Ben nu al een tijd bezig in mijn hoofd met het idee om te stoppen. Ik ben opzoek na ondernemers of ex ondernemers die het zelfde hebben mee gemaakt. 
 

ik ben denk ik een echte mensen mens en ondernemen zit misschien niet meer in mn bloed. Ik heb het 11 jaar gedaan. Met valle en opstaan. Ben een super goede instructeur en heb het ook altijd druk gehad nog steeds wachtlijsten. Maar ik leef teveel mee en alles eromheen trek ik me teveel aan. 
 

misschien ligt het niet aan het ondernemen maar aan het lesgeven aan pubers. Maar ik heb t idee dat ik meer rust wil. Maar krijg je dat als je niet meer onderneemt. Alles is dan geregeld. 
 

ik snap dat het hier misschien niet helemaal thuis hoort. Maar zoek lotgenoten. Ook al denk ik dat het me rust geeft doet het me serieus pijn.

 

ook is er een kleine op komst en denk dat dat mee speelt. Ik wil mentaal thuis zijn

Welkom op HL 

 

Natuurlijk kun je hier terecht met dit soort afwegingen, jaren geleden heb ik ook met zo'n dilemma geworsteld. Met enige regelmaat jouw (veranderende) situatie onder de loep nemen, is heel verstandig. Kun je de diverse afwegingen wat meer uiteenzetten?

Beste Hans,

 

 

heel erg bedankt voor je reactie en wat een fijne! 
 

uhm ik heb dus 11 jaar een rijschool! Vorig jaar een burn out gehad. Veel fijne collega’s die wel beetje hielpen. Maar ik ben vooral kritisch op mezelf en erg gevoelig. Een collega die stopte verwoorde het mooi met. We zijn geen ondernemers we zijn teveel gevoels mens.

 

na de burn out een stuk minder gaan werken. Maar ervaar dat het werk minder bij me past. Mijn geduld is meer op en ik vind het niet zo leuk meer door ook de gebeurtenissen. Nu is mijn overweging om OGS les te geven. Dit is optische geluidssignalen. Dus mensen van de politie bijvoorbeeld te leren rijden met sirenes. Hierbij zit je met het zelfde werk alleen dan met volwassenen. Deze mensen kunnen al rijden en doen het omdat ze het zelf heel graag willen. Dat is voor mij een heel groot verschil. Ook hoef je met deze kandidaten niet op examen. Wat bij mij het volgende struikelblok was. Elk examen voelde ook als eigen examen. En dat heb ik 11 jaar vol kunnen houden maar wil ik nu niet meer ook omdat er een kleine op komst is. 
 

 

de tweede optie die ik heb overwogen. Is buschauffeur. Het pensioen daar is heel goed geregeld. Ik ben waar ik graag ben en dat is op de weg en onder de mensen. Ik moet het zelf doen. Ipv iemand het leren. En als ik klaar ben, doe ik de deur achter me dicht en ben ik klaar. Dat is bij de andere ook zo en voelt voor mij als een van de belangrijkste. 
 

bij de rijschool voel je altijd wel momenten van even weinig aanmeldingen. Of juist heel veel. Ik heb t idee dat ik streef na vastigheid en dat alles geregeld is.

6 uur geleden, Rijschool34 zei:

1. Maar ik heb t idee dat ik meer rust wil. Maar krijg je dat als je niet meer onderneemt. Alles is dan geregeld. 
2. Maar ik leef teveel mee en alles eromheen trek ik me teveel aan. 
3. Ik wil mentaal thuis zijn

Zelfanalyse in een notendop …

 

Je mentale leven zal niet veranderen door in loondienst te gaan.
Als ondernemer kan je veel zaken uitbesteden, waardoor ook “alles” is geregeld.

Probleempje … het mentale kan je niet uitbesteden, dat moet jezelf - al dan niet met wat externe psychologische sturing - onder controle zien te krijgen en te houden.

