Ward van der Put

Dat komt mede door het Peter Principle ;) In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence. In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van incompetentie. En dan krijg je organisaties waarin mensen meer dan halve werkdagen spenderen aan het doorschuiven / afschuiven van werk aan collega's die hetzelfde doen. Werken wordt dan niet werken en daarmee is men druk-druk-druk. De column beschrijft dit falen van grotere organisaties en hoe dat zich uit in voor vanzelfsprekend aangenomen (wan)gedrag voortreffelijk.

Niet doen, want dat betekent dat hij de (enige) eigenaar wordt. Je kunt zelfs met hele goede vrienden hele grote ruzies krijgen over geld. … Got the T-shirt.

Correct, er schijnt vooral te worden gedoogd ... ... omdat Unibet en consorten een vergunning hebben in Malta en Malta een EU-lidstaat is. Zoals wel vaker gebeurt bij internetdingen, zit men hier kennelijk in de maag met het vrije verkeer van diensten.

Dan neem ik graag de bal aan om die door te spelen naar het middenveld. Ik denk dat je propositie verkeerd is. Mijn opdrachtgevers zijn mannen tussen de 40 en 55 jaar, maar ik zou het niet in mijn kalende kop halen om mijn advieswerk zo in de markt te zetten. Dat je onderzoek uitvoert voor kleine MKB-bedrijven, is irrelevant. Dat is geen doel, hooguit de uitkomst van het type onderzoek dat je aanbiedt en van de klanten die je werft (en weigert). Zakelijk en inhoudelijk begrijp ik die zelfopgelegde beperking evenmin. Je kunt toch prima een imago-onderzoek uitvoeren voor een bedrijf met 500 werknemers? Of een segmentatieonderzoek voor een landelijk opererende onderneming met 2.000 mensen? Je laat omzet, professionele uitdagingen en leuk werk liggen. Ik zou dat “MKB” over de hele linie afzwakken, ook omdat het soms als badinerend synoniem van “kleine bedrijfjes” wordt ervaren. Zet wat meer in op de gaten (wat levert onderzoek je op) en wat minder op de boren (de onderzoeksmethoden). Mensen die al weten wat een imago-onderzoek is, vinden je vanzelf wel; je uitdaging is het werven van opdrachtgevers die concrete problemen willen gaan aanpakken, niet van mensen die al zo ver gevorderd zijn in het probleemoplossingsproces dat zij exact weten hoe het bijbehorende onderzoek heet en moet worden uitgevoerd.

Dat kun je wel zeggen. Er stond eerst een persoonlijk relaas over de vele ups & downs van een 11-jarig samenwerkingsverband tussen broer en zus. De TS is een zus van die broer en zus. Iemand heeft daarin drastisch zitten snijden, waardoor er nu overwegend nog anonieme 1'en en 2'en staan in iets dat lijkt op een soort van fiscaal-juridische vraagstelling. Jammer.

Dat heb ik nou met cijferbrij. Of cijferbrei voor de actievelingen. Geen touw aan vast te knopen. Dit relaas (kuch) is aardig samenhangend. Het is zelfs lineair gestructureerd. Het ontbeert alleen zo nu een dan een zachte aai over de Enter-toets, maar dat is waarschijnlijk omdat het een copypaste is van een verhandeling die elders al eerder is gemaild.

Ondanks het ontbreken van een gemikt alinea-einde druk je je helder uit. Ik wil er één fragment uitpikken: Dat kenmerkt je broer. Het druipt van het hele verhaal af. Dat vertrouwen is al meerdere keren beschaamd. Ook dat druipt van het verhaal af. Ik denk dat je je zus, maar uiteindelijk ook jezelf, een dienst bewijst door je zus door te verwijzen naar een advocaat die jullie broer eens even stevig de oren wast. Vergeet de (zoveelste) lijmpoging die je hier nu probeert op poten te zetten. Optreden! Actie! Dat kunnen jullie niet zelf, dus vraag om hulp. Het optreden van je broer vertoont verschijnselen van een narcistische persoonlijkheid. Tegen dat ziektebeeld is geen familieband opgewassen. Laat hem los, denk aan je zus.

Ben jij de broer of de zus?

Daarom zou je eens andere prijsmodellen moeten overwegen. Een vriend van me vraagt maar eenmalig 10% van de besparing die hij voor opdrachtgevers realiseert. De ene keer is dat een paar dagen rondbellen om € 100.000 te besparen, de andere keer drie maanden aanpoten voor een besparing van € 1 miljoen, maar deze invulling van no cure no pay legt hem bepaald geen windeieren. Het is een ijzersterk verkoopargument. Ik denk (als bedrijfskundige) dat je jezelf en ons vak tekort doet wanneer je niet minstens een bodemprijs vanaf € 50 à € 55 per uur vraagt. Daarboven hangt het vooral van je specialisme en reputatie af; een uurtarief van € 185 is niet ongebruikelijk… Opdrachtgevers willen zekerheid in de vorm duidelijke deliverables met heldere milestones. Een uurtarief kan dat in de weg staan: een vast bedrag voor een duidelijk omkaderd advies/project is vaak beter. Houd daarom voor jezelf een intern rekentarief achter de hand: wat moet je per uur minimaal verdienen. Eens. Ik krijg visioenen van een dag lang bezoekers van de Albert Heijn aanklampen met "maar drie vragen" en andere spookbeelden.

Inderdaad en er is daarom nog een reden om het frequenter te doen: je kunt een eventuele scheefgroei tijdig signaleren en bijsturen. Boven op de bal zitten houdt beide spelers scherp.

Daar ligt dan soms wel een argumentum ad hominem op de loer. Weg met de drogreden (plaatje)

Volgens mij heeft Popper ons geleerd dat je juist een of meer logische vooronderstellingen van een vraagstelling in twijfel moet trekken. Een betwiste vooronderstelling lijkt hier te zijn dat banken risico's allemaal hetzelfde zouden (moeten) inschatten. De conclusie die daaraan wordt verbonden, is dat je dan appels met peren kunt vergelijken en 'shoppen' naar het laagst hangende fruit loont. Die argumentatie leidt tot slot tot een afgeleide vraag: hoe ziet het boodschappenlijstje er dan uit? "Zo makkelijk is het niet" versus "zo makkelijk zou het wel moeten zijn" wordt zo een welles-nietesdiscussie.

Je mist het punt. Een referentie controleer je. Dat begint met: bestaat die referent? En dan gaat het al mis: nee, die referent is nep.

Aldus de Kansspelautoriteit over Online kansspelen.

Dat kan helaas ook/zelfs bij goede SEO/SEA/SEM-bureaus gebeuren. De reden is meestal — heel simpel — dat je zelf veel beter bekend bent met je doelgroepen, je producten/diensten, de juiste vaktermen en allerlei andere triggers die in "de markt" een rol spelen. Daar is nog ruimte voor verbetering. Je zou verwachten dat ze nu op zijn minst een vergelijking trekken tussen hun onsuccesvolle campagne en jouw succesvolle campagne. Je hebt daar een gemeenschappelijk belang: zij willen evengoed als jijzelf weten waarom iets (niet) werkt. Ik zou inderdaad proberen onder het contract uit te komen, maar een compromis zou zijn ze voor de rest van de looptijd je succesvolle campagne te laten beheren. Laat aanpassingen in elk geval documenteren en rapporteren, zodat er bij terugvallende prestaties tijdig kan worden ingegrepen.

Je kunt ook eens in allerlei cijfers van het CBS duiken. Een educated guess is beter dan een assumption (de moeder van iets minder fraais).

Ben je aandeelhouder of certificaathouder?

Bedenk wel dat als je nu alle afschrijvingskosten ten laste brengt van de winst, de winst in volgende jaren hoger uitvalt omdat je dan die kosten niet meer hebt. Dat is niet per se voordeliger, juist omdat je pas net bent gestart. Smeer de berekeningen van Marcel eens uit over wat scenario's met meerdere jaren, dan kun je de fiscaal voordeligste variant vinden.

