4711

Maar wij factureren “Hong Kong” helemaal niet. “Hong Kong” is een dochteronderneming (50/50 deelneming) die zelf voor de operatie zal zorgdragen. En dat is nou juist het punt van discussie: is het dan wel of niet buiten de EU. Waarschijnlijk dus niet, behalve als het de werkelijke leiding ook in “Hong Kong” zou zitten (en dus daar ook hun ‘leidinggevende taak’ uitvoert).

Nou, in dit geval zijn de aandeelhouders gevestigd in NL (mijn BV en nog een BV). Die BV’s zijn onderworpen aan de ‘Algemene wet inzake rijksbelastingen’ en daarin wordt over de vestigingsplaats gesproken. En daar gaat het hier om: de werkelijke vestigingsplaats is niet altijd waar de onderneming ingeschreven staat. En hier heeft de NL fiscus natuurlijk van alles over te zeggen.

Dank je voor je inbreng, Ronaldinho. Was het maar zo simpel zoals je het daar schetst. Het is een ’volautomatisch’ proces en dit moeten wij nu gaan onderbreken en handmatig ingrijpen (en vertragen!) op het moment dat hier een EU onderneming gebruik van wil maken (behalve in NL, want hier hoeven we geen BTW nummers te weten). Daarnaast moeten wij een enorme ICP opgaaf doen (misschien met honderden kleine flut- bedragen erop!). Lang leve de EU regels…

Na veel speurwerk ben ik tot deze conclusie gekomen (mijn eigen antwoord op mijn eigen vraag dus): Het gaat om de plaats waar het bestuur zijn leidinggevende taak uitoefent. Om de operatie buiten de EU te laten plaatsvinden, moet dus ook de werkelijke leiding zich buiten de EU bevinden.

De “Handreiking bijtelling privégebruik auto voor de autobranche”, zoals het formeel heet, is volgens mij alleen voor werknemers. Voor de loonheffingen dus. Daar kan je dan als ondernemer eigenlijk geen gebruik van maken (lijkt mij). Maar je kan natuurlijk altijd bellen (0800-0543) en vragen hoe de belastingdienst daar zelf over denkt. In principe moet je als ondernemer in dit geval ‘bijtelling’ in je resultaat verwerken (ik neem aan dat je een eenmanszaak hebt), of een sluitende km administratie voeren (waaruit dan blijkt dat een of meerdere auto’s niet privé gebruikt worden). Dat is niet leuk, maar formeel werkt het zo. Dit is trouwens de “Handreiking”: http://www.belastingdienst.nl/download/1910.html

Hij heeft daar een punt. Maar het blijft jouw aangifte en jouw keuze. Lees anders dit, voordat je een keuze maakt: http://www.belastingdienst.nl/zakelijk/inkomstenbelasting_voor_ondernemers/inkomstenbelasting_voor_ondernemers-25.html#P268_26186

Waarom iemand anders (jouw adviseur) iets kennelijk apart vindt weet ik natuurlijk niet, maar: Je hebt zelf aangegeven dat je (dat is tenminste mijn interpretatie) genoeg uren in je onderneming stopt om zelfstandigenaftrek te kunnen claimen. Dan is dat toch zo: het is jouw aangifte. Verder is het niet van belang of je sites beheert of een patatkraam hebt. Een onderneming is een onderneming (als je inderdaad met recht kan claimen dat je ondernemer bent).

Is er dan echt niemand op HL die hier verstand van (of een mening over) heeft? Ik wist wel dat het geen eenvoudige vraag was, maar niet zo ingewikkeld… Peter

Waarom zou je daar geen ‘handtekening onder zetten’? Het is jouw aangifte en eigenlijk zet je altijd je ‘handtekening’ eronder, ook gebeurt dat in jouw geval misschien ‘virtueel’ (mondeling of middels een machtiging of iets dergelijks). Kennelijk vind je adviseur dat dit dermate apart is dat hij/zij wil dat je in dit geval je uitdrukkelijk akkoord verklaart met het feit dat dit zo aangegeven wordt. Maakt verder geen verschil voor je aangifte zelf.

Nee, klopt niet. Zie bijvoorbeeld blz. 400 Elsevier Belasting Almanak 2011: “Wordt een auto door enkele firmanten voor privé gebruikt, dan moet de bijtelling zo goed mogelijk over alle betrokkenen worden verdeeld.”

Dat klopt helemaal.

Je “draagt geen bijtelling af”. De VOF verhoogt de winst (of liever gezegd: vermindert de kosten) met de bijtelling. En hoe dat verdeeld wordt, is afhankelijk van de afspraken (het VOF contract). Als er BTW over de bijtelling verschuldigd is, dan draagt de VOF dat natuurlijk af.

De jaarrekening moet ondertekend worden door de bestuurders en de commissarissen.

