prinsrachid

Cosara, het is altijd vervelend om te moeten constateren dat je misschien een fiscaal niet helemaal juist antwoord hebt gegeven. Ik heb je normaal wel hoog zitten, maar met je gedraai om een klein fout antwoord maar niet te hoeven toegeven verdient mijn inziens echt geen schoonheidsprijs. Bovendien zit je nu onnodig verwarring te zaaien voor alle toekomstige lezers. En zelfs je retorische vraag slaat nergens op. Moet je heretiketteren als je weer boven de 500 km komt? Nee, natuurlijk niet. Want het is dan keuzevermogen. Heretiketteren doe gewoonlijk als je het vermogen verplicht privé of verplicht zakelijk wordt én de eerdere vrijwillige keuze daarvoor een andere was dan de nu verplichte etikettering. In dit geval is het simpel. Kom je onder de 500 km, dan is het verplicht zakelijk. Als de auto dan niet op de balans is gezet bij aanschaf, moet er dus geheretiketteerd worden. Kom je daarna weer boven de 500 km uit, is het weer keuzevermogen waarbij er niet wordt geheretiketteerd. Er is dus ook geen sprake van 'hopshoppen'. Er wordt dan gewoon een forfaitaire privéonttrekking gedaan. En mocht de fiscus dat te weinig vinden, dan staat het ze zelfs vrij om een hogere bijtelling op te leggen als ze vinden dat er sprake is van excessief privégebruik. De Belastingdienst is ook niet achterlijk.

Of het zakelijk gebruik opeens toeneemt, kunnen we vanaf hier niet zeggen. Dat weet alleen de vragensteller. Wat betreft de heretikettering lijkt me de verhouding tussen privé en zakelijk juist niet bepalend, omdat het hier over een auto gaat. Alleen de 500 km is bepalend. Bij een nieuwe auto heb je meestal maar twee smaakjes: óf keuzevermogen óf verplicht zakelijk. Als er dan eenmaal is gekozen voor privé kun je mijns inziens alleen heretiketteren als er sprake is van verplicht zakelijk vermogen. En dat is het geval als het aantal privékilometers onder de 500 km zakt.

Op zich is het mijns inziens wel mogelijk om de auto op de zaak te zetten, maar dan wel uitsluitend als je tegelijkertijd het privégebruik van die auto tot een minimum beperkt. Als je namelijk minder dan 500 privékilometers rijdt, lijkt het me dat de auto op de zaak moet worden gezet.

Maar dit had ik letterlijk al in mijn eerste antwoord uitgelegd waarom dit zo is - en waarom de keuze voor de inkomstenbelasting (privé) niet dezelfde hoeft te zijn als voor de omzetbelasting (verplicht zakelijk). Nee. Je zit namelijk niet aangesloten op het waterbedrijf en je levert overtollig opgevangen water ook niet (tijdelijk) terug. En daar zit nu net het cruciale verschil. Een zonnepaneel is niet hetzelfde als zonne-energie opvangen. Een zonnepaneel wekt alleen maar op. Het opvangen laat je namelijk doen door je energiebedrijf. De vergelijking gaat ook hier mank. De watertank zou in dit geval een batterij zijn. Aangezien je geen batterij gebruikt, ben je verplicht aangesloten op het energienetwerk en ben je dus (voor de btw) zakelijk bezig. Het zou een ánder verhaal zijn als je je zonnepanelen op een accu zou aansluiten en zélf de ongebruikte energie zou opslaan. In dat geval zou je niet op het energienetwerk hoeven worden aangesloten met die panelen ("off-the-grid") en hoef je die panelen ook niet zakelijk te etiketteren voor de omzetbelasting. Daarom is het opvangen van water in een watertank dus wel volledig privé. Het woord "per saldo" is de crux. Over het hele jaar genomen lever je misschien niet terug per saldo, maar op individuele moment wél. Je gebruikt het energiebedrijf dus als virtuele batterij. Je vertrouwt dus op het energienetwerk om je overtollige electriciteit aan te slijten als de zon (te veel) schijnt. En je vertrouwt er ook op dat je die 'opgeslagen' electriciteit gratis weer uit het netwerk kunt trekken. Maar zoals gezegd: je kunt dit voorkomen door zélf je overtollige energie in accu's op te slaan. Kost ook geld. Alleen betaal je het dan aan een accufabrikant in plaats van de overheid.

