StevenK

Compleet uitsluiten van aansprakelijkheid houdt voor de rechter vrijwel zeker geen stand. Betere maatregelen zijn: Hij heeft het ook niet over complete uitsluiting, maar over het uitsluiten van gevolgschade. Dat is zeker wel een haalbare kaart, mits aan de verdere eisen voor de geldigheid van algemene voorwaarden is voldaan.

De bescherming door voor BV te kiezen ligt niet zozeer in het gebied van de gebruikelijke civiele aansprakelijkheid die veelal met 'WA' of 'wettelijke aansprakelijkheid' aangeduid wordt, maar in het afschermen van het privévermogen in het geval van een deconfiture. De bescherming tegen civiele aansprakelijkheid zal gebruikelijk plaatsvinden middels goed geformuleerde - en ter hand gestelde - algemene voorwaarden en een goede aansprakelijkheidsverzekering. Wilt u voorkomen dat u privé aansprakelijk bent wanneer de onderneming verlieslatend mocht blijken, dan doet u er goed aan dit middels een BV of andere rechtspersoon af te schermen. Wel is dan van belang dat u niet in de veel voorkomende valkuil van de privé borgstelling valt of dat u struikelt over de minder bekende aansprakelijkheid voor belastingschulden. Daarnaast is het uiteraard van belang de regels van BW Boek 2 te volgen, teneinde niet tegen een formele bestuurdersaansprakelijkheid aan te lopen.

De EU markt mag niet worden verstoord. 'discriminatie' heeft daar niets mee te maken.

HL staat op eigen benen en wordt gedragen door de inzet van iedereen die hier - zonder directe tegenprestatie - probeert anderen te helpen. Dat er wat kosten gedragen worden door EZ of wie dan ook is helemaal niet interessant.

DIt is niet de eerste keer dat de kennis van zaken bij de KvK medewerkers tekortschiet :( Je kunt je gewoon uitschrijven, want je onderneming is gestaakt.

Ik draag het idee van een ondernemerspartij een warm hart toe. Ik vind echter dat ondernemen risico's nemen inhoudt en ik zie daarom niet in waarom een ondernemer recht zou moeten hebben op WW of op welke sociale voorziening, anders dan het sociale vangnet, ook. Wel zou ik een mogelijkheid om vrijwillig Verder wordt geschreven dat er sprake zou moeten zijn van een belastingverlaging. Hoe moet deze gefinancierd worden? Ik zou denken dat je dat juist zou moeten combineren met lagere overheidsuitgaven. Als de overheid minder subsidies etc verstrekt, dan is er ruimte voor belastingverlaging. Verder ben ik van mening dat de hele VAR afgeschaft moet worden en vervangen moet worden door de mogelijkheid dat iemand, bijvoorbeeld bij de belastingdienst, laat registreren dat hij geen aanspraak wenst te maken op sociale voorzieningen. Deze verklaring zal dan wel in persoon toegelicht moeten worden, zodat er geverifiëerd kan worden dat de aanvrager de risico's begrijpt. Een andere benadering van het privégebruik van zakelijke investeringen lijkt mij ook goed. Sowieso lijkt het mij goed dat de bijtelling gerelateerd wordt aan een percentage van de kosten, niet aan een percentage van nieuwwaarde. Al deze kosten blijken toch al uit de administratie. Bijvoorbeeld 50% van de kosten, tenzij met een sluitende administratie een andere verhouding aangetoond kan worden.

Niets is voor een advocaat zo mooi als een cliënt die hier de (financiële) ruimte voor geeft. Maar de financiële risico's zijn substantiëel. ff beslagleggen en procecederen over een paar ton kost je alleen aan griffierechten en deurwaarderskosten al meer dan 5000 euro. Overigens zijn die kosten er niet wanneer je de vordering in reconventie instelt. Laat de bank dus maar komen met die dagvaarding en zorg dat de pitbull klaar staat.

