burned out medewerker (opgeschoond en heropend)

[Christine]

Mijn kapster is 2.5 jaar geleden voor zichzelf begonnen. Het gaat wel goed met haar zaak, ze heeft twee parttime kapsters in dienst en werkt zelf part time, ze heeft ook kinderen. Nu is een van haar medewerksters, 30 jaar oud, sinds oktober thuis met burnout. Ze moet nu zelf extra werken en minder klanten aannemen omdat er minder capaciteit is, maar de kosten zijn niet lager omdat ze die zieke medewerkster wel normaal moet doorbetalen. We vroegen ons vanmiddag samen af:

 

- hoe kan een kapster van 30 een burnout hebben?

- hoe kan het dat die kapster na een maand niet weer aan het werk gestuurd wordt door de bedrijfsarts?

- waarom mag ze zo iemand niet gewoon ontslaan?

 

Ik begrijp dat dit politieke vragen zijn, maar het zijn wel vragen. Zoals jullie weten heb ik wel vaker vragen of opmerkingen voor het HL forum "HL vraagt aan de politiek", maar zo'n forum is er niet.

[Joost Rietveld]

Christine, als recente ervaringsdeskundige (8 weken thuis gezeten en nu nog in de opbouw) kan ik sowieso meegeven dat het niet uitmaakt of iemand kapper is of beurshandelaar. Vanzelfsprekend zijn er hoge risico groepen, maar het kan iedereen overkomen. Wellicht dat in het geval van jouw kapster het personeelslid overspannen is door privé aangelegenheden en helemaal niet door het werk.

 

Iemand na 30 dagen terugsturen, zal vaak al snel onverantwoord zijn. De kans op terugval en nog langere uitval (met in dit geval blijkbaar dito schade voor de werkgever!) is dan aanzienlijk. Burn-out moet zeer serieus genomen worden en dat doen arbo-artsen dan ook beslist.

 

Ontslaan terwijl ze ziek thuis zit? Dan kunnen we het begrip werknemer maar beter helemaal doorhalen.

 

Jij bent zeer kritisch jegens de zieke. Ik ben juist zeer kritisch jegens de werkgever! Laat ik wel even voorop stellen dat ik de achtergronden van je vragen niet ken en ook de situatie van je kapster niet, maar de wijze waarop je het brengt, laat mij alleen onderstaande mening toe.

 

Als je kapster hierdoor schade heeft, dan heeft ze blijkbaar haar verzuimverzekering niet goed op orde. Dat is een risico dat je kapster óf bewust genomen heeft óf zich niet goed op voorbereid heeft door geen verzuimverzekering af te sluiten. In dat laatste geval heeft ze als ondernemer een domme fout begaan door het risico van personeel wel aan te gaan, maar ziekte niet te verzekeren en in het eerste geval moet ze sowieso niet zeuren.

 

Sorry, ik kan geen enkele sympathie opbrengen voor een werkgever die burn-out niet serieus neemt en zich afvraagt of ze de eigen schade niet kan beperken door personeel te dumpen. Was de verzuimverzekering te duur? Neem dan geen personeel of aanvaardt de gevolgen als je wel personeel neemt en er iemand langdurig ziek wordt.

 

Dat zijn risico's die bij het ondernemerschap horen.

 

Evenwel wens ik haar succes en hoop ik dat ze haar zaak overeind weet te houden.

 

groet

Joost

 

 

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Ik snap jou echt niet - in het ene draadje zit je vol compassie op te komen voor depressieve mensen, en hier start je een draadje waar je het belachelijk vind dat je kapster een medewerker met een burn-out niet zomaar mag ontslaan.

 

Ik noem dat hypocriet.

[Marjan]

Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee maar de mensen in mijn omgeving die te kampen hebben (gehad) met een burn out benijd ik niet. Zoals al eerder in dit topic opgemerkt moet een burn out heel serieus worden genomen. Je kunt lang discussiëren over de oorzaak maar ik ken geen gevallen die één eenduidige oorzaak hadden. Laat staan dat je iemand (de werkgever of de werknemer of wie dan ook) aansprakelijk kunt stellen.

