kuifje

IK krijg best wel regelmatig facturen waar meer dan 1 rekeingnummer op staat. Waarschijnlijk nog met de 50 jaar oude gedachte dat als je rekeingen hebt bij meerdere banken, je je klanten een dienst bewiijst, omdat ze kunnen kiezen.

Ik heb inderdaad wel eens de uitspraak gehoord, waar ik het wel mee eens bent, dat je weleens verliest door mensen te vertrouwen, maar dat je er in het algemeen meer mee wint. IK kruip ook altijd graag in de huid van de andere partij. Het is makkelijk te zeggen, vanuit je eigen standpunt, dat het duidelijk is wat er overeen gekomen is, maar is dat wel zo? Er is vaak een kennisverschil (anders zou de klant niet bij jou komen) en er kan dus heel gemakkelijk een misverstand ontstaan. Ik kan me heel goed voorstellen (zonder de details te kennen) dat de andere partij dacht dat er aan de hoofdopdracht dik verdiend was, en dat het extra werk wel meeviel/klantenservice was, en dat dat met een kistje wijn mooi beloond zou zijn. Als er dan een factuur van 6000€ uit de lucht valt is dat wel even schrikken.

Ja, natuurlijk was iedereen ooit groen, en daar is niets mis mee. Maar ik kan niet weten of jij het ondernemerschap ambieert, of dat je liever werknemer blijft (en dus waarschijnlijk relatief groen blijft in ondernemerszaken). Wat er gesteld wordt door de andere partij moet je met een korrel zout nemen. Misschien is dat in hun ervaring zo, en hebben ze al vaker op die manier deals weten te maken, en misschien is het gewoon bluf. Er is geen harde regel voor. Het komt allemaal neer op: wat is je realistische toekomstige winst en wat brengen beide partijen in qua kennis, ervaring en geld. Daar zou je een rekensom op kunnen loslaten en dan kom je op een 'eerlijke' deal. Wat let je om een bij een of twee andere mogelijke investeerders/samewerkingsparners te peilen naar hun interesse, dan weet je al iets meer?

Tja, in alle eerlijkheid: als je zelf redelijk groen bent in dit soort dingen, hoe groot denk je dan dat de kans is dat je er zonder serieuze hulp een succes van kunt maken? Met andere woorden: misschien is 25% van iets groots over een paar jar wel meer waard dan 100% van iets kleins... De onderhandelingstips van Piet Rol zijn nuttig, maar je moet eigenlijk nog een stap eerder gaan zitten: Wat wil je zelf? Een stabiel inkomen als werknemer met een mooie vergoeding voor je eerdere werk ? Een succesvol bedrijf als ondernemer met de risico's en mogelijke winsten die daar aanhangen?Iets er tussen in? En hoe ga je dat bereiken? Alleen? Met hulp van je huidige werkgever? Met hulp van een ander? En heb je nog geld nodig voor de verdere ontwikkeling? Hoe ga je daar aan komen? Pas als je dat weet kun je beoordelen of het aanbod van je werkgever redelijk is. Zoals het er nu naar uitziet, krijgt je bedrijf voor de 75% die je opgeeft commerciele en operationele steun, en, vergeet dat niet, een gratis technisch ontwikkelaar: jezelf (je wordt immers betaald door baas). (maar hoe lang eigenlijk?) 75% klinkt als veel, maar of het inderdaad te veel is, of misschien wel heel redelijk is, hangt af van de precieze omstandigheden.

Via Idepot is er niets beschermd. Dat is een groot misverstand. Je kunt alleen bewijzen dat je het product al had op een bepaalde datum, maar daar krijg je geen rechten door. Een ander mag het dus gewoon namaken. Een geheimhoudingsverklaring is dan inderdaad de enige juridisch goede oplossing. Alleen is de vraag.... wil de andere partij dat wel? Je kunt dat niet afdwingen. Wat ook een mogelijkheid is, is om toch vrij met speelgoedproducenten te gaan praten. Ik heb er wel eens zijdelings mee te maken gehad, en toen de indruk gekregen dat de meeste kleinere speelgoedfirma's best eerlijk zijn. (Ze hebben gewoon geen zin in gedonder, en bovendien willen ze de ideenhebbers te vriend houden: Als jij 1 goed idee hebt, heb je er misschien nog wel 10)

