Ward van der Put

Dit concept is inderdaad niet bepaald "uniek", want PTC (paid-to-click) bestaat al jaren. Bekendere voorbeelden zijn ClixSense, PaidVerts, CashnHits, NeoBux en BUXP. PTC leent zich voor verschillende soorten online scams (die ik hier maar wijselijk niet in het openbaar zal uitleggen) en praktijken die alleen op de korte termijn effect hebben en daarna averechts werken (zoals volgers kopen). Je allereerste zorg is daarom vertrouwen winnen en een sterke reputatie opbouwen — en beide daarna niet verliezen.

Misschien moet je het omdenken, vooral ook omdat je inhoudelijk uiteindelijk de deskundige bent: maakt het enkele feit dat iemand conform de Handelsregisterwet niet langer hoeft te zijn ingeschreven een einde aan zijn auteursrecht of andere vorm van intellectuele eigendom voor dit ding? Bij een rechtspersoon lijkt me dat al eenvoudiger dan bij een natuurlijke persoon. Bovendien kun je nog te maken krijgen met een of andere rechtsopvolger (want iemand kan immers een ding verkopen voordat hij zijn toko bij de KvK opdoekt, om maar wat te noemen).

Dan kan het ook een kennelijke verschrijving zijn. Of een typo.

Dit soort vraagstukken kun je oplossen met lineair programmeren. Bijvoorbeeld dit boekje Lineair programmeren voor Havo wiskunde D noemt verschillende leuke voorbeelden. Hoofdstuk 3 gaat specifiek in op het rekenen met drie variabelen. Voor jouw vraagstuk heb je volgens mij echter te weinig informatie. De optimale belading is namelijk: - vrachtwagen 100% beladen - met lood-om-oud-ijzer voor een maximaal gewicht - en daarna 0 km afleggen - in 0 uur en 0 minuten Je omzet is dan maximaal en je kosten zijn het laagst, dus "tel uit je winst". Elke wijziging van deze variabelen, bijvoorbeeld een paar kilometer rijden of een halfuurtje onderweg zijn, verhoogt je kosten. (En is dit een huiswerkvraag, dan is het dus een strikvraag…) Vooraf kun je niet voorspellen hoeveel vracht je hebt en wat de bestemmingen zijn: dáár is niets aan te optimaliseren. Wat je wél kunt doen, is een model maken dat de kosten van ritten doorrekent zodra iemand je vraagt om een lading van x kg naar bestemming y te vervoeren. Daarvoor kun je met de vaste en variabele kosten van met name de bestelwagen en de chauffeur wel een rekenmodel opstellen.

Ja, aanloopkosten en de btw daarover zijn veelal aftrekbaar.

[offtopic] “Betalingen accepteren” voor objectieve informatieverstrekking is een rekbaar begrip als je ziet dat (bijvoorbeeld) de huur van het logo ‘Beste koop’ van de Consumentenbond € 12.500 voor 3 maanden bedraagt. Daar zijn vast wel allerlei mitsen en maren tegen in te brengen. Zoals: “Ja maar we moet een heel fte bekostigen om toe te zien op gebruik en misbruik van onze logo’s.” En je hoort ’m al aankomen: “Ja maar dat dekt niet eens de kosten van alle tests die wij uitvoeren.” Toch mogen we ons afvragen waar dan de grens ligt. [/offtopic]

Het moet uit de lengte of uit de breedte komen...

Google schrijft er zelf dit over: De eerste bullet noemt daarna het met-en-zonder-www-conflict. Van een hobbyproject met big data waarin we alles aanklikbaar hebben gemaakt, weet ik dat Google inderdaad selectief wordt als je vele duizenden links aanbiedt. Niet alles wordt dan meer geïndexeerd en dat heeft in ons geval ook helemaal geen zin. Toch wordt die site goed gevonden op alle relevante zoekwoorden. Ik denk, afgaande op onze eigen sitestatistieken, dat vooral twee factoren bepalen wat daarvoor geïndexeerd wordt: het zoekvolume en het bezoekersverkeer. Een selectie uit het totaalaanbod is voor de vindbaarheid kennelijk meer dan voldoende. Daarom vermoed ik dat Google die 3.000 geïndexeerde URL's vooralsnog voldoende representatief vindt voor het totale aanbod van 13.000 records. Er is een soort afnemende meeropbrengst: met veel meer geïndexeerde URL's worden de zoekresultaten bij homogene content niet noemenswaardig beter. Of meer statistisch: er komt een punt waarop een steekproef voldoende representatief is voor de gehele populatie. Dat laatste zou dan commercieel gezien uiteindelijk mijn eerste zorg zijn: word je met die 3.000 geïndexeerde pagina's inderdaad goed gevonden.

