kuifje

aegehrghsrgh

IK heb geen specifieke kennis terzake, maar als algemeen advies: Je lijkt al over veel achtergrondinfo van het UWV te beschikken. Hoe weet je dat? Heb je al met de behandelend medewerker gebeld? Dat zou ik sowieso als eerste doen. Als een zaak er zo onredelijk uitziet kan het zomaar zijn dat er een misverstand in het spel is. (Maandsalaris vs jaarsalaris, of een kruisje in een verkeerd hokje op het aanvraagformulier, of een bijlage vergeten of zo iets). Ik ga er altijd vanuit dat de overheid niet als doel heeft onredelijke beslissingen te nemen, en dat over het algemeen probeert te vermijden. Ook kan die medewerker je dan meedelen welk bewijsmateriaal tot een andere beslissing zou kunnen leiden, waar precies het probleem zit.

Ik ben Branko wel niet, maar ik hoop dat ik toch mag antwoorden... :) Het is niet helemaal duidelijk of de teksten geplaatst zijn op sites van de wanbetaler zelf, of op sites van anderen waarop de wanbetaler iets publiceert (een perbericht bijvoorbeeld). In het eerste geval kun je de webhoster contacteren. Hoe vind je die: ga naar http://www.whoishostingthis.com typ dan de website in, en je krijgt de naam van de webhoster. Dit kan zomaar een onbekende naam (niet godaddy of one.com) zijn, maar dan kun je in ieder geval verder gaan zoeken bij de KVK en zo. En dan ga je zoeken naar hun klantenservice, of liever hun 'abuse' dienst. En dan meld je dat er auteursrechtelijk beschermd materiaal staat, en dat jij de auteursrechtenhouder bent, en dat het eraf moet. DAn zouden ze moeten meewerken. In het tweede geval kun je eerst nog eens de 'eigenaar' van de site contacteren, en dezelfde melding doen. En anders ga je daar ook naar de webhost. Maar goed, dit is wel erg de confrontatie zoeken. Als je dt doet heb je alleen WRAAK. Vrienden maak je er niet mee, en je geld zul je niet gauw zien, dan moet je een rechtszaak starten. Je kunt er misschien eerst eens mee dreigen naar de wanbetaler. Als de wanbetaler weet dat je niet met je laat sollen, heeft dat misschien ook al effect,

De merkfabrikant (opdrachtgever) laat het product, of grote delen ervan, door een OEM maken. De OEM kan natuurlijk deze producten/onderdelen ook afzonderlijk op de markt brengen. Of dat mag is helemaal afhankelijk van welke bescherming de merkfabrikant heeft (octrooi, merk, model), en welke afspraken hij heeft. Het label OEM aan een product verandert hier niets aan (en is sowieso al enigszins onzinnig). Over het algemeen kun je ervan uitgaan dat -Als het product het merk draagt van de opdrachtgever, of er precies hetzelfde uitziet, je een groot risico loopt - Inbreuk maakt op een octrooi (bijv van de opdrachtgever), je ook een groot risico loopt. Het komt ook voor dat de OEM dingen ontwikkelt, en de opdrachtgever er alleen zijn merk opplakt. Dan mag het (meestal) weer wel. Immers, zij mogen 'hun'producten verkopen aan wie ze willen, en die mag er ook weer mee doen wat hij wil Dus, kortom, het hangt van veel zaken af. Je zult onderzoek moeten doen (veel of weinig, afhankelijk van het risico dat je wilt accepteren) of goede contracten afsluiten en vertrouwen op de leverancier.

Dit geeft voor mij toch aan dat het enigszins 'niet-conventionele' business betreft. Klopt dat?. Wellicht heeft Paypal dat ook door en is dat de reden. Dan is het een kweste van tijd voordat een andere partij dat ook doorheeft. Mijn verontschuldigingen als ik het misheb, maar als het oncontroversiele business is met een traditioneel businessmodel, waarom zouden je affiliates dan hun IBAN niet willen geven?

Het lijkt me sterk dat er niet ergens iemand opstaat die zowel een goede reputatie als betrouwbaar adviseur heeft, en voldoende inhoudelijke kennis van zaken.

