Marjan

@topboekhouder: de zoveelste zielige reactie van je, niet eens meer de moeite van een kneus waard.

Leuk of niet, rechtvaardig of niet (gevoelsmatig): de fiscale regels zijn zoals ze zijn. Binnen de wet- en regelgeving kun je je eigen (verantwoorde) keuzes maken. Er zijn hier wel vaker vragen gesteld over dit onderwerp. Als je de auto "zakelijk" verhuurt om bijtelling te ontlopen en het zakelijke karakter van die verhuur gedegen kunt onderbouwen ontloop je de bijtelling maa betaal je wel belasting over de inkomsten uit zakelijke verhuur (die dus ook een zakelijk verantwoord bedrag inhoudt), nog los van de extra kosten van verzekering. Komt de vraag op: wie is bereid een zakelijke prijs te betalen om jouw auto te huren en waarom zouden ze dit dan niet gewoon bij een verhuurbedrijf doen (tegen dezelfde zakelijke vergoeding) ?

Voor de hypotheeklasten maakt het inderdaad geen verschil op welke wijze deze worden afgetrokken. Maar door zakelijke etikettering van een (zelfstandig) deel van de eigen woning worden wel de kosten van telefoon, internet, energie e.d. aftrekbaar waar ze dat in de geheel privé geëtiketteerde eigen woning niet zijn.

Hypotheekrente op het zakelijke deel is dan toch gewoon aftrekbaar als bedrijfskosten?

Gaat het om bedrijfspanden? Eerlijk gezegd kan ik er geen touw aan vastknopen maar ik heb dan ook geen enkele ervaring met constructies als deze.

Ook in de pincodevariant kun je, zover ik me kan herinneren, je beconnummer opgeven, waarom zou je daarmee geen verantwoordelijkheid nemen? (Sorry Twa...) En het spijt mij te moeten constateren dat Topboekhouder weer herrezen is en nog steeds of wederom op genante wijze uiting geeft aan zijn eigen frustraties.

Wat is er suf aan een dienstverlenend bedrijf? ???

Oeps...gelukkig zit de BD/CA in Apeldoorn, telefoontje naar ff Apeldoorn bellen tegen lokaal tarief ;)

Hier is het antwoord: ja, dat mag.

Allemaal prima maar mag ik dan afhaken? Ik behoud liever mijn positieve instelling ondanks alle kommer en kwel in de wereld. Persoonlijk zoek ik dan liever de oplossing in mijzelf en mijn omgeving, op microniveau dus, een kleine bescheiden bijdrage leveren aan mijn directe omgeving zet voor mij meer zoden aan de dijk. Het lijkt er namelijk veel op dat de inhoud hier alleen gevoed mag worden met klagen over wat er niet deugt. Die vrijheid gun ik een ieder.

Ik lees nergens dat Patrick nergens last van heeft. Ik vind zijn relativering erg mooi, dit topic weerspiegelt m.i. wat teveel de klaagcultuur waarin NL op dit moment groot is geworden. Het is duidelijk dat "de politiek" het nooit voor iedereen goed kan doen. Daarom is het goed om uit te gaan van wat wel goed is en de mogelijkheden die wel (nog steeds!) hebben. Je vergelijking met de uitspraak van Colijn vind ik persoonlijk wat ranzig.

2 stemmen uitbrengen zie ik wel zitten: 1 voorkeurstem en 1 afkeurstem. De partijen die de meeste afkeurstemmen hebben ontvangen (of meer dan X) mogen per definitie niet deelenemen in de regering. Op die manier wordt in ieder geval duidelijk welke partij(en) door het volk daadwerkelijk afgeserveerd worden. ;)

Hier ook :)

AHHHHHHH waarom nou weer die boodschappende vrouw???? Is die ondernemer zo belangrijk en zo verheven dat ie zelf zijn boodschappen niet kan doen????? Brrrr vrijmibo praat van de oude garde wat mij betreft!

Misschien even bellen met degene bij de BD die het onderzoek heeft aangekondigd en vragen naar de aanleiding. Anders blijft het gissen.