Ik weet alleen hoe het een paar jaar geleden was: Als je officieel in NL woont mag je niet in een auto met een buitenlands kenteken rijden: Belastingontduiking van de BPM, serieuze boetes (vele duizenden) Er is/was een uitzondering als je een auto van de zaak van een buitenlandse werkgever had, maar daar heb je niet veel aan, want daarmee mocht je dan wel in NL rijden, maar alleen de normale route werk-thuis. En het zou ook nog eens zomaar kunnen dat je verzekeringstechnisch in de knoei komt. Als de verzekeraar merkt dat jij op een ander adres woont dan wat je opgegeven hebt, zelfs in een ander land, dan kunnen ze wel eens moeilijk gaan doen. En als dat om een scahde van 500€ gaat gaan ze er niet achteraan, maar als ze een miljoen moeten betalen (bijvoorbeeld: een ongeluk met als resultaat: fietser voor de rest van zijn leven in een rolstoel) gaan ze echt wel kijken of ze daar niet onderuit kunnen/of dat kunnen verhalen op jou. Er is denk ik geen andere mogelijk dan in onderhandeling te gaan met je leasemaatschappij over een vervroegde opzegging van het contract. Misschien heb je geluk en is er een ontbinding in het contract voorzien op basis van emigratie. Heel misschien is het een internationale maatschappij die iets kan regelen en de auto overzetten op NL kenteken (maar dat zal hoe dan ook geld kosten). Verhuizen kost nu eenmaal geld, en internationaal verhuizen (al is het 'maar' BE-NL) kost nog meer. Dit is gewoon een van de kosten van verhuizen.

Met zo'n bedrag lijkt het me dat je wel een paar duizend Euro aan een financieel adviseur kunt uitgeven. Of ga eens praten met je eigen bank. Of misschien beter nog... doe beide. Het ligt er namelijk helemaal aan wat je wilt (rentenieren of beleggen of verder ondernemen) en of je vrouw wil of kan werken, en hoeveel hypotheek er nog openstaat, en hoeveel er moet overblijven (in maandelijkse uitkering en/of in vermogen) voor je gezin als er iets misgaat met jou (we hopen dat dat niet gebeurt, maar tegen de tijd dat je kinderen echt op eigen benen kunnen staan ben je al bijna 80, en er zijn best veel mensen die dat niet halen, laten we realistisch zijn), hoeveel pensioen er is opgebouwd, etc. Je zit in principe comfortabel genoeg om ongeveer iedere voorzienbare situatie te weerstaan.... als je geen stommiteiten uithaalt.

AVG-gewijs zal dat niet meer als opt-in tellen omdat zoiets LANG NIET specifiek genoeg is (aan welke bedrijven wordt het gegeven (en wordt gecheckt of die AVG compliant werken?), voor welke doeleinden wordt het gegeven (en houden die bedrijven zich daaraan), hoe lang worden de gegevens bewaard, hoe kun je na een week vragen dat die gegevens weer verwijderd worden?)

Storm in een glas water, als je het mij vraagt. Octrooi: lijkt me onwaarschijnlijk, dat is quasi-onmogelijk op een user interface (wegens een gebrek aan een technisch effect van een userinterface). Bovendien, jij hebt er kennis van kunnen nemen, en je bent (neem ik aan) niet gebonden tot geheimhouding. Daarmee is de uitvinding al openbaargemaakt en is de uitvinding (als die al octrooieerbaar zou zijn in principe) niet meer nieuw, en kan er dus nooit een geldig octrooi op verleend worden. En als het code betreft zou er inderdaad auteursrecht op kunnen zitten, maar dan alleen op die precieze code. Dus dan is het zo zoals Branco zegt. Het zou heel misschien nog kunnen dat er auteursrecht zit op de layout van de schermpjes, maar dat is ook al vergezocht en daar kun je waarschijnlijk wel om heen. VErder is het volgens mij zo (maar weet ik niet zeker, te checken) dat het intellectueel eigendom van studenten in het kader van hun schoolwerk normaal gesproken bij de school ligt. Dus het kan ook nog eens zomaar zijn dat de student helemaal geen partij is in dit verhaal. Kortom....tenzij er een bijzondere set van omstandigheden samenkomt, is de student gewoon aan het bluffen, en weet zij van IP nog niet de beginselen.