Beste mede-HLers, Ik overweeg (om namens mijn BV) een rechtspersoon buiten de EU te vestigen (een werkmaatschappij). De werkmaatschappij zou dan voor de exploitatie van een digitale dienstverlening (business-to-business, wereldwijd) zorgen. De reden hiervoor is dat de BTW wetgeving in de EU het ondoenlijk maakt om deze dienstverlening vanuit NL te verrichten. Diegene hier gebruik van maakt krijgt namelijk meteen na de betaling automatisch zijn factuur. De verplichting in de EU om de BTW te verleggen en het BTW nummer van de afnemer te controleren is hierbij niet uitvoerbaar, als het om klanten in andere EU-landen gaat. De directie van de werkmaatschappij zou dan gevoerd worden door de aandeelhouders in NL (BV’s) middels managementovereenkomsten. De hosting van de site en de applicatie zou hier in NL blijven. De exploitatierechten worden middels een licentie aan de werkmaatschappij geregeld. Hier komt nu dan mijn eigenlijke vraag: Is dit een ‘waterdichte’ constructie? Of bestaat ergens de mogelijkheid voor de fiscus om toch achteraf te vinden dat de activiteiten vanuit de EU (in NL dus) plaatsvinden? Bijvoorbeeld omdat de hosting en de administratie vanuit hier geregeld worden en dus niet in het land van vestiging. Met vriendelijke groeten, Peter

@ Griffioen Nou, ik wil eigenlijk alleen de “75%-regeling” relativeren. Dus niet helemaal afraden of zo, want de regeling lijkt inderdaad zeer lucratief voor de ondernemer (en daar heb je het al…!). De regeling stelt dat je het privé-gebruik “in beginsel uit de administratie moet halen”. Als dat niet kan, dan geldt er een goedkeuring dat 75% van de betaalde BTW (benzine+onderhoud) als voorbelasting wordt afgetrokken. Maar ik denk dat een beetje een inspecteur/controleur snel zou kunnen vinden dat het privé-gebruik wel uit de administratie gehaald kan worden in een voorbeeld zoals ik net geschetst heb. Als hij/zij inderdaad de moeite neemt om hier goed naar te kijken natuurlijk…

Persoonlijk denk ik (geen echte ervaring met een casus, wel met de gedachtegang van de ‘fiscale jongens’) dat men de “75% regel” met een korreltje zout moet nemen. Het wordt vaak zo uitgelegd: Als je zakelijk met je privé-auto rijdt (dan breng je 19 cent per km ten laste van de winst) dan mag je 75% van de betaalde BTW voor benzine en onderhoud als voorbelasting aftrekken op de aangifte. Maar stel nou dit: - Je hebt voor 2.000,- aan benzinebonnen (met PIN betaald, dus wel netjes te herleiden naar desbetreffende persoon) en voor 2.000,- aan betaalde facturen inzake onderhoud, dus je hebt zeg maar 638,- aan BTW betaald. - Je trekt 75% van 638,- af als voorbelasting op de BTW aangifte, want je gebruikt je privé-auto ook zakelijk. - Je hebt (dat heb je netjes in je agenda bijgehouden) 1.000 zakelijke km’s gereden en trekt dus 190,- van de winst af. Ik geloof niet dat dit door ‘de controle’ komt. Want je hebt kennelijk ca 20.000 kilometers gereden (een auto gebruikt toch ca 1/10…) en maar 1.000 daarvan waren zakelijk. De belastingdienst heeft zo mijns inziens makkelijk iets gevonden om zich (met succes?) in vast te bijten.

Zoals ik het altijd begrepen heb, is de wet een beetje achterhaald door het feit dat meestal wel een CAO van toepassing is. Maar dat is hier dus niet het geval. Dan geldt de wet als een minimum: Bij mijn weten staat er nog steeds 4 weken in de wet. Dat zou dus in principe 20 dagen zijn. Maar het is eigenlijk veel gebruikelijker dat werknemers recht hebben op ca 25 vakantiedagen, dus vaak is het toch beter om dat gewoon af te spreken. Dan is iedereen (tenminste de werknemer!) tevreden, want dat is dan ongeveer gelijk aan zijn/haar referentiekader. Je zou het dus kunnen houden op 20 dagen volgens mij (net als je het minimumloon zou kunnen betalen), maar of het personeel dan tevreden is… Ik zou 25 dagen doen (maar dat is makkelijk gezegd, want ik hoef het salaris niet te betalen).

Als je een aantal pogingen hebt gedaan om een vordering te innen, maar dat nog steeds niet gelukt is en je dan (conform de in jouw branche gebruikelijke handelswijze) de vordering afschrijft, dan heb je recht op teruggaaf van de BTW. De teruggaaf moet je schriftelijk aanvragen en je moet aannemelijk kunnen maken dat de afnemer niet heeft betaald en dat ook niet gaat doen. Dat zou bijvoorbeeld middels een brief van een curator (bij faillissement) kunnen zijn. Of middels een brief van de afnemer waaruit blijkt dat hij/zij niet gaat betalen. Als je verder niets hebt, dan kan je ook vermelden dat je alle pogingen tot incasso gestaakt hebt en dat zij niet reageren (of dat je ze niet kan vinden). Dat zal meestal wel voldoende zijn. Formeel mag je dus geen creditnota maken, maar moet je een verzoek om teruggaaf (wegens oninbaarheid van de vordering) indienen.

