Ward van der Put

Geerts en Becker beargumenteren [PDF] dat de belangenafweging in het voordeel van de eigenaar kan uitvallen indien deze ‘een gegronde reden’ heeft om het werk te vernietigen. En dan kan het feit dat dit een in opdracht vervaardigd werk is meewegen. Je kunt namelijk stellen dat de belangenafweging éérder in het voordeel van de eigenaar-opdrachtgever uitvalt indien het werk niet geheel voldoet aan wat de opdrachtgever voor ogen had.

Zo'n 99% van die 50.000 webshops deelt hooguit 50 platforms, dus dan is de schade nog te overzien. (Of in lijn met de eerdere discussies: WordPress veiliger maken zet meer zoden aan de dijk dan individuele WordPress-sites dichttimmeren.) Mijn ervaring is dat de meeste professionele ontwikkelaars héél goed op de hoogte zijn van wat er nodig is voor een goede beveiliging. Er wordt alleen structureel en willens-en-wetens gekozen voor een compromis vanwege met name de kosten. Het SSL-certificaat is daarvan een schrijnend voorbeeld: zonder kun je niet veilig persoonsgegevens verwerken, maar er wordt toch op grote schaal op bespaard voor een paar tientjes per jaar... Ja, dergelijke vormen van zelfregulering kennen we bijvoorbeeld al in de vorm van PCI DSS compliance (PDF) voor het verwerken van creditcardbetalingen.

Dus het schip heeft 5 kapiteins die samen € 500.000 nodig hebben omdat ze wel de kennis maar "geen tijd" hebben. Ik denk als bedrijfskundige van een andere universiteit dat je daar nog even naar wilt kijken.

In paragraaf 7.3, ‘Voorraden houden: wat betekent dat voor uw onderneming?’, van het Handboek ondernemen 2015 gaat de Belastingdienst ervan uit dat je wel degelijk aan voorraadwaardering doet. Zo moet je de verkrijgingswaarde van de voorraden op de balans vermelden: Technisch heeft Acumulus gelijk: je hoeft niet te kijken naar voorraden en voorraadmutaties om de fiscale winst uit onderneming vast te kunnen stellen. Dat is echter wat gemakzuchtig en vooral kortzichtig, want je voert een betrouwbare administratie voor meer dan alleen de inkomstenbelasting en de aangifte IB. Bijvoorbeeld voor het verkopen of staken van een onderneming, maar daar gaat Acumulus op een merkwaardige manier aan voorbij: “Je hebt het nodig maar niet voor de inkomstenbelasting dus heb je het niet nodig.” Er is geen accountant die een jaarrekening zal goedkeuren die “vergeet” dat je voor (vele) duizenden euro’s aan voorraden in winkel of magazijn hebt liggen.

In de betere digitale agenda's kun je herhaalde afspraken/taken plannen. Bijvoorbeeld voor een jubileum of je trouwdag (want o-wee degene die vergeet...). Misschien een idee om daarmee iets te doen? Je kunt bijvoorbeeld alle Nederlandse feestdagen importeren, dus je zou op een vergelijkbare wijze alle Nederlandse aangiftedatums in een apart kalenderbestand kunnen aanbieden.

Mijn Marketing-professor relativeerde menig college met "marketing is je gezond boerenverstand gebruiken" en pas dáárna mochten we ingewikkelde dingen doen. :)

Online marketing is uiteraard veel breder dan alleen de online marketing van een B2C e-tailer in FMCG. Ik denk alleen dat Wouter wel terecht raakt aan het punt van professionaliteit: er bestaan geen marketingbureaus voor marketingbureaus en geen reclamebureaus voor reclamebureaus. Van een marketingbureau mag je verwachten dat het de eigen marketing op orde heeft. Is die verwachting helemaal terecht? Misschien ook niet. Een wijsheid luidt dat de tuinman de meest onverzorgde tuin van de straat heeft. En zoals mijn jongste dochter zich van de week in de wachtkamer afvroeg: "Papa, naar welke tandarts gaat de tandarts eigenlijk zelf?"

