Vloggen, Vroeger & Nu

 

Korte samenvatting:

Femkeeej & 27shannen vergelijken Vroeger & Nu in de vlogosfeer.

 

Waarom vind je dit interessant of wil je dit delen?:

Relvloggers, tuigvloggers, sportvloggers, uitpakvloggers, instructievloggers, lifestylevloggers: het wemelt van de selfie-kanalen op Youtube. Sommige vloggers doen het voor de poen of de pranks, anderen voor de passie. Femkeeej en 27shannen geven een paar goeie tips.

 

https://www.youtube.com/watch?v=fwq-fleF6_g

 

 

Dusch... passie?

 

Dat vind ik zo'n enge, alsof je een knopje omzet en je hebt passie.

 

"Deel dit op Hyves."

 

Uit welk jaar komt dit filmpje?

"Deel dit op Hyves."

Dat was een grapje. Zo van ken je klassiekers. Toen ik 17 was, luisterde ik 's avonds naar de radio. Dit is het medium van de huidige 17ers. Die bereik je niet meer met radio, TV, dagbladen of tijdschriften. Volgens mij kunnen oudere ondernemuitzenders iets leren van hun aanpak. Durf te kletsen. Knip! Voeg graphics toe. En muziek.

 

Ik snap dat hele Vlogverhaal niet.

 

Continu worden er nieuwe series/tv programmas etc gemaakt, geschreven door professionals, met professionele acteurs en regisseurs, met een fatsoenlijk budget, en via talloze kanalen uitgezonden.

 

Maar nee, wat willen de kinderen/jongeren: Iets op youtube, door amateurs/semiprofessionals in elkaar gezet, low budget, low quality. Ik heb ook tieners die vol verwachting uitkijken naar de nieuwe aflevering van een niche-vlog. (die trouwens steeds vaker over de vloggers zelf lijkt te gaan en niet over een inhoudelijke content)

 

Waarom toch? Waarom vinden mensen wel hun gading bij vloggers, en niet bij de mainstream media? Op alle objectieve parameters zijn die vlogverhaaltjes inferieur, en toch zijn ze populairder dan TV met Video on demand?

 

Ik wil niet als oude brompot overkomen, ben ik ook niet, maar kan iemand mij eens uitleggen wat de X-factor van die Vloggers is?

 

 

Dat heeft vermoedelijk veel te maken met een "rags to riches"-belofte: wat zij kunnen, kan jij ook. Verder denk ik dat mensen minder honkvast aan één medium hechten: mijn tieners kijken ook naar Lübach op zondag, maar dan maandag op YouTube.

Dat heeft vermoedelijk veel te maken met een "rags to riches"-belofte: wat zij kunnen, kan jij ook. Verder denk ik dat mensen minder honkvast aan één medium hechten: mijn tieners kijken ook naar Lübach op zondag, maar dan maandag op YouTube.

 

Ja, dat heb ik ook al gedacht, maar (gevoelsmatig) zeg ik toch, nee, dat is niet de reden.

 

[ik heb weleens de theorie gehoord dat de aantrekkingskracht van voetbal op (vooral) mannen hem zit in het feit dat bijna iedere man van binnen weet dat als hij in zijn jeugd harder had getraind, en iets meer talent had gehad, en als het toeval niet iets de andere kant op had gewerkt, dat hij daar dan op het veld had gestaan, toegejuicht door 60000 mensen, in plaats van op de tribune]

 

Ik denk eerder dat het zit in het oproepen van een soort 'gemeenschapsgevoel' door de vloggers, misschien bewust, misschien onbewust, een soort 'vriendschap op aanvraag', op een wijze die oude knarren gewoon niet kunnen snappen omdat ze niet in dezelfde leefwereld zitten.

 

[en wat is er nou leuk aan om elkaar te bombarderen met de ene misvormde snapchatfoto na de andere? Ga vissen samen, of kattekwaad uithalen, of shoppen of stiekem flirten op het plein, het zal me worst zijn, maar toch niet de hele tijd snapchatten. Jezus!]

 

 

een soort 'vriendschap op aanvraag'

 

Aandacht maakt alles mooier.

Vooral aandacht krijgen.

 

Op alle objectieve parameters zijn die vlogverhaaltjes inferieur, en toch zijn ze populairder dan TV met Video on demand?

Je kan ook bij soaps en talloze fake reality shows kwalitatieve vraagtekens plaatsen. Volgens mij is de aantrekkingskracht van soaps weleens onderzocht (van die eindeloze complotten die dagelijks uitgezonden worden) en het blijkt dat veel kijkers meeleven alsof het eigen buren en kennissen zijn. Verre neighbours in plaats van nabije vrienden, zoiets.

 

Een vlogger is wellicht een virtuele vriendin, grote broer, verre neef die je laat meedelen in zijn/haar alledaagse leven.

 

Bestaan er al startup-vloggers? En dan dus niet van die fake bubble social media experts.

 

Bestaan er al startup-vloggers? En dan dus niet van die fake bubble social media experts.

 

Foundation komt aardig in de buurt, maar meer tech dan startup

 

Lijkt mij aardig om een aantal startups te volgen, zo van week tot week. Iemand die een pindakaaswinkel heeft, of een ketchup-atelier. Ik denkt dat de huidige generatie vloggers wel in die richting beweegt.

 

Is wel interessant, want kun je je voorstellen dat je zo verslag doet van een project in een grotere organisatie?

 

.............

 

Is wel interessant, want kun je je voorstellen dat je zo verslag doet van een project in een grotere organisatie?

 

Ik ben bezig met een behind the scenes experimentje, maar een vlog kun je het nog niet echt noemen.

