renep

Dat is - met mitsen en maren - wel het geval bij de rechtsvorm maatschap.

Met mijn vraag wat het principe is doelde ik op deze uitspraak van de o.p.: Door al het gediscussieer over de termijnen dacht ik dat het reageren na 6 maanden de principekwestie was, maar nu ik het nog eens lees staat er: Miranda stoort zich dus aan een advocaat (al dan niet een echte) die met een dagvaarding dreigt. Okay, daar kan ik me iets bij voorstellen. Dat principe kan ik goed begrijpen. Het deel van het conflict dat ik niet goed begrijp is: Dat heeft met de termijn te maken en daar heb ik nu wel genoeg over gezegd. Maar dat heeft ze over zichzelf afgeroepen door eenzijdig mee te delen "de zaak is voor mij afgedaan", terwijl de klant meende dat hij in zijn recht stond en een oplossing zocht. Daarmee heeft ze het informele traject afgesloten en rest voor de klant als enige mogelijkheid een rechtsgang (hoe theoretisch die misschien ook is). Yep, de klant heeft ook principes :) Oei, gewetensvraag! Ik heb weleens een incasso uit handen gegeven aan een gerechtsdeurwaarder, terwijl ik wist dat het bedrag eigenlijk te klein was. Maar het was het principe hè, dienst geleverd = recht op betaling :) Dat betrof overigens een grootzakelijke klant, geen consument. Ik vind dat er meer rijdende rechters zouden moeten zijn, ook voor dit soort zaken. Een lichtere, beter toegankelijke rechtsgang voor relatief eenvoudige arbitragekwesties en kleine belangen. Zonder advocaten, complexe dossiers, dure zittingen, gewoon een gesprek met een paar mensen om tafel. Of zelfs, in dit geval, een paar mailtjes voorleggen en de knoop doorhakken. Maar wel wettelijk geborgd (en dus vrees ik: met beroepsmogelijkheid tot aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens).

Waarvoor hulde! Akkoord, dat vind ik een redelijk en goed beargumenteerd standpunt dat o.p. desgewenst kan innemen. Aan de andere kant denk ik dan: de oorzaak is een ondeugdelijk geleverd apparaat (althans, dat nemen we van de klant aan), dan zou de leverancier naar mijn mening niet op elke slak zout moeten leggen en geen probleem moeten maken van de beantwoordingstermijn. Hij kan ook na 7 maanden gewoon terugbetalen en het kost hem geen cent en minuut meer dan wanneer de klant binnen twee weken had gereageerd. En aangezien de klant recht heeft op terugbetaling, zou je van een civielrechtelijke vordering kunnen spreken (IANAL, en ik weet niet of dit formeel-juridisch klopt) en dan zou een verjaringstermijn van 5 jaar gelden. Zo onredelijk zijn die 7 maanden dus niet per se. Misschien vindt de rechter het wel binnen een redelijke tijd.

De waarde van ons rechtssysteem en dit forum is me allemaal wel bekend en duidelijk Dennis, ik heb niet zo'n behoefte aan een metadiscussie daarover (maar ga gerust je gang). Wat de oorspronkelijke kwestie betreft zou ik het interessanter vinden als iemand van de 'andere lijn' deze vraag inhoudelijk zou willen beantwoorden: Als je een toezegging hebt gedaan tot terugbetalen, en de klant zegt "betaal maar terug", dan betaal je toch gewoon terug? Wat is het principe in deze kwestie? Want dat begrijp ik oprecht niet, en tenzij ik ergens overheen gelezen heb, heb ik dat in deze discussie nog niet beantwoord gezien.

