Branko Collin

Opeens snap ik de naam Yelp: Yell & Pee.

Hij weet wie zijn doelgroep is ("ondernemers [...] die plannen hebben zaken te gaan doen in Centraal- of Oost-Europa, de Baltische staten, de Balkan"), maar niet waar ze zitten. Weet je dan écht wie je doelgroep is? Ik zou op zijn minst: - eens gaan googelen. - de KvK bellen. - in de kring van familie en bekenden rondvragen. - organisaties bellen die zich bezighouden met genoemde landen enzovoort. Al is het maar om de contouren van je doelgroep een beetje in beeld te krijgen. Het zou mij niets verbazen als er heel specifieke groepen organisaties en ondernemers zijn die zich op die landen richten, dus die contouren moeten wel duidelijk krijgen zijn. IT-bureaus die een afdeling in Oost-Europa willen opzetten, bijvoorbeeld.

Als je niet weet waar je doelgroep zit, is mijns inziens je ondernemingsplan ook nog niet klaar.

Dat zul je dus in dat land, in dit geval de VS, moeten uitzoeken. Volgens mij is dit per Amerikaanse staat verschillend. Is dit niet iets wat je bij de KvK kunt navragen?

Voorraad mag je niet afschrijven, als ik het goed begrijp. (Wel afwaarderen? Ik heb zelf geen voorraad, dus nogmaals: veel weet ik er niet van af.)

Buiten de btw om heb je ook met voorraad te maken. Nu heb ik daar geen verstand van (bestaat dat bij snel veranderlijke waar wel, voorraad?), maar volgens mij is het zo dat voorraad die je onttrekt voor promotie, een bedrijfsmiddel wordt.

In theorie zou het kunnen dat je namens het Chinese bedrijf bemiddelingskosten aan de Nederlandse klant berekent. Jij levert dan een financiële dienst (het verplaatsen van geld van de NL klant naar de CN leverancier) naast de bemiddelingsdienst (die jij dan neem ik aan factureert aan het Chinese bedrijf) en om administratieve rompslomp te voorkomen, stel jij de factuur aan de klant op. Als het Chinese bedrijf in die situatie btw-plichtig is, moet jij die btw ook op de factuur vermelden en inhouden, lijkt me. Hoe dat zit als je zelf niet btw-plichtig bent, durf ik niet te zeggen.

Die overname, is dat van het hele bedrijf of alleen de winkelruimte?

Is het land vanwaaruit jij importeert, in de EER?

- Een docent ontvangt loon. - Een docent volgt aanwijzingen op (lesprogramma, leermaterialen en dergelijke staan vast). - Een docent kan zich niet laten vervangen (d.w.z. een docent kan niet zelfstandig iemand inhuren om zijn plaats in te nemen). Dit suggereert al snel dat er sprake is van een arbeidsovereenkomst. Hier is overigens al het een en ander op het web over beschreven. Google is je vriend. De constructie van hoe je het uitkeren van het loon verder inkleedt, heeft hier verder geen invloed op. Als er sprake is van Overeenkomst van Opdracht (OvO), dan kun jij als platform een factuur sturen naar de school en vervolgens een factuur naar de docent, waar je zijn loon en jouw commissie op vermeldt. Vanwege de aard en de omvang van de opdracht, lijkt het me echter ook niet raar als de docent de school factureert en jij alleen je commissie factureert aan de docent. De eerste constructie zie je met name bij platforms als BOL of de Android appwinkel, waar relatief veel producten tegen een relatief lage prijs worden verkocht en waar het praktischer is als het platform de factuur verzorgt.

Wat is je beroep? Heb je een beroep?

Het enige genoemde probleem dat ik zie is dat geldschieters er blijkbaar van uitgaan dat het doel van elke onderneming is om flink rijker te worden. Maar dat betekent dat het probleem 'domme geldschieters' is. Een bewustwordingscampagne lijkt me dan slimmer. Zo'n BVM is een complex product (want het is een BV en een BV is een complex product). Er zijn hele beroepsgroepen bij gebaat als ons complexe producten worden aangesmeerd (advocaten, fiscalisten, accountants enzovoort). Dat product moet dus nog wat anders oplossen dan dat het die beroepsgroepen rijker maakt. Dat een geldschieter zeurt 'in snap het niet', lijkt me een wat zwak probleem. Zieltjes winnen is het vak van de maatschappelijk ondernemer, dat ene extra zieltje kan er dan ook nog wel bij. Ik denk dat Cosara dichter in de buurt zit. Het is natuurlijk niet de bedoeling van een goed doel dat de opbrengsten een stichting in verdwijnen, van waaruit ze legaal alleen nog maar voor het goede doel kunnen worden gebruikt, in plaats van - ik noem een zijstraat - het salaris van de directeur. (Deze laatste zin is sarcasme.)

Klinkt als een oplossing op zoek naar een probleem.

