Branko Collin

Maar daarmee heeft hij nog geen oplossing. Je zou de juridische weg kunnen gaan en algemene voorwaarden kunnen laten opstellen waarin je bepaalt dat je pas aan de opdracht hoeft te beginnen als alles wat jij voor de opdracht nodig hebt, is aangeleverd. Vervolgens heb je de vrijheid om je per opdracht zo coulant mogelijk op te stellen als je wil. Je kunt ook kijken of je het proces kunt vereenvoudigen. Wij kunnen niet in je hoofd kijken, dus we weten niet waar de knelpunten zitten. Is dat vast te stellen? Lopen de 'moeilijke' klanten allemaal op hetzelfde punt vast? Om hoeveel 'moeilijke' klanten gaat het per jaar? Als het om een beperkt deel van je omzet gaat, kun je ervoor kiezen zelf die 'kosten' op te vangen. Anders moet je misschien kijken of je tarief niet omhoog moet of je proces eenvoudiger.

Een onzinconstructie is een onzinconstructie totdat iemand een manier ontdekt om hem werkend te krijgen. Ik denk bijvoorbeeld aan de Uniforce-constructie in Nederland of het Miethäusersyndikat in Duitsland. Ik vraag me wel af of "100% aansprakelijk blijven" en "anonimiseren voor willekeurige buitenstaanders" elkaar niet tegenspreken. Als je daar een oplossing voor kunt bedenken, dan is er vast ook wel een constructie te bedenken die dat ondersteunt. Kan een bestuurder niet ook van buiten het bedrijf komen?

Als je geen duur kassasysteem met voorraadbeheerkoppeling kunt veroorloven, dan zou een mogelijke methode zijn dat je zelf alles via de webshop controleert. Je gebruikt de webshop dan als een soort voorraadbeheersysteem. Het juridische probleem dat je hebt als je iets verkoopt dat je niet meer hebt, is dat van wanprestatie. Je bent dan meen ik verplicht een vergelijkbaar product te leveren. Dan kan vermoed ik lastig zijn, als de koper wist dat het product dat jij voor 1 euro in de winkel had liggen, op Catawiki 1000 euro oplevert. Albert Heijn kan zich veroorloven om kleine producten in de webshop te zetten, want een pakje boter van een euro is hetzelfde als de honderdduizenden andere pakjes boter die ze verkopen. Bij jou is het waarschijnlijker dat je kleine producten, tenzij je daar ook een grote voorraad van hebt, buiten de webshop houdt. Je krijgt dan al snel het idee van de vitrine waar de dure spullen in staan. Het wordt dan ook makkelijker te checken of het product al via de webshop is verkocht. De tweedehandswinkel om de hoek plakte (ze zijn inmiddels failliet) stickers met 'verkocht' op producten die verkocht, maar nog niet opgehaald waren. Ik weet niet of zij een webshop hadden - het ging meestal om meubels en zo.

Bij mij volgt de offerte na het overtuigen. De klant weet dan al of hij ja of nee gaat zeggen en in de offerte herhaal ik wat we hebben besproken. Het is zeg maar het formele document waarin samengevat staat waar we informeel overeenstemming over hebben bereikt.

Als de Amerikaanse rechter zich bevoegd acht, maakt het weinig uit welke wetgeving leidend is. Een lege BV koop je, die richt je niet op. Op het moment dat je activiteiten in de BV voert, houdt hij op leeg te zijn. Verder zie wat Norbert zegt.

De stille partner aanspreken is voor schuldeisers aantrekkelijk, zeker omdat zij degene is met geld (anders zou ze geen stille partner zijn). Dit kan als de stille partner toch beheersdaden verricht ertoe leiden dat zij aangesproken wordt voor de schuld. Tot voor kort was het zo dat een enkele beheersdaad voldoende was om van een stille vennoot een beherende vennoot te maken. De Hoge Raad vond dat in 2015 disproportioneel en de regel is nu dat er naar de omstandigheden moet worden gekeken. Aan de ene kant is dat gunstig, aan de andere kant is er nu minder duidelijkheid over de omstandigheden die ertoe leiden dat een stille vennoot toch kan worden aangesproken. (Ik weet er verder niet meer vanaf dan dat ik via Google kan vinden, dus hopelijk reageren er nog wat mensen die dieper in de materie zitten.)

