herman van der helm

Als het over creëren van zeepbellen gaat ipv een basisinkomen kan ik ook nog wel een mooie bubble noemen. Elke gemeente heeft als een razende Roeland landbouwgronden opgekocht in grote hoeveelheden voor circa 20 euro per hectare (10.000m2) Deze grond verkocht of aangeboden voor tussen de 600 a 1000 euro per m2. Het rendement hiervan staat alvast in de boeken zoals het een "goed" ondernemer betaamt. Het gevolg is dat er geworsteld wordt met de boekhouding en met de verkoop van die grond. De markt is al qua prijs gehalveerd, maar de overheidskas nog niet. Dit alles is gedaan om de noodzakelijke kosten voor uitgaven aan de burger te financieren. Als we op deze manier een gegarandeerd sociaal uitkeringssysteem willen handhaven, kun je beter overstappen op een basisinkomen, waar uiteraard wel duidelijk van is hoe dat betaald wordt.

Even een klein sommetje. Iedere volwassen Nederlander heeft, op een paar uitzonderingen na, tenminste 850 euro maandelijks in de knip. Het bestaansminimum. Dit is op die paar uitzonderingen na 15mln x 850euro = 12.750.000 000,- euro x 12maanden is: 153miljard. bij een inkomen van 1700 euro zou dit dus 306 miljard zijn. Wat is er zo moeilijk aan om dit beschikbare bedrag op een zelfde manier te gebruiken maar dan als basisinkomen?

Waarom denk je dat? Je ziet in de praktijk dat werkgevers liever verder weg gaan zoeken naar werknemers, danwel het werk naar het buitenland verplaatsen. Marktwerking werkt niet optimaal in een open systeem... Volgens mij zie je in dit topic genoeg reacties van voorstanders. Of bedoel je met weerstand de geplaatste kanttekeningen waar soms niet inhoudelijk op gereageerd wordt? Zoals mijn vraag naar een geloofwaardige financiële onderbouwing? Bij het bespreken van vernieuwende ideeën gaat het niet alleen om de impact, maar ook om de haalbaarheid. Zonder haalbaarheid is een idee maar een idee... In dat geval kunnen we gemakkelijk nog wat verder uit de box denken: "Waarom maken we niet alles gratis? Dan schaffen we geld af en doet iedereen wat ie leuk vindt..." Nee, met weerstand bedoel ik de bereidheid van een aantal mensen om in ieder geval eventjes over eigen visies heen te kijken. Ik heb nog nooit iets zien vernieuwen als ervanuit wordt gegaan dat al het oude goed is.

Waarom is er juist hier zoveel weerstand tegen deze vernieuwende ideeën ? Dit forum is toch "the place to be" voor innovatie en ondernemen? Is "out of the box" denken ineens een te groot risico voor de gevestigden geworden? Zien we geen kansen meer bij verandering?

Misschien een beetje 'off topic', maar denk je dat dit als 'businessmodel' voor veel ondernemers zou kunnen fungeren: "betaal wat je het waard vindt" Dat 'pay what you want' / waardebepaling achteraf model blijkt in de praktijk toch HEEL moeilijk voor elkaar te krijgen op een voor alle partijen bevredigende manier. Doen we dat niet altijd: betalen wat je er voor over hebt?. Alleen uit wantrouwen willen we dat graag van tevoren weten en afspreken. Dat dat ook niet altijd werkt blijkt uit de vele missers en rechtszaken die er plaats vinden. Dus ja, met achteraf beoordelen wat een dienst waard is, is er nooit een discussie. Althans dat is mijn ervaring met het genoemde voorbeeld. Ik moet zeggen dat ik ook met mijn bedrijven deze methode niet toepas. Ik probeer daar goed van tevoren in te schatten of iemand die iets bij me koopt er niet later spijt van kan gaan krijgen. Dat dan weer wel.