Fiscaal maakt dat niets uit. Als je aan de voorwaarden voldoet, mag je de auto gewoon zakelijk etiketteren (ook als de lease op je eigen naam staat). Juridisch is het mogelijk een ander verhaal. Het kan namelijk zijn dat er een maximum zit aan de hoeveelheid zakelijke kilometers die je mag rijden met een privécontract.

Voor het krijgen van een helder en eenduidig antwoord lijkt me dat deze tip voldoet aan het realiteits- noch het eenvoudigheidsbeginsel. 😏

Ik zie eigenlijk beide kanten wel, maar persoonlijk zou ik het geval van vragensteller toch echt een zogenaamde Verzoek om ambtshalve vermindering belastingaanslag aanvragen. Ik ben er normaliter ook niet voor om de Belastingdienst onnnodig met werk op te zadelen, maar als het om een paar duizend euro gaat, dan hebben we het gewoon al gauw over een maandsalaris of meer dat niet in het goede jaar zit. Als het nou om een foutje in de omzetbelasting gaat binnen hetzelfde belastingjaar, kan ik me voorstellen dat je dat even in de volgende aangifte aanpast. Maar bovendien gaat het hier over een relatief recent belastingjaar. Dat is nog maar anderhalf jaar geleden afgelopen! Vroeger moest je nog anderhalf jaar wachten op je definitieve aanslag! Het feit dat de fiscus nu al zo snel met het sturen van een definitieve aanslag moet echter niet als belemmering worden gezien voor jou om geen correctie in te sturen. Let trouwens ook even op je Toeslagen! Het kan zijn dat door het indienen van het een verzoek om ambtshalve vermindering je verzamelinkomen verandert voor 2017. Als gevolg daarvan kunnen ook je eventuele toeslagen voor dat jaar anders uitkomen. Volgens mij moet je hiervoor een separaat verzoek indienen.

Het is wat simpeler dan het lijkt en het gevolg van vrij recente (Europese) btw-wetgeving. Binnen de BTW zijn er alleen nog zogenaamde single-purpose en multi-purpose kaarten. Als het van tevoren duidelijk is wat je met de kaart (of tegoed) gaat doen, dan is er sprake van single purpose en weet je eigenlijk ook al vooraf welk BTW-tarief van toepassing is. Je kunt die BTW dan meteen terugvragen. Bij een beltegoed is waarschijnlijk sprake van multi-purpose gebruik. Je weet pas welk tarief van toepassing is als je een gesprek hebt gevoerd (meeste zullen 21% zijn, maar misschien kun je ook nog andere dingen met je tegoed doen of zijn er nummers die BTW-vrij zijn). In dat geval vraag de BTW pas terug op het moment dat duidelijk is welk tarief is toegepast. En die BTW staat op de factuur van de desbetreffende maand. Bij pure prepaid (zonder factuur) kan dat lastig zijn. In dat geval vraag je helemaal geen BTW terug, maar trek je alles in de inkomstenbelasting af.

Ja, dat is mogelijk. De auto het dan buitenvennootschappelijk vermogen. In je aangifte geef je de helft van de VOF op (zonder de auto). En vervolgens geef jij alleen jouw electrische auto op als aparte 'onderneming', waarin je alle relevante kosten, afschrijvingen en bijtellingen verwerkt. Zo heeft je vennoot er geen 'last' van.

Ja, een mondelinge toezegging is voldoende. De werknemer kan er vanuit gaan dat je je daar aan houdt. Maar er is nog iets anders. Hoe zit het met de aanzegging? Je moet namelijk iedereen met een contract van een half jaar (of langer) een maand van tevoren laten weten of je hun contract verlengt of niet. Blijkbaar is dat niet gebeurd. Dan heeft de werknemer dus naast een contractverlenging ook nog recht op een aanzegvergoeding van een maand.

Je bepaalt hiervoor de waarde in het economisch verkeer. Dat is in feite het (hoogste) bedrag waarvoor je de laptop aan een willekeurig ander zou kunnen verkopen. Je zou kunnen aansluiten bij het bedrag dat wordt gevraagd op websites als Marktplaats of eBay voor vergelijkbare laptops. Er is daarbij geen sprake van inclusief of exclusief BTW, want je bent vrijgesteld van BTW en het gaat dus in principe om een tweedehands product. Aangezien je de laptop 90% (of meer) gaat gebruiken, wordt het gezien als verplicht ondernemingsvermogen voor de inkomstenbelasting. De waarde van de laptop kun je dan inbrengen als privéstorting en zet het ding voor die waarde op de balans. Vervolgens ga je afschrijven op deze waarde. Fiscaal mag dat maximaal met 20% van de aanschafwaarde (in dit geval de tweedehands overnamewaarde, niet de privē aanschafwaarde).

