[Column] Het grote taboe, falen, depressie en erger.

[Phoenix]

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, dit is geen gezellig onderwerp, dit artikel gaat over de negatieve impact die het uitblijven van zakelijk succes kan hebben op de psyche van de ondernemer.

 

Niemand kan er omheen, al een tijdje zitten we in een periode van economische crisis. Bedrijven en particulieren hebben minder te besteden en dat vertaalt zich naar minder omzet in veel branches. Op dit moment ziet het er voorlopig nog niet naar uit dat we op korte termijn duidelijk herstel kunnen verwachten. Bedrijven zullen moeten zien te overleven door kostenbesparingen door te voeren. Veel ondernemers komen daardoor nu in de problemen. Het zal voor veel ondernemers moeilijker worden om de zakelijke en privé-eindjes aan elkaar te knopen.

 

Minder omzet, minder winst, bezuinigen, het zijn allemaal rationele onderwerpen. Ratio is de manier waarop vele ondernemers het zakelijke leven benaderen. Het is ook een manier om je te distantiëren van je van emotionele gevoelens. En dat kan best handig zijn op het moment dat er beslissingen genomen moeten worden die zakelijk gezien gewoon moeten maar emotioneel gezien een grote aanslag plegen op de ondernemer.

 

Bij die bedrijven waar het steeds moeilijker wordt om de eindjes aan elkaar te knopen, loopt de psychische druk voor de ondernemer op. Minder omzet betekent keuzes maken om alle rekeningen te kunnen blijven betalen. Als dat steeds moeilijker wordt dan kan het zijn dat er nog meer bezuinigd moet worden. Dat begint misschien met werktijdverkorting voor de werknemers. De volgende stap kan een kleinere bedrijfsruimte zijn om de kosten nog verder te drukken. Wordt lastig als je pas 1 jaar van de 5 contractjaren er op hebt zitten. De volgende stap kan zijn dat je tot de conclusie komt dat je misschien mensen moet gaan ontslaan. Nu ken ik ondernemers die daar weinig moeite mee hebben maar het ontslaan van medewerkers gaat mensen over het algemeen niet in de koude kleren zitten. Voor de eenpitters die geen downscale mogelijkheden hebben om bijvoorbeeld in personeel te snijden, is de kans aanwezig dat de onderneming zelf niet voldoende inkomsten genereert om alle kosten te kunnen betalen.

 

Rationeel zijn deze moeilijke keuzes nog wel te maken maar gevoelsmatig kunnen al die beslissingen en de lange termijn gevolgen (onbewust) een behoorlijke aanslag zijn op de mentale reserves van de ondernemer (en zijn gezin). Doordat beslissingen veelal vanuit de ratio worden genomen, wil het gevoel nog wel eens in de knoop komen te zitten. Des te harder komt de klap dan aan als het doordringt tot de mens achter de ondernemer.

 

Voor een aantal ondernemers is stopzetting of een faillissement onvermijdelijk. En daar sta je dan als stoere ondernemer met zijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen; door het verlies van jouw bedrijf deelt het lot jou een psychologische dreun uit waar je even geen weerwoord op hebt. Dan zul je iets moeten doen wat veel ondernemers niet gewend zijn te doen, en dat is gaan praten over al je zorgen, en dat gaat over gevoel, daarover praten betekent kwetsbaar zijn. Vaak verlies je niet alleen het vertrouwen in je onderneming maar ook het vertrouwen in jezelf en daarmee ligt het gevoel te hebben gefaald om de hoek. Je zal echt niet de eerste zijn die het falen van de onderneming ervaart als een persoonlijk falen. Falen is dan al snel toe moeten geven dat het niet is gegaan zoals jij had verwacht. Er zullen vele 'had ik maar’ scenario’s door je hoofd gaan spelen. De gedachte die dan steeds maar weer terugkomt is de vraag; “who is to blame?”

 

Voor veel ondernemers is hun bedrijf hun leven, want ZIJ zijn het bedrijf. Bedrijfsidentiteit en persoonlijke identiteit zijn vaak zeer nauw in elkaar verweven. Het failliet of falen van het bedrijf wordt een persoonlijk en mentaal faillissement en daarmee komt het erg dicht bij jezelf. Niet alleen ben je dan je bedrijf kwijt, ook het allergrootste goed wat een ondernemer (elk mens) heeft raakt de ondernemer kwijt: je raakt jezelf kwijt. Ondernemers die hun falen rechtstreeks koppelen aan hun eigen identiteit hebben grote kans depressief te worden en dat kan vervolgens snel een zware depressie worden.

 

Uit crisisperioden van de afgelopen decennia weten we dat de geestelijke nood bij ondernemers enorm hoog op kan lopen. Wie de faillisementsverhalen op dit forum wel eens leest, kan zich misschien voorstellen hoe het is als de zoveelste deurwaarder voor de deur staat terwijl je weet dat het geld er echt niet is. Nadenken over de gevolgen van beslagleggingen doe je liever niet. Falen als ondernemer is tot daaraan toe, als het je gezin treft ben jij als kostwinner, en nog zwaarder, als vader, als man, ook nog eens een mislukking.

 

Wie zich de faillissementen van de varkensboeren uit de jaren 80 kan herinneren, herinnert misschien ook nog aangrijpende reportages van mensen die er geen heil meer in zagen. Ook de MKZ crisis in de jaren 90 heeft beroepsgroepen tot wanhoop gedreven. En nu is het de agrarische sector die naast de economische crisis ook nog eens getroffen word door de Q-koorts. Maar deze economische crisis treft niet allen de boeren, nu worden vrijwel alle branches getroffen. Hoe het allemaal verder moet, is vervolgens aan jou om uit te zoeken. En alweer aan reacties hier op het forum is soms af te leiden hoe slecht een aantal ondernemers zijn voorbereid op de gevolgen die het staken van de onderneming heeft. Het zijn de onderwerpen waarin wordt gevraagd of er een soort van vangnet is zoals dat er voor werknemers is in de vorm van de WW. Maar helaas, daarvoor ben je ondernemer geworden, dat zijn de risico’s.

 

De statistieken

Dat een dergelijke crisis mensen tot wanhoop drijft, is goed te begrijpen. Voor sommige mensen gaat die wanhoop zover dat ze de hand aan zichzelf slaan. Cijfers zijn moeilijk te vinden. Voor de MKZ-crisis varieerden de aantallen tussen de 4 en de 10. Het werkelijke aantal zal nooit iemand weten. Toen was het een crisis die boeren trof, deze crisis treft vrijwel alle Nederlanders en dus ook de ondernemers.

Afhankelijk van welke bron je raadpleegt, slikken in Nederland tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen een antidepressiva.

In totaal zijn er jaarlijks 400.000 mensen die denken aan zelfmoord. Ongeveer 100.000 van deze 400.000 mensen doet daadwerkelijk een poging tot zelfdoding. Daarvan belanden er 15.000 in het ziekenhuis.

 

Officieel overlijden er jaarlijks ongeveer 1.350 mensen door zelfdoding. Ik denk echter dat het cijfer aanmerkelijk hoger ligt. Niet alleen is het niet meer verplicht een doodsoorzaak bij het overlijden op te geven - het jaar van invoering van deze maatregel gaf een daling in het aantal zelfdodingen te zien - ook zijn er zelfdodingen die niet als zodanig (h)erkend worden. Denk maar eens aan eenzijdige ongelukken. Een aantal van dit type ongelukken zijn een bewuste poging om te proberen het leven te beëindigen. Ook een overdosis medicijnen kan aangezien worden voor een natuurlijke dood als er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat er iets anders heeft gespeeld. Er wordt vaak gedacht dat er bij elke zelfdoding altijd een afscheidsbrief is geschreven, dat is absoluut niet waar. Ik ken een aantal mensen die na hun poging tot hun eigen afgrijzen wakker werden. Van enkele van hen weet ik dat ze nooit een afscheidsbrief hebben geschreven. Sommigen hebben anderen zelfs nooit iets laten weten van de strijd die ze aan het strijden waren.

Maar helaas zijn er meer mythes die helaas niet bijdragen aan het bespreekbaar maken van het onderwerp zelfmoord / zelfdoding.

 

Om een ander zeer hardnekkig misverstand gelijk maar even naar het land der fabelen te verwijzen. Wie denkt dat zelfdoding alleen voor ‘losers’ is nog een ander stukje statistiek. Onder miljonairs komen 3 maal zoveel zelfdodingen voor dan het landelijke gemiddelde. Hun drijfveren om rijk te worden zijn tevens hun ondergang. Drijfveren die vaak ontstaan zijn door het gevoel alleen iemand te mogen zijn als je geslaagd bent (lees in hun geval, bezit hebt). Zij ontdekken op de harde manier dat geld het leven kan veraangenamen maar absoluut geen garantie is voor levensgeluk. Wie een laag zelfbeeld heeft blijft negatief over zichzelf denken ongeacht de verzameling sportauto’s in de garage of het grote aantal partners waarmee ze de lakens delen. Het zijn surrogaten die geen vervanging zijn voor echte liefde voor jezelf en liefde van anderen.

 

In de onderzoeken wordt vaak gesproken over risicogroepen, die zijn (helaas) niet uitgesplitst naar beroepsgroep. Kijk je naar de karaktereigenschappen van deze risicogroepen dan lijken een aantal daarvan verdacht veel op eigenschappen die voor een ondernemer van belang zijn. Zo zijn mensen met suïcidale gevoelens vaak zeer gericht op de gevoelswereld van anderen, kunnen de behoeften van anderen behoorlijk goed aanvoelen en vervolgens invullen, en goh is dat niet een fijne eigenschap voor een ondernemer? Kunnen voelen waar je klanten behoefte aan hebben. Ook komt soms een doorgeschoten zorgbehoefte om anderen te helpen, een eigenschap die je met name in de zorgsector veel tegenkomt. Een andere eigenschap is het doorzettingsvermogen van deze mensen. Ze gaan door tot het einde, elke keer weer zien ze een lichtpuntje en weten ze weer te overleven. En ook deze eigenschap zie je bij veel ondernemers terug. Ze gaan soms zover dat je denkt: \"man stop er gewoon mee, verander je businessmodel\". Maar het is nu net dat doorzettingsvermogen dat maakt dat sommigen tegen alle verwachtingen in slagen en vervolgens op handen gedragen worden. Anderen uit dezelfde poel krijgen nooit iets van de grond, iets dat lang niet altijd aan de persoon zelf hoeft te liggen. Het is vaak ook een kwestie van op het juiste moment in tijd net die ene persoon of die ene oplossing vinden die jou verder helpt. Dat maakt de scheidslijn tussen zakelijk succes en persoonlijk falen in mijn ogen vaak flinterdun.

 

De signalen

Het meest moeilijke voor de omgeving, en door ontkenning en het almaar doorgaan soms ook voor jezelf, is het zien van signalen die kunnen wijzen op depressie en suïcidale gevoelens. Hieronder volgt een opsomming van een aantal signalen die een aanwijzing ‘kunnen zijn’ dat het in iemands leven niet verloopt zoals verwacht. Ik schrijf bewust ‘kunnen zijn’, waarnemingen zijn immers subjectief.

 

[*]Obsessief bezig zijn met het leed van anderen.

[*]Doorgeschoten behoefte om de wereld te veranderen.

[*]Lichte obsessie voor aan de dood gerelateerde onderwerpen.

[*]Een wens tot zelfdoding uitspreken, altijd serieus nemen, ook als het als grap gebracht word.

[*]Sarcastische houding ten aanzien van onderwerpen die betrekking hebben op de dood.

[*]Groot gebrek aan activiteit, nergens zin in hebben, geen energie.

[*]Vermijdingsdrang in de breedste zin.

[*]Ontkenningsgedrag als het gaat om (het nemen van) eigen verantwoordelijkheden.

[*]Ontvluchten van de eigen verantwoordelijken door substitutie (zie bv het leed van anderen).

[*]Teruggetrokken leven leiden, weinig contact met de buitenwereld.

[*]Emotioneel overreageren als iemand direct of indirect kritiek uit.

[*]Moeite hebben met het stellen van grenzen, teveel van zichzelf (weg)geven.

[*]Snel wisselende stemmingen, het ene moment vol goede moed, 5 minuten later niks meer zien zitten.

[*]Sterke identificatie van de eigen persoonlijkheid met maatschappelijke problematiek en sociale doelen.

[*]Verandering van de persoonlijkheid in enkele maanden tijd.

 

 

Het meest belangrijke signaal is misschien wel als je merkt dat iemand in een relatief korte periode, enkele maanden tot een half jaar, sterk van (sociaal) gedrag verandert. Het terugtrekken uit het sociale leven kan een sterke aanwijzing zijn dat er serieuze problemen zijn. Als mensen snel veranderen dan kun je dat mogelijk herkennen doordat ze vragen (en de antwoorden daarop) zoveel mogelijk willen ontwijken. Menig gesprek met een ondernemer begint vaak over het weer of voetbal maar gaat dan vaak snel over naar “hoe gaat het met je bedrijf ?”. Als het de ‘falende’ ondernemer teveel wordt dan zal hij allerlei tactieken gaan ontwikkelen om dit soort gesprekken te vermijden bijvoorbeeld door het gespreksonderwerp keer op keer te veranderen om zo vragen over zichzelf uit de weg te gaan. Het begint met de alledaagse gesprekken bij het schoolplein, het losse gesprekje bij de supermarkt op zaterdag. En zo langzaam vindt deze vorm van ontwijking van onderwerpen ook plaats binnen de eigen kring.