 

@Christine

Ik vraag me serieus af waarom je deze burn out definieert in schadetermen voor de ondernemer / werkgever en dan nog in de vorm van "de werknemer doet het niet meer, waarom kun je die niet gewoon dumpen en een ander nemen?".

Ik krijg er een beetje vreemde smaak van in mijn mond maar ik denk dat de wijze waarop jij hierover denkt meer zegt over jou dan over de burn out van de medewerker.

[Dennis_van_Dijk]

Wat ik begreep is dat de bedrijfsarts nog geen uitspraken wilde doen over de tijd dat het nog gaat duren en dat ze geen contact mocht opnemen met de werkneemster. Ze had de bedrijfsarts wel gevraagd om vaker dan eens per maand met de werkneemster te praten, maar "dat was niet nodig". Dat reintegratieplan zal dus nog wel even duren. Maar ik weet niet alle details, ze was op een gegeven moment klaar met mijn haar. Volgende keer zal ik verder vragen :-)

 

 

Ik vind dit toch een vreemd verhaal. Ik concludeer uit jouw verhaal dat deze kapster het verzuim niet verzekerd heeft (anders zou ze geld hebben om tijdelijk een andere kapster in te huren, dit wordt immers "vergoed" door de verzekeraar). Dan is er dus geen verzekeringsmaatschappij die een financieel belang heeft om de werknemer zo spoedig als mogelijk te laten reïntegreren en wordt er waarschijnlijk gewerkt met een door jouw kapster ingeschakelde arbodienst / bedrijfsarts.

Deze bedrijfsarts werkt dus feitelijk voor haar (beter: wordt door haar betaald). Nu staat vanzelfsprekend het belang van de arbeidsongeschikte werknemer voorop (en herstel mag nooit geforceerd worden) maar de bedrijfsarts staat dus wel degelijk in een klantrelatie tot jouw kapster. En als jij als klant dan vraagt om iedere maand een gesprek te houden met de arbeidsongeschikte werknemer dan is dat ten eerste niet schadelijk voor het reïntegratieproces (sterker nog, de hele Wet (Verbetering) Poortwachter is er juist voor bedoeld om contact met de arbeidsongeschikte te onderhouden!) maar betekent dat ook nog eens een declarabele prestatie voor de arts. Dus zowel vanuit medisch als vanuit bedrijfseconomisch perspectief zie ik in het geheel geen enkele reden om deze wens van de klant af te doen als "dat was niet nodig".

 

Er zijn in mijn optiek twee mogelijkheden in deze casus: of het wordt gebrekkig verteld door jouw kapster of ze werkt samen met een bedrijfsarts die zijn vak niet verstaat er een een bende van maakt. Reeds eerder is aangegeven dat er een reïntegratieplan moet liggen (en als ze al vanaf oktober thuis zit moet dat dus voor eind december al in kannen en kruiken zijn).

Als jouw kapster dit plan niet heeft en dus niet implementeert heeft ze een levensgroot probleem. Niet alleen is de kans dat deze werknemer succescol reïntegreert stukken kleiner (de hele wetgeving is zo opgesteld omdat een heel groot percentage werknemer vroeger gewoon van de werkvloer verdween, niet omdat ze niet hersteld waren maar omdat ze "vergeten" waren) doordat er niet systematisch gewerkt wordt en er regelmatig contact is met de werkgever / bedrijfsarts. Het bijkomende probleem is, en hier hinten Joost en Roel ook al naar, dat je na twee jaar arbeidsongeschiktheid als werkgever de werknemer mag ontslaan, maar dat het UWV de werkgever kan verplichten om het loon langer door te betalen omdat het reïntegratietraject niet goed is opgepakt.

 

Ik begrijp goed dat je heel erg begaan bent met het lot van jouw kapster. Hoe je het ook wendt of keert, het is heel vervelend als dit je overkomt. De financiële lasten kunnen zeer groot zijn en hebben al vaker geleid tot een faillissement. Ik raad je dan ook aan om nog eens met de kapster in conclaaf te gaan en dit te bespreken - en wel voor de volgende knipbeurt. Het verzuim is niet meer te verzekeren, maar de gevolgen van de Wet Verbetering Poortwachter kunnen misschien nog wel ingedamd worden.

 

Succes!