Het lijkt erop dat auteursrecht een vervelende tak van sport is. Nog vervelender is dat je de volledige proceskosten kunt claimen (voor de ontvangende partij althans) in plaatst van een door de rechter toegekend gematigd bedrag. Hoewel het normaal zo is dat de schade bewezen moet worden, zijn er inmiddels rechtzaken geweest waarbij de schade simpelweg wordt aangenomen bij onterecht gebruik. Voor de schadebedragen worden meestal de tarieven van Foto Anoniem als richtsnoer gebruikt.

Ja, misschien. De inkomstenbelasting die je gaat betalen in Box 3 keert jaarlijks terug. De verhoging van de vennootschapsbelasting heeft een eenmalig effect op je netto te besteden bedrag. Het is dus inderdaad zo dat je de eenmalige verhoging van de inkomstenbelasting in Box 2 kunt voorkomen door het nog dit jaar uit te keren, maar je krijgt er een (levenslange) Box 3 voor terug. Maar het is simpelweg even rekenen wat handiger is in jouw specifieke situatie. Zeker als je het uitgekeerde geld vrijgesteld kunt wegzetten in privé in Box 3 (bijvoorbeeld minder dan 30K, minder dan 58K groene beleggingen, etc), dan zóu het voordelig kunnen zijn. Maar anders is het gewoon dit eenmalige verlies nemen. Stel dat je niets doet met die 100.000 euro. Dan is de verhoging van Box 2 in totaal 1.900 euro. Als je het uitkeert en in Box 3 zet, dan betaal je (volgens eigen zeggen) 500 euro per jaar. In feite heb je dan het NIET uitkeren in 4 jaar 'terugverdiend'. Heb je het de komende 4 jaar niet nodig, dan zou je dus kunnen overwegen om het gewoon in de BV te laten zitten. Maar goed, zoals gezegd, het is even rekenen dus.

Of de inkomsten als zelfstandige lager zijn dan de autokosten zijn niet echt relevant. Wel relevant is in welke mate de auto voor de inkomstenbelasting zakelijk wordt gebruikt. Zodra de auto nagenoeg geheel privé wordt gebruikt, mag je mijns inziens de auto van de balans afhalen. Wat 'nagenoeg geheel privé' is, is echter niet helemaal duidelijk. Persoonlijk hanteer ik de grens van minder dan 10% zakelijke kilometers én minder dan 500 zakelijke kilometers (al is dat laatste criterium misschien iets te strict).

Bedoelt de boekhouder hier een rekening-courantovereenkomst of een daadwerkelijke lening? Zo maar een "lening nemen" slaat nergens op. Een daadwerkelijke lening heeft namelijk een bepaald doel, een rente en een aflosschema. Ook moet de lening op zakelijke gronden worden verstrekt (denk bijvoorbeeld aan voldoende onderpand). Als het gaat om een simpele rekening-courantovereenkomst, dan is er verder niets aan de hand. Dan gaat het namelijk om een (zeer) tijdelijke lening die meestal ook niet al te hoog is (tot 17.500 euro rentevrij) en ook binnen het jaar weer op nul staat. Via zo'n overeenkomst worden meestal kleine onderlinge uitgaven verrekend. Bijvoorbeeld als de DGA privé iets aanschaft of betaalt voor de BV, of als de BV iets voorschiet voor de DGA.