Je moet op het dashboard van Google afgaan. Zoekopdrachten met site: en link: worden met opzet onbetrouwbaar gemaakt om te verhullen hoe het algoritme precies werkt (want je zou anders direct het effect van elke klein wijziging terugzien). De sitemap is verder geen crawl-instructie. Google gebruikt de sitemap als wegenkaart om URL's te vinden, maar de sitemap reguleert niet wat daarvan vervolgens wel of niet geïndexeerd wordt. Een mogelijke verklaring van het verschil is dan dat de sitemap URL's noemt die uitsluitend voorkomen in de sitemap, maar die een normaal navigerende gebruiker nooit aantreft. (En ja, dat kunnen dan bijvoorbeeld URL-parameters zijn.) Als het over producten gaat, kunnen verder nog productvarianten roet in het eten gooien. Googlebot begrijpt steeds beter dat bijvoorbeeld 50 artikelen in 10 kleuren tot 500 URL's kunnen leiden, maar zal die niet allemaal indexeren.

Hoe kom je dan van 13.000 records op 9.000 URL's? (Bij URL-parameters zou je een tegenovergesteld effect zien: veel meer URL's dan records.) Schuilt in dat verschil een logica die Google ook zou kunnen volgen om die 9.000 vervolgens tot 3.000 te reduceren? Mijn eerste ingeving zou dan namelijk zijn dat veel content "meer van hetzelfde" is. Dat maakt het dan niet per se duplicate content, maar wel een massa content waarin de meer relevante pagina's het van de minder relevante gaan winnen. Bijvoorbeeld op zoekvolume of anciënniteit.

Dat laatste moet je éérst controleren, alleen al voor de kwaliteitsscores: noemt de sitemap URL's die niet meer bestaan, niet langer relevant zijn, een opvolger kregen, enzovoort?

Dat is niet geheel juist. Dat de taart reeds genuttigd is, staat aan een ontbinding niet in de weg. Ontvanger is dan wel gehouden om de waarde van die taart te vergoeden. Vandaar: You can’t have your cake and eat it too.

Als het bruidspaar werd vertegenwoordigd door de wedding planner — bij het accepteren van de vertraagde levering en de ter plekke uitgevoerde aanpassingen — is het dan wat aansprakelijkheid betreft geen gevalletje "verkeerd loket" geworden?

Uitspraak Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:GHARL:2015:4795

Je kunt beter een gewoon streepje - dan een underscore _ gebruiken. Deze en andere quirks: http://searchengineland.com/9-seo-quirks-you-should-be-aware-of-146465

Geerts en Becker beargumenteren [PDF] dat de belangenafweging in het voordeel van de eigenaar kan uitvallen indien deze ‘een gegronde reden’ heeft om het werk te vernietigen. En dan kan het feit dat dit een in opdracht vervaardigd werk is meewegen. Je kunt namelijk stellen dat de belangenafweging éérder in het voordeel van de eigenaar-opdrachtgever uitvalt indien het werk niet geheel voldoet aan wat de opdrachtgever voor ogen had.

Zo'n 99% van die 50.000 webshops deelt hooguit 50 platforms, dus dan is de schade nog te overzien. (Of in lijn met de eerdere discussies: WordPress veiliger maken zet meer zoden aan de dijk dan individuele WordPress-sites dichttimmeren.) Mijn ervaring is dat de meeste professionele ontwikkelaars héél goed op de hoogte zijn van wat er nodig is voor een goede beveiliging. Er wordt alleen structureel en willens-en-wetens gekozen voor een compromis vanwege met name de kosten. Het SSL-certificaat is daarvan een schrijnend voorbeeld: zonder kun je niet veilig persoonsgegevens verwerken, maar er wordt toch op grote schaal op bespaard voor een paar tientjes per jaar... Ja, dergelijke vormen van zelfregulering kennen we bijvoorbeeld al in de vorm van PCI DSS compliance (PDF) voor het verwerken van creditcardbetalingen.

Dus het schip heeft 5 kapiteins die samen € 500.000 nodig hebben omdat ze wel de kennis maar "geen tijd" hebben. Ik denk als bedrijfskundige van een andere universiteit dat je daar nog even naar wilt kijken.

In paragraaf 7.3, ‘Voorraden houden: wat betekent dat voor uw onderneming?’, van het Handboek ondernemen 2015 gaat de Belastingdienst ervan uit dat je wel degelijk aan voorraadwaardering doet. Zo moet je de verkrijgingswaarde van de voorraden op de balans vermelden: Technisch heeft Acumulus gelijk: je hoeft niet te kijken naar voorraden en voorraadmutaties om de fiscale winst uit onderneming vast te kunnen stellen. Dat is echter wat gemakzuchtig en vooral kortzichtig, want je voert een betrouwbare administratie voor meer dan alleen de inkomstenbelasting en de aangifte IB. Bijvoorbeeld voor het verkopen of staken van een onderneming, maar daar gaat Acumulus op een merkwaardige manier aan voorbij: “Je hebt het nodig maar niet voor de inkomstenbelasting dus heb je het niet nodig.” Er is geen accountant die een jaarrekening zal goedkeuren die “vergeet” dat je voor (vele) duizenden euro’s aan voorraden in winkel of magazijn hebt liggen.

In de betere digitale agenda's kun je herhaalde afspraken/taken plannen. Bijvoorbeeld voor een jubileum of je trouwdag (want o-wee degene die vergeet...). Misschien een idee om daarmee iets te doen? Je kunt bijvoorbeeld alle Nederlandse feestdagen importeren, dus je zou op een vergelijkbare wijze alle Nederlandse aangiftedatums in een apart kalenderbestand kunnen aanbieden.

Mijn Marketing-professor relativeerde menig college met "marketing is je gezond boerenverstand gebruiken" en pas dáárna mochten we ingewikkelde dingen doen. :)

Online marketing is uiteraard veel breder dan alleen de online marketing van een B2C e-tailer in FMCG. Ik denk alleen dat Wouter wel terecht raakt aan het punt van professionaliteit: er bestaan geen marketingbureaus voor marketingbureaus en geen reclamebureaus voor reclamebureaus. Van een marketingbureau mag je verwachten dat het de eigen marketing op orde heeft. Is die verwachting helemaal terecht? Misschien ook niet. Een wijsheid luidt dat de tuinman de meest onverzorgde tuin van de straat heeft. En zoals mijn jongste dochter zich van de week in de wachtkamer afvroeg: "Papa, naar welke tandarts gaat de tandarts eigenlijk zelf?"

Dit … … plus dit … … moet je helemaal helder hebben en (dus) formeel op papier zetten. Juist omdat de werkzaamheden hetzelfde zijn, plant je hier het zaadje van een potentieel conflict: elke vennoot kan een lucratieve klus zelf klaren buiten de "vaste werktijden", maar concurreert daarmee met de eigen VoF, ten nadele van de collega-vennoot. De vraag of je mag bijklussen buiten een VoF met precies hetzelfde werk, is eigenlijk geen fiscale vraag…

Ben jij vennoot A of B van bedrijf A? Met de woordkeuzen "natuurlijk niet" en "alleen maar" ga je namelijk voorbij aan het feit dat de min of meer toetredend vennoot C niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt, bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid over die 8 FTE. Bovendien doet hij meer dan "alleen maar vruchten plukken", want hij brengt zijn eenmanszaak bedrijf C in en de helft van het gemeenschappelijke bedrijf B, waarnaar hij voltijds aan de slag gaat voor het nieuwe bedrijf. Waarmee ik me dan dus afvraag: zie jij zelf de verdergaande samenwerking eigenlijk wel helemaal zitten? Verder zijn er inderdaad voldoende mogelijkheden om de zeggenschap over de nieuwe vennootschap anders te verdelen dan de winst. Laat je daarover adviseren, bijvoorbeeld door een van de eerder genoemde forumleden.

Het Compendium van het ondernemingsrecht heeft mij veel geleerd, naast de hoorcolleges van professor Slagter. Ook voor niet-juristen (ik ben bedrijfskundige) is dit een toegankelijk standaardwerk.