Sommige gezinnen zouden gebaat zijn bij meer overheidsbemoeienis, sommige bij minder. Ik pleit zeker niet voor het afschaffen van bescherming, en er is ook nog wel iets te zeggen voor het uitbreiden van bescherming, maar hele of halve oplichters kom je in alle aspecten van het maatschappelijk leven tegen. Voor mij is de oplossing niet dat de overheid iedereen als een grote broer bij hand neemt, maar dat mensen weerbaarder worden tegen dubieuze figuren. Alleen mensen die meer dan gemiddeld kwetsbaar zijn (waaronder kinderen) moeten bijzondere bescherming genieten. De rest moet zijn eigen boontjes doppen binnen de (naar we mogen aannemen) eerlijke en gebalanceerde wettelijke grenzen die door de overheid gecreeerd zijn. Of het huidige niveau van bescherming goed is, en hoever het zou moeten opschuiven in welke richting, is een persoonlijke opinie. Ik wilde alleen aangeven wat het nadeel is van meer en meer en meer overheidsbescherming.

Omdat bescherming op een gegeven moment betutteling wordt!

Je hoeft je niet te verdedigen, of aangevallen te voelen, want dat is absoluut niet mijn bedoeling. Het is geen kritiek op jou. En inderdaad, als ze beginnen met uitdagen, dan zal ik me ook getriggerd voelen en neem misschien ook wel niet-rationele beslissingen. Ik kan me goed voorstellen dat dat bij jou zo was. Iedere ondernemer maakt daarin de keuzes die het beste bij zijn/haar karakter passen. Ik ben een softie, wat dat betreft. Maar ik selecteer mijn klanten om die reden in een eerdere fase, voordat ik aan een opdracht begin. Ik realiseer me ook dat dat lang niet altijd voor iedereen kan, dus wat dat betreft heb ik geluk (of zakelijke keuzes gemaakt die bij mijn karakter passen, zo kun je het natuurlijk ook zien).

Ja, je hebt gelijk, dit is nu eenmaal de procedure zoals die in onze samenleving gebruikelijk is. En ja, wellicht is het zijn eigen schuld, rationeel-juridisch gezien, en had hij door andere keuzes de schade kunnen voorkomen of beperken. Maar is het daarom maatschappelijk zinvol, die laatste 7 of 8 stappen? Kosten maken door inschakeling van een groot aantal professioneel betrokken (rechtbankpersoneel, deurwaarders etc) die nooit terugverdiend gaan worden? De fietsen van de kinderen voor oud-ijzer verkopen? De eettafel als brandhout verkopen? Wie er dan ook voor verantwoordelijk voor mag zijn maakt niet uit, het is gewoon economische waarde vernietigen, en daarom zinloos. Als iemand door rood fietst, geef je ook niet extra gas in je auto onder het motto 'eigen schuld'. Zoals ik al aangaf: Er zijn mensen (en best wel veel, volgens mij) die slecht in staat zijn de juiste, rationele keuzes te maken in onze complexe samenleving. (en ja, die mensen hadden 10 of 20 of 30 jaar geleden beter onderwijs moeten krijgen, en ja, die zouden ondersteuning moeten krijgen, maar daar is het geld niet voor). En je kunt je best voorstellen (ik wel, in ieder geval) dat als als dat soort mensen eenmaal bij jouw vierde of vijfde stap zijn en het geld niet hebben, dat ze dan de rest van de stappen maar machteloos over zich heen laten komen.

Dat bestelde goederen en diensten inderdaad betaald moeten worden, en dat iederen zelf veranttwoordelijk is voor zijn keuzes, daar ben ik het helemaal mee eens. (Hoewel er ook mensen zijn die gewoon ongeschikt zijn, door wat voor reden dan ook, om hun eigen leven te managen, om de juiste keuzes te maken) Ik heb vooral weerstand tegen de laatste stap, gedwongen inboedelverkoop. Het laatste beetje spullen dat mensen hebben, en het laatste beetje waardigheid, wordt letterlijk van onder hun lijf verkocht. En wat brengt het op: Meestal niets, op zijn best enkele procenten van de nieuwwaarde, nog niet genoeg om uit de schulden te zijn. Wat een verspilling. Wie wordt daar nu beter van? De schuldeiser heeft het grootste deel van zijn geld nog steeds niet, de schuldenaar zit nog veeeeeel dieper in de problemen. Alleen maar om als afschrikking voor anderen te werken? Dat wil er bij mij niet in. Inboedelverkoop is gewoon menselijk heel triest, en economisch een grote vernietiging van waarde. Ik kan daar (in het algemeen) geen voorstander van zijn.