Ik wil het nogmaals inbrengen. Een basisinkomen wordt niet betaald uit de sociale voorzieningen, maar wordt betaald door onze productie dus gewoon via de nu ook al bestaande banen en werkkringen. Elke baan moet leuk zijn om te doen, dus moeten we, net als nu al nodig is, aan dat fenomeen werken. Zorg dat een baan zo zinnig en aantrekkelijk is om te doen, dus niet zwaar, slopend of frustrerend, zodat iedereen hem eigenlijk wil hebben. Iedereen wil makkelijk geld verdienen, dus zorg daar dan voor. Een basisinkomen zou dan gewoon een handig middel zijn om dat hele controlemechaniek overbodig te maken. Dat wordt dan ook vanzelf betaalbaar.

Wat een wantrouwen Paul Heb jij ooit één zaak kunnen doen zonder elkaar te vertrouwen?

Hoi Paul, mag ik een voorbeeld geven van het niet juist zijn van jouw stelling? Zoals misschien sommigen wel weten heb ik naast mijn ondernemingen een drive in disco. Ik ben hiermee begonnen op mijn 15e en draai gemiddeld zo'n 30 tot 40 keer per jaar. Ik maak er geen reclame voor en hoef ook geen uitbreiding ervan. Iedereen die mij belt, en het feest staat mij aan, krijgt te horen op de vraag wat het kost voor een avond: 'Ik wil er graag voor hebben wat je het waard vindt'. Dit vinden mensen moeilijk en beginnen dan allerlei voorstellen te doen, of vragen of ik een richtlijn kan geven. Dit doe ik niet, maar zeg altijd steevast: 'Kijk maar als de avond afgelopen is wat je het waard vindt. Daar moeten ze het mee doen.' Het 'wonderlijke' is dat niemand, op een enkeling na, me ooit met een fooitje heeft afgescheept. Iedereen neemt zijn verantwoording. Ik denk dat het heel veel met vertrouwen te maken heeft wat je aan de ander geeft. Ik verwacht dat als je mensen een basisinkomen geeft, je eigenlijk als gemeenschap weer vertrouwen schenkt aan mensen. Die zullen dat echt niet beschamen.

Zoals ik al eerder in dit draadje schreef: "In een beschaafd land willen de inwoners vanzelfsprekend goed zorgen voor hun medebewoners. Al het werk dat hiervoor noodzakelijk is, moet gedaan worden. Iedereen die er toe in staat is, dient zijn steentje bij te dragen. Uiteraard niet degenen die dat niet of niet meer kunnen, maar zelfs van hen wordt verwacht de anderen te helpen motiveren het werk te klaren." Deze zin geeft de reden aan dat iedereen min of meer mee blijft doen, als ze in ieder geval maar een basisinkomen hebben. Ook leuk ter prikkeling van deze discussie is dit artikel: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3529454/2013/10/18/Het-grote-misverstand-luidt-je-moet-werken-voor-je-geld.dhtml

Mooi!

Niet alleen ondernemers maar iedereen betaalt mee. Het moet komen uit onze gezamenlijke productiviteit. Dit is overigens niet anders als dat het nu gebeurt, alleen gaat er nu een oeverloze hoeveelheid geld zitten in het controlemechanisme. @Annedien Heel veel depressies komen voort uit het niet kunnen tackelen van de "struggle for life"

Volgens mij is de essentie van een basisinkomen dat mensen geen "struggle voor life" meer hebben. Dit lijkt volgens diverse reageerders ondernemersgeest en het willen werken in de weg te staan. Toch denk ik dat dat niet zo is. Iedereen kent wel de piramide van Mazlov: http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow Als een mens zijn basisbehoefte, zoals eten drinken etc vervuld heeft komt pas de behoefte aan meer. Dit is de eerste grote basislaag van de piramide. Pas als de eerste en de tweede behoefte vervuld is, zoals werk, huisvesting etc kan de mens zich gaan ontplooien. Slechts deze eerste twee lagen worden gefinancierd door het basisinkomen. In de lagen daarboven kan een mens zich ontwikkelen. hetzij materieel bijvoorbeeld voor een groter huis, een mooie auto of vakanties hetzij geestelijke ontwikkeling of maatschappelijke ontwikkeling. Ontplooien is in mijn ogen bijvoorbeeld het werken aan een nieuw product, een nieuw soort onderneming, persoonlijke geestelijke ontplooiing etc. En volgens mij is dat wat iedereen wil: zichzelf met de mogelijkheden die hij heeft ontwikkelen. Niemand doet dat niet, het is namelijk ingebouwd in een mens. Heb je ooit een klein kind gezien dat niet de wereld wil ontdekken? Met een basis inkomen kunnen mensen zelf kiezen of ze voor een softe werkkring of een maakomgeving willen werken. Er is dan geen verschil meer tussen een lichamelijke bijdrage aan de maatschappij of een meer geestelijke. Uiteraard moeten we wel zorgen dat die keuze niet leidt tot aantasting van de lichamelijke of geestelijke gezondheid. Maar daar schreef ik onlangs nog een column over.