Verandering bewerkstellig je niet door je af te vragen waarom je niet van een werknemer af kan als je genoeg van hem of haar hebt, dat is vragen naar de bekende weg. Naar mijn idee blijf je hangen in het afgeven op en onterecht vinden van bestaande regelgeving. Verandering komt door nieuwe ideeën en de uitwerking daarvan. Ik ben benieuwd naar die van jou.

Een werknemer heeft nu eenmaal andere rechten dan een werkgever. Of je het ermee eens bent of niet. Op het moment dat je een werknemer in dienst neemt conformeer je je aan de arbeidswetten die nu eenmaal gelden en op een arbeidsovereenkomst van toepassing zijn.

Mijn ervaring van de jaren dat ik nog als manager en directeur werkte is dat je energie moet steken in je personeel. De "slechte" om verbeteringen te bewerkstelligen en de "goede" om er nog meer uit te halen en ze steeds een uitdaging te blijven bieden. Een goed begeleidingestraject, open en eerlijk besproken met de persoon in kwestie, duidelijk maken wat de verwachtingen zijn en regelmatige (bijvoorbeeld wekelijks of tweewekelijks) feedback op de vorderingen zijn essentieel. Een aantal mensen zijn daardoor beter gaan functioneren met als gevolg ook een grotere loyaliteit aan het bedrijf (dat je niet laat vallen) en het besef dat de werkgever zich voor je inspant en omgekeerd ook van jou een inspanning verwacht. Enkelen konden niet waarmaken wat verwacht werd. Door een zorgvuldige dossieropbouw (vastleggen van alle voortgangsgesprekken met de handtekening van de werknemer eronder) en openheid alsmede met de werknemer zoeken naar alternatieven kon de arbeidsrelatie in overleg worden beeindigd. Het is niet onmogelijk om van slecht functionerende medewerkers af te komen maar als werkgever heb je wel de plicht om de werknemer niet zomaar te dumpen en er eerst energie in te steken. Kortom: consequent zijn, eerlijk en duidelijk verwachtingen kenbaar maken is vaak al een goede eerste stap richting een verbeterde relatie en verbetering in functioneren. Pas wanneer dit alles niet tot het gewenste resultaat leidt is eventueel ontslag aan de orde en kan aan de werknemer ook duidelijk gemaakt worden dat het niet meer gaat. En dat er in veel bedrijven wel mensen Ijn die de kantjes eraf looen weten we allemaal, maar ook die kun je tackelen.

Het lijkt hier, gezien sommige reacties, de kant op te gaan van schuld dan wel aansprakelijkheid zoeken. Is het je eigen schuld (ski ongeluk, ongezonde leefwijze, whatever) dan moet je daar zelf maar voor opdraaien. Een bedrijfsongeval? Dan mag de werkgever ervoor bloeden. ADHD? Burn out? Ja, dat is een moeilijke. Wie zullen we daar nu eens de schuld van geven? De ouders (slechte opvoeding, verkeerd eten gegeven?) of zullen we gewoon zeggen dat het niet bestaat en degene die met de verschijnselen wordt geconfronteerd een onverantwoordelijke aansteller noemen? Twintig jaar geleden "bestond" een whip lash niet. Toen de verschijnselen die hiermee gepaard gingen of gepaard konden gaan bekend waren en benoemd (whip lash) waren er (misschien zijn ze er nog?) verzekeraars die alleen een whip lash als gevolg van een aanrijding erkenden, andere oorzaken waren niet mogelijk. Hoe dan ook, een medemens (werknemer, ondernemer, uitkeringsgenieter) wordt geconfronteerd met verschijnselen waardoor het hem/haar onmogelijk is te functioneren. Arbeidsongeschikt. Buiten het feit dat ik geen deskundige ben en me dus geen oordeel aanmatg of de persoon in kwestie wel of niet kan functioneren blijft het vooral ook een persoonlijke beleving. Waarom wordt de ene mens wel depressief en de andere mens niet? Waarom krijgt iemand een burn out waarvan een ander denkt "Kan niet waar zijn, wat heb je nu helemaal beleefd?" We leven in een maatschappij met allemaal verschillende individuen. De belastbaarheid per individu is verschillend, net als de persoonlijkheid. Dat maakt de wereld waarin wij leven boeiend. Ik heb het begrip solidariteit nog altijd hoog in het vaandel staan. Natuurlijk hebben we de politiek nodig om de samenleving vorm te geven. Maar het is te makkelijk om alles daarop af te wentelen. We zijn er zelf ook nog. En maken dus onze eigen keuze hoe we omgaan met onze medemens. Laten we vooral daarin onze verantwoordelijkheid nemen.

