AmazingMinds

Een bijgevoegde vraag: wat vinden jullie van Technorati?

Lees het hele verhaal hier. Mijn vraag aan de HL-ers: hoe beoordelen jullie de kansen van nieuwe toetreders op de markt van zoekmachines? Aan welke eisen moeten deze toetreders voldoen willen ze kansen hebben en zijn er misschien op andere markten relevante voorbeelden te vinden van monopolie/oligopolie-posities die door nieuwkomers zijn aangepakt?

Succes, hmm, nog niet, maar wel een mijlpaal.. Zojuist met 4 nieuwe sites online gegaan, twee dagen voor mijn eigen deadline. Dat geeft me 2 dagen extra om na te denken over de marketingcampagne.

hier lees ik (p16):

Ik zou wegblijven van Oakboy, klinkt als 'Woody' ;) Via de Visual Thesaurus (erg interessant voor dit soort gevallen, zoeken op woordassociaties) gezocht op quality en daar kwam oa 'timber' uit.. Misschien dus iets als TimberWorks of Timber?

Ik zat hier laatst over te denken en misschien doen jullie dit al, maar zou het niet cool zijn om optioneel aan het eind van de workshop te spelen om een gedeelte van de prijs van de workshop?

En toch.. ;) Het probleem van 'regels' is dat ze staan of vallen met de uitvoering ervan. Je kan er in principe omheen (net zoals ik 150 kan rijden waar 120 is toegestaan) en daar beginnen de moeilijkheden meestal. Pokayoke voorziet in een manier om die uitvoering af te dwingen via het karakter van de handeling. Het klinkt misschien wat vaag en abstract, maar in mijn ogen schuilt de schoonheid van pokayoke juist in de extreme eenvoud ervan en het feit dat je niet hoeft na te denken of je een regel naleeft, maar dat het automatisch gebeurt.. (zie deze pagina voor alledaagse voorbeelden)

Het gaat niet om dat het niet mag (dat is inderdaad triviaal, het was ook maar een voorbeeld ;)), het gaat er juist om dat het, gezien dat gegeven, niet kan. De in de methode ingebakken beveiliging dat een offerte fysiek niet de deur uit kan gaan, voordat de resources zijn toegewezen, voorkomt in alle gevallen dat er een fout kan worden gemaakt door een salesafdeling. Dat is pokayoke.

Hmm.. zijn dat wel echte foolproof methoden of vereisen ze nog steeds discipline? Waar ik meer naar op zoek ben zijn bijvoorbeeld het volgende traject (sorry overigens dat het nu wel redelijk ver van de topicstart komt te staan ;)): 1) Voordat sales aan een klant een offerte maakt, maakt hij eerst intern een projectvoorstel aan met daarin een budgetair verantwoorde kostenraming (zeg bijvoorbeeld 2 programmeurs, 1 projectmanager, 1 editor over de tijdspanne van 4 weken). 2) programmeurs, projectmanagers en editors mogen voor een bepaalde datum 'inschrijven' op dat project als ze aan de eisen (tijd, functie, etc) kunnen voldoen. 3) Als het project 'vol' is voor de deadline, krijgt sales een bericht via de mail. Hij kan dan met zekerheid richting de klant stappen. 4) Als het project niet 'vol' is na de due-date, weet sales dat het ofwel 'nee' moet verkopen, ofwel andere voorwaarden aan het project moet stellen (met bijbehorende prijs). Het is natuurlijk een extreme vereenvoudiging, maar op deze manier hoeft beschikbaarheid niet meer 'ingeschat' te worden, maar kan deze met zekerheid worden toegezegd op een datum die vooraf door sales is toegezegd. Daarnaast weet sales absoluut zeker dat de offerte, die bij de klant ligt, waargemaakt kan worden, binnen het budget.

Nog even hierop terugkomend: Over nuttige toepassingen van games gesproken. Ik heb vroeger al eens gelezen over het positieve effect bij mensen met brandwonden die een spel speelden dat zich afspeelde in een ijswereld.

Welke eisen stellen jullie aan een beta 'klant'? Ik ben nog op zoek naar een echt goede projectmanagement-tool...

Hij doet het ook heel goed op borrels :D Wordt veel gebruikt in productie-omgevingen, nog veel te weinig in dienstenomgevingen. Kent iemand voorbeelden van pokayoke projectmanagement-technieken?

