• 0

[Column] Het grote taboe, falen, depressie en erger.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, dit is geen gezellig onderwerp, dit artikel gaat over de negatieve impact die het uitblijven van zakelijk succes kan hebben op de psyche van de ondernemer.

 

Niemand kan er omheen, al een tijdje zitten we in een periode van economische crisis. Bedrijven en particulieren hebben minder te besteden en dat vertaalt zich naar minder omzet in veel branches. Op dit moment ziet het er voorlopig nog niet naar uit dat we op korte termijn duidelijk herstel kunnen verwachten. Bedrijven zullen moeten zien te overleven door kostenbesparingen door te voeren. Veel ondernemers komen daardoor nu in de problemen. Het zal voor veel ondernemers moeilijker worden om de zakelijke en privé-eindjes aan elkaar te knopen.

 

Minder omzet, minder winst, bezuinigen, het zijn allemaal rationele onderwerpen. Ratio is de manier waarop vele ondernemers het zakelijke leven benaderen. Het is ook een manier om je te distantiëren van je van emotionele gevoelens. En dat kan best handig zijn op het moment dat er beslissingen genomen moeten worden die zakelijk gezien gewoon moeten maar emotioneel gezien een grote aanslag plegen op de ondernemer.

 

Bij die bedrijven waar het steeds moeilijker wordt om de eindjes aan elkaar te knopen, loopt de psychische druk voor de ondernemer op. Minder omzet betekent keuzes maken om alle rekeningen te kunnen blijven betalen. Als dat steeds moeilijker wordt dan kan het zijn dat er nog meer bezuinigd moet worden. Dat begint misschien met werktijdverkorting voor de werknemers. De volgende stap kan een kleinere bedrijfsruimte zijn om de kosten nog verder te drukken. Wordt lastig als je pas 1 jaar van de 5 contractjaren er op hebt zitten. De volgende stap kan zijn dat je tot de conclusie komt dat je misschien mensen moet gaan ontslaan. Nu ken ik ondernemers die daar weinig moeite mee hebben maar het ontslaan van medewerkers gaat mensen over het algemeen niet in de koude kleren zitten. Voor de eenpitters die geen downscale mogelijkheden hebben om bijvoorbeeld in personeel te snijden, is de kans aanwezig dat de onderneming zelf niet voldoende inkomsten genereert om alle kosten te kunnen betalen.

 

Rationeel zijn deze moeilijke keuzes nog wel te maken maar gevoelsmatig kunnen al die beslissingen en de lange termijn gevolgen (onbewust) een behoorlijke aanslag zijn op de mentale reserves van de ondernemer (en zijn gezin). Doordat beslissingen veelal vanuit de ratio worden genomen, wil het gevoel nog wel eens in de knoop komen te zitten. Des te harder komt de klap dan aan als het doordringt tot de mens achter de ondernemer.

 

Voor een aantal ondernemers is stopzetting of een faillissement onvermijdelijk. En daar sta je dan als stoere ondernemer met zijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen; door het verlies van jouw bedrijf deelt het lot jou een psychologische dreun uit waar je even geen weerwoord op hebt. Dan zul je iets moeten doen wat veel ondernemers niet gewend zijn te doen, en dat is gaan praten over al je zorgen, en dat gaat over gevoel, daarover praten betekent kwetsbaar zijn. Vaak verlies je niet alleen het vertrouwen in je onderneming maar ook het vertrouwen in jezelf en daarmee ligt het gevoel te hebben gefaald om de hoek. Je zal echt niet de eerste zijn die het falen van de onderneming ervaart als een persoonlijk falen. Falen is dan al snel toe moeten geven dat het niet is gegaan zoals jij had verwacht. Er zullen vele 'had ik maar’ scenario’s door je hoofd gaan spelen. De gedachte die dan steeds maar weer terugkomt is de vraag; “who is to blame?”

 

Voor veel ondernemers is hun bedrijf hun leven, want ZIJ zijn het bedrijf. Bedrijfsidentiteit en persoonlijke identiteit zijn vaak zeer nauw in elkaar verweven. Het failliet of falen van het bedrijf wordt een persoonlijk en mentaal faillissement en daarmee komt het erg dicht bij jezelf. Niet alleen ben je dan je bedrijf kwijt, ook het allergrootste goed wat een ondernemer (elk mens) heeft raakt de ondernemer kwijt: je raakt jezelf kwijt. Ondernemers die hun falen rechtstreeks koppelen aan hun eigen identiteit hebben grote kans depressief te worden en dat kan vervolgens snel een zware depressie worden.

 

Uit crisisperioden van de afgelopen decennia weten we dat de geestelijke nood bij ondernemers enorm hoog op kan lopen. Wie de faillisementsverhalen op dit forum wel eens leest, kan zich misschien voorstellen hoe het is als de zoveelste deurwaarder voor de deur staat terwijl je weet dat het geld er echt niet is. Nadenken over de gevolgen van beslagleggingen doe je liever niet. Falen als ondernemer is tot daaraan toe, als het je gezin treft ben jij als kostwinner, en nog zwaarder, als vader, als man, ook nog eens een mislukking.

 

Wie zich de faillissementen van de varkensboeren uit de jaren 80 kan herinneren, herinnert misschien ook nog aangrijpende reportages van mensen die er geen heil meer in zagen. Ook de MKZ crisis in de jaren 90 heeft beroepsgroepen tot wanhoop gedreven. En nu is het de agrarische sector die naast de economische crisis ook nog eens getroffen word door de Q-koorts. Maar deze economische crisis treft niet allen de boeren, nu worden vrijwel alle branches getroffen. Hoe het allemaal verder moet, is vervolgens aan jou om uit te zoeken. En alweer aan reacties hier op het forum is soms af te leiden hoe slecht een aantal ondernemers zijn voorbereid op de gevolgen die het staken van de onderneming heeft. Het zijn de onderwerpen waarin wordt gevraagd of er een soort van vangnet is zoals dat er voor werknemers is in de vorm van de WW. Maar helaas, daarvoor ben je ondernemer geworden, dat zijn de risico’s.

 

De statistieken

Dat een dergelijke crisis mensen tot wanhoop drijft, is goed te begrijpen. Voor sommige mensen gaat die wanhoop zover dat ze de hand aan zichzelf slaan. Cijfers zijn moeilijk te vinden. Voor de MKZ-crisis varieerden de aantallen tussen de 4 en de 10. Het werkelijke aantal zal nooit iemand weten. Toen was het een crisis die boeren trof, deze crisis treft vrijwel alle Nederlanders en dus ook de ondernemers.

Afhankelijk van welke bron je raadpleegt, slikken in Nederland tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen een antidepressiva.

In totaal zijn er jaarlijks 400.000 mensen die denken aan zelfmoord. Ongeveer 100.000 van deze 400.000 mensen doet daadwerkelijk een poging tot zelfdoding. Daarvan belanden er 15.000 in het ziekenhuis.

 

Officieel overlijden er jaarlijks ongeveer 1.350 mensen door zelfdoding. Ik denk echter dat het cijfer aanmerkelijk hoger ligt. Niet alleen is het niet meer verplicht een doodsoorzaak bij het overlijden op te geven - het jaar van invoering van deze maatregel gaf een daling in het aantal zelfdodingen te zien - ook zijn er zelfdodingen die niet als zodanig (h)erkend worden. Denk maar eens aan eenzijdige ongelukken. Een aantal van dit type ongelukken zijn een bewuste poging om te proberen het leven te beëindigen. Ook een overdosis medicijnen kan aangezien worden voor een natuurlijke dood als er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat er iets anders heeft gespeeld. Er wordt vaak gedacht dat er bij elke zelfdoding altijd een afscheidsbrief is geschreven, dat is absoluut niet waar. Ik ken een aantal mensen die na hun poging tot hun eigen afgrijzen wakker werden. Van enkele van hen weet ik dat ze nooit een afscheidsbrief hebben geschreven. Sommigen hebben anderen zelfs nooit iets laten weten van de strijd die ze aan het strijden waren.

Maar helaas zijn er meer mythes die helaas niet bijdragen aan het bespreekbaar maken van het onderwerp zelfmoord / zelfdoding.

 

Om een ander zeer hardnekkig misverstand gelijk maar even naar het land der fabelen te verwijzen. Wie denkt dat zelfdoding alleen voor ‘losers’ is nog een ander stukje statistiek. Onder miljonairs komen 3 maal zoveel zelfdodingen voor dan het landelijke gemiddelde. Hun drijfveren om rijk te worden zijn tevens hun ondergang. Drijfveren die vaak ontstaan zijn door het gevoel alleen iemand te mogen zijn als je geslaagd bent (lees in hun geval, bezit hebt). Zij ontdekken op de harde manier dat geld het leven kan veraangenamen maar absoluut geen garantie is voor levensgeluk. Wie een laag zelfbeeld heeft blijft negatief over zichzelf denken ongeacht de verzameling sportauto’s in de garage of het grote aantal partners waarmee ze de lakens delen. Het zijn surrogaten die geen vervanging zijn voor echte liefde voor jezelf en liefde van anderen.