Dit heeft misschien maar deels met ondernemen te maken, maar in ieder geval wel met innovatie.

copy paste ander forum. Wie is hier aan het rekenen geweest? De kronkel die erin zit is dat het basisinkomen niet door de overheid betaald wordt, maar gewoon voor het grootste deel, zoals nu ook al, betaald wordt door de werkgevers of opdrachtgevers. Slechts waar dat niet het geval is, zoals nu ook al als iemand ziek, oud of gehandicapt is, of geen werk heeft, wordt het door de overheid uitgekeerd. De hoogte zou je kunnen relateren aan de minimale noodzaak. Een baby heeft minder nodig dan een volwassene. Reken je dan opnieuw, dan zul je zien dat het tot verrassende besparingen ten opzichte van nu komt, doordat het idioot dure controle apparaat niet meer nodig is.

B2C producten denk ik?

Zelfs met octrooi kunnen ze met je idee aan de haal gaan. Ook met een geheimhoudingsverklaring. Het zal dus echt niet alleen van documenten maar grotendeels van onderling vertrouwen moeten komen. Ik zou eens in je familie of vriendenkring rondneuzen. Wil je van te voren een oordeel benader dan de NOVU. www.novu.nl

Hoe mooi en bijzonder! De jongen over wie dit gaat was vanavond onderwerp in RTL Tattoo stories. Zijn zusje, die wij (mijn vrouw en ik) toentertijd helaas het heftige nieuws moesten gaan vertellen op school dat haar broer was overleden, laat een Tattoo zetten met de naam van haar broer. Ze vertelt heel indringend hoe ze er toen en nu mee omgaat. Voor mij heel heftig om te zien en ook heel moeilijk om te zien hoe ze ons met onze boodschap aan zag komen. Hier de link naar de uitzending: of google tattoostories, uitzending gemist, uitzending14 oktober 2013

Mooi stuk. Het lijkt op een column die ik ooit schreef voor Frontaalnaakt.nl http://www.frontaalnaakt.nl/archives/subsidie.html Hierbij de tekst: In een beschaafd land willen de inwoners vanzelfsprekend goed zorgen voor hun medebewoners. Al het werk dat hiervoor noodzakelijk is, moet gedaan worden. Iedereen die er toe in staat is, dient zijn steentje bij te dragen. Uiteraard niet degenen die dat niet of niet meer kunnen, maar zelfs van hen wordt verwacht de anderen te helpen motiveren het werk te klaren. Om al dit werk te kunnen doen, moet voor iedereen een basisbedrag beschikbaar zijn om te voorzien in hun noodzakelijke natje en droogje en een dak boven het hoofd. De een haalt dit uit loon, de ander uit inkomsten van bedrijf, een ander uit een uitkering. Wat mensen meer willen kunnen en mogen ze zelf regelen, als maar voor iedereen de basisvoorziening is gegarandeerd. In Nederland is de basisvoorziening in vele hokjes en regelingen gestopt. We hebben er bijvoorbeeld een subsidie voor jong gehandicapten. We hebben er banen waar je in moet passen. We hebben er vacatures, en als je niet helemaal aan de eisen voldoet, kom je in een werkloosheidsuitkering. Als je niet goed kunt lopen, omdat je een keer te zwaar getild hebt tijdens een baan, kom je in de arbeidsongeschiktheidsregeling. Er wordt beoordeeld door iemand met een andere baan dat je nog 50 procent wel kunt lopen en dan moet je een baan aannemen waar je die 50 procent kunt gaan lopen. Als je ouder bent dan 65, word je in een ouden-van-dagen-uitkering gestopt. Tenzij je werk in een ander land hebt verricht, dan krijg je maar een gedeelte. Heb je helemaal geen mogelijkheid in een baan te passen, omdat je bijvoorbeeld de verkeerde opleiding hebt, dan kom je in de bijstand. Als je jong bent, krijgen je ouders kinderbijslag, dat als je ouder wordt, overgaat in studiefinanciering. Kortom, een hok vol met regelingen en subsidies, die allemaal wel een goede grondgedachte herbergen, maar waarvan je door de bomen het bos niet meer ziet. Het zou een goede gedachte zijn de basisuitkeringen en voorzieningen, die voor iedereen gelden, in plaats van allemaal met interessante afkortingen aan te duiden, voortaan gewoon subsidie te noemen. Subsidie is een instrument, bedoeld om een probleem te regelen en als het probleem niet meer bestaat, of achterhaald is door de feiten stopt het. Zo is de AOW een subsidie die van oorsprong bedoeld is om mensen met een zware baan te ontlasten als ze zo goed als versleten waren. Vanaf 65 jaar kwam je er standaard in. Deze subsidie is feitelijk nu vervangen door de arbeidsongeschiktheidssubsidie. Dus waarom stoppen we deze subsidies niet in hetzelfde hok? De leeftijdsgrens is dan niet meer aan de orde. Mensen kunnen gewoon doorwerken zolang ze hiertoe in staat zijn. Uiteraard hoort hierbij dat we zorgen voor goede hulpmiddelen om dit werk prettig te kunnen blijven doen. Het moet natuurlijk leuk zijn om te blijven werken. Een ergonomische stoel voor achter het bureau, een tilhulpmiddel voor de pakketbezorger, een stel goede schoenen voor de rolstoelduwer etcetera. Dit zijn gewoon dingen die we eigenlijk toch al hadden moeten regelen. Het blijkt dat maar 15 procent van de mensen nog een baan heeft op 64 jarige leeftijd. Bij 50 jaar zijn al meer dan de helft van de mensen uitgeschakeld door arbeidsongeschiktheid, of zitten in een andere uitkering. Ze doen echter naast hun uitkering wel allemaal vrijwilligerswerk, of ze klussen bij. Dit geldt ook voor 65-plussers. Die doen nog vele klussen, betaald of onbetaald. Mensen stoppen in de praktijk toch pas met dingen doen als ze het fysiek of geestelijk niet meer kunnen. Iedereen kent wel de kamertjesschilderende opa of de oppas-oma. De heer Drees zelf bijvoorbeeld gaf nog tot ver in de negentig adviezen aan politici. Stoppen met dingen doen en achter de geraniums gaan zitten ligt niet in de aard van mensen. Laten we gewoon gebruik maken van deze eigenschap en de AOW en andere levensonderhouduitkeringen afschaffen en daarvoor in de plaats een basissubsidie instellen die gedurende het hele leven geldt. Kan iedereen gewoon blijven doen wat hij leuk vindt om te doen, ongeacht leeftijd, en is ons financiële probleem dat we als maatschappij op dit moment hebben weer een stukje opgelost. Hoeven we alleen maar de condities te scheppen dat mensen het werken leuk blijven vinden.

Als het werkelijk praktiserende ondernemers zijn is het niet alleen een belangenbehartigersclub, maar meer een lotgenotengroep. Hier heb ik wel meer mee op dan een groep die zegt jou te vertegenwoordigen, maar door ontbreken van eigen ervaring alleen maar kan praten over je.

Als ik dat bedrijf was geweest had ik een plaatselijke collega gebeld en hen het pakketje laten maken en afleveren. Een enorme reclame, die maar heel weinig tijd voor jou kost, relatief weinig geld kost en de klant over vijf jaar nog naar jou terugkomt en goede verhalen over jouw vertelt. Wat wil je nog meer? Misschien wel de warme douche in Tros radar?

Dat snap ik, maar dan ziet het financiële plaatje er wel opeens heel anders uit ... De financiële plaatjes zijn illustratief bedoeld. Als je alles zou uitdiepen, moet je ook alle uitgevallen eigen baasjes en ZZPers bijvoorbeeld meenemen. Sommigen zitten in een private uitkering en anderen in de bijstand. Hier heb ik ook geen cijfers over. Ook zijn er andere kosten dan kosten aan het bewegingsapparaat waardoor mensen door zwaar werk uitvallen, bijvoorbeeld liesbreuken weet ik uit eigen ervaring.

Nee Christine, het betekent gewoon dat het werk lichter wordt, zodat mensen tot hun 70ste in hun vak kunnen blijven werken zonder gezondheid in te leveren. En Jasper, ik dacht er ook zo over toen ik mijn eigen bedrijf begon in landbouwmechanisatie. Helaas was op mijn veertigste mijn rug naar de knoppen en heb ik via een fysiodeskundige een cursus "goed leren tillen" gevolgd. Daarbij zak je door je knieën en houd je je rug recht. Helaas zijn een dikke tien jaar later daardoor mijn heupen versleten en mijn knieën zijn ook pijnlijk. Daardoor ben ik gedwongen om met hulpmiddelen te werken. Ik had achteraf gezien liever preventief deze hulpmiddelen ingezet. Helaas waren die toen niet beschikbaar en was ik te "stoer" om er zelfs maar over na te denken.

Heb je bij bovenstaande cijfers alleen het ziekteverzuim meegeteld wat veroorzaakt wordt door verkeerd tillen? Ik kan me zo voorstellen dat problemen met het bewegingsstelsel voor een groot deel ook veroorzaakt worden door veel staan, veel lopen, een verkeerde zithouding of RSI. En ik heb eens gelezen dat maandag een populaire verzuimdag is door in het weekend opgelopen sportblessures. Wat is jouw bron voor deze cijfers? John, dit zijn de cijfers uit 2011, de meeste recente die er op internet te vinden zijn. Een uitsplitsing naar specifieke aandoeningen is daaruit niet te destilleren. Dus je hebt gelijk dat al die andere zaken daar ook onder vallen. Zelfs al zou maar een kwart vallen onder de oorzaak zwaar werk (dus niet alleen tillen), is het voor mij nog steeds een duidelijk doel om er wat aan te doen. De maatschappelijke impact voor mensen die met deze problemen zitten opgescheept is enorm. Veel van die hobby's in het weekend vallen uiteraard ook onder zwaar werk. :)

PJ, die kosten die ik noem zijn per jaar. Uiteraard moet voor het bereiken van de besparing geïnvesteerd worden, hier zou gericht subsidiëring kunnen plaatvinden. Wat betreft de vergelijking met kernenergie in Duitsland: Daar hebben ze de moed gehad om te besluiten ermee te stoppen. Daarom is daar een 'wirtschaftwunder" ontstaan.

