kuifje

Je impliceert nu dat zwerfkat, als het tegenzit, misschien wel terug zou willen keren en van alle fijne voorzieningen gebruik zou willen maken. Zeg maar: zijn Nederlandse basis als een vangnet zou willen gebruiken. En dat voelt wat oneerlijk/misbruikerig aan. Nu, terugkeren mag hij natuurlijk, op basis van zijn Nederlanderschap. Van de voorzieningen gebruik maken is natuurlijk een ander verhaal. Niet bijdragen = niet profiteren (met de uitzonderingen en overgangregels zoals die in de diverse wetgeving gedefinieerd zijn).

Ik heb geen antwoord/advies voor de topicstarter (behalve: zoek eens een advocaat bestuursrecht die allemaal uitzoekt of het wel klopt wat de diverse instanties zeggen. En als je die advocaat ervan weet te overtuigen dat als hij dit doet, hij wellicht de referentie is in NL in dit kleine niche-je, en nog wel tien klanten extra kan trekken, wil hij het misschien ook nog wel voor een vriendenprijsje doen) Maar als ik dit verhaal leest, en ook de verhalen van Esther, met een helicopter-view dan zeg ik toch: er klopt iets niet. Die mensen willen niets bijzonders, willen geen belastingontduiken, willen geen juridische aansprakelijkheid ontlopen, willen gewoon alleen langdurig in een aantal verschillende buitenlanden verblijven, zonder dat ze daar iemand kwaad mee doen. Maar de staat maakt het ze onmogelijk om hun inkomstenbron te behouden. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn. Niet van links, en niet van rechts. Er is best iets voor te zeggen dat bepaalde rechten en plichten gekoppeld zijn aan je nationaliteit, en bepaalde andere rechten en plichten aan je echte woonplaats, en als die niet in Nederland is, tja, dan is dat zo. Maar, helicopterview, iemand zijn bedrijf (=inkomen) ontnemen omdat hij van het goede leven in het buitenland wil genieten, daar zie ik het belang niet van in, niet voor Nederland, en niet voor de persoon. Een loss/loss dus. Dat de regeltjes zo zijn, is niet zo belangrijk in dit hele verhaal. Die zijn ook maar zo gemaakt door politici. Wat me veel meer interesseert is: waarom zijn die regels zo? Is dat een foutje? Of is dat bewust omdat er toch nadelen voor Nederland zijn ?(en wat zijn die dan, want ik zie het niet)

Je hebt nog niet veel antwoord gehad. Dat komt misschien omdat je vraag nogal vaag is. Het simpele antwoord is: Misschien wel, misschien niet, dat zul je nader moeten onderzoeken. Het iets complexere antwoord is: Het doosje kan beschermd zijn door zowel een octrooi/patent, als een model (in het (europees) Engels een 'registered design', in het Amerikaans engels een 'design patent' om de verwaaring nog groter te maken), als door een merk. Als je het onder een ander merk wilt laten maken hoef je daar al geen rekening meer mee te houden, dus dan zit je alleen met de mogelijkheid van een modelbescherming en een octrooibescherming. JE zult dus moeten (laten) onderzoeken of iemand dat doosje beschermd heeft. Daar kun je (heel) veel tijd in (laten) steken, en dan dan weet je bijna zeker of het mag of niet (100% zekerheid krijg je nooit), maar dat kost ook veel geld. Of je kunt er geen of weinig tijd in (laten) steken, en het gewoon doen, dan loopt je een groter risico, maar dan kost het (nu) ook weinig of niets. Wat je zou moeten doen is helemaal afhankelijk van hoeveel je denkt te verdienen aan dit project en hoe groot je acceptatie van risico is. Het is puur een kwestie van nu (laten) onderzoeken om je kans op schade later te verminderen, en de voorkeuren daarin zijn van persoon tot persoon, en van project tot project, verschillend. Complicerende factor is ook nog dat model en octrooibescherming meestal nationaal geregeld is. Het kan dus best wel dat het in Amerika beschermd in en in Europa niet, of andersom, of alleen in China en Duitsland, of whatever. Alles is mogelijk.