 

In de onderzoeken wordt vaak gesproken over risicogroepen, die zijn (helaas) niet uitgesplitst naar beroepsgroep. Kijk je naar de karaktereigenschappen van deze risicogroepen dan lijken een aantal daarvan verdacht veel op eigenschappen die voor een ondernemer van belang zijn. Zo zijn mensen met suïcidale gevoelens vaak zeer gericht op de gevoelswereld van anderen, kunnen de behoeften van anderen behoorlijk goed aanvoelen en vervolgens invullen, en goh is dat niet een fijne eigenschap voor een ondernemer? Kunnen voelen waar je klanten behoefte aan hebben. Ook komt soms een doorgeschoten zorgbehoefte om anderen te helpen, een eigenschap die je met name in de zorgsector veel tegenkomt. Een andere eigenschap is het doorzettingsvermogen van deze mensen. Ze gaan door tot het einde, elke keer weer zien ze een lichtpuntje en weten ze weer te overleven. En ook deze eigenschap zie je bij veel ondernemers terug. Ze gaan soms zover dat je denkt: \"man stop er gewoon mee, verander je businessmodel\". Maar het is nu net dat doorzettingsvermogen dat maakt dat sommigen tegen alle verwachtingen in slagen en vervolgens op handen gedragen worden. Anderen uit dezelfde poel krijgen nooit iets van de grond, iets dat lang niet altijd aan de persoon zelf hoeft te liggen. Het is vaak ook een kwestie van op het juiste moment in tijd net die ene persoon of die ene oplossing vinden die jou verder helpt. Dat maakt de scheidslijn tussen zakelijk succes en persoonlijk falen in mijn ogen vaak flinterdun.

 

De signalen

Het meest moeilijke voor de omgeving, en door ontkenning en het almaar doorgaan soms ook voor jezelf, is het zien van signalen die kunnen wijzen op depressie en suïcidale gevoelens. Hieronder volgt een opsomming van een aantal signalen die een aanwijzing ‘kunnen zijn’ dat het in iemands leven niet verloopt zoals verwacht. Ik schrijf bewust ‘kunnen zijn’, waarnemingen zijn immers subjectief.

 

[*]Obsessief bezig zijn met het leed van anderen.

[*]Doorgeschoten behoefte om de wereld te veranderen.

[*]Lichte obsessie voor aan de dood gerelateerde onderwerpen.

[*]Een wens tot zelfdoding uitspreken, altijd serieus nemen, ook als het als grap gebracht word.

[*]Sarcastische houding ten aanzien van onderwerpen die betrekking hebben op de dood.

[*]Groot gebrek aan activiteit, nergens zin in hebben, geen energie.

[*]Vermijdingsdrang in de breedste zin.

[*]Ontkenningsgedrag als het gaat om (het nemen van) eigen verantwoordelijkheden.

[*]Ontvluchten van de eigen verantwoordelijken door substitutie (zie bv het leed van anderen).

[*]Teruggetrokken leven leiden, weinig contact met de buitenwereld.

[*]Emotioneel overreageren als iemand direct of indirect kritiek uit.

[*]Moeite hebben met het stellen van grenzen, teveel van zichzelf (weg)geven.

[*]Snel wisselende stemmingen, het ene moment vol goede moed, 5 minuten later niks meer zien zitten.

[*]Sterke identificatie van de eigen persoonlijkheid met maatschappelijke problematiek en sociale doelen.

[*]Verandering van de persoonlijkheid in enkele maanden tijd.

 

 

Het meest belangrijke signaal is misschien wel als je merkt dat iemand in een relatief korte periode, enkele maanden tot een half jaar, sterk van (sociaal) gedrag verandert. Het terugtrekken uit het sociale leven kan een sterke aanwijzing zijn dat er serieuze problemen zijn. Als mensen snel veranderen dan kun je dat mogelijk herkennen doordat ze vragen (en de antwoorden daarop) zoveel mogelijk willen ontwijken. Menig gesprek met een ondernemer begint vaak over het weer of voetbal maar gaat dan vaak snel over naar “hoe gaat het met je bedrijf ?”. Als het de ‘falende’ ondernemer teveel wordt dan zal hij allerlei tactieken gaan ontwikkelen om dit soort gesprekken te vermijden bijvoorbeeld door het gespreksonderwerp keer op keer te veranderen om zo vragen over zichzelf uit de weg te gaan. Het begint met de alledaagse gesprekken bij het schoolplein, het losse gesprekje bij de supermarkt op zaterdag. En zo langzaam vindt deze vorm van ontwijking van onderwerpen ook plaats binnen de eigen kring.

 

Praten met het masker komt ook heel vaak voor, sterker nog, mensen die suïcidaal zijn, behoren eigenlijk tot de categorie top acteurs. Suïcidalen kunnen glashard zeggen dat het goed goed gaat, soms voel je alleen in je onderbuik dat er iets niet helemaal klopt. Als je op dit moment doorvraagt, kan het zijn dat je ineens een stoere ondernemer ziet veranderen in een huilend hoopje mens dat het niet meer ziet zitten en eindelijk eens zijn verdriet kwijt kan.

 

Euforie gevolgd door zeer negatieve uitlatingen. Het ene moment nog allerlei kansen zien voor het bedrijf, het volgende moment verzuipen in de onoverzichtelijke bedrijfsvoering en het helemaal niet meer zien zitten. Bij sommigen zit deze bipolariteit gewoon in hun genen, anderen kunnen door omstandigheden dit gedrag (tijdelijk) vertonen.

 

Stevige uitlatingen die gaan over onrechtvaardigheid. Daar waar het niet goed gaat, willen mensen zich nog wel eens richten op de problemen van anderen. Het kan gaan over een medewerker met wie het privé alleen maar tegenzit. Het kan gaan over het onrecht dat de eigen beroepsgroep wordt aangedaan of juist die beroepsgroep die overal mee weg lijkt te komen. Onderwerpen over politiek, regelgeving en onrechtvaardigheid. In privésituaties zie je dit soort mensen zichzelf helemaal verliezen doordat zij druk bezig zijn anderen te helpen met het oplossen van hun problemen. Lovenswaardig natuurlijk maar voor hen zuiver ontwijkend gedrag. Misschien ken je ze wel, mensen die alles voor anderen over hebben, vaak omringd zijn door de (tijdelijk) zwakkeren of (tijdelijk) hulpbehoevenden in onze maatschappij.

 

Sarcastische uitlatingen met toespelingen op zelfdoding zijn een duidelijk signaal dat het goed mis kan zijn. Ook zeer emotionele reacties op soms relatief onbelangrijke zaken zijn een duidelijk signaal dat er meer aan de hand kan zijn

 

Hoe ga je er dan mee om.

Misschien ben je door het lezen van het voorgaande stuk wel in gaan zien dat er iemand in jouw omgeving is die wel heel erg past in het geschetste profiel. Ook kan het zijn dat je je ineens realiseert dat je zelf depressief bent alleen het tot nu toe niet hebt erkend.

 

Wat als je deze signalen bij anderen herkent

Zelfdoding is het waarschijnlijk een van de grootste taboes in onze maatschappij en daarmee een van de meest moeilijke onderwerpen om over te praten. Niet in de laatste plaats omdat de mensen die met deze gevoelens rondlopen de laatste zullen zijn die zich kwetsbaar op zullen stellen door toe te geven dat zij tegen deze gevoelens strijden. Wat erg belangrijk is in elk gesprek, maar zeker in gesprekken met iemand die bezig is een overlevingsstrijd te leveren, is deze een veilige omgeving te bieden. Daarmee bedoel ik niet dat je alle pillen op moet ruimen en de bestekla van een slot moet voorzien; iemand die er echt een eind aan wil maken, vindt altijd wel iets. Wat ik bedoel is een veilige omgeving om te kunnen praten. Als je iemand wil openen, moet je zorgen dat je afstemt op de juiste golflengte, dat contact legt met die ander. Laat maar zien dat jij je open durft te stellen, dat creëert een sfeer waardoor de bereidheid om te praten toeneemt. Verder is het erg belangrijk dat die ander voelt dat er van jou geen waardeoordeel uit gaat. Zoals ik het hier beschrijf, klinkt het allemaal vrij eenvoudig maar hou er rekening mee dat het even tijd kost om iemand het gevoel te geven dat er veilig gepraat kan worden over het onderwerp zelfdoding.

 

Met de overgevoeligheid van iemand met suïcidale gedachten is een gesprek beginnen dan al een uitdaging op zich. Belangrijk is om te blijven benadrukken dat wat iemand anders ook voelt en hoe dat misschien ook tegen je eigen gevoel in gaat de ander te laten voelen dat dat oké is. Dat die gevoelens, hoe moeilijk ook, er mogen zijn en dat dat niks af doet aan de mens die deze persoon is. Suïcidale gevoelens accumuleren en als iemand er niet over kan praten, raakt het voorraadvat voller en voller. Een heel belangrijke uitlaatklep voor suïcidalen is de mogelijkheid om - zonder het gevoel te hebben te worden veroordeeld - te kunnen praten over deze gevoelens. Maak daarbij niet de fout dat je zegt dat je deze mensen begrijpt, want dat doen alleen die mensen die ook op de rand van de afgrond hebben gestaan. Wees daar dan ook gewoon eerlijk over. Het contact verbreekt echt niet als jij voorzichtig aangeeft dat je niet kan invoelen wat het is. Dat maakt ook niet echt uit omdat luisteren zonder veroordeling in een veilige omgeving voor meer dan 50% bijdraagt in het afblazen van de geaccumuleerde suïcidale gevoelens en het draagt bij aan het helingsproces.

 

Ben je bereid deze mensen ook echt te helpen, laat ze dan weten dat ze op je kunnen rekenen en je altijd (24 uur 7 dagen per week) kunnen bellen. Besef wel dat dit committent ook betekend dat je niet na 2 telefoontjes midden in de nacht kunt zeggen, \"ja hoor es ik heb ook nog een leven\". Wat ook weer niet wil zeggen dat jij geen grenzen mag stellen.

 

Naast deze vorm van sponsorschap is het erg belangrijk dat er gewerkt gaat worden aan de psychische oorzaken achter de depressie en suïcidale gevoelens. Help daarom deze mensen met het zoeken en vinden van de juiste hulpverleners en met het vinden van lotgenoten waarmee ze samen kunnen praten over hun gevoelens. Ga je op zoek naar hulp houdt dan voor ogen dat hulpverlening alleen zin heeft als er een connectie is tussen cliënt en hulpverlener. Als die er niet is, heeft het geen enkele zin om hier tijd in te steken. Een goede hulpverlener weet dit maar helaas zijn niet alle hulpverleners bij machte om hun onvermogen te erkennen als het niet lukt met een cliënt de voor het proces noodzakelijke vertrouwensband op te bouwen. Met die hulpverlener hoef je geen medelijden te hebben, geen click is op naar de volgende. Soms betekend dat even zoeken, soms is het bij de eerste meteen al raak.

