Ondernemen. Vrijheid of gevangenschap?

[herman van der helm]

De laatste jaren kom ik veel ondernemers tegen die jaren een goedlopend bedrijf hebben gehad en die door de crisis of veranderende marktomstandigheden een moeizaam bestaan hebben. Stoppen is vaak geen optie dus otteren ze voort. Meestal naarstig op zoek naar de verandering die ze weer de weg omhoog kan brengen. Hopend dat het einde van de crisis hen ook laat profiteren.

Deze ondernemers hebben vaak een ijzeren wil om toch te overleven.

 

Als deze omstandigheden lang aanhouden wordt de vrijheid van ondernemen een gevangenis.

Ze durven er geen ruchtbaarheid aan te geven omdat dat klantenverlies zou kunnen betekenen. Het gevolg is pure eenzaamheid, die hoogstens door gezinsleden gezien wordt.

 

In dit topic daag ik mensen uit om hun verhaal te posten. Desnoods anoniem. De gevangenis blijft waarschijnlijk, maar je kunt wel even luchten.

[robberttk]

Mooi topic. Mijn reactie volgt nog :-)

[Sandra.]

Ik ben het hier niet mee eens. Je hebt als ondernemer de vrijheid zelf keuzes te maken en dat kan ook een keuze zijn om van koers te veranderen waardoor je niet in de gevangenis komt. Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan maar om nou te zeggen dat je in je eigen gevangenis zit klinkt ook weer overdreven.

[Ab Bauer]

Herman, een van de mooie dingen van ouder worden vind ik dat je de patronen van het leven gaat zien. Zo begin ik steeds meer te herkennen dat iedereen in zijn leven met tegenslagen te maken krijgt. Die tegenslagen zijn het probleem niet, het gaat er om hoe je met tegenslagen om gaat. Om met Rocky te spreken: "It is not How Hard you Hit, but How Hard You Can Get Hit and Keep Moving ...."

 

Ook ik heb gevangen gezeten in een bedrijf wat ik na een paar mislukte avonturen niet meer aan de praat kreeg. Doordat ik daarvoor vrij succesvol was duurde het best lang voor ik dat onder ogen zag.

 

En dan? Je staat opeens achteraan in de rij, onderaan de ladder. In loondienst? De arbeidsmarkt staat niet echt te springen om ex-ondernemers. Je bent de laatste jaren toch met heel andere dingen bezig geweest dan mensen in loondienst. Voor veel ondernemers is het dus het beste om ondernemer te blijven. Maar dan wel met iets nieuws..

 

Want daar gaat het wat mij betreft om: jezelf steeds opnieuw uitvinden. Zo ben ik op mijn 44e nog begonnen aan een nieuwe studie. In het begin snapte ik er werkelijk niks van, heb zelfs gedacht dat ik gewoon te dom was hiervoor maar als je maar doorgaat, doorgaat en doorgaat zul je zien dat je na een paar maanden, een half jaar opeens ergens aardig goed in begint te worden. Na twee jaar kun je er al een bescheiden boterham mee verdienen, na vier jaar ben je een echte professional en na zes jaar al bijna een expert. Zo zie je dat je met gemak een keer of drie, vier in je carrière helemaal opnieuw kunt beginnen en nog goed worden ook.

 

Ik merk aan je berichten hier op HL dat je nog in de verdriet fase zit van het mislukte avontuur. Dat is pure rouw, ik herken het. Je bedrijf is niet je ‘kindje’, het is meer dan dat. Jij = bedrijf en bedrijf = wie jij bent. Gaat het goed dan voel je je super, loopt het niet ben jij een loser. En ik weet hoe dat voelt, niet fijn…

 

De domste mensen zijn mensen die niet leren van hun fouten. Fouten maken is helemaal niet erg. Maar elke dag opnieuw dezelfde fout maken is wel erg. Het helpt namelijk niet. Stop op tijd met iets dat niet werkt (daarom heb ik ook zoveel respect voor je dat je zelf op tijd gestopt bent met Tiller). Dus niks geen ‘gevangenis’. Als een bedrijf niet loopt: stop er mee! Dat je daarmee financieel door het putje gaat; dat is dan maar zo. Liever vrij zonder geld dan in de ‘gevangenis’ toch? Een ‘financiële reset’ brengt je vaak ook terug naar de kern.