De fiscus bepaalt de waarde niet. Dat doen koper en verkoper onderling. De fiscus kan een mening hebben die daar vanaf wijkt, maar zal die moeten onderbouwen. Bij IE is dit notoir lastig. Een van de stevigste pijlers onder Belastingparadijs Nederland is dat de waarde van IE lastig is te bepalen. Het kán zijn dat het betreffende octrooi voor een ander bijvoorbeeld een miljoen euro waard is, maar dat is irrelevant. Het gaat erom wat het octrooi voor de werknemer waard is en wat de werkgever er minimaal voor wil hebben. Vraag en aanbod, simpeler kun je het niet maken.

De geldigheid van een regel hangt, in de praktijk, mede, maar niet alleen van de frequentie van zijn toepassing af.

Zelfs een zelfstandig organisatie-adviseur die twee dagen in de week ergens meedraait als organisatie-adviseur kan worden aangeslagen als werknemer. Dit wordt namelijk per opdracht bekeken.

Hoe zijn jullie getrouwd, gemeenschap van goederen of huwelijkse voorwaarden?

Bij mijn weten is de belastingdienst alleen geïnteresseerd in hun eigen deel. Als jij (uitgaande van een EMZ) een X bedrag op de bank hebt staan, heffen zij belasting over het fictieve rendement van 4%. Ik ben mijn bedrijf overigens begonnen met een (veel lager) consumptief krediet, daar heb ik de bank destijds ook niks over verteld. Maar onderhand proef ik wel dat je er zelf flink over twijfelt, en dan moet je het gewoon niet doen.

Is dat 40% per klant of per opdracht? Als klant X voor een jaar adverteert en besluit het jaar daarop dat te herhalen, moet je de verkoper dan weer 40% betalen?

Zo te zien gaat dit om een prijsvermindering achteraf, terwijl het probleem van de TS volgens mij een prijsvermindering van tevoren is.

Maar hoe wist ik hoe lang het zou gaan duren? Ik had wel verwacht dat het binnen een paar dagen zou worden opgehaald. Ik had oprecht geen idee dat het om zo'n dure horloge ging, dan had ik misschien ook anders gereageerd op het bewaren hiervan. Ik weet wat een Rolex is, maar ik dacht eerder aan € 1.000 dan aan € 15.000... Sterker nog, je weet nog steeds niet wat 'ie waard was. Het kan een nepper geweest zijn. Ik heb eens op dat klokje lopen googelen, en die prijzen van 5000 a 15000 euro zijn voor tweedehands toestellen in goede staat. Het kan best zijn dat het betreffende horloge een mankement had dat de waarde tot ver daaronder had laten dalen.

Con komt van confidence, vertrouwen. In de klassieke truc wordt het vertrouwen van het slachtoffer gewekt doordat de oplichter het slachtoffer zijn vertrouwen schenkt. "Kunt u deze kostbare juwelen bewaren? Een erfstuk van mijn moeder." Dat je een wildvreemde vertrouwen schenkt, wekt wederzijds vertrouwen. Vervolgens worden de dure juwelen verwisseld voor goedkope namaak of uit het nachtkastje van het slachtoffer gestolen, die ten slotte voor de kosten mag opdraaien. Ik ken dit scenario trouwens alleen uit fictie, zowel Jeeves & Wooster als Fawlty Towers hadden afleveringen die op deze truc leunden. Om op de vraag terug te keren. Bij schade zit het zo dat eerst gekeken wordt naar wie aansprakelijk is, en vervolgens hoe hoog de schade is. Die schade kan worden gelimiteerd door te kijken naar wat de schadelijder had kunnen doen om (verdere) schade te voorkomen. Ik denk dat het bijvoorbeeld redelijk was geweest als de verhuurder naar de bank was gerend om daar een kluis te huren zodra duidelijk werd dat hij het horloge nog enige tijd onder zich zou houden. En het zou ook redelijk zijn geweest de kosten van dat alles door te berekenen aan de huurder. En als die het daar niet mee eens was geweest, dan was het verbergen in de stropdassenla een redelijk alternatief geweest. Wanneer wist de huurder dat je het horloge had gevonden? Wist de huurder waar je het horloge bewaarde?