Maar vergeet niet dat je in principe, op basis van wat je vertelt, het recht aan je kant lijkt te hebben. Als het ooit zover komt moet je wel kunnen bewijzen dat jij de auteur bent, dus hou alle correspondentie bij je, maar dat is in principe een secundair probleem. Zowel jij als de andere partij weten hoe het echt zit. Je hoeft niet het onderste uit de kan te halen, maar je hoeft je ook niet met een fooi te laten afschepen, bijvoorbeeld een belofte van een toekomstige opdracht. Je vroeg in je eerste post wat een redelijk percentage van de winst zou zijn. Winst is moeilijk te definieren, je kunt beter voor een percentage van de omzet gaan, dat is veel makkelijker te definieren. Je kunt best het totale auteursrecht (mogelijk niet allemaal bij jou, maar ook bij een medeauteur, en ook bij een vormgever, eindredacteur etc) waarderen op 5-10% of zo van de omzet, dat is echt niet te veel. Ga eens uit van 10% om je eigen gedachten te bepalen mbt wat er te halen zou kunnen zijn, je kunt altijd nog afzakken in onderhandeling. En zoals Twabla al opmerkt: Auteursrecht registreren via een advocaat gaat niet. Je hebt het of je hebt het niet. Je kunt je niet het auteursrecht van een ander toe-eigenen.

Doet niet aan internetverkoop, zo te zien. :P En die website is ook niet bepaald verkoopbevorderend zeg, tsjongejonge... Dit lijkt ook een sympathieke te zijn: https://www.bsp-fietsen.nl

Ja die zijn er natuurlijk. Maar, gewoon uit nieuwsgierigheid, wat is in NL de situatie als de onderaannemer in een rolstoel terecht komt en een half miljoen schadevergoeding eist en erin slaagt de rechter te overtuigen dat het vanaf het begin een verkapt dienstverband was? Die consequenties zijn in Belgie namelijk nog een klasse erger dan het achteraf moeten betalen van belasting en premies. In NL niet?

Daar zit best wel wat in. Ik weet niet hoe het in NL zit, maar hier in Belgie hoor ik wel eens verhalen dat opdrachtgevers bij een onderaanneming die wat lijkt op een dienstverband niet zozeer bang zijn voor een inspectie van de overheid (want dan kun je samenwerken om te laten blijken dat het echt een eerlijke onderaanneming is), maar vooral voor het scenario dat er een ernstig ongeval gebeurt met de onderaannemer. Dan heeft de onderaannemer er namelijk ineens alle belang bij om met terugwerkende kracht de relatie te laten herkwalificeren als een arbeidsrelatie, in verband met schadevergoeding. En dat kan voor de opdrachgever heeeeel serieus in de papieren lopen, ook omdat hij natuurlijk nooit een verzekering heeft afgesloten voor de betreffende onderaannemer.

Tja, het wordt nu filosofisch. Wat betreft intellectuele eigendom is het zo dat er in de basis GEEN bescherming is. Er zitten namelijk nadelen aan bescherming: dat gaat in tegen de fundamenten van onze rechtsorde: vrijheid. ALLEEN voor specifieke categorien, precies omschreven in de wet, is door de wetgever (na grondige overweging, naar we mogen aannemen) bepaald dat, MITS aan bepaalde voorwaarden is voldaan, de voordelen van bescherming zwaarder wegen dan de nadelen van bescherming, en dat dan nog alleen maar voor een beperkte tijd, en mits betaling van vergoeding aan de staat. Ik denk dat je dat niet moet doortrekken naar een soort intrinsiek natuurlijk recht op toekomstige winsten van iedere deal die je voor elkaar brengt. Als vraag en aanbod bij elkaar brengt, en als je daar nog een bepaalde adminstratie rondomheen doet, mag je daar best een vergoeding voor ontvangen. Ik vind echter, maar dat is persoonlijk, dat je die dan maar aan het begin moet vragen aan je opdrachtgever, of uitsmeren of een korte periode, drie maanden of zo. Natuurlijk mogen partijen alles overeenkomen, ik heb daar geen probleem mee, maar ik vind het niet normaal dat je na een jaar nog zou willen profiteren. Zeker als het bemiddelingsbureau termen als 'overtreding' en 'boete' gebruikt heb ik niet veel sympathie voor ze. Dat zijn geen termen die een normale zakelijk dienstverlener gebruikt.