Ja, in theorie en in principe heb je gelijk. Maar aan de andere kant... een kat in het nauw maakt rare sprongen. Er zijn genoeg mensen die onder stress rare, irrationele, domme, beslissingen nemen (of zelfs ook al zonder stress!), zoals dingen bestellen die ze niet nodig hebben en/of naar verwachting niet kunnen betalen. Moet ik profiteren van de domheid van anderen? Moet ik proberen de laatste cent te krijgen omdat het kan? Mijn persoonlijke mening is: nee

Eerlijk, ik zou mezelf niet in de spiegel durven aankijken als ik dat zou veroorzaken. Zo'n klant mag dan nog een enorme klootzak zijn, maar hij heeft er (normaal gesproken toch) ook niet om gevraagd om in financiele moeilijkheden te zitten. En met het verkopen van een inboedel en het inhouden van loon worden ook zijn partner en kinderen getroffen. Ik weet dat facturen betaald moeten worden, en dat het systeem nu eenmaal dat als finale consequentie heeft, maar ik wil die consequentie niet op mijn geweten hebben (en al helemaal niet voor 15€).

Nou, ik kan me goed voorstellen dat de activiteiten van die helicopterpiloot of die Noord-Korea reiziger of die IT-er ook buiten de standaard zakelijke paketten vallen. En sowieso zitten in hun verzekeringen (ongetwijfeld) grote componenten die eigenlijk beter als beroepsaansprakelijkheidsverzekering/bedrijfsaanprakelijkheidsverzekeringen kunnen worden gezien, en niet als standaard reisverzekering (medische kosten + een paar duizend Euro diefstal/verlies). Het is natuurlijk niet eerlijk om dat te vergelijken met een pure consumentenreisverzekering. En die anderen....pff, een paar tienduizend Euro aan materiaal, daar kan dan wel een aanvullende module voor verhoogde materiele schade voor afgesloten worden, als ze dat willen. Behalve een verhoogde schade bij diefstal/verlies is er niets anders aan het risicoprofiel van een model of een visagist, dan aan een brave toerist. Ja, het aantal dagen dat ze reizen is verschillend... Maar dat is alleen een argument als je het over een doorlopende reisverzekering hebt (maar die beschouw ik niet als de norm, maar misschien heb ik het mis), want ja, dan is 250 dagen reizen natuurlijk wel een beetje misbruik maken. En dat verschillende landen verschillende risico's met zich meebrengen geloof ik ook meteen. Maar ook dat is geen argument, je moet dan natuurlijk een consumentenreisverzekering voor dat land en een professionele reisverzekering voor hetzelfde land met elkaar vergelijken. Waar het mij om gaat: als de zzp-er tevreden is met de dekking die een consumentenverzekering biedt, waarom mag dat dan niet van de verzekeringsmaatschappij? Als een zzp-er tevreden is met een inkjetprinter van 60 Euro vraag je hem toch ook niet om een laserjet van 500€ te kopen?

Ik weet wel dat verzekering contract-gebaseerd zijn, en dat er alleen gedekt is war er expliciet is overeengekomen om gedekt te zijn, maar als ik mijn zzp/comsumentenpet opzet, vraag ik me af.... waarom in hemelsnaam? Hoeveel mensen gaan er wel niet op vakantie en doen dat met hun dronken kop allerlei rare dingen (balkonrand, vechtpartijen), of huren met een nuchtere kop een afgeragd onveilig brommertje, of gaan zwemmen waar er sterke stromingen zijn etc. Bovendien, het grootste deel van de medische kosten worden gedekt door de EHIC kaart. Is het risicoprofiel van iemand die zakelijk gaat, of iemand die op vakantie gaat, nu echt zo verschillend dat ze daar onderscheid in moeten maken?