In Nederland zit de arbeidsmarkt op slot. Veel mensen staan aan de zijlijn en willen graag een baan. Circa 700.000 werklozen. Degene die wel werk en een vast contract hebben blijven angstvallig zitten op hun plek om geen risico te lopen in de problemen te komen. Dit is voor de economische ontwikkeling en flexibel inspelen op veranderende omstandigheden een zeer ongewenste situatie. Diverse deskundigen vinden het daarom noodzakelijk om de beschermende regels voor werknemers te verminderen en de WW-duur te verkorten. Ze verwachten dan dat er veel meer beweging komt in de arbeidsmarkt en het wisselen van werk naar andere werk veel makkelijker plaats vindt. Er is veel werk in bepaalde vakgebieden en veel minder in andere. Je zou verwachten dat dit dus een goed streven is. Als we eens goed naar de arbeidsmarkt kijken valt er iets bijzonders op. Er is een groep die lichamelijke arbeid verricht en een groep die voornamelijk geestelijke arbeid verricht. Het is een utopie te denken dat die groepen van werk zouden kunnen wisselen, hoe sterk die vraag uit de een of de andere groep ook zou zijn. Het begrip passende arbeid is al jaren geleden verlaten om mensen te stimuleren elk soort werk aan te pakken. Dit werkt maar ten dele. Er is wel een andere belangrijke reden waarom deze uitwisseling niet goed werkt. De mensen die lichamelijk werk doen kun je onderverdelen in mensen die zwaar en licht lichamelijk werk doen. Licht lichamelijk werk is werk dat beweging behoeft, zoals het bedienen van machines en bewegen van lichte voorwerpen op een gelijkblijvend niveau. Zwaar lichamelijk werk is werk waar lichaamsarbeid noodzakelijk is om materialen te verplaatsen, zoals sjouwen, van hoogte veranderen zoals tillen en duw- en trekwerk. Bij dit zware werk wordt lichaamsenergie overgebracht naar de te behandelen materialen. De gebruikte lichaamsenergie zorgt voor vermoeiing en slijtage van het lichaam van de persoon die dit werk doet. Feitelijk wordt er bij zwaar werk dus gezondheid ingeleverd en wordt dat omgezet in inkomen voor de werker. Er zijn veel meer mensen beschikbaar in de groep van geestelijk werk en licht lichamelijk werk. Het grootste deel van de mensen die in de WW zitten vallen hieronder. In de andere groep van zwaarder lichamelijk werk is een groot tekort aan werkers die dit zouden willen of kunnen. Dit tekort wordt aangevuld door mensen vanuit lage lonen landen hierheen te laten komen en zo de vraag op te vullen. Zij hebben er, vanwege hun lage levensstandaard, geen problemen mee om hun gezondheid om te zetten in geld. In ons land met een hogere levensstandaard is het dus erg lastig om werkers te vinden die zwaar werk willen doen, terwijl er een overschot is aan mensen die het lichte werk of het geestelijke werk kunnen doen. Om die reden zou dus het zwaardere werk eigenlijk lichter gemaakt moeten worden. Dit zou realiseerbaar zijn als we zouden zorgen dat alles waar getild, gesjouwd, geduwd of getrokken moet worden met het lichaam, hulpmiddelen ingezet zouden worden. Voor heel veel productieprocessen is dit nu al een normale zaak zoals robots aan de lopende band, stapelaars en heftrucks in magazijnen, hydraulische kraantjes bij grondwerk, enzovoort. Toch is een heel groot gedeelte van het werk dat met de hand KAN worden gedaan nog steeds niet geautomatiseerd of gemechaniseerd. Vaak vanwege vermeende hogere kosten wordt de mens met zijn lichaamskracht ingezet. Dit leidt tot hoge uitvalpercentages en de daaraan gekoppelde kosten voor werkgever en maatschappij en niet in de laatste plaats tot een onprettige gezondheidstoestand van de werker die vaak zijn pensioen niet werkend haalt. Ziekteverzuim kost werkgevers 11 miljard euro per jaar. 2.5 miljard daarvan, dus een kwart, is toe te schrijven aan defecten aan het bewegingsstelsel. Daarbovenop komen de kosten voor de gezondheidszorg ten behoeve van ziekten aan het bewegingsstelsel: circa 1miljard per jaar. Nemen we daarbij de kosten die we nu uitgeven aan uitkeringen van mensen die geen zwaar beroep wensen of kunnen uitvoeren en de extra uitgaven die we doen aan mensen die we uit lage lonen landen inhuren, valt wel in te schatten hoeveel miljarden het zou opbrengen als we het zware werk zouden verbannen uit onze maatschappij. Voor veel specifieke beroepen is nog geen mechanisatie beschikbaar. Echter, met alle knowhow van de vele technici, arbo- en veiligheidsdeskundigen, high tech bedrijven, ontwikkelaars en uitvinders is dit op kortere termijn op te lossen. Als we dit zouden willen, ontstaat een veelheid aan werk. Een beperkte financiele stimulatie van deze ontwikkelingen zou vanuit de overheid kunnen komen door gerichte subsidie. Een groot bijkomend effect zou zijn dat onze economie een enorme boost zou krijgen als we de moed hadden te besluiten dat we geen zware beroepen meer willen. Zo'n rigoureuze insteek zou je kunnen vergelijken met Duitsland, waar men heeft besloten kernenergie in de nabije toekomst volledig uit de samenleving te bannen. Stoppen met zwaar werk zou het Nederlandse 'wirtschaftwunder' kunnen veroorzaken. En dat slechts door het hervormen van de arbeidsmarkt.