 

Wat als je jezelf herkent in de signalen en je (nu) weet dat het niet goed met je gaat?

Belangrijk is om te beseffen dat je niet alleen bent en dat deze gevoelens ook niet raar zijn. Ik schreef het al eerder, alleen al in Nederland heb je 400.000 lotgenoten die ook weten wat het is om met de gedachten en gevoelens rond te lopen. Dat betekent praktisch dat ieder mens contact heeft met 1 of enkele mensen die ook met deze gedachten rondlopen. Laat je daarbij niet verblinden door succes, want succes wil nog lang niet altijd zeggen dat mensen ook gelukkig zijn door dat succes. Regelmatig zijn er op tv programma’s te zien waarbij mensen vertellen over de buitenkant en wat er werkelijk achter de schermen speelt. Schaamte, angst, wantrouwen, gebrek aan eigenwaarde, gebrek aan zelfvertrouwen, gebrek aan energie, negatief denken, het gevoel hebben in een vacuüm te zitten, allemaal gevoelens, kenmerken en gedachten die horen bij een zware depressie, met of zonder suïcidale gevoelens. Wat het ook nog eens lastig maakt is dat geen van deze verschijnselen optisch zichtbaar zijn. Iemand met een gebroken been heeft zichtbaar moeite met lopen. Iemand met een gebroken leven heeft gips om zijn hart.

Mensen die geen idee hebben hoe dit voelt, komen met honderden adviezen, “ga er eens wat vaker uit”, “joh, een week vakantie en je kunt er weer tegenaan”. Dat gaat op voor fysieke vermoeidheid, maar een zware depressie gaat veel dieper dan alleen het fysieke vermoeidheid, het is mentale uitputting. Na jaren van roofbouw is de koek op, de batterij leeg. Er is geen reserve meer om nog op krachten te komen.

Dat betekent dus ook vaak dat doorgaan op de huidige voet geen optie meer is. Om te beginnen aan het helingsproces zul je keuzes moeten maken.

 

Dat kan betekenen verlies van werk en soms zelf gezin. Maak jij die keuzes niet dan doet het leven dat wel voor je. Spanningen lopen dan overal op tot het moment dat de bom barst en je daarmee weer iets verliest. Wie blijft doen wat ie altijd heeft gedaan, blijft altijd overkomen wat hem altijd al overkwam. Wie de film terugdraait, ziet dan vaak dat depressie een sluipmoordenaar is die langzaam je leven binnendringt. Achteraf kun je goed zien waar je steeds vaker jezelf tekort deed doordat je ver over je eigen grenzen bent gegaan. Daarmee doe je ook niet langer wat jij wilt maar ben je bezig in de behoeften van anderen te voorzien. Dat kunnen die klanten zijn die steeds meer eisen voor hetzelfde geld. Die werkgever die je een richting opdrijft die jij niet op wilt maar omdat je een hypotheek hebt ontslag niet wilt riskeren. Of het is die partner die veeleisender wordt en jij met vele kleine stapjes langzaam jezelf weggeven hebt. Later ga je pas inzien hoe ongelijkwaardig deze relaties waren. Zit je er middenin dat is dat je referentie.

 

Net zoals je niet van de ene op de andere dag depressief kunt worden, ben je dus ook niet van de ene op de andere dag van je depressie af. Hoe snel dat proces van heling verloopt, daar heb je wel invloed op. Wie bewust kiest de confrontatie met de werkelijkheid aan te gaan, zijn verlies van toekomstperspectief te nemen, begint dan al aan de weg omhoog. Wie in de ontkenningsfase blijft hangen en doormoddert, komt feitelijk geen stap verder. Vanuit de ‘comfortzone’ lijkt het een aantrekkelijke optie, niks veranderen betekent dat alles blijft zoals het is en het niet erger kan worden.

 

De dood lijkt soms een aantrekkelijke optie en is op dat moment de enige overgebleven optie die mensen nog zien als ze niet uit het leven kunnen halen wat er in zit. Wie daar geweest is, weet ook dat het geen optie is omdat niemand echt dood wil. Wat mensen wel willen, is een nieuw leven. Zodra er een nieuw levensdoel is, komt er focus en kan de energie gericht worden ingezet. De weg omhoog bestaat dus voor een belangrijk deel uit het herontdekken wie jij bent en wat er belangrijk is in jouw leven. Dat betekent uitzoeken naar waar jouw energie naartoe moet. Persoonlijke waarden zijn een hele goede indicator voor de richting waarin jouw nieuwe leven gestuurd moet worden en waar levensgeluk in het verschiet ligt. Vervulling van persoonlijke waarden om levensgeluk te ervaren lijkt een van de best bewaarde geheimen in onze maatschappij. Het is zo simpel maar bijna niemand kent dit geheim en past het ook toe. Dus vind je persoonlijke waarden en je hebt richting.

 

De uitdaging zit hem er nu in om op zoek te gaan naar die waarden. Dat proces maakt ook weer heel veel los. Het is een weg van ups en downs, van vallen en weer opstaan. Het is ook een weg die je - als het even kan - moet zien te bewandelen met steun van anderen. Hoewel het niet eenvoudig is, raad ik je aan op zoek te gaan naar hulp. Misschien heb je in je eigen netwerk iemand die goed met mensen om kan gaan, misschien is het de huisarts waar je goed mee kunt praten. Belangrijk is dat je zelf op zoek gaat, de oplossing belt zelden aan. Ga zelf op pad, via huisarts naar GZZ of een andere hulpinstantie of kijk of je een therapeut, coach of counselor kunt vinden waar je een klik mee hebt.

 

Twee zaken zijn belangrijk;

1 je moet er je echte gevoel kwijt kunnen zonder het idee te hebben dat bepaalde onderwerpen onbespreekbaar zijn;

2 je moet het gevoel hebben dat je vooruit gaat.

Veel therapeuten schijnen nogal erg van aanhoren en praten te houden maar uiteindelijk gaat het ook om het verwerven van inzichten en het zelf doen. De juiste mensen zullen je met zachte dwang aansporen die wegen in te slaan. Jezelf weer uit die put trekken, is geen gemakkelijke weg maar ik weet uit eigen ervaring en die van anderen dat het leven een hele andere betekenis krijgt als je door dit proces heen bent. Geluk is dan de gewoonste zaak van de wereld en niet onhaalbaar zoals het nu lijkt.

 

Een stukje over de schrijver van dit artikel

Een aantal jaren geleden had ik een leuk klein winkeltje en een online webshop min of meer samen met mijn ex vrouw. We hadden toen het geld en de bedrijfsruimte om er iets leuks van te maken. Mijn ex-vrouw had het achteraf niet zo op het ondernemersleven door het ontbreken van bepaalde zekerheden die dat leven nu eenmaal met zich meebrengt. Het was bij haar veel ‘ja zeggen en nee doen’. De strijd waar we indertijd in belandden heeft er toen toe geleid dat mijn energie na een aantal jaren tot nul gezakt was. Uiteindelijk is ons huwelijk als vuurwerk uit elkaar gespat en was dat ook het einde van mijn onderneming die een belangrijke plaats in mijn persoonlijke leven innam.

 

Het heeft in die tijd weinig gescheeld of ik had een eind aan mijn leven gemaakt. Na anderhalf tot twee jaar in eenzaamheid strijden tegen een zware depressie verdwenen deze gevoelens en kon ik weer langzaam na gaan denken over het opbouwen van een nieuw leven. Het was vooral een eenzame strijd op zoek naar manieren om te overleven en om in te gaan zien dat ik als mens oké was en daarvoor helemaal geen zakelijk succes nodig had. Met die levenservaring heb ik de afgelopen jaren een aantal lotgenoten gecoacht naar een nieuw leven. Dit artikel is dan ook gebaseerd op ervaringen van de afgelopen jaren en eigen onderzoek naar de achterliggende oorzaken van depressie en zelfdoding. In deze periode heb ik ook familie en nabestaanden begeleid maar toch vooral lotgenoten geholpen hun leven weer op de rails te krijgen.

 

Ter afsluiting

Zelfdoding, zelfmoord is een zeer complex onderwerp dat zich niet in een kort artikel even uit laat leggen. Dat blijkt ook wel uit het feit dat de hulpverlening in veel gevallen niet in staat is mensen met een doodswens goed te begeleiden. Vandaag de dag zijn er helaas nog veel psychologen, psychiaters, huisartsen, coaches, counselors, therapeuten, SPV’ers, enz. die het onderwerp zoveel mogelijk uit de weg gaan. Als een hete aardappel worden mensen met een doodwens doorgestuurd omdat hulpverleners de verantwoordelijkheid niet op zich durven nemen.

 

Vanwege de complexheid van deze materie kan ik ook niet in dit artikel even de oplossing aanbieden. Ieder mens is uniek en daarom vraagt ieder mens om een eigen, unieke aanpak. Een mix van verschillende methodieken die afgestemd worden op de behoefte en noodzaken van het moment. Methoden die aanzetten tot ander gedrag met als eindresultaat een nieuw leven. Simpel gezegd willen mensen niet dood maar is het op een gegeven moment de enige uitweg die ze nog zien. Help mensen te ontdekken wie ze zijn. Analyseer hoe mensen zover hebben kunnen komen zodat ze meer inzicht krijgen in de achtergronden. Dat maakt dat mensen gaan snappen hoe het zover heeft kunnen komen. Met de juiste hulp kunnen suïcidalen, na een niet te onderschatten periode van strijd, een nieuwe draad oppakken en kunnen deze mensen aan een heel nieuw leven beginnen. In mijn omgeving ken ik velen die na een relatief korte periode van begeleiding weer in staat zijn zelf het leven op te pakken en vanaf dat moment weer te werken aan verandering van hun gedrag en heling van hun pijn.

