Erelijst

Bijzonder trots dat we een nieuwe (en enorm vernieuwende) machine mogen testen voor een topfabrikant; heb er even over geblogd. https://www.brandmerchandise.nl/testlocatie-voor-model-0-roland-dtg-printer/

Voor alle gedupeerden die op zoek zijn naar juridische hulp kan ik jullie mijn advocaat aanbevelen. Hij heeft de rechtszaak van mij, die in het artikel van FTM wordt beschreven, grotendeels gewonnen. Hij is compleet op de hoogte van alle ins en outs over IVB. Heeft alle bewijzen inclusief het zwartboek. Hele fijne man en erg goed in zijn vak. Hij heet Jan Willem Hijnen en werkt bij Dudink en Starink advocaten. http://dudinkstarink.nl/ Dit is niet om reclame te maken maar om andere gedupeerden op weg te helpen in hun strijd tegen IVB.

Hoi, ik ben de auteur van dit artikel. Vanavond komt er een uitzending hierover op EenVandaag waarin ik eea uitleg. Ook in die uitzending zit Laurens Lemmens, directeur van het IVB. Zeer benieuwd naar alle reacties. Heb je ook ervaring met de deurwaarders van het IVB? Ik kom graag in contact.

Van de week eindelijk een merkenrecht geschilletje gewonnen dat al een tijdje speelde. Onderwerp van geschil was een programma’tje genaamd Berryboot dat ik ooit heb geschreven voor het installeren van besturingssystemen op Raspberry Pi computertjes. Nadat een bekende harde schijven fabrikant belangstelling getoond had voor het meeleveren van een variant van deze software met een aantal producten, leek me het verstandig de naam als merk te deponeren. Dat had ik wellicht beter niet kunnen doen, want daarmee haalde ik een grote gigant uit zijn winterslaap, die in een grijs verleden ooit mobiele telefoons produceerde. Een blafbrief van een sjiek Amerikaans advocatenbureau volgde al snel waarin gesommeerd werd elk gebruik van de naam te staken. Heb nog geprobeert daarmee in overleg te treden, gezien onze activiteiten immers niets met mobiele telefoons van doen hebben, en we niet concurreren, maar dat leverde weinig op. Om hun woorden kracht bij te zetten, en te laten zien dat het menens was, was hun volgende schrijven vergezeld met een twintigtal uitspraken van andere rechtzaken die ze hadden gewonnen als bijlage. Klein detail: het waren vrijwel allemaal “default judgements” die ze niet hadden gewonnen omdat ze zulke goede argumenten hadden, maar omdat de kleine bedrijfjes waartegen ze geprocedeert hadden het gevecht niet aandurfde, en verstek hadden laten gaan. Na duidelijk gemaakt te hebben dat dergelijke tactieken niet zo heel veel indruk maakten, we geen verwarringsgevaar zagen en we zelf wel voornemens waren verweer te voeren, hebben ze uiteindelijk een oppositieprocedure bij het merkenbureau gestart. Dit lieten ze over aan twee advocaten van een Brussels advocatenbureau, dat te kennen gaf graag de procedure in het Frans te willen voeren. >;( Maar gelukkig heb je daarover als verweerder het laatste woord, en daar uiteraard niet mee akkoord gegaan. Ook in het Nederlands de procedure bij het bureau vervolgens helaas wel verloren. Dus toch maar even in beroep gegaan bij het gerechtshof, en daar wel gelijk gekregen. Bij de procedure bij het hof had de wederpartij overigens hun Brusselse advocaten toch maar weer ingeruild voor twee advocaten van een gespecialiseerd Nederlands kantoor, advocaat #5 en #6 in deze kwestie. Toch wel mooi dat je in Nederland -ook als kleine speler met beduidend minder middelen- ook een eerlijke kans maakt een dergelijke zaak te winnen.

OB en IB hebben hun eigen wetten en regels ... volgens de logica van de Minister van Financiën en consorten.

Het lastige is dat in de fiscale wetgeving vaak geen letterlijke opsomming met voorbeelden staat van wat er wel en niet mag, dus moet er een hoop geïnterpreteerd en toegepast worden door ondernemers, hun fiscaal adviseurs en ook door belastinginspecteurs en soms uiteindelijk de rechter. En die interpretatie is niet stabiel in de tijd, zoals Roel al aangeeft.

