Branko Collin

Volgens dit artikel heb je ook gelijk op basis van BW 7:408.

Over tegoedbonnen (waardebonnen, cadeaubonnen, vouchers) wordt geen btw in rekening gebracht. Pas bij het verzilveren van de bon wordt de toepasselijke btw betaald. Zie hier wat de belastingdienst erover zegt. Overigens vond ik dit artikel van Belasting Adviesgroep Asten wel interessant, omdat zij een Europese regeling noemen die op het bovenstaande een uitzondering maakt: als de waardebon voor één enkel specifiek doel geldt (je kunt hem bijvoorbeeld alleen voor een met naam genoemde app inwisselen); dan zou de btw wel al in de prijs van de bon verwerkt moeten worden. Ik weet alleen niet of die regeling ook echt ooit van kracht is geworden, dat zul je zelf even moeten googelen.

Maar als de licentie zegt dat je de software alleen voor privé mag gebruiken, pleeg je auteursrechteninbreuk als je hem toch zakelijk gebruikt.

Oudste truc uit het boek. Het annuleren (de annuleringshandeling) is kosteloos. Je betaalt voor iets anders. Vgl. "gratis inschrijven" voor een product waar je je vervolgens blauw aan betaalt.

Je bent met een gerechtsdeurwaarder geconfronteerd, omdat BeUP niet zijn verplichtingen nakomt? Die snap ik niet. Ben jij in verzuim jegens een derde? Of heb je hier een stukje overgeslagen, bijvoorbeeld dat jij bent opgehouden te betalen?

Gaat het om auteurs- of om andere rechten? Als jij in loondienst bent van A, dan zijn de auteursrechten van wat jij ontwikkelt van A (artikel 7 AW). Dit geldt ook voor rechten uit werkzaamheden die je niet voor A hebt gedaan, maar die in het verlengde liggen van de werkzaamheden die je normaal gesproken voor A doet! Volgens datzelfde artikel kun je afspreken dat jij de auteursrechthouder blijft. Of dat het geval is, hangt ervan af wat je precies hebt afgesproken. Uit wat je tot nu toe hebt gedeeld, lijkt het alsof je vooral afspraken hebt gemaakt over de vergoeding, niet over de rechten. Mocht het over auteursrechten gaan, kan het daarom nuttig zijn met een IE-advocaat te gaan babbelen. De rechten waarover jij in dat geval denkt te beschikken, zouden wel eens niet van jou kunnen zijn.

Voor de overduidelijke duidelijkheid: ik reageerde op de nieuwe vraag van gisteren.

Het ligt denk ik ook aan het publiek, het medium, het soort bericht, de uitstraling van het bedrijf enzovoort. Ik kan me voorstellen dat als er bijvoorbeeld iemand op Facebook een klacht heeft, jij terugschrijft: "Stuur ons het product terug, en ik zorg ervoor dat jij je geld terug krijgt. Groeten, Daniël." Er is in elk geval niet per se iets mis met het gebruik van "ik", het hangt helemaal van de omstandigheden af. Als jullie je niet op je gemak voelen bij het gebruik van "ik", omdat je al jaren een formele en afstandelijke toon hanteert, moet je het ook niet doen.

Kan die FOR niet na de staking (belastingvrij) als lijfrenteverplichting in de BV worden opgenomen?

Als ik de link van eigenwebsite lees, dan zie ik dat het inderdaad om 40.000 euro gaat. Dat is voor de aanvraag alleen: de nieuwe wet stelt ook dat je verplicht kunt worden een deel van je omzet af te staan aan culturele instellingen. Omdat de wet nog in behandeling is, zou een goedkopere manier om aan vergunning te komen, kunnen zijn dat je met de kamerleden of met de kansspelautoriteit gaat praten en gaat uitleggen waarom dit voor jou te duur is. Misschien dat ze met jouw belangen rekening kunnen houden in de uiteindelijke wet. In dat geval kan het nuttig zijn eerst contact te zoeken met andere aanbieders.