[Dennis_van_Dijk]

Ik heb nog geen goed antwoord gezien op mijn vraag waarom het de ondernemer is die moet opdraaien voor ziekte van werknemers (door verzekering of anderszins) en niet de werknemer zelf.

 

 

Wij leven in een land waar heel veel regelingen zijn ontstaan na jarenlange strijd tussen de verschillende sociale klassen. Ook de regelingen van de doorbetaling bij ziekte zijn het gevolg van deze strijd. Lees eens dit informatieve artikel over de loondoorbetaling bij ziekte de ontstaansgeschiedenis hiervan.

 

Zoals je kunt lezen was de loondoorbetaling een zaak waar werkgevers en werknemers in gelijke mate aan betaalden. Werkgevers werden gecompenseerd door een fonds waar beide partijen premie aan betaalden. De werkgever betaalde het loon door en werd gecompenseerd door dat fonds. In de huidige regeling is de verplichte aansluiting verdwenen, maar de systematiek blijft hetzelfde, de werkgever betaalt het loon door en kan zich daar vrijwillig voor verzekeren.

 

De huidige situatie is historisch gegroeid. Aan het begin van de 20e eeuw konden we rechtsaf slaan (loondoorbetaling bij ziekte is verantwoording van de werknemer) of linksaf slaan (loondoorbetaling bij ziekte is de verantwoording van werkgever). Ik denk dat er moreel met beide opties niets mis is, maar we zijn nu eenmaal als samenleving linksaf geslagen en dat is de situatie waar wij nu mee te maken hebben.

Waarom zijn we linksaf geslagen? Dat heeft natuurlijk te maken met de uitbuiting van werknemers tijdens de industriële revolutie, de machtige positie van de werkgevers in die periode en de opkomst van de arbeidersbewegingen die steeds sterker werden. Werknemers waren de onderliggende partij en dienden beschermd te worden door de samenleving. Deze regelgeving is daar ook een resultaat van.

 

 

Ik verbaas me er een beetje over dat op een ondernemersforum de communis opinio lijkt te zijn dat de ondernemer verantwoordelijk is voor ziekte van werknemers, en niet de werknemer zelf.

 

 

Nee, de werkgever is niet verantwoordelijk voor de ziekte van de werknemers. De werkgever heeft een loondoorbetalingsverplichting die is uitgewerkt in de wet- en regelgeving. Vanzelfsprekend kan die veranderd worden, maar daar is een democratisch proces voor nodig. Tot die tijd moeten we roeien met de riemen die wij hebben en ik denk dat dit de mening is die op dit forum doorklinkt.

Overigens ben ik persoonlijk van mening, en dat heb ik al eerder betoogd, dat wij het in Nederland lang zo slecht nog niet geregeld hebben. Iedere werkgever kan zich tegen een redelijke premie verzekeren tegen (langdurige) arbeidsongeschiktheid en als die premie gewoon als onderdeel beschouwd wordt van de loonkosten kun je perfect bepalen of je je een werknemer kunt veroorloven of hoeveel omzet een werknemer moet genereren om rendabel te worden.

En er is dus ook een keuze, niemand verplicht een werkgever om zich te verzekeren voor verzuim. Wat dat betreft heeft het systeem in mijn ogen een positieve ontwikkeling doorgemaakt ten opzichte van de oude collectieve situatie. En door de verzekering over te geven aan de markt ontstaat er ook concurrentie (er zijn veel aanbieders van verzuimverzekeringen) zodat de premie ook niet de pan uit kan rijzen.

[Roel J]

vraag 1: zie reactie van peter...

 

vraag 2: bedrijfsarts, je kunt bij de bedrijfsarts ook gewoon vragen wat de inschatting is op de herstel periode, er moet allang een reintegratieplan liggen tussen de werkgever en werknemer anders krijg je straks ook nog een "douw" van het uwv voor het niet nakomen van de verplichtingen rondom de wet poortwachter. Uit dit reïntegratieplan moet wel af te leiden zijn hoelang het herstel nog zal duren. En als je twijfels hebt over het oordeel van de bedrijfsarts of er met de werknemer niet uitkomt dan kun je het UWV vragen om een deskundigenoordeel maar dan moet er samen met de werknemer en de bedrijfsarts al wel het nodige aan reintegratie inspanningen zijn geweest.