Je gebruikt een hoop juridisch jargon, maar inhoudelijk kan ik deze redenering niet volgen, laat staan dat het een feit zou zijn. En dit is de basis voor je betoog. De o.p. heeft een toezegging tot terugbetaling gedaan, met de uitdrukkelijke mededeling dat zij de klant "ter goeder trouw op zijn woord geloofde". En dat betrof de mededeling dat het apparaat defect arriveerde. Dan kun je later niet zeggen "ik betaal toch niet terug, want u moet eerst maar eens bewijzen dat het ding niet deugde en dat dat mijn schuld is". Dat zou neerkomen op het achteraf stellen van voorwaarden, waar je bij het doen van de toezegging uitdrukkelijk afstand van hebt gedaan. De klant kan zich m.i. op de toezegging beroepen, zonder aan nieuwe voorwaarden te voldoen. Deze verbintenis vereist m.i. geen tegenprestatie. Het is namelijk andersom: de terugbetaling is zelf de tegenprestatie voor het niet leveren van een deugdelijk apparaat na betaling door de klant. Wat betreft de (on)voldoende gronden voor het instellen van een rechtsgang heb je misschien een punt, maar daarbij is wel ter beoordeling van de rechter of er al een afdoende aanmaning en ingebrekestelling is geweest. Daarmee neem je na e-mailcorrespondentie met een advocaat wel een risico. Ik begrijp niet zo goed waarom dit punt zo hoog oploopt en gejuridiseerd wordt. Als je een toezegging hebt gedaan tot terugbetalen, en de klant zegt "betaal maar terug", dan betaal je toch gewoon terug? Wat is het principe in deze kwestie? Dat de klant er een half jaar over doet om erop terug te komen, so what? Je bent geen cent meer kwijt dan wanneer je een half jaar geleden had terugbetaald.

Laten we dat eens kritisch aan de tand voelen :) Waarom? Dat wordt niet betwist. Hij heeft al meegedeeld dat het toestel niet functioneerde, die mededeling is per e-mail aanvaard met het aanbod te restitueren zonder het toestel terug te sturen. Dan lijkt me dat nu niet meer in twijfel kan worden getrokken of het toestel wel daadwerkelijk niet functioneerde. Hij mailde zijn rekeningnummer onlangs (neem ik aan) en heeft het daarmee aanvaard. Dat wil zeggen, niet binnen een half jaar. Maar dat is een door de leverancier achteraf zelf bedachte termijn. Het is nog maar de vraag hoe een rechter die termijn beoordeelt. Deze conclusie kan ik niet volgen. De leverancier betwist niet dat de toezegging is gedaan, de klant betwist niet dat hij de toezegging heeft ontvangen. Dus vinden beide partjen dat hij er kennis van heeft genomen, of in ieder geval heeft kunnen nemen, zou ik denken. Daar valt iets voor te zeggen, al vind ik het een vrij abstracte redenering. Waarom niet? De vordering is er vanwege de gedane toezegging, en die stelde niet als voorwaarde dat het toestel werd teruggestuurd. De enige redelijke interpretatie daarvan lijkt me: u mag het naar believen weggooien.

Ik vind dat onterecht. Je hebt een toezegging gedaan, en hoort die nu na te komen. Daar kun je achteraf niet een eigen willekeurig gekozen termijn aan verbinden. Normaliter verjaart een civielrechtelijke vordering als ik het goed heb pas na 5 jaar. Die termijn kun je hier aanhouden, lijkt me. Een passende reactie zou naar mijn mening iets zijn als "U heeft inderdaad recht op terugbetaling van het aanschafbedrag, dat heb ik u op toegezegd. Sindsdien heb ik echter geen bericht van u ontvangen met uw bankrekeningnummer. Nadat ik dat van u ontvangen heb, zullen wij het bedrag binnen 2 weken restitueren." Een juridisch traject starten als een leverancier zijn belofte niet nakomt noem ik geen dreigen. Dit is gewoon een burger die zijn recht wil halen. Tsja, met die houding veroorzaak en vererger je het probleem. Daar zal een rechter (als het zover komt) vast rekening mee houden. Dat lijkt me geen argument. De klant beroept zich op een toezegging van destijds, daar kun je geen nieuwe voorwaarden aan verbinden. Zie je wel ;) IANAL, maar voor mijn rechtsgevoel sta je zeer zwak. Waarschijnlijk moet je terugbetalen, rente én juridische kosten vergoeden. Je bespaart jezelf veel ellende door de klant simpelweg zijn geld terug te geven. Hoezo niet? Ik kan daar geen reden voor bedenken.