Dit … … plus dit … … moet je helemaal helder hebben en (dus) formeel op papier zetten. Juist omdat de werkzaamheden hetzelfde zijn, plant je hier het zaadje van een potentieel conflict: elke vennoot kan een lucratieve klus zelf klaren buiten de "vaste werktijden", maar concurreert daarmee met de eigen VoF, ten nadele van de collega-vennoot. De vraag of je mag bijklussen buiten een VoF met precies hetzelfde werk, is eigenlijk geen fiscale vraag…

Ben jij vennoot A of B van bedrijf A? Met de woordkeuzen "natuurlijk niet" en "alleen maar" ga je namelijk voorbij aan het feit dat de min of meer toetredend vennoot C niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt, bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid over die 8 FTE. Bovendien doet hij meer dan "alleen maar vruchten plukken", want hij brengt zijn eenmanszaak bedrijf C in en de helft van het gemeenschappelijke bedrijf B, waarnaar hij voltijds aan de slag gaat voor het nieuwe bedrijf. Waarmee ik me dan dus afvraag: zie jij zelf de verdergaande samenwerking eigenlijk wel helemaal zitten? Verder zijn er inderdaad voldoende mogelijkheden om de zeggenschap over de nieuwe vennootschap anders te verdelen dan de winst. Laat je daarover adviseren, bijvoorbeeld door een van de eerder genoemde forumleden.

Het Compendium van het ondernemingsrecht heeft mij veel geleerd, naast de hoorcolleges van professor Slagter. Ook voor niet-juristen (ik ben bedrijfskundige) is dit een toegankelijk standaardwerk.

Bijvoorbeeld de Docooler Bluetooth bracelet vibrating alert buzz alarm call for cell phone (van nog geen $ 14) voldoet al grotendeels aan je specificaties. Alleen moet je nog iets verzinnen op het beperkte Bluetooth-bereik van 10 meter.

Doe het dan wel goed: geen sticker maar een balhoofdplaatje.

En nog wat van dergelijke punten: http://www.google.com/permissions/trademark/rules.html Verder schrijft Google specifiek over SEM dat ze het gebruik van Google-merken niet toestaan indien de gebruiker niet door Google gecertificeerd is: Google kan dan namelijk niet verifiëren of de gebruiker voldoende gekwalificeerd is. En dát geldt dus specifiek voor een zelfbenoemd “Google-deskundige”.

Google kan een onwelgevallige site bijvoorbeeld blacklisten, zoals Google zelfs al eens bij BMW deed. Dat lijkt me juist voor een Google-deskundige erg onhandig. Don’t bite the hand that feeds you.

Uit cijfers van onderzoeksbureau Locatus zou blijken dat het ‘internet-effect’ groot is in sommige branches (elektronica en witgoed), maar beperkt in andere branches (tuincentra en meubelen) of zelfs verwaarloosbaar (bakker en slager). De invloed van internetverkopen op winkelmeters en leegstand is daardoor veel kleiner dan vaak wordt gedacht: nog geen 5% over een periode van 5 jaar. Vooral de causaliteit vind ik dan interessant: wie zich blind staart op internet als de bron van alle onheil, ziet andere oorzaken namelijk over het hoofd.

Ja, eens Patrick: waarom moet het plaats delict altijd een winkelfiliaal zijn? Het kan ook ín de fabriek. Of ín je werkplaats. Of op internet. Of in een goede video — en die van jou is ook fantastisch! Ik denk dat omnichannel nog vaak verkeerd begrepen wordt. Omnichannel is niet “iets leuks met internet doen in je winkel”. Maar wat het dan wel is…?