 

Praten met het masker komt ook heel vaak voor, sterker nog, mensen die suïcidaal zijn, behoren eigenlijk tot de categorie top acteurs. Suïcidalen kunnen glashard zeggen dat het goed goed gaat, soms voel je alleen in je onderbuik dat er iets niet helemaal klopt. Als je op dit moment doorvraagt, kan het zijn dat je ineens een stoere ondernemer ziet veranderen in een huilend hoopje mens dat het niet meer ziet zitten en eindelijk eens zijn verdriet kwijt kan.

 

Euforie gevolgd door zeer negatieve uitlatingen. Het ene moment nog allerlei kansen zien voor het bedrijf, het volgende moment verzuipen in de onoverzichtelijke bedrijfsvoering en het helemaal niet meer zien zitten. Bij sommigen zit deze bipolariteit gewoon in hun genen, anderen kunnen door omstandigheden dit gedrag (tijdelijk) vertonen.

 

Stevige uitlatingen die gaan over onrechtvaardigheid. Daar waar het niet goed gaat, willen mensen zich nog wel eens richten op de problemen van anderen. Het kan gaan over een medewerker met wie het privé alleen maar tegenzit. Het kan gaan over het onrecht dat de eigen beroepsgroep wordt aangedaan of juist die beroepsgroep die overal mee weg lijkt te komen. Onderwerpen over politiek, regelgeving en onrechtvaardigheid. In privésituaties zie je dit soort mensen zichzelf helemaal verliezen doordat zij druk bezig zijn anderen te helpen met het oplossen van hun problemen. Lovenswaardig natuurlijk maar voor hen zuiver ontwijkend gedrag. Misschien ken je ze wel, mensen die alles voor anderen over hebben, vaak omringd zijn door de (tijdelijk) zwakkeren of (tijdelijk) hulpbehoevenden in onze maatschappij.

 

Sarcastische uitlatingen met toespelingen op zelfdoding zijn een duidelijk signaal dat het goed mis kan zijn. Ook zeer emotionele reacties op soms relatief onbelangrijke zaken zijn een duidelijk signaal dat er meer aan de hand kan zijn

 

Hoe ga je er dan mee om.

Misschien ben je door het lezen van het voorgaande stuk wel in gaan zien dat er iemand in jouw omgeving is die wel heel erg past in het geschetste profiel. Ook kan het zijn dat je je ineens realiseert dat je zelf depressief bent alleen het tot nu toe niet hebt erkend.

 

Wat als je deze signalen bij anderen herkent

Zelfdoding is het waarschijnlijk een van de grootste taboes in onze maatschappij en daarmee een van de meest moeilijke onderwerpen om over te praten. Niet in de laatste plaats omdat de mensen die met deze gevoelens rondlopen de laatste zullen zijn die zich kwetsbaar op zullen stellen door toe te geven dat zij tegen deze gevoelens strijden. Wat erg belangrijk is in elk gesprek, maar zeker in gesprekken met iemand die bezig is een overlevingsstrijd te leveren, is deze een veilige omgeving te bieden. Daarmee bedoel ik niet dat je alle pillen op moet ruimen en de bestekla van een slot moet voorzien; iemand die er echt een eind aan wil maken, vindt altijd wel iets. Wat ik bedoel is een veilige omgeving om te kunnen praten. Als je iemand wil openen, moet je zorgen dat je afstemt op de juiste golflengte, dat contact legt met die ander. Laat maar zien dat jij je open durft te stellen, dat creëert een sfeer waardoor de bereidheid om te praten toeneemt. Verder is het erg belangrijk dat die ander voelt dat er van jou geen waardeoordeel uit gaat. Zoals ik het hier beschrijf, klinkt het allemaal vrij eenvoudig maar hou er rekening mee dat het even tijd kost om iemand het gevoel te geven dat er veilig gepraat kan worden over het onderwerp zelfdoding.

 

Met de overgevoeligheid van iemand met suïcidale gedachten is een gesprek beginnen dan al een uitdaging op zich. Belangrijk is om te blijven benadrukken dat wat iemand anders ook voelt en hoe dat misschien ook tegen je eigen gevoel in gaat de ander te laten voelen dat dat oké is. Dat die gevoelens, hoe moeilijk ook, er mogen zijn en dat dat niks af doet aan de mens die deze persoon is. Suïcidale gevoelens accumuleren en als iemand er niet over kan praten, raakt het voorraadvat voller en voller. Een heel belangrijke uitlaatklep voor suïcidalen is de mogelijkheid om - zonder het gevoel te hebben te worden veroordeeld - te kunnen praten over deze gevoelens. Maak daarbij niet de fout dat je zegt dat je deze mensen begrijpt, want dat doen alleen die mensen die ook op de rand van de afgrond hebben gestaan. Wees daar dan ook gewoon eerlijk over. Het contact verbreekt echt niet als jij voorzichtig aangeeft dat je niet kan invoelen wat het is. Dat maakt ook niet echt uit omdat luisteren zonder veroordeling in een veilige omgeving voor meer dan 50% bijdraagt in het afblazen van de geaccumuleerde suïcidale gevoelens en het draagt bij aan het helingsproces.

 

Ben je bereid deze mensen ook echt te helpen, laat ze dan weten dat ze op je kunnen rekenen en je altijd (24 uur 7 dagen per week) kunnen bellen. Besef wel dat dit committent ook betekend dat je niet na 2 telefoontjes midden in de nacht kunt zeggen, \"ja hoor es ik heb ook nog een leven\". Wat ook weer niet wil zeggen dat jij geen grenzen mag stellen.

 

Naast deze vorm van sponsorschap is het erg belangrijk dat er gewerkt gaat worden aan de psychische oorzaken achter de depressie en suïcidale gevoelens. Help daarom deze mensen met het zoeken en vinden van de juiste hulpverleners en met het vinden van lotgenoten waarmee ze samen kunnen praten over hun gevoelens. Ga je op zoek naar hulp houdt dan voor ogen dat hulpverlening alleen zin heeft als er een connectie is tussen cliënt en hulpverlener. Als die er niet is, heeft het geen enkele zin om hier tijd in te steken. Een goede hulpverlener weet dit maar helaas zijn niet alle hulpverleners bij machte om hun onvermogen te erkennen als het niet lukt met een cliënt de voor het proces noodzakelijke vertrouwensband op te bouwen. Met die hulpverlener hoef je geen medelijden te hebben, geen click is op naar de volgende. Soms betekend dat even zoeken, soms is het bij de eerste meteen al raak.

 

Wat als je jezelf herkent in de signalen en je (nu) weet dat het niet goed met je gaat?

Belangrijk is om te beseffen dat je niet alleen bent en dat deze gevoelens ook niet raar zijn. Ik schreef het al eerder, alleen al in Nederland heb je 400.000 lotgenoten die ook weten wat het is om met de gedachten en gevoelens rond te lopen. Dat betekent praktisch dat ieder mens contact heeft met 1 of enkele mensen die ook met deze gedachten rondlopen. Laat je daarbij niet verblinden door succes, want succes wil nog lang niet altijd zeggen dat mensen ook gelukkig zijn door dat succes. Regelmatig zijn er op tv programma’s te zien waarbij mensen vertellen over de buitenkant en wat er werkelijk achter de schermen speelt. Schaamte, angst, wantrouwen, gebrek aan eigenwaarde, gebrek aan zelfvertrouwen, gebrek aan energie, negatief denken, het gevoel hebben in een vacuüm te zitten, allemaal gevoelens, kenmerken en gedachten die horen bij een zware depressie, met of zonder suïcidale gevoelens. Wat het ook nog eens lastig maakt is dat geen van deze verschijnselen optisch zichtbaar zijn. Iemand met een gebroken been heeft zichtbaar moeite met lopen. Iemand met een gebroken leven heeft gips om zijn hart.

Mensen die geen idee hebben hoe dit voelt, komen met honderden adviezen, “ga er eens wat vaker uit”, “joh, een week vakantie en je kunt er weer tegenaan”. Dat gaat op voor fysieke vermoeidheid, maar een zware depressie gaat veel dieper dan alleen het fysieke vermoeidheid, het is mentale uitputting. Na jaren van roofbouw is de koek op, de batterij leeg. Er is geen reserve meer om nog op krachten te komen.

Dat betekent dus ook vaak dat doorgaan op de huidige voet geen optie meer is. Om te beginnen aan het helingsproces zul je keuzes moeten maken.

 

Dat kan betekenen verlies van werk en soms zelf gezin. Maak jij die keuzes niet dan doet het leven dat wel voor je. Spanningen lopen dan overal op tot het moment dat de bom barst en je daarmee weer iets verliest. Wie blijft doen wat ie altijd heeft gedaan, blijft altijd overkomen wat hem altijd al overkwam. Wie de film terugdraait, ziet dan vaak dat depressie een sluipmoordenaar is die langzaam je leven binnendringt. Achteraf kun je goed zien waar je steeds vaker jezelf tekort deed doordat je ver over je eigen grenzen bent gegaan. Daarmee doe je ook niet langer wat jij wilt maar ben je bezig in de behoeften van anderen te voorzien. Dat kunnen die klanten zijn die steeds meer eisen voor hetzelfde geld. Die werkgever die je een richting opdrijft die jij niet op wilt maar omdat je een hypotheek hebt ontslag niet wilt riskeren. Of het is die partner die veeleisender wordt en jij met vele kleine stapjes langzaam jezelf weggeven hebt. Later ga je pas inzien hoe ongelijkwaardig deze relaties waren. Zit je er middenin dat is dat je referentie.

 

Net zoals je niet van de ene op de andere dag depressief kunt worden, ben je dus ook niet van de ene op de andere dag van je depressie af. Hoe snel dat proces van heling verloopt, daar heb je wel invloed op. Wie bewust kiest de confrontatie met de werkelijkheid aan te gaan, zijn verlies van toekomstperspectief te nemen, begint dan al aan de weg omhoog. Wie in de ontkenningsfase blijft hangen en doormoddert, komt feitelijk geen stap verder. Vanuit de ‘comfortzone’ lijkt het een aantrekkelijke optie, niks veranderen betekent dat alles blijft zoals het is en het niet erger kan worden.

 

De dood lijkt soms een aantrekkelijke optie en is op dat moment de enige overgebleven optie die mensen nog zien als ze niet uit het leven kunnen halen wat er in zit. Wie daar geweest is, weet ook dat het geen optie is omdat niemand echt dood wil. Wat mensen wel willen, is een nieuw leven. Zodra er een nieuw levensdoel is, komt er focus en kan de energie gericht worden ingezet. De weg omhoog bestaat dus voor een belangrijk deel uit het herontdekken wie jij bent en wat er belangrijk is in jouw leven. Dat betekent uitzoeken naar waar jouw energie naartoe moet. Persoonlijke waarden zijn een hele goede indicator voor de richting waarin jouw nieuwe leven gestuurd moet worden en waar levensgeluk in het verschiet ligt. Vervulling van persoonlijke waarden om levensgeluk te ervaren lijkt een van de best bewaarde geheimen in onze maatschappij. Het is zo simpel maar bijna niemand kent dit geheim en past het ook toe. Dus vind je persoonlijke waarden en je hebt richting.

 

De uitdaging zit hem er nu in om op zoek te gaan naar die waarden. Dat proces maakt ook weer heel veel los. Het is een weg van ups en downs, van vallen en weer opstaan. Het is ook een weg die je - als het even kan - moet zien te bewandelen met steun van anderen. Hoewel het niet eenvoudig is, raad ik je aan op zoek te gaan naar hulp. Misschien heb je in je eigen netwerk iemand die goed met mensen om kan gaan, misschien is het de huisarts waar je goed mee kunt praten. Belangrijk is dat je zelf op zoek gaat, de oplossing belt zelden aan. Ga zelf op pad, via huisarts naar GZZ of een andere hulpinstantie of kijk of je een therapeut, coach of counselor kunt vinden waar je een klik mee hebt.

 

Twee zaken zijn belangrijk;

1 je moet er je echte gevoel kwijt kunnen zonder het idee te hebben dat bepaalde onderwerpen onbespreekbaar zijn;

2 je moet het gevoel hebben dat je vooruit gaat.

Veel therapeuten schijnen nogal erg van aanhoren en praten te houden maar uiteindelijk gaat het ook om het verwerven van inzichten en het zelf doen. De juiste mensen zullen je met zachte dwang aansporen die wegen in te slaan. Jezelf weer uit die put trekken, is geen gemakkelijke weg maar ik weet uit eigen ervaring en die van anderen dat het leven een hele andere betekenis krijgt als je door dit proces heen bent. Geluk is dan de gewoonste zaak van de wereld en niet onhaalbaar zoals het nu lijkt.

 

Een stukje over de schrijver van dit artikel

Een aantal jaren geleden had ik een leuk klein winkeltje en een online webshop min of meer samen met mijn ex vrouw. We hadden toen het geld en de bedrijfsruimte om er iets leuks van te maken. Mijn ex-vrouw had het achteraf niet zo op het ondernemersleven door het ontbreken van bepaalde zekerheden die dat leven nu eenmaal met zich meebrengt. Het was bij haar veel ‘ja zeggen en nee doen’. De strijd waar we indertijd in belandden heeft er toen toe geleid dat mijn energie na een aantal jaren tot nul gezakt was. Uiteindelijk is ons huwelijk als vuurwerk uit elkaar gespat en was dat ook het einde van mijn onderneming die een belangrijke plaats in mijn persoonlijke leven innam.

 

Het heeft in die tijd weinig gescheeld of ik had een eind aan mijn leven gemaakt. Na anderhalf tot twee jaar in eenzaamheid strijden tegen een zware depressie verdwenen deze gevoelens en kon ik weer langzaam na gaan denken over het opbouwen van een nieuw leven. Het was vooral een eenzame strijd op zoek naar manieren om te overleven en om in te gaan zien dat ik als mens oké was en daarvoor helemaal geen zakelijk succes nodig had. Met die levenservaring heb ik de afgelopen jaren een aantal lotgenoten gecoacht naar een nieuw leven. Dit artikel is dan ook gebaseerd op ervaringen van de afgelopen jaren en eigen onderzoek naar de achterliggende oorzaken van depressie en zelfdoding. In deze periode heb ik ook familie en nabestaanden begeleid maar toch vooral lotgenoten geholpen hun leven weer op de rails te krijgen.