Ik ken maar heel weinig tandartsen waar de behandelstoel in de (bij)keuken staat. Ook zal de tandarts niet snel zijn prive toilet beschikbaar stellen voor zenuwpeesjes.. Ik durf met gerust hart te stellen dat alle tandartspraktijken aan huis zich in een als zelfstandig te kwalificeren werkruimte bevinden. Dat is dus ook precies de reden waarom jou nieuwsgierigheid niet zoveel nut heeft er zijn teveel uitzonderingen op regels die alleen toepasbaar zijn voor een bepaalde doelgroep. Remco je slaat een beetje door in je voorbeelden en daardoor maak hetl onnodig ingewikkeld. De basis gedachte achter de regel is een stuk minder complex, het zijn de fiscaal opportunisten die voor elke 100 euro interieur aftrek willen zoeken. Het probleem van niet aftrekbare inrichting beperkt zich tot IB ondernemers die uitsluitend vanuit huis werken. Zij hebben wat minder aftrekmogelijkheden dan ondernemers met een aparte werklocatie. De wetgeving of beter de uitleg / interpretatie van de wet is in de loop van 30 jaar ook meermaals verschoven. Heden ten dage leidt computerapparatuur nog zelden tot discussie of het zakelijk is of welk deel prive is, dat komt omdat 15 jaar geleden er heel vaak 1 PC in huis was die een paar duizend euro koste en die als een soort altaar in de hoek van de kamer stond en elk gezinslid zijn tijdsaandeel voor aanbidding ehh.. gebruik kreeg. Pa had vetorecht want hij moest nog werken op dat ding. Tegenwoordig zijn in een gezin met pa ma en 2 kinderen al snel stuk of 3 tablets en 2 of 3 (werk)laptops aanwezig. De discussie over "hoeveel gebruikt u de pc voor prive" is daarmee wel een beetje om zeep voor de zakelijke laptop. Voor "huisraad" incl bureaus geld dat het uitgangspunt tegenwoordig is dat vrijwel elk huishouden beschikt over een plek om ook werk te doen, bij de één is dat aan de keukentafel tussen de wasmachine en het gasfornuis En in een wat ruimer bemeten huis met een eigen werkkamer of een bureau in de (riante) ouderlijke slaapkamer. Kortom zowel loonslaven als ondernemers zullen thuis op enige manier een ruimte hebben om te werken zij het uitsluitend voor de priveadministratie of ook voor af en toe thuiswerken. Ergo elk huishouden heeft enige vorm van een werkruimte, dat is niet een extra kostenpost die alleen ondernemers hebben of dat daarvoor heel specifieke eisen aan gesteld worden. Om het geheel een beetje handhaafbaar te houden en discussie of de 2 kuipstoeltjes van ikea nu huisraad is of zakelijke zitmeubels voor de klanten zijn te voorkomen* is dus de kwalificatie "zelfstandige werkruimte" ontstaan met later de aanvulling eigen opgang en eigen sanitair omdat er toch weer linkmichels waren die in hun 3e slaapkamer een deur met slot zetteen zo'n zilver stickertje met zwarte letters "Kantoor" op de deur om zo alsnog voor aftrek in aanmerking te komen. Kortom je zult nu minimaal een garage of bijkeuken met eigen toegangsdeur nodig hebben om richting zelfstandig kantoor te komen (ontbreken van sanitair wordt je soms nog wel vergeven) Dus voor zzp-ers zonder kantoor (zzp-zk) is het helaas pindakaas alles waar je op kan zitten, liggen, hangen of in kan opbergen in je eigen huis zijn je eigen kosten. Als je graag je bureau en opbergkast wilt aftrekken moet je bij de buurman, of een kantoorpand, een kamertje huren. En alles wat je af en toe in je tas of achterin je auto stopt om naar klanten te gaan kun je wel aftrekken. * voorbeeld van de ikeastoeltjes die dicht bij een discussie komt die ik als boekhouder heb mogen volgen toen de regels nog wat minder scherp waren en een nieuwe klant een controle kreeg en zei: "er zitten echt alleen maar klanten in hoor inspecteur, ik vind ze echt niet lekker zitten, ik zit altijd op de bank, en mijn vrouw is er vies van al die vreemden die daar gaan zitten vind ze maar niks.."

Een tandartsstoel nagelvast in je tot werkruimte omgebouwde zolder- of slaapkamer ? Het bedrag maakt niet uit, wel de plek waar het staat. Wat betreft die kluis ... behoort tot de niet-aftrekbare inrichtingskosten ... tenzij het een mobiele en hanteerbare data- of geldkluis is. Nog meer meer voorbeelden ?

Het is fiscaal ook ingewikkeld... Een bureau, kast of lamp vallen wel onder de inrichtingskosten, maar computers en randapparatuur weer niet. Op die laatste zaken kun je dus in principe gewoon aftrekbaar afschrijven. Het maakt dan ook niet uit of het een desktopcomputer of een laptop is.

De kosten van bedrijfsmiddelen die benodigd zijn voor de uitoefening van het beroep zijn altijd aftrekbaar, ongeacht of zij wel of niet in een niet-kwalificerende werkruimte worden gebruikt of opgeslagen. De onderhoudskosten en inrichtingskosten van de werkruimte zelf zijn niet ten lasten van de zakelijke omzet aftrekbaar. Inzake het voorbeeld van Remco, behoort computer, beeldscherm en toetsenbord tot de zakelijk aftrekbare kosten. Dat geldt zelfs voor de bureaulamp als die inderdaad op locatie bij derden wordt gebruikt. Een bureau of een bureaukast is naar mijn mening wat moeilijker mee te slepen, maar het kan als dat naar de Belastingdienst toe aangetoond kan worden.

