burned out medewerker (opgeschoond en heropend)

[Christine]

Mijn kapster is 2.5 jaar geleden voor zichzelf begonnen. Het gaat wel goed met haar zaak, ze heeft twee parttime kapsters in dienst en werkt zelf part time, ze heeft ook kinderen. Nu is een van haar medewerksters, 30 jaar oud, sinds oktober thuis met burnout. Ze moet nu zelf extra werken en minder klanten aannemen omdat er minder capaciteit is, maar de kosten zijn niet lager omdat ze die zieke medewerkster wel normaal moet doorbetalen. We vroegen ons vanmiddag samen af:

 

- hoe kan een kapster van 30 een burnout hebben?

- hoe kan het dat die kapster na een maand niet weer aan het werk gestuurd wordt door de bedrijfsarts?

- waarom mag ze zo iemand niet gewoon ontslaan?

 

Ik begrijp dat dit politieke vragen zijn, maar het zijn wel vragen. Zoals jullie weten heb ik wel vaker vragen of opmerkingen voor het HL forum "HL vraagt aan de politiek", maar zo'n forum is er niet.

[Norbert Bakker]

Wat vinden de mods van dat voorstel, een topic: 'HL vraagt aan de politiek'? Ik vind het zelf wel een goeie namelijk.

Ik gooi het in de groep.

 

On a personal note:

[*]we hebben een columns- en opinie board. Dit soort onderwerpen lenen zich ook uitstekend voor prikkelende columns en discussie daaromtrent

[*]een klein of groot maatschappelijk uiteraard ondernemersgerelateerd probleem benoemen is één ding, maar veel belangrijker voor discussie zijn de oplossingen

[*]Waar en hoe leggen we de koppeling met de politiek? Alleen een klaagmuur vind ik niet zinnig, een klaagmuur met concrete oplossingen is al een stuk beter, maar resultaat wordt pas geboekt als de politiek ook daadwerkelijk notie neemt van problemen en oplossingen

[*]nog mooier zou - wat mij betreft - reactie/terugkoppeling vanuit de politiek zijn

 

Persoonlijk vraag ik mij af of de belangen van hele kleine werkgevers (tot 5 man personeel) wel goed genoeg bediend worden door MKB Nederland en VNO NCW. Dat... zou ook al een hele mooie vraag voor discussie zijn

[Ard-Sc]

Persoonlijk vraag ik mij af of de belangen van hele kleine werkgevers (tot 5 man personeel) wel goed genoeg bediend worden door MKB Nederland en VNO NCW. Dat... zou ook al een hele mooie vraag voor discussie zijn

De vraag stellen is hem eigenlijk al beantwoorden. (Uitstekende analyse Norbert!)

 

Ondernemers en politici zijn 2 aparte bloedgroepen.

 

Ondernemers zijn opportunisten die "spelen" met eigen geld.

Politici zijn opportunisten die "spelen" met andermans geld.

 

Je loopt idd het gevaar van een klaagmuur ("Den Haag doet ook nooit iets goed"). Daar schiet je feitelijk weinig mee op, eens. Op zijn best zegt een SP-er dan een keer "ik merk dat er onvrede leeft onder de ondernemers".

 

Discussiëren over politiek kun je tot je een ons weegt. Schiet ook niet echt op.

 

Belangenbehartiging? Dat klinkt interessanter. Stel dat je je tot doel stelt om periodiek (laten we zeggen ieder half jaar) een "open brief" op te stellen die je aanbiedt aan alle politieke partijen/groepen. Dus dat je als ondernemersforum gaat lobbyen. Dus een discussie starten met als doel het samenstellen van een open brief over een gedefineerd onderwerp.

 

Is dat haalbaar? Is dat nuttig? Is dat een taak voor een forum?

 

(als ondernemers heb je toch eigenlijk sowieso al de "plicht" om de spelregels te willen veranderen :) )

 

(Doet me een beetje denken aan de infiltratie bij politieke partijen die afgelopen week in het nieuws kwam).