Het zou misschien inderdaad ‘voordeliger’ zijn om de 2e motor privé te blijven houden (en dus 19 cent per zakelijk gereden km te claimen). Maar de vraag is of je werkelijk (formeel gesproken) mag kiezen, gezien deze motor ook (voornamelijk) een lesmotor is/wordt.

Je mag 5000,- opnemen van de zakelijke rekening. Je mag ook 10000,- opnemen, als je dat hebt. Dat staat helemaal los van de inbreng van de motor. Maar je hoeft niets op te nemen, als je dat niet wil. De BTW: Het werkt dus heel anders vanaf het moment dat de motor zakelijk bezit is geworden (dat is het moment van inbreng). Niets aan te doen.

Dan zal de waarde nu wel 5000,- zijn. Je registreert de inbreng zo: Vaste activa (motor) 5000,- (debet) Kapitaal (privé-storting) 5000,- (credit) En dan kan je vanaf nu 1000,- per jaar aan de motor afschrijven (of misschien 800,- als je denkt dat er over 5 jaar een restwaarde is van 1000,-). (Je bent wel BTW verschuldigd als je de motor verkoopt of inruilt).

Helemaal met je eens. Inderdaad geen niveau "Belasting-Bijbel". Het sluit wel behoorlijk aan op de praktijk: - Daar waar het gebruikelijk is om geen factuur te krijgen (werknemer koopt een boekje of een agenda voor 'de baas') wordt de BTW op de kostendeclaratie teruggevraagd. - Als het om grotere dingen gaat (factuur is vereist), dan regelt het bedrijf dat zelf.

Het is niet helemaal van het niveau “Bijbel”, maar dit ben ik een paar keer tegengekomen (op redelijk ogende sites): Quote1: “Als kosten van verblijf in bijvoorbeeld een hotel door de werknemer worden gedeclareerd, waarbij de factuur niet op naam van de werkgever is gesteld, mag eveneens de btw worden afgetrokken. Ook hierop rust 6% btw, zodat 6/106-deel van de gedeclareerde kosten aftrekbaar is.” Quote2: “over aankopen waarvoor in de regel geen factuur wordt gegeven, wordt in de praktijk niet moeilijk gedaan, zoals over het bonnetje van de boekhandel bij de aanschaf van een multomap.” @Joost: Jawel hoor. BTW voorbelasting was zeker onderwerp van het onderzoek toen. En over het integraal doorbelasten van onkosten: zie BNB 1996/182 (en blz. 221 in Elsevier Belasting Almanak 2010). Groet, Peter

Ha Roel, Natuurlijk kan je makkelijk een hotelnota op naam van een bedrijf laten zetten. Maar het gaat mij hier om het principe. Ook voor mijzelf (als DGA). Ik heb zelf jaren in enkele (grote) multinationals in NL gewerkt en allerlei, zowel interne als externe, audits en belastingcontroles meegemaakt. Onze financieel directeur toen ik begon was zelf registeraccountant. Niemand (PriceWaterhouseCoopers, Ernst&Young, interne auditors) heeft ooit gevonden dat dit niet juist was. De belastingdienst is daar nooit over gevallen. Op de voorgedrukte ‘Expense Statements’ van dit soort bedrijven is er zelfs een kolom voor het bedrag aan BTW, zodat het bedrijf dit apart kan verwerken en terugvragen. Best mogelijk dat een of andere belastingambtenaar moeilijk doet over niets. Maar gelijk zal hij/zij volgens mij niet krijgen in deze. (Ik heb overigens wel eens meegemaakt dat een belastingambtenaar moeilijk deed over iets, omdat hij gewoon de wet niet goed kende.) Ik ga proberen om nadere teksten hierover te vinden, dan kom ik er op terug. Peter

Uiteraard helemaal eens met Roel, maar wel met een kleine opmerking over de BTW in kostenvergoedingen: Ik weet dat er vaak gezegd en geschreven wordt dat je de BTW (in dit geval op bijvoorbeeld hotelnota’s) alleen mag terugvragen als deze op naam van je BV gesteld zijn (en dus niet op je privé-naam). Maar volgens mij klopt dat niet. Mijns inziens mag je ook de BTW op kostenvergoedingen aan het personeel gewoon aftrekken. Dat doen namelijk alle grote bedrijven ook en er is bij mijn weten niemand die beweert dat dit onjuist zou zijn. De belastingdienst niet en de externe accountants niet. Dus mag de DGA volgens mij dat ook doen. Maar je moet het wel als een kostenvergoeding doen (dus een declaratie van jezelf aan de BV), niet zomaar een privé-factuur in de bedrijfadministratie proppen en overmaken. Vroeger werd dat zelfs duidelijk vermeld in de ‘BTW-bijbels’, maar tegenwoordig is dat een beetje weggevallen uit de teksten. Maar volgens mij is er niets veranderd op dat gebied.