 

Als ik praat met ondernemers over hun beginjaren beginnen de meeste te glimmen. Lekker in ‘het schuurtje’ de eerste opdrachtjes doen, vol trots de eerste grote klant. Voor veel ondernemers was dat toch de leukste tijd.

 

Zo kan het vastlopen van een bedrijf een ‘blessing in disguise’ zijn. Een kans om weer helemaal opnieuw te beginnen in het schuurtje. Vol plezier, weg met de zorgen en spannend wat er allemaal kan komen. Ik hoop van harte dat jij ook al wat nieuwe plannen aan het maken bent voor leuke nieuwe projecten. Daar zou ik heel blij van worden.

[Meubelmaker]

Ik ben het hier niet mee eens. Je hebt als ondernemer de vrijheid zelf keuzes te maken en dat kan ook een keuze zijn om van koers te veranderen waardoor je niet in de gevangenis komt. Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan maar om nou te zeggen dat je in je eigen gevangenis zit klinkt ook weer overdreven.

 

Zo gemakkelijk is het niet als je een kapitaalintensieve onderneming hebt Sandra

De vrijheid om keuzes te maken als ondernemer is dan vaak beperkt of wordt door bijvoorbeeld overheidsmaatregelen bijna onmogelijk gemaakt.

 

Als voorbeeld een tankstation bij mij in de regio dat op een steenworp afstand van de grens ligt.

Hier kwamen steeds meer Duitse transportondernemers tanken, de eigenaar van het tankstation heeft vervolgens fors geïnvesteerd qua infrastructuur om het allemaal bereikbaar te houden.

Toen de verbouwingen gerealiseerd waren kwam de overheid vervolgens met een accijnsverhoging op diesel, gevolg geen enkele Duitse vrachtwagen meer te zien want de diesel was in Duitsland veel goedkoper.

 

Uiteraard is dat een ondernemersrisico, maar tussen bekendmaking van de verhoging en uitvoering ligt vaak maar een beperkte tijd waardoor het voor de ondernemer onmogelijk is zich aan te passen aan de veranderde marktomstandigheden.

Om alles te bekostigen is er een krediet met de bank afgesloten, waarschijnlijk is de ondernemer ook nog eens hoofdelijk aansprakelijk voor deze schuld.

Welke keuze blijft er dan over?

Bedrijf verkopen zal een mogelijkheid zijn maar zeer waarschijnlijk met een forse restschuld tot gevolg, die schuld zal de ondernemer nooit kunnen afbetalen met bijvoorbeeld een betrekking in loondienst.

Het voortbestaan van zijn bedrijf maar ook dat van het gezin/huis staat op het spel, dan moet je wel doormodderen zoals Herman zegt, in de hoop op betere tijden.

 

Denk dat veel ondernemers met langlopende huurcontracten of bankkredieten met dit probleem worstelen, de keuzevrijheid is er dan gewoon niet.

 

 

Albert

 

 

[Ab Bauer]

Albert,

 

Je maakt naar mijn bescheiden mening dezelfde denkfout als alle ondernemers in de Zembla uitzending over Bijzonder Beheer.

 

Iemand die een tankstation heeft op een steenworp van de grens weet donders goed dat het gaat om de marges tussen twee landen. Je zegt dat de onderneming vroeger erg goed liep juist doordat hij het grensvoordeel had. Dan maak je toch mooie winsten waarmee je de uitbreiding zelf kunt financieren?

 

Zo niet, dan is het de vraag of het wel zo slim was om een matig lopend bedrijf wat alleen maar goed draait door een grensverschil te gaan uitbreiden. De volgende fout is een langlopend contract afsluiten terwijl je weet dat het van de ene op de andere dag afgelopen kan zijn met je accijnsvoordeel.

