TwaBla

Nu doen ze dat wel netjes. Vroeger kopieerde iedere docent er lustig op los. Readers vol kopietjes uit tijdschriften, boeken etc. Vorig jaar heeft Stichting Reprorecht circa 5 miljoen euro geincasseerd bij overheid en onderwijs. Dit jaar begint de incasso bij het bedrijfsleven. Een beetje actieve auteur krijgt daardoor een paar duizend euro extra. Mijn persoonlijke standpunt is dat kopietjes in readers voor belangstellenden een compliment zijn; daar hoef ik geen vergoeding voor. Een instelling als FactSelect (jaarabonnement 515 euro) die noppes afdraagt aan uitgevers en auteurs is daarentegen haast crimineel bezig, voor mijn gevoel. De grap is dat zij dankzij deze kopieerheffing nu al hun activiteiten kunnen witwassen. Ik mis in deze thread overigens de juristen. Heeft HL geen auteursrechtexperts met een mening?

Waarom worden die eigenlijk uitgesloten? Lijkt me toch een wezenlijke bron van veel kopiën (en ook al meerdere malen als zodanig in deze discussie genoemd). Als je een heffing als deze doet, dan het dan volledig... Die knipseldiensten worden nu door enkele freelance journalisten en de dagbladen aangepakt. Voor de rechter gebracht volgens het vrije markt-principe van WelleKe. (Ik blijf je nog even plagen jochie!) In deze case staat de digitale exploïtatie ter discussie, niet het klassieke kopiëren. Marketingdata beweert dat het kopieën verkoopt 'voor persoonlijk gebruik'. Ze maken één kopietje per keer (a twaalf euro) en claimen dat het auteursrecht zulks toestaat. Dat is uiteraard aanvechtbaar, maar de betrokken advocaten willen nu eerst de knipseldiensten terug in hun hok hebben.

Deze discussie is al zo oud als hypertext. Tegenover de winkeldieven wil ik de snelwegen plaatsen. Elke keer als de kilometerheffing op tafel komt, staat autorijdend Nederland op z'n kop. Dan vind de goegemeente het blijkbaar wel prima dat de overlast op iedereen wordt afgewenteld. Argument: we profiteren toch allemaal van het wegennet. Vrijwel iedereen kopieert. Dat is de afgelopen jaren een stuk makkelijk geworden. In plaats van elk kopietje apart af te rekenen, komt de overheid nu met een meer algemene opslag. Geen ideale oplossing, maar een controleur bij elke scanner is niet te doen. Bij de nieuwe kopieerheffing wordt rekening gehouden met het kopieervolume. Zo bekeken is die kopieerheffing een stuk rechtvaardiger dan de huidige financiering van ons wegennet. Tja, d'r werd hier om wat tegengas gevraagd nietwaar?

Tis toch echt een blinde vlek waar jij last van hebt. Als iemand anders jouw werk kopieert, dan wil je beschermd worden door de wet. Maar als die wetgever een manier bedenkt om te handhaven (een slechte, daar zijn we het over eens) dan pleit je voor het recht van de sterkste, voor de markt. Ik mag kortom niet uit jouw moestuin eten, maar jij wel uit de mijne.

Even een praktijkvoorbeeld. Een auteur doet onderzoek dat door een vakblad gepubliceerd wordt. Dat vakblad wordt door parasitaire knipseldiensten geplunderd, bijvoorbeeld Marketingdata. Jij kan je abonneren op die dienst en krijgt elke week een overzicht bestaande uit relevante samenvattingen. Tegen extra vergoeding ontvang je een kopie van het originele artikel. Uitgever noch auteur krijgen iets te zien van het geld dat jij aan de knipseldienst betaalt. Diefstal? Grote organisaties doen intern wat Marketingdata op de vrije markt doen. Die hebben eigen knipselkranten waarmee gewoon 1:1 alle relevante informatie verspreid wordt. Elke week een reader met tientallen pagina's, in oplages oplopend tot duizenden. Ook beschikbaar op het eigen intranet. Okay, misschien is dat een overgangssituatie. Uitgevers gaan failliet, de bron voor de knipseldiensten droogt op, dus Marketingdata moet eigen content gaan ontwikkelen. Maar dan staat de volgende kopieerder op die gaat parasiteren op de nieuwe gastheer. Er blijft kortom behoefte aan een overkoepelend systeem dat de auteur beschermt en beloont. Vraag is opnieuw: wat is een rechtvaardig systeem?

