bedenkerij / bert

Aangezien het in ieder geval duidelijk is dat je een startend bedrijf bent zullen ze dan wel willen weten of je de rekeningen kunt betalen. Aan jou kant moet je weten of ze kunnen leveren (en dus organiseren, overleggen, luisteren, ...) en voor welk bedrag. Bij wie ligt het risico? Kan het in delen worden opgeleverd? Bouw in ieder geval toets-momenten in. Wie gaat er testen en wie gaat eventuele gevolgen betalen? Wat als je iets wilt veranderen (request for change).

Je hoeft echt niet van te voren te melden hoe oud je bent. Voor contracten en zo heb je wel je ouders nodig (zij zijn immers verantwoordelijk voor wat jij doet), dus dat zul je eens moeten melden. Maar, euh... Hoe denk je dat die samenwerking eruit gaat zien? Ik bedoel; denkt dat bedrijf dat jij hen gaat inhuren? Of gaan zij jou inhuren, denk jij? Weten ze dat? Of kopen ze alleen jouw idee, hoop jij? Dat soort zakelijke dingen moeten natuurlijk wel duidelijk zijn. Overigens zou ik so-wie-so op bezoek gaan; er gaat niets boven direct contact. Je hebt ze aan de haak; dan nix meer vertellen over website, leeftijd of wat dan ook -- dat is een klassieke verkoop-fout -- totdat je bij hen op bezoek geweest bent. Als je idee erg waardevol is voor jezelf, wees dan voorzichtig. O ja... Zorg dat je weet wat je kunt (wat je leeftijd ook is). Er is niets zo vervelend als iets niet waar kunnen maken.

Kijk eens hoe het incassoburo zichzelf presenteert. Als ze van het type zijn die wel even het geld gaan ophalen, dan heeft het geen zin ze tot redelijkheid te bewegen. Zijn ze wat beter dan zullen ze hun klant meer objectief willen informeren over zijn kansen (het incassoburo kan niets doen zonder gerechtelijke uitspraak). In dat geval even bellen, dossier opsturen, en dan ben je er misschien vanaf. Maar... incassoburo's, advokaten en deurwaarders leven van andermans conflikten, dus grote kans dat dit geen zin heeft. Zorg dat je alles zwart op wit hebt. Als het een zaak wordt gaat alles via papier. Als je advokaten en deurwaarders dreigt te moeten gaan betalen wordt het minder leuk. Het is m.i. heel persoonlijk hoe je zoiets aan moet pakken. Het kan je veel energie kosten, maar je kunt je er soms ook lekker in uitleven. Mijn devies (maar ik ben geen jurist): blijf de nette burgerman, schrijf je argumenten zwart-op-wit aan de tegenpartij totdat je niets meer te zeggen hebt. Dan krijg je op een gegeven moment vanzelf een dagvaarding, of niet. Een advokaat is niet verplicht, maar er zijn altijd kosten; als je echt zou verliezen misschien duizend tot vijftienhonderd Euro voor de deurwaarder plus gerechtskosten. Gewoon de rekening betalen zal goedkoper zijn, zeker wanneer je ook je eigen uurtjes telt. Maar het is ook best een interessante casus, dus waarom niet de strijd aangegaan? :)

Heel algemeen gezegd is het niet goed wanneer iets waar meerdere mensen van afhankelijk zijn door één persoon gedragen wordt. Dat geldt niet alleen voor die open-source website. Ik denk dat ook menig ondernemer zijn of haar zaakjes wat dit betreft niet goed geregeld heeft. Denk aan failisement, onder de tram lopen, ... Dan heb ik meer vertrouwen in open-source omdat daar meestal een groep achter staat. Andersom, als zo'n site belangrijk wordt, dan moet je iets aan de organisatie ervan gaan doen, wanneer niemand anders dat doet. Het feit dat je dat niet doet geeft denk ik overigens ook de kwaliteit aan van open-source organisaties / -sites in het algemeen. Dit is de eerste keer dat ik van zoiets hoor. Wel vaker stopt iemand met een project maar dan is er meestal wel iemand die het overneemt of anders blijft de site tenminste nog vele jaren staan. De provider zal zeker een backup hebben. Als je er een beetje werk van maakt...? Is de cache van Google nog te plunderen? :D