 

De derde fout is gaten gaan vullen met gaten, dus een lening afsluiten wat ook weer extra kosten met zich meebrengt waardoor je nog harder moet gaan werken om de eerste schuld weg te werken.

Als je dan ook nog eens hoofdelijk aansprakelijk gaat staan ben ik bang dat je echt te weinig leert van je fouten. En dat is nu precies wat ik schreef. Leren van je fouten en op tijd bijsturen.

 

Maar goed, er is niks meer aan te doen begrijp ik uit je verhaal. Dan zul je moeten 'dealen' met de situatie. Dat betekent kiezen tussen je verlies nemen, en financieel door het putje gaan of blijven doordraaien in de 'gevangenis'.

 

Wat de beste keuze daarin is moet een ieder voor zichzelf beslissen.

[Ward van der Put]

Eens. Het ligt volgens sommigen namelijk altijd aan:

 

• de markt,

• de overheid,

• de banken,

• de concurrentie.

 

Het ligt altijd aan een ander...

Wie problemen zó externaliseert, ziet nog niet dat hij zelf een deel van het probleem én de oplossing is. En dán zit je vast, gevangen in een speelveld dat door anderen lijkt te worden georkestreerd.

 

Overigens denk ik dat falen-en-daarvan-leren geen exclusief voorrecht van "ondernemersrisico" is.

Veel kunstenaars ervaren precies hetzelfde, bijvoorbeeld:

 

[Ron van der Kolk]

De laatste jaren kom ik veel ondernemers tegen die jaren een goedlopend bedrijf hebben gehad en die door de crisis of veranderende marktomstandigheden een moeizaam bestaan hebben.

(...)

In dit topic daag ik mensen uit om hun verhaal te posten.

Er staat al een en ander in het topic "Het grote taboe, falen, depressie en erger". Zoals ik daar bijvoorbeeld schreef:

 

Het oorspronkelijke artikel gaat (als ik het even ruw samenvat) over "falen" als ondernemer, door bijvoorbeeld de economische crisis. Over de "stoere ondernemer met zijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen" die daardoor zijn bedrijf verliest, psychische klachten krijgt en ook privé in de knoop raakt.

 

Maar het kan ook andersom: als je door privéproblemen dusdanig overspannen raakt dat je niet meer kunt werken en daardoor je bedrijf dreigt te verliezen. Daar sta je dan, zonder inkomsten, zonder arbeidsongeschikheidsverzekering, terwijl je de huur betaalt van de FOR en de belastingaangiftes voor de deur staan. Waardoor je bedrijf, waar al je ziel en zaligheid in zit, steeds verder wegzakt. Omdat de opdrachten wel beschikbaar zijn, maar de ondernemer niet.

Sorry voor de herhaling, maar het sluit aan op de vorige reacties dat je de oorzaak van problemen niet altijd in economische omstandigheden moet zoeken.

 

Als deze omstandigheden lang aanhouden wordt de vrijheid van ondernemen een gevangenis.

Sommige mensen gedijen juist heel goed in een wat meer besloten omgeving. Maar een gevangenis hoeft het niet altijd te zijn; vaak is tijdig stoppen en opnieuw beginnen in een andere onderneming of in loondienst met wat steun, creativiteit en moeite nog mogelijk. Maar de ondernemer ziet dat zelf niet altijd, en zeker niet altijd tijdig. Een blinde vlek, zo je wilt.

 

En als er dan te lang doormoddert, kan het zeker een hele diepe put worden waar je nog maar moeilijk uitklimt. Ik kan iedereen dan ook adviseren om open te zijn en tijdig hulp te zoeken. En beter nog, niet pas hulp zoeken als het mis gaat, maar ook in de goede tijden van de onderneming regelmatig open en eerlijk te spiegelen met anderen. Dat geeft de kans problemen voor te blijven. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele verdwaald.

 

Maar ik wil niet te makkelijk praten over moeilijke situaties. De praktijk is veel weerbarstiger dan een eenvoudige theorie in de vorige alinea. Soms kun je dingen niet voorkomen of oplossen, daar weet ik alles van. Heel veel sterkte, Herman.