Zo te zien heb je gelijk, al moet ik aantekenen dat dit artikel uit 2013 is, dus ik weet niet of er ondertussen iets in de wet is veranderd. Waar komen die twee jaar overigens vandaan? Als dit slaat op de Europese regelgeving, merk dan op dat dat een minimumtermijn is. Nederland heeft er voor gekozen geen maximumtermijn te hanteren. Voor een wasmachine bijvoorbeeld mag een consument na tien jaar ook nog garantie bij de winkelier inroepen.

Goeie vraag. Helaas ben ik nog niet ver genoeg in het lezen van de afstudeerscriptie uit 2014 van rechtenstudente Shannon Coster (PDF) om daar al een antwoord op te kunnen geven. Sowieso genoeg sofisme voor mij vandaag, ik ga een biertje hallo zeggen.

Ik vond het idee van HighIO wel goed - er wordt in het recht al onderscheid gemaakt tussen bedrijven afhankelijk van hun grootte, waarom niet de gevolgen van dat onderscheid uitbreiden door consumentenbescherming te laten strekken tot overeenkomsten tussen grote en kleine bedrijven? Mogelijk dat het verschil tussen een zakelijke en een privé aanschaf zo te klein wordt om voor aftrek als bedrijfsmiddel cq aftrek van voorbelasting in aanmerking te komen? Als ik als EMZ nu een consumentenabonnement mobiele telefoon neem, kan ik nog wel aannemelijk maken dat dit een zakelijke aanschaf was. Maar als ik me daarnaast ook nog eens op het consumentenrecht beroep, waaruit valt het zakelijke aspect van die investering dan nog te herleiden? Dat is het enige dat me zo gauw te binnen schiet (en eerlijk gezegd vind ik dat zelf een zwak argument).

Die puntjes! Een essentieel deel van de uitspraak wegknippen en dan zeggen dat je het niet snapt. ;D :P Alhoewel ik de uitspraak in die paragraaf (onder andere) wat warrig vindt, komt hij er volgens mij op neer, dat alhoewel er wél sprake is van reflexwerking (d.w.z. in principe kan artikel 7.1 van het contract van Proximedia worden ontbonden), er in het concrete geval (en dat is net de tekst die jij hebt weggeknipt) niets onredelijks is aan dat artikel 7.1 en dus een beroep op de vernietigbaarheid faalt. Dat is namelijk waar de wet het over heeft als het de zwarte en grijze lijsten bespreekt in 236:b en 237:i: het beding moet onredelijk zijn.

Er moet een overeenkomst zijn, waarin prestatie en tegenprestatie zijn vastgelegd. Beide partijen moeten die overeenkomst aanvaarden. Er is geen vaste vorm waarin zo'n overeenkomst moet worden gegoten, noch waarin de aanvaarding moet worden uitgedrukt (uitzonderingen daargelaten, zoals het kopen van een huis door particulieren). Een voorbeeld van de losse vorm die overeenkomst en aanvaarding kunnen hebben, is bijvoorbeeld de handjeklap van twee boeren op een veemarkt, of de SMS-jes waarmee voetballers voor honderden miljoenen euro's van 'eigenaar' wisselen, of het terloopse hoofdknikje waarmee je bij Christie's de eigenaar van een Van Gogh wordt. Het voordeel van een schriftelijke overeenkomst waarin zowel de prestatie als de tegenprestatie zijn afgesproken, is dat je iets van een bewijs hebt. Heb je later een meningsverschil, dan hoef je er niet meteen een derde bij te slepen om te bepalen wat nu precies de afspraak was. Mij komt het ook wel eens voor dat een klant me later nog eens als help- of servicedesk gebruikt. Als het om kleine correcties gaat dan gun ik ze dat, of ik neem dat op een latere factuur mee, waarover ik dan wel concrete afspraken maak. Dat ligt ook een beetje aan hoe goed je band met die klant is. Is mijn gunfactor tegenover de klant laag, dan gaat alles via concrete afspraken waarbij omvang van de levering, leverdatum en kosten allemaal worden vastgelegd, zelfs als het om een kleine werkzaamheid gaat. Voor wat je concrete probleem betreft, sluit ik me bij Hans aan.

