TwaBla

Je verkoopt iets wat je nog niet ingekocht hebt. Er zijn bestellingen geplaatst en betaald. Nou kun je niet leveren omdat het geld verdwenen is (je wijst naar je vennoot) en je dus niet kan inkopen. Is dat correct? Vraag: hoe vertel ik dat aan mijn klanten?

Volgens mij moet je de relatie met je klanten even los zien van die hele stortvloed aan excuses waarom het allemaal niet aan jou ligt. Beschouw het maar als een persoonlijke zaak. Jij hebt mensen iets beloofd, jij hebt hun geld aangepakt en nu kun je die belofte niet waarmaken. Dus geen smoezen meer en snel aan de slag. Ik zou als klant tamelijk pissed-of zijn met zo'n leverancier.

Winkel? Groothandels?

Eerste indruk: goed verhaal maar niet zo goed verteld. Ik moet even zoeken naar de echt interessante dimensies, want die rat belemmert mijn zicht. De graphics vind ik wel goed. Thee die gemaakt wordt als espresso, dat intrigeert. Ik ben dus gaan kijken of dat echt een nieuw verhaal en uniek is. Dus niet. Ik stuit op Redespresso en dat is tamelijk vergelijkbaar. Zij doen ook cups. Volgens mij moet de categorie zwaarder neergezet worden. Tea'spresso is als verhaal belangrijker dan Dassie. Horeca en andere proeflokalen lijkt me een logisch kanaal, met name ook gespecialiseerde horeca en food. Ik zou eens kijken naar stations-formule, met wie kan je meeliften? Ook sampling is interessant en popup-verkoop, op festivals en in theaters bijvoorbeeld. En is er geen luchtvaartmaatschappij die zijn eersteklas-passagiers iets nieuws wil aanbieden?

Beste Mikky, dat is maar zoals je de vraag leest. Volgens mij vraagt TS of hij een vergunning nodig heeft om specifieke merken te verkopen. Helaas moet je van goede huize komen wil je dat gegunt worden. Helemaal eens met Tonino; toevoeging is erg relevant. Topmerken stellen hoge eisen aan resellers, zowel qua inkoopkracht (je moet stevig investeren wil je een topmerk mogen verkopen) als verkoopkracht (je mag geen afbreuk doen aan het merk), dus je moet goed voorbereid zijn als je in dit segment wil opereren. De merken die geen eisen stellen zijn doorgaans bodemmerken. Een starter die wel even een webshopje wil gaan openen is kansloos.

Niet ongerust worden. Gewoon laten komen. Aanhoren wat ze te melden hebben. Vriendelijke bedanken voor de moeite. Maar niet, dus NOOIT NIET, ter plekke ingaan op een aanbieding. Ook niet als die aanbieding alleen maar op vrijdag geldt. Ook niet als je de enige ondernemer bent die zo'n unieke aanbieding krijgt. Ook niet als ze voor je ogen allerlei kostenposten wegstrepen. Zelfs niet als ze geld toe beloven. Niks tekenen, never nooit niet. Vraag maar of ze de papieren achterlaten zodat je der rustig een weekend over kan nadenken. Toevallig dat ze weer op vrijdag langskomen. ;)

Ik heb onderstreept waarom je ICT Waarborg mogelijk smaad of laster kan verwijten en vervolgens een schadevergoeding kan eisen. Als hun regels/voorwaarden aangepast worden, moet je als 'deelnemer' de optie hebben om de overeenkomst en samenwerking te beeindigen. Dit riekt naar chantage, met mogelijk zelfs strafrechtelijke gevolgen.

Het onderwerp van dit topic is 'vinden en vastleggen', dat is ook het traject waarbij je wil helpen met je site. Je noemt echter enkele voorbeelden waarop wel het 'vinden' van belang was, maar niet het 'vastleggen'. Als je begrijpt waarom dat 'vastleggen' van ondergeschikt belang is, kun je de doelgroep van je site met meer deskundigheid bedienen. Er is (met andere woorden) een groep omschrijvingen die wel dient ter benaming maar niet ter merkbenaming. In een eerder topic hebben we al eens naar de typische telersproblematiek verwezen. Als Tomaten aus Holland geframed worden als wasserbomben, wat doe je daar dan aan? Nieuwe soorten kweken en promoten! Krijg je trostomaatjes en Tasty Tom. De ene is een ongeregistreerde benaming en de tweede is als woordmerk vastgelegd. Daar zit een zekere logica in die uitgelegd kan worden.

Je kan er hard op hameren, maar een vierkant balkje past niet in een rond gaatje. Ik heb mijn observatie heel duidelijk beschreven. Niet alle bedachte woorden zijn merknamen. Er wordt taal gecreëerd ter verrijking van het publieke domein, en soms met specifieke belangen voor ogen. Die nieuwe taal wordt niet afgeschermd door merkregistraties. Bewust niet vastgelegd. Voor drakenfruit geldt dezelfde observatie.