Norbert, dat laatste is natuurlijk betwistbaar, en hangt maar af van welke situatie ja als normaal, als nulsituatie, beschouwt Ja, de bemiddelaar loopt omzet en marge mis. Maar hij ontvangt wel marge over het werk wat onder het contract wordt gedaan. Waarom moet hij ook nog een vergoeding ontvangen voor toekomstig werk? Is dat wel 'eerlijk' ? Het is een beetje als met een belastingverlaging. Je kunt dat beschouwen als 'kadootje aan de rijken' of als een 'rechtzetting van een historisch onrecht'. Voor beide is evenveel te zeggen. Wat ik maar wil zeggen: het is heel erg subjectief wat je als 'redelijk' beschouwt

Nee je verliest niet je recht. Indien je een octrooi aanvraagt geldt die datum als registratie. Een octrooi aanvragen in een ander land door eenderde kan wellicht maar het dan niet nieuw meer. Door jouw registratie wordt je technische vinding openbaar en veel landen vereisen dat nieuwheid noodzakelijk is om een ander octrooi te registreren. Een wereldwijd octrooi bestaat niet dus je zult veel landen zelfstandige registratie moeten doen. Kost heel veel geld en de vraag is of je dat nodig hebt. Weet iemand hoe het zit indien je hier een octrooi registreert (bijv EU) en je wil later uitbreiden? Kom je dan in problemen? Ik weet het ongetwijfeld, maar je vraag is me niet helemaal duidelijk. Ik gaf eerder al aan hoe het zit. Het voor de had liggende antwoord is.... waarom zou het in Europa anders zitten dan in de rest van de wereld? Maar dit is ongetwijfeld niet wat je bedoelt. Wat bedoel je wel?

Maar nee. Sinds de 19e eeuw bestaat al een internationaal verdrag op basis waarvan je een jaar de tijd hebt om in een ander land octrooi aan te vragen en waarbij je (om het maar even heel simpel te zeggen) fictief de originele indiendatum in het eerste land krijgt. Bovendien wordt een octrooiaanvraag pas na 18 maanden door de overheid gepubliceerd. Dus als niemand (inclusief jijzelf) in die 18 maanden de uitvinding openbaar gemaakt heeft, of toevallig ook heeft uitgevonden, kun je zelfs tot 18 maanden gaan. Omdat je dat laatste echter nooit kunt weten is het zeer risicovol om daarvan uit te gaan, daarom is de simpele regel: je hebt een jaar. En geen dag meer!

Nee. Je kunt geen octrooi aanvragen op iets wat al openbaar gemaakt is. [Nou ja, je kunt het wel aanvragen, maar je gaat nooit een geldig octrooi krijgen, maar dat is waarschijnlijk wat je bedoelt] Als TS dat Canadese octrooi heeft kunnen vinden, betekent dat per definitie dat het al openbaar is, en kan er dus nergens, wereldwijd, nog een octrooi op genomen worden.

Ik wil niet lullig doen, maar had je deze zaken niet beter van te voren onderzocht voordat je de beslissing nam om naar Antwerpen te verhuizen? En zijn de antwoorden misschien ook wel niet van belang voor de afweging of je wel naar Antwerpen WIL verhuizen? Een emigratie, al is het 'maar' naar Antwerpen, is geen impulsbeslissing alsof je een paar schoenen koopt.

Ik probeer (lukt niet altijd) alleen te antwoorden op vragen waar ik verstand van heb. Dit is er zo een Wat al geantwoord is klopt. Op het eerste gezicht, als het alleen een Canadees octrooi betreft, zou er weinig aan de hand moeten zijn, maar het is toch de moeite waar om het te (laten) checken. Zeker omdat je zegt 'vergelijkbare' uitvinding is het inderdaad lang niet zeker dat je hem niet zou kunnen octrooieren, als je dat zou willen.

Ik twijfel er sterk aan of die tools wel voldoen aan de AVG/GDPR voorwaarden die eraan zitten te komen. Als je nu iets nieuws op poten wilt zetten is dat wel een aspect waar je rekening mee moet houden, anders moet je het over een half jaar opnieuw doen. Zelf heb ik Owncloud, super makkelijk.

Is dat correct? Als je een bericht krijgt dat de offerte accoord is, lijkt het me niet dat ze later kunnen zeggen dat het niet accoord is omdat er geen PO is. Hangt ervan af. Soms geeft de contactpersoon alleen akkoord op de (technische) inhoud van de offerte, gaat het geheel daarna langs een aantal beslissingsbevoegden voor een handtekening en wordt dan de PO afgegeven. Wel, hangt er inderdaad van af. Hoe moet jij als leverancier weten dat dat hun interne werkwijze is? Daar heb jij niets mee te maken. Afhankelijk van of je in de toekomst nog opdrachten denkt te ontvangen, is er misschien best wel reden om het hoog te spelen. Je contactpersoon krijgt dan misschien wel problemen, intern, maar afgaande op jouw verhaal is die ook niet 100% lekker bezig geweest. Maar zoals elders al aangegeven: ga met het hele verhaal bij een jurist langs, en besluit dan.