Ja, dat kun je, in theorie. Helaas komen daar twee dingen tussen -Er zijn veel partijen die alles aangrijpen om hun eigen politieke of commerciele agenda te promoten. Je weet dus gewoon niet wie echt dicht op het nieuws heeft gestaan en wie gewoon zijn eigen agenda volgt. - Vind maar eens diegene uit die honderd stemmen die er inderdaad dicht bij heeft gestaan. Dat is elke keer een ander.

Ik zit niet in die situatie. Om de reden die realist noemt zou ik me wel laten bijstaan, maar heb niet zoveel vertrouwen in partijen die daar hun businessmodel van maken. Het lijkt alsof jij zelf er ook zo over denkt. Ik zou dan eerder aan een financieel specialist denken. Een serieus accountantskantoor of zo, of een advocatenkantoor gespecialiseerd in fiscale zaken.

Tja, als er tienduizenden verzekeringen worden afgesloten, en er zijn bij acht daarvan vraagtekens mbt een detail in het adviestraject, vindt ik dat nog niet zo'n slechte score. Het is ook best waarschijnlijk dat een deel van die acht bewust geen dekking heeft afgesloten, of wel goed geadviseerd is maar zich heeft vergist bij het doorgeven van de opdracht, maar nu toch probeert wat geld los te krijgen. Het is lang niet zeker dat dat allemaal fouten van de tussenpersoon en/of de ondernemer waren. Ik vind het overigens nog niet zo vreemd dat mensen met degelijke panden geen hageldekking nemen omdat normale hagel bij hen geen schade kan aanrichten, en dat zij argumenteren: het leek wel op hagel, maar het kon alleen door de storm zo groot groeien en zo hard vliegen dat het schade kon aanrichten, dus het is stormschade. Ik vind de analogie met een boomtak die door de storm afwaait en schade aanricht nog niet zo vreemd.

Ja, zoiets bereken je niet zomaar, niet voor alles is een formule, zoiets moet je schatten op basis van jouw kennis van de betreffende business. En zelfs dan is nog maar de vraag of je dat krijgt. Je moet nog altijd wel een overnemer vinden. En nee, ik schreef niet wat jij dacht dat ik schreef, ik weet niet waar je dat vandaan haalt. Wat ik wel schreef is dat, omdat in een dergelijke business een deel van de omzet (welk deel? Weet ik niet, maar de vraagsteller heeft vast wel een idee) afhangt van de persoonlijke relatie van de eigenaar/baas met de klanten, de vraagsteller voor een eerlijke inschatting de business moet waarderen op basis van de waarde als hij/zij zelf er niet meer inzit, dus na verkoop. Misschien maakt het vrijwel niets uit voor de waarde, misschien heel veel, dat kan ik niet zeggen, maar de vraasteller zou dat moeten kunnen inschatten.

Kijk, het is heel simpel. Zoals Ron ook al zei: bepaal hoeveel het een mogelijke overnemer gaat kosten om een gelijkaardige zaak van niets op te bouwen. En dan niet een gelijkaardige zaak zoals die nu is, maar zoals die zal zijn als je er zelf uitgestapt bent. Een overnemer die er meer voor betaalt dan dat bedrag is niet goed wijs, dus daar moet je niet op rekenenen. Wat natuurlijk wel kan is dat het een nieuwe ondernemer veel meer zou gaan kosten dan een ervaren ondernemer uit dezelfde branch. Dan zul je normaal gesproken van die nieuwe een hogere prijs krijgen. Het kan natuurlijk ook dat de zaak zoals die zal zijn als je uitgestapt bent veel meer waard is als er een ervaren ondernemer instapt in plaats van die nieuwe. Dan zou je van de ervaren ondernemer weer meer kunnen vangen. Tenzij het om een heel aantrekkelijke locatie gaat voor een lage huurprijs, of tenzij de relatie met de merken heel veel waard is, of de reputatie van de winkel zeer goed is, zou ik denken dat als je 20-30 duizend boven de tweedehands waarde van de inventaris en voorraad weet te krijgen, je een spekkoper bent.