Diefstal is alleen diefstal wanneer het op grote schaal gebeurt? Waar ligt jouw grens? Voor hoeveel mag ik ongestraft stelen? Wat is het liberale maximum?

Kat en muis: hoe zou jij de wet uitgevoerd willen zien?

Even wat aardiger geformuleerd. Een overkill aan effecten geldt als wansmaak. Toch is er een markt voor gloss en glamour. Misschien kun je wel een trend in gang zetten, met een paar goedgemikte acties. Ik geef je een suggestie: the gloss grrls Dat is glamo guerilla-marketing. Selecteer wat bedrijven en personen die je voorop ziet lopen in het supergloss-segment, en maak een paar spectaculars voor ze. Pure boudoir business. Victor & Rolf. Roccoco-communications Leuk fout. Met een aparte website: zupergloss.com 8) Ik hoor de tune al: Copacabana van Barry Manilow, maar dan wel de DJ Hell-versie. Hello from the Bordello.

Nee dat mag niet want we hebben daar een wet voor. En tegen die wet heb ik absoluut geen bezwaar. Het is de handhaving van die wet waar ik bezwaar tegen maak. Het stuk hierboven beschreef mijn grootste bezwaren. Sja dat denk ik wel... Dus handhaven en afschaffen tegelijkertijd ;D

Typeer eens de verschillende oplossingen aan de hand van politieke kleuren. Wat is de liberale, de christelijke, de rooie en de groene manier om het auteursrecht te verzilveren?

Misschien had ik het wat beter uit mekaar moeten trekken. Eerst het algemeen belang van het auteursrecht bepleiten en pas daarna eens kijken naar de manier waarop dat recht afgedwongen wordt. Het auteursrecht is (zoals het woord al zegt) een recht dat gegund wordt aan de maker van een origineel werk. De maatschappij heeft in het verleden gemeend dat die maker beschermd moet worden tegen kopieerders, juist omdat de vrije markt dat niet doet. Als er geen auteursrecht zou bestaan, zou ook R&D bijvoorbeeld een stuk minder aantrekkelijk zijn. De vinding waar jij jaren aan gewerkt heb, zou immers klakkeloos door mij gekopieerd mogen worden. Dat vrij ondernemerschap is zo vrij dus niet, gelukkig! Het vrij ondernemerschap kan misschien wel een betere incasso-methode bedenken. Volgens mij wordt daar ook driftig aan gesleuteld, aan systemen die continu registreren in hoeverre jouw gedrag inbreuk maakt op mijn rechten. Daar hebben we geen duizend kopieer-inspecteurs voor nodig. Gun Microsoft nog ietsje meer vrij ondernemerschap, en ik kan als auteur mijn incasso aan Bill Gates uitbesteden. Is gewoon een onzichtbare functie van Explorer, om eventjes na te gaan wat jij zoal gescand en gedownload hebt. Vraag is alleen of we daar zo blij mee moeten zijn. Misschien moeten we het auteursrecht maar helemaal afschaffen...

