burned out medewerker (opgeschoond en heropend)

[Christine]

Mijn kapster is 2.5 jaar geleden voor zichzelf begonnen. Het gaat wel goed met haar zaak, ze heeft twee parttime kapsters in dienst en werkt zelf part time, ze heeft ook kinderen. Nu is een van haar medewerksters, 30 jaar oud, sinds oktober thuis met burnout. Ze moet nu zelf extra werken en minder klanten aannemen omdat er minder capaciteit is, maar de kosten zijn niet lager omdat ze die zieke medewerkster wel normaal moet doorbetalen. We vroegen ons vanmiddag samen af:

 

- hoe kan een kapster van 30 een burnout hebben?

- hoe kan het dat die kapster na een maand niet weer aan het werk gestuurd wordt door de bedrijfsarts?

- waarom mag ze zo iemand niet gewoon ontslaan?

 

Ik begrijp dat dit politieke vragen zijn, maar het zijn wel vragen. Zoals jullie weten heb ik wel vaker vragen of opmerkingen voor het HL forum "HL vraagt aan de politiek", maar zo'n forum is er niet.

[geanonimiseerd__]

Daarom kunnen we het ook beter algemeen beschouwelijk houden. Persoonlijke posten zijn al snel aanvallend en/of worden verkeerd begrepen en noem maar op. Dit topic kent inhoudelijk een probleem voor een werkgever, dat door ziekte van een werknemer wordt veroorzaakt. Of dat nu een burn out is of een ontwortelde teen, dat maakt eigenlijk niks uit. Als werkgever met een paar werknemers in dienst, zou ik nu niet zo lekker slapen als een van mijn top-medewerkers voor het eerst op wintersport gaat.......

 

Mee eens Peter, het zou goed zijn in geval van ongeluk of langdurige ziekte de positie vrij gehouden moet worden door werkgever, maar in dit soort gevallen de werknemer verantwoordelijk is voor verzekering van inkomen zodat zijn keuzes niet een onredelijke last worden voor de werkgever, hetgeen nu wel het geval is.

 

 

[Hans van den Bergh]

Terug naar de 'warme' essentie: Het gaat mijns inziens toch om een relatie, daarin mag van een goede trouw worden uitgegaan. Als ik ziek ben, zal mijn vrouw mij helpen om weer op de been te komen en omgekeerd zal ik hetzelfde doen. Je let ook een beetje op elkaar, mijn vrouw zegt soms: "Trek even een jas aan, het is veel te koud buiten.", ik zeg haar weleens:"" Kijk je uit onderweg? Ik heb gehoord dat het glad kan zijn." Dat is wat je in een relatie graag voor elkaar doet, soms kost dat moeite en moet je dingen regelen, maar je doet het vanuit een stuk vanzelfsprekendheid. Je probeert elkaar te behoeden voor ziekte of ongeval, maar als het dan toch mis gaat, verleen je zorg.

 

Maar als ik bijvoorbeeld geen zin heb om een klusje te doen wat ik wel had beloofd te doen en ik ga een ziekte veinzen om eronder uit te komen, zal mijn vrouw mij dat behoorlijk inpeperen, en terecht. Een volgende keer zal zij mij dan ook wel even goed aan de tand voelen of ik wel echt ziek ben en dan zal ik toch echt rillend met ten minste 40 graden koorts in mijn eigen vuil moeten rollen om haar van de ernst te overtuigen. M.a.w. dan is er iets mis in de relatie. Er ontbreekt een stuk vertrouwen en waar ligt dan de verantwoordelijkheid? Bij beiden toch? De een zal het vertrouwen (terug) moeten verdienen en de ander zal weer moeten leren om te vertrouwen. Of maak ik het dan te simpel?

 

Succès en groet,

 

Hans

[Norbert Bakker]

Topic opgeschoond van godwins en al te verhitte man op man discussies, heropend.

Gaarne on topic reageren,

[P.J.]

Snel gedaan Norbert! Jammer dat er geen mensen mee discuteren die echt werknemers in dienst hebben. Dat zou een mooi beeld van de praktijk opleveren denk ik.

[Norbert Bakker]

Jammer dat er geen mensen mee discuteren die echt werknemers in dienst hebben. Dat zou een mooi beeld van de praktijk opleveren denk ik.

Ik heb 3 jaar met personeel achter de rug en ben net bezig met het aannemen van mijn eerste personeelslid voor mijn nieuwe bedrijf. Voor mij is het zeer actueel, zowel voor mijzelf als diverse van mijn klanten. De hele vrijdagochtend een discussie gevoerd met een ondernemer die graag personeel wil aannemen, 4 arbeidsplaatsen in Nederland kan creëren, maar het risico binnen het huidige systeem veel te groot vind. Rest my case....

[P.J.]

Good Luck man!

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Snel gedaan Norbert! Jammer dat er geen mensen mee discuteren die echt werknemers in dienst hebben. Dat zou een mooi beeld van de praktijk opleveren denk ik.