En dat noemen we dan showrooming…

Het ging niet om 7 euro, maar om 7 pond plus de kosten van de TS zelf: Als ik de tarieven van Rabobank erop nalees, bedragen de kosten € 10 voor de wereldbetaling plus 0,1% toeslag voor de kostensoort OUR (met een minimum van € 7,50 en een maximum van € 75). Als de directe SEPA-route niet werkt (en die zou je inderdaad eens moeten uitpluizen), dan zou je zelfs nog een indirecte SEPA-route kunnen overwegen: laat de Britse leverancier een vreemde-valutarekening openen in euro en neem (een deel van) de kosten voor je rekening.

Je kunt bij Rabobank een vreemde-valutarekening in GBP openen. Dat is bij € 5 per maand plus een paar cent per overschrijving voordeliger dan maandelijks 2 keer £ 7 per transactie.

Als het om miljarden per jaar gaat, houdt geen enkele bankier zijn mond. Misschien tekent men een NDA wel gretig, maar je hebt er vervolgens weinig of niets aan. Three can keep a secret, if two of them are dead. — Benjamin Franklin

Bij mij staat Mathias op plaats 2, onder goudengids.be, als ik in het Vlaams zoek: elektrieker Kortrijk ;D In local search doet een bedrijfspagina op Google+ het erg goed. Het is nogal een zorgenkindje van Google, maar Google laat Google+ mede daarom vaak erg hoog opduiken in de zoekresultaten. Kijk maar eens hoe ver je hiermee komt: https://plus.google.com/u/0/dashboard En: https://www.google.com/intl/nl/business/

Meerdere per dag hoogstwaarschijnlijk. De sites die Frans noemde, delen hetzelfde IP-nummer — en dat is, niet geheel toevallig, ook het IP-nummer dat de groep gebruikt voor haar eigen sites. Laat je vervolgens een reverse IP lookup los op dat IP-nummer, dan vind je ergens tussen ruim 5.000 en meer dan 6.500 domeinnamen plus een kleine 120.000 geïndexeerde webpagina's. Zo'n lookup is zelden zuiver, maar geeft een indicatie van de orde van grootte: het gaat alles bij elkaar niet over slechts enkele tientallen klanten. We zien hier vermoedelijk maar het topje van een ijsberg.

Volgens mij kun je dat beter omkeren: kondig het staken van diensten aan indien er niet alsnog voor een finale datum is betaald. Voeg eraan toe dat dit tevens kan leiden tot het vrijgeven van alle geregistreerde domeinnamen en de kosten voor het uit quarantaine halen van de domeinnamen voor rekening van de klant komen. Via de domeinnaam of domeinnamen heb je mogelijk nog een extra middel in handen om druk te zetten. (En dat is, omgekeerd, een van de redenen waarom ik ondernemers altijd adviseer domeinnamen zelf te registreren en dat niet over te laten aan de internetmensen.)

De Pro-fonts van Adobe hebben een x-aantal lettercombinaties waarmee handschrift niet meer van echt te onderscheiden is. Nooit meer die ene kenmerkende e of í die altijd precies hetzelfde is, maar steeds een andere. Niet zo heel lang geleden hadden we ook websites en e-mail vol met zogenaamd handgeschreven pijlen. Klik hier, klik daar. Zie je ook steeds minder.

Link naar het oorspronkelijke artikel in Het Parool: 'Meeste winkeliers leven in verborgen armoede' Dit lijkt me een lastig te kwantificeren problematiek, omdat er verschillende economische trends op korte en lange termijn spelen. Ik kan me bijvoorbeeld nog goed herinneren hoe ik als klein jongetje met mijn opa boodschappen ging doen in het kruidenierswinkeltje van een nicht van mijn oma. Dat deed de hele familie, vertelde mijn opa me, omdat ze anders het hoofd niet boven water kon houden. Dat was begin jaren zeventig: de grote zelfsbedieningssupermarkt veegde kleine kruidenierszaken van de kaart.