 

Ter afsluiting

Zelfdoding, zelfmoord is een zeer complex onderwerp dat zich niet in een kort artikel even uit laat leggen. Dat blijkt ook wel uit het feit dat de hulpverlening in veel gevallen niet in staat is mensen met een doodswens goed te begeleiden. Vandaag de dag zijn er helaas nog veel psychologen, psychiaters, huisartsen, coaches, counselors, therapeuten, SPV’ers, enz. die het onderwerp zoveel mogelijk uit de weg gaan. Als een hete aardappel worden mensen met een doodwens doorgestuurd omdat hulpverleners de verantwoordelijkheid niet op zich durven nemen.

 

Vanwege de complexheid van deze materie kan ik ook niet in dit artikel even de oplossing aanbieden. Ieder mens is uniek en daarom vraagt ieder mens om een eigen, unieke aanpak. Een mix van verschillende methodieken die afgestemd worden op de behoefte en noodzaken van het moment. Methoden die aanzetten tot ander gedrag met als eindresultaat een nieuw leven. Simpel gezegd willen mensen niet dood maar is het op een gegeven moment de enige uitweg die ze nog zien. Help mensen te ontdekken wie ze zijn. Analyseer hoe mensen zover hebben kunnen komen zodat ze meer inzicht krijgen in de achtergronden. Dat maakt dat mensen gaan snappen hoe het zover heeft kunnen komen. Met de juiste hulp kunnen suïcidalen, na een niet te onderschatten periode van strijd, een nieuwe draad oppakken en kunnen deze mensen aan een heel nieuw leven beginnen. In mijn omgeving ken ik velen die na een relatief korte periode van begeleiding weer in staat zijn zelf het leven op te pakken en vanaf dat moment weer te werken aan verandering van hun gedrag en heling van hun pijn.

 

Met 'een relatief korte periode' bedoel ik enkele maanden. De strijd tegen depressie en suïcidale gevoelens is te vergelijken met een emotionele draaikolk waar mensen zonder hulp bijna niet uitkomen en er uiteindelijk ook in verdwijnen. Het is ook deze draaikolk die al hun energie opeist zodat er nauwelijks nog energie over is voor iets anders. Haal ze weg uit de draaikolk en er blijft energie over om aan andere zaken te werken. Toch blijft het nog een tijd opletten, mensen kunnen alsnog ineens kopje ondergaan maar de gevaarlijkste dreiging (de draaikolk) is dan geen direct gevaar meer. Dat loskomen/losmaken uit de draaikolk is dus cruciaal !

 

De rode draad bij suïcidaliteit draait om het verliezen van de eigen identiteit. Naast therapieën zijn er ook zelfhulpboeken. Twee boeken om mee te beginnen:

Het Zin!boek te vinden op www.zinboek.nl

Het boek IK, gezond egocentrisme, te vinden bij de managementboeken www.hetikboek.nl

 

Zie deze als een eerste opstapje, loop verder gewoon eens de bieb in en kijk daar wat je aanspreekt. Je bent begonnen aan een nieuw avontuur waarbij je alleen zelf weet wat er te ontdekken valt. Luister ook naar wat anderen zeggen en schrijven. In 2 jaar tijd heb ik een kleine 2 meter boek met aan psychologie gerelateerde onderwerpen gelezen. Interessante boektitels kwamen als vanzelf op mijn pad. Daarnaast heb ik nog een counselors opleiding gevolgd. Het heeft voor mij geresulteerd in eindelijk snappen waarom de dingen zo zijn gegaan zoals ze zijn gegaan.

 

Met wat googlen is er ook op internet wel het een en ander te vinden over dit onderwerp. Helaas is niet alles even zinvol en sommige sites staan vol met in mijn ogen bedenkelijke content. Hieronder enkele organisaties die zich bezighouden met zelfdoding.

 

Zo is er het GGZ initiatief www.113online.nl. Hier kun je terecht op het forum en voor een live chat met vrijwilligers die een luisterend voor kunnen bieden en je verder kunnen helpen bij het vinden van een hulpverlener. Een aantal regionale GGZ instellingen organiseren zelf groepsgesprekken met lotgenoten.

Daarnaast is er nu nog EX6, ooit begonnen als lotgenoten vereniging, nu langzaam onderdeel uit makend van 113online.

Voor nabestaanden is er de Ivonne van de Ven Stichting www.ivonnevandevenstichting.nl

In Belgie kun je terecht voor hulp en informatie bij het Centrum ter preventie van zelfdoding (CPZ) www.preventiezelfdoding.be.

 

Naast de reguliere zorg kun je met je verhaal ook terecht bij coaches en counselors die je verder kunnen helpen. Struin rond op internet, kijk op fora wat men schrijft over het onderwerp zelfdoding en hoe lotgenoten daar mee omgaan. Hun verhaal kan jou helpen meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en daarmee helpen tot het verkrijgen van nieuwe inzichten. Ieders situatie is uniek en vraagt om een individuele benadering om te kunnen bepalen welke route genomen kan worden. Twijfel niet te lang, ga, probeer iets en ontdek of het wel of niet past. Ga alleen door met een hulpverlener als je voelt vooruit te gaan. Laat je zeker geen jaar of langer aan het lijntje houden want dan werkt de therapie gewoon niet.

 

Het meest belangrijke wat deze periode mij heeft gegeven is vriendschap met mijzelf en daardoor een rotsvast vertrouwen in mijzelf en in de toekomst.

 

Anoniem reageren op dit artikel

Zoals op elk artikel kun je ook op dit artikel reageren. Nu kan ik mij voorstellen dat je misschien iets wil schrijven maar niet wil dat dit wordt gekoppeld aan jouw online identiteit. Om het toch mogelijk te maken een reactie te plaatsen kun je mij een PM sturen met het verzoek jouw reactie (of een deel) anoniem te plaatsen. Ben je bang dat ook dat teveel van jou prijsgeeft dan kan ik het nog verder anonimiseren door jouw reactie te herschrijven in mijn woorden. Aan jou de keuze welke optie je prefereert.

 

Het spreekt voor zich dat jouw identiteit op geen enkele wijze naar buiten zal komen tenzij jij dat zelf aangeeft.

 

[herman van der helm]

Een aantal ondernemers die heel actief waren in het mensen helpen op dit forum hebben hun eigen zakelijke of geestelijke problemen niet of nauwelijks gedeeld. Totdat we geconfronteerd werden met hun plotselinge vertrek van deze wereld. Er heerst dus inderdaad een taboe op het delen van falen en de gevolgen daarvan terwijl successen graag gedeeld worden. Volgens mij is het voor iedereen een grote stap om niet gelukte plannen of haperende bedrijfsvoeringen aan de buitenwereld te vertellen terwijl mislukte plannen veel vaker voorkomen dan succesvolle.

 

Omdat ik de laatste jaren ook aan het worstelen ben met mijn bedrijfsvoering wil ik dit met jullie delen, misschien wel om een depressie te voorkomen.

 

Een tiental jaar geleden ben ik gestart met een product te ontwikkelen om mijn eigen rugklachten te verhelpen. Het bleek ook geschikt voor anderen en op advies van de Novu, Syntens en enkele andere zelfstandig adviseurs zou ik dit groots moeten gaan aanpakken. Wereldwijd patent aanvragen en een goede producent en distributeur zoeken werd streng geadviseerd. “Dit is een wereldvinding” is me een aantal malen letterlijk verteld. Op de eerste beurs waar we het product lieten zien werden we overvallen door de reacties van bezoekers waaronder ook vele grote bedrijven. Een goede producent/distributeur met een wereldwijd netwerk van 2600 dealers was binnen een half jaar gevonden en de wereld lag voor ons open.

 

Veel tijd gestoken in dealerinstructies en duizenden demonstraties gedaan bij bedrijven. Veel publiciteit gehad, tv radio en honderden publicaties in vakbladen en tijdschriften. Een 60 tal beurzen gedaan waarvan de helft internationaal. Veel lovende woorden en een twaalftal nationale en enkele internationale awards en prijzen gewonnen. Kortom het kan niet stuk zou je zeggen.

De werkelijke verkopen kwamen maar mondjesmaat. De dealers kregen de producten niet verkocht. Zelf deed ik ook als dealer mee en verkocht zo af en toe wel wat. Niemand kon me vertellen wat er aan schortte. Het was een mooi product maar als het puntje bij het paaltje kwam haakte bijna iedereen af.

 

Ik heb daarop opeenvolgend een aantal commercieel adviseurs aangetrokken waaronder enkelen die grote bekende bedrijven hebben opgezet en tot een succes hebben gemaakt. Mijn spaargeld (circa 700k) dat ik met 30 jaar ondernemen heb opgebouwd heb ik volledig gestopt in het tot een succes maken van het bedrijf. Grofweg een derde in patentkosten, een derde in beurzen en promotie, en een derde in ontwikkeling en eigen kosten om alles voor elkaar te krijgen, zoals het salaris van mijn steun en toeverlaat mijn dochter en reis en verblijfkosten.

 

Toch leidde het niet tot een toename van de verkopen. Het bleef kabbelen. Veel aandrang uitgeoefend op de distributeur en de dealers om meer te verkopen, maar zonder resultaat. Twee jaar geleden begon ik behoorlijk ongerust te worden en kreeg zelf allerlei spanningen. De kosten bleven maar doorgaan en stonden in geen verhouding met de opbrengsten. De maat voor mij was vol. Om er niet aan onderdoor te gaan heb ik de adviseurs gevraagd op te stappen. De distributeur heb ik uitgelegd dat het zo niet langer kon en heb het contract opgezegd. Deze ervaarde het als een bevrijding. Ik ging het vanaf nu gewoon helemaal zelf doen. Wel heb ik een paar aandeelhouders gevonden die wilde participeren en aangaven goed te zijn in bedrijven te helpen met het opzetten van de marketing en bedrijfsvoering. Ik ben zelf onderzoek gaan doen bij potentiele kopers waar het probleem nu eigenlijk zou kunnen zitten. Dit bleek niet eenvoudig te vinden want men gaf wel smoezen maar niemand gaf de werkelijke reden aan waarom een bedrijf aanvankelijk heel enthousiast was over het product, maar later niet geïnteresseerd meer was.

Lang doorzeuren bij deze potentiele afnemers en niet tevreden zijn met een simpele afwijzing heeft mijn ogen geopend. Je kunt het ook met de hand dus is een machine overbodig. Een mens is vervangbaar en daardoor goedkoper.

 

De trieste conclusie is dat men niet of nauwelijks op mijn oplossing zit te wachten. Het tillen lijkt wel een probleem voor bedrijven, maar is het eigenlijk nauwelijks. Waarom leg ik uit op www.fysiekebelasting.nl

 

Een veelbelovend product, waar ik zeker van ben dat men dat hier op HL ook heeft gedacht, lijkt niet veel meer te worden dan een product in de marge als er niet iets grondig gaat veranderen in de houding van de maatschappij ten opzichte van het gezond houden van mensen.

Dat deze constatering mij heel veel pijn doet moge duidelijk zijn. Het laatste halfjaar ben ik daardoor behoorlijk prikkelbaar voor mijn directe omgeving. Ik heb een aantal keren op het punt gestaan om de strijd voor dit in mijn ogen nog steeds mooie product op te geven. De gedachte echter dat er een aantal mensen uit mijn directe omgeving hun energie er in blijven steken houdt me nog steeds overeind.

 

Omdat ik er nu van overtuigd ben dat zo’n product nooit geaccepteerd zal worden door allerlei niet zichtbare redenen ben ik gestopt als directeur van het bedrijf en heb de leiding overgedragen aan mijn dochter en een commercieel directeur. Ik kan niet overtuigend meer verkopen als ik de achterliggende onwil van de meeste van mijn potentiele klanten bezie. En de maatschappelijke weerstand tegen het oplossen van de fysieke problemen ondervonden heb. Ik ben een illusie armer.

 

Wel heb ik besloten om deze maatschappelijke onwil zichtbaar te gaan maken door middel van het voeren van acties. Hiervoor heb ik met een aantal medestanders de Stichting Gezond belast opgericht. Hier ga ik de komende jaren mijn energie in steken omdat ik niet kan verkroppen dat we met zijn allen zo’n houding ten opzichte van de gezondheid van onze medemens kunnen aannemen.

 

Ik voel me er in ieder geval stukken beter bij. Ook het schrijven van dit stuk lucht mij aanmerkelijk op. Denk toch ook dat het anderen die in dezelfde situatie kunnen verkeren een hart onder de riem kan steken. We hoeven onze eigen problemen volgens mij niet te verstoppen. Ondernemen is ook onder ogen zien dat iets niet of bijna niet lukt.

 

 

 

[Phoenix]

Om te beginnen wil ik even ingaan op de reactie van QuDo.

Reacties gaan er zeker komen. Wat maakt dat het even kan duren heeft te maken met het feit dat ik wil proberen een weloverwegen reactie te geven. Anders dan veel onderwerpen op dit forum kent dit onderwerp vele invalshoeken. De uiteenlopende reacties tot nu toe onderstrepen dat.

Zo maar even snel een reactie geven op dit onderwerp gaat in mijn ogen niet vandaar dat ik de reacties tot nu toe eerst even heb laten bezinken. Dat betekent dat ik er echt even voor wil gaan zitten om inhoudelijk te reageren, iets wat er bij mij door drukte de afgelopen dagen gewoon niet van gekomen is.