[geanonimiseerd__]

Wat ook een beetje tussen de regels te lezen is, is het volgende:

 

In hoeverre is een burnout een echte ziekte? En in welke mate is de (huidige) werkgever hier voor verantwoordelijk te houden ?

 

Bij grote bedrijven zijn dit soort situaties beter op te vangen, de organisatie is vaak flexibeler.

 

Wat veel mensen denken en misschien nog meer dan veel ondernemers is dat het fenomeen "burnout" kolder is. Ik behoor ook tot die groep om eerlijk te zijn.

 

Werknemers hebben vaak geen ruggengraat meer, zoeken naar uitwegen om NIET te werken.

 

Vergelijkbaar is voor mij de ADHD kindjes en mensen. Zielig hoor maar het is geen ziekte. Het is een gevolg van verkeerd opvoeden, eten etc etc.

 

Vinden mensen misschien niet leuk om te horen maar af en toe mag de vertroetel cultuur wel terug het doosje in.

 

Ik ben in China nog niet 1 keer mensen met burnout tegen gekomen, of gehoord dat dit waar dan ook een issue is. Net als ADHD. Komt enkel voor in expat families, rara hoe komt dat.

 

Remedie; schop onder de kont ! richting werk/school of uitgang.

 

Nu zal ik wel weer 20 kneuzen krijgen is het vermoeden

[Hans van den Bergh]

Inderdaad zou de 'klaagmnuur'voorkomen moeten worden. In mijn omgeving speelt - hoewel geheel offtopic - een mooi voorbeeld daarvan: er zijn plannen om hier het grootste windturbinepark van Europa te bouwen met veel gevolgen voor de locale economie enz..., in plaats van alleen maar "Nee" en "Tegen" te roepen, is er veel kennis gebundeld en wordt er - naast actievoeren - daadwerkelijk gewerkt aan het ontwikkelen en presenteren van alternatieven, die links en rechts - zij het schoorvoetend - ook een luisterend oor vinden bij de politiek. Of het daadwerkelijk wat oplost, is nog te vroeg om te beoordelen, maar dat het op die manier wordt ingestoken, oogst blijkbaar meer begrip dan puur een tegengeluid laten horen.

 

Dus blij met de door Norbert geuite visie op de oorspronkelijke vraag van Christine.

 

Succès en groet,

 

Hans

[Hans van den Bergh]

Wat veel mensen denken en misschien nog meer dan veel ondernemers is dat het fenomeen "burnout" kolder is. Ik behoor ook tot die groep om eerlijk te zijn.

Zo was ik ook, tot het mijzelf - als ondernemer - overkwam. Nou ja, overkwam, ik heb het zelf zover laten komen. De gevolgen zijn niet mis en als het een werknemer betreft, zullen de gevolgen ook niet mis zijn, maar dan voor werkgever en werknemer. Dus in de relatie werkgever / werknemer zal de verantwoordelijkheid ook gedeeld moeten zijn. Daar ligt natuurlijk ook de essentie van verzuimbeleid en -preventie e.d., maar blijkt wel complex om goed uit te voeren.

 

Succès en groet,

 

Hans

[Hans van den Bergh]

Nu zal ik wel weer 20 kneuzen krijgen is het vermoeden

Ik zou niet weten waarom, je hebt recht op jouw mening. Succès en groet, Hans

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Nu zal ik wel weer 20 kneuzen krijgen is het vermoeden

Van mij niet, maar ik vind het wel jammer dat je gemist hebt (of bewust negeert), dat er in dit draadje minstens 1 iemand is die dezelfde instelling had totdat hij er zelf mee geconfronteerd werd.