Volgens mij heeft hij dat wel nodig: 1) De klant verwacht het, dus het is businessmatig verstandig het te doen. Die klant kan best over een jaar een email sturen: 'Bel me eens op, ik heb nog een klus' en dan verwacht hij dat je het nummer nog hebt, en weet welke klus je eerder hebt gedaan. Zeker bij activiteiten waarbij een persoonlijk netwerk van belang is, kun je bijna niet zonder het bewaren van gegevens. 2) Er kan iets mis zijn, dat later aan het licht komt, met een component. Dan moeten wel alle klanten waar die component geinstalleerd is, gecontacteerd kunnen worden.

Postzegels zijn zowel in BE als NL vrijgesteld van BTW. Dus je betaalt geen BTW op postzegels. Er valt dus ook niets te verleggen of regelen.

wel, ik zie wel een toegevoegde waarde: blijkbaar is het zelfbeeld van ondernemers niet in overeenstemming met het imago van ondernemers bij de klanten. Dat kun je geen nieuws, of geen groot nieuws vinden, maar het kan toch zeker geen kwaad om daar nog eens op gewezen te worden. Ten tweede is dit blijkbaar een maatschappelijke trend die negatief is voor ondernemers. Ook zeker iets wat de moeite waard is te bediscussieren, niet meer en niet minder dan alle andere maatschappelijke factoren die het ondernemerschap beinvloeden, maar toch zeker niet misplaatst op een onernemersforum.

Nature or nurture? Het zijn allemaal slappe excuusjes en angstargumenten. De buurman doet het ook. Een ouwerwetse calvinist neemt zelf verantwoordelijkheid en streeft niet naar het onderste uit de kan. Neen, een ouderwetse calvinist streeft ook naar het onderste, maar uit een andere kan.

Zoals anderen al gesteld hebben: Er is geen 'absurd' in dit geval. Puur vraag en aanbod. Je kunt het zaakje nader onderzoeken, en misschien werkt het en kun je een beetje dreigen, maar als het mijn client was zou ik hem aanraden dat hij feit dat hij namens de oude eigenaar de domeinnaam had (maar nu zelf betaalt) niet relevant is. Het is niet alleen omdat je de merknaam hebt dat je exclusieve rechten op de domeinnaam hebt! Er zijn ook rechten voor wie het eerst komt en het eerst maalt. Hoe zou je reageren als het andersom was? Wat je wel zou kunnen helpen is dat de domeinnaamhouder eigenlijk weinig aan het domein heeft. Als jij het merk hebt, dan kan hij, of een andere koper, de domeinnaam niet gebruiken om hetzelfde type producten/dienste aan te bieden, dat zou dat gewoon een dikke merkinbreuk opleveren. Hij kan het dus alleen maar gebruiken/verkopen voor heel andere producten/diensten (en daar heeft het dan waarschijnlijk weer weinig waarde), of aan jou verkopen, (of gewoon 'bewaren' natuurlijk). Iets anders kan hij er niet mee. Jij bent dus wel zijn enige realistische kans om een redelijk bedrag te krijgen. Als je hem dat duidelijk maakt, zou het zomaar kunnen dat hij wel water bij de wijn wil doen.

De tussenpersoon (octrooigemachtigde) kan in de praktijk waarschijnlijk heel gemakkelijk het octrooi 'op zijn naam' zetten. Maar hij doet dat niet omdat hij dan stante pede geschorst wordt als octrooigemachtigde. Dit voorbeeld is net alsof de notaris een erfenis op zijn priverekening laat storten. Ongetwijfeld kan het, maar het gebeurt niet. En bovendien, als de octrooigemachtigde dat zou doen, wordt hij daarmee geen eigenaar en ook geen bezitter van het octrooi. Wie eigenaar is, is namelijk gewoon een feitelijke kwestie. De naam die in de registers voorkomt heeft NUL relatie met wie de echte eigenaar is. Wat je mist is dat er bovendien een juridisch verschil is tussen domeinnamen enerzijds en octrooien en merken anderzijds. Octrooien en merken worden op wettelijke basis toegekend, nadat de juiste procedure gevolgd is die (volgens de wetgever) een juiste balans geeft tussen de rechten van de aanvrager en de gevolgen daarvan voor de maatschappij. Domeinnamen krijg je op contractuele, niet wettelijke, basis van SIDN. Ze worden niet jouw eigendom, er wordt door het contract aan jou slechts een exclusief gebruiksrecht toegekend. Dit exclusief gebruiksrecht kan op basis van hetzelfde contract teruggetrokken worden door SIDN (bijv bij een merkinbreuk) en aan iemand anders gegeven worden. Overigens werkt dat in dit geval in het voordeel van de vraagsteller, omdat SIDN ook op grond van een handelsnaam de domeinnaam kan overdragen. Dat is in het normale IE-recht een enorme anomalie: Een inbreuk op een handelsnaam is er normaal gesproken pas als de ander die naam ook ALS HANDELSNAAM gebruikt. Andere gebruiken van die naam dan als handelsnaam zijn geen inbreuk. Normaal gesproken, als het 'eigendom' van een domeinnaam op wettelijke basis geregeld was, zou de vraagsteller dus geen schijn van kans gehad hebben om de domeinnaam op te eisen op basis van een handelsnaam. Dankzij het (in dit opzicht soepele) contract van SIDN heeft hij een kans op succes. Die kans is nog steeds beperkt, in mijn inschatting, maar goed.

