Ward van der Put

Link naar het oorspronkelijke artikel in Het Parool: 'Meeste winkeliers leven in verborgen armoede' Dit lijkt me een lastig te kwantificeren problematiek, omdat er verschillende economische trends op korte en lange termijn spelen. Ik kan me bijvoorbeeld nog goed herinneren hoe ik als klein jongetje met mijn opa boodschappen ging doen in het kruidenierswinkeltje van een nicht van mijn oma. Dat deed de hele familie, vertelde mijn opa me, omdat ze anders het hoofd niet boven water kon houden. Dat was begin jaren zeventig: de grote zelfsbedieningssupermarkt veegde kleine kruidenierszaken van de kaart.

Wil je af van al die aanstootgevende wijnproeverijen in je buurt? Of wil je wijn verkopen?

Het klinkt of je op je laatste tandvlees loopt… En dan zit er vast een voorgeschiedenis achter, die ook voor je financiering en toekomstperspectief relevant is. Kun je daarover meer prijsgeven? We missen nu een beetje het grotere plan achter het financiële plan, denk ik.

Hier is artikel 13 lid 2 van de Drank- en Horecawet van toepassing: De Koninklijke Slijtersunie schrijft daarover in haar blad Klare Taal (1e pagina van de PDF):

In mijn eerste VoF hebben we beslissingen vrij lang heel rationeel kunnen nemen. Dan maak je bijvoorbeeld samen een lijst met plussen en minnen en wordt je het binnen een paar dagen eens over de beste beslissing. Of je gaat scenario's doorrekenen in een spreadsheet en dan kun je aan de hand van wat er op de lange termijn onder de streep over blijft ook een goed onderbouwde zakelijke beslissing nemen. Totdat we inderdaad in de situatie belandden dat de een zich op de ene branche wilde storten en de ander liever op een andere branche. Daardoor werkten we niet meer met maar naast elkaar, alsof je twee eenmanszaken onder één gemeenschappelijk VoF-dak hebt. Dat leidt tot irritaties over en weer, omdat je de activiteiten en kosten van de ander eigenlijk niet ziet zitten. Bij ons leidde dat uiteindelijk tot een situatie waarin het leek of twee gescheiden echtgenoten beide de echtelijke woning maar niet wilden opgeven. Dan heb je eigenlijk alleen nog een kantoor samen, en toevallig ook een VoF, maar is de gemeenschappelijke basis weg. Als je er middenin zit, zie je het niet: de beslissing om geen beslissing te nemen, is ook een beslissing. En meestal geen heel goede beslissing.

Dat lijkt me een reëel gevaar. Je ziet al van mijlenver waar het gedonder dan waarschijnlijk over zal gaan: 2 × 100 km is ook ongeveer 2 uur per dag — en dan vindt de één dat werktijd en denkt de ander daar heel anders over. Probeer de bom die je onder de samenwerking legt zo snel mogelijk te ontmantelen. In dit topic vind je verschillende verstandige adviezen: breng die 19 cent per kilometer gewoon ten laste van het resultaat van de VoF (zonde om die fiscale ruimte niet te benutten), maar compenseer je vennoot met een iets hoger winstaandeel of iets anders, zoals een mooiere pc, meer vrije tijd of meer vakantiedagen. Dáár moet je samen uit kunnen komen.

Ja, als je dat doet, zie je vooral: cliëntvragen. Dat is vermoedelijk tevens de reden waarom we nu maar het halve verhaal horen.

Ik lees de vraag anders: kan de TS nog gebruikmaken van de kleineondernemersregeling als hij/zij de garagebox belast verhuurt als ondernemer en daarvoor dus een btw-factuur uitreikt? De site van de Belastingdienst zegt van wel, maar dan voor andere bedrijfsactiviteiten, niet voor de belaste verhuur:

Een A/B-splittest of kortweg A/B-test is een vereenvoudigde vorm van een statistische multivariaatanalyse. Dat klinkt ingewikkeld, maar het basisbeginsel is heel eenvoudig: leg je bezoekers twee versies van een webpagina voor (A én B) en analyseer daarna welke versie het beste werkt (A óf B). Ik deel de gemengde gevoelens over Google AdWords. Google AdWords heeft een vrij stijle leercurve: je moet tijd en geld investeren om te leren wat je doet, ander kost het je alleen maar geld. Sinds Google je bijstaat met persoonlijke accountmanagers en engineers, is dat echter wel fors verbeterd. Als Google je aanbiedt om je persoonlijk te coachen, zou ik dat aanbod wel aannemen.

