclusiviteit valt heel wat af te dingen. Haal je spullen uit Denemarken, Polen of Portugal. Dat mag gewoon.

Wat zegt je instinct? Begin maar met een tijdelijke proeflevering voor iets rond de negen euro, dan verdien jij er ook wat aan en is de verleiding minder groot om meteen te gaan afprijzen. Want anders zie je je eigen product straks elders verkocht worden voor €14,99!

Toch even een kritische kanttekening. Artikel 1 van de Auteurswet stelt dat het auteursrecht het uitsluitend recht van de maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst of van dienst rechtverkrijgenden is om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen bij wet gesteld. De rechter kijkt of er sprake is van scheppende arbeid, en dat leidt niet tot de conclusie dat elk website-ontwerp onder het auteursrecht valt. Deze toets speelt vooral als anderen een ontwerp namaken. Voor de verhouding opdrachtgever - ontwerper lijkt het me verstandig als deze zaken vooraf besproken en geregeld worden. Een sitebouwer die ervan moet bestaan om zijn klanten achteraf nota's te versturen omdat er vooraf niets is afgesproken, leidt een triest bestaan.

Al een jaar of veertig. Sterker nog, afspraken om de prijsverschillen in stand te houden zijn doorgaans verboden.

Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) heeft een landgebruikvoetafdruk laten maken, een Nederlandse vertaling van een zekere footprint. Om Nederland te voorzien van voedsel zou 3,6 miljoen ha nodig zijn, terwijl we de 2,2 miljoen ha ter beschikking hebben. We zijn dus de tweede exporteur ter wereld, niet omdat we onze eigen grond uitputten maar omdat we goedkope invoer verwerken en duur doorverkopen. Alleen al ons papier- en houtgebruik vergt bijna 4 miljoen hectare.

Klinkt wel als een product waarbij interieurontwerpers en designwinkels ook geen grote aantallen gaan bestellen. Op z'n best krijg je dan een grotere klantenlijst van afnemers die elke keer enkele stuks bijbestellen. Zul je zelf voorraad moeten opbouwen. Of je makers op standby moeten afstellen. Dus beperkt schaalbaar.

Je spreekt de lingo. Nou zijn je lampen bedacht voordat je gaat nadenken over je distributiekanaal. Van mij mag het hoor.

Dat zijn conclusies van één consultant. Elke tijd kent zijn eigen vormen. De ouwe groothandel is ook geen natuurfenomeen. Die had een rol in de distributie. Vroeger ging de middenstander met zijn bakfiets voorraad ophalen bij de grossier. Toen er winkelketens ontstonden, smolten detailhandel en groothandel samen. Is al na de oorlog gebeurd. Jumbo is een nawee: ontstaan uit de groothandel Van Eerd in Veghel. Als directe bezorging vanuit landelijke pakhuizen doelmatiger is dan lokale winkels, hebben aparte retailers of webwinkels amper toegevoegde waarde. Dan krijg je in de overgangstijd concurrentie tussen overbodig detailhandel en stervende groothandel, want die voelt de hete adem van de merkeigenaar en fulfilmentcenters in zijn nek. Een nieuwe vorm is bijvoorbeeld het bezorgrestaurant op een industrieterrein. Ik zie nog wel nieuwe gaarkeukens ontstaan, waar verschillende koks elk in een eigen keukentje maaltijden bereiden voor de stadsbezorgdienst. Facebook en Google zijn ook platforms, dus de definities zijn nog fluïde. Als je kijkt naar de feitelijke rol van Amazon en Bol.com zijn het overwegend marginale traders met marginale producten die gebruik maken van deze platforms. Echte merken en echte retailers laten zich niet koeioneren. Die zijn zelf ketenregisseur. Ketenregie is een veel beter manier om ontwikkelingen te verklaren. Merkeigenaren waren vroeger fabrikanten, maar die hebben alle productie uitbesteed. Die zijn vooral bezig met beheer van intellectueel eigendom. Een groot aantal komt nu eerder naar voren met een combinatie van flagshipstores, merkwinkels (franchise), outlet stores en webwinkels. Ze experimenteren soms met platforms, maar de resultaten zijn gemengd.

Niks voor Flinders?

Kijk eens bij Blokker Connect. Je kan wellicht Klikshop van Elmarc als stepping stone gebruiken.

Dat kun je voorkomen door vooraf duidelijke afspraken te maken. Als er werkelijk sprake is van een originele creatie dan heb je als maker auteursrecht en kun je zelfs naamsvermelding eisen. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor gebouwen, zie Naturalis. Het gebeurt echter niet vaak dat een ontwerper de opdrachtgever voor de rechter daagt, omdat het de onderlinge verhouding niet bevordert en zeker geen aanbeveling is. Oh dat is die ontwerper die elke aanpassing onmogelijk maakt. Toch zouden opdrachtgevers en ook hoofdaannemers die gebruik maken van ontwerpers, schrijvers en fotografen goede afspraken op papier moeten zetten, dus de licentie expliciet maken! Oh, ik vond een recente zaak met een aannemer (reclamebureau) en een onderaannemer (ontwerper). Goed lezen, dan zie je de noodzaak tot het maken van duidelijke afspraken op papier.

Je zit dus in een niche waar duizenden anderen ook actief zijn. Bovendien droom je van iets dat niet haalbaar is: grote merken goedkoop inkopen bij Alibaba. Grote merken schermen hun verkoopkanalen af, daar kom je niet zomaar binnen. Op Alibaba en Aliexpress staan juist producenten en traders die aan iedereen verkopen. Een strategie die de best of both worlds combineert is die van Anker, opgezet door een ex-developer van Google die accessories voor mobieltjes en tablets laat ontwikkelen in China. Maar dat doe je niet na vanaf een zolderkamertje in Rotterdam.