Het onderzoeken, bedenken, registreren en beschermen van een merknaam is een traject dat als een stroomdiagram, een flowchart en als checklist beschreven kan worden. Zo'n algemene checklist kan je gratis ter beschikking stellen of zelfs als proces stapsgewijs digitaal faciliteren (TMapp!), om vervolgens op onderdelen steun te bieden op basis van uurtje-factuurtje of vaste tarieven voor een merk-check bijvoorbeeld. Die dienst kan verrijkt worden met case-stories, rechtspraak in ontwikkeling en wellicht een test-tool om vast te stellen hoe kansrijk je registratie is. Er is volgens mij een grijs gebied van twijfelachtige namen en een groen gebied van namen die waarschijnlijk houdbaar blijken. En dus ook een rood gebied van risico-namen. Met betrekking tot de anecdotes mag je wat zorgvuldiger zijn. Er is nl ook een fascinerend domein waarin namen bedacht worden om een categorie of productgroep beter af te bakenen of nieuwe dynamiek te geven. Daar is het doel dus niet om bescherming te zoeken. Frisdrank en hagelslag zijn zo ontstaan, maar ook de kiwi-case die je beschrijft lijkt me een voorbeeld van een creatief traject dat diende om een bestaande vrucht opnieuw te positioneren. Het kan voor ondernemers lonend zijn om zich te profileren in een nieuw bedachte productgroep. Het is geen motor maar een brommer. Het is geen brommer maar een snorfiets. Het is geen snorfiets maar een e-bike. Zo onstaat een nieuwe set van associaties, waar je dan jouw naam aan koppelt. Wat is een Solex?

Ik kan me voorstellen dat je je niet laat meeslepen in de verontwaardiging over die broer. Hij heeft wellicht goede redenen om zich op te stellen zoals hij doet. Maar om iemand nou zakelijke onnozelheid 'kwalijk te nemen' is ook een beetje overdreven. Zeker op een forum als HL, waar we allemaal tot op zekere hoogte zakelijk onnozel zijn. Mijn suggestie aan Prins Rachid: je hoeft helemaal geen moreel oordeel te vellen. Zakelijk reageren volstaat.

Het is hier geen rechtbank waar partijen getuigen oproepen. We doen niet aan rechtspraak. En het is de verantwoordelijkheid van de vraagsteller om de situatie te schetsen. Als iemand het halve verhaal vertelt, wordt de kans op goed advies een stuk kleiner. Dan blijven alleen bemoedigende schouderklopjes over. Of kritische opmerkingen.

Hartelijk dank voor je reactie! Mijn zus heeft naast haar eigen bedrijf ook nog een vaste baan. Ze heeft nu een nieuwe patroonlijn opgezet, en zal de verkoop van patronen in eigen beheer houden. Mocht broer belangstelling hebben om ook deze patroonlijn te voeren, kan hij die bij haar afnemen zonder enige korting. Zo wordt de verse aanvoer drooggelegd. Lijkt me een duidelijk signaal. ;)

Fijn dat je zus nog een zus heeft die voor haar opkomt. Een evidente route lijkt me: de broer heeft geen auteursrecht op de patronen, alleen maar een bedrijf dat stoffen en drukwerk verkoopt. De auteursrechthebbende kan elk moment nieuwe of aanvullende voorwaarden stellen aan het gebruik van haar werk, want uit de omschrijving blijkt niet dat er een overeenkomst is, anders dan de gunst die tot dusverre verleend is. Maar nondeju, je zou toch verwachten dat een leggende kip vertroeteld wordt. ::)

Zoek eens op Gemopolis!

Ha, Ermelo staat voor een willekeurige gemeente waar welwillende ouders en leerlingen in de jaren tachtig en negentig computers in het lager en middelbaar onderwijs willen introduceren, om te ontdekken dat Amstrad en Commodore goedkoper zijn dan Apple. Net voordat Tulip en Microsoft een grote lobby beginnen om MS-Dos en later Windows als wereldstandaard te laten gelden. ;)

Dat had natuurlijk ook met de prioriteiten en het prijsbeleid van de Nederlandse importeur te maken. Je hebt wel gelijk dat Apple in Nederland lang te duur is geweest, maar dichterbij de bron was het onderwijs altijd een belangrijke afzetmarkt met educational discounts en speciale software. En tal van opvoedkundige games op Hypercard.

Dat is het Ermelo-perspectief. En dan de fact check. Apple heeft vanaf het prille begin (ook) op het onderwijs gemikt. :P

Wat een kleingeestige horlogprutsers zijn het ook. Uiteraard was Columbo de bron van One More Thing. Gebruikt door Steve Jobs tijdens ikonische perspresentaties was dat een prachtig stijlcitaat. Met respect voor het origineel. Niet 'gejat', dat zegt Swatch trouwens ook helemaal niet. Maar in de loop der jaren heeft de kwinkslag van Jobs zijn eigen positie verworven. Het gebruik door Swatch is niet creatief, niet origineel, niet knipogend. Kinderachtige kinnesinne, dat is het.