[Eric Mailer]

Je hebt als ondernemer de vrijheid zelf keuzes te maken en dat kan ook een keuze zijn om van koers te veranderen waardoor je niet in de gevangenis komt.

Was dat altijd maar zo gemakkelijk. Neem b.v. Hartman tuinmeubelen. Dat bedrijf is in de jaren '70, '80 en '90 uitgegroeid tot een specialist in kunststof tuinmeubelen. De gehele productie bestond uit spuitgieten van plastic. Daar zat ook de kennis van al het personeel.

 

Toen ze in 2005 failliet gingen las ik in verschillende kranten het verwijt dat ze niet snel genoeg op de markt van teak tuinmeubelen gereageerd hadden. Makkelijk gezegd, maar moesten ze dan het gehele machinepark plus personeel wegdoen en een timmerfabriek worden? Of geheel andere producten spuitgieten en kompleet opnieuw beginnen met het ontsluiten van een nieuwe markt? Je personeel gooi je niet zo makkelijk weg, dus probeer je toch binnen je expertise door te modderen.

 

Uiteindelijk zijn ze failliet gegaan en opgekocht door een firma die wel verstand van houten meubels had en het oude personeel niet hoefde over te nemen. (Ze gingen met 30 i.p.v. 175 man verder in de doorstart) Overigens zie ik in hun huidige site in het historisch overzicht geen enkele verwijzing naar dat faillissement.

 

 

 

 

[Ab Bauer]

Het beeld dat ik van Hartman heb was dat het goede kwaliteit plastic stoelen waren maar dat ze absurd duur waren. Misschien hadden ze daar op kunnen bijsturen, alhoewel ik denk dat dat juist hun USP was. De stoelen waren zo duur dat je de ogen van je buren kon uitsteken door ze te kopen.

 

Je zou denken dat als je 30 jaar lang enorme winst maakt op plastic stoelen dat er dan genoeg geld in de kluis zit om een jaar of twee de tijd te nemen om de boel om te gooien?

 

En soms is de tijd gewoon op. Na 30 jaar heeft iedereen wel zijn Hartman tuinsetje staan, en raakt plastic uit de mode. Er zijn weinig trends die langer dan 30 jaar doorlopen. Adapt or die...

[prinsrachid]

Als deze omstandigheden lang aanhouden wordt de vrijheid van ondernemen een gevangenis.

Ik denk dat vrijheid en 'gevangenis' de twee kanten van dezelfde munt zijn. Het zijn alleen de omstandigheden waardoor de ene kant opeens meer zichtbaar is dan de ander. Als de omzet lekker gaat, lijkt dat op vrijheid. Als het slecht gaat, word je opeens geconfronteerd met alle (al dan niet impliciete) verplichtingen die je (óók) was aangegaan tijdens die mooie tijden.

 

Het ligt overigens ook aan de manier waarop je er tegenaan kijkt, en is ook niet voorbehouden aan ondernemers. Ook mensen met een uitkering kunnen hun inkomen zien als een gevangenis (verplicht solliciteren, werk accepteren), maar ook als vrijheid (niet afhankelijk van liefdadigheid, grootte van je directe familie/omgeving). Of mensen met een salaris. Je moet in loondienst altijd maar doen wat de baas zegt (gevangenis), maar je verdient er ook geld mee dat je kunt aangeven aan wat je wil (vrijheid). Wat de denken van het kopen van huis? Heerlijk! Je eigen stek (vrijheid!), behalve dan als je na 20 jaar toch echt de keuken moet vervangen, de muren moet schilderen, onderhoud moet plegen en/of personeel moet inhuren om die tuin van 1000 m2 bij te houden (gevangenis).

 

Samengevat: vrijheid en gevangenschap - one coin - two sides. En: het ligt een beetje aan je perspectief.

[Meubelmaker]

Albert,

 

Je maakt naar mijn bescheiden mening dezelfde denkfout als alle ondernemers in de Zembla uitzending over Bijzonder Beheer.