 

 

Ik ben ook mijn bedrijf “verloren”, en na een jaar lang soebatten met de crediteuren kwam er een crediteurenakkoord. Mijn omgeving zag alleen maar, dat ik AL een jaar thuis was en niet werkte. Terwijl ik van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht bezig was met brieven schrijven, faxen verzenden, bellen, opstellen van een akkoord, reageren op reacties en ga zo maar door. Toen de kogel door de kerk was, vond iedereen dat ik dan nu toch onderhand maar eens moest gaan werken….

 

Helaas liep dat anders. Ik was ineens moe. Erg moe. Heel erg moe. Alle energie die ik al die jaren had gehad slipte binnen een week door mijn vingers. Om het kort te houden : Binnen enkele weken had ik een zware depressie / burn-out en was tot niets fatsoenlijks meer in staat. Ik kwam de deur niet meer uit. Niet voor boodschappen of een wandeling, of om bijvoorbeeld eens met mijn gezin over de markt te lopen. Niet snel daarna volgen natuurlijk de geruchten. Aangezien “men” mijn vrouw en kinderen altijd samen zag, en mij nooit meer, waren we natuurlijk gescheiden. En vroeg men in de supermarkt dan ook doodleuk aan mijn vrouw “hoe het er nu mee ging”.

 

Ik denk dat veel mensen die in soortgelijke situatie hebben gezeten al geruime tijd op hun reserves doorgaan tot het moment waarop ook die reserves nu op zijn. Een depressie is namelijk niet iets wat je even in een weekje oploopt zoals je zoals je soms een griepje oploopt. Voor velen is het een sluipmoordenaar die al vele maanden en nog vaker al vele jaren bezig is het leven binnen te dringen. Het gebeurt vaak ook zonder dat je er erg in hebt omdat het met van die kleine stapjes gaat. De grens wordt iedere keer een klein beetje opgerekt. Zou je van de een op de andere dag in die situatie komen dan zou je onmiddellijk signaleren dat het foute boel is. Maar dat signaal is er dus niet juist omdat het met, voor jezelf, nauwelijks waarneembare stapjes gaat.

Helaas is het ook geen zichtbare aandoening. Mensen die niet vooruit te branden zijn worden al snel als lui, gemakzuchtig of onverschillig gezien. Waar iemand die tegen een bijna ongeneeslijke ziekte strijd of maanden moet revalideren na een ernstig ongeluk kan rekenen op veel begrip en steun uit de omgeving gaat dat niet op voor mensen die in een depressie belanden. Er is veel onbegrip over dat wat er tussen de oren zit, het is voor buitenstaanders vaak meer een kwestie van een verkeerde mentaliteit, een gebrek aan inzet en de wil om dingen gewoon even op te pakken.

Een verkeersslachtoffer in het gips heeft er niet om gevraagd, dat begrijpt iedereen. Hoe anders is het voor iemand die depressief is. De omstandigheden die hebben geleid tot de depressie worden vaak aangemerkt als de eigen verantwoordelijkheid en daarmee is het al snel eigen schuld dikke bult verhaal geworden. En waarom zou je medeleven tonen voor mensen die zichzelf in de problemen hebben gewerkt?

 

 

Ook andere gevaren komen om de hoek kijken. Waarom zou je ’s middags in het lentezonnetje niet om 15.00 uur een biertje pakken ? En waarom zou je ’s avonds om 23.00 uur naar bed gaan ? Morgenmiddag pak je nog wel even een dutje op de bank, om wat bij te tanken. Niemand die het ziet. En och, je kunt dan ook nog wel een sigaretje opsteken….. En dit groeit van kwaad tot erger.

 

Zoals ik eerder schreef begeleid ik mensen die het leven niet meer zo zien zitten. Ik kan je vanuit die ervaring vertellen dat het herstelproces anders verloopt voor mensen die nog een dagelijkse/wekelijkse routine hebben door bijvoorbeeld werk. Zodra verplichtingen wegvallen wordt het veel moeilijker om een dagritme vast te houden. Met het wegvallen van dagelijkse bezigheden valt er vaak ook veel discipline weg. Helaas daarmee ook die discipline die nodig is om jezelf aan te sporen om je leven weer op de rails te krijgen.

Je beschrijft het treffend, waarom zou je ‘op tijd’ naar bed gaan, morgen hoeft er immers niks. Ik ziebij veel mensen dat het leven verschuift naar de nachtelijke uren. 3 of 4 uur ‘s nachts je bad al in is eerder regel dan uitzondering. Ook s’ ochtends vind er daardoor een verschuiving plaats. Waarom zou je er om 10.00 uur al uitgaan, die paar dingen die je nog moet doen kunnen later vanmiddag ook nog wel, of morgen, of overmorgen. In vergelijking met een normaal dagritme lijkt het natuurlijk nergens op.

Een van de vervelende neveneffecten hiervan is dat je leven asynchroon gaat lopen met het leven van de gewone wereld. Tegen een depressie vechten is een eenzame strijd, doordat je niet meer synchroon loopt met de omgeving wordt het gevoel van eenzaamheid vaak nog verder versterkt.

 

Toch geloof ik dat de verlammende werking die uitgaat van een depressie een manier van het lichaam is om te herstellen. Je bent niet voor niks doodop. Het is in mijn ogen een onderdeel is van het verwerkings- en veranderproces waar je nu in zit. Een zware depressie komt ook nooit zomaar aanwaaien. Voorafgaand aan de diagnose depressie is er bij veel mensen echt wel het een en ander gebeurt. Is het niet in het recente verleden dan is er vaak een directe link met een gebeurtenis van jaren geleden die zich ineens weer manifesteert.

Depressie wordt ook wel omschreven als periode waarin je je opnieuw oriënteert op het leven. Dat nieuwe oriënteren vloeit voort uit het feit dat je veel verloren hebt en je doorkrijgt dat het zo dus niet werkt. Wie praat met depressieve mensen komt er vaak al snel achter dat deze mensen veel verloren hebben en dat verlies nog niet hebben kunnen verwerken.

Voor sommige is het verlies de jeugdjaren die verpest zijn door geweld en mishandeling. Anderen zijn in een neerwaartse spiraal beland na ontslag. Een economische recessie kan er dan toe leiden dat mensen hun huis kwijt raken en vervolgens dieper ellende wegzakken. Zeker als het ook je naasten treft, zoals je kinderen, kan het gevoel ontstaan dat je naasten beter af zijn zonder jou. Dat is niet anders voor ondernemers die hun bedrijf kwijtraken. Toch zijn ondernemers op dit vlak wel een stuk kwetsbaarder doordat er veel minder vangnetten zijn. Ik haalde al de varkensboeren aan die nergens meer terecht konden en nog slechts de dood als uitweg uit de ellende zagen.

 

Nog even terug naar de verdwenen energie, het maakt in zekere zin niet uit wat er is gebeurt of wat je kwijt bent geraakt. Iedereen die in deze situatie zit ervaart hetzelfde verlies van eigenwaarde, zelfvertrouwen en vaak ook een groot deel van de eigen identiteit.

Het verlies van toekomstperspectief is te vergelijken met het verliezen van een dierbare. In dit geval zou je ook nog kunnen zeggen dat naast het toekomstperspectief je ook nog jezelf bent kwijtgeraakt. Je kunt deze fase dan ook goed vergelijken met de rouw die mensen ervaren na het verlies van een naaste.

Net als mensen die een dierbare verliezen is er in dit geval ook sprake van verlies. Depressie is een periode van heroverweging waarin je op zoek gaat naar nieuwe manieren om weer een nieuw leven op te bouwen. Om daar aan te kunnen beginnen moet je vaak afscheid nemen van je toekomst(plannen). Of je wordt je gedurende deze periode bewust van de feiten die je tot dan niet onder ogen hebt willen komen. Ik ken mensen die hier lange tijd hun kop voor in het zand gestoken hebben. Sommigen lukt het om er doorheen te komen zonder in een depressie te vervallen, maar veel vaker gebeurt het wel en dat blijkt uitstel het nog moeilijker te maken om het leven weer op te pakken.

Zoals ik al zei, het is een proces dat je net als rouwen om het verlies van een dierbare beter niet te lang moet uitstellen. Geef het proces daarom de ruimte om te laten plaatsvinden. Die lusteloosheid draagt ondanks dat het anders voelt ook bij een herstel.

Wel hierbij de aantekening dat dit eerder een proces van maanden is, gaat het langer duren dan loop je het gevaar dat het jaren worden en passiviteit feitelijk je nieuwe leven geworden is. Voor het zover komt hoop ik dat je dan al professionele hulp hebt gevonden die je helpt je leven weer onder controle te krijgen.

 

 

Ook ik heb ooit gedacht dat de wereld beter af was zonder mij. En wat ben ik toch blij dat ik daar nu op terug kan kijken. Mijn dochtertje kwam een poosje geleden terug van een week vakantie met zusje en mama, en toen ze me weer zag, kon ze me alleen maar vasthouden en snikken. Sta je ineens weer met je voetjes op de grond.

 

Voor mij persoonlijk zijn het ook mijn kinderen geweest die mij in leven hebben gehouden op momenten dat het slecht ging.

 

 

Gelukkig heb ik wel de stap genomen om hulp te zoeken bij een psycholoog. Wat overigens ook een grote drempel is voor iemand die bekend staat om de zelfredzaamheid (de ondernemer dus). Jammer genoeg worden er maar 7 gesprekken vergoed door de verzekering en daarna moet jezelf betalen. En dat gaat niet wanneer al je centen in het crediteurenakkoord zitten.

 

Goed dat je zelf de stap genomen hebt om hulp te zoeken en ook te aanvaarden.

Het is jammer dat de zorg in Nederland zo vreemd in elkaar steekt en hulp zo versnipperd is. Verschillende vormen van zorg/hulp komen uit verschillende potjes. Instanties hebben daarnaast zelf ook nog eens een eigen belang als het gaat om het bewaken van budgetten.

Op zich vind ik het wel goed dat mensen meebetalen aan dit soort zorg maar vind ook dat mensen die het echt niet kunnen betalen op de een of andere manier tegemoet gekomen moeten worden. Maar goed, de zorg is een discussie op zich.

 

 

Ik ben nu heel hard op weg naar de eindstreep. Ik krijg complimenten van mijn omgeving dat ik er weer goed uitzie. Maar ook dat ze weer gewoon met me kunnen praten. Nu ik terughoor hoe mijn gedrag moet zijn geweest en mijn “rare praat”, snap ik waarom er niemand meer bij ons over de vloer kwam. Ook hier begint langzaam aan weer verandering in te komen.

 

Dit proces duurt bij mij nu een anderhalf jaar, en nog steeds zijn er dagen dat het niet lekker gaat, en dat heb ik geaccepteerd. Het worden er immers steeds minder……!

 

Dat is een ander punt waarom vechten tegen zelfdoding zo’n eenzaam gevecht is. Je eigen belevingswereld staat zover af van mensen met een gezonde geest dat het voor hun vrijwel ondoenlijk is zich in te leven in jouw gevoelswereld. Dit is volgens mij mede de oorzaak van het onbegrip dat er is voor mensen met een zware depressie. Het is jammer dat juist op het moment dat je onbevooroordeelde hulp nodig hebt vanuit je omgeving juist dan veel mensen afhaken.

Maar zoals ik al eerder schreef, niemand kiest voor een depressie, zelfs al zou het jou enigszins te verwijten zijn dan nog vind ik dat het niet aan anderen is om te oordelen over jouw gevoelswereld en de gevolgen die dat heeft voor bijvoorbeeld jouw energie.

 

Het is goed dat je nu zelf ook die verandering in je omgeving waarneemt, dat mensen weer terugkomen, dat ze je complimenteren met de positieve veranderingen die ze nu waarnemen. Voor veel mensen met een depressie is het vaak erg moeilijk om verandering, en dan met name vooruitgang, te zien. Het zijn dan deze signalen uit de omgeving die een indicatie zijn voor verandering. Veel is subjectief en is dus niet meetbaar. Wel zijn er een aantal manieren waarbij je bijvoorbeeld zelf gevoelsstaten bij gaat houden. Die overzichten kunnen gevoelens beter inzichtelijk maken al blijft het voor de persoon zelf een subjectieve belevenis.

 

Ik zou op iedere zin of alinea van je column kunnen reageren, maar in plaats daarvan neem ik mijn hoge hoed af, en maak een diepe buiging voor een erg goede column die hopelijk veel mensen laat zien, dat ze niet alleen zijn….. en die hopelijk bij andere mensen een hoop begrip kweekt…..dat is misschien nog wel belangrijker.

 

Begrip en het onderwerp bespreekbaar maken is heel belangrijk.

Nederland laat zich er nog wel eens op voorstaan dat dit land geen taboe’s meer heeft, ik denk dat dit onderwerp wat dat betreft aantoont dat het wel degelijk nog steeds een taboe is waar mensen liever niet mee geconfronteerd worden.

Want het is nu net die onbespreekbaarheid die mensen in een nog groter isolement plaats terwijl erover praten al enorm kan helpen in de heling en het vinden van een nieuwe richting in het leven.

 

[herman van der helm]

Ik wil iets van mezelf vertellen. Ik ben circa twintig jaar geleden in twee en een half jaar tijd mijn vader verloren, twee kinderen bij de geboorte, een kind welke een jaar oud was door nekkramp en mijn broer door zelfdoding waar ik bij was. Dat dit een wissel op je leven trekt snapt eenieder. Ik was al jaren ondernemer, en dat bij dit alles de onderneming uit de rails liep is dan ook niet meer dan logisch. De depressie en psychosen die ik heb meegemaakt zijn en waren voor mij goed verklaarbaar. Ik heb dan ook geen enkel moment gehad dat ik ermee wilde stoppen. In mijn binneste wist ik dat het op mijn pad was gekomen, en dat ik de enige was die het weer van mijn pad kon laten verdwijnen. Hoe? dat was een hele ontdekkingsreis. Voor mij heeft uiteindelijk de doorslag gegeven, dat ik me heb overgegeven aan alles wat me overkwam en er niet meer tegen vocht. Het wondelijke was, dat mijn nachtmerries en angsten verdwenen toen ik zei: "je gaat je gang maar, vreet me maar op"

Ik zag toen dat het niet gebeurde. Snappen deed ik het niet, maar het gaf me de kans om te stoppen met denken, en dat gaf lucht. Samen met een goede ademhalingstherapeute heb ik het geluk weer in mezelf terug kunnen vinden.

[Christine]

 

Daarnaast vind ik het een laffe 'oplossing',

 

Dat vind ik nogal een opmerking. Nogal "judgemental" om zo te zeggen. Je bent je er blijkbaar niet van bewust dat er veel mensen zijn die depressief zijn en die iedere ochtend wakker worden met het idee "ik ga er een eind aan maken", en dan met veel wilskracht dat toch niet doen. Depressie heeft vaak een fysieke oorzaak, of een psychische oorzaak waar je zelf niets aan kunt doen, dus om zo iemand te veroordelen vind ik nogal wat. Zelfmoord is niet een lichtzinnige ingeving, zelfmoord is een heel diep gevoel waar iemand jarenlang mee rondloopt. Iemand laf noemen als 'ie dan uiteindelijk de wilskracht mist om het te weerstaan, dat vind ik, ehm, daar kan ik eigenlijk geen woord voor vinden. Het geeft in ieder geval aan dat je er helemaal niets van begrijpt.

 

[herman van der helm]

Ik moet het toch even kwijt.

Vandaag heeft een vriend van me besloten er een eind aan te maken. Ondernemer, gescheiden en drie kinderen. Mijn zoon zit nu bij zijn vriend, zoon van mijn vriend. Wat een wereld.

[Christine]

Je zoon heeft niet gefaald. Ondernemen is per definitie risico nemen, en risico nemen betekent dat je een eindige kans op mislukking hebt. Zonder ondernemers zijn er geen banen in ons land, en loopt de economie vast. Het jammere is dat de meeste mensen zich dat niet realiseren. Zich niet realiseren dat zij een baan hebben omdat anderen hun nek hebben uitgestoken. De overheid profiteert van je ondernemerschap met het heffen van belasting en premies, maar zodra je bedrijf stopt, dan geven ze niet thuis. Dat is dom, want de feiten tonen aan dat ondernemers die opnieuw beginnen significant succeslvoller zijn dan ondernemers die voor het eerst ondernemen. Een vorm van kapitaalvernietiging dus, als je failliete ondernemers in de shit duwt.

 

Je zoon moet niet bij de pakken neer zitten. Ik heb rare perioden meegemaakt, maar op het eind dacht ik altijd maar "het ergste wat er kan gebeuren is dat ik dakloos raak, en dan woon ik fijn buiten". Het is gelukkig (net) niet zo ver gekomen. Je zoon heeft jou, en z'n verdere familie, en z'n goede vrienden nu nodig. Spreek 'm moed in, vraag 'm te eten, stop 'm zo nu en dan wat toe. Het belangrijkste: communicatie met de buitenwereld is voor hem heel lastig. Bellen met een energiebedrijf over een openstaande rekening, dat is onmogelijk. Maar een goede vriend, of z'n vader, kan dat wel eenvoudig doen, die heeft er geen diepe emoties bij. Dat soort dingen is waar het mij indertijd het meest aan ontbrak: iemand die ff naar de belastingdienst belde.

 

Ik wens je zoon veel sterkte, hoop dat z'n omgeving 'm overeind houdt, en als er praktische vragen zijn, weet dat de leden van HL altijd klaar staan om te helpen. En we zijn met heel veel.

 

 

[Mikky Vrolijk]

Dit verhaal, gezien mijn eigen ervaringen m.b.t. faillisement, raakt mij enorm. Heel veel herkeningspunten. Met name het zorgen voor anderen en vergeten dat je daar 'eigenlijk' zelf behoefte aan hebt. Ook het 'acteurstukje'. Als geen ander kon ik schijngedrag vertonen en hele toneelstukken opvoeren waarin ik altijd de vrolijke hoofdrol had. Ikzelf ben nooit op het punt suïcidal terecht gekomen. Maar twee flessen wijn per dag vond ik heerlijk! Of waren het er meer, omdat ik niet meer kon tellen? Niet dat anderen daar iets van merkten. Immers, ik stond 'gewoon' weer vrolijk op.

Gelukkig voor mij toendertijd, waren er mensen in mijn omgeving die daar doorheen prikte en aan mijn bel trokken. Helaas voor Fred en vele anderen is dat niet altijd zo.

 

Nu weet ik dat hulp vragen, naast alles wat je al 'moet' doen, enorm veel energie kost. Maar je hebt hulp nodig!

Ga er niet vanuit dat mensen begrijpen wat je meemaakt. Maar maak ze wel bewust van wat je meemaakt. Al is het alleen al om het besef.

 

Ik ben sterker uit de strijd gekomen. Maar die strijd heeft enorm veel energie gekost. Energie die ik op dat moment helemaal niet had. Maar door hulp van anderen wel weer heb verkregen.

 

Ik hoop dat een ieder dit dit meemaakt, net als ik, sterker wordt. Dat, een ieder die zichzelf in deze situatie herkent, hulp zoekt waaarmee hij/zij weer de kracht krijgt om te vechten. Denk dan niet "ik ben moe, ik wil niet". Maar denk "ik wil wel, maar hoe?".

 

'Het komt wel goed'. Is een cliché. Maar niets is minder waar. Achteraf is dat namelijk wél zo!

 

Zo heb ik tijdens mijn misére er een positieve wending aan gegeven en HL.nl in concept bedacht. Ik vond namelijk dat ondernemers, door instanties die in het leven zijn geroepen om de ondernemer te ondersteunen, klote worden geholpen. Een zakelijke klacht, die ik had aan anderen tijdens mijn faillisement.

 

Wie behoedt je daarvoor? Waar kun je terecht als je twijfelt aan de adviezen die je krijgt van instanties, waar nagenoeg geen enkele adviseur zelf ooit ondernomen heeft? Waarom nam ik adviezen aan van mensen die niet echt begrijpen wat ondernemen is? Waar zijn de ondernemers die door ervaring begrijpen hoe het wel in elkaar zit? En terwijl ik mijzelf die vraag stelde, werd het concept van dit forum geboren.

De uitvoering ervan hebben we aan Dennis Hettema te danken. Door hem is het concept tot leven gekomen. En vervolgens is het te danken aan vele andere ondernemers die sinds 2002 dit forum levend houden.

 

En natuurlijk moet je als ondernemer, met al het advies dat je krijgt, het wel allemaal zelf doen. En dat is ook écht zo! Je moet zorgen dat je je bedrijf op orde hebt. Niet alleen voordat je begint, maar ook als je eenmaal bezig bent. En dat je jezelf behoedt voor financiële valkuilen om faillisement te voorkomen. Om vervolgens niet in die neerwaartse spiraal te komen die Phoenix hierboven beschrijft. Of... in ieder geval op tijd in te zien dat die er aan komt.

 

Verstandelijk gezien klinkt dit laatste allemaal heel logisch. Toch?

Helaas is voor velen het tegendeel een feit. Want je bedrijf is je passie, je leven. En ten kosten van je eigen leven, overleef je het wel?

De emotionele teloorgang ervan maakt een enorm gat tussen verstand en gevoel. Je verstand kan het niet meer aan. En uiteindelijk krijgt je gevoel de overhand. Tijdens een faillisement de meest negatieve gevoelens die iemand zich maar kan indenken. Je bent immers niet alleen zakelijk failliet, maar emotioneel ook leeg.

 

Ik besefte, na de eerst fase 'beklag aan anderen', dat ik in mijn ondernemerschap niet altijd de beste beslissingen heb genomen. En achteraf bezien gewoonweg niet de juiste keuzes heb gemaakt. Dé klacht aan mijzelf. Disrespect voor mijzelf. Met alle gevolgen van dien.

Waar kun je dan terecht?

'Eigenlijk' niet op dit forum. Ik zeg 'eigenlijk', omdat ik wel vind dat het belangrijk is, dat ondernemers met een fiasco met emotionele gevolgen bespreekbaar moet zijn. Niet alleen voor personen die er nu inzitten en zichzelf herkennen. Maar ook voor de mensen in de omgeving van die persoon, die met dit verhaal meer bewust worden en beter beseffen wat er aan de hand is tijdens én na een faillisement.

 

Ik ben sterk geworden met behulp van anderen. En dan heb ik het niet over de papieren rompslomp, maar over de hulp aan de innerlijke waarden.

Ik ben sterk. Klinkt stoer, want heel soms acteer ik nog wel eens alsof ik sterk ben. Want uiteraard zijn er nog emotionele valkuilen uit het verleden die mij uit mijn evenwicht halen en laten wankelen.

Zo nu en dan heb ik nog wel het één en ander te overwinnen. Wie niet, die het heeft meegemaakt!

Maar als je het eenmaal overleeft, zal je overeind blijven staan en is er weer een toekomst!

 

Herken je je in het verhaal van Phoenix? Doe er dan wat aan.

Niet iets dramatisch, maar wel iets drastisch: vraag om hulp!

[Quibke]

Na een intern gevecht met mezelf, besloten deze reactie als me, myself and I te plaatsen en niet onder mijn pseudoniem. Dit, omdat ik denk dat ik me niet hoef te schamen voor mijn (ondernemers) verleden...

 

Ik snap Herman ook zo ontzettend goed. Na dit soort heftige dingen meegemaakt te hebben, plaats je ook zakelijke successen in een ander daglicht. Mensen rondom je heen zijn nu blij voor je, maar waar waren ze toen je ze ook nodig had ?

 

Zoals velen onder jullie weten zijn wij ook onze zoon verloren. Na een perfecte 40 weken zwangerschap, hadden we nog een laatste controle bij de verloskundige. Daar bleek plotseling het hartje niet meer te kloppen. 39 weken, 6 dagen en een paar uur zwanger.....

 

Na controle in het ziekenhuis werd één en ander bevestigd en konden we naar huis. Zo kil als ik het hier beschrijf was het dus ook.

 

Dezelfde nacht nog is ons kind geboren. Zonder hulpmiddelen qua opwekking en gewoon natuurlijk. (ik wordt nog koud wanneer ik er aan denk, dat mijn ouders en schoonouders 's nachts ons verlieten en huilend naar huis gingen, en de volgende ochtend ineens opa en oma waren. Wel in naam, maar verder was er niets. Ook niet voor de zg papa en mama)

 

Waarom vertel ik dit ? Op dit moment was men namelijk net bezig mijn nieuwe pand te bouwen. Pand was glasdicht en er moesten beslissingen gemaakt worden. De bouw was al 3x uitgesteld, en nu stond de boel wederom stil.

 

Na de begrafenis ben ik na anderhalve dag weer snel aan de gang gegaan. Ik woonde ook nog eens bijna boven de zaak, dus zag constant dat er niks gebeurde. Heb dus alles weer heel snel opgepakt. Gelukkig met erg veel hulp van vrienden en familie, en een paar weken later volgde de opening.

 

Achter en voor de toonbank MOET je vrolijk en vriendelijk zijn richting je klanten, maar langzaam gleed het boeltje onder mij vandaan. Dit besef ik ook nu pas, trouwens, sinds enkele weken.

Ik verschool me meer en meer onder het werken. En dit deed ik ook. Ik was hele avonden aan het uitpakken, prijzen, schoonmaken, herinrichten enzovoorts. Tegen 04.00 uur liep ik richting huis en de volgende ochtend zag ik er natuurlijk uit als een net opgestaan lijk. Ik denk nu, dat dit het begin van het einde was.

 

6 jaar later kon ik in ieder geval mijn deuren sluiten.

 

We ijn nu meer dan 2 jaar verder na sluiting van de zaak, en een jaar verder nadat alle trammelant opgelost was. En er zijn nog steeds overeenkomsten : Wanneer ik het even moeilijk heb ivm de gebeurtenissen rondom de geboorte van onze zoon, is er niemand tegen wie ik mijn verhaal kwijt kan. Want dit is al zolang geleden !

 

Ook wanneer ik mensen probeer uit te leggen dat ik niet failliet ben gegaan, maar dat ik een jaar lang gestreden heb, om er zonder kleerscheuren door te komen en met het hoogst mogelijk haalbare voor mijn leveranciers eruit te halen, kijkt men mij ook aan van : ja het zal wel.

 

Al met al heeft het een mega impact gehad op mijn complete (sociale) leven. Kijk, dat je er 'even" doorhee zit na de dood van je kind, dat snapt iedereen. Ook niet te lang zeuren natuurlijk, want daar houdt men ook niet van. Tja, en die zaak, er gaan er zovelen failliet, dus wat zeur je nu toch eigenlijk ? (ik zeur niet, ik wil dingen duidelijk en helder vertellen, maar men is daar na 2 jaar klaar mee)

 

Al met al heeft deze column gezorgd voor een omwenteling. Afgelopen zomer toen deze column geplaatst werd, woonde schoonmoeder bijna praktisch bij ons in, aangezien schoonvader besloten had (niet vrijwillig) 3x aan de hemelpoort aan te kloppen. (intussen gaat het overigens weer vrij redelijk met hem).