Woon-werkverkeer per auto is niet fiscaal aftrekbaar. Wel zou je met je werkgever een vergoeding overeen kunnen komen waarbij (zover ik weet) maximaal 19 ct onbelast is. De kilometers die je maakt voor de vof kun je als zakelijke kilometers aftrekken tegen 19 ct (wel een rittenregistratie bijhouden!). Of het in jouw situatie voordeliger is een lease auto van je werkgever te accepteren of een kilometervergoeding voor gebruik van je privé auto af te spreken hangt mede af van het aantal zakelijke kilometers dat je maakt voor de vof, hoeveel je privé rijdt en hoeveel vergoeding je werkgever per kilometer wil betalen.

daarom valt het in dit topic niet echt lekker en dat is jammer

@Paul Mee eens, echter niet op zijn plaats binnen dit topic, naar mijn mening hier zelfs een beetje ranzig. Een medewerker met een burn out kun je niet vergelijken met een niet presterende medewerker.

Ik ben niet overtuigd. Als ik zie aankomen dat ik te laat ben voor een afspraak (op mijn kantoor of elders) bel ik degene met wie ik een afspraak heb even op om te melden dat ik eraan kom, daar heb ik geen digitale receptioniste voor nodig. Wilt u het pakketje afgeven op nummer 7? Hoe weet je, als je 200 km verderop zit, of je buurman op nr. 7 er wel is? Met alle communicatiemiddelen waar we nu al over beschikken zie ik geen toegevoegde waarde in een digitale receptioniste. Sorry als ik kritisch over kom, het is slechts een persoonlijke mening.

Hmmm eerlijk gezegd zie ik de meerwaarde van het product niet direct. Of ik nu op een touchscreen moet drukken of op een deurbel, beide vind ik even onpersoonlijk en een touchscreen lijkt mij nogal kwetsbaar c.q. vandalisme in de hand werken. Als de buitendeur los is kan iedereen naar binnen. En wat heb ik eraan als er een bezoeker voor mijn deur staat en ik 200 km verderop in de auto hem moet vertellen dat ik er niet ben en hij maar een andere keer moet terugkomen? Hij kan mij dan toch net zo goed gewoon bellen en een afspraak maken wanneer hij wel kan langs komen? Maar ja, ik ben ook niet zo van de gadgets e.d. meer van het persoonlijke contact, wat helaas in deze maatschappij steeds meer vervangen lijkt te moeten worden door digitale op afstand oplossingen. In de supermarkten zie je ook steeds meer de zelfscan kassa's waar geen ander mens dan jezelf meer aan te pas komt. Geen wonder dat er steeds meer eenzaamheid en "sociale onhandigheid" voorkomt in onze wereld. Helaas, ik kan je dus niet helpen aan doelgroepen voor dit product. Wellicht iets voor overheidsorganisaties, die doen al jaren hun best om steeds meer afstand te nemen tot de burger.

Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee maar de mensen in mijn omgeving die te kampen hebben (gehad) met een burn out benijd ik niet. Zoals al eerder in dit topic opgemerkt moet een burn out heel serieus worden genomen. Je kunt lang discussiëren over de oorzaak maar ik ken geen gevallen die één eenduidige oorzaak hadden. Laat staan dat je iemand (de werkgever of de werknemer of wie dan ook) aansprakelijk kunt stellen. @Christine Ik vraag me serieus af waarom je deze burn out definieert in schadetermen voor de ondernemer / werkgever en dan nog in de vorm van "de werknemer doet het niet meer, waarom kun je die niet gewoon dumpen en een ander nemen?". Ik krijg er een beetje vreemde smaak van in mijn mond maar ik denk dat de wijze waarop jij hierover denkt meer zegt over jou dan over de burn out van de medewerker.