 

Met 'een relatief korte periode' bedoel ik enkele maanden. De strijd tegen depressie en suïcidale gevoelens is te vergelijken met een emotionele draaikolk waar mensen zonder hulp bijna niet uitkomen en er uiteindelijk ook in verdwijnen. Het is ook deze draaikolk die al hun energie opeist zodat er nauwelijks nog energie over is voor iets anders. Haal ze weg uit de draaikolk en er blijft energie over om aan andere zaken te werken. Toch blijft het nog een tijd opletten, mensen kunnen alsnog ineens kopje ondergaan maar de gevaarlijkste dreiging (de draaikolk) is dan geen direct gevaar meer. Dat loskomen/losmaken uit de draaikolk is dus cruciaal !

 

De rode draad bij suïcidaliteit draait om het verliezen van de eigen identiteit. Naast therapieën zijn er ook zelfhulpboeken. Twee boeken om mee te beginnen:

Het Zin!boek te vinden op www.zinboek.nl

Het boek IK, gezond egocentrisme, te vinden bij de managementboeken www.hetikboek.nl

 

Zie deze als een eerste opstapje, loop verder gewoon eens de bieb in en kijk daar wat je aanspreekt. Je bent begonnen aan een nieuw avontuur waarbij je alleen zelf weet wat er te ontdekken valt. Luister ook naar wat anderen zeggen en schrijven. In 2 jaar tijd heb ik een kleine 2 meter boek met aan psychologie gerelateerde onderwerpen gelezen. Interessante boektitels kwamen als vanzelf op mijn pad. Daarnaast heb ik nog een counselors opleiding gevolgd. Het heeft voor mij geresulteerd in eindelijk snappen waarom de dingen zo zijn gegaan zoals ze zijn gegaan.

 

Met wat googlen is er ook op internet wel het een en ander te vinden over dit onderwerp. Helaas is niet alles even zinvol en sommige sites staan vol met in mijn ogen bedenkelijke content. Hieronder enkele organisaties die zich bezighouden met zelfdoding.

 

Zo is er het GGZ initiatief www.113online.nl. Hier kun je terecht op het forum en voor een live chat met vrijwilligers die een luisterend voor kunnen bieden en je verder kunnen helpen bij het vinden van een hulpverlener. Een aantal regionale GGZ instellingen organiseren zelf groepsgesprekken met lotgenoten.

Daarnaast is er nu nog EX6, ooit begonnen als lotgenoten vereniging, nu langzaam onderdeel uit makend van 113online.

Voor nabestaanden is er de Ivonne van de Ven Stichting www.ivonnevandevenstichting.nl

In Belgie kun je terecht voor hulp en informatie bij het Centrum ter preventie van zelfdoding (CPZ) www.preventiezelfdoding.be.

 

Naast de reguliere zorg kun je met je verhaal ook terecht bij coaches en counselors die je verder kunnen helpen. Struin rond op internet, kijk op fora wat men schrijft over het onderwerp zelfdoding en hoe lotgenoten daar mee omgaan. Hun verhaal kan jou helpen meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en daarmee helpen tot het verkrijgen van nieuwe inzichten. Ieders situatie is uniek en vraagt om een individuele benadering om te kunnen bepalen welke route genomen kan worden. Twijfel niet te lang, ga, probeer iets en ontdek of het wel of niet past. Ga alleen door met een hulpverlener als je voelt vooruit te gaan. Laat je zeker geen jaar of langer aan het lijntje houden want dan werkt de therapie gewoon niet.

 

Het meest belangrijke wat deze periode mij heeft gegeven is vriendschap met mijzelf en daardoor een rotsvast vertrouwen in mijzelf en in de toekomst.

 

Anoniem reageren op dit artikel

Zoals op elk artikel kun je ook op dit artikel reageren. Nu kan ik mij voorstellen dat je misschien iets wil schrijven maar niet wil dat dit wordt gekoppeld aan jouw online identiteit. Om het toch mogelijk te maken een reactie te plaatsen kun je mij een PM sturen met het verzoek jouw reactie (of een deel) anoniem te plaatsen. Ben je bang dat ook dat teveel van jou prijsgeeft dan kan ik het nog verder anonimiseren door jouw reactie te herschrijven in mijn woorden. Aan jou de keuze welke optie je prefereert.

 

Het spreekt voor zich dat jouw identiteit op geen enkele wijze naar buiten zal komen tenzij jij dat zelf aangeeft.

 

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie

Aanbevolen berichten

  • 0

Voor de leesbaarheid is het prettig als de reacties weer gaan over de column en de persoonlijke verhalen.
OK dan, heet van de naald: Zojuist vernomen dat een studiegenoot en oud-collega van mij zich gisteren van het leven heeft beroofd. De man is zeker 5 jaar jonger dan ik, was ontembaar ambitieus. Ondanks dat onze wegen zich indertijd scheidden in ietwat minder vriendschappelijke sferen, heeft hij zich jaren geleden naar derden nog bewonderend en als voorbeeld uitgesproken over mijn stap naar het ondernemerschap. Deed mij eerst weinig, want ik hoefde van hem geen complimentjes, maar later deed het mij toch wel plezier dat, weliswaar ' viavia', van hem te mogen vernemen.

 

Hij is zelf later ook ondernemer geworden, maar nu dan toch 'eruitgestapt'. Het waarom laat zich hooguit raden en het doet hem en degenen die hem dierbaar waren geen recht daarover verder te speculeren. Zijn jonge dochters en andere nabestaanden moeten verder, zijn bedrijf moet verder en ik wens hen allen daarbij veel sterkte toe...

 

Succès en groet,

 

Hans

 

Heel de column doorgelezen en ook alle reacties en ik wil vooral naar aanleiding van bovenstaande quote proberen te reageren ook al kost me dat wel wat moeite.

 

Gisteren bracht ik een bezoek aan het graf van een vriend (tevens collega-ondernemer) die een jaar geleden (op 51 jarige leeftijd) plotseling uit het leven is gestapt.

Niemand, en zeker ik niet, had ook maar iets aan hem gemerkt; sterker nog hij was op dat moment volop bezig met het openen van zijn winkel op een betere locatie maar op de ochtend van de openingsdag was hij er blijkbaar ineens van doordrongen dat hij niet verder wilde.

De getuigenverklaringen van het ongeval logen er niet om.....het was duidelijk dat hij de intentie had om de auto die hem aanreed niet te ontwijken.

Hij liet een vrouw en twee jonge dochters achter en een heleboel onbeantwoorde vragen......

 

Na afloop van mijn bezoek aan zijn graf bezocht ik het centrum van de plaats waar wij tot eind 2010 samen met hem een onderneming hadden om te kijken naar zijn voormalige winkel.

En zoals dat dan gaat loop je dan ook even binnen bij collega-ondernemers die belangstellend vragen hoe het met je gaat.

Bij een van hen vertelde ik dat het mij naar omstandigheden wel goed ging en dat ik daar was om het graf van wijlen mijn vriend te bezoeken.

En zo kreeg ik te horen dat een andere ondernemer die ik persoonlijk wat minder goed kende een aantal weken geleden ook was uitgestapt met achterlating van vrouw en twee dochters.

Hij was 45 jaar en niemand had ook maar iets aan hem gemerkt voor hij deed wat hij niet meer terug kon draaien.

Ik las de post van Hans en bedacht me dat dit blijkbaar vaker gebeurd dan je zou denken.

 

Een andere vriend van me heeft me een paar maanden terug verteld dat hij ook enkele malen de neiging had om er uit te stappen...gelukkig heeft hij dat niet gedaan en heeft hij hulp gezocht en gekregen waardoor het nu weer een stuk beter met hem gaat.

Hij heeft enkele jaren terug ook een faillissement doorgemaakt en is daarna toch weer gaan ondernemen ook al zit het hem de laatste jaren niet mee net zoals vele anderen in de modebranche.

 

Persoonlijk heb ik ook wel eens gedacht dat het allemaal vrij zinloos was wat ik deed en dat het misschien het beste zou zijn om er maar uit te stappen.

Maar tussen dat denken en het daadwerkelijk doen zit gelukkig een wereld van verschil.

Ik ben ADD' er en licht autistisch en heb in mijn leven al een zware burn-out doorstaan evenals diverse zware depressieve periodes, maar heb me dankzij mijn vechtersmentaliteit (of de obsessieve angst om als mislukkeling te worden gezien) steeds weer zelf uit de prut weten te halen.

Anti-depressiva hielpen niet (ik geloof er ook niet in) en aan praat-sessies heb ik niet zoveel omdat ik mijn emoties nooit toon aan vreemden. Dat blijft allemaal achter mijn muurtjes van 3 meter dik.

Voor mij is er dus geen doosje met tissues nodig, ik verwerk het op mijn manier.

 

Ik sluit me bijvoorbeeld bewust af voor negatieve prikkels tot ik er weer wat mee kan (lees het probleem wil oplossen) en dat gebeurt gelukkig steeds net op tijd.

Muziek is voor mij een enorme ontladende factor en ook het buiten zijn in het bos en de vogels horen fluiten of de wind voelen aan het strand is voor mij een stukje ontlading.

Daarnaast is er altijd mijn vrouw (die soms ook niet weet wat ze met me aanmoet) en mijn hond die denkt dat ik almachtig ben en geen seconde van mijn zijde wijkt als ik niet oppas.

 

Maar het allerbelangrijkste is wel dat ik altijd probeer om licht te zien aan het einde van de tunnel, want zodra je dat niet meer kunt is het gevaar dat je niet meer verder wil het grootst.