Zo simpel is het helaas niet. Het feit dat content met een bepaald technisch protocol wordt aangeboden impliceert geen juridisch recht om er iets mee te mogen doen. Zo bieden de meeste websites hun content aan via het http-protocol, maar dat betekent niet dat je het zomaar op je website mag publiceren. De tekst van een artikel is auteursrechtelijk beschermd, ook als het in een RSS feed zit. Je moet dus per geval kijken of de aanbieder van de rss-feed toestemming geeft om ermee te doen wat je ermee wilt doen.

Ik heb dat een paar keer geregeld zoals in antwoord #7 in deze discussie.

Dat zou kunnen en ik ben graag bereid het aan te nemen, maar ... ... uit dat stukje blijkt het niet. Deze advocaat refereert namelijk niet aan een wetsartikel, AMvB, uitspraak van een rechter o.i.d. en als advocaat heeft hij er misschien wel verstand van, maar heeft hij er niets over te zeggen. In artikel 6 van de handelsnaamwet lees ik dat men zich tot de kantonrechter moet wenden, ik zie niets over een bevoegdheid van de KvK. In artikel 6a.1 staat zelfs: Met andere woorden, zelfs de KvK wordt geacht zich tot de kantonrechter te wenden om het gebruik van een handelsnaam te verbieden.

Tsja, de Hypotheker, de Ondernemers, De Fietsenmaker, Het Net, Lenen.nl, Hotels.nl en nog zo wat partijen konden dat wel.

De KvK kan en mag vziw geen handelsnamen afwijzen, ze registreren slechts en adviseren/waarschuwen als je een naam kiest die een conflict kan opleveren.

De hamvraag is: wie was er eerst met dienstverlening onder die naam? Het lijkt me een beetje overdreven om te zeggen dat de dienst gekopieerd is, want het gaat om een gangbare dienst die door honderden partijen wordt geboden en die je voert onder een erg algemene naam. Maar los daarvan is er geen wet die het kopiëren van diensten verbiedt. Alle slagers en glazenwassers kopiëren elkaars dienst, lijkt het wel. Ik vind deze domeinkeuze eerlijkgezegd niet handig. Volgens mij kun je beter een onderscheidende naam bedenken.

Ik zou de afspraken in een contract vastleggen en de gewerkte uren op te accorderen urenbriefjes o.i.d. Zo heb je een bewijs en een sluitende administratie dat je t.z.t. bepaalde bedragen mag factureren.

Dat vragen ze soms inderdaad, maar daarbij staat de KvK (is mijn ervaring) open voor redelijk overleg. Ik heb bijvoorbeeld meegemaakt dat de gemeente de straatnaam van mijn kantoor wijzigde, terwijl het huurcontract (dat door de KvK als bewijs werd opgevraagd) op de oude straatnaam stond. Na een beetje bellen en mailen voldeed een straatnaamwijzigingsbericht dat ik via de verhuurder ontving als 'bewijs'. Eigenlijk is het flauwekul, want het kopietje van een mailtje was een bewijs van likmevestje, maar zo werkt de bureaucratie nu eenmaal. Formeel gezien heb je in je huidige situatie een zakelijk huurcontract tussen jouw bedrijf als huurder en je vriend als verhuurder nodig. Maar misschien volstaat in de praktijk een kopietje van een samenlevingscontract o.i.d. Praktisch gezien zou ik je bedrijf nu op je huidige adres vestigen en t.z.t. een adreswijziging indienen.

Handelsnaam en merk zijn twee verschillende dingen. "Spiritueel Magazine" is nog niet in het handelsregister te vinden en is dus geen gedeponeerde handelsnaam. Maar misschien wordt het wel feitelijk als handelsnaam gevoerd, dat telt ook. En misschien is het een geregistreerd merk, dat zou je even moeten checken. Je zou "Spiritueel Magazine NL" als handelsnaam kunnen overwegen. Dat is ook in je eigen belang, om je domein te onderscheiden van vergelijkbare domeinen op .com en andere tld's. Maar "Spiritueel Magazine NL" en "Spiritueel Magazine Online" vind ik wel een beetje op elkaar lijken, dus het zou verwarrend kunnen zijn, maar daar kun je ook anders over denken. Het is een beetje het risico dat ondernemers met zulke generieke namen nu eenmaal nemen. Maar ik zou het netter vinden om een onderscheidende naam te verzinnen.