Als dat niet blijkt te helpen, moet je voor jezelf misschien de conclusie trekken dat je, als ondernemer én als werknemer, minder geschikt voor het werk wat je nu doet … maar dat is voor latere zorg.

 

6 uur geleden, Rijschool34 zei:

ik snap dat het hier misschien niet helemaal thuis hoort. Maar zoek lotgenoten. Ook al denk ik dat het me rust geeft doet het me serieus pijn.

De mens achter de ondernemer is misschien wel het belangrijkste van het hele ondernemen. Dat mens zijn stopt niet bij het ondernemen maar beheerst je hele leven, dus ook privé.

Je bent nog laat op, maar niet alleen …

Ook jij bedankt voor je reactie natuurlijk! Ik ben al bezig bij de psycholoog. Ik denk alleen dat dit werk meer emotionele binding geeft met de leerlingen. En dat een rijschool met eigen naam en slagingspercentage enz online meer druk geeft voor mij dan bijvoorbeeld op de bus rijden. Maar dat weetje natuurlijk nooit tot je het geprobeerd hebt

 

 

als ondernemer kan je het inderdaad uitbesteden. Ik heb het allemaal berekend maar dan kom ik ongeveer op het zelfde loon uit. En dan heb ik liever collega’s. En een vangnet

Ondernemer zijn gaf mij juist steun in zware geestelijke tijden. Ook jongeren hebben mij geholpen te overleven. Juist jij als ervaringsdeskundige kan contact met jongeren maken en zij worstelen net zo met het leven. Jouw rijles kan meer geconcentreerd zijn op de menselijke relatie en minder op het lesgeven. Zet desnoods 10 minuten jouw auto op een parkeerplaats en neem de tijd voor jezelf en hen. Je zult zien wat een winst dat oplevert voor beiden.

Wel een mooi topic, goed dat je je hierbij laat ondersteunen door een deskundige die ook dieper kijkt, waarbij misschien verrassende uitkomsten naar voren komen, waar je je niet van bewust bent.

Ik weet niet waar je woont, maar buschauffeur kan ook een behoorlijke mentale belasting worden, helemaal in de grote steden, waar de omgang en benadering toch wel wat anders is als in een lesauto, speciaal in de late ritten.

Om echt rust te vinden zal je eerst jezelf terug moeten vinden, weten wie je bent en waar je voor staat. Maar ook nee durven zeggen, nee zeggen is een afspraak met je zelf, en sommige hier kennen me wat beter, en weten dat ik ook iemand was en soms nog ben, die geen nee kon zeggen, en dan ben je je zelf kwijt.

De rust van het niet zelf meer hoeven ondernemen is ook wat waard, geen zorgen over rustige momenten in de agenda en dan weer een overvolle agenda.

Ook die momenten zul je tegenkomen in loondienst, al werk je als buschauffeur volgens vooraf gestelde schema's en zijn rust- en rij tijden goed geregeld.

succes

6 uur geleden, Cosara zei:

Zelfanalyse in een notendop …

 

Je mentale leven zal niet veranderen door in loondienst te gaan.

 

Ik denk het wel. In loondienst stopt het werk na 17.00

Zelf ben ik nog regelmatig s'avonds bezig en ik vind dat heerlijk, maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen dat kan/wil

1 uur geleden, Jaap B zei:

8 uur geleden, Cosara zei:

Zelfanalyse in een notendop …

Je mentale leven zal niet veranderen door in loondienst te gaan.

Ik denk het wel. In loondienst stopt het werk na 17.00

Als buschauffeur draai je avond- en weekeinddiensten. Daar komt bij dat, zoals RiVe schrijft, dat een buschauffeur ook een behoorlijke mentale belasting kan ervaren. De werkdeur achter je dichttrekken betekent dat niet dat je de mentale knop ook kunt omzetten.