De business case voor een webdeveloper is vrij eenvoudig: een ervaren webdeveloper is declarabel voor circa € 85 per uur, dus dan komt het vooral aan op (a) het aantal opdrachten/klanten en (b) het aantal uren dat je eraan werkt. Laat dat om te beginnen zien je in cijfers: verantwoord de herkomst van je omzet. Je bescheiden omzet in de aanloopfase suggereert dat je hetzij te weinig klanten, hetzij een te laag tarief rekent. Een weekomzet van € 250 kun je namelijk ook maken door wekelijks een ding in elkaar te flatsen en dat van de hand te doen via een deal-site die ik niet bij naam zal noemen. Parallel daaraan: je omzet vertoont een groei, maar waar komt die vandaan? Dat moet je opnieuw uitleggen. Je kunt namelijk weinig meer doen dan meer uren schrijven en/of je uurtarief verhogen. En daar komt een einde aan. Verder heb ik twee vraagtekens: • Je brengt een vervoermiddel van € 500 in en daar moet nog een investering van € 6.000 bij. Hoe moeten we dat lezen: je verruilt je goede fiets voor een derdehands auto? Waar heb je die voor nodig? Weg ermee. • Je hebt een computer met software ter waarde van € 3.000, maar daar moet nog € 6.500 bij? Ja, je moet een goede laptop hebben, maar voor het overige zijn bijna alle developer tools tegenwoordig gratis, dus hoe kom je op die verdrievoudiging?

In welke branche wil je beginnen?

Dan zijn ze 3 jaar te vroeg, want de ontwerper van het spel overleed in 1948. Althans, voor de Nederlandse wet geldt het auteursrecht tot 70 jaar na het overlijden van de maker; in andere landen is dat vaak 50 jaar, dus het zou import of iets dergelijks kunnen zijn.

Bij self-billing blijft de leverancier (dus je affiliate) verantwoordelijk voor de facturering. Dat geldt voor een eventuele btw-verplichtingen en voor alle factuurvereisten. Voor een btw-plichtige affiliate een factuur opstellen zonder btw gaat dus niet, want dan breng je de affiliate in de problemen — en dat kan een boete van enkele duizenden euro's opleveren. Je kunt in dit geval een compromis overwegen. (Denk ik, zeg ik er tussen haakjes bij, want een van de andere forumleden weet dat vast precies.) Je kunt een statement uitreiken met het tegoed van de affiliate, exclusief btw. Voor een niet-btw-plichtige particulier is daarmee de kous dan af (die kan er aangifte mee doen van inkomsten uit overig werk); de btw-plichtige ondernemer kan aan jou op basis van het statement een factuur uitreiken mét btw, die je op jouw beurt mag aftrekken als voorbelasting. Zo omzeil je twee complicaties: het bijhouden (en controleren) welke affiliates wel/niet btw-plichtig zijn en het deels op je schouders nemen van de factuureisen waaraan je affiliates moeten voldoen.

De schilder mag een andere schilder sturen als hij even niet kan schilderen, maar hier wordt mogelijk niet voldaan aan één of twee van de drie privaatrechtelijke criteria uit de Beleidsregels beoordeling dienstbetrekking Bijlage III: de arbeid moet persoonlijk worden verricht en daarbij is mogelijkerwijs toch sprake van een gezagsverhouding.

Google Translate heeft een nogal eigenzinnige variant van een 80/20-regel: het lijkt Nederlands, maar het is het niet. Kun je iets meer over jezelf vertellen?

Je moet eerst helder hebben of de reseller daadwerkelijk zelf verkoopt of slechts als affiliate prospects doorstuurt. En dat ook voor retouren, garantie, aansprakelijkheid en ander ongemak.

Daar zit inderdaad wat in. Je hebt "iets doen" heel breed genomen: van babyshower tot bedrijfsuitje en van trouwerij tot weekendje weg of een complete vakantie. Dat zijn nogal wat branches. Je denkt daarbij, naar mijn smaak, te instrumenteel: alles wat je zou kunnen doen en waarvoor je een offerte zou kunnen aanvragen, past op de site. Ja, technisch klopt dat wel, maar marketingtechnisch ligt dat moeilijker. Ik denk dat je meer bereikt al je de pr-tamtam niet richt op heel Nederland, maar je probeert eerst uit te blinken in een paar niches. Wordt bijvoorbeeld hét adres voor de allerleukste babyshower of dé niet te vermijden site voor iedereen die een bowlingbaan wil afhuren. Zoek dat soort gaten in je hele brede markt en klim dan in de telefoon.