 

vraag 3: ter afdekking van het ziekte en doorbetalingsrisico bestaan daarom vele verzekeringen die dit risico overnemen van de werkgever, het bekijken van de mogelijkheden voor een verzekering heeft meer nut als het "politiek discussiëren" over waarom je iemand niet kan ontslaan..

 

En ja natuurlijk is het zuur als je als jonge ondernemer zo te maken krijgt met de haken en ogen van werkgeverschap.. maar het is niet aan de werknemer te verwijten dat ze ziek werd en de wetgever de schuld geven helpt ook niet.. Dit soort risico's horen nu eenmaal bij het werkgeverschap en zijn alom bekend.. daar moet je als ondernemer over nadenken, misschien is dat hier ook gebeurd maar heeft men niet gekozen voor een verzuimverzekering, maar dan zal de visie daarop misschien nu toch anders worden door dit ziekte geval.. dat hoort dan misschien tot het leerproces en leergeld dat elke ondernemer mee te maken krijgt.

[wilco u]

Jammer met dit soort verhalen is dat je maar 1 kant van het verhaal hoort, en dan ook nog niet eens uit eerste hand.

Ik onderschrijf zelf de waarde van de beginselen van hoor en wederhoor. Anders ligt de suggestie op de loer.

 

Want...

 

Wat nu als de werkgever in kwestie helemaal niet zo sympathiek is als hier wordt doen voorgekomen? Dat de werknemer wordt uitgebuit of geïntimideerd? Dat de werknemer gewoon prima haar werk doet, loyaal is, hard werkt en reeds alles in het werk heeft gesteld om de situatie met haar werkgever te bespreken maar telkenmale nul op het rekest krijgt?

 

Hoe kan het toch bestaan dat die werkgever niet keihard aangepakt wordt?

[Ard-Sc]

Ik heb een bedrijf gehad in een land waar over dit soort dingen wat eenvoudiger wordt gedacht, en waar ondernemen daardoor goedkoper en gemakkelijker is dan hier.

Is dat toevallig dat land waar hele volksstammen nu in tentenkampen leven?

Zonder betaalbare ziektekostenverzekering?

Met een uit de hand gelopen claimcultuur?

 

Roepen dat het daar goedkoper en gemakkelijker is, is van eenzelfde naïviteit als de "Ik vertrek-gangers" die vooraf oreren dat er in Frankrijk of Italië zoveel minder bureaucratie is en die vervolgens 1 jaar moeten wachten op een stapel formulieren.

 

Borrelpraat! En dat mag best maar maak er dan een off-topic berichtje van.

 

Ik vind het ook vervelend voor een ondernemer als 1 van de personeelsleden ziek wordt. Er zijn echter diverse slimme oplossingen om de schade hiervan te beperken, daar moet je van te voren over nadenken. Kapsters van 30 gaan ook weleens 16 weken met zwangerschapsverlof, heeft ze daar wel rekening mee gehouden? (Of misschien heeft de betreffende medewerkster een onaangename ervaring gehad op dit gebied).

 

Christine ik hoop dat dit een "slip of the tongue" is, ik heb je toch hoger zitten dan gewoon, zonder dat je de exacte toedracht kent, zo over iemand te oordelen.

 

[Jeannine vdLinden]

 

De insteek van TS is niet 'algemeen' maar ook vrij persoonlijk. Ze beweert dat een werknemer van 30 die kapster is geen burn out kan krijgen en ontslagen moet kunnen worden omdat ze het 'dus' veinst. TS zelf zou bij een burn out gewoon blijven werken omdat de baas nu een probleem heeft wat ze blijkbaar niet wilde verzekeren vooraf. Is erg vanuit eigen oogpunt gedacht en niet erg politiek ingestoken lijkt me...

 

Ik denk dat TS zelf geen baas heeft om namens haar te kunnen verzekeren. En van de cijfers blijkt dat serial-entrepreneurs, mensen die blijven ondernemen, van alle beroepen de allerlaagste kans op burnout hebben. Misschien heeft het te maken met een ander manier van met het leven omgaan.