22 uur geleden, Jaap B zei:

 

Ik denk het wel. In loondienst stopt het werk na 17.00

Zelf ben ik nog regelmatig s'avonds bezig en ik vind dat heerlijk, maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen dat kan/wil

 

Of je werk stopt als je de deur achter je dicht trekt is niet afhankelijk van loondienst/ondernemerschap. Als je betrokken bent bij je werk, werkt dat ook door als je daar niet aanwezig bent. Dat is een (persoons)eigenschap waardoor veel mensen hebben gekozen voor ondernemerschap.

 

En het is niet de gedachte van: er is ene kind op komst dus ik wordt onzeker?

 

 

 

Hmm klachten afhandelen de onzekerheid of je altijd wel genoeg klanten krijgt. En de leerling iets leren wat al lastig gaat. Valt voor mij toch zwaar. 
 

ik denk dat het niet het ondernemen is. Maar het soort werk. Dus het rijles geven. Ik word ouder. Het gat tussen mij en de leerlingen word groter. 
 

de mensen in de bus zou ik niet kennen. Dat daar een stress moment ontstaat snap ik en is vervelend maar neem ik niet mee na huis als dat een leerling fout na fout maakt niet oplost en bijna op moet. Hun mentale knop omzetten terwijl mijne niet juist staat maakt het me lastig. 
 

dus niet persee het ondernemen zelf. Maar het lesgeven

12 uur geleden, Rijschool34 zei:

ik denk dat het niet het ondernemen is. Maar het soort werk. Dus het rijles geven. 

Er bestaat niet zoveel verschil tussen lesgeven en advies geven.

In de zakelijke en private dienstverlening probeer je zo goed als mogelijk je kennis en kunde over te dragen. Ook daar is er sprake van een leermoment en het kan behoorlijk frustrerend zijn - als je daar (over)gevoelig voor bent - wanneer je adviezen niet worden opgevolgd.

 

13 uur geleden, Rijschool34 zei:

Ik word ouder. Het gat tussen mij en de leerlingen word groter. 

Niet elke leerling is jong of dom en niet elke leraar voelt zich oud.

Naarmate de leeftijd vordert zal je energieniveau afnemen waardoor het accepteren van compromissen, verschillen en veranderingen je minder makkelijk af gaat. Maar waarom het hoofd laten hangen, als je ook je schouders kunt ophalen?

 

Je zal er snel genoeg achterkomen hoe frustrerend het als buschauffeur kan zijn wanneer passagiers de normen van goed fatsoen niet kennen of toepassen.

Dus je zegt eigenlijk dat het niet kan dat het vak me niet meer ligt? En ja dat zal af en toe frustrerend zijn. Alleen bouw ik geen band op met die mensen

9 uur geleden, Rijschool34 zei:

Dus je zegt eigenlijk dat het niet kan dat het vak me niet meer ligt?

Correct … het heeft je waarschijnlijk nooit goed gelegen.

Je kunt jezelf voor de gek houden, omdat je, als je jong bent, meer energie hebt om het te negeren of te compenseren, maar daar komt een einde aan als het energieniveau daalt naarmate je ouder wordt.

 

Dat is geen ramp, ook geen zwakte en al helemaal geen kritiek. Zoek werkzaamheden waarbij je je gelukkig voelt. We leven in een land waar veel keuzes mogelijk zijn … gebruik dat.

Hier kan ik me wel in vinden inderdaad. Heb er altijd heel hard voor gewekt maar het voelt ook alsof de energie op is 

30 minuten geleden, Rijschool34 zei:

Heb er altijd heel hard voor gewekt maar het voelt ook alsof de energie op is 

Voordat je ook  maar iets gaat veranderen, is het wel belangrijk om te weten te komen door welke oorzaak of oorzaken de energie opraakt. Pas dan kan je een goede keuze maken, waarop dan direct volgt of je die keuze wel durf te maken.

 

Voor een tegeltje aan de muur …

“In the end … We only regret the chances we didn't take, the relationships we were afraid to have, and the decisions we waited too long to make.”