Volgens mij slaan de stoppen hier een beetje door op dit panel. Ik leef ondermeer van het auteursrecht, dus spring nu op de barricade. De kwestie die hier aan de orde is, betreft vooral het auteursrecht bij dagbladen en tijdschriften. De betrokken auteurs worden betaald door uitgevers die hun inkomsten krijgen uit abonnementen en advertentie-opbrengsten. Naarmate er meer gekopieerd wordt, nemen die inkomsten af en is er minder geld voor auteurs. Het maatschappelijk belang is een balans te vinden tussen origineel werk (auteursbelang) en vrije reproduktie (kopieerdersbelang). Een andere invalshoek om het maatschappelijk belang aan te geven: voor de toepassing van de drukpers was kennis een exclusief bezit. Bibliotheken waren eigendom van vorst en kerk, die zich het arbeidsintensieve kopiëren (monnikkenwerk) konden permitteren. Toen was er helemaal geen auteursrecht, en werd er dan ook niet zoveel geschreven. Dankzij de drukpers werd onderwijs mogelijk, en daardoor nam de macht van de kerk en adel af. Door invoering van het auteursrecht werd de ontwikkeling van kennis bovendien financieel interessant. Die combinatie (waardering originaliteit en snelle distributie) heeft niet alleen de huidige kenniseconomie opgeleverd, maar ook onze democratie. In het mechanisch tijdperk was kopiëren een kapitaalintensief werkje (zo zijn uitgevers ontstaan) maar nu heeft vrijwel iedereen reproductie-techniek ter beschikking. Nadeel van zo'n free-for-all samenleving is dat de beloning voor origineel werk echter verdwijnt. Het systeem raakt uit balans. Nu we aan het overschakelen zijn naar een elektronische samenleving moeten we dan ook nieuwe manieren bedenken om de makers van origineel werk te belonen. Als originaliteit niet langer gewaardeerd wordt, droogt de bron vanzelf op. Kom maar op met de tegenredenering: waarom zou iemand een origineel werk maken als dat niks oplevert? Een echte oplossing voor dat ongebreideld kopiëren bestaat echter nog niet. De grap is dat auteurs en gebruikers er op den duur beide belang bij hebben om de kostbare tussenhandel uit te schakelen. Ruwweg vijf tot tien procent van de prijs voor een boek, cd of tijdschrift komt aan de echte makers ten goede. Er moet een manier te bedenken zijn om die tussenliggende kosten te reduceren. Terwijl een echte oplossing op zich laat wachten, verzet de gevestigde orde (vooral uitgevers en muziekmaatschappijen) zich met hand en tand. Daar is de Stichting Reprorecht een voorbeeld van. Zo'n algemene heffing op cassettes en kopiëren is geen intelligente aanpak - ik kan me het verzet best voorstellen, zeker als je nooit een artikel uit een tijdschrift kopieert - maar weet iemand een manier om een direct verband te leggen tussen die ene kopie en die ene auteur (keer miljoenen)? Ergens in al dat badwater zit nog steeds een kind ;)

Een achtkleurendruk visitekaartje op 350 grams papier met laminaat en spotvernis: gatverjakkie!!! Dat klinkt als de natte droom van een drukker. Sterker nog: dat is de natte droom van een drukker. Ik heb vijftien jaar met drukkers gewerkt en in diezelfde tijd een collectie van vijfduizend visitekaartjes aangelegd. Negen van de tien drukkers denken dat hoogglans het equivalent van luxe en stijl is. Bah: moet je dergelijk drukwerk eens ruiken net van de pers, die lucht van foute chemie alleen is al voldoende om elke klant misselijk te maken. Het zijn de menu's van afhaalchinezen in de hoerenbuurt die zo gedrukt worden; niet de menukaarten van betere restaurants. Toch is er waarschijnlijk wel een markt voor. Autodealers, grossiers en andere handelaren voor wie het visitekaartje een uithangbord is. Mannen met vette handen en rouwranden, dan is dat vuilafstotende laagje ook nuttig. Misschien ook wat voor kappers, lakkers, manicuurders, etc. Even serieus. Wellicht kun je eens een echt goeie ontwerper uitnodigen om al die techniek met mate maar wel spannend toe te passen. In je huidige aanbod benadruk je vooral de overdaad. Dat is ook de uitstraling van BrandMerk - meer promotie dan branding, meer actiegericht dan doordacht, meer handel dan kennis. Als die indruk onjuist is, moet je wat aan je eigen presentatie doen. Succes!