Wat is de willekeur precies? Ken je iemand in dezelfde situatie die een var-wuo kreeg, terwijl jij geen var-wuo kreeg? Hebben jullie de var-aanvraagformulieren al eens vergeleken?

Als je een bevoegdheidsverdeling deponeert in het handelsregister, dan kun je daaraan rechten ontlenen tegenover derden. Dat gaat natuurlijk alleen op voor overeenkomsten die je aangaat ná het deponeren. Later deponeren houdt dus extra risico's in. Ook onderling neem je extra riciso door eerst aan de slag te gaan en later pas de overeenkomst op papier te zetten.

Searchwiki, gelanceerd in november 2008. Dat laatste zou natuurlijk niet werken, omdat iedereen zijn eigen site omhoog zou duwen. Dit is persoonlijk en is gekoppeld aan je Google-account. In het videootje op bovengelinkte pagina: "Remember, your changes won't change the way other users see their own results, and you'll only see your own changes when you login to your Google account." Ongetwijfeld gaat Google na verloop van tijd allerlei statistische analyses doen op de personalisaties, om te onderzoeken of er zinnige rankinginformatie aan te ontlenen is. Maar dat zal natuurlijk geen eenvoudig te manipuleren algoritme zijn.

Dat kan niet. "Minder dan drie" bedoel je zeker. Dan zit je in de categorie "twijfelgeval" en is het zaak op alle andere criteria positief te scoren.

De crux is waarschijnlijk het beperkte aantal opdrachtgevers. Hoeveel heb je er normaliter per jaar? Daarbij speelt mee dat als het risico van een ontevreden klant in de ogen van de belastingdienst niet bij jou ligt, jouw tussenbureau waarschijnlijk als detacheerder gezien wordt en dat bureau voor jou één opdrachtgever is, ook als het je wegzet bij meerdere eindklanten (en andere tussenbureaus). Als je geen reclame maakt, dan maak je niet de indruk te streven naar meer opdrachtgevers en dan heeft het lage aantal opdrachtgevers niet met je startsituatie te maken, maar met de gekozen arbeidsvorm. Oplossingen: 1. Meerdere opdrachtgevers hebben (>= 3) 2. Werken met bemiddelingsconstructies i.p.v. detachering (volgens de criteria van de belastingdienst) 3. Reclame maken om later meer opdrachtgevers te krijgen

6/106e om precies te zijn. Gewoon boeken zonder btw-specificatie op de bon. Dit is een uitzondering in de web ob.

Daar kunnen we zonder verdere informatie over jouw situatie en bedoelingen niet meer over zeggen dan al in de algemene rechtsvormbeschrijvingen her en der te vinden is. Ik denk dat je die informatie even moet lezen en dan eventueel wat specifiekere vragen stellen.

Dat is iets te kort door de bocht. Het bureau is je opdrachtgever. Als je een legitieme VAR-WUO/DGA hebt, meerdere opdrachtgevers naast dit bureau, reclame maakt, je tegenover het bureau en de eindklant als zelfstandige opstelt etc. dan kun je gewoon als ondernemer werken. Als indicatie kun je VAR-vraag 2l nemen (max 50% via bureaus), met de kanttekening dat geen enkele VAR-vraag op zichzelf bepalend is en het geheel van de antwoorden wordt gewogen. Dit probleem speelt met name voor freelancers die via één bureau voor meerdere eindklanten werken en zelf weinig aan acquisitie doen. Dan hebben ze slechts één opdrachtgever en komen ze in de problemen.

De vraag is of de belastingdienst dat van je wil aannemen. Waar blijkt dit uit? Als de klant een contract heeft met het bureau en facturen krijgt van het bureau, dan zal het bij formele problemen normaalgesproken het bureau aanspreken. Heb je dit soort dingen hard in contracten staan? Bijvoorbeeld dat punt dat het bureau jouw factuur niet betaalt als de eindklant de factuur van het bureau niet betaalt? Detacheringsbureaus doen met zelfstandigen soms niet veel meer dan dat. En als het bureau zo weinig doet, dan kun je je afvragen waarom het wordt tussengeschakeld.