In food is je eigen merk aanvallen over de flanken heel gebruikelijk. De producent van een A-merk die ook B-merken maakt om te prijsvechten plus huismerken van de belangrijkste grootgrutters, domineert het complete schap. Het product mag ik niet noemen, maar ik heb ooit onderzoek gedaan naar een bekend levensmiddel. Dit marktsegment telt enkele tientallen merken, maar die komen allemaal uit slechts twee fabrieken, één in Nederland en één in België. Twee producenten domineren zo fijn met hun oligopolietje een complete markt — en dat komt logischerwijs tot uitdrukking in de prijzen (want daarop was dat onderzoek gericht). Nu is dat nog geen omverpakken, maar het effect is per saldo hetzelfde: hetzelfde product is te koop in tig verpakkingen van tig merken. Dáárin kun je dan wel een argument vinden: als producenten dit zelf al hun eigen merken aandoen, wat is er dan aan te merken op een derde die hetzelfde doet met omverpakken? Als je het decanteren beschouwt als een productieproces — en volgens mij wordt het dáárom op al die websites zo nadrukkelijk genoemd — zou je ook nog kunnen beargumenteren dat daarmee een nieuw product ontstaat. Daar lijkt ook weinig tegen in te brengen als ik naar mijn auto kijk: het is een Chrysler, maar er zit een motor in van Mercedes-Benz, ruitenwissers van Bosch, lampen van Philips, enzovoort, enzovoort. Al die merken zijn met logo's en merknamen in koeienletters op bijvoorbeeld het motorblok terug te vinden. Zolang je maar niet zegt dat het een Mercedes is, maakt het niet uit. En zoiets lijken die webwinkels ook te doen: niet "dit is Chanel" maar "er zit Chanel in". Ik ben inderdaad ook wel benieuwd wat een (merken)jurist daarvan vindt.

Ja en bovendien kun je minder makkelijk het merk van de hand doen of een tweede (vecht)merk in de markt zetten. Je kunt overigens voor een compromis kiezen. Voeg aan een merknaam zoals FooBar een containerbegrip toe en maak er bijvoorbeeld FooBar Trading BV of FooBar Services BV van. Ben je een bekendere figuur in je branche, dan kun je ook een BV onder je persoonsnaam beginnen: Jan de Jong BV of Piet de Vries BV.

Ja klopt, dat divergeert naar een break-evenpunt: 0 · a + 0 · b + 0 · c = 0 Die complicatie komt vaker voor in theoretische huiswerkvragen en cliëntvragen waarbij de afstand tot de beroepspraktijk van de cliënt te groot is.

Die staat rechtsonder op de homepage — maar valt klaarblijkelijk onvoldoende op als zelfs een webbouwer die over het hoofd ziet. ;D

Over wijn gesproken… Bij een tochtje langs de eerder genoemde webwinkels plus nog wat concurrenten viel me één ding op: er wordt overdreven veel melding gemaakt van decanteren. Daar lijkt meer aan de hand te zijn dan ordinaire keyword stuffing voor SEO, alsof het decanteren zelf als proces een bepaalde toegevoegde waarde :P heeft. Dat zou de schenker dan tot producent maken (of dat lijkt althans het juridisch excuus). Het economische bestaansrecht lijkt me duidelijk: de wonderbaarlijke vermenigvuldiging 50 × 2 ml à € 4 per dosis levert meer op dan 1 × 100 ml à € 140. Op een forum voor liefhebbers werd daaraan nog een suggestie toegevoegd: de wederverkoper moet bij fabriek of groothandel vaak ook betalen voor proefverpakkingen, maar die zijn per ml aanzienlijk goedkoper in inkoop dan de reguliere parfums. Je wordt immers geacht die weg te geven.

Voor componisten geldt echter een btw-vrijstelling. In welke hoedanigheid verkoop je die muziek?