Je moet wel appels met appels vergelijken. Als je als ondernemer voor de omzetbelasting een oven en ingrediënten koopt (en de btw daarover terugvraagt), zul je ook tot in lengte van jaren over alle verkochte taarten btw moeten afdragen. Als je dus voor de omzetbelasting zonnepanelen koopt, draag je - op dezelfde manier - btw af over alle opgewerkte stroom. Voor zover ik de huidige regeling begrijp, is het toepassen van het forfait alleen van toepassing op particulieren die hun eerste (en enige) btw-aangifte doen en de btw op de zonnepanelen terugvragen én tevens meteen ontheffing voor de administratieve verplichtingen aanvragen. Als ondernemer moet je gewoon je daadwerkelijk geproduceerde electriciteit bijhouden en die als uitgangspunt aanhouden voor je btw-aangifte. Als je stopt met ondernemen verandert er theoretisch gesporken eigenlijk niets. Je zou in principe nog steeds btw moeten afdragen over alle geproduceerde stroom. Particulieren kunnen alleen gebruik maken van de kleine-ondernemersregeling, waarmee de fiscus eigenlijk zegt "Laat die btw maar zitten" (hoewel die dus eigenlijk wel verschuldigd is). Vanaf 1 januari 2020 gaat echter de nieuwe kleine-ondernemersregeling gelden. Als je minder dan 20.000 euro omzet maakt, wordt je op verzoek vrijgesteld van btw en kun je ontheffing van de administratieve verplichtingen krijgen. Ook dan hoef je dus geen btw meer af te dragen, omdat je in feite energie produceert die is vrijgesteld van btw. Maaaar, dan mag je dus ook geen btw meer terugvragen. Enige probleem dat je wel kun krijgen bij de overgang van zakelijk naar privé is dat je de teruggevraagde btw op je zonnepanelen moet corrigeren. De herzieningsperiode is 5 kalenderjaren. Als je de panelen dus in 2019 (zakelijk) aanschaft, de btw terugvraagt, en in 2021 stopt met ondernemen, dan zul je dus in 2021, 2022 en 2023 ieder jaar 1/5e van de aanschaf-btw moeten 'herzien'. Overigens geldt hierbij ook weer een drempel. Als het bedrag van de herziening in een jaar minder is dan 500 euro is, hoef je niet te corrigeren.

Interessant genoeg ligt de bodem voor de ondernemersfaciliteiten dan ook meteen op ongeveer 20.000 euro op basis van het urencriterium: 1.225 uur x 16 euro/uur =~ 20.000 euro. Zeker als je omzet alleen bestaat uit het factureren van uren, wordt het als 'ondernemer' dus belangrijker om al je niet declarabele uren goed te administreren om alsnog de zelfstandigenaftrek te kunnen claimen.

It kind of depends. Does the business have any assets on its balance sheet?

Op zich staat het in de handleiding tussen neus en lippen door. En verder heet het een IB47-formulier. 😁 Deze verwarring ontstaat door het stricte gebruik van het woord 'ondernemer' in de context van de inkomstenbelasting, omzetbelasting, handelsregisterwet en dagelijks gebruik. Het kan zijn dat iedereen vindt dat je ondernemer bent (je hebt een btw-nummer, je staat bij de KvK ingeschreven, je treed naar buiten met een bedrijfsnaam, etc), maar dat de Belastingdienst vervolgens toch zegt "U bent geen ondernemer"...voor de inkomstenbelasting. Je kunt dus bij de Belastingdienst zowel géén ondernemer zijn als wél ondernemer zijn, afhankelijk van door welke belastingbril ze kijken. Tja, het gaat eigenlijk over 'incidentele' betalingen. Ik interpreteer dat als iets dat een 'enkele keer' voorkomt. Is dat één keer? Misschien, misschien niet. In ieder geval moet het maar af en toe gebeuren. En niet structureel. En anders moet je snel kijken of er sprake is van een dienstverband (in dat geval hou je loonheffingen in), of anders moet je duidelijk maken dat er geen sprake is van schijnzelfstandigheid door dat vast te leggen in een contract. Let op dat ook hier de boel weer langs elkaar heen kan lopen. Het kan zijn dat iemand voor de loonbelasting géén werknemer is, maar voor de inkomstenbelasting óók geen ondernemer (en dan wellicht toch weer IB47-formulier sturen?). Nou, daar zeg je wat. Dat was wellicht wel de insteek van de Wet DBA. Deze wet verwacht eigenlijk dat de bepaling van de onderlinge verhouding op het (gezamelijke) bordje van de opdrachtgever en -nemer is komen te liggen. Tja, Daarom noemde ik ook de oude VAR (verklaring arbeidsrelatie). Die VAR werd afgegeven door de fiscus op basis van de verwachting van de ondernemer zelf. Met deze verklaring had je dan een stukje papier waar je vanuit kon gaan. Als de uitvoerder een zogenaamde "VAR WuO" (winst uit onderneming) kon overleggen, dan hoefde je ook geen IB47 in te sturen (ook als de ondernemer uiteindelijk misschien over het hele jaar gezien geen IB-ondernemer was). Als de uitvoerder een zogenaamde "VAR ROW" (resultaat overige werkzaamheden) had, dan stuurde je wel een IB47 in. Maar de fiscus geeft geen VAR meer af, dus het lijkt me dat je nu alleen nog maar op de blauwe ogen van de opdrachtnemer zelf moet afgaan. Onlogisch misschien niet (als je fiscale kronkels gewend bent), maar praktisch is het inderdaad zeker niet. Maar ik denk ook dat het de Belastingdienst ook voornamelijk te doen is om betaalde bedragen aan mensen zonder btw-nummer en/of zonder KvK-registratie.