Dat klopt wel een beetje, maar niet helemaal. Vanuit de lean manufacturing komt de term 'pokayoke'. Abstract gezegd is dat een systeem waarbij de discipline intrinsiek in het proces of het product wordt vastgelegd. Daarmee wordt het foolproof. Ik ben dan ook juist op zoek naar zo'n soort systeem of een methode waarbij mensen niet meer de discipline hoeven op te brengen om productiviteitskillers buiten te sluiten, maar dat ze als het ware begeleid/gestuurd worden door de methodiek waarmee ze hun taken uitvoeren.

Ik denk dat dat ook niet het probleem is. Het gaat om de fasering. Internet is soms een productief middel, maar af en toe ook een productiviteitskiller. Hetzelfde geldt voor vergaderingen. Soms komt iets goed uit, en soms niet: mijn zoektocht is naar de manier om het dusdanig te kunnen structureren dat productiviteitskillers min of meer gepland kunnen worden. In het kader van de originele post: samenwerking en connectiviteit zijn natuurlijk heerlijk, zolang je het zo kan regelen dat het altijd op een moment is, dat het je uitkomt. Het probleem daarbij is de ongestructureerde invloed van de 24-uurs economie en daarbij behorende connectiviteit (ter extreme illustratie: welke ondernemer zou zich niet om 4u laten wakker bellen voor een miljoenenklus?) tegenover de innerlijke rust (en productiviteitsgroei) die een bepaalde fasering/afbakening geeft. En wat betreft die discipline: hoeveel ondernemers laten een klant wachten totdat ze datgene wat ze aan het doen waren hebben afgerond, in het kader van die discipline?

Ik ben sinds kort aan het experimenteren met het indelen van mijn todo-list en dat bevalt me voorlopig heel goed. De lijst is ingedeeld in 4 onderdelen: Quick Wins - Taken die minder dan 5 minuten duren en waarmee ik snel resultaten haal. Een telefoongesprek, een mailtje dat ik nog moest versturen, iets wat ik nog moest nakijken, etc. Normal Tasks - De normale taken van een todo-list. Alles wat groter is dan een quick win en wat aan het eind van de dag gedaan moet zijn. Tasks when tired - De taken die sowieso nog moeten gebeuren, die niet perse aan het eind van de dag afgerond moeten zijn en die weinig mentale inzet vereisen. Bijvoorbeeld het redigeren van teksten, boodschappen doen, projectadministratie, etc. Het is een soort fase die tussen 'productief' en 'pauze' inligt. Notes - Hier probeer ik zoveel mogelijk gegevens die bij de taken horen te zetten, zodat ik weinig tijd kwijt ben aan het opzoeken (een productiviteitskiller) van adressen, nummers, namen, etc. Het idee - gebaseerd op het boek "Leading Change" van prof. John Kotter - is om op een gestructureerde manier via mijn todo-list 'productiviteits'-momentum te creeren. Een klein en concreet voorbeeld waar een organisatie zijn medewerkers imho zou kunnen helpen in de strijd tegen productiviteitskillers. Overigens zijn opmerkingen/suggesties op mijn lijst van harte welkom, het is nog een work in progress op zoek naar de 'ideale' lijst.

Toch vind ik dat iets te makkelijk. De trend is namelijk volgens mij dat steeds meer mensen juist problemen hebben met het afsluiten van dat soort 'verstorende' elementen. Het is een soort onzichtbare kracht waar meer en meer mensen moeite mee hebben (zie ook de links van Annedien). Daarom ben ik van mening dat je je werknemers daarbij moet helpen, ofwel door een stuk bewustwording (je hoeft de telefoon niet altijd op te nemen), ofwel door een concreet beleid (op dinsdagochtend werk jij in 'the zone'). Wat ik te vaak om me heen zie, is dat vaak juist die werkgevers/managers zijn die nog een schepje bovenop die kracht doen door multidisciplinaire zelfsturende teams te maken, je nog even te bellen om te vragen hoe het gaat met klant X, etc..