Aandacht is essentieel. Neem je echter wat anders dan anonieme, bewegende blokjes, dan leidt het richten van je aandacht op maximaal 4 tot 5 zaken (inclusief jezelf en je eigen bewustzijn) in principe tot nieuwe aandacht en gedachten. De essentie van aandacht is namelijk dat ze verschuift. Het gebruik van aandacht is echter ook behoorlijk geprogrameerd in die zin dat je vanzelf je aandacht richt op dingen die met elkaar te maken hebben (verdichting). Breek je hier doorheen dan kun je tot nieuwe inzichten komen. Je kunt ook dingen buiten jezelf zoeken om dit te bewerkstelligen (zoals dit forum). Zowel teveel verschuiving als teveel verdichting maakt niet gelukkig. Uitvinders, kunstenaars en nieuwlichters zoeken hierin de grenzen op -- niet zonder gevaar, m.i. Alleen dat waar je je aandacht op richt kun je ineens onthouden. Zonder aandacht kun je ook iets leren maar dan moet je het vaker zien of doen. Toch onthoud je uiteindelijk dat laatste het beste. Sterker nog, alleen dat waar je je aandacht op richt kun je echt zien. We hebben de illusie dat we een heel beeld voor ons zien of dat we ons van onze omgeving bewust zijn, maar dat is niet waar. Dat lijkt alleen waar in een omgeving waarin we bekend zijn. Kijk ergens een paar seconden naar, neem een foto uit de krant bijvoorbeeld, doe je ogen dicht, en tel wat je zag. Pas wanneer je je afvraagt wat de kleur van de ogen van een eekhoorn is ga je die kleur (proberen te) zien. Wel eens een signalement door moeten geven aan de politie? Zelfde probleem. Maar elke zoveel seconden kan onze aandacht verschuiven, dus als we de tijd hebben kunnen we toch heel veel bewust zien en onthouden. Dat wil niet zeggen dat de omgeving geen invloed heeft. Want buiten de aandacht en het bewustzijn kunnen we heel veel "automatisch" -- ik houd me in hierover uit te weiden. Maar de oorspronkelijke vraag ging denk ik eigenlijk juist over aandachtstrekkers zoals telefoon en mail; de voortdurende verbondenheid van mensen met elkaar. Hinderen die het werk of het denken? Waarschijnlijk wel, ja. Want je aandacht ergens op richten vormt ook een soort achtergrondsaandacht van waaruit je denken zijn richting zoekt. Als dat steeds opnieuw moet opstarten...? Je kunt dit soms oplossen door gestructureerd te werken. Andersom betekent het opstarten van de gestructureerde aandacht vaak juist ook dat je het contact met de omgeving verliest -- al die telefoontjes die je nog moet doen! Sommige dingen zijn blijkbaar nogal goed in staat om onze aandacht op te slokken. Volgens mij zijn dat vaak de meer complexe problemen/uitdagingen? Maar wellicht dient de telefoon zich aan terwijl je voor andere zaken zelf het initiatief moet nemen -- memo's en todo-lijstjes kunnen dit overnemen. Aan de andere kant kunnen mensen juist samen tot veel meer komen. Een goede mailinglist, waar mensen de nettiquette nog kennen -- ondanks alle pogingen van Bill Gates om die om zeep te helpen -- is fantastisch. Puur hersen-technisch gesproken is er geen wezenlijk verschil tussen verbindingen tussen neuronen in iemands hoofd en buiten iemands hoofd oftwel tussen twee hoofden middels bijvoorbeeld geluidsgolven. Met andere woorden, een groep mensen vormt tesamen (min of meer) een brein op zich. Dat brein kan geestelijk gestoord of brilliant of iets daartussen in zijn. Dus... Als je weet wat je wil of moet en de mensen om je heen evenzo, en botst het niet al te veel, dan is veel contact geen probleem. Maar klopt het niet, dan is het net zoals met een (psychisch) probleem in je hoofd. Teveel regeltjes is dan bijvoorbeeld misschien net zoiets als wat psychisch gezien een neurose zou heten, wat leidt tot fixatie op onbelangrijke dingen om de echte problemen te ontlopen. Zo, wat een hoop woorden. En dat nog wel zonder bier ;D Dank voor uw aandacht :P

OK. Alleen zou ik het geen management-techniek noemen als wel een administratieve procedure -- het basiselement van elke bureaucratie ;D Administratieve procedures zijn inderdaad vaak waardevol, zolang je nog weet waarvoor ze ook al weer dienden en zolang je alle gevolgen overziet. Ik voorzie bijvoorbeeld dat je ook een "light"-versie van je procedure zult moeten invoeren omdat een klant soms bij wijze van spreken om een pakje kauwgom vraagt; als de verkoper dan de hele procedure gaat afwandelen... Of wat als het druk is bij de verkoop maar niet in de rest van je bedrijf en je procedure je zaken ophoudt? De consequenties van regels overzien is erg moeilijk en daarmee zijn ze zelden foolproof. Of misschien zijn ze welliswaar foolproof maar toch vooral foolish. :D Begrijp me goed; regels bedenken is ok, maar...