Het nadeel is gewoon dat de voorwaarden voor ondernemerschap bij beide belastingen niet hetzelfde is. En de informatie op de website van de fiscus is altijd impliciet contextueel en ze gaan daarbij meestal voobij aan hoe normale mensen zoeits lezen. Als ze dus zeggen dat het moet gaan om iemand die geen ondernemer is, dan gaat het hier over de inkomstenbelasting (IB) in de context van het IB47-formulier. In de handleiding van de Belastingdienst staat dan ook dat je die IB47 moet doorsturen als het gaat om betalingen die niet onder de loonheffingen vallen, die niet uit dienstbetrekking voortkomen, of die niet als winst uit onderneming (dat is iets uit de inkomstenbelasting) kunnen worden aangemerkt. Het vervelende is alleen: hoe bepaal je dat laatste? Je zou het natuurlijk gewoon kunnen vragen. Je vraagt dan of ze kunnen laten weten of ze aangifte doen als ondernemer voor de inkomstenbelasting (of wat de uitkomst is van hun ondernemerscheck) en of ze de inkomsten in hun aangifte als winst uit onderneming verantwoorden. Als ze daar positief op reageren (hun woord op schrift of e-mail lijkt me goed genoeg), dan hoef je simpelweg niets door te geven. Maar stel dat iemand je die informatie niet geeft of geen factuur stuurt. In dat geval zou je er vanuit kunnen gaan dat het om een (eenmalige) opdracht gaat die is uitgevoerd door iemand die geen ondernemer is. In dat geval stuur je een IB47-formulier naar de Belastingdienst. Maar ik weet bijvoorbeeld ook dat het bij artiesten gebeurt bij betalingen voor vergoedingen van Buma/Stemra bijvoorbeeld. In feite een soort self-billing. Buma/Stemra gaat er domweg vanuit dat artiesten geen ondernemer voor inkomstenbelasting (ook als ze dat wel zijn) en tegelijkertijd ook niet voor de omzetbelasting (want vrijgesteld). Buma/Stemra betaalt die bedragen voor bijvoorbeeld royalties uit aan de artiest en geven dat door via het IB47-formulier. Artiesten die wel ondernemer zijn voor de inkomstenbelasting, moeten dat vervolgens handmatig corrigeren in hun aangifte. Dan is er nog de situatie waarin iemand misschien de eenmalige opdracht niet als ondernemer (voor de inkomstenbelasting) heeft gedaan, maar iemand die wel een btw-nummer heeft. Mijn interpretatie van de instructie van de Belastingdienst is dat je strict genomen nog steeds een IB47-formulier moet insturen, ook als zo iemand een factuur met btw stuurt. Maar ik kan me tegelijkertijd niet voorstellen dat de fiscus daar echt op zit te wachten, omdat je dan immers een bedrag inclusief btw doorgeeft, terwijl de ontvangende partij vervolgens de btw separaat via de omzetbelasting gaat teruggevragen en de betaling exclusief btw in z'n aangifte inkomstenbelasting opgeeft. Dat kan erg verwarrend zijn (voor alle betrokken partijen). Persoonlijk denk ik dat veel ondernemers daarom sowieso geen IB47-formulier insturen, zodra ze een btw-factuur van iemand hebben ontvangen. Het is wellicht verdedigbaar dat je de aanname doet dat iemand die een factuur stuurt met btw (en dus ondernemer voor de omzetbelasting is) uiteindelijk ook ondernemer voor de inkomstenbelasting zou kúnnen zijn (in welk geval een IB47-formulier niet aan de orde is). Het vervelende is gewoon dat de fiscus verwacht dat jij blijkbaar weet wat de status van het IB-ondernemerschap van die eenmalige uitvoerende persoon is, terwijl dat zelfde begrip van ondernemerschap uiterest fluïde door die zelfde Belastingdienst wordt vastgesteld. Overigens wordt dat met de nieuwe kleineondernemersregeling in de omzetbelasting nog beroerder, omdat de kans dan bestaat dat je mensen hebt die kiezen voor de btw-vrijstelling in de omzetbelasting (dus theoretisch geen facturen meer nodig die aan de factuureisen voor de btw voldoen), terwijl die mensen voor het overige wel gewoon voldoen aan de eisen voor het ondernemerschap in de inkomstenbelasting - en je dus geen IB47-formulier hoeft in te sturen (terwijl je dat misschien wel gaat doen, omdat je geen factuur ontvangt een aanneemt dat het een resultaatgenieter is). Makkelijker kunnen ze het niet maken... Ja, die werden inderdaad direct gekoppeld aan iemands aangifte via het burgerservicenummer. En je hebt gelijk: de wettelijke basis voor het verwerken daarvan door de Belastingdienst bleek sinds de invoering van de AVG te ontbreken. Net zoals het gebruik van dat nummer in het omzetbelastingnummer. Daarom wordt ook niet meer naar het burgerservicenummer gevraagd bij het doorgeven van zo'n IB47-formulier.