... en dan zijn we weer on topic.

Ja, en mede dáárom bestaat er in inbound marketing een enorme aversie van reclame. Iedereen snapt ondertussen namelijk dat die tandpastaglimlach pure nep is: je komt er niet langer mee weg. En als het je niet meezit, werkt het nog tegen je ook: huichelaar, leugenaar, valse beloften, niet oprecht... En dus zoek je iets anders. Zo begreep ik de vraag van Annedien eigenlijk ook: waarom begin je aan die zoektocht en wat denk je daarmee op te lossen?

Vijf keer "niet meer met" klinkt als een verlies. Een verlies van wat dan? Jezelf? Dat zal het niet zijn: ik heb mijzelf op internet verloren ergens tijdens het lezen van de zoveelste Tien tips voor … Nee, dat is het niet. De kern is niet wat je bent of denkt te zijn, maar wat je voor anderen betekent of zou kunnen betekenen. Dat is de *klik* waarnaar je op zo'n moment op zoek bent: je zoekt niet jezelf, maar je zoekt de afspiegeling van jezelf in de ogen van een ander. In dat opzicht vind ik als marketingstrateeg (ja, je kunt dat studeren) de opkomst van inbound marketing fascinerend. En dan niet de meelopers die even Tien tips voor … erbij doen — nee, juist die niet! — maar de marketeers die begrijpen dat het mentaal omsturen van outbound naar inbound marketing een scherpe bocht van 180 graden vereist.

Het klinkt alsof je aan een backlinkprofiel knutselt, maar de toegevoegde waarde van backlinks in persberichten is beperkt en vooral van tijdelijke aard. Uniek zijn hoeft niet, maar onderscheidend zijn wel. In jouw geval helpt het waarschijnlijk als je inderdaad een naam opbouwt bij vakorganisaties en brancheverenigingen. Besteed daar je tijd aan: bel ze eens op om te polsen wat je voor hun leden zou kunnen betekenen. (En niet mailen, de blinde vlek van internetondernemers, want mail is spam, zelfs als je een hele dag aan die mail hebt zitten schaven.)

Zo'n geautomatiseerde vragenlijst per mail of webformulier vind ik meestal erg afstandelijk. (En als je een beetje kaas van onderzoek hebt gegeten, valt gauw op dat er vaak sturende vragen worden gesteld.) Het zijn je vaste klanten: praatje maken als je ze ziet of spreekt, dat levert je veel meer feedback op. En als je ze een tijdje niet hebt gesproken, dan is dat een mooie aanleiding om ze eens te bellen.

Met een centenveiling kan het inderdaad heel hard gaan — twee kanten op. (Waarbij ik me als developer afvraag wat de technische nut en noodzaak is om die 10 dagen offline te halen, maar gedane zaken nemen geen keer.) Volgens Tubantia was een naast familielid betrokken bij het faillissement. Ik begrijp wel dat je haar hier uit beeld houdt, maar ik neem ook aan dat je wel steun aan elkaar hebt als je in hetzelfde schuitje zit. Hoe het ook zij: sterkte! Off topic: Hans, Being There is dan een aanrader. :)

De blogpost kreeg (merkwaardig) een eerdere datum, namelijk 27 mei 2015, en staat nu hier: https://ictprivacyrecht.nl/beveiliging/wetswijziging-meldplicht-datalekken-en-boetebevoegdheid-cbp-daar-is-ie-dan/

Wij gebruiken inderdaad ook al jaren de vergelijkbare e-acceptgiro van TargetPay. Die kost ons slechts € 0,44 per transactie. Die e-mail versturen we natuurlijk zelf, met de PDF-factuur als bijlage. Beide bevatten een link naar de e-acceptgiro. Zo'n 80% van de B2B-klanten gebruikt die ook; de rest betaalt met een bankoverschrijving. Hoewel iDEAL duurder is, zie ik daarom wel de toevoegde waarde van dit systeem: het werkt bijzonder effectief, beter dan je misschien zou verwachten. Overigens is zelf dingetjes voor iDEAL programmeren nu ook weer geen innovatieve rocket science, dat ben ik wel met Peter eens. ;D