Tja, als Pim er nog was... Enfin, dat hangt af van wat je met het bedoelt. Het kopiëren van auteursrechterlijk beschermd materiaal is zo namelijk wel aangepakt. Alleen veroorzaakt de oplossing van dat probleem een nieuw probleem, namelijk dat iedereen met een kopieerapparaat (bestaan die dingen nog?) opdraait voor de vergoeding van auteurs. Blijkbaar kan het profijtbeginsel hier niet toegepast worden.

Universiteiten en Hogescholen betalen die repro-vergoeding al wat langer. Voor actieve auteurs betekent dat een paar duizend euro per jaar extra inkomen. Terecht, want het onderwijs maakt readers waarin artikels 1:1 overgenomen worden. Ook in (grote) bedrijven is het gemeengoed dat artikels 1:1 in knipselmappen belanden. Dat zijn geen kopietjes voor persoonlijk gebruik meer, dus ook hier lijkt een vergoeding op zijn plaats. Het is geen doen om voor elke onderwijsinstelling/onderneming apart vast te leggen wat gekopieerd wordt, laat staan om de vergoeding naar de betrokken auteur te gireren. Dus nu wordt er een generieke heffing opgelegd die via een algemene verdeelsleutel doorgegeven wordt aan de uitgeverijen die zich bij Reprorecht hebben aangesloten. Dat systeem kraakt natuurlijk aan alle kanten; erg rechtvaardig is het niet. Maar wat is wel een goed systeem? Ik weet niet of iemand het al eens aan de rechter heeft voorgelegd. Me dunkt dat zo'n generieke heffing niet verdedigbaar is.

Een folder mag reclame zijn maar daar rust ook auteursrecht op. Zonder toestemming geheel plaatsen maakt een confrontatie met een adverteerder vroeger of later onvermijdelijk. Folders zijn platte push-marketing. Blokker, Zeeman en Gamma kopen een enorme partij goederen om die binnen een week zo snel mogelijk door te schuiven. Intelligente software om het aanbod op maat aan te bieden staat haaks op dit massamodel. Het aanbod van e-folders sluit mooi aan bij de logistieke dienst van verspreiding. Er zijn een stuk of drie grote bezorgdiensten in Nederland: PTT Post, Interlanden en Netwerk VSP. dat zijn echet bezorgboeren die pas wakker worden bij hoge oplages. Logisch, want hah-bezorgen is centenwerk.

Levinson is waarschijnlijk niet de oorspronkelijke bedenker van de uitdrukking en het model, maar hij heeft wel een jaar of twintig het guerillagedachtengoed geventileerd, een achttal boeken geschreven en een lucratief opleidingsprogramma voor guerilla-consultants opgezet. Stel dat jij een impulsant-theorie ontwikkelt, daar een internationale business op stoelt, en over twintig jaar krijg je een mailtje uit Amerika van iemand die zegt 'wij gaan hier een eigen impulsant-schooltje beginnen' - zou je dan niet ook fijntjes op je auteursrecht wijzen? Volgens mij is het voor jou een fluitje van een cent om met een eigen term te komen; je hebt die bandwagon van Levinson helemaal niet nodig.

Je hebt waarschijnlijk meer gekletst dan geluisterd op school ;D In de traditionele opvatting is marketing-communicatie een stukje van marketing; de p van promotie. Marketing houdt zich ook met vraagstukken als distributie en productontwikkeling bezig. In theorie althans. In praktijk zie je dat 'marketing' bij veel bedrijven een soort ondersteunende functie is die zich vooral met advertising bezig houdt, soms wat events etc. Marketing fungeert dan naast sales, en soms zelfs onder sales. Zulke marketing heeft vaak weinig met productontwikkeling te maken. Ook wanneer 'marketing' zich vooral met reclame bezighoudt is dat vaak binnen een commercieel kader waarin de andere marketinginstrumenten al vast staan: product, distributie en prijs. Die volgorde is wel belangrijk. Eerst een leuk communicatieplan maken en pas daarna eens nadenken over zaken als product, prijs en distributie is... uh, een beetje stupide. Zo van: ik weet nog niet wat ik waar voor welke prijs ga verkopen, maar ik heb al wel een heel mooie website. Er zijn ook bedrijven waar imago zo belangrijk is dat communicatie voor alles komt. Noem dat voor mijn part een moderne opvatting. Is ook niet echt een startersaanpak. Hoe leuk je imago ook is; als daar geen handjes en voetjes aan gegeven wordt, blijft het toch gebakken lucht. Vandaar dat er eerst een tastbaar imago moet zijn opgebouwd voordat transfer mogelijk is. EasyJet wordt EasyEverything. Het duurt echter nog wel een jaar of tien voordat zo'n imago-centric bedrijfsmodel in het onderwijs doordringt. Dus tenzij je uit de toekomst komt, Kermie...