En bedenk daarbij vooral dat je zoiets INEENS meemaakt en niet geleidelijk.

Ineens is daar een brief of een telefoontje of heb je tegenslag op zakelijk of privégebied en wanneer je dan al langere tijd niet goed in je vel zit, is het oppassen geblazen.

Want voor je het weet ben je daarna zelf het onderwerp van gesprek tussen degenen die je bij leven zo goed dachten te kennen...

 

Zo, dat is eruit, ik hoop dat iemand er iets aan heeft want ik schrijf niet zo makkelijk over dit soort dingen.

 

PS: Het stoppen van onze winkel is een besluit uit zelfbehoud geweest en ik haal daar nu kracht uit om het tot een goed einde te brengen.

Tijdig stoppen is namelijk ook een vorm van goed ondernemen toch?

 

Link naar reactie
  • 0

Hoe zou het met André Rieu zijn? Die maakt nu toch ook een behoorlijke klap mee. Torst behoorlijk wat verantwoording mee op z'n schouders en krijgt dan de klappen te verduren. Niet te denken aan de mogelijke nasleep. Hij is per slot van rekening ook ondernemer.

Link naar reactie
  • 1

Tijdens de Big Improvement Day 2012 heeft Maxime Verhagen een nieuwe prijs aangekondigd, de Feniks Award.

De prijs is bedoeld voor ondernemers die succesvol uit een enorme tegenslag zijn gekomen. Of in de woorden van Verhagen: "Een hart onder de riem voor iedereen die heeft gefaald."

 

Enkele weken geleden is Serena Scholte een initiatief gestart om, in lijn met de Feniks award, het taboe rondom een faillissement te doorbreken.

 

 

Vrijdag 27 april is zij tussen tussen 13.00 en 13.30 te gast bij BNR radio om haar actie toe te lichten.

Link naar reactie
  • 0

Tijdens de Big Improvement Day 2012 heeft Maxime Verhagen een nieuwe prijs aangekondigd, de Feniks Award.

De prijs is bedoeld voor ondernemers die succesvol uit een enorme tegenslag zijn gekomen. Of in de woorden van Verhagen: "Een hart onder de riem voor iedereen die heeft gefaald."

 

Een Phoenix (φοῖνιξ) award. Dat is wel mooi. "Gefaald" is een wat cru woordt. Het herrijzen uit de as begint met het herdefinieren van "gefaald": "een paar dingen verkeerd gedaan en daar heb ik van geleerd". Ik denk overigens dat Maxime eerst aan de slag gaat met andere dingen uit hun as te laten herrijzen.

 

Ehm, waarom kan HL geen oudgriekse lettertjes?

Link naar reactie
  • 0

Enkele weken geleden is Serena Scholte een initiatief gestart om, in lijn met de Feniks award, het taboe rondom een faillissement te doorbreken.

 

Vrijdag 27 april is zij tussen tussen 13.00 en 13.30 te gast bij BNR radio om haar actie toe te lichten.

 

Afgelopen dinsdag was er ook al een webinar bij BNR (alleen op internet uitgezonden) over het faillisement van donQi en o.a. de gevolgen voor de ondernemer als persoon.. ik heb het zelf nog niet teruggehoord maar de aankondiging klonk veel belovend..

Link naar reactie
  • 1

Allereerst mijn respect dat een hoop mensen zo open en eerlijk hun verhaal hebben verteld hier op het forum want je moet het wel maar durven.

Ook weet je niet vooraf of het consequenties kan hebben voor jou als ondernemer / beginnend ondernemer om er zo open en eerlijk over te praten.

 

Na heel lang nadenken en wikken en wegen en meerdere malen de column en reacties gelezen te hebben zet ook ik de stap om

mijn verhaal hier neer te zetten omdat het voor mij helaas toch weer redelijk actueel blijkt te zijn.

 

Op voorhand alvast mijn excuses voor als het wat chaotisch overkomt straks maar ik probeer het toch zo chronologisch neer te zetten.

 

Sinds de begin 2009 ken ik het forum en sinds Augustus 2009 ben ik lid van dit mooie forum waar ik al heel veel informatie heb

gevonden op vragen waar ik naar zocht omdat ik er aan dacht om voor mezelf te gaan beginnen maar helaas in

Heel veel dank voor iedereen die hier zijn/haar informatie deelt.

 

September 2009 ging het echt definitief fout met me.

Echt heel mijn verleden vanaf mijn tienertijd kwam eruit en stortte ik in elkaar en was ik op en leeg en bijna was ik er niet meer.

Het is dat ik tegengehouden ben waardoor ik er nu nog steeds ben. Maar sinds deze week is de vraag wel voor hoe lang ben ik er nog.

Dat zal aan het eind van mijn verhaal duidelijk worden voor jullie.

 

Sinds 1995 kamp ik met schulden ik was toen 23 jr maar door constant te werken in loondienst kon ik me hoofd boven water houden.

In 2002 had ik na 7 jaar loondienst in de beveiliging zoiets van ik ga voor mezelf beginnen en me verhuren aan

beveiligingsbedrijven alleen kwamen er niet genoeg opdrachten binnen om van rond te komen waardoor ik eind 2003

begin 2004 de stekker eruit heb getrokken en weer in loondienst ben gaan werken.

Want er moest wel brood op de plan komen tenslotte.

Waarom er niet genoeg werk binnen kwam ben ik nooit achter gekomen.

Ik had meerdere bedrijven benaderd en offertes gestuurd met een duidelijk tariefoverzicht waardoor men gelijk wist waar men aan toe was.

 

Ik ben eigenlijk altijd een harde werker geweest en heb ook altijd geleerd van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

Alleen gaat die uitspraak voor mij niet op want ik was er wel bijna niet meer geweest.

Heb ook geleerd om nooit meer zo hard ( 60 uur per week was normaal voor mij ) te werken.

 

Waar ging het echt fout met mij. Dat was in November 2008 ik raakte me huurhuis kwijt door huurachterstand, vervolgens bij een

oud collega ingetrokken waarvan ik het gevoel had die wil me echt erbovenop helpen.

Per 1 Maart 2009 raakte ik ook me werk kwijt waar ik op payroll basis werkte omdat de branchemanager het met mij gehad had

terwijl alle collega’s zeiden ook al is het een aparte vent hij is gewoon heel goed in zijn werk en staat er altijd voor iedereen.

Dus per 1 Maart 2009 de WW in gegaan noodgedwongen.

 

Vervolgens eind Mei 2009 door me oud collega in een paar uur tijd op straat gezet met 1 of andere rotsmoes maar gelukkig

door een andere oud collega opgevangen.

Die zei je weet ik ben van de kerk en laat mensen niet snel op straat staan. En daar was ik hartstikke blij om en had weer

een dak boven mijn hoofd en vertrouwden hun ook.

 

Juni / Juli 2009:

Hij heeft me ook in contact gebracht met een schuldhulpbemiddelaar / bewindvoerder die van een landelijke organisatie was

met kerkelijke achtergrond. Na kijken op internet geen slechte recensies gevonden een gesprek gehad en hij zou alles in kaart

brengen en contact opnemen met de schuldeisers. Eindelijk na 24 jaar kwam er schot in de zaak en mijn WW zou bij hem

binnen komen en ik zou leefgeld gaan ontvangen. Maar zo snel als dat ik dacht ging het niet maar daar kom ik later nog op terug.

 

Dat ging allemaal goed totdat half September 2009 alles eruit kwam en ik mijn verhaal deed. Toen was voor hun ineens de

maat vol en dreigde ik voor de 3e keer in 1 jaar dakloos te worden en puur omdat ik eerlijk was en mijn verhaal vertelde.

 

18 September 2009:

Van de huisarts antidepressiva en slaap en kalmeringstabletten gekregen omdat dat ik heel duidelijk aangaf ik wil na al die jaren

vechten niet meer verder leven en heb haast elke nacht nachtmerries. Ik was zoals de huisarts het zie na mijn verhaal gehoord

te hebben een lopende tijdbom die elk moment kon exploderen.

Ik lag gewoon het hele kabinet te vermoorden in mijn slaap en alle fractievoorzitters en noem maar op. Echt iedereen waar ik

een hekel aan had kwam in mijn slaap aan de beurt bij mij.

Van de huisarts nummer van de GGZ gekregen om hulp te zoeken.

Tevens op dringend advies van de huisarts me bij het UWV officieel ziek gemeld en vanuit de WW de ZW ingegaan.

 

9 Oktober 2009:

Twee weken later zat ik er maar daar zei men na het intakegesprek op dit moment zie ik geen acute reden om je op te nemen

maar je hebt wel degelijk hulp nodig.

Mijn oud collega kreeg wel het nummer van de crisisdienst mee voor als het echt fout zou gaan met me.

Die zelfde avond zou ik op straat gezet worden en toen ging het begin van de avond dus fout met me na het avond eten

wat ik echt als mijn laatste avondmaal had gezien.

 

Door mijn hoofd ging alleen nog maar ik ben alles al kwijt. Geen werk meer, geen eigen huisje meer, mensen die ik dacht

te vertrouwen laten me nu stikken, nu voor de 3e keer op straat gezet worden in 1 jaar tijd, weet je wat ik kan er net zo goed

een einde aan maken dan ben ik van alles af.

 

In de koelkast stond nog een fles Bacardi van me die ik gepakt had en ik wilde al mijn pillen van 1 maand innemen want dat

moest genoeg zijn voor mijn gevoel.

Ik had 3 doosjes van 30 stuks en een fles alcohol dat moest wel werken.

Alleen op het moment dat ik de doosjes pakte werden de doosjes uit mijn hand geslagen en lag ik jankend op de grond

vast geklemd als een klein kind.

