StevenK

Als je handel drijft, neem je een verantwoordelijkheid. Niet alleen dat je je aan algemene regels houdt, zoals belastingaangifte doen en op de juiste manier (omzet)belasting verwerken, maar ook dat je rekening houdt met de rechten van anderen. Juist omdat een merk- of octrooihouder niet alle producten op de markt voorbij ziet komen, heeft hij een relatief sterke beschermingspositie, waarin het enkele feit dat er een inbreuk is gemaakt genoeg is om schadeplichtig te zijn. Dat je je 'van geen kwaad bewust' met 'geen flauw idee' hieraan brandt, moet je zien als leergeld. De kosten die LXA vraagt niet zijn buitensporig, dat zijn de kosten die LXA in rekening brengt bij haar opdrachtgevers. En die kosten zijn gemaakt vanwege de inbreuk, niet omdat ze het leuk vinden om te moeten jagen op inbreuken. En de reden waarom ze je 'het hemd van het lijf vragen' is dat ze juist op die kosten willen kunnen besparen, dat ze de omvang van de inbreuk in beeld kunnen brengen zonder elke keer opnieuw mensen in te hoeven huren voor proef-aankopen. Ook dat is niet onredelijk. En dat ze als voorwaarde voor schikking zeggen: 'teken dat je het niet nog keer doet', vind je dat nu zo onredelijk? Kijk eens hoeveel topics er hier voorbij komen van mensen die een idee willen beschermen of die last hebben van een concurrent die probeert mee te liften op hun handelsnaam. Dat die ondernemers bescherming zoeken vinden we - althans hier op HL - begrijpelijk, maar als een grotere partij diezelfde bescherming zoekt, dat schreeuwen we moord en brand? Overigens zijn er in deze wereld ook genoeg 'belangenbehartigers' die aan de andere kant van die redelijke grens opereren. Dat zijn partijen die zelf actief op zoek gaan naar inbreuken en daarna pas de merkhouder als klant proberen te werven. Maar LXA zit niet in die hoek. Voor de goede orde: ik heb meer dan eens cliënten bijgestaan die door LXA aangesproken werden op merkinbreuk en in die zaken heb ik zelf kunnen zien dat er bij LXA sprake is van een alleszins redelijke opstelling. Nu kan het natuurlijk goed zijn dat LXA volstrekt onredelijk is maar dat ze bij de eerste kennismaking met mijn zalvende stemgeluid als een blad aan een boom draaien in hun opstelling, maar in de regel ervaren mensen mij toch meer als iemand die directheid en duidelijkheid laat prevaleren boven empathie en meelevendheid.

De basis van wanprestatie (BW 6:74) is dat degene die niet nakomt de daardoor geleden schade moet vergoeden. Uiteraard zijn er voor zo'n vordering wel wat details die nagelopen moeten worden zoals de vraag of een ingebrekestelling nodig is om in verzuim te geraken. Zoals Hans zegt: als iemand niet vrijwillig voldoet, is er de gang naar de rechter.

Niet lomp of lullig bedoeld, maar als je voor jezelf gaat werken, dan moet je toch op zijn minst aan je inkomsten en kosten kunnen rekenen? Als je dat niet kunt, kun je dan niet beter in loondienst blijven? (overigens: jezelf in laten huren door je oud-werkgever is een uitstekend recept voor loonheffings-, zelfstandigheids- en belastingellende)

Uit https://www.accountancyvanmorgen.nl/2021/08/03/klachten-over-btw-en-ib-aangifte-ongegrond-achterwege-laten-urenspecificatie-factuur-wel-verwijtbaar/ maak ik op dat er toch best een strenge norm is op grond waarvan van een accountant verwacht wordt dat hij zijn facturen specificeert. Dat impliceert in mijn ogen dat - net zoals een advocaat - die uren bijgehouden behoren te worden en de specificatie beschikbaar hoort te zijn en dat het verstrekken ervan zeker niet onderdeel van de dienstverlening is die apart betaald zou moeten worden.

*Niet* zelf rekenen aan BTW op inkopen. Met BTW op inkoop is het - afgezien van enkele obscuriteit - heel simpel: je kunt alleen maar BTW aftrekken voor zover die aan jou gespecificeerd en op naam in rekening is gebracht. Staat er op een factuur geen BTW, dan boek je ook geen BTW. Staat er op een factuur een verkeerd BTW bedrag (bijvoorbeeld door afronding) dan boek je dat verkeerde bedrag. Nogmaals: BTW op inkoop reken je *niet* uit, je boekt alleen wat er in rekening is gebracht. BTW uitrekenen is de verantwoordelijkheid van degene die de BTW afdraagt. Verbazingwekkend hoe vaak dit soort vragen gesteld worden. Ik heb het idee dat dit komt door zogenaamd slimme boekhoudsoftware die op inkoopfacturen wel aan de BTW rekent, waardoor gebruikers van die software aangeleerd wordt aan die BTW te rekenen.

Voor beslag lijkt bezit logisch, maar je kunt veel beter beslag leggen op inkomsten. En dat is vooral een kwestie van zelf uitzoeken waar iemand zijn geld vandaan haalt en dan de deurwaarder op pad sturen. Maar zoals gezegd: je hebt dan wel een uitspraak nodig.

Wat voor fouten bedoel je? Inhoudelijk of structuur? Voor de structuur kun je gebruik maken van elke XML validatietool, waarbij je dan met behulp van de schema definitie de structuur controleert. Ik heb ooit voor de software van mijn advocatenkantoor een Auditfile export functie gegenereerd en die wordt nog steeds gebruikt door de accountant. De enige controle die ik toen toegepast heb was checken met het XML schema. Inhoudelijk fouten kun je alleen maar controleren door de informatie in de auditfile te verwerken, door hem in te lezen. Ook daar zijn overigens wel tools voor.

Dat is op zich wel mogelijk, als je je ondernemingsvemogen gaat scheiden van je privévermogen, door bijvoorbeeld een BV op te richten. Dan wordt het deel van de winst dat in de onderneming achterblijft minder belast dan het deel dat je privé gebruikt / nodig hebt.

Die twijfel is nergens voor nodig. In dit voorbeeld is er duidelijk sprake van aanbod en aanvaarding.

Doe eens een rondje langs de lokale postnl / dpd / ups pakket-punten. Goede kans dat daar een ondernemer tussen zit die wel de ruimte heeft om jouw probleem op te lossen.

Aan inkoopfacturen *mag* je niet rekenen. BTW vooraftrek heb je als er BTW in rekening is gebracht op de manier zoals dat voorgeschreven is (dus met een factuur met een BTW nummer, gespecificeerde BTW, aan jouw bedrijf geadresseerd etc).

Je lijkt wat makkelijk te kijken tegen het verschil wel/niet statutair bestuurder. Juist in een situatie is dat onderscheid fundamenteel. *jij* bent verantwoordelijk want *jij* bent statutair bestuurder. Neem die verantwoordelijkheid. De andere twee hebben geen formele beslissings- of vertegenwoordigingsbevoegdheid. Jouw verantwoordelijkheid ligt primair bij het bedrijf. Los van de vraag of de andere twee ergens voor verantwoordelijk gehouden of aansprakelijk gesteld kunnen worden geldt dat in ieder geval voor jou als statutair bestuurder en jij kunt naar derden die verantwoordelijkheid niet afwenden op de andere twee. Want laat het duidelijk zijn: als er een faillissement komt en die anderen business 'meenemen' , wordt jij daar in ieder geval door de curator op afgerekend. Kortom: neem de regie en laat je - waar nodig - door een goede insolventie- en ondernemingsrechtspecialist adviseren.

Wat ik mis in het relaas is of er met de andere twee ook dienstverbanden zijn?

Poot stijf houden en levering eisen voor de overeengekomen prijs. En als de makelaar bijdehand doet hem duidelijk maken dat je hem aansprakelijk houdt als hij jou schade berokkent omdat hij zijn werk niet goed doet. Je hebt een overeenkomst, dus die moet nagekomen worden.

Ik vind ‘t erg onduidelijk verwoord. Het ‘eenmalig’ impliceert dat er een vast moment bedoeld is, maar het ‘na’ is niet nauwkeurig, omdat het juist impliceert dat het moment van tussentijdse beëindiging in ieder geval niet voor het einde van de periode van twee jaar ligt, maar ergens erna. Gebruikelijk voor een bepaling als dat is een tekst als ‘ breakoptie waarbij de overeenkomst eindigt om 1 januari 2023, mits er uiterlijk op 30 juni 2022 opgezegd is’ , of ‘ eenmalige breakoptie, waarbij opgezegd dient te worden tegen 1 januari 2023 met een opzegtermijn van 6 maanden’ , waarbij die laatste al weer voer voor discussie is, omdat er door verhuurders wel gesteld wordt dat een opzegging tegen een bepaalde datum betekent dat de opzegtermijn begin te lopen op die datum, terwijl de meest voorkomende juridische uitleg is dat een opzegging tegen een datum betekent dat de overeenkomst op die datum eindigt. Als TS het zo begrepen heeft dat hij pas *na* twee jaar op mocht zeggen, dan maakt TS imho goede kans dat in rechte overeind te houden.

Kan wel, maar ik zou dan wel een afnameverplichting c.q. exclusiviteit op bedingen met - mogelijk - een risico-opslag.

Het fiscaal partnerschap betekent nog niet dat TS daarmee ook eigenaar is geworden van de auto. Volgens mij betekent dat dat het nog steeds mogelijk is dat TS de auto koopt van zijn partner, toch? Niks constructies met buurmannenn, gewoon koopovereenkomst, betalen, kenteken overschrijven en het ding in de boekhouding verwerken.

In dit geval zal het UWV ook zonder de curator verhaal kunnen zoeken op Arie. Arie heeft namelijk op grond van onjuiste informatie NOW aangevraagd, waardoor hij wist of behoorde te weten dat hij terug zou moeten betalen *en* Arie wist dat hij niet vanuit de BV terug zou kunnen betalen. Daarmee heeft Arie het UWV als schuldeiser benadeeld.

