Ward van der Put

Nee, hij bedoelt een vermenigvuldigingsfactor van 1,45 voor 45% marge op inkoop.

Arend, kun je aangeven om wat voor bedrijf het gaat? Uit de diverse reacties kun je opmaken dat dit kan helpen oplossingsrichtingen te vinden.

Scherpe observatie, want daar wrong meer dan eens de schoen. Toen wij doorgroeiden van studentenkamer naar bedrijfsverzamelgebouw, heb ik daar veel startups zien komen en gaan. Op een gegeven moment begonnen we het patroon ook te herkennen: de starters die hoognodig een kersenhouten kantoorinrichting en twee funkelneue leasebakken nodig hadden omdat dat "representatief" was, hielden het nooit lang vol. Sequoia heeft er niet voor niets bij Brin en Page op aangedrongen een CEO aan te nemen.

Ook dat hangt af van de samenstelling van je assortiment en omzetsnelheid. Op artikelen van een paar euro is de marge procentueel hoger, maar daarvan zul je er ook aanzienlijk meer moeten verkopen.

Je moet inderdaad Marktplaats bellen: ze hebben voor dit soort fratsen een speciaal fraudeteam. Maar vraag meteen goed door, want meestal hebben dit soort 'verkopers' méér van je geleend dan alleen je factuur. Bijvoorbeeld je bedrijfsgegevens. Of je persoonsgegevens.

Dat is iets te kort door de bocht. ± € 180.000 jaaromzet per FTE ÷ 261 werkbare dagen in 2016 ≈ € 700 dagomzet per FTE En bij 5 openingsdagen per week: ± € 600.000 jaaromzet per winkel ÷ 5/7e × 365 openingsdagen ≈ € 2.300 dagomzet per winkel Als je alleen maar prullen van een paar euro verkoopt, zijn dat inderdaad honderden prullen per dag. Als je echter een ander/breder assortiment voert, wordt de gemiddelde besteding per klant hoger. (Bij mijn webwinkels ligt die bijvoorbeeld tussen € 75 en € 85 per bestelling, maar dat kun je niet één op één vergelijken met een speelgoedwinkel.) Daarnaast is de omzet niet het gehele jaar hetzelfde: er zit een enorme verkooppiek in de weken voorafgaand aan pakjesavond.

Je kunt het in dit exploitatiebeeld helaas niet goed terugzien, maar de marge op inkoop ligt inderdaad al jaren gemiddeld rond 33 tot 34 procent. Je berekening komt dus aardig in de buurt: € 5 inkoop × 1,34 marge = € 6,70 excl. btw verkoop × 1,21 btw = € 8,11 incl. btw verkoop Wel zijn er twee typische afwijkingen van dat gemiddelde, zowel naar boven als naar beneden. De marge op A-merken (de publiekstrekkers) is doorgaans iets lager. De marge op rage-artikelen, en in speelgoed is er om de zoveel maanden weer een nieuwe rage, is daarentegen vaak wat hoger, onder andere omdat je die in veel grotere partijen kunt inkopen.

Voor je gaat optimaliseren moet je toch echt het probleem definiëren. In dit geval is dat of de beschrijvende kopregel een beter zoekresultaat oplevert dan een beschrijving in het bericht. Nee, de goed/beter/best betaalde slimmeriken bij Google zijn al een stap verder: het draait niet langer om de match tussen de vraag van een zoekende en de vraagstelling in een webtekst, maar om de geboden antwoorden en oplossingen. Google kan daarmee lekenvragen in lekentermen matchen aan hoogwaardige antwoorden in vaktermen. Aan dat hele gedoe van SEO-cowboys rondom hun veredelde kroonjuwelen keywords komt daarmee eindelijk definitief een einde.

Zit er in jullie team ook één goede verkoper, een soort buitenmens die liever bij klanten zit dan op het team-honk?