De term zal veelal niet 'salaris' zijn, maar wel zal in het plan opgenomen moeten worden op welke wijze de privéuitgaven van de ondernemer in spé gefinancierd zullen worden.

Nee, er is geen juridische basis om inzicht in de crediteuren - of in welk deel van de administratie dan ook - te eisen.

Dat is juist. En het is een relatief laagdrempelige procedure, waardoor je de kosten ook overzichtelijk kunt houden.

De wet (BW 7:653) maakt het onderscheid niet, maar als je naar het hele artikel kijkt, en dan vooral lid 4, dan zie dat het onderscheid er wel is. Daarbij komt nog dat er jurisprudentie is waarin het benaderen van relaties van de ex-werkgever als handelen in strijd met het goed werknemerschap en daarmee onrechtmatig wordt gezien, terwijl er niet eens een specifiek relatiebeding overeengekomen is. Een relatiebeding verbiedt een werknemer ook niet om bij concurrenten in dienst te zijn, het verbiedt het contact met klanten van de ex-werkgever. In die zin valt het beding niet eens onder de werking van 7:653, omdat er geen verbod is ten aanzien van het werkzaam zijn, maar enkel ten aanzien van de klanten waarmee gewerkt wordt. Een relatiebeding dat de werknemer verbiedt bij de klant in dienst te treden, valt uiteraard wel onder de werking van 7:653.

Naar mijn mening is er zelfs geen sprake van het 'schuldloos' criterium. De wet bepaalt nu eenmaal dat de mogelijk er is. Ter grootte van het gemiste inkomen over de periode dat het beding gelding heeft. Door bij voorbaat al een vergoeding hiervoor te be(p)(t)alen of door ipv een concurrentiebeding een relatiebeding te hanteren.

Zou je zo vriendelijk willen zijn hier even Jip en Janneke taal van te maken ? Sorry; vakverdwazing :) Als je iemand failliet wil laten verklaren, dan moet je als schuldeiser niet alleen het onbetaald laten van je eigen vordering bewijzen, maar moet je ook aannemelijk maken dat er op zijn minst nog één andere schuldeiser een opeisbare vordering heeft. Veel rechtbanken nemen niet genoegen met alleen een verklaring van de aanvrager, maar verlangen ook een verklaring van één of meer andere schuldeisers. Wanneer je nu een schuldeiser inzicht geeft in de crediteuren, weet de schuldeiser welke crediteuren hij kan benaderen met het verzoek een steunverklaring op te stellen.

Omdat de wet bepaalt dat een werkgever die een werknemer met een concurrentiebeding beperkt, aan de werknemer een vergoeding verschuldigd kan zijn. Het is gebruikelijk dat in dit soort procedures deze vordering tevens ingesteld wordt. De schadevergoeding wordt door de werknemer gevorderd, voor het geval de rechter het concurrentiebeding toch in stand houdt. Let wel: het concurrentiebeding geldt voor de werknemer en het is dus de werknemer die de vordering instelt, niet de werkgever, hoe graag die dat ook zou willen. De werkgever zou hooguit een vordering uit onrechtmatige daad in kunnen stellen omdat het contractueel beperken van de werknemer, terwijl daarmee, nu zij het product niet meer voeren, geen enkel redelijk belang gediend is.

Joost, ik neem aan dat je doelt op het door de rechter aanpassen van de huur? Ja, dat kan, zie BW 7:303. Het is juist daar, waar huur van bedrijfsruimte heel erg afwijkt van woonruimte. Woonruimte kent de maximale huurstijgingen, bij bedrijfsruimte is het zo dat na minimaal vijf jaar na de vorige aanpassing, of bij contracten voor bepaalde tijd, na afloop van die periode, de rechter de huur wederom marktconform vast kan stellen. Wat mij alleen in deze kwestie nog wat onduidelijk is, is hoe het nu zit met die verlenging van vijf jaar. De huur loopt nu veertien jaar. Als er sprake is van de vijfjaarstermijn van 7:290 ruimte, lijkt het mij dat deze niet net verlengd is, maar juist nog ongeveer een jaar loopt. Misschien bedoelt TS te zeggen dat de opzegtermijn inmiddels verstreken en is dat de huurder daarom zekerheid heeft verlenging.

Een crediteur vraagt deze informatie veelal teneinde bij een faillissementsrekest zeker te zijn van steunvorderingen. Kortom: zeker niet verstrekken. Is er enig recht op het inzicht? Nee.

Ja, het geldt nog. U - of eigenlijk uw werknemer - doet er verstandig aan de rechtbank zo spoedig mogelijk te vragen het beding ter zijde te stellen of een schadevergoeding door de oude werkgever te laten betalen.

Deze vraag is niet te beantwoorden zonder het contract te kennen. Maar het is niet ongebruikelijk dat franchisecontracten goed dichtgetimmerd zijn. Daarbij is dit soort contracten veelal voorzien van zware boetebepalingen bij niet nakomen door de franchisenemer. Het daarom te meer van belang dat u uw positie door een deskundige, aan de hand van het contract, laat beoordelen.

Als er een overeenkomst is, dan kunt u in ieder geval die 200 euro van de 2e middag zonder problemen, desnoods via incasso of rechter, incasseren. Verder, als u schade lijdt doordat de wederpartij niet nakomt, is de wederpartij hiervoor aansprakelijk.

Wat ik hier mis is afspraken met de derden, zoals banken en crediteuren.

Als de domeinnaam 'ingepikt' is, kunt een WIPO arbitrageprocedure opstarten om deze terug te krijgen. Dat is een redelijk laagdrempelige procedure, hoewel het inhoudelijk geen makkelijke is. Voor meer informatie kunt u op http://www.sidn.nl/ace.php/c,727,5828,,,,Inbreuk_op_rechten.html kijken. Ook de doorlooptijd en kosten van zo'n procedure zijn goed te overzien.

Die vraag zal over het algemeen in goed overleg en anders door een externe deskundige beantwoord moeten worden.

Correct. In theorie is het mogelijk in de WSNP door te starten, maar dat gebeurt maar zelden. Wat de oplossing is, is afhankelijk van de hele situatie. Zoals Ruben al zegt doe je er heel verstandig aan bijstand te zoeken van iemand die verstand heeft van de materie en je kan begeleiden. Zo iemand kan dan onderzoeken of een minnelijke regeling haalbaar is, of een surseance een oplossing is of dat er misschien toch beter een doorstart vanuit een faillissement of na een WSNP gemaakt kan worden. Ik merk daarbij wel op dat het mijn ervaring is dat dit soort trajecten vaak veel tijd kosten. Overigens geldt voor bepaalde insolventiekwesties, waarmee voortbestaan van de onderneming gemoeid is, dat de Raad voor Rechtsbijstand een 'toevoeging' afgeeft, waardoor u enkel een eigen bijdrage betaalt voor in het inschakelen van een advocaat.

Het voordeel van de WSNP - als je toegelaten wordt - is dat je met behoorlijke zekerheid weet dat je na drie jaar schuldenvrij zult zijn. Maar er zijn veel nadelen, in de WSNP heb je nauwelijks rechten, zo wordt je post gelezen, bepaalt de bewindvoerder hoeveel je - in loondienst - van je salaris over mag houden en ga zo door. Mensen die in de WSNP zitten ervaren dit over het algemeen als heel zwaar!

Wel vanuit het oogpunt van de faillissementscurator, maar niet vanuit het oogpunt van de WSNP-bewindvoerder. Voor de WSNP gaat het namelijk niet zozeer om het verdelen van de boedel - die over het algemeen toch leeg is - maar om het zo goed mogelijk sparen in de WSNP periode. En voor dat sparen zijn de vaste lasten van groot belang. Overigens krijgt de boedel een percentage van de executieverkoopopbrengst, waardoor een executieverkoop altijd geld voor de boedel oplevert.