Nou, heel concreet bijvoorbeeld een 1-persoons ruimte met een bureau en een pc zonder internet (welk bedrijf heeft nou geen oude meterkast? ;)) die we voor het gemak maar even 'the zone' noemen, waar alle salesmanagers, accountmanagers of algemeen managers 1 dag in de week in verdwijnen. Uiteraard krijgen ze een thermoskan koffie mee en een lunch naar keuze, maar contact met de buitenwereld is er gedurende de dag niet.. En dan kijken wat er gebeurt met de productiviteit op korte termijn en op lange termijn. Het voorbeeld is misschien wat extreem, maar ik kan me heel veel situaties voorstellen waar het heel fijn kan zijn om je een aantal uren echt af te sluiten. Misschien kun je (een eenvoudige oplossing) in een kantooromgeving denken aan een rode box op je bureau waarin je al je communicatiemiddelen (telefoon, computer) kan leggen om aan te geven dat je niet gestoord wil worden. Je bent dan alleen wel afhankelijker van je collega's en de manier waarop ze daarmee omgaan. En die hebben vaak de neiging om je toch te storen als ze je fysiek zien zitten.. ("kan ik je heeel even storen, duurt echt maar 1 minuutje" = dodelijk)

Op die manier kan het natuurlijk ook :) Maar die discipline kan niet iedereen opbrengen.. Sterker nog, het lijkt erop dat steeds minder mensen die discipline kunnen opbrengen, of ze nou willen of niet. Ondernemers/werkgevers zullen daar de komende jaren imho rekening mee moeten gaan houden door maatregelen te nemen die intuitief (lees: op korte termijn) misschien ten koste lijken te gaan van de arbeidsproductiviteit.

Op 37Signals staat een aardig stuk over productiviteit en ‘getting in too much touch’. Erg herkenbaar allemaal, ook nav een post van Annedien niet zo lang geleden volgens mij. Meer over het verhaal hier. Mijn concrete vragen: Hebben de ondernemers hier een intern communicatiebeleid, waarbij het constant verbonden zijn actief wordt ontmoedigd? Hoeveel van jullie hebben op de werkvloer nog computers staan die niet verbonden zijn met internet?

Daar komt natuurlijk overigens nog bij, dat je er op kan wachten totdat de eerste betaalde diensten van Google gaan komen (een eReputation searchengine voor werkgevers?). Die natuurlijk enkel via GBuy betaald kunnen worden..

Nou, volgens mij is het nu zo dat PayPal de garantie geeft dat de transactie goed verloopt. Hoe die constructie precies in elkaar zit, weet ik niet, want ik werk er zelf heel weinig mee. Op zich doet PayPal niet veel voor/tegen de reputatie van de gebruiker, maar is het een aanvulling op ratingsystemen van bijv eBay, dat wel reputatiebepalend is. In principe kan je dan ook eerder zeggen dat PayPal te vertrouwen is, waar je dat niet kan zeggen over de individuele gebruikers van PayPal. Wat GBuy zou kunnen doen is aan de hand van de enorme hoeveelheid data die is verzameld over een gebruiker op allerlei andere sites (zoals veel mensen nu zelf ook op een naam googlen om achter de reputatie van een gebruiker te komen) zelf de reputatie bepalen van een individuele gebruiker. Door mensen zelf beter te kunnen laten bepalen wie ze betalen en of die persoon te vertrouwen is, scheelt dat weer in de kosten van frauduleuze transacties (zoals PayPal dat oplost).

Ik denk dat GBuy niet onderschat moet worden omdat het, imho veel beter dan Paypal, de reputatie van een gebruiker kan bepalen. Ik heb het vermoeden dat een dergelijke 'eReputation' het USP van GBuy is/wordt. Zie voor meer informatie over eReputation ook dit interessante artikel op Frankwatching.

Een gedachtenspinsel voortkomend uit de bovenstaande post: zou je een eenvoudig projectmanagement tool in de vorm van een weblog kunnen gieten? Op de een of andere manier is een weblog redelijk laagdrempelig, zowel om te lezen als om bij te houden. Met tags zou je projecten kunnen definieren, maar ook medewerkers en taken. 1 klik zou dan genoeg zijn. Bovendien kun je een rss-feed voor elke individuele medewerker maken (ook weer op basis van die tags).

Voor degenen die niet naar de borrel komen en toch wat zomeravond vermaak willen (was zomergasten er maar weer...): It's MAGIC TIME! in RealMedia formaat. Mocht je je vervelen, dan zijn de afleveringen van 'stof' ook een aanrader.

Nou, de naam doet in ieder geval iets aan de reacties te zien.. Da's sowieso mooi! Of er op 1 juli een nieuwe site staat, weet ik nog niet, maar dat is ook niet zo belangrijk op dit moment, omdat het herinrichten (andere naam, andere werkzaamheden) van m'n onderneming slechts 1 stap is in het grotere geheel. Ik ben nu veel harder bezig om een ander project (onder de amazing minds-vlag) uit te brengen. Dat moet op 1 juli gebeurd zijn...