Of de koper ligt in een ziekenhuisbed voor zijn leven te vechten… Er is dan niet geleverd, waardoor de verkoper niet aan zijn leveringsverplichting jegens de koper heeft voldaan. Volgens mij kan de verkoper zich dan in dit geval echter op overmacht beroepen, omdat hij met de beste wil van de wereld niet aan zijn leveringsverplichting heeft kunnen voldoen. De koop kan daardoor eenzijdig worden ontbonden en voor die annulering kan de verkoper kosten op de koper verhalen; 20% volgens de TS zelf (en 15% volgens de BOVAG-voorwaarden). Alleen, dan moet de TS als verkoper zelf wel een keer de knoop doorhakken — en daarvoor afstappen van het "gevoel" dat 100% meer dan 20% is: Tot in lengte der dagen stallingskosten doorberekenen aan iemand die onbereikbaar is, lost niets op en levert waarschijnlijk niet eens meer de stallingskosten op.

De Algemene voorwaarden van BOVAG Autobedrijven kennen een apart artikel voor stallingskosten (en anders moet je even nagaan of je eigen algemene voorwaarden niet een gelijksoortige clausule bevatten):

De obligate Re: met prominente aankondigings-dubbele-punt in titels van antwoorden lijken mij anno 2016 ook overbodig.

Een oplopend percentage is ook niet ongebruikelijk. Het boek is echter sinds de uitvinding van de boekdrukkunst — het prille begin van industrialisatie — 's werelds oudste en mede daardoor meest gediversifieerde massaconsumptiegoed. (Wat trouwens ook wel leidt tot aardige discussies over wat dan 's werelds oudste beroep is.) Je kunt in zo'n diverse markt literaire fictie niet vergelijken met managementboeken en die zijn op hun beurt maar beperkt vergelijkbaar met kinderboeken of educatieve uitgaven voor middelbaar en hoger beroepsonderwijs. Ik noemde het eerder niet voor niets mijn "tak van sport": in sommige takken van de boekenbranche zijn 500 of 5.000 exemplaren gebruikelijk, in andere takken telt men met 50.000 of 500.000 exemplaren, maar dat zijn wel 4 compleet andere orden van grootte. In sommige takken kost alles minder dan € 19,99 en in andere vind je niets fatsoenlijks onder € 50. Misschien is het "gemiddeld" wel 10% van de verkoopprijs, maar aan het gemiddelde van appels en peren heb je niet zoveel. Wat in dit topic maar zijdelings is genoemd, is de opkomst van printing on demand. Uitgevers hoeven lang niet altijd meer te investeren in voorraden van duizenden of tienduizenden exemplaren: boeken kunnen on demand worden geprint in micro-oplagen van een handvol tot enkele tientallen exemplaren. Ik heb daarmee ook geëxperimenteerd en de kwaliteit doet inmiddels niet meer onder voor die van vellen- of rotatieoffset. Erg handig bijvoorbeeld als je als ondernemer trainingen geeft of je klanten van je adviesbureau wat extra's wilt meegeven. Op het argument van uitgevers dat zij fors moeten investeren in een uitgave, valt daarom nogal wat af te dingen. En als vorm van self-publishing opent het ook interessante perspectieven, want je bent als auteur lang niet meer zo sterk afhankelijk van één uitgever.

Zonder relevante code is het lastig te beoordelen of een wijziging van de code de oorzaak van het probleem is. Het megamenu kán inderdaad een oorzaak zijn, maar dan zou je de oude linkstructuur nauwkeurig moeten vergelijken met de oude. Als je in de oude linkstructuur vanuit de hoofdnavigatie verwijst naar categoriepagina's en vervolgens vanuit de categoriepagina's naar detailpagina's, zijn de categoriepagina's interessante landingspagina's voor het ontsluiten van de gemeenschappelijke zoekwoorden van de samenhangende detailpagina's eronder. Maakt het megamenu die detailpagina's rechtstreeks toegankelijk, dan verliezen de categoriepagina's deze toegevoegde waarde. Daarmee is niet gezegd dat dit de enige oorzaak is, maar het kan meespelen.