 

Ik heb zelf 12 jaar geleden zoiets gehad (burn out, depressie, whatever - geef het een naam) en ik kan je verzekeren dat ik geestelijk helemaal op was. Ik had me nog nooit zo door en door ellendig gevoeld, en hoopte dat het snel zou overgaan. Na een maand kickte het serieus in en voelde ik me nog een factor 20 zo miserabel - 's ochtends opstaan, op de bank gaan zitten, en voor je gevoel een kwartiertje later merken dat het inmiddels nacht is en je non-stop gedachtenloos (in de meest letterlijke zin van het woord) naar de muur hebt zitten staren.

 

Alles bij elkaar heeft het een half jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal kon functioneren, maar ik ben niet meer dezelfde Peter als daarvoor - mijn karakter zelf is veranderd door die ene gebeurtenis. Van een vrolijke gozer die altijd optimistisch en op alle feestjes de gangmaker was ben ik nu de cynische mopperkont geworden die iedereen nu kent...

 

Dus, Paul - schop onder kont? Ja, voor jou! ;)

[geanonimiseerd__]

Nou ja, ik probeer er geen persoonlijk verhaal van te maken, enkel aan de orde te stellen dat ik vind dat burnout niets met echt ziek zijn te maken heeft.

 

Als je een half jaar "ziek" wil zijn dan mag je dat (wat mij betreft) lekker op eigen kosten gaan doen.

 

Iedereen die ondernemer is en er jaren aan trekt is van tijd tot tijd aan vakantie toe, IK OOK! Wordt af en toe helemaal gek van de cantonezen om me heen, van 8am tot 12pm elke dag werken en reizen etc etc.

 

Mensen stellen zich vaak aan en er is niemand die zegt; stel je niet aan! ophouden met die onzin.

 

Het tegenovergestelde is vaak het geval waarin langer "ziek" blijven wordt aangemoedigd omdat het KAN!

 

Ik voorspel dat als men ziek is in eigen tijd en op eigen kosten, de "ziekte" verschijnselen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

 

 

[Norbert Bakker]

Ik ben in China nog niet 1 keer mensen met burnout tegen gekomen, of gehoord dat dit waar dan ook een issue is.

 

http://www.deondernemer.nl/economie/512475/Ook-in-China-loert-de-burn-out.html

 

[John B]

Net als ADHD.

http://www.china.org.cn/english/China/219830.htm

 

 

[geanonimiseerd__]

ach ja, als het in de kranten staat zal het wel waar zijn.

 

Als ik de moeite zou nemen dan kan ik ook 10 links plaatsen die dit weerspreken.

Maar ik zit tegen mn burnout aan door mijn ADHD kids dus vandaag even niet anders ben ik ook een half jaar ziek.

[P.J.]

De aanzet i dit topic kan idd in twee stromen gesplitst worden. Een klaagmuur vind ik ook zinloos. Maar vingers op zere plekken leggen bij zaken, die in het verleden onder verantwoording "van" gerealiseerd zijn en die de kleine ondernemingen in deze onmogelijke posities hebben gebracht, is helemaal niet verkeerd. Het is één van de aspecten die je normaliter helemaal niet in de media tegenkomt, omdat er nauwelijks of geen expertise in die branche aanwezig is, om dat te matchen. Het is bestuurlijk NL dat jaren geleden deze situatie heeft doorgedrukt. En Starterscoach slaat ook de spijker op z'n kop. Hiermee is aangetoond dat de werksituatie voor kleine ondernemers, met een klein aantal werknemers, onhoudbaar is geworden. Een uitstervend medium waarvan één voor één het licht wordt uitgedaan. Zoals ik al eerder cynisch opmerkte, is het gemakkelijker om een batterij (niet klagende) Polen in te huren voor 10 euro per uur dan dat je het volle pond betaald voor een doorgedraaide Nederlander en daarbij als bonus ook nog een het langdurig ziekterisico op je kop krijgt. Bedrijfskundig gezien, is daarin dan ook alleen maar de eerste keuze mogelijk en verantwoord. Je mag immers als ondernemer geen beslissingen nemen die je onderneming in gevaar brengen. Zo'n beslissing zou dan ook nog wel eens als "onbehoorlijk bestuur" kunnen worden geclassificeerd.