Ik was compleet over me toeren en heb bijna 1 uur onafgebroken liggen en zitten janken als 37 jarige vent.

Eindelijk kwam alles er blijkbaar uit na ruim 20 jaar.

Crisisdienst is gebeld en een uur later zat er een vrouw die na een kort gesprek zo’n 20 minuten schat ik zei Ik ga bellen of

er plek is want dit gaat zo niet.

En er kwam bericht om zo laat melden op locatie X afdeling Y en neem de belangrijkste spullen zoals genoeg kleding mee

want je zit er wel een tijdje.

 

Dus spullen ingepakt en op de afgesproken tijd ben ik door mijn oud collega naar de bewuste plek een gesloten/crisisopvang

afdeling gebracht. En ik moet zeggen ik ben daar heel goed opgevangen geweest door het verplegend personeel.

Voor het eerst had ik het gevoel deze mensen willen echt oprecht naar me luisteren en me helpen.

 

16 Oktober 2009:

Na een week ben ik overgeplaatst naar een open afdeling ook met 24 uur per dag verpleging omdat het te goed met me ging

voor de gesloten afdeling maar nog lang niet goed genoeg om ontslagen te worden.

 

20 Oktober 2009:

11 dagen na me opname zat ik in een rolstoel omdat ik tijdens het verplichte sporten me kniebanden zwaar had verrekt

en haarscheurtjes in me hamstring had opgelopen. En daarna nog een tijdje op krukken gelopen en revalideren.

Ach dat kon er ook nog wel bij tenslotte na wat ik allemaal had meegemaakt.

 

Op de open afdeling bleek dat ik van een aantal dingen last had maar dat ik niet 1 vast iets had maar een mengelmoes zaken:

ADHD / Aanpassingsstoornis / Autisme / Persoonlijkheidsstoornis / Onderdelen van Syndroom van Asperger / niet verwerkte

dingen uit mijn jeugd /

 

Januari 2010:

Na 4 maanden het was Januari 2010 mocht ik weer een stapje verder van de open afdeling met 24 uur per dag verpleging om

je heen naar een huisje waar je met maximaal 6 man/vrouw in zat en wat meer zelfstandigheid kreeg uiteraard met ondersteuning

van verplegend personeel.

Het grote verschil was dat je in de nacht een beroep kon doen door de nachtwacht te bellen i.p.v. dat je naar de verpleging

kon gaan op de afdeling.

Ook het eten veranderde ik mocht weer voor mezelf koken en kreeg boodschappengeld. Mijn god wat was ik blij want het eten

was echt slecht geworden in de loop der tijd. Men kookte namelijk niet zelf meer maar werd door een cateraar verzorgd.

Het enig wat ze nog hoefde te doen was opwarmen en verdelen over de afdelingen.

 

Ondertussen zag ik me oud collega en zijn gezin ook steeds minder en nadat hij het geld had gekregen waarvan hij vond dat

hij er recht op had heb ik hun ook nooit meer gezien.

 

Maart 2010:

Ik kreeg half Maart toestemming om te gaan kijken voor een eigen huisje omdat men mij zelfstandig genoeg vond ondertussen

en er vertrouwen in had dat ik meer zelfstandigheid aan kon.

Ook was ik door de medicatie heel erg stabiel geworden en kreeg ik meer zin in het leven. Ik begon weer te genieten van

allerlei dingen die ik tegen kwam zowel op het terrein als erbuiten.

 

Maar voor ik naar een huisje kon gaan kijken moest ik van me bewindvoerder weten hoe ver hij was met de voorstellen en

hoe de schuldeisers erop gereageerd hadden.

Aangezien ik van hem geen direct antwoord kreeg ben ik met de maatschappelijk werker van de afdeling zelf maar eens gaan bellen.

En wat bleek ze hadden 1 brief ontvangen van hem maar meer niet. Ik was bloed link en kon hem wel wat aandoen maar

ondertussen wel € 100,00 per maand rekenen maar er niets voor doen.

 

Maar mijn spullen stonden ook nog opgeslagen bij die oud collega en die heb ik grotendeels terug gekregen na bemiddeling

van mijn bewindvoerder en opgeslagen in een hok op het terrein waar ik opgenomen was.

Wat hun ook maar enigszins konden gebruiken hebben ze achterover gedrukt de rotzakken om het netjes te zeggen.

 

April 2010:

Het was eindelijk gelukt om een huisje te vinden. Een leuk 3 kamerflatje in de stad waar ik geboren en getogen ben in Rotterdam.

Maar er moest wel het e.e.a. aan gebeuren en daar ging wel wat tijd in zitten.

 

Toen alles voor het huisje rond was gelijk ingeschreven bij de gemeente en omdat de bewindvoerder niets gedaan bleek

te hebben ook gelijk informatie gehaald bij de Kredietbank Rotterdam en formulieren voor huisinrichtingskosten.

 

In de maanden die volgende woonde ik tijdens het klussen eigenlijk parttime op mezelf en de dagen dat ik in me huisje was

had ik om de dag contact en kreeg ook medicatie mee. En dat ging wonderbaarlijk goed eigenlijk.

 

September 2010:

Begin van de maand was de aanvraag voor huisinrichtingskosten goed gekeurd en kon ik me spulletjes bestellen en laten bezorgen.

Uiteindelijk eind september 2010 verhuist naar me eigenhuisje en officieel ontslagen uit de instelling.

Ik was zo blij als een klein kind, eindelijk na al het vechten en doen weer me eigen plekje. Ik voelde me de koning te rijk op dat moment.

 

Uiteraard in al die maanden sinds mijn vrijwillige opname heel veel gesprekken gehad met verpleging en psychiaters waarvan

ik het beste met de psychiater van de laatste afdeling kon opschieten toen ik wat meer zelfstandig woonde in het huisje op het terrein.

Tevens heb ik geleerd om meer voor mezelf op te komen en te kiezen en dat ik mezelf op de 1e plek moet zetten i.p.v. alleen

maar voor anderen klaar te staan en te rennen en te vliegen.

Ik heb ook flink op mijn donder gehad van de psychiater en ander personeel en nu sla ik me nog wel eens voor me kop

van waarom heb ik altijd zo veel en zo hard gewerkt. Het heeft me alleen maar ellende opgeleverd uiteindelijk.

Leer gewoon om met minder ook genoegen te nemen in het leven. Geld maakt inderdaad niet gelukkig het is alleen

verschrikkelijk handig om het te hebben.

 

Sinds dat ik in September 2009 de ziektewet in ging bij het UWV heb ik meer rust gevonden in me leven en kon ik genieten

van niks doen daar waar ik normaal gesproken gek werd van 3 weken niet werken kon ik nu eindelijk genieten van niks doen.

Ik had het blijkbaar nodig na sinds 1991heel hard en veel werken en mezelf weinig vrije tijd gunnen en op vakantie gaan.

 

Januari 2011:

De aanvraag bij de Kredietbank is goedgekeurd en men gaat contact leggen met de schuldeisers en mijn ZW uitkering komt

bij hun binnen en ik krijg wekelijks € 50,00 leefgeld en zij zorgen dat mijn vaste lasten betaald worden.

En in Maart of April 2011 kreeg ik bericht dat de schuldeisers akkoord zijn gegaan dus eindelijk echt rust wat de schulden aangaat.

Daar waar de bewindvoerder zijn werk niet goed deed kan de kredietbank het gelukkig wel snel wat mij het laatste beetje rust geeft wat ik nodig had.

Als alles dus goed gaat ben ik uiterlijk zomer 2014 van alle schulden verlost.

 

September 2011:

Na 2 jaar in de ziektewet te hebben gezeten wordt je teruggeplaatst naar de WW want zo werkt de wet nu eenmaal.

En dan begint het zoeken naar werk en dat is een hels karwei waarbij je blij mag zijn als je al een berichtje terug ontvangt na je sollicitatie.

 

En daarbij kom ik weer op het punt van zal ik toch maar voor mezelf gaan beginnen.

En dat is een moeilijke afweging want ik zit nog steeds met schulden.

Maar mijn WW uitkering stopt ook per eind Juni 2012 en ergens vast in dienst komen is ook moeilijker dan ik dacht.

Ik heb nu sinds kort eindelijk werk als oproepkracht gevonden wat nog wordt aangevuld door de WW en dit levert mij weer

stress op die ik eigenlijk niet kan gebruiken.

Maar als ik voor eind Juni 2012 niet fulltime kan werken in welke beroep dan ook al is het als vakkenvuller dan ga ik de

bijstand in en daar zit ik ook niet op te wachten. Dus ik heb weer regelmatig stress aanvallen en helaas had ik begin van de week

weer de gedachte van moet ik niet alsnog een eind aan me leven maken dan heb ik daar geen last meer van.

 

Dus wat is verstandig ? Uiteraard blijf ik solliciteren in de hoop meer werk te vinden maar aan de andere kant wil ik ook voor mezelf beginnen.

Wat kan ik ? Ik heb 14 jaar ervaring in de beveiliging en een kleine 2 jaar als verkeersregelaar en centralist en coördinator en teamleider bij evenementen.

 

Ik heb ondertussen al een Excel overzicht met 43 bedrijven die verkeersregelaars leveren waarvan een aantal grote bedrijven zijn.

En dan zijn er nog beveiligingsbedrijven die ook verkeersregelaars leveren.

De meeste ( grote ) verkeersregelaar bedrijven rekenen naar de klant tussen de € 26,00 en max € 32,50 per uur.

Ik weet dat als ik me ga laten inhuren als ZZP’er verkeersregelaar dat je een tarief tussen de € 25,00 en max € 28,50 per uur kan vragen.

 

En om me te laten inhuren als beveiliger als ZZP’er moet ik eerst zelf een vergunning aanvragen wat 3 tot 6 maanden kan duren voor je die krijgt.

