Ward van der Put

De testimonial als ideale stijlfiguur voor marketingblurb? Het blijft een slap excuus, want ook een leugen om bestwil is een leugen. Ook zonder je integriteit en geloofwaardigheid te grabbel te gooien kun je "onderscheidende features uitlichten". Gooi er wat demo-video's tegenaan, een berg screenshots, een trial version, een beginnershandleiding, een how-to, ... Maar niet dit. (Iets recht willen praten dat krom is, is meestal vooral een teken dat er iets krom is, niet dat je meer moet praten.)

Wel zonder man/vrouw-verschillen, maar meer dan de helft oriënteert zich online: Uit Internet zet modemarkt op zijn kop van GfK (van november 2013, maar nadien hield de groei aan).

Ik weet niet hoeveel waarde je hecht aan een goede verstandhouding met leveranciers en zo, maar ik bel ze altijd even als een factuur niet klopt — ook als die in mijn voordeel uitvalt. (Meestal in je nadeel, maar het gaat om het principe.)

Bruin staat in de top 3's van minst geliefde kleuren van mannen én vrouwen. Dodelijk voor de conversie als je dat niet professioneel uitvoert. Ik denk dat je producten beter tot hun recht komen als je een witte achtergrond in combinatie met zwarte of diep donkergrijze tekst gebruikt. Beetje laffe maar daarom wel veilige keuze.

“Mark my brand”: let op mijn merk, merk mijn merk op... Aha, merknaambekendheid verhogen, een reclamebureau dus. Een goed gevonden woordspeling, maar bij nader inzien draagt die misschien de verkeerde boodschap uit. Het groene vinkje als enige beeld moet op de schop. Dat staat al op zó veel sites bij zelden unieke USP's dat velen daarvan onderhand een variant van banner blindness krijgen. En daarmee lok je een negatieve gedachtesprong uit: “Kan een merkspecialist zelf nou echt geen beter merk bedenken?” Zet daar een logo-ontwerper op. De checklistbenadering heeft twee gevaren. Ik heb die benadering ook gebruikt, maar je kunt twee minder gunstige effecten verwachten: • Het vak is samen te vatten in checklists, dus het stelt niet zoveel voor. • Stuur de checklist maar op, wat kost die? (Of in mijn geval: ik koop het boek wel.) Een huisarts werkt ook gewoon een checklist af, maar er is geen patiënt die dat wil horen.

Frank, excuus, je hebt gelijk!

Een gegeven ja, maar geen voldongen feit en evenmin een gedane zaak (die geen keer neemt).

Jij hebt dat recht als verzekeringnemer — en vaak dat niet eens: de inkoopwaarde wordt vergoed met een maximum van € 500. De koper heeft echter recht op € 1.000 (of nakoming van de leveringsverplichting). Met andere woorden: je kunt als de verkoper dit risico niet verleggen naar de koper via deze "verzekering".

Aan wat voor type internetonderneming moeten we denken? Dat bepaalt namelijk mede hoe je onderling zou kunnen verrekenen en of je dat zou kunnen doen in een land dat bijzondere fiscale regelingen rond bepaalde bedrijfsactiviteiten kent (zoals Ierland, Luxemburg en Malta).

Dat komt mede door het Peter Principle ;) In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence. In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van incompetentie. En dan krijg je organisaties waarin mensen meer dan halve werkdagen spenderen aan het doorschuiven / afschuiven van werk aan collega's die hetzelfde doen. Werken wordt dan niet werken en daarmee is men druk-druk-druk. De column beschrijft dit falen van grotere organisaties en hoe dat zich uit in voor vanzelfsprekend aangenomen (wan)gedrag voortreffelijk.

Niet doen, want dat betekent dat hij de (enige) eigenaar wordt. Je kunt zelfs met hele goede vrienden hele grote ruzies krijgen over geld. … Got the T-shirt.

Correct, er schijnt vooral te worden gedoogd ... ... omdat Unibet en consorten een vergunning hebben in Malta en Malta een EU-lidstaat is. Zoals wel vaker gebeurt bij internetdingen, zit men hier kennelijk in de maag met het vrije verkeer van diensten.

Dan neem ik graag de bal aan om die door te spelen naar het middenveld. Ik denk dat je propositie verkeerd is. Mijn opdrachtgevers zijn mannen tussen de 40 en 55 jaar, maar ik zou het niet in mijn kalende kop halen om mijn advieswerk zo in de markt te zetten. Dat je onderzoek uitvoert voor kleine MKB-bedrijven, is irrelevant. Dat is geen doel, hooguit de uitkomst van het type onderzoek dat je aanbiedt en van de klanten die je werft (en weigert). Zakelijk en inhoudelijk begrijp ik die zelfopgelegde beperking evenmin. Je kunt toch prima een imago-onderzoek uitvoeren voor een bedrijf met 500 werknemers? Of een segmentatieonderzoek voor een landelijk opererende onderneming met 2.000 mensen? Je laat omzet, professionele uitdagingen en leuk werk liggen. Ik zou dat “MKB” over de hele linie afzwakken, ook omdat het soms als badinerend synoniem van “kleine bedrijfjes” wordt ervaren. Zet wat meer in op de gaten (wat levert onderzoek je op) en wat minder op de boren (de onderzoeksmethoden). Mensen die al weten wat een imago-onderzoek is, vinden je vanzelf wel; je uitdaging is het werven van opdrachtgevers die concrete problemen willen gaan aanpakken, niet van mensen die al zo ver gevorderd zijn in het probleemoplossingsproces dat zij exact weten hoe het bijbehorende onderzoek heet en moet worden uitgevoerd.