Kinderboeken zijn verhoudingsgewijs dure producties: het honorarium moet al gauw door tweeën worden gedeeld (auteur én illustrator), het binnenwerk moet in fullcolour worden gedrukt en het boek moet tegen een stootje kunnen (en dus worden gebonden). Verder vereist een kinderboek nogal wat publiciteit, want de uitgever moet het boek (a) eerst maar eens in de boekhandel zien te krijgen en (b) wil het in de boekhandel liefst op de presentatietafel hebben, niet ergens in een boekenkast. Daarvoor met de uitgever reclame maken en de boekhandel lokken met een hogere boekhandelsmarge. Voor mijn vakgebied (ICT-onderwerpen) zat Realist bijna goed: het auteurshonorarium is 10 tot 12 procent van de verkoopopbrengst. Dat is alleen wel 10 procent van de opbrengst ná aftrek van de boekhandelsmarge. Die schommelt rond 40 procent van de verkoopprijs (en kan bij groot inkopende boekenclubs oplopen tot 70 procent). Per saldo verdien je dan niet 2 cent maar eerder 2 à 3 euro per exemplaar. Dat was goed te doen in tijden waarin ik 3.500 tot 5.000 exemplaren van élk boek verkocht: dan kun je inderdaad 2 maanden fulltime aan een boek knutselen. Ik zat daarbij in een luxe positie omdat ik na enkele jaren een niet-terugvorderbaar voorschot kon bedingen op de helft van de eerste oplage/druk. (Als auteur ben je ook je eigen merk: als eerder werk goed verkocht, wordt nieuw werk snel door de boekhandel opgepikt.) Een belangrijke tweede bron van inkomsten was daarbij dat ik het zetwerk van het binnenwerk voor mijn rekening nam (voor een paginaprijs ergens tussen 5 en 10 euro, maar ook dat telt leuk door bij boeken van meer dan 300 pagina's). Als je een beetje handig bent met InDesign, kan de uitgever daarmee op de productiekosten besparen en houd jij er als auteur ook wat aan over. Die tijden zijn voorbij — in mijn tak van sport. Je verkoopt niet meer automatisch 3.000 exemplaren van een boek over Excel of 5.000 stuks van een boek over Windows: praktisch iedereen haalt de informatie tegenwoordig gratis van internet. Als er nog boeken worden gekocht, is dat in toenemende mate als e-book — voor een paar euro per download, maar dan schiet het met het auteurshonorarium ook niet op. (Het ligt bij e-books wel fors hoger, maar een hoger percentage van een verhoudingsgewijs veel lagere prijs is een bedrag waarvoor je niet meer twee of drie maanden aan een boek kunt knutselen.) Als boekenmens met een voorliefde voor verfijnde typografie vind ik de Word-PDF's die massaal als "gratis e-book" worden aangeboden zowel inhoudelijk als visueel misbaksels. Maak jezelf niet belachelijk, denk ik vaak, want dit ding had je evengoed als een paar webpagina's aan je WordPress-site kunnen hangen. Maar ook dat heeft de boekenconsumptie drastisch veranderd: een boek is iets dat je gratis krijgt in ruil voor je e-mailadres. Als je nog zoekt naar een onderwerp, dan zou ik tegenwoordig zeggen: schrijf het boek dat je zelf graag had gelezen! Als ik terugkijk op de tientallen boeken die ik heb geschreven (en de honderden die ik heb vertaald), zijn dat namelijk de boeken die je bijblijven. In jouw geval is dat misschien een App development voor iOS als je daar heel je hebben en houden in kwijt kunt; kennis van en liefde voor een vak kunnen lezers enorm waarderen. Vooral als dat boek zich ook nog leent voor een 'adoptie' in het onderwijs (verplichte literatuur voor beroepsopleidingen), heb je zó een uitgever gevonden. En anders mail je me maar even. ;) Goede tweede zijn boeken die inhoudelijk of grafisch een uitdaging waren. Daarvoor geldt dan vooral het cliché: de reis is de beloning. Boeken waaraan je graag ruikt als ze vers van de drukker komen en die kraken als je ze voor het eerst openslaat, heerlijk.

