Branko Collin

Waarom ketens in de VS kleine winkels verdringen Korte samenvatting: Om maar met de punchline te beginnen: "The reason your neighborhood increasingly resembles a hometown mall is because somebody’s banker prefers it that way." In de VS zijn vestigingen van grote ketens meer welkom dan kleine ondernemers. Van een keten weet je dat hij goed is voor zijn geld. De kleine ondernemer daarentegen is lastig bestand tegen de grotere schokken van het leven en daardoor een risico voor de bank. Waarom vind je dit interessant of wil je dit delen?: Twee redenen waarom ik dit interessant vindt: 1) Ik vraag me af of dit ook in NL geldt? 2) In het artikel wordt een organisatie genoemd, Institute for Local Self-Reliance, die kijkt naar hoe je juist diversiteit in het winkelaanbod kunt bevorderen.

Om het nog cruër dan de anderen te stellen, de vereniging zou zelfs 200% opslag kunnen rekenen of 200.000%. Als jij het met die prijs eens bent, heb je een deal. Als je het niet met die prijs eens bent, ga je op zoek naar een andere locatie. Al vermoed ik dat een van gemeenschapsgeld bekostigde locatie waarbij de verhuurder ook nog eens geen opslag rekent, wel eens het goedkoopst zou kunnen zijn.

Je kunt een eenmanszaak hebben met tig handelsnamen en je kunt daarnaast vennoot zijn in een VOF die ook nog eens een zwik handelsnamen heeft. (De handelsnaam is van de VOF, niet van de vennoten.) Merk op dat handelsnamen ontstaan door gebruik, niet door registratie. Als je een handelsnaam 10 jaar bij de KvK hebt ingeschreven, maar je hebt er nooit iets mee gedaan, dan heb je die handelsnaam niet. Als je een handelsnaam 10 jaar in het zakelijk verkeer gebruikt, maar je hebt hem nooit ingeschreven, dan heb je die handelsnaam wel. Handelsnamen kunnen ook gekocht en verkocht worden. Misschien nuttig om bij het opstellen van het VOF-contract na te denken over wat je bij opheffing doet met logo's en namen.

Is het bij kleding niet zo dat je deze niet als kosten kunt opvoeren? Alleen schijnbaar als het evident is dat het werkkleding is, bijvoorbeeld als je deze voor de duur van de film huurt of na de opnames meteen weer doorverkoopt. Hoe werkt dat bij films?

Inderdaad, maar dan is het toch niet meer onduidelijk? Terwijl wat de TS wou dat waarschijnlijk wel is. Ik heb geen probleem met communicatie die alleen voor de doelgroep duidelijk is (al onderschatten ondernemers voor mijn gevoel wel eens wat de reikwijdte van de doelgroep is). Ik heb wel eens een site gebouwd voor iemand die pijpleidingen voor oliebedrijven bouwt. Een nogal gespecialiseerd beroep. De communicatie voor een dergelijk bedrijf hoeft voor mij niet voor iedereen begrijpelijk zijn. Sterk genoeg was hij dat wel, wat ook maar aangeeft dat het gewoon kan, begrijpelijk zijn. Of het nou een tagline of slogan of een slagzin is maakt niet zo heel veel uit; wat uitzonderingen daargelaten moet er ergens in je communcatie op een plek die de lezer vrijwel meteen ziet iets staan die duidelijk maakt waar de communicatie om gaat. Dat geldt voor websites en tijdschriftadvertenties en voor persberichten (maar niet voor posters in bushokjes), omdat je de aandacht in een flits weer kwijt bent. Dat zoekmachines beter zijn, is handig, maar ze zijn niet perfect. Als ik op een link klik en de feedback op de pagina waar ik terecht kom bevestigt niet meteen de belofte van de link, dan ben ik weer weg. (Waarbij per persoon varieert wat 'meteen' is.)

Ik ken een cartoonist die ooit voor de krant wilde werken, dus stuurde hij ter introductie een brief met een voorbeeld. Wie schetst (ha!) zijn verbazing toen hij de volgende ochtend zijn cartoon tussen de ingezonden brieven zag staan met daaronder zijn naam en tussen haakjes zijn leeftijd, 25. En nee, die krant betaalde niet voor 'ingezonden brieven'. Misschien een wat mal voorbeeld, maar het raakt aan wat misschien niet het gebruikelijke, maar in elk geval het verwachte tarief is in veel creatieve beroepen: 0 euro. (En als je daarover klaagt, dan zegt men: "Wat zeur je, je krijgt zoveel exposure!") Gebruikelijke tarieven zijn fijn, maar voor die gevallen dat de klant kan aantonen dat hij altijd voor een appel en een ei vergelijkbare diensten heeft ontvangen, is de schriftelijke bevestiging toch prettig, lijkt me. (Ook voor die gevallen waarin de klant ongelijk heeft - of misschien juist voor die gevallen.)

Kun je de werkzaamheden niet met je klanten bespreken? Je vakantiegeld zit in je uurtarief; daar moet je af en toe een of twee weekjes van tussenuit kunnen knijpen zonder dat je er financieel van in de problemen komt. Is dat niet zo, dan is je tarief te laag.

Sorry, had inderdaad moeten aanvullen dat als je Nike heet, dat niet hoeft. Zou een beetje lullig zijn als de CEO van Nike over een jaar vanwege de uitstekende vindbaarheid van Higherlevel.nl op dit forum zich abusievelijk aangepraat krijgt dat z'n slogan "sports wear for everybody" moet zijn. Heb je trouwens ook een lange lijst van voorbeelden van bedrijven die niet meer bestaan omdat ze én een onduidelijke naam én een onduidelijke slagzin hadden? Ik had gehoopt dat Jacob Nielsen wat data zou hebben over wat wel of niet werkt, maar meer dan dat hij wat lol heeft over de slogans van B2B-bedrijven kon ik met weinig gegoogle niet vinden. Dat zou voor iemand die embedded spullen voor andere bedrijven maakt zelfs een voordeel kunnen hebben; blijkbaar verwachten mensen onduidelijke namen en onduidelijke slogans in die branche. Je wekt dan vetrouwen door als een typisch bedrijf uit de branche over te komen. :)

Over een naam i.c.m. met een slogan wil ik aanvullen dat als je naam niet beschrijvend is, je slogan dat moet zijn, en omgekeerd. Als ik een site of een advertentie zie en de naam is niet omschrijvend, en vervolgens is de pay-off dat ook niet, dan ben ik al snel pleite. Overigens zie ik dat de TS dat op zijn website nog enigszins opvangt door in een slideshow pay-offs voor productgroepen te rouleren.

In rustige perioden bezoek ik wel eens netwerkbijeenkomsten, en een veelgehoorde klacht daar is dat deze eigenlijk alleen maar worden bezocht door mensen die op zoek zijn naar een gespreid bedje zonder dat ze concreet iets te bieden hebben. Het lijkt me dat jij, die juist wel iets te bieden heeft, een graag geziene gast op dergelijke bijeenkomsten zou zijn. Of jij in ruil iets aan dergelijke bijeenkomsten hebt, is dan weer de vraag.

Wat bedoel je? Ik zie geen handtekening en er zijn meerdere vervolgreacties.

Ik kom veel bij klanten over de vloer, en vrijwel zonder uitzondering is de koffie er niet te drinken. Een klant had zelfs een fatsoenlijk espressoapparaat gekocht voor zijn klanten (maar niet voor de leveranciers!), dus ze hadden het zelf door. Ik denk daarom dat bij het midden- en grootbedrijf smaak een ondergeschikte rol speelt bij de selectie van het koffieapparaat en dat andere zaken (prijs? onderhoud? kosten? duurzaamheid? hygiëne?) een belangrijkere rol spelen. Wat de prijs betreft, cupjes zijn weliswaar duur, maar pads toch niet?

Hoeveel omzet haal je per jaar bij die fictieve klant? Als je vijf miljoen per jaar omzet, zou je die 60.000 euro materiaalkosten voor lief kunnen nemen. Als je 100.000 per jaar bij ze omzet, zou je beter je tijd kunnen stoppen in het zoeken naar betere klanten. Maar als je 100.000 euro per jaar bij ze omzet, heb je misschien ook wel een betere onderhandelingspositie: die klant is dan wellicht zelf ook een kleine partij.

Soms rijdt de concurrent zichzelf klem (in meerdere betekenissen). Categorie: klein leedvermaak.

KNAB Zakelijk valt in een categorie bankrekeningen die over het algemeen met 'ZZP-rekening' wordt aangeduid. Dicko omschrijft het goed, dit soort rekeningen is voor de eenvoudige professional "zonder webshop of internationale klanten die factuurtjes stuurt per maand, per advies of per project, en zelf de boekhouding doet met boekhouden-in-excel". Er vallen momenteel vier rekeningen in NL binnen die categorie, voor zover ik weet: [*] Knab Zakelijk (60 € p.j.) [*] ASN Zakelijk (72 € p.j.) [*] Regiobank ZZP Rekening (78 € p.j.) [*] SNS ZZP (90 € p.j.) (Bedragen van enkele maanden terug, excuses als er inmiddels iets is veranderd.) Zelf heb ik sinds kort voor KNAB gekozen, niet zozeer vanwege de kosten, maar wel vanwege het dienstenpakket. Dat is even iets waar je goed naar moet kijken, zeker als je de rekening voor al je zakelijke transacties wil gaan gebruiken. Verborgen kosten ben ik nog niet tegenkomen. De webinterface is inderdaad op het knullige af. Ander minpuntje is dat ze soms vreemde namen geven aan hun producten: microkrediet noemen ze crowdfunding, en hun ideeënbox ("Denk Mee") behandelen ze soms als corporate social media, zodat een idee over hoe het beter kan, wordt beantwoord met hoe geweldig het nu al is (hangt ook af van de moderator, zie ik nu). Overigens is de American Express Business Green Card geen creditcard maar een charge card. Dat is een klein verschil wat er (als ik het goed begrijp) voornamelijk op neer komt dat je je schuld aan het eind van de maand moet hebben voldaan.

Wat erg! Mijn condoleances aan degenen die Marcel kenden en aan degenen die hem na waren. Ik kan me geen bijdrage van hem herinneren die er niet op gericht was de discussie naar een hoger plan te tillen. Als ik alleen al zijn laatste berichten lees, die waren er steeds om anderen te helpen. Rust zacht.

Dat is een smoes. Die tien procent krijg je voor het aanbrengen. Als jij daarnaast nog allerlei andere werkzaamheden verricht, zou je daarvoor apart moeten afrekenen. Dan heb je natuurlijk de kans dat ze in Spanje zeggen: die art direction hoef jij niet te doen, we zoeken zelf wel iemand. Wat het percentage betreft, je zou ook 90% kunnen rekenen. Jij hebt het werk. (Ik zeg niet dat je het dan ook krijgt, maar je hebt in elk geval de gunstigste onderhandelingspositie.) Ik kan me voorstellen dat de opdrachten die je binnenhaalt afhankelijk zijn van jouw persoonlijke vaardigheden als art director, creatief en strateeg. Dat de klant ja zegt, omdat ze weten wat jij kunt. In dat geval wordt het wat lastiger, want je plakt er niet zomaar een andere art director tussen. Kun jij inmiddels andere technische teams aansturen? Hoe afhankelijk ben jij van je Spaanse partners?