Speel eens met het omnifiliate model. Maak van al je klanten affiliates door hen te belonen voor het aanbrengen van nieuwe klanten door aanbevelingscodes uit te delen (digitale bonnen).

Blokker is er eentje begonnen voor huishoudelijke spullen. Prenatal eentje voor kids. AH speelde met de gedachte om iets vergelijkbaars met food te doen. Dan vind je dus bij AH.NL een veelvoud aan levensmiddelen dan bij AH.XL. Dan houden ze ook voorraad voor anderen, tegen kostprijsvergoeding. Ze hinten er al jaren op, maar voeren het niet uit.

Tenzij overheden inzien dat dit een ongewenste machtspositie oplevert die indruist tegen alle mededingingsregels en de platforms opbreken.

Terecht, want het is best een origineel geïllustreerd verhaal. Het viel me op want The Ketchup Song is inderdaad de ultieme zomerhit. Een vrolijke niemandal. Aanstekelijk dansdeuntje van een Spaanse K3. Nooit geweten dat hun opa ook Tomato genoemd werd, en vervolgens vader en oom. Een trotse en beschermende vader die voor de zekerheid maar eens herhaalt dat zijn dochters nette meisjes zijn, als ze ver weg in de VS moeten optreden. Maar zeven pagina's... Het lijkt wel alsof er last-minute een ander artikel is weggevallen en de redactie gevraagd heeft: schrijf er drie pagina's bij. Waarop de auteur is gaan Googelen. Een wetenswaardighedenwandeling. Die Noorse video past er goed bij. Moeten de gezusters Muñoz eerst een kilometer lopen voordat ze op het aangewezen podium belanden, voor een publiek dat verrast het dansje probeert na te doen. Lekker zomers zorgeloos. Die losse pagina kwam door het binden en snijden, vermoed ik. Bestaat er al zoiets als kerstchup (met kruidnagel en kaneel en een vleugje armagnac)...

De Volkskrant staat in zomerstand, dus mag de magazine-redactie uit zijn slof schieten met een reportage van zeven pagina's over de legendarische zomerhit The Ketchup Song uit 2002 - zie ook het verrassingsoptreden in Noorwegen twee jaar geleden. Zeven pagina's zijn erg veel woorden, dus wordt terloops ook de voorgeschiedenis van de tomaat als groente behandeld. De auteur maakt bovendien een uitstapje naar andere groenten en sauzen die als inspiratie van popsongs dienden. Hij noemt Mayonaise van The Smashing Pumpkins als voorbeeld. De reportage is zo lang dat het magazine een bladzijde extra heeft gekregen (die ligt er bijna los in) en de opmakers van de Volkskrant inderhaast twee kolommen verwisseld hebben. Maar er staat wel een illustratie in tomatensaus op de cover! In de wanhopige zoektocht naar ketchup-verwante content komt Volkskrant Magazine ook uit bij HL's huissausmeester Patrick, die The Ketchup Song als de grootste kutplaat ever omschrijft. Met de haren erbij gesleept. Maar zo'n omslagartikel bevordert de verkoop van zijn Zeeuwse ketchup wel. Dat is Patrick graag gegund! Volkskrant Magazine durft soms afstand te nemen van de mainstreammedia, dat wel.

Een staarbox wordt onder andere aangeboden door Smart4eyes die het doosje als eigen ontwikkeling presenteert. Taalgebruik is vergelijkbaar, met name de willekeurige spaties. Deze firma biedt het product ook aan op Bol.com. Ik veronderstel dat de vraagsteller daar iets mee te maken heeft. In België is een ondernemer met dezelfde naam die een party act aanbiedt. Internationaal kom ik zo snel geen vergelijkbare producten tegen. Daar is wel sprake van druppelloos herstel. Ik zou meteen spreken van een cataract surgery recovery set als internationale soortnaam en streven naar een internationaal merk als EyeHeal of zoiets. Maar de belangrijkste bottleneck lijkt me distributie. Idealiter krijg je alle adressen van alle mensen die geopereerd worden, zodat je ze vooraf een box kan aanbevelen. Dat kan wellicht via de oogartsen, klinieken of verzekeraars. Opticiens zijn ook een mogelijke tussenschakel, maar die gaan het concept waarschijnlijk kopiëren als het lucratief blijkt. Plan B is direct-to-consumer. Maak een handleiding voor iedereen die zich wil voorbereiden op deze operatie (voor-tijdens-na) en stel die beschikbaar als gratis boekje (pdf) op een site met meer info, ook videos. Zo verzamel je opt-in adressen van mensen met wie je de dialoog kan beginnen die leidt tot conversie. Vraag ook naar het herstelproces als ze niets bestellen!

Kan ook door de topicstarter zelf gedaan zijn, want het lijkt een gevalletje copy-paste. Maar de zinnen gaan of eindeloos door, met willekeurige komma's. En waar het spannend wordt houdt de tekst ineens En er staat nog steeds geen vraag in. Of dat moet zijn Nu nog marketing?

De oorspronkelijke tekst is zo lelijk verknipt dat het nu niet meer te volgen is. Er is een heel stuk over de staarbox weggevallen, zo lijkt het. Mag deze tekst weer normaal leesbaar gemaakt worden? En was er een vraag?

Wie was 2 termijnen te laat?

Altijd. Tuurlijk moet je streven naar de meest actuele kennis van de markt en dus ook doelgroepen (buyers, influencers, users), maar heb niet de illusie dat daar altijd gedetailleerde info over beschikbaar is. Daarom zijn omzet- en winstvoorspellingen in veel businessplannen ook gebakken lucht. Boekhoudersbullshit. Je begint met enkele aannames en dan extrapoleer je.