[Dennis_van_Dijk]

Christine vraagt hier duidelijk om kneuzen dus die moet je juist niet geven. ;) Een reus is trouwens ook niet op zijn plaats dus die ga ik ook niet geven.

Onconventionele manier om aandacht voor een probleem te vragen, dat wel. Maar het werkt wel. Erg goed zelfs.

 

 

Knuppels en hoenderhokken ;D

 

 

Wat nu als de betreffende kapster een uitkering opstrijkt, overdag gaat tennissen en 's avonds de thuiskapper uithangt? Niet waarschijnlijk maar het zou zomaar kunnen. Wie doet haar wat? En zeg nu niet dat het niet gebeurd. En als daardoor een hardwerkende ondernemer failliet gaat?

 

 

Gelukkig hebben we daarvoor een systeem van bedrijfs- en verzekeringsartsen. Deze zijn misschien niet zo voortvarend als menig ondernemer zou willen, maar ik denk dat we heel blij moeten zijn dat we de medische indicatie m.b.t. arbeidsgeschiktheid overlaten aan medici en niet aan de werkgever.

Overigens is er natuurlijk zoiets als situationele arbeidsongeschiktheid. Men kan arbeidsongeschikt zijn om op een bepaalde locatie of in een bepaald team werkzaamheden uit te voeren en toch in staat zijn om de overeengekomen arbeid op een andere plaats wel te verrichten. Wederom voer voor medici en niet voor werkgevers.

 

 

Ja, dan had ze maar een verzekering moeten nemen.

En wat nu als de onderneemster daar geen geld voor heeft, of geen weet van hoe dat moet, of nog geen tijd voor, of er vanuit gaat dat een paar weken ziekte op te vangen is? Of een combinatie van deze zaken?

 

 

Als een ondernemer en voor kiest om werkgever te worden dan opent zich een heel nieuw speelveld met rechten, plichten en risico's. Je kunt je niet beroepen op onwetendheid in dezen, je wordt geacht die kennis te bezitten en als je die kennis niet bezit dan koop je die in.

Overigens zijn verzuimverzekeringen in allerlei soorten en maten. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om binnen korte tijd uit te laten keren, of pas na drie maanden. In dat laatste geval betaal je natuurlijk een stuk minder premie dan in het eerste geval. Je kunt er ook voor kiezen aan het einde van het jaar de schade van verzuim op te laten nemen en die kosten dan (gedeeltelijk) te verhalen op de verzekeraar. In ieder geval hoef je het voor de kosten van de premie niet te laten om het risico van (langdurig) ziekteverzuim te lopen.

 

 

Ik denk dat het helemaal geen gek idee is om eens na te denken hoe we de kleine (vaak naïeve) ondernemer uit de wind moeten houden. Of dat nu is door een betaalbare collectieve verzekering of door betere voorlichting / begeleiding weet ik niet.

 

 

Tja, wij hadden in dit land wat dat betreft een heel erg mooi systeem: verzuim was collectief verzekerd en de werkgevers werden uit de ziekengeldkas gecompenseerd door de bedrijfsverenigingen. Helaas is het zo dat de Nederlandse werkgevers dit prachtige systeem vakkundig om zeep hebben geholpen door massaal te frauderen profiteren van de zwaktes van dit systeem.

Werknemers die een week thuis waren vanwege de griep kregen vier weken later nog een controlebezoek aan huis: de werkgever had ze nog niet hersteld gemeld en streek dus een drietal weken extra ziekengeld op. Dat is dan ook één van de redenen waarom dit systeem uit de collectiviteit is getrokken en geprivatiseerd is.

 

Ik denk dat het huidige systeem goed werkt. Het appelleert aan de ondernemersvrijheid (koop ik het risico af of neem ik het zelf) en er zijn duidelijk financiële prikkels bij meerdere partijen (werkgever, werknemer en verzekeraar) om de werknemer zo snel als mogelijk te laten reïntegreren. Het is natuurlijk wel zo dat ieder spel zijn eigen regels heeft en als je het wilt spelen je die wel moet beheersen. En overigens, de premies zijn over het algemeen helemaal niet zo onbetaalbaar als sommige ondernemers soms denken.