Je kunt bij de KvK inderdaad een VoF voortzetten als eenmanszaak. Ze hebben daar zelfs een formulier voor. Formeel ontbind je de VoF, maar je blijft een inschrijving van een handelsnaam in het handelsregister behouden. Dat klopt ook met de praktijk: jij blijft neem ik aan onder dezelfde naam dezelfde klanten bedienen met hetzelfde product. Voor wat de buitenwereld betreft, verandert er mogelijk niet veel. Hou er rekening mee dat overeenkomsten met de VoF niet automatisch op jou overgaan. Je zult met de bank, het telefoonbedrijf, de beveiliger, de schoonmaker, je IT-partner e.d. moeten gaan praten om te kijken hoe je dat zo naadloos mogelijk laat verlopen. Ook je bedrijfsnaam kan (moeten) veranderen als er nu bijvoorbeeld "VOF" in staat of de namen van beide vennoten er in voorkomen.

Het strikt nakomen van alle afspraken botst mogelijk met je andere eis, het meedenken. ("Wat bedoel je, je hebt geen betaalmodule geïnstalleerd, omdat ik daar niet expliciet om had gevraagd? Het is een webwinkel, wat dacht je dan dat ik wilde?" - even heel cru gesteld.) Het kán allebei, meedenken en heel rigide aan afspraken houden, maar je loopt gegarandeerd tegen situaties aan waarin je vergeten was iets te bestellen en waar de leverancier van tevoren geen reden had om aan te nemen dat het belangrijk was. Klopt het als ik gok dat het je met name om een gevoel van beheersing gaat? Dat als jij afspreekt op 1 juli een werkende webwinkel te hebben, dat je dan ook een werkende webwinkel hebt? En dat eventueel op details nog dingen verbeterd moeten worden, prima? Ik zit me af te vragen of je bij die snelgroeiende club wel een belangrijke klant bent. Die snelle groei suggereert immers dat ze heel veel nieuwe klanten hebben, en dat je er maar een van bent. Dan kan het inderdaad nuttig zijn om bij een andere, stabielere leverancier te zitten waar je wel de aandacht krijgt die je nodig hebt. Die zullen vast te vinden zijn, gewoon eens wat magentoclubs afbellen en vragen of ze een keer langs kunnen komen. Een andere optie is om zelf half op de stoel van de projectmanager te gaan zitten. Ga met de huidige leverancier door, maar zorg dat je voortdurend helder hebt wat de belangrijkste openstaande punten zijn en let er op dat de leverancier zich niet laat afleiden. Jij hebt waarschijnlijk het meeste oog voor de features die direct van invloed op de business zijn, terwijl ontwikkelaars vaak naar langetermijnzaken kijken: "als we nu dit feature implementeren, hoeven we over drie maanden als de server omvalt maar half zo veel puin te ruimen". Ook belangrijk, en als je daar bovenop blijft zitten en blijft communiceren (dat mag ook van jouw kant komen), kun je er samen uitkomen wat belangrijk is om aan te werken. In deze branche is alles elk half jaar nieuw, dus dat je meebetaalt aan de ontwikkeling van je leverancier, daar ontkom vooralsnog niet aan. Maar drie nieuwe projectmanagementtools in korte tijd zit inderdaad tegen het absurde aan. Ik vraag me af welke spoken ze daarmee proberen te bestrijden.

Ik zou daar niet zo maar vanuit gaan. Als de wijk slecht bereikbaar is voor restaurants en de bewoners hun toevlucht zoeken tot ongezonde snacks, kan een maaltijdservice best een maatschappelijk voordeel opleveren. Dat zal de TS echter zelf moeten uitzoeken.

De VAR heeft ook alleen maar betrekking op bepaalde werkzaamheden. Als jij 1500 uur VAR-wuo werkzaamheden verricht en 500 uur andere werkzaamheden, heb jij gewoon recht op je ondernemersfaciliteiten. Het is de feitelijke situatie die telt.

Netjes geregeld uiteindelijk. Dank voor het terugmelden.