Een I-depot zal je niet helpen. Het bewijst alleen dat jij op een bepaald moment een bepaald idee had. Maar je krijgt daar NIET exclusieve rechten op dat idee door. Een I-depot geeft je dus GEEN bescherming, ook niet een klein beetje. Ideeen zijn niet te beschermen. De uitwerking ervan soms wel (octrooi/patent of modelregistratie) maar vaak ook niet, als het om een business-idee gaat.

Het overgaan van een gratis proefperiode in een betaald abbonnement is op zich niets bijzonders. Ik zie nog een argument in de combinatie van de email en de website. In de email staat 'meld u gratis aan', dus je verwacht dat als je naar de website gaat je je gratis kunt aanmelden. Dus je drukt op de knop 'gratis'op de website en je voltooit de aanmelding. En dan tot je verrassing blijkt je een dienst besteld te hebben...... Ten eerste: Aanmelden is niet een dienst bestellen. Aanmelden is je inschrijven om een account te nemen om een dienst te kunnen bestellen. Je kunt je best aanmelden bij bol.com zonder iets te bestellen. Ten tweede: In de email is iets gratis toegezegd. Gratis is niet: als je vergeet een tweede actie te ondernemen, hang je, zeker niet als je verwacht zoiets kleins, en incosequentieels te doen als 'aanmelden'. ALs je rechtstreeks naar de website gaat, is het duidelijker dat het een abbonnement met een proefperiode is. Als je de voorafgaande email erbij neemt, wordt het ineens een stuk verwarrender. Ik vrees dat je het nog steeds niet gaat redden in een rechtszaak, maar misschien is dit toch een argumentje

Joost, Ik moet zeggen dat ik geen specifieke kennis ter zake heb, alleen gezond verstand. Ik wil ook niet speculeren over de case of de motivatie van de TS. Maar ik vindt het wel vreemd dat je stelt, en dat je daar nogal stellig over bent. 'je hebt geen kosten gehad aan het ontwikkelen van je immateriële activa, anders dan eigen tijd' 'Dus als je iemand had betaald voor de ontwikkeling van de immateriële activa, dan had je kunnen activeren' De TS is iemand anders dan zijn vennootschap(laten we er even van uitgaan dat hij die heeft, maar het verandert in principe niets). De TS ontvangt wellicht een managementvergoeding of een salaris. Daarvoor moet hij managen. Niet software ontwikkelen, uitvindingen doen, etc. Er kan best wel sprake zijn van prive ontwikkelde 'zaken' die voor de vennootschap waarde hebben. Waarom zou hij die niet mogen inbrengen en activeren? Zolang hij zich aan het arm's length principe houdt mag de vennootschap toch best zaken doen met TS als privepersoon? IK kan me heel goed voorstellen dat dat laatste hier niet zo is, of dat dat moeilijk te bewijzen valt, maar dat is een heel andere issue. En jouw argument 'Dan gaat straks elke ondernemer met een opleiding eerst vier tot zes fulltime jaarsalarissen activeren en afschrijven' is natuurlijk geen argument. Ja, dan gaat dat maar gebeuren, en dan moet daar maar een oplossing voor komen. Je kunt niet een principiele beslissing Ja/Nee nemen op basis van dat de uitkomst voor sommigen ongewenst zou zijn, of zelfs maatschappelijk (in wiens ogen?) ongewenst zou zijn. Mijn bedrijf zit in Belgie, maar ik heb de indruk dat daar een veel 'activistischer' cultuur heerst ten opzichte van de belastingdienst. Er wordt daar veel meer het randje opgezocht, en ik vind dat goed. Belasting mag alleen op basis van wetgeving geheven worden. De belastingdienst is geen wetgever, dus alle 'regels'van de belastingdienst zijn in principe aanvechtbaar bij de rechter. Kortom, alle respect voor de TS dat hij iets probeert. Of hij op higher level de onderbouwing gaat vinden voor wat hij wil, dat is een andere vraag. Of hij gaat slagen ook. En zelfs of hij zou moeten slagen, daar heb ik zelf nog geen menig over. Maar ik zie met het principe niets verkeerd.