Ik weet niet of het veel zou toevoegen omdat we het allemaal wel kunnen bedenken. Vanuit de werkgever bekeken is het een kostbare aangelegenheid omdat je salaris moet doorbetalen waar geen arbeid tegenover staat.

 

Je kunt kiezen tussen de financiele en de sociale insteek - de financiele lijkt in eerste instantie het verstandigst op korte temijn, maar in mijn ogen is de sociale, los van persoonlijke voorkeur, uiteindelijk aantrekkelijker omdat je laat zien dat je om je werknemers geeft. Dat zal zich op termijn uitbetalen, niet alleen vanuit de werknemer die het betreft, maar ook uit vanuit zijn/haar collega's - loyalty rules.

[Dennis_van_Dijk]

Waar het in deze discussie in essentie om gaat is of de werkgever tot het einde verantwoordelijk is voor de gevolgen, of dat het ( laten we zeggen na een maand) meer een probleem voor de hele maatschappij moet worden.

 

 

De werkgever is niet tot het einde verantwoordelijk. Ten eerste geldt de loondoorbetalingsverplichting voor maximaal 104 weken en is deze bij dwingend recht gemaximeerd op 170% van het laatst verdiende loon (verdeeld over die 104 weken). Mocht het kristalhelder zijn dat de werknemer nooit meer zal reïntegreren is het mogelijk om de werknemer al na 6 maanden versneld in de WIA te laten vallen.

De maatschappij neemt dus wel degelijk haar verantwoordelijkheid, het is niet zo zwart als velen denken. Het leidende idee achter deze regelgeving is dat de werknemer zo spoedig mogelijk terugkeert, niet dat de werkgever de lasten voor arbeidsongeschiktheid draagt. Dat is alleen maar de financiële motivatie om werknemers daadwerkelijk te laten reïntegreren en ze niet af te serveren.

 

Ik heb al eerder aangegeven dat wij in Nederland een prachtig collectief systeem hadden. Werkgevers werden gecompenseerd voor de kosten van arbeidsongeschiktheid, collectief geregeld - de samenleving nam de verantwoordelijkheid die jij aanhaalt. Dit systeem is vakkundig gemold door misbruik door werkgevers (personeel niet hersteld melden, even geen werk voor handen - ga maar de ziektwet in) dus hebben we nu in de private situatie waar wij nu inzitten. Helaas blijkt de maatschappij niet in staat om het collectieve systeem in stand te houden, dan moeten we ook niet zeuren dat het weer ingevoerd moet worden.

 

 

Als iemand slechts 3 maanden voor je werkt en dan een burnout krijgt is het oneerlijk te zeggen dat dit redelijk is of dat "dit erbij hoort"

 

Alsof een werknemer er voor kiest om even burn out te gaan... Dit hoort er nu eenmaal wel bij, een medicus beoordeelt of een werknemer geschikt is om te werken. Het maakt dan niet uit wat de oorzaak van de arbeidsongeschiktheid is. Werkgever zijn is naast een economische afweging (een werknemer is óók een productie-eenheid) vooral een sociaal gebeuren. Werknemers maken het bedrijf, draaien omzet en zijn het gezicht van de organistie.

Eén van de voorwaarden voor een goed functionerend sociaal systeem is dat er voor elkasr gezorgd wordt, in goede en in slechte tijden. Dat hebben wij goed geregeld in dit land. Als je die zekerheid wegneemt en mensen ls een slecht functionerende lopende band kunt afschrijven zullen zij ook hun soiale verlichtingen laten varen. Een werkgever is nu eenmaal meer dan iemand die salaris overmaakt.

 

Zorg voor goed voor je werknemers, in goede en in slechte tijden, en zij zullen goed voor jou zorgen. En daar hoort loon doorbetalen nu eenmaal wel bij.

[P.J.]

Snel gedaan Norbert! Jammer dat er geen mensen mee discuteren die echt werknemers in dienst hebben. Dat zou een mooi beeld van de praktijk opleveren denk ik.

Ik weet niet of het veel zou toevoegen omdat we het allemaal wel kunnen bedenken. Vanuit de werkgever bekeken is het een kostbare aangelegenheid omdat je salaris moet doorbetalen waar geen arbeid tegenover staat.

 

Je kunt kiezen tussen de financiele en de sociale insteek - de financiele lijkt in eerste instantie het verstandigst op korte temijn, maar in mijn ogen is de sociale, los van persoonlijke voorkeur, uiteindelijk aantrekkelijker omdat je laat zien dat je om je werknemers geeft. Dat zal zich op termijn uitbetalen, niet alleen vanuit de werknemer die het betreft, maar ook uit vanuit zijn/haar collega's - loyalty rules.