 

Hans,

 

Het gaat mij niet zozeer om het feit of de ondernemer wel of niet een verkeerde zakelijke inschatting heeft gemaakt maar als de kapitaalintensieve beslissing eenmaal genomen is kun je met dat soort bedrijven niet zo gemakkelijk van koers veranderen zoals Sandra stelt.

 

Albert

[Ab Bauer]

Albert, je gaat een beetje voorbij aan het punt dat ik en anderen maken. Misschien had de pomphouder die 'kapitaal intensieve' beslissing niet moeten nemen. Een klein beetje eigen verantwoordelijkheid kan geen kwaad.

 

[herman van der helm]

Mooi de discussie die dit oproept.

 

Overigens wil ik wel melden dat het niet om mij gaat deze ronde. Ikzelf heb stappen gezet om dingen te veranderen en dat gaat me ook wel lukken en ik heb daarbij ook geen (financieel) zwaard van Damocles boven me hangen. Nee, het gaat om veel mensen om me heen die ik zie worstelen. Mensen die jarenlang hun brood hebben verdiend met een vak waar ze goed in zijn, en dat nu door omstandigheden weinig inkomsten meer biedt. Die mensen willen wel een andere koers varen, maar weten gewoon niet meer hoe. Zitten vaak vastgebakken in financiële verplichtingen en hebben de pech dat hun diensten of producten niet meer gevraagd worden of voor zo'n lage prijs dat het niet lonend meer is. Ik praat dan over het algemeen over de wat oudere ondernemer, of degene die het bedrijf van vader heeft overgenomen.

 

Voor hen is het vaak een gevangenis waar ze niet meer uit lijken te kunnen ontsnappen en modderen dan maar voort. Met de uitdrukkelijke wil om er iets aan te kunnen verbeteren.

 

De reden dat ik dit topic niet in het andere topic: Taboe, falen etc. heb geplaatst is, dat ik het niet daarbij vind passen. Dat topic is te zwaar en gaat over veel heftigere zaken. Nee het gaat mij erom dat iemand eens gewoon zijn verhaal kan vertellen en zijn hart kan luchten.

 

Ik kan me trouwens voorstellen dat je dit niet zo makkelijk doet op een openbaar forum. Je weet tenslotte nooit hoe de reacties kunnen zijn. Maar doe het dan anoniem.

 

 

 

 

 

 

 

[Mathias@evelo]

Tja, voor mij persoonlijk is dit net de kern van het ondernemen; de hoofdreden waarom ik zelfstandig ben: zo ver mogelijk uit de buurt van gevangenissen blijven. Dat ik daarmee weinig kans heb om rijk te worden besef ik goed genoeg. En velen zullen het waarschijnlijk zelfs niet ondernemen willen noemen maar ik ben gewoon met diverse projectjes bezig die nu eenmaal weinig kapitaalsintensief zijn (dienstverlening maar ook ontwikkeling).

 

De overheid is momenteel mijn grootste gevangenis om het zo te stellen :) Maar dat is redelijk eenvoudig op te vangen door steeds voldoende cash achter de hand te hebben om aan de verplichtingen te voldoen, ook voor als ik met een activiteit wil stoppen.

 

Voordeel van zelfstandig zijn is dat je tenminste nog goed beseft dat je mogelijk in een gevangenis zit en kan proberen om er iets aan te veranderen.

Voor werknemers is er altijd kans dat dit plots als een verrassing komt en dan is het helemaal te laat om er iets aan te doen.

Je kan dan nog zeggen dat ze een uitkering krijgen maar het financiële is ook maar een deeltje van het verhaal.

[Ab Bauer]

Ik denk dat het wel belangrijk is om twee dingen uit elkaar te houden. Je hebt verhalen van ondernemers die getroffen zijn door pure pech (persoonlijk of zakelijk) en die hebben mijn allergrootste sympathie. Elke dag vechten om de boel overeind te houden, daar heb ik diep respect voor.

 

Maar ik zie ook een andere kant van het verhaal. Ondernemers die niet leren van hun fouten, die vinden dat ze op de een of andere manier gewoon récht hebben op een goed lopend bedrijf. Als het mis gaat ligt het altijd aan anderen, maar nooit aan de ondernemer zelf.