[Hans van den Bergh]

Ik voorspel dat als men ziek is in eigen tijd en op eigen kosten, de "ziekte" verschijnselen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Klopt, ik heb er zelfs een aantal de laatste eer mogen bewijzen. Degenen die mij daarbij het best in het geheugen liggen, waren hen waarvan ik samen met achtergebleven weduwe en kleine kinderen in tranen aan de kist heb gestaan. Kapot gegaan aan de spanning van de werkomgeving en het negeren van de bijbehorende signalen, geloof me, dat komt voor.

 

Klinkt cynisch en sarcastisch, maar het is de waarheid en ook het gevoel dat ik nu wel bij jouw reacties krijg, want je kunt er ook teveel de ogen voor sluiten. Ik heb met alle pech die het met zich meebrengt, toch het geluk gehad dat ik hier nog ben om erover te kunnen vertellen en ervan te kunnen leren, waar mijn shutdown ook heel gemakkelijk ook voor mij tot de eeuwige jachtvelden had kunnen leiden.

 

Zoals Peter aangaf, er gebeurt wel degelijk iets met je, het kan je voor altijd veranderen. Die lessen en die verandering in opinie wens ik je oprecht en van harte toe, de manier waarop o.a. ik die lessen heb moeten trekken, niet.

 

Succès en groet,

 

Hans

[Dennis_van_Dijk]

Ik voorspel dat als men ziek is in eigen tijd en op eigen kosten, de "ziekte" verschijnselen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

 

 

Zonder een spoor van cynisme: http://webwereld.nl/nieuws/66114/zelfmoordgolf-in-iphone-fabriek.html

 

We moeten hier ook niet spreken over ziekte maar over arbeidsongeschiktheid. Ik ben blij dat we in een land leven waar mensen, als dt nodig is, de tijd krijgen om weer arbeidsgeschikt te worden. Dit is niet alleen goed voor de werknemer maar ook voor de werkgevers en de hele samenleving - Nederland kent niets voor niets de hoogste arbeidsproductiviteit van de EU.

 

Kenmerkend voor Nederland: veel gemopper maar eigenlijk doen we het zo gek nog niet...

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Nou ja, ik probeer er geen persoonlijk verhaal van te maken, enkel aan de orde te stellen dat ik vind dat burnout niets met echt ziek zijn te maken heeft.

Nou, dan moet je het misschien een keertje zelf meemaken om tot andere inzichten te komen. Ik hoop oprecht dat dat niet zal gebeuren natuurlijk, maar geloof me - je zult je mening 180 graden omdraaien.

 

En je overige opmerkingen tonen duidelijk dat "ignorance is bliss" lang niet altijd opgaat. Ondanks dat ik net heel eerlijk heb verteld wat me overkomen is zeg je dus eigenlijk nog steeds vanuit je onwetendheid dat ik een aansteller ben die, als ik alles zelf had moeten betalen, nergens last van zou hebben gehad. Weet ik ook weer wat ik van jou moet vinden...

[Hans van den Bergh]

Maar ik zit tegen mn burnout aan door mijn ADHD kids dus vandaag even niet anders ben ik ook een half jaar ziek.

Tjonge, ik zou je nu haast een kneus geven, ik vind dit een ongelooflijke, haast onchristelijke k*t-opmerking binnen de context van alles wat er in deze discussie over gezegd is, oogkleppen op en gooi je ongezouten mening lekker over de schutting! Dat is dan even mijn mening over de jouwe!

 

Succès en groet,

 

Hans

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Maar ik zit tegen mn burnout aan door mijn ADHD kids dus vandaag even niet anders ben ik ook een half jaar ziek.

Oh, die had ik nog niet eens gezien...nu hoop ik opeens wel dat je het ook een keer mag meemaken en je ervaringen met ons gaat delen.