Dat kun je wel zeggen. Er stond eerst een persoonlijk relaas over de vele ups & downs van een 11-jarig samenwerkingsverband tussen broer en zus. De TS is een zus van die broer en zus. Iemand heeft daarin drastisch zitten snijden, waardoor er nu overwegend nog anonieme 1'en en 2'en staan in iets dat lijkt op een soort van fiscaal-juridische vraagstelling. Jammer.

Dat heb ik nou met cijferbrij. Of cijferbrei voor de actievelingen. Geen touw aan vast te knopen. Dit relaas (kuch) is aardig samenhangend. Het is zelfs lineair gestructureerd. Het ontbeert alleen zo nu een dan een zachte aai over de Enter-toets, maar dat is waarschijnlijk omdat het een copypaste is van een verhandeling die elders al eerder is gemaild.

Ondanks het ontbreken van een gemikt alinea-einde druk je je helder uit. Ik wil er één fragment uitpikken: Dat kenmerkt je broer. Het druipt van het hele verhaal af. Dat vertrouwen is al meerdere keren beschaamd. Ook dat druipt van het verhaal af. Ik denk dat je je zus, maar uiteindelijk ook jezelf, een dienst bewijst door je zus door te verwijzen naar een advocaat die jullie broer eens even stevig de oren wast. Vergeet de (zoveelste) lijmpoging die je hier nu probeert op poten te zetten. Optreden! Actie! Dat kunnen jullie niet zelf, dus vraag om hulp. Het optreden van je broer vertoont verschijnselen van een narcistische persoonlijkheid. Tegen dat ziektebeeld is geen familieband opgewassen. Laat hem los, denk aan je zus.

Ben jij de broer of de zus?

Daarom zou je eens andere prijsmodellen moeten overwegen. Een vriend van me vraagt maar eenmalig 10% van de besparing die hij voor opdrachtgevers realiseert. De ene keer is dat een paar dagen rondbellen om € 100.000 te besparen, de andere keer drie maanden aanpoten voor een besparing van € 1 miljoen, maar deze invulling van no cure no pay legt hem bepaald geen windeieren. Het is een ijzersterk verkoopargument. Ik denk (als bedrijfskundige) dat je jezelf en ons vak tekort doet wanneer je niet minstens een bodemprijs vanaf € 50 à € 55 per uur vraagt. Daarboven hangt het vooral van je specialisme en reputatie af; een uurtarief van € 185 is niet ongebruikelijk… Opdrachtgevers willen zekerheid in de vorm duidelijke deliverables met heldere milestones. Een uurtarief kan dat in de weg staan: een vast bedrag voor een duidelijk omkaderd advies/project is vaak beter. Houd daarom voor jezelf een intern rekentarief achter de hand: wat moet je per uur minimaal verdienen. Eens. Ik krijg visioenen van een dag lang bezoekers van de Albert Heijn aanklampen met "maar drie vragen" en andere spookbeelden.

Inderdaad en er is daarom nog een reden om het frequenter te doen: je kunt een eventuele scheefgroei tijdig signaleren en bijsturen. Boven op de bal zitten houdt beide spelers scherp.

Daar ligt dan soms wel een argumentum ad hominem op de loer. Weg met de drogreden (plaatje)

Volgens mij heeft Popper ons geleerd dat je juist een of meer logische vooronderstellingen van een vraagstelling in twijfel moet trekken. Een betwiste vooronderstelling lijkt hier te zijn dat banken risico's allemaal hetzelfde zouden (moeten) inschatten. De conclusie die daaraan wordt verbonden, is dat je dan appels met peren kunt vergelijken en 'shoppen' naar het laagst hangende fruit loont. Die argumentatie leidt tot slot tot een afgeleide vraag: hoe ziet het boodschappenlijstje er dan uit? "Zo makkelijk is het niet" versus "zo makkelijk zou het wel moeten zijn" wordt zo een welles-nietesdiscussie.

Je mist het punt. Een referentie controleer je. Dat begint met: bestaat die referent? En dan gaat het al mis: nee, die referent is nep.

Aldus de Kansspelautoriteit over Online kansspelen.

Dat kan helaas ook/zelfs bij goede SEO/SEA/SEM-bureaus gebeuren. De reden is meestal — heel simpel — dat je zelf veel beter bekend bent met je doelgroepen, je producten/diensten, de juiste vaktermen en allerlei andere triggers die in "de markt" een rol spelen. Daar is nog ruimte voor verbetering. Je zou verwachten dat ze nu op zijn minst een vergelijking trekken tussen hun onsuccesvolle campagne en jouw succesvolle campagne. Je hebt daar een gemeenschappelijk belang: zij willen evengoed als jijzelf weten waarom iets (niet) werkt. Ik zou inderdaad proberen onder het contract uit te komen, maar een compromis zou zijn ze voor de rest van de looptijd je succesvolle campagne te laten beheren. Laat aanpassingen in elk geval documenteren en rapporteren, zodat er bij terugvallende prestaties tijdig kan worden ingegrepen.