[robberttk]

Volgens mij komt dat omdat de discussie verkeerd ingestoken is. Als het om een generieke stelling zou gaan, zou je wellicht meer genuanceerde reacties krijgen. Nu gaat het over een specifiek geval waar niemand het recht over heeft om te oordelen.

 

In het algemeen vind ik dat werknemers onevenredig veel bescherming krijgen. Anderzijds is dat een ondernemersrisico en dien je daar je maatregelen voor te nemen. In goede tijden zorgen medewerkers als het goed is voor omzet en winst, waar de ondernemer ook het grootste deel van krijgt

[geanonimiseerd__]

Ik denk dat de doorgeschoten aansprakelijkheid van een ondernemer de grootste reden is waardoor het de laatste 20 jaar steeds moeilijker is een vaste baan te vinden.

 

begin jaren 90, toen ik net op de arbeidsmarkt kwam was het al zo. Mensen hebben geen vaste grond meer onder de voeten en als je er niet in slaagd snel een vaste baan te krijgen ben je gedoomed tot uitzend werk.

 

Probleem is dat een hele generatie zometeen vanaf 45 jaar niet meer bemiddelbaar is, totaal als uitzendkracht is uitgemolken, het zat is er weer voor te vechten, moe is van onzekerheid etc etc.

 

Het zou makkelijk moeten zijn voor ondernemers niet presterende medewerkers te ontslaan en sneller goede medewerkers een vaste baan aan te bieden.

 

Je bent als ondernemer bijna gek als je tegenwoordig nog iemand vast aanneemt. Tenminste, dat is wat ik hoor.

[Marjan]

daarom valt het in dit topic niet echt lekker en dat is jammer

[Norbert Bakker]

Wat vinden de mods van dat voorstel, een topic: 'HL vraagt aan de politiek'? Ik vind het zelf wel een goeie namelijk.

Ik gooi het in de groep.

 

On a personal note:

[*]we hebben een columns- en opinie board. Dit soort onderwerpen lenen zich ook uitstekend voor prikkelende columns en discussie daaromtrent

[*]een klein of groot maatschappelijk uiteraard ondernemersgerelateerd probleem benoemen is één ding, maar veel belangrijker voor discussie zijn de oplossingen

[*]Waar en hoe leggen we de koppeling met de politiek? Alleen een klaagmuur vind ik niet zinnig, een klaagmuur met concrete oplossingen is al een stuk beter, maar resultaat wordt pas geboekt als de politiek ook daadwerkelijk notie neemt van problemen en oplossingen

[*]nog mooier zou - wat mij betreft - reactie/terugkoppeling vanuit de politiek zijn

 

Persoonlijk vraag ik mij af of de belangen van hele kleine werkgevers (tot 5 man personeel) wel goed genoeg bediend worden door MKB Nederland en VNO NCW. Dat... zou ook al een hele mooie vraag voor discussie zijn

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Nou ja, ik probeer er geen persoonlijk verhaal van te maken, enkel aan de orde te stellen dat ik vind dat burnout niets met echt ziek zijn te maken heeft.

Nou, dan moet je het misschien een keertje zelf meemaken om tot andere inzichten te komen. Ik hoop oprecht dat dat niet zal gebeuren natuurlijk, maar geloof me - je zult je mening 180 graden omdraaien.

 

En je overige opmerkingen tonen duidelijk dat "ignorance is bliss" lang niet altijd opgaat. Ondanks dat ik net heel eerlijk heb verteld wat me overkomen is zeg je dus eigenlijk nog steeds vanuit je onwetendheid dat ik een aansteller ben die, als ik alles zelf had moeten betalen, nergens last van zou hebben gehad. Weet ik ook weer wat ik van jou moet vinden...

[Highio]

Waarom kan ieder ander wel een burn-out oplopen en een kapster van 30 niet?

 

Voor vraag 2 is ongetwijfeld een medische reden (beoordeling) en in antwoord op vraag 3: dat hebben we zo met z'n allen ingesteld.

 

Dit neemt niet weg dat het een vervelende situatie is voor jouw ondernemende vriendin, maar dat dit wel een werkgeversrisico is.

 

Ze moet nu zelf extra werken en minder klanten aannemen omdat er minder capaciteit is,...

 

En een nieuwe, tijdelijke part-time kracht?

 

Groet,

 

Highio

[Christine]

En een nieuwe, tijdelijke part-time kracht?