In het recht is het zo dat a) het altijd afhangt van de exacte omstandigheden en dat b) alleen dat wat is aangedragen door de partijen in een zaak, als 'feit' geldt. Als de campinghouder zijn verdediging anders formuleert dan de kroegbaas, dan rolt er een ander oordeel uit. In de voorbeelden die jij aandraagt konden overigens zowel de kroegbaas als de campinghouder geen aanspraak maken op de reflexwerking. Wat betreft de multinational die zijn telefoonabonnement niet snapt, die heeft twee voordelen. Tien miljoen euro is voor hem nog niet zo'n rampzalig bedrag als tienduizend euro is voor de kleine zelfstandige, en de multinational heeft een batterij juristen in dienst die zich stierlijk vervelen en op een verse zaak reageren als een dobermann op een biefstuk. Tenzij het opzetjes bedenkende telefoonbedrijf het hele contract honderd procent heeft dichtgetimmerd, gaat die afdeling Legal wel wat vinden dat een rechter kan overtuigen.

De uitspraak van de kantonrechter springt een beetje heen en weer (zoals heel veel uitspraken, overigens), waardoor je bij vluchtig lezen makkelijk de verkeerde conclusies trekt. 4.2. De gedaagde heeft geen recht op reflexwerking onder de colportagewet (noot Branko: die wet bestaat overigens niet meer). 4.3. De gedaagde heeft wel recht op reflexwerking onder artikel 6:233a van het Burgerlijk Wetboek (dat is het deel van de wet dat over Algemene Voorwaarden gaat). (Noot Branko: De rechter springt dan naar de conclusie dat de zwarte en grijze lijst van toepassing zijn, al zegt 6:233a daar volgens mij niets over. Die heeft het alleen over het vernietigen van een beding als dat beding onredelijk bezwarend is, wat volgens mij veel breder is dan de vier lijsten - zwart, grijs, 'blauw' (Europees) en 'Haags' (jurisprudentie) - bij elkaar.) Dan is er een rare zijsprong van een aantal paragrafen over het ontbinden van de overeenkomst op basis van wanprestatie en hoe dat niet van toepassing zou zijn. In paragraaf 4.13 wordt er dan weer teruggekeerd op het pad van het betwiste en te ontbinden beding, maar de rechter dan nog zegt dat met reflexwerking te maken heeft, is dat dit beding niet onredelijk bezwarend is. Ik lees dit als: de reflexwerking is hier wel van toepassing, maar levert de gedaagde niets op. In de hogeberoepszaak die TwaBla aanhaalt, staat eigenlijk hetzelfde als in de bovengenoemde zaak, namelijk dat onder de Colportagewet (nogmaals: inmiddels afgeschaft) reflexwerking niet mogelijk is. In deze tweede zaak gooit de gedaagde het ook nog op dwaling (afgewezen) en op de Algemene Voorwaarden. Ook in dit laatste gaat het hof gewoon mee met wat de kantonrechter in de (ongerelateerde) andere zaak in 2012 zei. Met andere woorden: de grijze en de zwarte lijst kunnen van toepassing zijn als je artikel BW 6:233a erbij pakt, maar ook deze gedaagde heeft onvoldoende gemotiveerd waarom dat zo zou moeten zijn.

Waar je bij sommige soorten arbeid ook op moeten letten zijn IE-rechten. Als je een informatiseringsbedrijf hebt en je hebt niets anders afgesproken met de ZZP's, dan liggen de auteursrechten van wat zij hebben geprogrammeerd, bij hen. Het kan zijn dat je wel een overeenkomst hebt over IE-rechten, maar daar geldt hetzelfde voor als wat Norbert hierboven heeft besproken.

De TS is nu nog in de oriënterende fase. Zijn de toegevoegde formaliteiten die je hebt bij het handeldrijven met Turkije van dien aard dat hij zich daar grote zorgen over moet maken, of is het te doen?