 

Spanningen tussen schoonmoeder en mij liepen al jaren op, ook mijn vrouw kon er haar vinger niet geheel op leggen, maar hield gelukkig wel nog steeds een hand boven mijn hoofd. Op een fijne zomeravond, met een goede fles wijn, de vuurkorf en wat kaarsen aan, heb ik deze column laten lezen. De dames lukte het niet in één keer, maar na iedere alinea zag je begrip opkomen. (Nogmaals dank hiervoor, Phoenix)

 

De omwenteling waar ik het over heb : Na de sluiting van de boeken (een jaar na de sluiting van de winkel) viel voor mij het doek..... het was helemaal op gewoon. De batterij was leeg en er kon geen oplader tegen op. Heb psychologische hulp gezocht en dit deed goed. Helaas worden er maar 8 gesprekken vergoed door het ziekenfonds, en aangezien ik blutter dan blut was, stond ik na die 8 gesprekken weer op straat. Terwijl we nog lang niet tot de kern doorgedrongen waren, maar ik had het geld niet (80 euro voor 45 minuten....) om door te gaan......

 

Weer een jaar later heeeeeeeel langzaam mijn nieuwe bedrijf gestart, onder luide protesten van de omgeving. Vanaf dat moment lieten ook "vrienden" het afweten, want men begreep niet, dat ik me weer in het diepe stortte, het ondernemersleven.

 

Nu waren mijn vrouw en ik helemaal op elkaar aangewezen, wat ook weer voor de nodige spanningen zorgde natuurlijk.

 

Maar die spanningen zorgden ook weer voor een hernieuwd inzicht. Vanaf deze week volgen er weer gesprekken. In samenwerking met de hulp gaan we samen kijken op welke manier ik weer stabiel op mijn trein kan stappen. Ik moet dat boemeltje uit, wat met moeite een berg beklimt, en dan met een noodgang weer dat dal in stort. Ik sta nu op een station en ben bereid in te stappen en er alles voor te geven om weer op de rails te komen !

(heerlijk soms, die beeldspraken ! Hahaha ;D, maar zo verrekte waar )

 

Dit is nog lange na niet alles natuurlijk, maar door de column van Phoenix weet mijn vrouw wat meer over depressiviteit en de gevolgen, mijn schoonmoeder snapt weer wat beter wat mijn vrouw heeft moeten doorstaan, en ik begrijp, ook dankzij Herman, dat ik "even" een paar jaar terug in de tijd moet, om bij de kern te beginnen.

 

Heh, wat een opluchting dit hier te mogen en kunnen schrijven ! Misschien toch het boek een eens afmaken.....

 

Met dank aan mijn goede vriend "Down" , die ik al lang niet meer gesproken heb. Ik schenk eens een lekkere borrel "43" in, en plaats dit bericht zonder terug te lezen met een grote glimlach op mijn gezicht !

 

 

edit : het maffe van depressiviteit is wel, dat je vandaag goed in je vel zit, volop echt en gemeend kunt lachen, zin hebt om nieuwe stappen te maken (ook binnen je bedrijf) maar morgen zomaar, plotseling, zonder reden ineens erg down wakker wordt, en dit een hele dag kan duren. En dit is zo onbegrijpelijk voor de omgeving natuurlijk !

[Jewelsfromabove]

Wat een heftige verhalen heb ik hier gelezen. En petje af voor de mensen die ondanks alles hun leven weer op de rails hebben gekregen.

 

Zelf heb ik ook zo'n situatie meegemaakt en eigenlijk heb ik er nooit echt met mensen over gesproken, maar misschien is het wel verstandig om het hele verhaal te vertellen.

 

Midden 2008 (ik was toen 21jr) kreeg mijn droom om een eigen onderneming te beginnen meer vorm, ik had via via een winkel gevonden in een andere stad (Rotterdam, kom zelf uit Amsterdam) en deze kon ik overnemen. Daar had ik natuurlijk een een aardig bedrag voor nodig en dat had ik niet (mijn ouders ook niet) en ik klopte aan bij diverse banken. Daar hoorde ik veel verschillende zeer negatieve en onvriendelijke dingen als ga maar terug naar school of wij willen alleen in jou investeren als je zelf ook geld zou hebben. Uiteindelijk bij de Bizner bank (geld voor iedereen met een plan-bank) terecht gekomen en daar kreeg ik geld. Ik besloot 2k minder te lenen dan ik begroot had omdat ik het doodeng vond om zoveel geld te lenen. Het was oktober 2008 (ik was ondertussen 22) en mijn winkel ging open.

 

En jeetje wat was dat zwaar, ik deed alles alleen ik ging 'maar' 5 dagen per week open, deed de administratie, was voor het eerst op mezelf gaan wonen, deed inkopen met het openbaar vervoer want ik had geen geld voor een auto (had een winkel met huishoudelijke - cadeau artikelen en sieraden, zo'n gezellig snuffelwinkeltje) moest ook nog alles schoonhouden en voor mezelf zorgen. Daarbij was ik toen ook nog eens arg actief in een kerk en was ik daar ook nog eens meerdere keren per week. Ik had niemand om me te helpen, heel af en toe kwam me moeder langs en dan gooide ik de indeling een beetje om. Maar na een paar maanden was ik al op... De etalage, de winkel, mezelf ik liet het allemaal maar gaan... niemand stond achter me en niemand had er problemen mee dat ik er zo uit zag.

 

In de kerk was ik een graag geziene jonge vrouw, wanneer ik naar de kerk ging, nam ik een lange douche, streek ik mijn kleding etc. En hetzelfde deed ik als ik bezoek kreeg, maar dat was allemaal poppenkast. En toen kreeg ik het aanbod om te werken voor de kerk en ik dacht ach ja waarom ook niet, het is wel een eer dat ze mij vragen. Mijn ouders vinden altijd alles goed en toen ik vertelde dat ik wilde stoppen met mijn winkel vonden ze het prima. Achteraf kan ik er nog boos om worden, ze wisten van mijn lening, de kerk wist het ook en toch joegen ze me in de schulden.

 

Nou na enkele maanden was de winkel dus alweer gesloten, de kerk joeg mij erg op dus ik had geen tijd om de winkel te verkopen. Ik heb een uitverkoop gehouden, de huurbaas was gelukkig 'erg aardig' en met inhouding van de borg en de overige inventaris was het huurcontract ontbonden. Maar ja de bank wilde en wilt hun geld wel terug dus daar zat ik dan.

Terug verhuisd naar mijn ouders in Amsterdam, werken in Den Haag (zonder reiskosten vergoeding) voor een hongerloontje en de ene rekening na de andere stroomde binnen, wat voelde ik me een mislukking. Door veel te werken en betalingsregelingen heb ik veel kunnen afbetalen. Nu heb ik alleen nog de bank en me creditcard schuld over. Wat nog steeds mega hoog is (voor een meid van 24).

 

De ellende stopte helaas niet, op 31 december 2009 kwam ik zonder baan te zitten (was al niet meer werkzaam bij de kerk, want ik kon met hun loon mijn rekeningen niet betalen.) Vanaf januari 2010 bezig geweest met zoeken, solliciteren, zoeken en solliciteren. Ik kwam niet in aanmerking voor een uitkering dus ik ging ook niet naar de gemeente voor hulp. Toen volgde alles zich zo snel achter elkaar op! Ik was nog wel bij die kerk als vrijwilligster voor de kerk in Amsterdam.

 

Mijn toenmalige vriend die ik kende via die kerk maakte het uit, eind januari.

De kerk begon nog meer misbruik te maken van mijn "vrije tijd" en ik besloot daar weg te gaan, eind februari.

Toen werd ik ziek (pfeiffer, problemen met hormonen en dat soort dingen).

Toch maar naar de gemeente gestapt want ik kon me niet meer motiveren om te solliciteren en met me lichamelijke conditie... Ik stroomde in bij een Sollicitatie-CV training en daar kreeg ik mezelf weer een heel klein beetje terug. Maar na 8 weken training en job searching had ik nog niets! Dus ging ik door naar het volgende traject, trainee op een uitzendbureau. 4 dagen per week werken en 1 dag solliciteren met behoudt van je uitkering.

Maar ja ik was nog steeds lichamelijk niet in orde dus het was heel erg zwaar. En ik werd niet goed begeleidt dus na 1 maand werd ik er weer weggehaald. Ik kreeg een weekje rust en werd naar het volgende uitzendbureau gestuurd.

Hier had ik geweldige begeleiding maar toen kreeg ik een huis toegewezen en aangezien ik gek werd thuis heb ik daarvoor gekozen. Ik wilde graag bij het uitzendbureau blijven maar helaas de druk werd me ook teveel. Ik werd uit het traject gehaald vanwege de verhuizing (Amsterdam naar Uithoorn) en hoop gedoe met de gemeentes.

 

Ik kwam in Uithoorn terecht bij een ander traject, het heet Work-Fast en dit hield in elke dag minimaal 5 sollicitatie, inschrijven bij 7 uitzendbureau's binnen een week en dat soort dingen. De afwijzingen die je krijgt benemen je alle motivatie en de tips die je krijgt zijn zo treurig. De doelstelling van het traject is simpel, zo snel mogelijk weer aan het werk. En dat mag best een Call-Center of de MC donalds zijn, zolang hun maar van je af zijn. En ik werd daar zo ongelukkig van. Mijn gezondheid kelderde weer en ik besloot dat het allemaal genoeg was!

 

Mijn verleden is al gekenmerkt met zware depressies, anti-depressiva vanaf me 16e, zelfmoordwensen etc. En de de gevolgen van de winkel heb zo ingehakt op mij. Ik was echt gebroken! Ik besloot op 4 oktober 2010 uit het traject te stappen, ik zei tegen die man ik kap hier mee en ga weer voor mezelf beginnen! En dat is waar ik nu mee bezig ben, ik heb bij toeval een part time baan gevonden in een bar, waarmee ik meer verdien dan de bijstand die ik kreeg.

Ik leef erg krap en heb mijn huisje niet kunnen inrichten maar ik ben nu gelukkig!

 

Zonder geld en zonder middelen behalve mijn laptop, wat kralen en een fototoestel ga ik weer een bedrijf op zetten.

Ik ben sterker en wijzer! Ik heb veel geleerd door keihard te vallen!

Maar ik zal iedereen het tegendeel bewijzen dat ik WEL een goede ondernemer ben.

Ik geloof in mijn kunnen en talenten en ik zal het maken :)

[Phoenix]

Het is duidelijk dat de statistieken een oplopend aantal zelfdodingen laten zien tijdens een economische crisis. Dat het aantal zelfdodingen tijdens onze huidige crisis oploopt was dan ook te verwachten op basis van ervaringen tijdens eerder periode van tegenslagen.

 

Ik heb dit onderwerp vorig jaar speciaal voor ondernemers (Higherlevel) geschreven juist omdat er veel mensen zijn die het punt van een pittig gesprek bij de boekhouder al lang gepasseerd zijn. Als je dat punt voorbij bent dan hebben we het over een ernstige depressie. Een van de kenmerken van een depressie is dat het mensen verlamt, het maakt mensen uiterst passief en krijgen de nijging zich af te sluiten van de wereld om hun heen. Ook zie je vaak allerlei vormen van verwaarlozing, variërend van het bedrijf tot de relatie die ze dan nog hebben. Als je al zover bent dan ga je allang niet meer naar de boekhouder, dan liggen de enveloppen waarschijnlijk ongeopend in een doos ergens onder een bureau. Om hulp te gaan vragen moeten deze ondernemers een barrière doorbreken die is ontstaan juist doordat de ondernemende mens zich onderscheid door een hoog eigen verantwoordelijkheidsniveau. Gelukkig merk ik dat dit topic door al die persoonlijke verhalen veel ondernemers in laat zien dat zij niet de enige zijn en dat dit allemaal helpt die drempel voor hun te verlagen.

 

 

Het Higherlevel netwerk heeft door de jaren heen laten zien bereid te zijn ondernemers in de problemen te willen helpen. Of daaruit een soort van interventie team gevormd moet worden? Geen idee. Voor nu hoop ik dat als mensen psychisch in ernstige problemen komen bedenken dat een PM naar mij misschien nog niet zo'n gek idee is. Voor de meer bedrijfsmatige zaken kunnen ze prima bij al die anderen hier op het forum terecht.

 

 

Ik schreef deze column in mei 2010 omdat ik het idee had dat het goed zou zijn als dit onderwerp eens voorzichtig werd aangesneden. Ik had toen niet voorzien dat dit onderwerp nu al meer dan 15.000 is aangeklikt door lezers en er meer dan 85 reacties op zouden volgen waarvan een aantal zeer persoonlijk.

 

Midden 2010 liepen bij mij de frustratie over de gebrekkige hulpverlening en de onzin die professionals in de media verkondigen zover op dat ik besloten heb een vast aantal uren per week te besteden aan alles wat met het onderwerp zelfdoding te maken heeft. Ik heb een actief twitter account @stopzelfmoord en er draait op www.stopzelfmoord.nl een blog met nieuwsberichten die gerelateerd zijn aan dit onderwerp.

Verder ben ik bezig met een geheel eigen ontwikkeld hulpprogramma, in september-oktober ga ik van start met de eerste preventie workshop met als doel mensen te leren hoe ze een nieuw leven op kunnen bouwen. De bedoeling is om mensen 2 keer een workshop te laten doen en dat ze daarna mee kunnen draaien in pro-actieve groepen waar ze elkaars ervaringen delen. Daarnaast geef ik eind deze maand de eerste presentatie over suïcide preventie in de praktijk aan een groep hulpverleners en later dit jaar in een iets ander jasje voorlichting aan HBO studenten psychologie.

Uiteindelijk is mijn doel een organisatie neerzetten waar mensen met psychische problemen snel en vakkundig kunnen worden geholpen.

[pewede]

Verschillende keren heb ik een begin gemaakt met lezen vanaf pagina 1, uit interesse maar ook uit nieuwsgierigheid.