[geanonimiseerd__]

Ik voorspel dat als men ziek is in eigen tijd en op eigen kosten, de "ziekte" verschijnselen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

 

 

Zonder een spoor van cynisme: http://webwereld.nl/nieuws/66114/zelfmoordgolf-in-iphone-fabriek.html

 

We moeten hier ook niet spreken over ziekte maar over arbeidsongeschiktheid. Ik ben blij dat we in een land leven waar mensen, als dt nodig is, de tijd krijgen om weer arbeidsgeschikt te worden. Dit is niet alleen goed voor de werknemer maar ook voor de werkgevers en de hele samenleving - Nederland kent niets voor niets de hoogste arbeidsproductiviteit van de EU.

 

Kenmerkend voor Nederland: veel gemopper maar eigenlijk doen we het zo gek nog niet...

 

Helemaal mee eens.

 

Waar het in deze discussie in essentie om gaat is of de werkgever tot het einde verantwoordelijk is voor de gevolgen, of dat het ( laten we zeggen na een maand) meer een probleem voor de hele maatschappij moet worden.

 

Als iemand slechts 3 maanden voor je werkt en dan een burnout krijgt is het oneerlijk te zeggen dat dit redelijk is of dat "dit erbij hoort"

 

 

[P.J.]

En die politieke beslissingen hebben tot dit alles geleid..... Onderlinge twist ligt op de loer en zal (zoals Starterscoch al schreef) de samenwerking gaan ontwrichten. Net zolang tot er niks meer te ontwrichten valt.

[robberttk]

Mensen veroordelen is altijd makkelijk. Kunnen we deze discussie niet opsplitsen in het "politieke" deel waar mensen min of meer objectief hun mening proberen te verwoorden, en in een "dump-hier-al-je-frustraties" topic waarin mensen kunnen roepen dat ADHD niet bestaat, ziekte je eigen probleem is etc etc....dan lees ik gewoon nog maar 1 van de 2 :-)

 

 

Ik heb een heel genuanceerd beeld denk ik: ja, er zijn zeker situaties waarin een burn-out onterecht afgewenteld wordt op de werkgever, zoals er bij alle regelingen misbruik gemaakt wordt. Ja, ik denk ook dat kleine werkgevers hier best wat meer steun in zouden kunnen krijgen en de lasten relatief zwaar zijn, want ook een verzuimverzekering kost een hoop geld, ook al is dat je eigen ondernemersrisico.

 

En ja, ik denk dat een burn-out een heftig proces is waar zowel werkgever als werknemer taken hebben om het probleem op te lossen. Omdat een burn out onzichtbaar is

[P.J.]

Het gaat in dit topic alleen over de burn out. Maar wat denken we van een opgelopen meniscusprobleem o.i.d. door voetbal in de vrije tijd? Dat levert ook zomaar een half jaar verlet op en komt waarschijnlijk nog veel meer voor dat een burn out.

[geanonimiseerd__]

Het gaat in dit topic alleen over de burn out. Maar wat denken we van een opgelopen meniscusprobleem o.i.d. door voetbal in de vrije tijd? Dat levert ook zomaar een half jaar verlet op en komt waarschijnlijk nog veel meer voor dat een burn out.

 

Ik denk dat er vele ondernemers zullen zijn die voor een verplichte sportverzekering zijn als medewerkers bewust kiezen voor sporten waar verhoogde kans is op langdurige of permanente schade aan gezondheid of inzetbaarheid.

 

Het is niet meer van deze tijd dat de werkgever voor alles wat de werknemer doet een zware verantwoording heeft. Wat in eigen tijd gebeurd mag ook voor eigen rekening verzekerd worden als je het mij zou vragen.

[P.J.]