Het is inderdaad wat verwarrend en die verwarring komt met name door de afschaffing van de VAR. Die IB 47 moet je in principe gebruiken voor iedereen die géén werknemer is en tegelijkertijd ook géén ondernemer voor de inkomstenbelasting (ongeacht de status van ondernemer voor de omzetbelasting). In de aangifte van de persoon zelf komen de opgegeven bedragen van die IB 47 dan bij de vooraf ingevulde aangifte tevoorschijn onder "resultaat overige werkzaamheden". In het verleden was het relatief simpel. Dan kon je namelijk vragen of iemand een VAR WuO had. Had de ondernemer een VAR WuO? Dan hoefde je geen IB 47 in te sturen, want de inkomsten gaf de ondernemer dan zelf aan in z'n aangifte als winst. In theorie zou je nog kunnen vragen of de persoon zo'n (oude, verlopen) VAR heeft en of die situatie nog steeds geldt. Als dat zo is, dan zou je kunnen kiezen om geen IB 47 in te sturen. Wat ik echter steeds vaker zie is dat bedrijven of instellingen gewoon domweg IB 47-formulieren invullen zonder aanziens des persoons (dus ongeacht of het gaat om een ondernemer voor de inkomstenbelasting). Op zich niets mis mee, maar dan moet de ontvanger van die bedragen zijn aangifte wel goed controleren. Als die namelijk wél ondernemer voor de inkomstenbelasting blijkt te zijn (en ook dat kan veranderen over tijd), moet deze handmatig het vooraf ingevulde bedrag bij resultaat overige werkzaamheden verwijderen en invullen als onderdeel van z'n bedrijfswinst.

Zelfs als de auto zakelijk wordt geleased moet TS weten dat de auto buitenvennootschappelijk vermogen is, zodat alleen de andere vennoot voor de kosten (en de bijbehorende inkomstenbelasting) opdraait.

En je noemt ook eigenlijk meteen het probleem dat ik met de fiscale stimulering van het ondernemerschap. Bij werknemers vallen de kosten waar ze gemaakt worden (bij het bedrijf van de werkgever). Bij ondernemers worden de kosten neergelegd bij ánderen, namelijk belastingbetalers. Bij werknemers zijn al die "extra's" geen extra's, maar gewoon onderdeel van het loon en de loonkosten. Die vrije dagen en vakantiegeld worden gewoon betaald door de werkgever en zijn dus cost of doing business. Een slimme ondernemer zou die vrije dagen en vakantiegeld voor zijn eigen welzijn ook gewoon moeten reserveren, maar dat doen ze nauwelijks. En de premie voor ziekte en arbeidsongeschiktheid voor werknemers zijn in feite ook loon (in natura). Voor de werkgever ook cost of doing business. Die werkgever zal die kosten dan ook gewoon moeten doorbelasten aan zijn klant. Zie hier het verschil met ondernemers. Veel van hen vertikken het om vrije dagen in te calculeren, waarmee ze ook nog de markt verzieken voor de rest. En de meesten verdommen het ook nog om zich fatsoenlijk in de te dekken tegen ziekte en arbeidsongeschiktheid. Tegelijkertijd verwachten ze wel 'gecompenseerd' te worden voor dat 'verlies'. Klein probleempje: Die compensatie wordt vervolgens niet gebruikt om het verlies te compenseren. En nog een probleempje: daar waar de kosten van werknemers gewoon neerslaan bij het bedrijf waar de kosten worden gemaakt, vallen de kosten voor 'compensatie' van ondernemers neer bij de belastingbetaler. En dat zijn dan voornamelijk de werknemers, omdat het gros aan ondernemers amper inkomstenbelasting betalen door de hoeveelheid aftrekposten. Als we nou eens als ondernemers onszelf eens gewoon fatsoenlijk gaan verzekeren en onze fair share gaan betalen. Is dat écht te veel gevraagd? Of ben ik nu anti-ondernemer?