Hoe is het anderen vergaan, zijn het alleen de sterken van geest die blijven ondernemen, sta ik alleen, is mijn situatie anders als anderen, moet ik mij schamen voor mijn persoonlijke ontwikkeling, zal ik reageren? Vanmorgen uiteindelijk het laatste gelezen. Veel antwoorden heb ik al gekregen, respect voor medeondernemers en disrespect voor parasiterend personeel is gegroeid.

Juist de hoeksteen van de economie staat dikwijls in het verdomhoekje. Hoe rijm je het. Jij als ondernemer krijgt geen hypotheek terwijl een bobo die jij in dienst neemt een woning kan kopen van 2 ton. Ik snap er nog steeds geen zier van.

De ondernemer zorgt dat de werknemer kan werken en zijn premies kan betalen. Het wetsgebouw van arbeidsrecht is een lappendeken en moet op de schop! Niet werken, geen geld. Net zoals de ondernemer wordt behandeld. (frustratie alom)

 

Uiteindelijk heb ik de conclusie maar genomen dat ik geen toegevoegde waarde heb (denk te hebben) en besloten om mijn verhaal niet te publiceren. It hurts too much.

 

Scheiding check - faillissement check - overleden kind check - traumapsycholoog check - reincarnatietherapie check - regressietherapie check - pessotherapie check -faillissement check - faillissement check - beeindiging vof check - breuk ouders check - beeindiging vof check (en nog veel meer tussen de regels). Belazer ik mezelf? Momenteel denk ik in de onderste bodem van de put te zitten...

 

Ondanks dat ik al heel mijn leven redelijk zwaar op de hand ben wil ik toch het volgende kwijt.

Mijn vrouw, (al 22 jaar), mijn 6 kids en 2 kleinkids, zijn de reden van mijn bestaan geworden in combinatie met enkele overgebleven vrienden. De trekkende kracht om uit te stappen is meerdere malen overwonnen en zie ik niet meer als optie.

Wie leeft heeft kansen en mogelijkheden, is het niet op financieel vlak dan wel op andere vlakken.

 

Respect voor de schrijvers die in hun hart/leven hebben laten kijken.

Zo, nu m'n nachtkijker weer op om licht te ontdekken in de tunnel. Wie doet er mee?

 

Er zal een dag komen dat de zon weer schijnt ook al moet ik zelf de wolken wegblazen!!!

[herman van der helm]

Het komt steeds weer dichtbij.

Een ambitieuze jongeman met veel toekomstplannen in de horeca, mijn buurjongen, zoon van mijn vriend en vriendin, stopt ermee. De "wereld" in complete verwarring achterlatend.

 

Hoeveel mensen dit forum bezoeken doet er eigenlijk in het geheel niet toe. Dit was er eentje te weinig.

[Hans van den Bergh]

Wat hebben mensen die heel diep zitten eigenlijk aan dit topic?

een strohalm

 

Inderdaad de essentie die ik er ook uithaal. Al is er maar één persoon die hier iets terugleest, wat hem of haar op andere gedachten brengt dan "Als ik ..., dan is het maar voorbij." of woorden van gelijke strekking.

 

Ook ik heb weleens zo'n gedachte gehad, maar had ook een strohalm, namelijk een antwoord dat in de jaren '70 vorige eeuw tijdens een interview door acteur wijlen Anthony Quinn op een vraag werd gegeven: "Ik liep als kleine jongen met mijn opa op het strand en zag een muntstuk liggen, ik boog voorover en wilde het oprapen. Mijn opa gaf mij een schop onder mijn kont en waarschuwde: buig nooit voor geld!"

 

Dat verhaal, de filosofie die er voor mij achter zit, dient voor mij weleens als een strohalm. Immers, ik kan voorbij het begrip 'geld' denken, of het meer als een middel zien dan als een doel. Ik kan mij op dat punt onaanraakbaar opstellen. Ooit dreigde een manager tijdens een verhitte discusie dat hij mij mogelijk een periodiek zou weigeren of zelfs mijn ontslag zou overwegen als ik niet van gedachten zou veranderen en het deed mij niets, het was maar geld en dus automatisch een zwaktebod in de discussie. Een discussie die ik dus glansrijk overleefde, de manager was fout bezig en niet integer bezig, daar had ik moeite mee, niet met zijn dreigementen. De discussie heb ik toen glansrijk overleefd en in dat bedrijf heb ik nog een behoorlijke carrière doorgemaakt.

 

Op HL hebben we al afscheid moeten nemen van twee zeer gewaardeerde mensen die de strohalm niet meer konden vinden. Alleen daarom al heb ik veel respect dat dit onderwerp hier besproken kan worden, dat Mikki hen tijdens de HL-meeting nog even memoreerde. We zijn een bijzonder clubje, om trots op te zijn!

 

Succès en groet,

 

Hans

[Frans Sijtsma]

Nounou.... jonge dochters.... Wat een verhaal. Hoe kun je je dierbaren nou in de steek laten? Is geld de oorzaak of juist misplaatste trotst? Je kunt door externe omstandigheden e.d. ook zelf in de problemen komen dat weet ik maar al te goed. Maar achter elke boom gloort wel een oplossing. En ja, ik snap ook wel dat het soms moeilijk is om de moed weer op te brengen om achter de bomen te gaan kijken, maar als je eruit stapt gooi je er de handdoek bij neer en in veel gevallen mogen de nabestaanden ook nog eens de rommel opruimen.

 

Ik kan een lange reactie schrijven over het (veronderstelde) onbegrip in je post, maar de geest van iemand die suicidaal is werkt helaas een beetje anders dan die van iemand die volop in het leven staat.

Phoenix verwoord het goed en daar sluit ik me dan maar bij aan:

 

Dit staat haaks op de oordelen die veel (onwetende) mensen hebben over suïcide. De persoon zelf is er van overtuigd dat hij het zijn omgeving niet langer tot last kan zijn. Er ontstaat bij mensen met een depressie de perceptie dat hij zijn omgeving (partner, kinderen, vrienden) alleen maar tegenhoud in hun ontwikkeling en dat versterkt het gevoel (legitimatie) dat de dood de enige oplossing is die overblijft.

 

en verder

 

Het waarom laat zich hooguit raden en het doet hem en degenen die hem dierbaar waren geen recht daarover verder te speculeren.

[Phoenix]

Vanmorgen bij de KvK geweest om Project Phoenix als officiele activiteit in te schrijven.

 

De omschrijving luidt: "Ontwikkelen van trainingen voor psychische zorg".

 

Komende weken nog druk met het uitwerken van hulpmethoden die ik al jaren gebruik maar nog niet echt in standaard handleiding heb uitgewerkt.

 

 

[r.i.p. Ruben van den Oord]

Deze column komt niet uit de lucht vallen. Dat moge duidelijk zijn. Of deze column op verzoek van de admins is geschreven (in dat geval hulde voor het nemen van zoveel verantwoordelijkheid) of omdat "Phoenix" de initiator is (in dat geval minstens zoveel hulde, maar om andere redenen) maakt niet zo veel uit. Het aantal reacties op deze column - of liever gezegd het uitblijven van een stortvloed aan reacties - bewijst het collectief ongemak dat we ervaren bij het lezen van de column.

 

De één kan meer hebben dan de ander. Sommigen hebben van nature een wat dikkere huid, anderen die hebben door ervaring meerdere lagen eelt gekweekt. Ik heb mijn portie ellende wel gehad. Wat zeg ik, ik heb de gifbeker tot de laatste druppel leeggedronken. Maar nooit, op geen enkel moment is de gedachte bij me opgekomen het op te geven. Het onderwerp zelfdoding staat zo ongelofelijk ver van me af, dat ik me niet kan inbeelden hoe de gedachte zich kan ontwikkelen om uiteindelijk uit het leven te stappen. Dat is geen verdienste van mijn kant of een onvolkomenheid van een ander. Ik heb geen idee waarom de één wel die gedachte ontwikkelt, en de ander daar ontvankelijker voor is. Het is zoals het is en we moeten het er maar mee doen.

 

"Ondernemer" is een beroepsgroep waar veel van iemand gevergd wordt. Lange dagen, veel investeren en vaak de beloning nog ver in het vooruitschiet. Met vermoeidheid, slecht eetpatroon (lunchen!), drank (netwerken!), in sommige gevallen drugs (om de oogleden open te houden), stress (zie drank en drugs), een hoog afbreukrisico, een slecht dagritme en de vrijwel constante eenzaamheid zijn alle ingrediënten aanwezig die verzekeraars erg zenuwachtig maken. Ondernemers een risicogroep noemen in een understatement.

 

Een ondernemer bevindt zich continu op een zelfverkozen eiland. Voor zijn werknemers is hij de alwetende patriarch waar ze al hun problemen en mislukkingen kunnen dumpen. De Baas lost het wel op. Voor zijn klanten is de ondernemer de specialist, de expert, de redder in nood. De klant legt soms letterlijk het voortbestaan van het bedrijf in de handen van één enkele specialist. Vaak hoeft de ondernemer ook thuis niet aan te komen met zijn vragen en onzekerheden. Op die spaarzame vrije zondag wil je partner “even helemaal niets meer horen over dat k*tbedrijf van je.”

 

Kan hij dan terecht bij collega-ondernemers? Welnee, die zijn veel te druk met het ophouden van de schone schijn dat het allemaal zo lekker, lekker, lekker gaat en ze zo druk, druk, druk zijn. Stel je voor, toegeven dat het niet goed gaat, dat je een situatie totaal verkeerd hebt ingeschat, dat je met één beslissing misschien wel 100 gezinnen in de problemen hebt geholpen. De gedachte alleen al...

 

Kijk maar eens naar de verschillen in de YES! en Aaaaarch! draadjes. De succesverhalen worden op eigen conto bijgeschreven, terwijl de lastige momenten voornamelijk een externe oorzaak schijnen te hebben. Niets menselijks is een ondernemer vreemd.

 

Maar wat nu als een Aaaarch!-moment een “holy fuck”-moment wordt? Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest. Het (veronderstelde) gezichtsverlies schijnt een belangrijke rol te spelen het psychologisch proces dat vooraf gaat aan “de grote stap”. In 0,4% van de faillissementen wordt de curator geconfronteerd met een ondernemer die niet verder wil. Dit cijfer is al jaren constant. In 2006 werden ca. 8.500 faillissementen uitgesproken. Het aantal zelfdodingen kwam daarbij op 34. Om het plaatje compleet te maken: Het afgelopen jaar (2009) was het aantal faillissementen twee keer zo groot. Dat betekent dat er minimaal 1x per week een ondernemer afscheid neemt van het hier en nu. Aangenomen wordt dat het aantal zelfdodingen zelfs groter is in de fase van een dreigend faillissement, hoewel exacte cijfers hierover ontbreken.

 

Ik vind het wel interessant om te lezen dat mijn theorie dat een faillissement gelijke effecten heeft als het verlies van een dierbare door derden wordt onderschreven. Het bedrijf is voor menig ondernemer zijn of haar “kindje”. Dag en nacht wordt er hard gewerkt om de kleine te laten groeien, worden groeistuipen zo goed mogelijk begeleidt en maar de ouder/ondernemer zich meerdere uren per dag zorgen over de ontwikkeling van zijn oogappel.

 

Zodra dat wegvalt, kun je niet van de ene op de andere dag omschakelen naar een betrekking in loondienst. Net zo min als je makkelijk over het overlijden van je partner of je kind heen kunt stappen. Het heeft tijd nodig om weer open te kunnen staan voor een andere levenspartner, het heeft tijd nodig voor je weer een kinderwens ontwikkelt.

 

Ik ben van mening dat dit een belangrijke reden is waarom de Wsnp voor veel ondernemers “niet werkt”. Als je op dinsdag wordt toegelaten tot de Wsnp, op donderdag de eerste kenismaking met de aan jou toegewezen “Lonneke” op het programma staat, kun je eenvoudigweg niet op maandag enthousiast je eerste sollicitatiebrieven de deur uit doen. Dit “rouwproces” kan maanden en soms wel jaren duren. Ik ken ex-ondernemers die al jaren geen bedrijf meer hebben, maar nog steeds niet zonder droge ogen en zonder weemoedige blik over die periode kunnen praten.

 

Het is een heftig onderwerp, waar we (ik incluis) liever de ogen voor sluiten. Maar helaas, met het groter worden van je netwerk via social media zoals Higherlevel, neemt ook de kans toe dat je wordt geconfronteerd met een collega-ondernemer die zijn lot in eigen hand neemt.

 

Het geloof heb ik lang geleden afgezworen, dus bidden heeft in mijn ogen niet zoveel zin. Hopen wel. En ik hoop met iedere vezel in mijn lijf dat als je in de shit zit, of de shit je schoenen in sijpelt of dat je er tot over je oren inzit, alsjeblieft: Vraag hulp als je er niet uitkomt. Er komen betere tijden. Echt waar.

 

Ik kan er over meepraten.

 

 

 

 

 

En nu ben ik toe aan een Reversed Irish Coffee.

[Marcel (Up)]

Een hele hoop dingen ineens..... mijn schoonvader ligt al een week of 4-5 te vechten voor zijn leven (3 hartoperatie's intussen ) , en mijn schoonmoeder verblijft bijna dagelijks bij ons. Gisteravond was het even een stukje ontspanning met mijn vrouw, schoonmoeder, de kaarsjes op tafel, de vuurkorf, een flesje witte wijn en ondergetekende.....en ineens zie ik het bericht van Herman voorbij komen.

 

Die kwam heftig aan bij mij, omdat wij ook onze eerste zijn verloren bij de geboorte, en in dezelfde week allebei mijn opa's. Ik weet nu 7 jaar later nog de volgorde van het overlijden niet. Dit terzijde.

 

Mijn vrouw en familie weet wel dat ik met HL te maken heb, maar heeft verder geen idee hoe of wat. Ook niet hoe HL mij geholpen heeft er boven op te komen. Deze "Down" persoonlijkheid is een privé stukje in mijn leven.