Je hebt na een volle dag nog geen antwoord gehad. Dat verbaast me niets, want je vraagt nogal wat. IK denk dat als je een gespecialieerde jurist moet betalen dat, je minimaal op 1500 € moet rekenen, en misschien wel meer dan 5000€ om een goed en volledig antwoord te krijgen. En dan zul je nog geen zekerheid hebben. IK doe maar een gedeeltelijke poging De tool kan zowel door een octrooi (patent) als door een model (registered design) beschermd zijn. Die kunnen beide op naam van Thera Cane staan, of van iemand anders met wie Thera Cane een deal heeft. Je ziet al wel in dat alleen het zoeken van welke IE rechten er zijn al een behoorlijke klus is. En dat kan (zal) ook nog eens land per land verschillen. En dan hebben we het nog niet over de interpretatie....dus of jij mag doen wat je wilt. ' Ik denk dat de tool als eerste is uitgevonden door Thera Cane.'. Wel, dat lijkt me een van de eerste dingen om uit te vinden. '1) Waarschijnlijk kunnen de andere merken hetzelfde tool als de Thera Cane verkopen, anders zouden niet zo veel bedrijven dat doen.' Mogelijk, maar het feit dat ze doen wat ze doen zegt niets over of het mag. Wie weet zit Thera Cane ze op de hielen? Wie weet hebben ze een deal met Thera Cane? Wie weet doen ze gewoon wat ze doen totdat het misloopt? 'Wat ze denk ik niet mogen is precies hetzelfde design te gebruiken als de Thera Cane. Klopt dat?' Dat kan niemand zeggen zonder grondige studie van de IE situatie. En die kan (zal) ook nog eens land per land verschillen. Als Thera Cane bescherming heeft mag dat inderdaad niet. Anders wel. En als Thera Cane matige bescherming heeft... wel dan zit het er tussenin en hang het heel erg van de precieze situatie af. '2) Als ik het goed heb mag ik niet een product op de markt brengen met precies hetzelfde design als de Thera Cane en het een eigen merk te geven?' HEt is best mogelijk dat dat wel mag, dat hangt van hun bescherming (IE rechten) af. 'Of moet ik dan een iets andere uiterlijk hebben?' Misschien is dat genoeg om inbreuk te vermijden, misschien niet. dat hangt van hun bescherming (IE rechten) af 'Of misschien is de Thera Cane alleen beschermd in de US en mag ik in Europa hetzelfde design gebruiken zonder er (in de toekomst) in problemen mee te komen?' Dat is mogelijk, dat hangt van een analyse van hun IE rechten af. '3) Hoe kan ik erachter komen of de design van de ''Selfie massager'' en ''Body Back'' merk ook beschermd zijn?' Ook voor die modellen een opzoeken welke IE rechten er zijn, in de landen die je interesseren. 4) Alibaba verkoopt een design, zie collage, die ik niet eerder heb gezien op Amazon. Zou het legaal zijn om dit product hier in Europa op de markt te brengen? Misschien wel, misschien niet, hangt af van de IE rechten die ze hebben, en die anderen ook hebben. OM toch op een positieve noot te eindigen: Het is heel lovenswaardig om eerst goed uit te zoeken of iets mag. Maar daar zijn limieten aan. Om het heel zwart-wit te zeggen: zolang je geen concrete redenen hebt om aan te nemen dat iets niet mag, en zolang er geen bedragen mee gemoeid zijn die levensveranderend zijn voor jou, is het risico eerder beperkt en te beschouwen als normaal ondernemersrisico.

Het lijkt me toch dat 'een belang opbouwen in een gerelateerd bedrijf' heel gemakkelijk als zakelijk kan worden verantwoord binnen het zeer normale zakelijke lange-termijn doel om een leidende speler in die sector te worden.

Interessante reacties. Ik zie niets in de buurt komen van mijn grootste nadeel: Verantwoordelijkheid voor letterlijk alles. Alles moet je kunnen, of uitbesteden, maar dan nog blijf je verantwoordelijk. Hypernerveus wordt ik daarvan. Ook voor dingen waar je je moreel niet verantwoordelijk voor voelt, of waar je niet verantwoordelijk voor wilt zijn. Ik noem maar eens een paar dingen: -AVG compliance van subcontractors -kantineafval sorteren door werknemers -het juiste waarschuwingsteken op een natte vloer -sneeuwvrij maken van de ingang, en juiste instructies aan werknemers hoe ze zout moeten strooien en het voorzien van persoonlijke beschermingsmiddelen daarvoor, en instructies dat ze het zout niet op hun eten mogen doen. -auteursrechtinbreuk van een foto op je website -een eerste-hulp doos -een ontruimingsplan -containers die vaststaan in transit wegens een of ander vaag formeel documentje dat ontbreekt -boekhouding, btw aangiften etc -zaken rondom bestuurdersaansprakelijkheid. Als je het niet goed doet zit voor je het weet je gezin zonder onderdak en zonder eten. Je wilt gewoon lekker ondernemen, je ding doen, beetje winst maken, natuurlijk eerlijk en ethisch en zonder anderen schade te berokkenen, maar je moet er, verplicht, zoveel dingen bij doen, zoveel hokjes aanvinken, door zoveel hoepels springen, dat het soms gewoon niet leuk meer is.