Ja, dat had ik wel begrepen. Ik denk alleen dat dat zo'n vaart niet zal lopen. Hij kan namelijk best aannemelijk maken dat hij er plannen mee had, maar dat die nog niet tot uitvoering zijn gekomen, of dat hij de plannen heeft opgeborgen maar de domeinnaam is vergeten op te zeggen. Kwader trouw vereist een bewuste inspanning om de ander te schaden. Passiviteit, zelfs irrationaliteit, is geen kwader trouw.

Een paar opmerkingen: 1) ik vind het wat lullig dat je de ander als 'domeinkaper' betitelt. Hij had de domeinnaam al lang voordat jij begon met je merk, dus hij heeft helemaal niets gekaapt. Misschien had, en heeft, hij er al jarenlang goede bedoelingen mee, en wil hij hem zelf gaan gebruiken. Dat 'te kwader trouw' verhaal van jandoedel, daar geloof ik niet zo in, dat kan hij gemakkelijk ontkrachten. 2) Zelfs al had hij er geen bedoelingen mee, dan heeft hij nu een gelukje. Hij heeft een domeinnaam die iemand graag wil. Dat hij daar een mooie prijs voor vraagt is natuurlijk logisch. Hoe zou je zelf zijn? Ik zie echt niet in dat die persoon iets doet wat niet eerlijk of niet netjes is. Maar ik ben het wel met jandoedel eens: een aardig bod doen, en een beetje dreigen, zou zomaar eens tot een bevredigend resultaat kunnen leiden. 3) Als een ander, nu failliet, bedrijf de merknaam al had, is het misschien de moeite om in het register van het BOIP eens te kijken wat daarmee gebeurd is. Misschien is de merknaam zelf wel verkocht door de curator. Het zou ook zomaar kunnen dat het merk niet in de failliete boedel zat, maar onder licentie gebruikt werd. Dan zou er zomaar nog steeds een originele eigenaar van het merk kunnen zijn. De kans is niet heel groot, maar de consequenties kunnen wel heel groot zijn, dus toch maar eens checken. 4) Misschien wat laat, maar waarom heb je een paar jaar terug wel honderden Euro's betaald om je merknaam te registreren, maar toen niet geprobeerd hebt om voor een paar Euro de .nl domeinnaam te krijgen?

Ho, ho, nu begin je van een heel verkeerde aanname. Als de aard van het werk het niet toelaat dat het door een externe kracht wordt uitgevoerd, dan is dat aan opdrachtgever X om te managen. Dan moet opdrachtgever X er maar een werknemer, ipv een ZZP-er, opzetten, of moet hij maar een waterdicht contract opstellen voor die ZZP-er om het risico te beperken en de nodige controles uitvoeren. En desnoods het tarief verhogen om het ongemak te compenseren voor de ZZP-er Het is toch niet redelijk van opdrachtgever X om voor een relatief laag tarief, en voor maar drie dagen in de week, iemand in te huren en dan te verwachten dat die een beter betalende opdracht voor de andere twee dagen niet aanneemt? Kom nou toch! Maar, zoals met alles, ligt het heel erg aan de relatieve machtspositie. Hoe hard heeft opdrachtgever X de TS nodig, en hoe hard heeft de TS opdrachtgever X nodig? Als de TS al aangeboden heeft een geheimhoudingsovereenkomst te omdertekenen (zonder prijsverhoging) heeft hij zich al supersoepel opgesteld. En als opdrachtgever X dat niet genoeg vindt, dan is het werk niet geschikt om door een ZZPer te worden uitgevoerd.