Maar dat is natuurlijk dikke BS, want je kunt het eerste niet afnemen zonder het tweede. Zeg dan gewoon: het kost 18 ct, zonder al die onzin. What's next: een aparte kost voor het beschikbaar hebben van kantoren (of je ze nu gebruikt of niet), een aparte kost voor het beschikbaar hebben van geldautomaten (of je ze nu gebruikt of niet)? O, nog een leuke: een aparte kost voor het beschikbaar hebben van medewerkers om vragen te beantwoorden, of je dat nu wilt of niet.

De topic-starter kan wel verwachten van de huidige eigenaar van de website dat hij in staat word gesteld kennis te nemen van de klacht en deze inhoudelijk te betwisten en/of het schadebedrag naar beneden te onderhandelen, of in ieder geval dat de huidige eigenaar dit doet. Maar veel hangt af van het contract. Ik blijf erbij: het grootste probleem ligt bij de huidige eigenaar van de website. Die kan claimen wat hij wil, maar dat wil niet zeggen dat TS maar moet ja-knikken!

Daar zou ik wel eens een echte jurist over willen horen. Over het algemeen gaan lusten en lasten mee met een verkoop, ook historische 'lijken in de kast'. Maar deze opmerking zet me wel aan het denken. Als de claim betrekking heeft op een periode (bijv 2 jaar), en jij hebt de website maar 3 maanden gehad, dan lijkt me 3/24 van de totale claim al een maximum wat je bereid zou moeten zijn te betalen. Maar alles hangt af van wat precies de klacht is, en hoe sterk/zwak het contract is. En 1000 Euro is ook een beetje weinig om een advocaat voor in de arm te nemen.

In principe lijkt me dit gewoon een gevalletje auteursrechteninbreuk. Dat aanbieden om te schikken voor hoge bedragen komt wel vaker voor. Daar is soms nog wel over te onderhandelen. Als het jouw probleem is (daar ben ik nog niet zeker van), moet je zien de correspondentie in handen te krijgen om te zien wie de andere partij is. Als je die Googlet, kan het zomaar zijn dat je veel suggesties vindt van anderen over hoe deze zaak op te lossen. Complicerende factor is de overdracht. Is het jouw probleem.... In principe is dit het probleem van de huidige eigenaar. Afhankelijk van hoe het hele contract is, en wat er tussen jullie verder is afgesproken, kan hij dit probleem bij jou neerleggen. We kunnen dat niet beoordelen. De zin 'The Seller shall indemnify and hold harmless the Purchaser for all direct costs, expenses and losses incurred as a result of a breach of the Seller's representations and warranties' zegt niet zoveel, op zichzelf, maar is alleen zinvol als we weten welke 'representations and warranties' jij gemaakt/gegeven hebt bij de koop. Als jij niets hebt toegezegd in de trant van 'er is geen auteursrechteninbreuk', of 'ik heb het eigendom van alle plaatjes', valt er volgens mij niet veel te halen bij jou. En dan nog, het initiatief zal bij de huidige eigenaar moeten liggen, laat die maar moeite doen om jou te laten betalen. Afhankelijk van hoe sterk zijn zaak ligt, kun je tot een deling van de kosten komen. 0,10, 20%, 30%, a la limite 50% voor jou, de rest voor hem. Hij zou al een ijzersterke case/waterdicht contract moeten hebben voordat jij 100% van de schade zou moeten betalen. Kun je iets op de vorige eigenaar verhalen: misschien, maar dat hangt af van het contract tussen jou en de vorige eigenaar. Je kunt in ieder geval niet je ogen dichtdoen en tegen de huidige eigenaar zeggen... ik heb er niets mee te maken, ga maar naar de vorige eigenaar. Als je de vorige eigenaar kunt vinden kun je natuurlijk wel opheldering vragen over hoe het zit met die foto (en ook met de andere foto's, voor je het weet heb je volgende week een volgende claim aan je broek). Kortom: ik zou het als volgt aanpakken -overtuig de koper dat het primair zijn probleem is, en pas secundair jouw probleem, en probeer een kostensplitsing overeen te komen. Probeer wel vrienden met elkaar te blijven, je hebt elkaar nodig. - Laat dan een van beide (dat kan ook deel van de deal zijn, wie dat doet) met de klager onderhandelen om de schikking omlaag te krijgen. Info van de vorige eigenaar helpt dan. - Als duidelijk is hoeveel jij moet betalen, kun je de vorige eigenaar nog eens aanspreken. (Als de foto een filenaam heeft met nummer kun je dat nummer eens googlen, wie weet wat je te weten komt )