Een maker heeft automatisch een exclusief recht op de openbaarmaking en verveelvoudiging van zijn creatie. Dat heet een auteursrecht. (Zie de auteurswet.) Die maker kan vervolgens een deel van die rechten in bruikleen geven aan een ander. Dat heet een licentie. De makers van de werken op Pixabay hebben dus allemaal een eigen auteursrecht op hun eigen afbeeldingen. Aan Pixabay hebben ze een licentie gegeven om die afbeeldingen op een website te zetten. Aan jou en ieder ander geven ze een licentie voor vrijwel ieder gebruik van die afbeeldingen (Twabla heeft een deel daarvan hierboven geciteerd). Waar dit soms misgaat, is als de persoon die de foto naar Pixabay heeft geüpload, niet de maker of de houder van het auteursrecht blijkt te zijn. Als jij je T-shirts op een website adverteert, kan de echte maker met een auteursrechtinbreukzoekbot daar achter komen. Omdat de kosten van een auteursrechtrechtszaak tamelijk duur kunnen zijn, zijn de schadevergoedingen die in dergelijke gevallen worden geëist, tamelijk hoog. Hoe je je daar precies tegen kunt wapenen, durf ik niet te zeggen, maar hier staan wat voorbeelden. Een ander probleem waar je voor moet waken, is dat er op het onderwerp van een afbeelding een apart auteursrecht kan zitten. Een gratis foto van een tekening, maakt niet opeens dat die tekening gratis is. Waar een auteursrecht op kan zitten, verschilt per land. In België zit er een auteursrecht op gebouwen (in Nederland ook, maar niet op foto's van gebouwen, maar in uitzonderlijke gevallen weer wel). In de VS zit er een auteursrecht op openbare kunst. Als jij in die landen handel drijft, moet je daar rekening mee houden.

Je mag een app niet bit voor bit kopiëren. Je mag het uiterlijk van een app niet letterlijk kopiëren. Je mag over het algemeen wel een app maken die ruwweg hetzelfde doet als een andere app, zolang je je eigen code en je eigen ontwerp gebruikt. Facebook had van Whatsapp geen toestemming nodig (of omgekeerd, ik weet niet wie er het eerst was) om een chat-app te maken. Je mag bijvoorbeeld niet een app maken met de Angry Bird-figuurtjes (ook al zou je het uiterlijk een beetje veranderen), maar turn-based artillery games bestaan natuurlijk al heel lang en een eigen variant mag je best maken. In sommige gevallen kun je te maken hebben met octrooien op software.

Branche-organisaties publiceren vaak cijfers.

Ik zie eerlijk gezegd alleen maar platformen waarbij de klant aan het platform betaalt en het platform de aanbieder betaalt. Heb jij voorbeelden van de andere situatie? Jij verricht in deze situatie als platform twee diensten: 1. Je neemt betalingen in ontvangst voor de aanbieder. In wezen doe je niet meer dan doorsluizen. Dat levert net zo min een dienstverband op als dat jij in dienst van je bank bent (of andersom). Hier reken je ook geen btw over. 2. Je biedt aanbieders de mogelijkheid om jouw platform te gebruiken. Hier reken je een commissie over. Over die commissie reken je btw (in NL althans). Het is gebruikelijk in zo'n geval dat het platform een factuur naar de aanbieder stuurt, waarop e.e.a. verrekend wordt. Die aanbieder komt dan weer naar Higher Level om te vragen hoe dat in de boekhouding moet worden opgenomen. :-) Wat ik ook veel op platformen zie (door de vragen van anderen op HL) is dat betalingen aan aanbieders worden opgespaard tot eens per week of zo. Vermoedelijk om de kosten van betalingen te minimeren. Ik weet niet of dat ook bij (dure?) diensten zo werkt. Jij bent de leverancier van de aanbieders. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat je daardoor in loondienst van die aanbieders komt, al is het maar omdat de manier waarop jij je werk doet op geen enkele manier door de aanbieders wordt beïnvloed. Alleen als jij de adviseurs instrueert over hoe zij hun werk moeten doen, zouden zij als in loondienst van jou gezien kunnen worden. Dus de vraag is misschien, wie gaat zich hoeveel met wie bemoeien?

Over de ontbinding van een overeenkomst. Zoals je daar kunt zien, moet je bij ontbinding weliswaar je loon terugbetalen, maar je kunt niet zomaar ontbinden. Om te beginnen moet er een tekortkoming zijn. Helaas heb je de advocaat hier niet geciteerd, dus is het niet duidelijk of deze (of A) de tekortkomingen heeft benoemd. Vervolgens moet de tegenpartij voor zichzelf bepalen of jij de schade nog kunt herstellen; kun jij dat, dan moet je die kans ook krijgen (ingebrekestelling). Als de tekortkoming bijvoorbeeld de blogteksten zijn, kun je zelf controleren of deze nog online staan. Doen ze dat, dan was de tekortkoming blijkbaar niet zo ernstig dat deze een ontbinding rechtvaardigt. Je hebt toch al een bedrijf? Of bedoelt hij een nieuw bedrijf? Een rechtszaak starten kan altijd, die drempel ligt niet zo hoog. Een rechtszaak winnen of verliezen kan ook altijd. Die vragen zijn dus niet zo interessant. Of A een punt heeft, dat is op basis van de informatie die je hebt verstrekt, niet te zeggen. Ik zou in elk geval beginnen met een dossier te vormen. Heb jij bewijzen dat A tevreden was met de webteksten? Heb jij bewijzen dat aangebrachte klanten ook daadwerkelijk tot opdrachten hebben geleid?