 

Dan krijg je een situatie dat anderen jouw verliezen moeten gaan opvangen. Je faillissement wegpoetsen, je schulden kwijtschelden, of een veel te hoge prijs betalen voor de overname van jouw bedrijf omdat je vindt dat je dat er persé voor moet krijgen. Je hebt er gewoon recht op!

 

En dat zie ik eigenlijk heel erg vaak bij die 'gevangen' ondernemer. Babyboomers die denken dat hun bedrijf hun pensioen is. Ze hebben privé het uitgavepatroon ook niet aangepast aan de slechte zakelijke omstandigheden. Ze vragen dus eigenlijk aan een jonge startende ondernemer om zich onverantwoord diep in de schulden te steken zodat zij er uit kunnen stappen.

 

Het is net als met de woningmarkt. Mensen die een veel te hoge prijs voor hun huis willen vinden ook altijd dat ze 'gevangen' zitten in hun huis. Dat 'gevangen' zitten ze vooral in hun hoofd. Ik zou zeggen; Neem je verlies, wees tevreden met een lagere prijs. Ieder huis is te verkopen, alleen niet voor de prijs die jij er voor wilt hebben.

 

Wat bedoel je precies met "Stoppen is geen optie'. Omdat je dan financieel op je plaat gaat?

Geld is maar geld, en als je daar koste wat kost aan vast blijft houden vraag ik me af of dat je gelukkig maakt. Maar wie ben ik.

 

[Richard Theuws]

Tja, het leven is één hoop stront, maar gelukkig groeien bloemetjes prima op stront.

[robberttk]

Natuurlijk heb je als ondernemer de vrijheid om keuzes te maken, laten we dat vooropstellen.

 

Maar, terugkijkend op mijn laatste 8 jaar als zelfstandig ondernemer heb ik vaak het idee gehad niet per se een keus te hebben, maar meer een pad ingeslagen te zijn waarbij elke volgende keuze een "logische" keuze was.

 

Het bedrijf groeide, je ziet kansen, neemt de bijbehorende ondernemersrisico's, gaat verplichtingen aan, en vanaf dat moment is de keus om er zomaar uit te stappen en iets anders te gaan doen of in loondienst te gaan helemaal niet meer een echte optie. Wat is immers het alternatief?

 

En Hans, het klinkt allemaal leuk hoor, geld is maar geld, maar geen geld betekent ook onrust en onzekerheid. Natuurlijk kun je alles wegrelativeren, natuurlijk is elk huis te verkopen, en natuurlijk is financieel op je plaat gaan niet onoverkomelijk. Maar in de realiteit betekent het wel dat je slapeloze nachten hebt van financiele onrust en levert dat toch een gevoel van "gevangenschap" op, in zoverre dat je wel de keus hebt om je huis dan maar met veel verlies te verkopen, maar daar zitten ook consequenties aan hebt die nog jaren van invloed zijn.

 

Hetzelfde geldt voor het ondernemerschap: in theorie kun je alles achter je laten en gewoon stoppen, maar daarmee dupeer je anderen en kun je je dus wel degelijk gevangen voelen in de last van verplichtingen (en ja, die ben je zelf aangegaan, dus is het absoluut eigen schuld dikke bult).

 

Voor mij is het ondernemerschap me overkomen. Niet gepland, niet per se gewild, maar wel zo gelopen. Je kiest een pad, dat pad loop je vol overtuiging, maar gaandeweg kun je best wel eens merken dat het gekozen pad niet leidt tot een beter gevoel.

 

En, om af te sluiten, ik heb zojuist een baan in loondienst geaccepteerd en voel me bevrijd. Mijn bedrijf blijft bestaan en wordt door mijn vrouw overgenomen en ik mag me weer verheugen op personeelsfeestjes, veel minder druk op mijn schouders en de noodzakelijke frustraties her en der. Het lijkt me heerlijk!