Ze zorgen foolproof voor discipline. :) Overigens begrijp ik je voorbeeld niet helemaal in relatie tot pokayoke. Bedoel je dat de verkoopafdeling niet iets mag beloven dat hun achterban misschien niet waar kan maken ???. Lijkt me triviaal?

Meertaligheid is een eitje bij de juiste http-server met content-negotiation, zoals Apache. Noem een bestand "index.nl.html" of "index.html.nl" en "index.en.html" of "index.html.en" en surfers krijgen vanzelf de taal voorgeschoteld die ze in hun browser hebben ingesteld wanneer ze om "index" of "index.html" vragen. Een vlaggetje toevoegen voor mensen die hun browser niet goed hebben ingesteld blijft m.i. nodig. En bij interne links zou ik om dezelfde reden ook de taal (in dit voorbeeld ".nl" of ".en") toevoegen. Zo heb ik het op mijn website gedaan. Voor dynamische gegenereerde sites (php bijvoorbeeld) bestaan libraries die sites eenvoudig meertalig maken. Het origineel maak je in het engels. Dan maak je een bestandje met daarin een tabelletje waarin je voor elke voorkomende zin (=string) een vertaling maakt. Dan gaat verder alles vanzelf. Zo simpel is het. Als ik website zou verkopen zou ik ook doen alsof het moeilijk is hoor ;D Dit laat onverlet dat het natuurlijk best ingewikkeld kan zijn om alle vertalingen synchroon te houden.

Zorgen dat één persoon voor iets verantwoordelijk is. Mensen met hun eigen shit laten werken. Dus niet een programmeur (of manager) iets laten maken waar anderen (of ondergeschikten) mee moeten werken. Wekelijkse vergaderingen waarin alle aktiepunten plus probleemeigenaren geëvalueerd worden. Dit kan ook middels, wat ik, "communicatie-databases" noem. Dat is, zeg maar, een open, voor iedereen inzichtelijk project management systeem. (cf. Het panopticon van Bentham en cf. Foucault over "discipline-" en "straf-technologieën". ;D) En voor mijzelf: Altijd een boekje en pennetje in de zak hebben. Als iemand mij iets vraagt schrijf ik het op, geef ik een inschatting van de tijd om (te besluiten) iets te doen en zorg ik dat iemand het nooit nog eens hoeft te vragen. Gelijkheid / eerlijkheid / oprechtheid zorgen dat mensen iets voor elkaar willen doen. Zonder dit zul je m.i. altijd overal achteraan moeten blijven jagen. Je kunt natuurlijk ook juist middels competitie en ongelijkheid de discipline stimuleren. Dat kost je bedrijf uiteindelijk meer geld, maar als je zelf ook graag flink in de pot wilt graaien dan moet je wel :P.

Ik heb wat eerste pogingen gedaan (niet dat ik iets te melden heb; meer uit nieuwsgierigheid omdat zelf op mijn site een eigengemaakte wiki gebruik). Automatisch aanmelden is niet gelukt maar ik heb nu middels ingrijpen van de beheerder toch een wachtwoord ontvangen. De wiki blijkt behoorlijk afgegrendeld te zijn. De meeste pagina's mag ik niet wijzigen, dus zo open is het niet --- misschien begrijpelijk, maar wel jammer (en volgens sommigen zou het dan ook niet echt een wiki zijn). Wat dan vooral ontbreekt is een link naar de beheerder van de pagina. Dat kun je bijvoorbeeld ook nodig hebben om een nieuwe pagina aan te mogen maken of om zelf het recht te kunnen krijgen iets te wijzigen. Zelfs als ik dat zou willen zie ik niet hoe ik nu iets toe kan voegen aan de wiki op een plek waar ik iets te melden heb. Ergo: Zet de boel echt open, vooral in het begin, want zo kan er niet veel gebeuren. Er is versie-controle, dus als je er een beetje op zit kan er niet veel mis gaan. Je kunt het ook iets meer "sociaal-technisch" oplossen door beheerders aan pagina's toe te voegen en mensen contact met hen te laten zoeken. Of je laat beheerders wijzigingen authorizeren (kan wel ingewikkeld zijn in een multi-user omgeving).