Helaas leent bij uitstek dit onderwerp (auto privé of zakelijk) zich niet voor het uitleggen in kinderkaal. Zeker niet als het gaat om de keuze voor de inkomsten- en omzetbelasting. Het simpelste antwoord dat ik je kan geven op de vraag wat het 'voordeligst' is, is door je te verwijzen naar de website van berekenhet.nl. Overigens betekent dat niet dat je keuze daarmee klaar. Stel dat er uitkomt dat privé het voordeligst is, betekent dit niet dat je dan vervolgens een private lease moet doen. Als je namelijk een eenmanszaak bent, kun je voor de inkomstenbelasting zelf kiezen of je iets zakelijk of privé etiketteert, ongeacht of je het product zelf zakelijk of privé hebt aangeschaft! Zelfs als je een private lease zou doen, zou je theoretisch de kosten daarvan gewoon zakelijk mogen opvoeren, als je daarvoor kiest. Je zit dan alleen nog wel met het juridische aspect. Veel lease- en/of verzekeringsproducten voor particulieren kunnen (overmatig) zakelijk gebruik uitsluiten. Het feit dat je werkgever een reiskostenvergoeding geeft heeft hier allemaal niets mee te maken. Die geeft simpelweg het vergoeding voor het feit dat je naar je werk komt met je eigen voertuig. Dat staat helemaal los van hoe jij aan dat voortuig komt, lease of niet, zakelijk of niet. Je moet hier dus echt even tijd in steken om dit uit te zoeken. Het is niet iets dat je even door iemand in kindertaal uitgelegd wil krijgen.

Klopt. Het klinkt alleen zo wat negatief om te stellen dat ondernemerschap "minder aantrekkelijk" moet worden gemaakt. Want er moet dan wel bij worden gezegd ten op zichte van wat. Op zich is het niet zo dat ondernemerschap slecht is, maar het is wel zo dat het financieel "te aantrekkelijk" is ten op zichte van werknemerschap. Het minder aantrekkelijk maken is dus eigenlijk meer een in balans brengen, zodat de fiscale of financiële impuls (die niets met het ondernemen zelf te maken heeft) niet meer de hoofdzakelijke motivatie is om een onderneming te starten. Op die manier blijven iets meer alleen de ondernemingen over met een intrinsiek goede business case en ondernemers met een interne motivatie om te ondernemen en minder de ondernemers die overleven op basis van behoorlijke ondernemersaftrekken en het spelen van Russische roulette met hun eigen gezondheid. Gek genoeg is zou een verplichte pensioenverzekering voor ZZP-ers het doel van het meer in balans brengen niet per se dichterbij brengen, omdat zelfs niet alle werknemers verplicht verzekerd zijn voor een aanvullend pensioen (er zijn bedrijfstakken zonder CAO en/of pensioenregeling). En strict genomen is in de basis nu al iedereen voorzien van een verplichte pensioenvoorzoening voor zowel werknemers als ondernemers in de vorm van AOW. Wat betreft de arbeidsongeschiktheid is die verplichting er voor werknemers wel. Die zijn namelijk allemaal WAO/WIA-verzekerd. Een verplichte WAO/WIA-verzekering (of iets vergelijkbaars) voor zelfstandigen zou het speelveld wat gelijker maken. Voor ondernemers is het dan meteen duidelijk dat ze ook *die* kosten moeten doorberekenen. En voor (voormalige) werkgevers is het duidelijk dat ze daar niet op kunnen besparen door iemand als pseudo-ZZP'ers te lozen.