Ja, die schade-redenering heb ik bewust maar niet genoemd. ;D De schade ontstaat vooral omdat ze zelf niet zo slim zijn om mini-verpakkingen te verkopen. Van sterke drank zijn mini-flesjes te koop, dus daar zou je 1:1 kunnen vergelijken. Misschien is deze rare situatie in parfum ontstaan omdat de merkeigenaars zelf gratis samples weggeven, maar niet toestaan dat anderen in die samples handelen. Wellicht zijn er nog andere markten waar je met kleinverpakkingen kan inbreken.

Zie nu pas dat je Bristol - Meyers Squibb al eerder had genoemd. En vond onder je eerdere link een verklaring voor dat woordje de-branding. Dat is creatief juridisch taalgebruik, geen vakjargon. De auteur verwijst naar retailers die en-gros inkopen bij merkleveranciers om die producten vervolgens in hun winkels in kleinere verpakkingen te verkopen. Dat is de historie van kruideniers en grocers; zo zijn ze allemaal begonnen. Zelfs de benzine die verkocht wordt bij grote supermarkten in Frankrijk en Engeland komt van de bekende raffinaderijen. Essentieel verschil is dat die jongens met elkaar zaken doen. Het verpakken of herpakken gebeurt met instemming van de merkhouder en op de nieuwe verpakking komt een huismerk of een fantasielabel. Dat is iets heel anders dan het zonder instemming herpakken en daarna expliciet vermelden dat het merkproduct X is. Dat proces voltrekt zich buiten controle van merk X en kan dus simpelweg niet toegestaan worden omdat merk X op geen enkele manier zekerheid kan geven over de kwaliteit en herkomst van het product. Hoe convenient kleinere verpakkingen ook zijn, het is keiharde merkinbreuk. Voorspelbaar is dat het vroeger of later juridisch aangepakt wordt. Maar als die parfum-jongens slim zijn, gaan ze zelf sample-sizes verkopen.

In Loendersloot versus Ballantines (je ruikt de dranklucht al) oordeelde de Hoge Raad in 1997 reeds dat een merkeigenaar bezwaar kan maken tegen herverpakking en relabelling tenzij en mits...

Nooit te oud om wat bij te leren. Toch een paar vraagtekens. Het lijkt me sterk dat de leveranciers van huismerk-dierenvoer of snoep op grote schaal bestaande merkproducten inkopen, die uit hun merkverpakking scheuren om ze vervolgens opnieuw in te pakken in huismerkzakken en -doosjes die dan voor een lagere prijs als het A-merk in de winkel staan. Dat is onlogisch. Wat wel een bekende praktijk is dat Jamin bijvoorbeeld op grote schaal rolletjes pepermunt inkoopt bij de producent van een bekend A-merk. Of dat De Witte Molen dierenvoer inkoopt bij de producent van het A-merk Sluis. Maar dat heeft dus niks met decanteren te maken. En ook niets met de-branding. Dat laatste begrip ken ik alleen van merken die wat terughoudender worden met hun label, door dat niet op elke scheet te plakken. Bij decanteren is de merkleverancier een passieve partij. Het woord decanteren op zich geeft al aan dat er een extra handeling wordt uitgevoerd die geen waarde maar wel kosten toevoegt. Nou weet ik wel dat re-packaging en re-labelling een behoorlijke industrie is, maar er is vaak een reden waarom producten opnieuw verpakt wordt. We krijgen hier regelmatig vragen van mensen die T-shirts willen bedrukken, een leverancier zoeken en zich afvragen of ze de bekende merk-shirts mogen om-labelen. Dat mag en er zijn zelfs gespecialiseerde leveranciers. En er is een reden. De ontwerper wil goede kwaliteit t-shirts kopen en kan daarvoor terecht bij merkleveranciers. De ontwerper voegt waarde toe en wil zijn naam of label daaraan hechten, soms in plaats van het originele label. Het zijn geen luxe-producten die onder een apart regiem vallen (exclusieve distributie mag daar) dus er is geen bezwaar. Ik ga nog es wat verder zoeken naar re-packers. ;)

Dan heb je het over de horeca neem ik aan. Consumptie ter plekke, dan moet je het wel uitpakken. Tenzij je winkels kent waar wijn in flessen verkocht wordt. Uit de pharmacie ken ik het ook, maar dat heeft te maken met waarschuwingen in de taal van het land. De logica om een duur merkproduct uit te pakken en in neutrale kleinere verpakkingen te doen, waarop dan vervolgens genoemd wordt dat het om dat dure merk gaat, zie ik in zijn algemeenheid niet. Een duur merk kost meer dan een generiek product, dus het risico dat je als klant afgescheept wordt met de goedkope variant is groot. Het lijkt me dat om die reden ompakken ook als merkinbreuk gezien kan worden. Het decanteren van parfum zoals omschreven is blijkbaar wel lucratief. Daar snap ik dan de logica wel van. Al kan ik mij voorstellen dat merkeigenaars bezwaar maken tegen deze praktijk.