Daarom kunnen we het ook beter algemeen beschouwelijk houden. Persoonlijke posten zijn al snel aanvallend en/of worden verkeerd begrepen en noem maar op. Dit topic kent inhoudelijk een probleem voor een werkgever, dat door ziekte van een werknemer wordt veroorzaakt. Of dat nu een burn out is of een ontwortelde teen, dat maakt eigenlijk niks uit. Als werkgever met een paar werknemers in dienst, zou ik nu niet zo lekker slapen als een van mijn top-medewerkers voor het eerst op wintersport gaat.......

[Norbert Bakker]

Het gaat in dit topic alleen over de burn out. Maar wat denken we van een opgelopen meniscusprobleem o.i.d. door voetbal in de vrije tijd? Dat levert ook zomaar een half jaar verlet op en komt waarschijnlijk nog veel meer voor dat een burn out.

 

Wat mij persoonlijk (en als moderator idem) betreft een veel interessantere en inhoudelijke voortzetting van dit topic dan een discussie over het al dan niet bestaan van ADHD en Burnouts.

 

Mag het gekat en gekneus nu a.u.b. ophouden? Jullie zijn het oneens met elkaar en gaan elkaar toch niet overtuigen

 

In Nederland kennen we geen oorzakelijk verband tussen werk en ziekte zoals in de UK (workmens comp). Iedere uitval is voor rekening en risico werkgever. Maar...er zijn al deuren op een kier gezet. Nog niet zo heel lang geleden oordeelde de Hoge Raad dat de extreme uitval van een amateursporter (zaalvoetballer meen ik) niet meer geheel voor rekening van de werkgever kwam: de werkgever hoefde alleen het wettelijke minimum te betalen (overigens nog steeds 70% van het salaris, gemaximeerd tot circa € 35.000,- per jaar).

[Marjan]

Het lijkt hier, gezien sommige reacties, de kant op te gaan van schuld dan wel aansprakelijkheid zoeken. Is het je eigen schuld (ski ongeluk, ongezonde leefwijze, whatever) dan moet je daar zelf maar voor opdraaien. Een bedrijfsongeval? Dan mag de werkgever ervoor bloeden.

 

ADHD? Burn out? Ja, dat is een moeilijke. Wie zullen we daar nu eens de schuld van geven? De ouders (slechte opvoeding, verkeerd eten gegeven?) of zullen we gewoon zeggen dat het niet bestaat en degene die met de verschijnselen wordt geconfronteerd een onverantwoordelijke aansteller noemen?

 

Twintig jaar geleden "bestond" een whip lash niet. Toen de verschijnselen die hiermee gepaard gingen of gepaard konden gaan bekend waren en benoemd (whip lash) waren er (misschien zijn ze er nog?) verzekeraars die alleen een whip lash als gevolg van een aanrijding erkenden, andere oorzaken waren niet mogelijk.

 

Hoe dan ook, een medemens (werknemer, ondernemer, uitkeringsgenieter) wordt geconfronteerd met verschijnselen waardoor het hem/haar onmogelijk is te functioneren. Arbeidsongeschikt. Buiten het feit dat ik geen deskundige ben en me dus geen oordeel aanmatg of de persoon in kwestie wel of niet kan functioneren blijft het vooral ook een persoonlijke beleving. Waarom wordt de ene mens wel depressief en de andere mens niet? Waarom krijgt iemand een burn out waarvan een ander denkt "Kan niet waar zijn, wat heb je nu helemaal beleefd?"

 

We leven in een maatschappij met allemaal verschillende individuen. De belastbaarheid per individu is verschillend, net als de persoonlijkheid. Dat maakt de wereld waarin wij leven boeiend. Ik heb het begrip solidariteit nog altijd hoog in het vaandel staan. Natuurlijk hebben we de politiek nodig om de samenleving vorm te geven. Maar het is te makkelijk om alles daarop af te wentelen. We zijn er zelf ook nog. En maken dus onze eigen keuze hoe we omgaan met onze medemens. Laten we vooral daarin onze verantwoordelijkheid nemen.