Ik had begrepen, maar ik ben geen expert, dat je BTW MAG verleggen, maar niet MOET verleggen. Dan kun je gewoon de klant ter wille zijn.

Ik krijg de indruk (maar weet het niet zeker) dat de closed source software jullie eigen software is (niet van een externe partij die de klant ook elders kan kopen)? Dan zit de klant inderdaad aan jullie vast, in de zin dat hij heel veel dubbele kosten zal moeten maken om weg te gaan. Dat is dus goed voor jullie, maar als eerlijke ondernemer wil je daar natuurlijk geen misbruik van maken. Je gaat als klant met een dergelijke leverancier ook pas een relatie aan als je er (terecht of onterecht) op vertrouwd dat die relatie lang goed zal blijven, en dat de leverancier niet inderdaad misbruik zal maken. Er zit dus ook wel een deel eigen verantwoordelijkheid bij de klant. Je hoeft je niet overdreven in te spannen de klant tegemoet te komen als blijkt dat hij zich vergist heeft en liever bij een ander zou zitten. Kortom, ik denk eigenlijk dat je met je basisidee niet veel verkeerd kunt doen: een bepaald bedrag voor de basissoftware, en een eerlijk uurtarief voor de custom ontwikkeling. En als de klant dan toch weg wil, kun je altijd nog case-by-case bepalen of je hem tegemoet wilt komen, bijvoorbeeld door de basissoftware voor een bepaald tarief toch beschikbaar te maken voor die klant of zijn nieuwe leverancier. Maar aan de ander kant: maatwerk is nu eenmaal maatwerk, in iedere business, wie dat wil weet dat het maar eenmalig bruikbaar en heeft daar blijkbaar vrede mee.

Makkelijk dan... dan richt TS toch ook gewoon een werkmaatschappijtje op in NL? Toch geloof ik niet dat dat de oplossing is. Ergens zit er in het systeem een onderscheidende factor tussen de situatie van TS en van vele anderen. Of dat een terechte of onterechte, wettige of onwettige, onderscheidende factor is weet ik niet, maakt op dit moment ook niet uit. De interessante vraag is: wat is die factor?

Zullen de belangen daar niet anders liggen ;) Ja, natuurlijk, maar wat ik bedoel te zeggen: er zijn zoveel buitenlandse bedrijven, supergroot, maar ongetwijfeld ook veel kleiner, die wel een rekening hebben. Wat is het verschil tussen jou en hen? de grootte? Het feit dat ze niet in een Afrikaans land gevestigd zijn met beperkte valutaomwisseling? De aard van hun business? Iets anders? Wat zeggen de banken als je hen vraagt: waarom zij wel en ik niet?

Maar wat ik me wel afvraag: hoe doen anderen dat? Coca Cola, Starbucks en Microsoft zullen toch ook een rekening in Nederland hebben?

Maar goed, daar heb je als je buiten de EU verblijft niets aan. Ik zou toch stellen dat een toerist, zeker een regelmatige toerist, een landgenoot die in het buitenland woont, voldoet aan het criterium 'rechtmatig in de EU verblijven'. Met dat artikel in de hand kan een bank toch gewoon geen rekening weigeren? Wel is het zo: De vraagsteller wilde een zakelijke rekening, niet een priverekening (dacht ik toch).

En zo zou het in de troonrede klinken: Er komen dankzij het fantastische opleidingsniveau en de wereldberoemde handelsgeest steeds meer hoogwaardige banen in de hoogtechnologische kenniseconomie die een volwaardig inkomen bieden aan vele gezinnen.