Of er een overeenkomst is, hangt onder andere af van aanvaarding. Ik zie zo gauw geen aanvaarding. Mogelijk dat het werk dat jij tot nu toe gratis hebt gedaan onder een impliciete overeenkomst valt, maar dat is op basis van de informatie die je tot nu toe hebt verstrekt, voor mij niet te bepalen. Ik zou zelf in elk geval niet gratis werken. Je wou leren. Je hebt geleerd. Pas op dat je niet in de val van de sunk cost fallacy trapt.

Ik moet bij dit soort onderhandelingen altijd denken aan een conversatie uit een jaren-1970-SF-serie. Terroristen hebben voor 16 miljoen credits aan goud gestolen met het idee deze lading voor 6 miljoen op de zwarte markt door te verkopen. Maar ze komen erachter dat het goud niet zo makkelijk te verkopen is en besluiten het goud daarom aan te bieden bij degene van wie ze het hebben gestolen. Daarbij gaan ze de prijs opnieuw bepalen: VILA Eight? AVON Nine. VILA Try ten. [Avon looks at Dayna, who shrugs slightly.] [They contact the inbetween, Keiller.] AVON One more thing. The price is ten billion, not six. KEILLER [Exhales sharply and gets a horrified look on his face.] That's ridiculous... VILA No, It's good business. AVON We have the gold. Who has the gold? De code is van jou, maar als jij de opdrachtgever verbiedt om hem op enige betekenisvolle manier te blijven gebruiken, berokken je hem schade. Aan de andere kant zou je kunnen stellen dat hij een redelijke vergoeding moet betalen om derden te mogen laten doorontwikkelen. Je kunt dan aanstippen dat dit één van de nadelen is van het feit dat jullie niet meer met elkaar verder gaan. Daarvoor is dan wel een vereiste dat jij een redelijke verwachting had dat je voor hem zou blijven doorwerken en wel tegen een redelijke vergoeding. Al die redelijkheid maakt wel dat dat gesprek met die advocaat een goed idee is, want het wordt zo wel heel snel heel specialistisch. Ook dat gesprek met het ondernemersklankbord kan nuttig zijn, al wil ik daarbij aantekenen dat de ene keer dat ik contact met ze heb gezocht, ze heel traag reageerden (na vier weken). Dat kan in dit soort onderhandelingen nadelig zijn. Zoals Ward aangeeft, door een heel lage prijs te rekenen, heb je een ongunstig signaal afgegeven. Je moet dus nu én de schade van dat signaal repareren én onderhandelen over een nieuw traject. Lastig.

Wat betreft vinkjes en ter hand stellen, ik mag dan wel geen advocaat zijn, maar dat ICTrechtartikel is voor mijn gevoel broddelwerk. Hooguit zal het er in de praktijk op neer komen dat een rechter de AV als ter hand gesteld zal zien als het vinkje geplaatst is, maar dat heeft er meer mee te maken met hoe bewijs wordt gewogen. De wet zegt dat er bij elektronische overeenkomsten drie manieren zijn waarop je ter hand kunt stellen, en de in dit geval relevante manier lijkt te zijn: "Artikel 234. 1. De gebruiker heeft aan de wederpartij de in artikel 233 onder b bedoelde mogelijkheid geboden, indien hij de algemene voorwaarden [...] overeenkomstig de in artikel 230c voorziene wijze heeft verstrekt [...]" "Artikel 230c. De in artikel 230b bedoelde informatie, naar keuze van de dienstverrichter, bedoeld in artikel 230b, aanhef: 2. is voor de afnemer gemakkelijk toegankelijk op de plaats waar de dienst wordt verricht of de overeenkomst wordt gesloten;" Bij de aanschaf in de webwinkel betekent dit een linkje, bij een overeenkomst per e-mail betekent dit een PDF als bijlage bij de mail. Jurisprudentie zal natuurlijk moeten uitwijzen wat redelijk is, maar over e-mail bestaat al jurisprudentie die zegt dat een linkje niet voldoende is. In 2010 was die ontwikkeling nog volop aan de gang. Dit terzijde.