In massa-mailings (Readers Digest) wordt een respons-reet van 2% als stelregel gehanteerd. Wanneer echter alle op z'n plek past, zijn veel hogere percentages haalbaar. Ik heb mailings/surveys gedaan met een respons boven de negentig procent. Ook in B2B, bij topbedrijven. Voorwaarden: een zeer goed geselecteerde list, zelf adressen en namen + functies updaten, een goede bekendheid en reputatie van de aanbieder, een aantrekkelijk aanbod, een duidelijke boodschap, geen bullshit. Herhaal: geen boel shit.

Je kan met de beste intenties gaan mailen, het medium is geheel verziekt door mensen die miljoenen onzinaanbiedingen doen. Als je heel gericht mailt met een relevant verhaal, zal de irritatie wel meevallen. Maar als je lukraak adressen koopt van een harvester, dan vererger je het probleem. En dan loop je als internetmarketingadviseur het reële risico dat je afgebrand wordt in de vakpers. Niet doen dus. Zoek free publicity, je hebt toch een goed product? Ondersteun dat met wat gerichte reclame, een banner kost helemaal niks meer. Stuur je doelgroep desnoods een mailing. Email is armeluis-marketing.

Als je echt marktonderzoek doet voor jouw nieuwe diensten/producten zit je al heel dicht tegen marketing/sales aan. Me dunkt dat dan vast te stellen is of de eerste deals die je zelf afsluit ook te vertalen zijn naar een routine waar je iemand anders voor in kan schakelen. Dan is jouw vraag dus simpel te beantwoorden. Een heel ander probleem heb je echter wanneer jouw 'onderzoeken' niet werkelijk in het veld plaatsvinden. Dan moet je niet aan een verkoper denken, maar jezelf een schop onder de kont geven en met potentiële klanten gaan kletsen. Of zelfs met concullega's die iets vergelijkbaars doen. Je praat immers over potentie in de markt, maar die is pas reëel als je 'm zelf in omzet kan vertalen.

Starters die een pand van een kwart miljoen Euro als eigen vermogen inbrengen bij het verwerven van risicokapitaal, kunnen ook normaal betalen voor een leuke naam. Voor 500 euro krijg je 5 ideeën. 8)

Chief Eggsecutive Officer

naamsuggestie voor het incubator domain: Eggs Hell 8)

Misschien kan alpha-egg Zrski zich eens uitspreken over de markt die hij voor ogen heeft, de positionering daarin en de gewenste presentatie. Zo krijgt de gedachtenwisseling over Annediens vette tag en dubbeldooier, en het metal label van Christian wat ondergrond. Mijn mening: Annedien's eerste tag is lekker straats, de dubbeldooier leent zich voor een animatie - zit ook een link met Pong in (de oergame). Christians metal label is een stuk koeler, wat bij games past. Ook hier zie ik een animatie in de frisbee, een mooie spin. Bij alle drie kan ik mij wel een categorie games voorstellen. Algemeen: als verschillende game-concepts op zichzelf ook gelabeled worden, dient de company-tag ondergeschikt te zijn. Zeker wanneer Cutting Eggs slechts een byline krijgt. Misschien moet zo'n tag dan juist heel kaal zijn. Denk aan de red-tag van Levi's. Zomaar voor de gedachtenvorming noem ik bovendien het CE-label dat op voeding staat.