BTW en kosten hebben niets met elkaar te maken. /me gruwelt van boekhoudsoftware die dit soort vragen überhaupt mogelijk maken.

Als er iets is dat je niet uit een template maar op maat wilt hebben, is dat een NDA.

Ergens tussen 3 en 10 x Normalized EBITDA is mogelijk. Je zoekt een exit en dan zul je dichter bij de 3 dan de 10 uitkomen, omdat de koper het probleem op mag lossen dat hij de oprichters op korte termijn moet gaan vervangen. 3 miljoen lijkt mij niet haalbaar. Tenzij die 420k is na uitbetaling van enorme managementfees.

Overdracht en licentie zijn twee wezenlijk verschillende dingen, hoewel ze, zeker bij een exclusieve licentie, erg dicht bij elkaar kunnen komen. De kern zit erin dat bij overdracht het betreffende auteursrecht (of deel daarvan) volledig in de macht van de verkrijger komt *en* niet meer in de macht van de vervreemder is. Een voorbeeld van een gedeeltelijke overdracht is het recht om aan ontwerp van een specifiek gebouw wijzigingen aan te brengen. Zonder die gedeeltelijke overdracht kan een aanpassing van een gebouw een aantasting van de auteursrechten van de ontwerper zijn. Door nu het auteursrecht voor dat deel over te dragen aan de opdrachtgever kan veel toekomstige discussie voorkomen worden. Voor zo'n overdracht is een akte nodig. En een akte is ofwel een door partijen ondertekend stuk of door een daartoe bij wet aanwezen functionaris opgemaakt stuk. Bij een licentie geeft een rechthebbende feitelijk toestemming om specifieke of algemene inbreuk op een recht te maken. Daarmee vindt geen overdracht van een deel van het recht plaats. Daarnaast heeft een licentie in de regel een einde, waarna bij een exclusieve licentie de beperkingen voor de licentiehouder vervallen. Bij een overdracht kan dat ook niet, althans niet zo makkelijk, omdat je bij een (gedeeltelijke) overdracht hooguit af zou kunnen spreken op enig moment het recht weer terug over te dragen, maar daaraan zitten juridisch veel meer haken en ogen dan aan een licentie. Het lastige van dit alles is ook dat de auteurswet meer dan 100 jaar oud is en wij juristen pas in de laatste jaren zijn gaan nadenken over de juridische duiding van de moderne wereld...

Je wilt 'alle aansprakelijkheid uitsluiten' en 'voor het vertrouwen een adres in Nederland'. En dat ook nog een keer met 'consultancy', ofwel in gewoon Nederlands 'advisering'. Juist als je adviezen geeft kun je aansprakelijkheid niet uitsluiten en al helemaal niet door je achter een 'constructie' te verbergen. De oplossing is je risico's benoemen, inzichtelijk maken en enerzijds de aansprakelijkheid contractueel beperken en anderzijds verzekeren. En hou bij het eerste voor ogen dat een 'ik sluit alle aansprakelijkheid voor de gevolgen van mijn adviezen' niet echt bijdraagt aan het vertrouwen. Een 'mijn aansprakelijkheid is in alle gevallen beperkt tot het bedrag dat ik in een periode van een half jaar factureer' geeft dan juist weer veel meer vertrouwen.

Nee, dat hoeven ze niet. Het is juist de inbreuk die de schade oplevert, omdat daardoor het merk / ontwerp aan waarde inboet, omdat het merk / ontwerp ook voor een lagere prijs te koop is. Die schade is mogelijk veel groter dan enkel het aantal shirts dat ze minder verkocht hebben door de verkopen van TS. De aan de echte klanten die besluiten minder LV in het assortiment te nemen omdat de waarde van het merk en daarmee de verkoopbaarheid tegen de prijs die bij het origineel hoort vermindert door het aanbod van namaak.

Er is een algemeen verbindend verklaarde "CAO Motorvoertuigenbedrijf en Tweewielerbedrijf" (sinds in ieder geval 2010). Dat betekent dat ongeacht of je aangesloten bent, je daaraan gebonden bent als ondergrens voor alle daarin verwerkte arbeidsvoorwaarden. Voor die bedrijven geldt ook een verplichte aansluiting bij het bedrijfstakpensioenfonds Metaal en Techniek. Een stukje uitleg vind je hier: https://cassatieblog.nl/arbeidsrecht/verplicht-gesteld-bedrijfstakpensioenfonds-bevoegd-bindend-te-besluiten-verdeling-pensioenpremie-tussen-werkgevers-en-werknemers/ Dit laatste betekent ook dat je *achteraf* premie zult moeten afdragen over de periode waarin de verplichtstelling van toepassing was. Dit betekent ook dat je er heel goed aan doet je te laten adviseren door iemand die de finesses kent van deze regelingen. O.a. bij de Bovag vind je die kennis. En wat de opstelling van de werknemer betreft: het is volkomen normaal dat werknemers onderling praten over arbeidsvoorwaarden, zeker als het gaat om de vraag of die in lijn zijn met wet- en regelgeving. Dat zul je moeten accepteren als onderdeel van de groei van je bedrijf.