 

Denk je niet dat dat extra geld kost, waar geen extra inkomsten tegenover staan? Linksom of rechtsom, er is een medewerkster die niet werkt en wel betaald wordt.

[Highio]

Dat laatste is een feit, aangedragen geste is bedoeld als oplossing voor een combinatie van of zelf minder moeten werken of meer klanten aan kunnen nemen. Deze is vooral bedoeld om de andere medewerker te kunnen behouden en ontlasten. Het wordt toch ook weer vakantietijd voor je vriendin en de andere medewerker? Zonder werkend personeel is ze vast nog verder van huis.

 

By the way, ik ken het probleem van werken in kleine teams en wegvallen van leden door bijvoorbeeld ziekte of vakantie, nog even afgezien van krachten die plotseling definitief wegvallen.

 

Groet,

 

Highio

[Christine]

 

 

Ik snap jou echt niet

Dat is al langer duidelijk, Peter.

 

 

- in het ene draadje zit je vol compassie op te komen voor depressieve mensen, en hier start je een draadje waar je het belachelijk vind dat je kapster een medewerker met een burn-out niet zomaar mag ontslaan.

 

Ik zie niet hoe opkomen voor depressieve ondernemers strijdig is met het willen ontslaan van werknemers met een al dan niet gefingeerde burnout? Vroeger hadden we een ziektewet, zodat we met z'n allen voor al dan niet gefingeerde burnouts opdraaiden, nu gaan kapsters erdoor failliet. Zodat ik dan weer compassie kan hebben voor hun depressies.

 

 

Ik noem dat hypocriet.

 

Jij noemt dat hypocriet.

 

 

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Zodat ik dan weer compassie kan hebben voor hun depressies.

Ja, dat zullen ze vast waarderen, zo zonder inkomen... >;(

[TwaBla]

 

Niet zuigen svp....

[P.J.]

Hmm... elke medaille heeft een keerzijde. Zwart/wit denken kan in dit soort gevallen erg veel schade veroorzaken. Afstandelijk en verstandig proberen te benaderen is al moeilijk genoeg als je er zelf slachtoffer van bent geworden. Ik vraag van mezelf ook wel eens af waar mijn grens zit. Als de pot met spaarcentjes is leeggegeten en je zit te wachten, omdat je geen energie hebt om de zaak weer op te rakelen..... Op de een of andere manier krijgen ze me niet klein. Ik heb hier vanavond een geheel nieuwe lijst zitten ontwikkelen, die ook op een geheel nieuwe methode geproduceerd moet worden. Nu zit ik me af te vragen hoe ik dat ga aanpakken......

 

BTW ik heb de grootste bewondering voor partners en geliefden, die mee moeten lijden en je toch blijven steunen. Ook in het geval van de kapper kan alleen positiviteit oplossingen bieden en niet negativiteit. De slagboom komt altijd harder op je kop terecht dan je had gedacht......

[Christine]

 

 

Ook in het geval van de kapper kan alleen positiviteit oplossingen bieden en niet negativiteit.

 

Dat blijkt. Ze werkt erg hard.

[P.J.]

Is ze al eens met die medewerker gaan praten? Misschien ligt het probleem wel heel ergens anders.

[Christine]

vraag 2: bedrijfsarts, je kunt bij de bedrijfsarts ook gewoon vragen wat de inschatting is op de herstel periode, er moet allang een reintegratieplan liggen tussen de werkgever en werknemer anders krijg je straks ook nog een "douw" van het uwv voor het niet nakomen van de verplichtingen rondom de wet poortwachter. Uit dit reïntegratieplan moet wel af te leiden zijn hoelang het herstel nog zal duren.

 

Wat ik begreep is dat de bedrijfsarts nog geen uitspraken wilde doen over de tijd dat het nog gaat duren en dat ze geen contact mocht opnemen met de werkneemster. Ze had de bedrijfsarts wel gevraagd om vaker dan eens per maand met de werkneemster te praten, maar "dat was niet nodig". Dat reintegratieplan zal dus nog wel even duren. Maar ik weet niet alle details, ze was op een gegeven moment klaar met mijn haar. Volgende keer zal ik verder vragen :-)