Ik zou een 'klant van een mogelijke facilitator van fraude' misschien van een ander stickertje voorzien dan 'recidiverend belastingontduiker'. Om dat laatste uit het eerste te concluderen, moet je nog 3 extra stappen nemen: 1) streep 'mogelijke' door, 2) alle klanten hadden er weet van, en 3) alle klanten bleven proberen belasting te ontduiken. Ik woon vast in dezelfde gemeente als een inbreker, dat maakt mij nog geen inbreker.

Dank voor alle antwoorden! Ik zie nu dat er een kinderboerderij op 5 minuten fietsen van mijn huis zit, daar binnenkort maar eens proberen.

Omdat het een intellectuele creatie is en dan is het gebruikelijk dat je er meer voor rekent naarmate er meer gebruikers aan worden blootgesteld. Een spelletje dat door 10 mensen wordt gespeeld, levert meer op dan een spelletje dat door 1 persoon wordt gespeeld. Een liedje dat door 10 mensen wordt beluisterd, levert meer op dan een liedje dat door 1 persoon wordt beluisterd. Een film die door 10 mensen wordt bekeken, levert meer op dan een film die door 1 persoon wordt bekeken. Je kunt dat raar vinden (want het is raar), maar zo werkt dat nu eenmaal. Een klant kan natuurlijk jouw argument aanvoeren en dan volgt uit de onderhandeling hoe er uiteindelijk wordt afgerekend. Sommige videografen zullen de opdracht aan zich voorbij laten gaan, anderen zullen water bij de wijn doen. Er zijn ook wel wat concrete redenen aan te voeren. Als jij aansprakelijk wordt gesteld voor iets wat jij in je filmpje laat zien, dan is de schade bij een lage oplage een stuk geringer dan bij een grote oplage. Sinds 2015 is er zelfs een bestsellerregeling in de auteurswet opgenomen die zegt dat als een werk het onverwachts beter doet dan voorzien, je recht hebt op een groter deel van de winst. Een voorbeeld van een markt waar de afnemers hebben weten te bepalen dat de prijs hetzelfde blijft ongeacht de beoogde oplage, is die van stockfoto's. Het kan dus wel. Ik denk dat hier meespeelt dat stockfoto's vaak weinig uniek zijn. Dezelfde foto concurreert met honderden vergelijkbare foto's om die paar euro's die er beschikbaar zijn. Dat maakt ze een commodity en dat geeft veel marktmacht aan de vraagkant, zeker omdat die macht ook is gebundeld bij de stockfotobedrijven en niet bij de uiteindelijke afnemers.

Gast, ik ga jouw huiswerk niet voor je doen.

Als je zeker weet dat de klant niet in de EU zit, dan zou je deze rekentool kunnen invullen: https://www.belastingdienst.nl/rekenhulpen/diensten_in_en_uit_het_buitenland/ Dan weet je in elk geval waar en of je btw in rekening moet brengen.

Ik koop om de 18 maanden of zo een tablet, laptop of PC en daarnaast allerlei randapparatuur. Hierdoor heb ik in de afgelopen 20 jaar redelijk wat elektronica verzameld die ik niet meer gebruik en die ik graag zou willen recyclen. Hiertoe heb ik allerlei opties uitgezocht en uitgeput. Mijn vraag, heb ik iets over het hoofd gezien? Dit zijn de opties die ik tot nu ben tegengekomen: - Inleveren bij aanschaf van een nieuwe: voor mij is dit geen optie, omdat ik het oude apparaat vaak graag nog even als reserve aanhoudt. Het kan enkele maanden duren voordat problemen met het nieuwe apparaat aan de oppervlakte komen. - Zakelijke recycling: dit is gratis voor grote partijen (75+ laptops, bijvoorbeeld), maar kost geld bij kleine partijen. - Inleveren bij de supermarkt: grote apparaten passen niet in de standaard Wecycle-zuilen. - Inleveren bij de milieustraat: ik heb geen auto en dergelijke inzamelpunten liggen vaak buiten de stad. Zou me al gauw 2 à 3 uur kosten. - Laten ophalen door ewasterace.nl: die zijn vanwege COVID-19 gesloten. - Laten ophalen via freecycling: in mijn ervaring willen mensen die aan freecycling doen, vaak courante en werkende apparaten hebben, wat bij mijn e-waste niet altijd van toepassing is. Niet alleen zijn mijn oude computers oud, maar ik sloop er vaak ook om allerlei redenen eerst de HDD/SSD uit. Ik geef aan dat dit een luxeprobleem is en dat zal dan ook wel de reden zijn dat ik niet veel alternatieven kan vinden. Heb ik echter een mogelijkheid over het hoofd gezien?

We krijgen hier ook wel eens vragen van ondernemers die tegen hun wil in online bedrijfsgidsen en op offerteaanvraagsites worden vermeld. Die zijn dan bang dat dergelijke sites ongetwijfeld wel bezoekers hebben.