Dat is helemaal niet zo'n gekke gedachte. Dat heb ik ook heel lang gedacht, dat een tussenpersoon misschien niet alle, maar toch wel bijna alle, verzekeringen kon aanbieden, en daar, met zijn kennis, de beste deal voor zijn klant uit kan voorstellen. En dat het dus eigenlijk niets uitmaakt of je bij tussenpersoon A of tussenpersoon B binnenstapt als je een verzekering zoekt. Door ervaring ben ik wijzer geworden. En ik wil daar eigenlijk wel eens een proefballonetje over opwerpen: Als je een echte, onafhankelijke verzekeringsadviseur bent, is het dan niet je rol, je morele plicht, om de markt te kennen en de beste deal voor je klant voor te stellen? En kun je dat wel doen als je niet alles kunt aanbieden? Hoe zou je het vinden als je naar die dokter gaat en die dokter denkt: 'Behandeling A is eigenlijk het beste voor deze patient, maar die kan ik niet aanbieden want die heb ik nooit geleerd, dus ik zal behandeling B maar voorstellen, die is ook redelijk goed'

Ben ook meer van gewoon beginnen. Maar ook met gewoon beginnen kun je gewoon logo en merknaam als 'beeld/woordmerk' registreren. (Eigenlijk is het gewoon een beeldmerk met getekende structuren die onze hersenen registreren als letters, maar goed, sommigen menen toch dat het enige bescherming geeft voor het woord (en misschien hebben ze wel gelijk, daarvoor zit ik er niet diep genoeg in)) Maar uiteindelijk: wat maakt het uit? Het kost niet veel, 250€ voor 10 jaar als ik me goed herinner, en als je er maar 1 echte of would-be concurrent mee van het lijf houdt, of 1 trui of broek extra per jaar verkoopt, is het al de moeite waard geweest. Wat dan ook de echte waarde mag zijn (in het verkrijgen van wettelijk afdwingbare exclusiviteit)... who cares, zolang het zijn doel dient: concurrenten afschrikken en klanten een kwaliteitsimago geven. Als je maar niet zelf gaat denken dat je op die manier supergoed beschermd bent, en zolang je je bewust ben van de zwakheden in je merkregistratie, is er niet veel aan de hand.

Ja, als iemand komt met een map documenten waarop op ieder pagina staat 'Geheim, Jansen BV' dan heb je een punt. Maar in de praktijk zal het eerder zo gaan: Er komt iemand bij de concurrent en die zegt 'Ik ben 'industry expert' op dit specifieke terrein, onder andere doordat ik X jaar bij Jansen BV gewerkt heb. Voor een fee wil ik wel mijn kennis met jullie delen, en als industry expert steek ik mijn hand ervoor in het vuur dat ik geen bedrijfsgeheimen weggeef, alleen dingen die iedere industry expert zou moeten weten als hij echt een industry expert is' De concurrent betaalt de fee, en de 'industry expert' praat. En desnoods gaat dit nog allemaal via een consultancy firma. En van 80% van wat de industry expert vertelt zegt de concurrent 'wist ik al lang'. Begin er dan maar aan om heling, kwader trouw, etc aan te tonen.

Nou, ik ben sceptisch... Waarom: Het belangrijkste is: Je moet onrechtmatig handelen AANTONEN. Puur het feit dat een ander het ook doet zegt helemaal niets. Je moet bewijzen dat iemand gelekt heeft of ingebroken heeft. En dan nog heb je alleen een claim tegen die persoon, niet tegen degene, je concurrent, die het te goeder trouw weer verkrijgt. En als een ander een octrooi neemt (omdat hij jouw product heeft gezien en het product of het proces 'reverse-engineered') zit je in de problemen. Ook had, naar mijn professionele mening, dit bedrijf bijzonder weinig alternatieven. Ik zie als octrooigemachtigde niet in hoe ze een octrooi zouden kunnen krijgen op hun technologie. Dus geheimhouding is/was hun enige optie. En dan kunnen ze daar nu wel mooi mee uitpakken, maar in mijn inschatting is het gebakken lucht. Ik zie niets nieuws in de wet behalve dat bestaande praktijken eens netjes in een samenhangende wet zijn gegoten. Iets geheim houden maakt al jaren (wat zeg ik, eeuwen) deel uit van een verstandige omgang met intellectuele eigendom. Niets nieuws onder de zon. En de nieuwe aandacht ervoor zal alleen maar een vals gevoel van veiligheid geven, en dus op termijn een hoop teleurgestelde ondernemers.