 

Gisteren was ineens het moment om de column te laten lezen. De tekst van CS ligt al weken uitgeprint op kantoor (waarvoor dank voor het mailen !), maar het moment was er niet om dit iemand te laten lezen. De tekst is ook zwaar confronterend namelijk. Maar door de ontspannen sfeer, en het praten over hetgeen we mee hadden gemaakt de laatste paar weken, was het moment ineens daar...

 

En heb ik de column laten lezen.

 

Mijn vrouw is na 3 kwart gestopt met lezen omdat het té herkenbaar werd, en bij schoonmoeder vielen er ineens vele puzzelstukjes op hun plaats. Eindelijk zag ik wat begrip in de ogen verschijnen. Niet alleen richting mij, maar ook richting mijn vrouw, haar dochter, die alles heeft moeten doorstaan.

 

Dit heeft mij gesterkt om (delen van) je tekst de komende periode aan anderen te laten lezen. Waaronder ouders, broers, schoonzussen en andere familieleden.

 

Ten eerste, en belangrijkste, dat mijn omgeving begrip krijgt voor mijn echtgenote, en wat zij heeft moeten doorstaan, en ten tweede :

 

Mijn omgeving heeft mij altijd gekend als een vriendelijke vent, waarmee je altijd kon buurten, je verhaal bij kwijt kon enzovoorts. Die man is even weggeweest en er is een lul (excuus) voor in de plaats gekomen. Geen leuke "buurt" meer, geen gezellig biertje pakken enzo. Ik was te zwaar op de hand geworden en daar kunnen de meeste mensen niet tegen.

 

Wanneer mijn omgeving meer weet van wat er gespeeld heeft, kan men ook beter uitleggen, dat ook die "lul" (wederom excuus) weer out-off-the-picture is, en dat Marcel weer terug is, maar met wat meer bagage in zijn rugzak.

 

Mede door je column heb ik geleerd wat opener te zijn, meer te vertellen wat er van binnen speelt, en de schone schijn niet op te houden.

 

"Down" hou ik vooralsnog voor mezelf. Wie weet laat ik het mijn kinderen ooit nog eens met hem kennis maken... :-)

 

Ik moest het effe kwijt....

[Marcel (Up)]

Ik wil toch nog eens wat kwijt.

 

Cijfers zeggen mij namelijk helemaal niks in deze. Een gestopte ondernemer, failliet of niet, is zijn zaak kwijt. Zijn kindje, zijn alles. Tenminste, in de meeste gevallen dan.

 

De nasleep en de gevolgen van het stoppen duren veel en veel langer. Voordat je weer redelijk boven Jan bent gaan er vaak jaren overheen. Met alle gevolgen van dien. Om maar even een privé voorbeeld te noemen : ik heb een week of 2 geleden toch nog eens bij ouders en schoonouders aan moeten kloppen voor financiële hulp, en een ander héééél geduldig privé persoon vroeg ook in die week om centen die ze nog tegoed heeft…..

 

Mijn ouders en schoonouders waren stomverbaasd, “want het ging toch weer goed ?” Moet je kijken hoe snel de ondernemer zijn masker weer opgezet heeft. Nou ja, snel…. In ieder geval schrokken zij er van. Stel nu dat er wel iets gebeurd zou zijn ?

 

Je wilt het niet geloven, maar die “kleine” dingen kunnen dan soms nog net de druppel zijn om je alsnog over te geven aan de moedeloosheid, met alle gevolgen van dien.

 

Iedere keer op en neer, up en down vreet zo godsgruwelijk veel energie van je, dat ik me kan voorstellen dat er op een gegeven moment iets knapt.

 

En wie heeft er na jaren nog in de gaten dat het bij die ondernemer zo verrekte diep heeft gezeten, dat er alsnog iets knapte ? Is het dan zelfmoord van een ondernemer of zelfmoord van een persoon die psychisch in de put zat ? Die cijfers doen me dus werkelijk helemaal niks.

 

Ik kan me gelukkig staande houden, zij het met heel veel moeite. Vaker en vaker zie ik in, wat er niet goed gaat en ik in de korte en lange toekomst moet gaan veranderen en gaan aanpakken, zowel privé als zakelijk.

 

Ik kan het maar niet genoeg benadrukken, het verlies van een kind (zoals bij Herman en mij) en het verlies van je zaak staan erg dicht bij elkaar. De nasleep van het één wordt veel vaker bij stil gestaan, dan bij het verlies van het tweede. Dat is voor velen in de omgeving dan toch een ver-van-mijn-bed show. Waarom ? Men heeft er niets mee. Ze kennen nl allemaal de verhalen van de failliete ondernemer die 3 weken later weer gewoon een andere toko had.

 

De steun die een noodgedwongen gestopte ondernemer nodig heeft, zelfs na jaren, vind deze niet in zijn omgeving, maar alleen maar op een forum als dit.

 

[Phoenix]

@Herman

 

Ben het helemaal met je eens, zelf ervaar ik door de tegenslagen de wereld om mij heen heel anders dan de meeste mensen die ik in mijn netwerk heb. Ik neem het ze niet kwalijk maar het maakt wel dat ik heel anders tegen dingen aan kijk en ook hele andere dingen belangrijk vind.

 

Je schrijft dat het topic inmiddels alweer 2000 gelezen is sinds oktober, zelf houd ik de teller af en toe ook even bij gewoon om te peilen hoe het met de interesse staat bij anderen voor dit onderwerp. Aan de ene kant is het voor mij persoonlijk leuk en een teken dat het juist ingeschat was om over dit onderwerp te gaan schrijven.

Aan de andere kant vind ik het moeilijk om dat te zien omdat het ook betekend dat er veel mensen zijn die worden geconfronteerd met depressie en zelfdoding.

 

Van de week had ik mij voorgenomen om uitgebreid te reageren op de reacties die er alweer bijgekomen zijn toen het bericht doorkwam dat het voortbestaan van 113online (suicidepreventielijn) op het spel staat. Dat betekende dat ik mij weer even op andere zaken heb gericht en heb inmiddels 113online aangeboden te helpen met het herschrijven van hun 'businessmodel'.

[Phoenix]

Om te beginnen heb ik een verzoek aan de lezer.

Op internet staat een petitie die bedoeld is om steun te verwerven voor het behoud van 113online. 113online is de organisatie die bijdraagt aan suicidepreventie en nog belangrijker, mensen een luisterend oor biedt in de vorm van chat of hulplijn buiten de normale kantooruren, dus op tijden waarop de reguliere zorg naar huis is.

Teken de PETITIE; 113online suïcidepreventie moet ook na april 2011 kunnen blijven bestaan.

 

 

Aan de teller te zien wordt het onderwerp regelmatig gelezen, het maakt het voor mij bittersweet. Aan de ene kant goed dat dit topic regelmatig wordt gelezen aan de andere kant zuur dat er duidelijk een behoefte is bij mensen om de verhalen te lezen en soms ook te reageren. Zuur omdat het ook betekent dat het leven dat die mensen op dat moment of in het verleden niet zo is verlopen als mensen hadden gedacht.

 

Ik heb er lang over nagedacht of ik dit onderwerp hier op Higherlevel zou aansnijden, of ik het wel of niet onder mijn eigen naam zou doen of gewoon de naam gebruiken die ik hanteer op een aantal fora die gaan over depressie en zelfdoding. Daar is een reactie schrijven simpel, simpel omdat je weet hoe de doelgroep je reactie leest. Hier is het veel lastiger omdat ik merk dat er een verschil is in de reacties. Ik weet dat er mensen zijn die zelf door een diep dal zijn gegaan, ook dat er mensen hier zijn die daar nog midden in zitten. Maar ook mensen die minder of helemaal niet met serieuze tegenslag te maken hebben gehad.

Om toch iets te schrijven wat iedereen aanspreekt valt dan niet mee. Toch lijkt het redelijk gelukt.

 

Zelf ben ik er dus bijna 5 jaar geleden aan onderdoor gegaan. Wat dat betreft weet ik heel goed wat het is om een onderneming te runnen zonder steun van je omgeving. Precies zoals jewelsfromabove beschrijft, als je omgeving er niet achter staat en ook nog wel even een handje wil helpen in het afbreken van je zelfvertrouwen en eigenwaarde, als het om wat voor reden dan ook nog tegenzit dan kom je al snel in de gevarenzone.

Dat heeft niets met slachtofferschap te maken, slachtofferschap is jezelf onttrekken aan je eigen verantwoordelijkheid en dat zie ik toch niet heel veel bij suicidale mensen. Wat ik wel zie is de enorme iimpact die een zware depressie heeft op iemands energieniveau. Voor mensen die dit nog nooit meegemaakt hebben is het simpelweg niet voor te stellen.

 

Dit topic en andere gebeurtenissen hebben mij recent toch weer even 'gedwongen' eens te kijken naar wat ik nu zelf wil.

Waar ik het vooral moeilijk mee had is het feit dat ik merk dat ik mensen met een zware depressie en suicidale gevoelens heel goed blijk te kunnen helpen. En dan kom je als mens voor de vraag te staan"wat te doen met die vaardigheid'. Omdat ik een soort zesde zintuig heb ontwikkeld voor mensen die in de gevarenzone zitten wordt het nog lastiger.

Zoals Cruijff zegt 'je gaat het pas zien als je het doorhebt' zo is het voor mij met dit onderwerp. Hoe kan ik iets wat ik zie 'niet meer zien'.

Lang verhaal kort, ik heb het besluit genomen meer tijd te gaan stoppen in suicidepreventie. Ik ben op dit moment mijn plannen verder aan het uitwerken, zoek contact met de reguliere zorg en de bekende organisaties die met suicidepreventie bezig zijn.

Als ondernemer/pionier kijk ik heel anders aan tegen dit vraagstuk en denk dat ik daarom ook echt iets toe kan voegen.

Nu alleen nog even hoe ik het combineer met werk wat geld oplevert want er van leven gaat nog even niet lukken, al was het alleen maar omdat ik natuurlijk geen studie gevolgd heb waardoor mensen mij via hun zorgverzekering kunen betalen.

 

Wat ik in ieder geval wil bereiken is ervoor te zorgen dat meer mensen geholpen kunnen worden op de manier zoals ik mensen nu help. Dat betekent dat ik verder ga met mijn boek en binnenkort ook een eigen site zal lanceren waar ik vooral zoveel mogelijk kennis over dit onderwerp wil delen. Delen met mensen die zich zo voelen maar ook met de omgeving, met nabestaanden, met mensen die beroepsmatig met suicide te aken krijgen en niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan.

Ik houd jullie op de hoogte.

[herman van der helm]

Mooie zelfkritische column over dit beladen onderwerp:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3053739/2011/11/28/Bram-Bakker-Iedere-suicide-is-een-nederlaag-voor-de-psychiatrie.dhtml

[herman van der helm]

In deze bezinningsperiode komen er altijd weer veel dingen boven. Ook deze column heb ik weer eens helemaal doorgekeken. Wat me opvalt is dat er zeer openhartig wordt gepost en, en dat vind ik ook opvallend, dat er al meer dan 23000 keer in is gelezen. Ik denk soms maar een klein stukje vanwege de heftigheid. Maar soms waarschijnlijk ook wel helemaal, als je toevallig net zelf in deze worsteling zit. Ik wil daarom ieder die dit leest een hart onder de riem steken en toch een weg uit de narigheid wensen. Die is er, maar vaak moeilijk te vinden.

Sterkte voor hen die het nodig hebben de komende tijd. Een goed en verhelderend 2012 gewenst.

 

Herman

[herman van der helm]

Het doet me telkens weer pijn, te zien dat er toch weer "gekozen" wordt voor de onomkeerbare richting.

 

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3352/boeken/article/detail/3186640/2012/02/17/Schrijver-en-programmamaker-Anil-Ramdas-54-overleden.dhtml

 

HL ers denk je ook aan deze keuze? Is je situatie te zwaar?

Er lopen zoveel mensen rond die van je houden. Wist je dit op een of andere manier maar.

Samen kom je er wel uit.

[Phoenix]

Ontwikkel maar een effectief beleid dat iemand weer vreugde in het leven doet hebben: financiele onafhankelijkheid, een liefdevolle partner en kinderen, en een voldoening gevende activiteit.

 

De overheid kan niet voor geluk en voldoening zorgen, daar zul je zelf het heft in handen voor moeten nemen.

 

 

Zelf ben ik van mening dat als er geen medische redenen zijn (onbalans in de biochemie door somatische oorzaak, hersenbeschadiging enz) het voor veel meer mensen mogelijk is een gelukkiger leven te leiden dan ze nu doen.

Afgelopen jaren heb ik verschillende methoden ontwikkeld om mensen te helpen weer zin in het leven te krijgen en wil die manier van werken nu grootschaliger uit gaan dragen.

Gisteren verkennende gesprekken gehad met onderzoekers van verschillende universiteiten.

Als ik ga opschalen kan ik beter meteen onderzoekers in de keuken mee laten kijken.

[Marjan]

Het is een heftig onderwerp, hoe je er ook tegenaan kijkt. Persoonlijk vind ik dat ieder mens het recht heeft voor zichzelf die keuze te maken, we zitten nu eenmaal allemaal anders in elkaar. Ik weet (helaas) maar al te goed hoeveel verdriet het overlijden van een dierbare (nee, geen zelfmoord) met zich meebrengt. Toch is het feit dat je wellicht mensen achterlaat die verdriet zullen hebben en je zullen missen (en zich ten onrechte schuldig voelen) naar mijn idee geen criterium voor degene die voor de keuze staat.

We zullen moeten accepteren - hoe moeilijk ook - dat we dit niet altijd kunnen voorkomen.

Het is goed om bij dit onderwerp, met het nodige respect, regelmatig even stil te staan.