Eerlijk gezegd zou ik ook eens proberen, informeel, te achterhalen wat de andere ZZP-rij-instructeurs rekenen. Gewoon eens een afspraak (kopje koffie) met één (of meer) proberen te maken onder het mom van "kijken wat er allemaal bij komt kijken" en "hoe zij het geregeld hebben". Daar is helemaal niets mis mee. Je hoort dan ook gelijk over de pitfalls in je eigen gebied. Je weet dan gelijk wat zij allemaal geregeld hebben. En dan hoef je misschien niet direct te vragen wat hun uurtarief is (hoewel dat wel handig zou zijn ) maar je kunt er wel heel veel van leren.

Ik proef hier toch een 'werknemersbenadering' uit. Misschien is het een kwestie van terminologie (je gebruikt de term 'salaris'), misschien niet. Je moet niet berekenen wat je kwijt bent aan bedrijfskosten, en daaruit je uurtarief bepalen. Die berekening kun je nu slecht doen, je zult dingen vergeten, je zult tegen tegenvallers (en misschien ook meevallers) aanlopen. Je hebt geen morele plicht om te rekenen: kosten + gewenste verdiensten = uurtarief. Je moet als ondernemer andersom denken: wat wil/kan de rijschoool maximaal betalen (bijv: 75% van wat hij zijn eigen leerlingen in rekening brengt) en dan moet je berekenen of jij het daarvoor kunt doen, en of er dan nog wat marge voor tegenvallers overblijft. En misschien kom je dan tot de conclusie, als je 80% van de kosten berekend hebt: 'O yes, dit kan gemakkelijk uit, ik hoef die laatste 20% niet tot op de cent te berekenen want daar is gemakkelijk ruimte voor' of 'dit kan nooit uit, ik zal voor 5 of 6 euro per uur op pad moeten'. Het is verder ook niet belangrijk voor jouw klant welke kosten jij maakt/wenst te maken. Misschien wil jij voor je gemoedsrust wel verzekeringen die niet perse nodig zijn, of wil jij perse in een extreem veilige (en dus duurdere) auto lesgeven. Dat zijn jouw keuzes, en daar heeft jouw klant niets mee te maken (in termen van het uurtarief dat je ze in rekening wilt brengen). Of misschien in een sjieke auto (een porsche?), als de leerlingen daarvoor een paar euro per uur extra willen betalen. Je kunt het ook anders zien: die verzekeringskosten, net als de meeste kosten in jouw geval, zijn 'vaste kosten'. Die heb je, of je nu 500 uur of 2000 uur per jaar lesgeeft. Je kunt ook uitrekenen: hoeveel uur moet ik lesgeven per jaar om de geschatte vaste kosten te dekken, en hoeveel uur om er daarnaast nog een aantrekkelijk jaarinkomen aan over te houden. Volgens mij denk je (nog) niet als ondernemer. Maar ik kan het mis hebben, en dit is ook niet bedoeld als kritiek.

@Muggepuut: zakelijke verzekeringen zoals bedrijfsaansprakelijkheid en (zakelijke) rechtsbijstand vallen allemaal onder je bedrijfskosten en verlagen daarmee je winst. AOV valt voor een eenmanszaak niet onder bedrijfskosten: die verzekering sluit je privé. De premie is overigens wel volledig fiscaal aftrekbaar, als "uitgave voor andere inkomensvoorzieningen" in je aangifte inkomstenbelasting. Dit biedt voordelen en nadelen: Een voordeel is dat een AOV je bedrijfswinst winst niet verlaagt, maar je belastingafdracht wèl. Dat is goed voor je cijfers én goed voor de MKB Winstvrijstelling, die door de AOV premie niet wordt verlaagd. Een nadeel is dat alleen de premie fiscaal aftrekbaar is, en de kosten voor advies en beheer van je adviseur helaas niet (meer).

Nee.. het consumentenrecht zorgt dat de verhuurder (=professional) zijn zaakjes op orde moet hebben.. Zoals een garage zoeken die binnen paar uur een diagnose maakt en niet pas na zijn vakantie.. En ja, bij elke uitgifte en inname maak je met de klant een rondje om de auto voor zichtbare schades.. Zo'n versnellingsbakschade kan lastig te constateren zijn en de klant heeft ook een punt dat verkeerd schakelen niet tot grote schade zou moeten leiden.. Dus ja los van de gebrekkige afhandeling bij vaststelling van de schade zou dit altijd wel een discussie zijn geworden.. Ik huur 2 a 3 keer per jaar een auto en altijd lopen we om de auto. Waar ik mijn auto huur plakt ook stickertjes bij bekende schades.. dus ik weet als klant dat die schade mij later niet aangewreven wordt.. Als verhuurder moet je met dat soort dingen rekening houden en doe je dat niet dan moet je niet klagen over het recht.. Je kunt nalezen wat de rechten zijn en er zijn diverse branche richtlijnen waar je je aan kan houden of op baseren. Zodat zowel de consument als jij weet waar je aan toe bent..