En ik heb geen grote organisatie :p

Daar heb je al snel remmende invloeden, omdat al gauw meerdere mensen iets te zeggen willen hebben. Vlog making by commission zal snel in veilig en saai verzanden, denk ik.

 

De aantrekkingskracht?

Zal ook een stukje 'incrowd' gevoel zijn.

Ik ken ook zat mensen die vroeger via het tapetradingcircuit super blij waren met extreem slecht opgenomen black metal demos (plus de nodige generatieverlies). Dat was dan weliswaar extreem obscuur en exclusief, maar het appelleerde waarschijnlijk deels aan datzelfde gevoel.

En natuurlijk lekker iets anders kijken dan jouw ouders.

 

Heeft voetbal niet ook met stammenstrijd te maken?

(Een strijd waarin hooligans net te ver in op gaan...)

 

Het is in ieder geval allemaal groepsgevoel en meeleven.

 

Waarom zitten we hier te typen op het niet mooiste forum van de wereld?

Je bouwt toch een soort band op als ergens vaker komt/naar kijkt.

Dat geldt dus niet alleen voor goede series, maar ook voor de 'slechte', die toch die emotionele of nieuwsgierige connectie weten te maken.

 

Wellicht in een soor club-coaching opzet. Klein groepje startups deelt elke zondag een persoonlijk videoverslag van de week met elkaar, om van elkaar te leren.

 

Met name de terugblik op de startfase lijkt me zo interessant. Dus als het begint met besloten vloggen, kan een deel van het verzamelde materiaal later geopenbaard worden. Die generatie komt eraan.

Misschien iets voor Sprout? Sproutstart blogs waren in 2005 en 2006 erg leuk om te doen en leuk om te lezen (héél jammer dat die niet bewaard zijn :'().

 

Startupvlogs anno 2016 zou ik zeker lezen kijken.

 

Dus als het begint met besloten vloggen, kan een deel van het verzamelde materiaal later geopenbaard worden.

Dan loop je wel het gevaar dat je achteraf alleen de successen en pieken te zien krijgt, en niet de fails en dalen. Liever alles direct openbaar

Begin de dag met een visje: https://www.youtube.com/channel/UCevx7ZgZR3cTGumEvJIVNGQ

 

(niet vergeten het huwelijksaanzoek te bekijken. ;D )

Waarom toch? Waarom vinden mensen wel hun gading bij vloggers, en niet bij de mainstream media? Op alle objectieve parameters zijn die vlogverhaaltjes inferieur, en toch zijn ze populairder dan TV met Video on demand?

 

Naar mijn idee is het trefwoord Authenticiteit. En daar valt weer onder: ambachtelijk, handgemaakt, menselijk, echt.

 

Ik vindt het meeste ook niet om aan te gluren. Maar het is beeldtaal geworden voor Authentiek. Zie ook handschrift op krijtbord. Ik las onlangs dat er in de tattoowereld een steeds grotere vraag is naar tattoo's die er uitzien alsof ze in de gevangenis met mininale middelen gemaakt zijn... Aka lelijk, maar Authentiek wint het kennelijk van lelijk. Persoonlijk kan deze trend me niet snel genoeg voorbij zijn.

 

Naar mijn idee is het trefwoord Authenticiteit. En daar valt weer onder: ambachtelijk, handgemaakt, menselijk, echt.

En wat is daar mis mee? (Vraagt de maker van authentieke handgemaakte ketchup ;-) )

Naar mijn idee is het trefwoord Authenticiteit.

Dat is een glibberig begrip.

 

Kijk naar Adelheid Roosen en de ene helft vindt haar enorm authentiek terwijl de andere helft precies het tegenovergestelde ziet. De derde helft heeft geen mening.

 

Ooit heb ik eens meegewerkt aan een groot project in de zogenaamde Natuurbouw. Als je in grotere gebieden de 'natuur' wil herstellen, moet je wel weten wat nou eigenlijk de originele natuur is. De consensus is Nederland rond 1850, dus pre-industrieel. Je kan volkomen arbitrair ook de tijd van de Batavieren kiezen. Of van de hunnebedbewoners.

 

In branding en marketing is veel authenticiteit fake.

 

Maar gelukkig zijn er veel mensen (en ondernemers en sporters en vloggers) die hun schouders ophalen en gewoon vertellen wat er in hen opkomt. Dat is authentieke authenciteit.

 

Er is niet zoveel mis met die zoektocht naar authenciteit. Maar het woord wordt nu zo ontzettend te pas en te onpas ingezet dat het zijn betekenis totaal aan het verliezen is. Zie mijn tattoo voorbeeld als een extreem voorbeeld om nog ergens authentiek in te zijn. Een lelijk tattoo nemen om toch maar authentiek te zijn. Niet alles kan authentiek zijn, net als niet alles bijzonder kan zijn.

 

Natuurlijk is authenticiteit een glibberig begrip, als je het probeert toe te passen op een tijdvak. Ik vindt het sowieso lastig om mijn vinger er op te leggen. Maar het valt natuurlijk wel op dat we bedolven worden onder handgeschreven boodschappen op krijtborden, vermeldingen van "sinds" en een soort rare hang naar "Ouderwetsche" kwaliteit.

 

Om terug te komen op vloggen en productiewaardes. Citaat uit een artikel over Vice:

 

Sutcliffe sees this as an essential difference between his films and those of more mainstream media. “The BBC say people turn to it in a crisis for the truth. But people turn to lots and lots of different sources now that the world is a very uncomfortable place … I personally go and find it in 20 different places and make my own mind up. Broadcasters say people trust us but that’s not true. Trust is not the battleground, authenticity is the battleground.”

 

Hele artikel

 

De vorm is de boodschap.