Reflexwerking betekent dat de bescherming van het consumentenrecht soms wordt uitgebreid naar ondernemers. In overeenkomsten tussen consumenten en ondernemers worden de eersten automatisch als de zwakkere, onderliggende partij gezien. Daarom is er een hele reeks wetten die ervoor moeten zorgen dat consumenten extra bescherming genieten in dergelijke overeenkomsten. Ondernemers heb je in allerlei maten, dus gebeurt het ook in overeenkomsten tussen ondernemers onderling dat er één de zwakkere, onderliggende partij is. Ik kan bijvoorbeeld als eenpitter echt niet mijn voorwaarden dicteren aan mijn telefonieprovider. Er is geen provider in Nederland die zo zeer op mijn klandizie zit te wachten, dat hij bereid is daarvoor allerlei condities te accepteren. Rechters zijn consumentenrecht op dat soort overeenkomsten, tussen zwakkere en sterkere ondernemers, gaan toepassen. Dat heet reflexwerking. Reflexwerking bestaat voor zover ik heb kunnen achterhalen (IANAL) alleen in de jurisprudentie. Er bestaat geen wet die zegt: dit is reflexwerking. Het gevolg is dat de betekenis van reflexwerking sterk kan veranderen van rechtszaak tot rechtszaak. Tussen 2000 en 2010 is in Nederland het aantal ZZP's bijna verdubbeld (van ca. 6% naar ca. 10% van de werkzame beroepsbevolking). In overeenkomsten zijn ZZP's vaak de onderliggende partij. In diezelfde periode lijkt de reflexwerking een tegengestelde beweging te hebben gemaakt en flink te zijn geërodeerd. In een artikel van Arnoud Engelfriet uit 2011 worden voorbeelden genoemd van rechtszaken waarin reflexwerking wordt afgewezen, in het geval dat: [*] de ondernemer een dienst heeft afgenomen die hij als privépersoon niet zou hebben afgenomen (TL/DR: "maar hij is geen consument"); [*] de wet expliciet aangeeft dat hij er alleen voor consumenten is; [*] het om activiteiten gaat die een ondernemer onderneemt, want dat zijn per definitie ondernemersactiviteiten. Eigenlijk zeggen al die rechters hetzelfde: "weliswaar beoogt de reflexwerking de ondernemer onder voorwaarden te behandelen alsof hij een consument is, maar wij hebben nog nooit van het woord 'alsof' gehoord, en snappen dus ook niet wat hier staat". Dat is op het eerste gezicht een wat vreemde ontwikkeling. Het percentage werkenden in relaties met grote machtsverschillen wordt steeds groter (omdat werknemers kleine ondernemers worden), maar dat beetje extra bescherming dat zwakke ondernemers historisch hadden, kalft af. Aangezien de Nederlandse overheid nog wel even op zich zal laten wachten met het beter aanpakken van schijnzelfstandigheid en het vrijer laten van echte ondernemers (coalitiepartners PvdA en VVD verschillen fundamenteel van mening hoe dit moet worden ingericht), is het wellicht nuttig de reflexwerking te versterken. Bijvoorbeeld door deze een wettelijke grondslag te geven?

Tussen de EU en Turkije zijn er echter wel afspraken die een vrij verkeer van mensen en goederen moeten bevorderen. Mogelijk dat het daardoor makkelijker is vanuit Turkije te importeren dan vanuit, pak hem beet, India.

Als je dit doet met het doel te misleiden, dan mag dat inderdaad niet. Het is zelfs een misdrijf. Ook een mondelinge overeenkomst is een bindende overeenkomst. Het probleem met een mondelinge overeenkomst als er een schriftelijke overeenkomst op volgt, is dat het heel lastig is te bewijzen wat er mondeling is overeengekomen. Zeker als achteraf blijkt dat de verkopende partij niet te goeder trouw heeft gehandeld.

Deze, denk ik? (Zoofy)

De naam voor dit verschijnsel heet 'onderhanden werk'. Onder die naam vind het ook terug op de site van de belastingdienst en in je IB-aangifte. Merk ook op dat als die werkzaamheden tot in januari doorliepen, je alleen de opbrengsten over 2015 in je IB-aangifte over 2015 opneemt.

Dat is wel de bedoeling ... maar of dat ook daadwerkelijk om die datum gaat gebeuren ... Hm... volgens de wet wordt de inwerkingtreding geregeld door een koninklijk besluit, ik kan alleen geen koninklijk besluit vinden. Ik kreeg vandaag dit mailtje: