Cookies op HigherLevel.nl
We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.
We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.
R.I.P. - Fred Wiersma
R.I.P. - Fred Wiersma
Wat is het toch met verzekeringen? In theorie is een verzekering een briljant idee: door een klein bedrag te betalen, kun je grote schadeposten, die moeilijk op te brengen zijn, toch betalen. Mooi toch? En omdat veel mensen tegelijk een klein bedrag betalen, is er binnen die groep mensen solidariteit met betrekking tot een bepaald type gebeurtenis: ziekte, sterfte, diefstal, brand etc. De groep draagt als het ware het onfortuin van de enkeling.
Dus waar gaat het dan mis met verzekeringen?
1) je betaalt iets 'voor niets': als jou niets overkomt, heb je eigenlijk te veel geld uitgegeven. Dat weet je uiteraard pas achteraf. Het gevoel dat je 'voor niets' geld uitgegeven hebt, is overigens niet terecht (want je hebt in feite zekerheid gekocht) maar in de menselijke geest blijft er toch iets knagen van 'zonde, eigenlijk'.
2) je betaalt iets waarvan je nog niet wat wat het je op gaat leveren als je het nodig hebt. Bij een ziektekostenverzekering is dat nog redelijk duidelijk, maar bij een AOV is het al veel ondoorzichtiger. En wat valt er nou wel of niet onder een reisverzekering en is er overlap met bijv. de ziektekostenverzekering?
3) bij elke verzekering zijn er beperkende voorwaarden, zowel in dekking als in uitkeringen. Meestal in zulke taal opgesteld dat een leek er geen wijs uit kan worden, zelfs niet met een academische opleiding. Als je bijv. ziektekosten declareert, blijkt opeens dat medicijn X of behandeling Y een vergoedingsplafond heeft van bedrag Z, dus het meerdere mag je zelf betalen. Waarom? Geen flauw idee, soms is het wettelijk bepaald, maar eigenlijk wil je als klant gewoon dat je verzekeraar uitkeert bij ellende, daar ben je toch voor verzekerd? Dan toch weer een deel zelf moeten ophoesten, veroorzaakt irritatie bij de klant.
4) Verzekeringen zijn saaaaaaai. Noodzakelijk kwaad, misschien, maar ik ken niemand die wel eens verheugd uitroept: 'wat heb ik zin om vandaag eens lekker een verzekering af te sluiten! mmmm, heerlijk!' Mensen die slaapproblemen hebben: lees een polis, en je bent gegarandeerd binnen 10 minuten onder zeil. Wie wil nou zijn kostbare tijd verspillen aan saaiheid?
5) The proof of the pudding is in the eating , ofwel je weet pas echt wat je aan je verzekeraar hebt zodra je een claim indient. Soms is het claimproces onduidelijk en weet je al helemaal niet hoelang de afhandeling duurt. Je moet hele waslijsten aan informatie opgeven (waarom is dat proces eigenlijk niet geautomatiseerd?): log in via internet op de claimmodule van je verzekeraar en binnen 10 minuten is de claim geregistreerd en zie je direct of en wanneer je geld kunt verwachten. Utopia...
Werkelijkheid: originele nota's opsturen (laat de leverancier die factuur direct afhandelen met de verzekeraar, via de klant laten lopen is alleen maar lastig voor die klant), onbereikbare klantenservice voor simpele vragen (voiceresponsemenu's, ja, daar hebben ze wel verstand van) etc. etc. etc. De klant schudt ontmoedigd het hoofd. Veranderen van verzekeraar kan, maar is lastig en leidt niet per se tot verbetering.
6) Tussenpersonen. Ook zo iets. Noemen zich onafhankelijk adviseur maar zijn in de praktijk vaak gebonden aan één verzekeraar of beperkte groep producten. Ook hier: onduidelijke tariefstelling (provisies betaald door verzekeraar), onduidelijke servicelevels en een noodzakelijk kwaad voor een industrie om klanten zoveel mogelijk producten in de maag te splitsen. Dus niet zozeer het belang van de consumenten dienend. Dat is ook niet te verwachten zolang diezelfde consument de tussenpersoon niet zelf betaalt voor de dienstverlening.
7) Door je te verzekeren, maak je je afhankelijk van een ander. Zeker bij inkomensverzekeringen speelt dat, maar ook bij een basale ziektekostenverzekering. Je voelt jezelf niet meer verantwoordelijk, want dat heb je uitbesteed aan de verzekeraar. Je kunt weer in kinderlijk gedrag vervallen ('papa verzekeraar zorgt wel dat het goed komt') en je maakt je niet meer druk over de kosten, want behalve de premie hoef jij die niet te betalen, toch?
8) Last, but certainly not least: verzekeren is een win/lose game. In de speltheorie ook wel 'zero sum game' genoemd. De winst van de verzekeraar is het verlies van de premiebetaler, en omgekeerd. Dat leidt tot argwaan en egoistisch gedrag aan beide kanten. De verzekeraar is er bij gebaat om zoveel mogelijk premie te innen en zo weinig mogelijk uit te keren. De verzekerde wil 'zijn geld eruit hebben' en kan fraudeclaims indienen en als hij daar te eerlijk voor is, blijft hij met het gevoel zitten 'ik heb te veel betaald'. De partijen helpen elkaar niet, want dat is niet in hun eigen voordeel.
Hoe moet het dan wel? De oplossing ligt vooral in het doorbreken van de win/lose. Hoe weet ik ook niet, maar een richting zou kunnen zijn: alle verzekeringen onderbrengen bij de overheid. Of: alles wat meer binnenkomt aan premie dan noodzakelijk voor de te vormen reserves en de bedrijfskosten, weer pro rata uitkeren aan de verzekerden.
Daarnaast, zoveel mogelijk de ellende van onduidelijke voorwaarden, en claimafhandeling, uit de wereld helpen.
Ik voorzie een stralende toekomst voor de verzekeraar die eens rigoreus hier het voortouw in neemt.
r.i.p. Fred Wiersma | IN MEMORIAM
Link naar reactie
Aanbevolen berichten
23 antwoorden op deze vraag