Wie zijn de aandeelhouders van de BV?

Een website die offline is, kan natuurlijk geen virus verspreiden. Als je de waarschuwing van Google voor malware bedoelt, dan moet je inderdaad even ingrijpen: Melding 'Deze site kan schade toebrengen aan uw computer'

Onder "bepaalde voorwaarden" (die helaas verder niet worden genoemd) is betaalde btw over aanloopkosten aftrekbaar als voorbelasting. Verder zou ik voor de zekerheid even kijken of er op de factuur misschien een Nederlands btw-nummer met de landcode NL vermeld staat, want dan weet je zeker dat het Nederlandse btw is (en bijvoorbeeld geen Amerikaanse sales tax die toevallig ook op 21% uitkomt). Fiscaal-juridische accuratesse is bij vertalingen helaas vaak ver te zoeken, dus voordat je het weet het sales tax of een andere tax ineens "btw".

Zoals een dalende koopkracht. Voor inkomen uit eigen onderneming staat die namelijk al sinds 2009 in de min. Het is maar waar je de streep van 'onder de streep' trekt…

Vooral beginnende webwinkeliers (want dat zie ik dan toevallig) maken vaak dezelfde combinatie van twee denkfouten. Als je de winst uitgeeft aan voorraden (a) is dat geen investering en (b) blijft dat winst uit onderneming (WUO) waarover je veelal inkomstenbelasting moet betalen. Dat je die winst niet uitkeert maar in de VoF laat zitten, maakt niet uit: het is nog steeds belaste winst uit onderneming. Dat je die winst niet eens kunt uitkeren omdat die vast zit in je voorraden, maakt ook al niet uit: het is en blijft belaste winst uit onderneming. (Misschien moet iemand daar eens een stukje over tikken: die startersverwarring komt vaak voor.)

Als je bij de oprichting een goede VoF-overeenkomst hebt gesloten, is ook de beëindiging van de VoF daarin goed omschreven.

Met dat contract kun je twee kanten op. Enerzijds kun je er bij de curator mee aantonen dat je een nog te factureren vordering hebt. Anderzijds kan de curator die vordering juist afwijzen als het contract stelt dat de vordering pas ná twee maanden ontstaat. Als de vordering hoog genoeg is (en dat is vast zo als je maanden werk declareert) zou ik met het contract plus andere stukken die het bestaan en de hoogte van de vordering aantonen eens langsgaan bij een advocaat. Laat je advocaat het vervolgens aankaarten bij de curator. Lijkt me niet dat het zó in het contract staat, maar als je het zó wel voorlegt aan de curator, maak je weinig kans, want dan is het weerwoord: ja, maar ze gingen wél failliet. Laat een advocaat dat voor je doen. Praktische overweging mag daarbij, volgens mij, best zijn dat het bij software niet ongebruikelijk is dat je in elk geval een deel pas factureert na het succesvol afronden van een testfase bij de opdrachtgever. Als je in delen (op)levert, kun je in delen factureren. Tot slot lijkt het me wenselijk dat je de onbetaalde software of rechten daarop uit de boedel probeert terug te halen om te voorkomen dat de curator ze aan een derde verkoopt. Aangenomen dat de software nog wat waard is. Ook dat zou ik aan een advocaat voorleggen.

Dat is geen boeking van verkoop, maar van inkoop: je bezittingen (activa links) nemen toe en daartegenover staat een schuld aan een crediteur (passiva rechts). De te vorderen omzetbelasting neemt daarbij toe en die mag je als voorbelasting terugvragen, maar dan was het kennelijk géén margegoed want die koop je van particulieren zonder btw. Schakel een boekhouder in.

Dan heb je misschien privé-stortingen (voor die inkopen) verkeerd geboekt: niet het vreemd vermogen (crediteuren) maar het eigen vermogen verandert daarbij. Daarnaast lijkt het (met "bijna de helft van de omzet in dat jaar") of je de winst over het voorafgaande boekjaar niet aan het eigen vermogen hebt toegevoegd in de beginbalans voor het erop volgende jaar.