Ik kom ook, met NLP-beschermingsbril. 8)

In de bieb is ie nog wel te vinden. Je moet niet allergisch zijn voor NLP, vermoed ik: Titel: Structuur van de magie : een boek over taal en therapie / Richard Bandler, John Grinder ; [vert. uit het Engels Anna de Haas ; voorw. door Virginia Satir ; inl. door Gregory Bateson] Auteur: Richard Bandler 1949-; John Thomas Grinder Jr. 1940- Jaar: 1977 Uitgever: Baarn : Ambo Reeks: Basisboeken Vert. van: The structure of magic : a book about language and therapy. - Palo Alto : Science and Behaviour Books, 1975 Omvang: 220 p. : ill. ; 21 cm ISBN: 90-263-2016-7

Blijkbaar hebben we allemaal zo ons eigen idee over waar Terlouw om vraagt. Terlouw weet echt wel hoe je een brief op de bus moet doen. Maar als je bijvoorbeeld naar je klanten (m.n. B2C) zo'n nette factuur wilt sturen met een accept-giro onderaan, en dan ook nog alles op de goede plek ingevuld wilt hebben, en zelf geen computer-wizzard bent, dan is het best leuk wanneer iemand (of iets, c.q. software) dat voor je uit handen wil nemen. Enzovoorts. Nu zullen op dit forum misschien wat weinig digibeten zitten, maar ik kan me voorstellen dat hier een markt voor is.

Ik heb wel eens een fraaie, van alle gemakken voorziene, "air-conditioned" (=ook stofvrije) slaapkist bedacht, met o.m. een dome-vormig deksel om mooi muziek te kunnen luisteren, een hoop pluche, enz. Ik had er eigenlijk nog niet aan gedacht dat ik dan ook het dekbed overbodig kan maken. Leuk idee! :) Helaas hebben de meeste mensen ongemakkelijke associaties bij een slaapkist. Een kennis van mij heeft trouwens een kast gebouwd op zijn maat, die ooit eens zijn grafkist zal zijn---over "vooruitziende blik" en "weten waar de bal straks is" gesproken. :-\

Klittenband is niet zo fijn in de wasmachine (of denk jij bij klit (ook) aan iets anders :D ) Leuk idee. Iets voor de biotech-industrie ook; een zelfreinigend baterieën kweekje onder je bed waar het laken doorheen gaat. Hiervan afgeleid lijkt het me ook wel handig om een stok door de onder- en bovenkant van een onderlaken te kunnen schuiven. Dat kun je staand doen. Stok vastzetten en klaar ben je. Je zou ook het laken (of het hele matras) even boven de (ik dacht) 50 graden kunnen opwarmen om huisstofmijten te doden. 'k Heb hier wel veel ideeën over, maar mensen met geld hebben m.i. meestal wel de ruimte, en mensen met weinig ruimte hebben ook weinig geld. Ergo, geen bussiness. Simpel het bed opklappen kost toch een hoop (kast) ruimte. Volgens mij produceert een mens 's nachts vrij veel stof. Een hoogslaper is dan niet zo handig, want het stof dwarreld overal op neer. Zelf heb ik jarenlang een bed gehad wat ik onder een toneeltje kon schuiven, maar dat past in weinig ruimtes. Ik heb ook een ontwerp om dit effect te bereiken zonder toneel, zeg maar vanonder uit de linnenkast. In een nieuw huis zou ik een bed en kastruimte in de vloer maken, met allemaal dekseltjes die je open kunt klappen. Daar kun je tegelijk ook een stevige, dragende vloer mee maken met een heel grote overspanning. Denk ook aan drijvende woningen in de vorm van een schotel. :)

Grappig...: Ik heb wel eens met het idee gespeeld om zo'n dienst op te richten, maar heb me later toch bedacht. Mijn idee was geweest middels eenvoudige webformulieren automatisch brieven te laten maken die netjes gezet zijn (dus geen Word-documentje), eventueel met service in de vorm van nacontrole, enz. Een brief naar Verweggistan zou ik dan bijvoorbeeld ook daar op de bus kunnen doen. Probleem is dat je zo moeilijk aan allerlei huisstijlen kunt voldoen, maar je kunt wel lage prijzen (of hoge marges) rekenen. Als er toch echt klanten voor zijn dan ga ik me nog eens bedenken :)

Zomaar een associatie: EGOlf en ECOlf waarbij je grafisch met de G en C kunt spelen. Met EGO ben je in ieder geval niet oubollig.