Het tarief wat je als ZZP’er kan vragen is vanaf € 25,00 per uur mede dankzij heel veel ZZP’ers die daar nog onder gaan zitten

en de markt verzieken voor andere eenmanszaken.

 

Die tarieven zijn zonder eventuele reistijdvergoeding want als ik naar een klus onderweg ben kan ik niet voor een ander werken

tenslotte dus dat moet ook betaald worden die tijd lijkt mij en € 0,19 per kilometer.

 

Wat zouden jullie mij na dit hele verhaal adviseren.

Ik zit heel erg te twijfelen mede omdat als ik voor mezelf ga beginnen de Kredietbank zich terugtrekt omdat ze alleen maar

mensen helpen die in loondienst werken of een uitkering hebben.

Dus dan komt men weer bij mij om de schuld af te lossen wat ik kan begrijpen.

 

Om mezelf te verhuren heb ik niet veel spullen nodig eigenlijk alleen nog een goede werkjas die ex btw € 180,00 kost.

Een auto heb ik en verkeerskegels, afzetlint en zaklamp met kegel die de politie ook heeft heb ik al net als een goede werkbroek.

 

Kortom ik zit met een dilemma na alles wat ik heb meegemaakt en weet niet of ik er verstandig aan doe om nu wel of niet voor mezelf te beginnen.

Link naar reactie
  • 0

@Harde werker.

 

Moedig van je om dit hele verhaal te schrijven. Ik heb je verhaal twee keer gelezen en weet nog niet goed of ik wel iets zinnigs kan zeggen over wel of niet weer voor jezelf te beginnen. Elke keuze kan fout uitpakken, zoals ik het bekijk. Maar misschien is het een optie om jezelf een langere periode te gunnen om in beter innerlijk vaarwater te komen. En daarmee denk ik dat het belangrijk is dat je voorkomt dat er druk op je komt. Mentale druk is het laatste wat je nu kunt gebruiken. Dat neemt niet weg dat je niet iets als een afleider moet hebben, dat ook compenserend werkt. Daarmee bedoel ik dat die afleider je zelfrespect helpt oppoetsen. Je zit in een netelige financiële situatie en die wordt er niet beter op. Maar als ik zie dat je van 50 euro per week moet leven, kan hij er ook niet slechter op worden. Ik zou in overweging nemen de rit tot 2014 gewoon uit te zitten en ondertussen vrijwilligerswerk te gaan doen. Maakt niet uit wat het is. Je krijgt daar vanzelf voldoening van en het zal meehelpen om je zelfbeeld te verbeteren. Mensen gaan jou dan ook laten merken hoe dankbaar ze zijn voor je werk. Dat heb je nodig om je accu weer op te laden en straks weer echt fris te kunnen beginnen. Wel of niet ondernemer is lijkt me dan van minder importantie. Het gaat om jou als mens en niet als ondernemer.

Link naar reactie
  • 0

Dat is een enorm verhaal. Maar blijkbaar begin je er nu weer een beetje bovenop te komen, en dat is goed. Houden zo, en blijf geloven in jezelf.

Over je vraag, of je voor jezelf moet beginnen, het volgende. Als je voor jezelf begint gaat dat het beste als je al werkt in de branche, in jouw geval, in de beveiliging of verkeersregeling. Dan ken je immers genoeg klanten, heb je de contacten, en kun je voor jezelf beginnen. Bovendien, als je bij een nieuwe klant komt en je zegt "ik heb de afgelopen drie jaar voor dat en dat bedrijf gewerkt", huren ze je eerder in dan dat je moet zeggen "ik heb de afgelopen jaren niet gewerkt", toch?

 

Vanuit jouw situatie lijkt het me heel lastig, eigenlijk. Ik zou je adviseren om liever eerst een paar jaar in loondienst te werken, en als dat heel goed gaat, kun je altijd nog zelf beginnen. Eigenlijk, de beste manier om voor jezelf te beginnen is om in loondienst te zijn bij een goede baas, en dan een oogje open te houden voor klanten die je misschien freelance willen inhuren.

Sterkte!

Link naar reactie
  • 1

Tijdens de Big Improvement Day 2012 heeft Maxime Verhagen een nieuwe prijs aangekondigd, de Feniks Award.

De prijs is bedoeld voor ondernemers die succesvol uit een enorme tegenslag zijn gekomen. Of in de woorden van Verhagen: "Een hart onder de riem voor iedereen die heeft gefaald."

 

Weggegooid geld helaas. Een heel kleine minderheid van zulke ondernemers komt er ooit nog helemaal bovenop.

Gezien de veelheid van ondernemers hier, die in problemen komen door bijzondere, niet te voorzien of niet te voorkomen, tegenslagen, is voorkomen beter dan genezen.

Het is een beter idee om een soort fonds op te richten voor niet verzekerbare risico's. Waarom krijgen de banken wel nu steun, maar bijvoorbeeld een winkelier met een succesvolle zaak, die overvallen wordt, niet? Kijk als hij geen vorzorgsmaatregelen heeft genomen, is deze steun niet de juiste oplossing. Maar als hij alles heeft gedaan om zich te beveiligen en er gebeurt zo iets, dan vind ik toch dat de overheid wat mag doen.

Nog een in en in triest geval: Een vrouw had haar levenswerk gemaakt van een nieuw bordspel. Dat was weinig succesvol en zij moest letterlijk dag en nacht op weg met de auto om aan klanten in heel het land haar spel te verkopen. Toen is zij van vermoeidheid tegen een boom aangereden. Na een lange coma is zij nu zwaar gehandicapt en in een rolstoel. Dan heb ik liever dat de overheid het geld gebruikt om ondernemers met zulke rampspoed te helpen.

 

Link naar reactie
  • 0

Nog een in en in triest geval:

 

Een onderneemster die mooie kleren maakte, werd aangereden door een ander, een whiplash had, haar winkel ging failliet, en nu heeft ze niks. Als je in het ziekenhuis ligt gaat de wereld door, en kun je wel in je recht staan dat de dader alles moet vergoeden, maar wie gaat er voor je procederen voor de vervolgschade van de vervolgschade?

Ik vind dat Paul gelijk heeft.

Link naar reactie
  • 0

Hoi Harde Werker,

 

Misschien zitten er meer punten in je verhaal, maar ik zal deze drie er uit halen:

 

[*]Ik zit soms te denken aan de dood.

[*]Ik heb ADHD, iets met autisme, en nog wat meer.

[*]Moet ik nou wel of geen ondernemer worden.

 

 

Ik zit soms te denken aan de dood.

 

Dat is normaal. Helemaal als je diep in de schulden zit en geen uitweg ziet. Dat je hierover nadenkt laat zien dat je flexibiliteit van geest hebt. Je hebt een mogelijke oplossing bedacht. De kunst is er nog een paar meer te bedenken.

 

Zelfmoord wordt, kun je in dit topic lezen, vaak in een impuls uitgevoerd. Om jezelf tegen deze impuls te beveiligen kun je het jezelf moeilijker maken zelfmoord te plegen. Ga niet op 8 hoog wonen, bijvoorbeeld.

 

Er is niets mis met nadenken over de dood. Maar doe dat dan wel goed: maak bijvoorbeeld een lijst met dingen die je liever doet dan dood zijn:

 

[*]Ik lig ik liever te sexen met een mooie meid dan dat ik dood ben.

[*]Ik trek mezelf liever af dan dat ik dood ben.

[*]Ik lig liever aan het strand in Spanje dan dat ik dood ben.

[*]Ik ga liever .... dan dat ik dood ben.

[*]Ik luister liever naar dat liedje van M.I.A. over

of over
dan dat ik dood ben.

[*]Ik kijk liever naar die komedie met, hoe heet hij ook al weer, dan dat ik dood ben.

[*]De komende tijd zit ik liever te dagdromen over .... dan dat ik dood ben.

[*]Ik ga liever op mijn fietsje door Zuid Amerika dan dat ik dood ben.

 

(Geef jezelf opties, en dus controle over je leven)

 

Het kan zijn dat je nu niets kan bedenken. Dat betekent dat je nog meer moet nadenken. Of dat je in een depressie zit, en dus hulp moet zoeken.

 

Als je een lijstje hebt gemaakt kan het zijn dat je bepaalde periodes hebt dat je liever dood wilt dan een van de dingen van de lijst wilt doen. Die periode moet echter wel lang zijn voordat je gaat beslissen zelfmoord te plegen. 2 jaar bijvoorbeeld. Die periode moet in ieder geval de zomervakantie includeren, wanneer je de deur uit gaat.

 

En dan nog is het relatief. Ik kan jouw omstandigheden zo veranderen zodat je er wel weer zin in hebt.

 

 

Je kunt ook een lijst maken waarom je het op wilt geven:

 

[*]Hoge schulden (en dus stress)

[*]Geen hoop op geluk (en dus stress)

 

Een goede eerste strategie is je kop in het zand steken. Dat je schulden hebt is het probleem van je schuldeisers, niet van jou.

 

Een tweede strategie is hulp zoeken, wat je hebt gedaan, zodat de meeste van je problemen over een kleine twee jaar voorbij zijn.

 

Stress krijg je doordat je voelt dat je geen controle hebt over je leven (doordat je het idee hebt geen opties te hebben), en doordat je iets moet doen, maar niet weet hoe dat te doen. Een derde strategie is er dus voor te zorgen dat je meer opties krijgt.

 

De laatste is de moeilijkste strategie. Maar deze geeft ook verreweg de meest voldoening.

 

Anders geformuleerd is de derde strategie: ik heb maar een paar decennia op deze aardbol (met de huidige stand van de technologie). Hoe wil ik deze spenderen?

 

Mensen die voor zichzelf hier een overtuigend antwoord op hebben gegeven, zijn bijvoorbeeld J.K. Rowling en Steve Jobs:

 

 

 

 

 

 

Ik heb ADHD, iets met autisme, en nog wat meer.