Is bij een aankondiging van een perpetuum mobile niet het probleem dat dat een onmogelijk fantasieapparaat is? En dat dat algemeen bekend is? En dat je er dus eigenlijk meteen al vanuit kunt gaan dat de topicstarter te kwader trouw spreekt? Ik zeg niet dat je dan meteen negatief moet reageren, maar de optie 'behandel hem/haar zoals je elke andere topicstarter behandelt' lijkt me hier geen praktisch of goed advies.

Dit is bij mijn weten het businessmodel van elke fitnesszaak, dus daarvan afwijken lijkt me lang niet zo voordehandliggend als nu wordt gesuggereerd. Wat voor mijn gevoel doorslag geeft is dat de vraagsteller zélf er al aan zit te denken coulant te zijn. Waarom zou je dat dan niet doen?

Ik struikel vooralsnog uit de eerste 4 woorden van je relaas: "Ik heb een VOF". Wat betekent dat?

Off topic: ik heb Arnoud Engelfriet jouw situatie voorgelegd, maar dan vanuit het oogpunt: wat zijn de juridische verplichtingen van de webwinkelier? Hij heeft daar een stukje over geschreven. Misschien/waarschijnlijk wist je wat hij schrijft al, maar het leek me leuk te vermelden. Praktische toepassing lijkt me nul (of je moet een hekel aan je klanten hebben).

Nu ik erover nadenk, vermoed ik dat je bij Streya misschien meer kans op een succesvolle strafrechtelijke vervolging hebt dan bij spookfacturen. Je hebt als ondernemer namelijk een onderzoeksplicht. Als jij een spookfactuur betaalt, dan heb je niet goed opgelet. Dat papier of die PDF ligt voor je en kun je op je gemak in je eigen tijd met een vergrootglas bestuderen. Bij een gesprek is dat niet zo. Tenzij je na elke vraag zegt dat je er nog eens goed een jaartje over wil nadenken, maar niemand voert op die manier gesprekken.

Als jij vindt dat Streya je misleidt heeft, dan zou je aangifte wegens oplichting kunnen doen. Ik weet niet of dat helpt, het heeft allemaal een beetje het karakter van spookfacturen en die worden ook niet vervolgd.

Relevante pagina Keniaanse belastingdienst. Ik heb hier geen verstand van, maar het ziet ernaar uit dat dit een soort inkomstenbelasting is. Je zou die ter voorkoming van het in twee landen betalen van inkomstenbelasting moeten kunnen terugvragen.

Waarom zou het niet werken? En wat heeft dit met al dan niet achterlijk zijn te maken? De VOF zou het bedrijf zijn.

De gemeente is een van de twee partijen in deze en nog wel een antagonistische en een met veel macht. Het is een goed idee als je wil kijken wat er mogelijk is, maar met wie zou de vraagsteller moeten gaan praten als hij wil zien of de gemeente zich wel aan zijn eigen regels houdt en niet zijn bevoegdheden te buiten gaat? De KvK? Een advocaat? Een ombudsman?

Het is me niet helemaal duidelijk of je de vraag stelt m.b.t. je klanten of m.b.t. de belastingen. In geval het eerste, je mag met je klanten natuurlijk afspreken wat je wil. De vraag is hooguit, wil je die kosten apart specificeren of in je uurtarief opnemen? Het nadeel van de eerste methode is dat je discussie kunt gaan krijgen over onderdelen van je factuur, het nadeel van de tweede methode is dat je duur overkomt. Ik meen me te herinneren, maar kan er zo gauw niets over vinden op het WWW, dat je kosten ook forfaitair kunt opvoeren. Je meet dan over een bepaalde periode wat de werkelijke kosten zijn, en in plaats van dat je telkens de werkelijke kosten ten laste van je winst brengt, gebruik je het forfaitaire bedrag. Cosara, kun jij daar iets over zeggen? Verblijfskosten kunnen belastingtechnisch behoorlijk complex zijn, dus of dat de juiste route is, is maar de vraag (als het al mag).