Kijk eens naar de Canon-pixma serie. Een jaar geleden vond je daar dat de beste qua kwaliteit en de goedkoopste in gebruik qua inktjets. - - - hik - - - oeps! - - - waarom is het bier nou weer op ? ---

Kom vooral eens langs, wanneer je rijk geworden bent, en de Bahama's en zo meer je gaan vervelen :)

Ik vind de arrogantie van de schrijver, Paul Graham, wel leuk. Over hoeveel mensen hij nodig heeft om van Buffalo een "start-up hub" te maken: "Probably just thirty, if I could pick them". Zou het verhaal ook opgaan voor Nederland? Gaan rijke Nederlanders, zelfs rijke nerds, met arme nerds samen iets leuks doen? En lekker hard werken dus? Arme nerds die werken wel, maar verder...?

Dentist geeft een leuke draai aan het hele gaming idee. Nog leuker wordt het met het idee van Decartes om elkaar ook tegen te komen. Ik was ooit erg gecharmeerd van ideeën/theoriën over leren door spelen, zoals die van Moreno --- sterker nog, dat heeft mijn studie-keuzes bepaald. Wat me erin aantrok was o.m. het idee dat (jonge) mensen in spel allerlei rollen kunnen uitproberen en daardoor kunnen leren zichzelf te zijn. Ook leren mensen met andere mensen/dieren/dingen om te gaan door ze na te doen (identificatie). Dat is iets essentieel menselijks. Bijvoorbeeld, door een leeuw of auto na te doen leert een mensenkind hoe die leeuw of auto te overwinnen / in zijn macht te krijgen / ermee om te gaan. Dat doen alle kinderen. Volgens mij doet een uitvinder dat typisch ook; je wordt het probleem en daarmee overmeester je het. Nu doen mensen zich op het internet vaak ook anders voor dan ze zijn, maar dat is niet altijd spel. Het zou juist leuk zijn er spel van te maken. Doe maar eens alsof je ondernemer bent, bijvoorbeeld. Maar ik vind dat, wanneer het om educatie gaat, je elkaar dan ook moet ontmoeten, want anders komt het toch niet echt onder je schedeldak vandaan om ergens te landen. Over spelen gesproken is er natuurlijk ook nog die buiten Nederland erg beroemde Nederlander Huizinga), en zijn boek "Homo ludens" ("De Spelende Mens") uit 1938: Ik vond op het Internet nog Huizinga's IMHO erg mooie definitie van spel: Nog een VPRO-documentaire getiteld "Homo Ludens" die je niet wilt missen, met in de hoofdrol Brian Sutton-Smith: spel is om te spelen; om plezier te maken; om het leven te veraangenamen.

Ik heb alles door elkaar gelezen geloof ik; ik zie nu dat je verhaal over venture capitalists inderdaad in drie delen is. De relatie tussen venture capitalists en jonge bedrijven (zie quote) is me nog niet helemaal duidelijk, maar moet ik nog ff de tijd voor nemen.

Ik vermoed dat de koepel het prettiger zou hebben gevonden wanneer ze hadden moeten betalen, want dan zouden ze het gevoel gehad hebben de macht te hebben om de stekker eruit te kunnen trekken wanneer het hen niet zou bevallen. :-\ ;D

Heel interessant, net als al je andere essays. Ik begin wat kleine oogjes te krijgen van al het lezen, maar volgens mij heb je hier niets gezegd over hoe je met venture capitalists in aanraking komt. Waar ik ook wel nieuwsgierig naar ben; ze investeren in jonge bedrijven, maar het zijn vaak dochters van banken, oftewel, ze nemen risico's die die banken niet willen nemen?

Ben me nu aan het oriënteren op een oplossing via een BV. Stel dat voor de oprichting daarvan het nodige voorwerk is verricht, goodwill, geld, enz. wordt ingebracht, enz. Op basis daarvan zou je dan aandelen kunnen verdelen. Stel dat iemand binnen zo'n bedrijf dan opnieuw een innovatie inbrengt die geld blijkt op te brengen. Kun je dit dan waarderen door diegenen die zich hiervoor hebben ingezet in aandelen te betalen? Wat ik a.h.w. zou willen is dat mensen voor hun transpiratie iets uit de pot krijgen en voor hun inspiratie aandelen --- en uiteindelijk bij een buy-out natuurlijk ook weer centjes voor de aandelen. Is dit een idee? --- 'k Weet er nog weinig van maar ben me druk aan het inlezen over BV's Als ik het goed begrijp zijn met een BV de "transpirerende" aandeelhouders ook loonslaaf, met alle gevolgen van dien. 'k Weet niet of ik daar heel blij mee ben, maar enfin...