ADHD: jonge (mannelijke) zoogdieren willen spelen en stoeien, ze het label "ADHD" geven omdat ze dit doen, in plaats van rustig in de stoel blijven zitten om saaie dingen te doen, laat fouten in het systeem zien, niet van het kind.

 

Jij hebt een bepaalde persoonlijkheid. Je hebt zwakke en sterke punten. In plaats je te richten op de zwakke punten, en deze eventueel proberen te verbeteren, is het beter je te richten op de positieve punten.

 

Een positief punt van ADHD is dat je je snel verveelt met saaie dingen, maar dat je je ook helemaal kunt verliezen in dingen die je leuk vindt. Je kunt je erg goed concentreren op dingen die je leuk vindt (dacht ik). Vind dus iets wat je leuk vindt, en je zwakte wordt een sterkte.

 

Ik, en Albert Einstein, hebben ook zoiets: ik kan uren, dagen, jaren, over iets dagdromen/denken, maar ik kan iets onaangenaams ook jaren uitstellen.

 

Het hebben van Asperger heeft ook positieve aspecten.

 

 

Hier met ondertiteling (kun je kiezen onder de video): Susan Cain: The power of introverts

 

 

Moet ik nou wel of geen ondernemer worden.

 

Nu niet. Eerst maar eens van de schuld afkomen.

 

Daarna misschien ook niet, want van het alsmaar zoeken van klanten schiet je toch alleen maar in de stress. En het betaalt ook nauwelijks.

 

Misschien kun je een samenwerkingsovereenkomst aangaan met iemand die geen ADHD heeft (en dus niet steeds dingen uitstelt) en wat beter met mensen is, zodat jij daar niet over na hoeft te denken?

 

Link naar reactie
  • 0

@Harde werker

 

Na het lezen van je bericht blijft bij mij de indruk achter dat er nog steeds veel zaken uit verleden spelen.

Je hebt het over je financiële problemen en de daarmee verband houdende inkomens problemen. Maar ook over problemen die op het relationele vlak liggen.

 

Aan het eind van het verhaal vraag je ons of het verstandig is om weer te beginnen als ondernemer in een markt waarde prijzen zwaar onder druk lijken te staan door de zware concurrentie.

Je leidmotief is inkomen, echt leuk lijk je het niet te vinden.

 

Omdat ik jou niet ken is het vrij lastig om een passend advies te geven al was het alleen maar omdat ik vind dat je mensen niet moet adviseren maar moet helpen zelf te komen tot de inzichten die leiden tot de passende beslissingen.

Het verhaal wat je nu geschreven hebt roept bij mij nog zoveel extra vragen op dat ik op basis van bovenstaande informatie denk dat je nu beter af bent door eerst samen met een professionele hulpverlener aan de slag moet om eerst je verleden eens uit te spitten. Uit je verhaal komt naar voren dat je veel keuzes hebt gemaakt door voor jou niet bepaalt gunstig zijn uitgekomen. Beslissingen maken mensen meestal op basis van eerdere ervaringen. Reden waarom het mij belangrijk lijkt om samen met een professional op zoek te gaan naar de patronen die hierachter zitten zodat je verleden zich niet herhaalt in de toekomst.

 

Je hebt al gemerkt dat ondernemerschap gepaard gaat met veel onzekerheden en dat lijkt me in je huidige toestand niet ideaal.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 1

Gisteren was het 5 mei.

 

Bevrijdingsdag.

 

Bevrijdingsdag was tevens de dag 2 jaar geleden dat mede-moderator Fred Wiersma voor de buitenwereld geheel onverwacht besloot zijn leven te beeindigen.

 

Zijn dood was onder andere aanleiding voor Phoenix om enkele weken later deze indrukwekkende column te publiceren met dit minstens zo indrukwekkende topic als gevolg.

 

Dat is wel iets waar ik gisteren en vandaag nog even bij heb stilgestaan.

Link naar reactie
  • 0

Het valt me wel op dat Hardewerker verder zelf niet meer reageert hier, en ook niet reageert op PM's. Gemiste kans, hier posten en dan niets meer laten horen.

 

Of het nu even mentaal niet aankunnen. Dat lijkt me logischer.

Link naar reactie
  • 0

@Christine

 

Harde werker heeft gereageerd op 4 mei, het is vandaag 7 mei.

Beetje overspannen om nu al moeilijk te gaan doen over het feit dat Harde werker nog niet heeft gereageerd al was het alleen maar omdat je niet eens weet waarom hij tot nu toe niet heeft gereageerd.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Het valt me wel op dat Hardewerker verder zelf niet meer reageert hier, en ook niet reageert op PM's. Gemiste kans, hier posten en dan niets meer laten horen.

 

Beste Christine,

 

Heel fijn dat ik alles ook even op me in mag laten werken en de juiste woorden zoeken om overal op te reageren.

Er spoken allemaal dingen door mijn hoofd en geloof me die zijn niet allemaal positief op dit moment.

Een PM heb ik niet ontvangen er staat bij mij 0 persoonlijke berichten en 0 openstaande connecties.

Mijn email heb ik zichtbaar gemaakt dus via die weg zou ik vanaf nu wel bereikbaar moeten zijn.

 

Link naar reactie
  • 0

Het valt me wel op dat Hardewerker verder zelf niet meer reageert hier, en ook niet reageert op PM's. Gemiste kans, hier posten en dan niets meer laten horen.

 

Kan me herinneren,maar helaas niet meer terugvinden hier op HL, dat jij een post plaatste waar diverse mensen zich flinke zorgen over maakte en jij hier dagenlang niet op terugkwam...

Link naar reactie
  • 0

@Harde werker.

 

Moedig van je om dit hele verhaal te schrijven. Ik heb je verhaal twee keer gelezen en weet nog niet goed of ik wel iets zinnigs kan zeggen over wel of niet weer voor jezelf te beginnen. Elke keuze kan fout uitpakken, zoals ik het bekijk. Maar misschien is het een optie om jezelf een langere periode te gunnen om in beter innerlijk vaarwater te komen. En daarmee denk ik dat het belangrijk is dat je voorkomt dat er druk op je komt. Mentale druk is het laatste wat je nu kunt gebruiken. Dat neemt niet weg dat je niet iets als een afleider moet hebben, dat ook compenserend werkt. Daarmee bedoel ik dat die afleider je zelfrespect helpt oppoetsen. Je zit in een netelige financiële situatie en die wordt er niet beter op. Maar als ik zie dat je van 50 euro per week moet leven, kan hij er ook niet slechter op worden. Ik zou in overweging nemen de rit tot 2014 gewoon uit te zitten en ondertussen vrijwilligerswerk te gaan doen. Maakt niet uit wat het is. Je krijgt daar vanzelf voldoening van en het zal meehelpen om je zelfbeeld te verbeteren. Mensen gaan jou dan ook laten merken hoe dankbaar ze zijn voor je werk. Dat heb je nodig om je accu weer op te laden en straks weer echt fris te kunnen beginnen. Wel of niet ondernemer is lijkt me dan van minder importantie. Het gaat om jou als mens en niet als ondernemer.

 

PJ dank voor je bericht het heeft me wel een aantal maanden gekost voor ik de stap kon zetten om mijn verhaal te plaatsen

maar nu het zo dicht bij komt dat er weer grote problemen financieel gezien dreigen te ontstaan had ik zoiets van laat ik het maar doen.

 

Ik weet dat het heel moeilijk kan zijn voor mensen om mij nu een juist advies te geven en dan nog is de vraag wat is het juiste advies.

Een afleider die ik moet hebben volgens jou denk ik gevonden te hebben door sinds begin april begonnen te zijn met sporten

3 x per week want hier haal ik wel wat positieve energie uit. Naast dat ik het een lekker gevoel vind om naar de sportschool te

gaan was het gewoon nodig omdat ik gewoon te dik was geworden de afgelopen jaren ook mede door de medicatie die ik slik.

 

Ik zou best de rit tot 2014 wel uit willen zitten zodat ik schulden vrij ben maar het grootste probleem is dat vanaf a.s. eind Juni

mijn aanvullende WW stopt op de uurtjes die ik werk als oproepkracht en dat betekend dat ik de Bijstand in ga.

Het gevolg van de Bijstand is dat er nog minder geld binnen komt om vaste lasten te betalen en dat ze geld kunnen sparen

zodat ik in 2014 schulden vrij ben.

De 3 opties die ik zie is 1: Hopen op fulltime werk, 2 Eenmanszaak beginnnen en ja dan hopen op veel werk,

3 Vul zelf maar in zoalng ik maar geen stress meer heb.

 

Vrijwilligerswerk is allemaal leuk en aardig maar daar verdien ik geen rooie cent mee. Oké je bent onder de mensen en het

wordt gewaardeerd maar financieel schiet het natuurlijk helemaal niets op. En juist dat is belangrijk.

Ik vind het wel fijn om te lezen dat het om mij als mens gaat en niet als ondernemer maar aan de andere kant er moet wel geld

binnen komen om van te eten en de vaste lasten te kunnen betalen kerel zo reeël moet ik ook blijven kijken.

Link naar reactie
Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.
Hide Sidebar
  • Wil je onze Nieuwsflits ontvangen?
    Deze verzenden we elk kwartaal.

  • Wie is er online?
    8 leden, 239 Gasten

  • Breng jouw businessplan naar een higher level!

    Op dit forum worden alle onderwerpen m.b.t. ondernemerschap besproken.

    • Stel jouw ondernemersvragen
    • Antwoorden/oplossingen van collega ondernemers
    • > 75.000 geregistreerde leden
    • > 100.000 bezoekers per maand
    • 24/7 bereikbaar / binnen < 6 uur antwoord
    •  Altijd gratis

  • Ook interessant:

    Ook interessant:

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Cookies op HigherLevel.nl

We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.