 

Ik heb nog bij bedrijven gewerkt waar in het personeelslid ook een sociaal plan was geregeld. Dat kon bij grotere bedrijven en idd je zou denken dat dit soort acties de betrokkenheid van werknemers bij hun werkgevend bedrijf zou verbeteren. Ik heb echter ook in de praktijk gezien dat er vele werknemers waren die geen enkel begrip hadden voor alle inspanningen die er vanuit de leiding werden gedaan. Voor hen was het nooit genoeg. En die waren er veel meer dan je zomaar op het eerste zicht zou denken. Ik heb zelfs gezien dat werknemers hun kerstpakket onder de maat vonden en dat voor de privé woning van de directeur deponeerden. Je doet het gewoon nooit goed als werkgever.

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Ik heb echter ook in de praktijk gezien dat er vele werknemers waren die geen enkel begrip hadden voor alle inspanningen die er vanuit de leiding werden gedaan.

Och, het gebeurt net zo vaak andersom - ik heb een tijd last van RSI gehad, en na 2 maanden met mijn nek op slot gezeten te hebben vroeg het hoofd personeelszaken (waar ik tot dan toe geen stom woord van gehoord had) waarom ik geen gebruik maakte van de mogelijkheid om vanuit de zaak gratis fysiotherapie te krijgen - " Eh, omdat ik niet wist dat dat uberhaupt mogelijk was?"

 

Je doet het gewoon nooit goed als werkgever.

En soms is dat dus compleet terecht... ;)

[PaulGo]

Ik heb groot respect voor werknemers die er openlijk voor uitkomen geen lol meer te hebben in hun bezigheden, of niet meer tegen de stress bestand zijn. Liever dat de werknemer dat zelf eerlijk aangeeft dan dat een werknemer met een vast contractknoeiwerk levert. Net weer gehoord van een leidinggevende: In een gesloten jeugdinrichting laat een groepsleider zijn sleutels onbeheerd achter in de huiskamer. Het is dat er maar één jongere in de huiskamer zit. ( Die gevaarlijke jeugddelinquent neemt de benen.) Altijd als die sjagrijnige groepsleider werkt, verkiezen de meeste bewoners om op hun kamer te verblijven. Niet geheel onverstandig, want deze betreffende medewerker is een meester in het zelf creeren van incidenten en escalaties. Altijd als hij dienst heeft loopt het uit de hand en zijn collegas er het slachtoffer van.

 

Betrokken werknemer is niet te ontslaan; tot voor dit incident is dit al vele keren geprobeerd om hem over te plaatsen. Hij weigert en zegt dat hij met "plezier" werkt..

 

Overal bij alle bedrijven en instellingen loopt een klein deel van de medewerkers de boel gewoon te saboteren. Deze hebben altijd een vast contract en dus niet of zeer moeilijk te ontslaan. Veel bedrijven klagen daarover. Er is personeel dat het hele bedrijf loopt kapot te maken. Raar dat in tegenstelling hiermee, als er bezuinigd moet worden, wel al het ( voor het overgrote deel goed presterende ) personeel heel gemakkelijk kan worden ontslagen.

 

Ook personeel met tijdelijke contracten wordt zo aan de kant gezet en staat weer op straat, terwijl dat vaak heel, gemotiveerde mensen zijn. Doodzonde van al dat talent dat geen vaste baan kan krijgen , doordat vast personeel zo'n ijzersterke ontslagbescherming heeft.

 

Wellicht goed deze post als een nieuwe thread te openen.

 

Mod edit: goed idee, en ook al via modsmeldingen voorgesteld door overige leden. Zo voorkomen we de zoveelste dubbelpost en verdubbeling van de discussie. Dit topic gaat/blijft primair gaan over de burnout, het nieuwe topic gaat voornamelijk over het ontslagrecht

 

Update: deel van de oorspronkelijke post hier is weggevallen, er wordt gekeken hoe deze te herstellenhersteld

[Norbert Bakker]

Gedeeltelijke dubbelpost verwijderd, discussie over ontslagrecht gaat verder in het nieuwe topic

[Christine]

 

 

Snel gedaan Norbert! Jammer dat er geen mensen mee discuteren die echt werknemers in dienst hebben. Dat zou een mooi beeld van de praktijk opleveren denk ik.

 

Als ik die ervaring zelf niet had zou ik dit topic niet geopend hebben, denk ik. Ik heb iemand in dienst gehad die een dag na de proeftijd ernstige RSI bleek te hebben, of niet, dat weet ik dus niet. Met een jaarcontract kost dat dus 10 maanden nutteloos salaris. Als net gestart bedrijf zit je daar niet op te wachten. Ik heb ook een medewerker in dienst gehad die ongeveer de helft van de tijd ziek was. Paar weekjes werken, weer een paar weekjes ziek. Die was dan wel echt ziek, maar in een jong bedrijf met tien mensen wordt je er niet blij van. Ik had ook een programmeur die z'n been gecompliceerd brak op het voetbalveld. Die werd wekenlang door een collega met de auto van huis gehaald en thuisgebracht, die collega kwam normaal helemaal niet met de auto. Toen heb ik nagevraagd of ik werknemers mag verbieden gevaarlijke sporten te doen, maar dat mag dus niet. Je mag bij sollicitaties ook niet vragen of mensen iets gevaarlijks doen als voetballen.