 

 

 

[Ab Bauer]

Robert, ik vind het oprecht vervelend voor je dat het anders is gelopen met je bedrijf dan dat je gedacht had. En ik wil bij niemand op de tenen gaan staan want ik kan vanaf de zijlijn heel moeilijk inschatten hoe hard mensen gewerkt hebben aan iets wat toch mislukt is. Welke pech ze hebben gehad, iets wat echt niet was te zien aankomen. Of juist welke minder slimme dingen ze (met de beste bedoelingen) hebben gedaan.

 

Het probleem is ook dat je bij een bedrijf vaak met enorme bedragen aan het spelen bent.

Als dat verkeerd uitpakt kun je veel dieper vallen dan mensen in loondienst. In de laatste fase van een slecht lopend bedrijf zie je veel ondernemers 'alles-of-niets' spelen. Nog een keer een extra krediet afsluiten om de boel te verbouwen. Nog een laatste poging om met een investering nieuwe markten aan te boren.. En als die alles of niets poging dan weer mislukt sta je opeens diep in de min.

 

Ieder moet voor zichzelf de beste keuzes maken. De een kiest voor het roer omgooien, de ander voor het rustigere leven in loondienst. Beide keuzes zijn even goed. Doe waar je je goed bij voelt.

 

Meer kan ik eigenlijk over dit onderwerp niet zeggen.

[robberttk]

Valt wel mee hoor, dat het anders gelopen is dan het gelopen is, is geen probleem. Het leven bestaat uit keuzes maken en het bedrijf loopt gewoon, maar voor mezelf heeft het wel als een gevangenschap gevoeld met veel druk. Maar, ook dat is een kwestie van nieuwe keuzes maken :-) Mijn vrouw mag zich nu uitleven op het bedrijf, biedt ook weer nieuwe perspectieven

 

[Sandra.]

...

Ikzelf heb stappen gezet om dingen te veranderen en dat gaat me ook wel lukken en ik heb daarbij ook geen (financieel) zwaard van Damocles boven me hangen. Nee, het gaat om veel mensen om me heen die ik zie worstelen. Mensen die jarenlang hun brood hebben verdiend met een vak waar ze goed in zijn, en dat nu door omstandigheden weinig inkomsten meer biedt.

...

 

Ik moet bekennen dat ik de eerste post eerst las alsof het voor alle ondernemers geldt. Fijn Herman dat jij wel op tijd stappen heb genomen.

 

Zo gemakkelijk is het niet als je een kapitaalintensieve onderneming hebt Sandra

De vrijheid om keuzes te maken als ondernemer is dan vaak beperkt of wordt door bijvoorbeeld overheidsmaatregelen bijna onmogelijk gemaakt.

...

Op zich snap ik je voorbeeld en is het erg jammer voor de tankstation. Maar als je een hele grote investering doe kan je ook vooraf nadenken over de risico's. Het is risicovol dat zijn grootste inkomsten van 1 doelgroep (de Duitse transportondernemers in dit geval) komt en accijnsverhoging door de overheid is niet heel uitzonderlijk. Ik snap wel dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer niet te afhankelijk te zijn van 1 specifieke klant/doelgroep en wees voorzichtig met grote investeringen als er veel kans is dat je die klanten kwijt raakt.

 

Ik was zo pas op bezoek bij een groothandel in hobby artikelen en sprak met hun over een andere groothandel die inmiddels failliet is. Deze groothandel merkte ook dat als ze zo doorgingen (steeds meer retailers kopen rechtstreeks bij fabriek in) het fout zou aflopen en maakte er op tijd een nieuwe business case van en loopt daardoor nog goed. De andere bleef gewoon doorgaan en ging dus uiteindelijk failliet.

 

Het doet me denken aan grote retailers zoals hema en blokker die nu in de problemen zitten. Hoe zou het met hun gegaan zijn als ze eerder geld en energie in webwinkels hadden gestopt? Action is heel erg druk. Moeten we hun de schuld geven dat het slechter gaat bij de hema, of had de hema gewoon eerder mee moeten gaan?

 

Voor het geval mijn post verkeerd overkomt, ook de beste ondernemer kan soms pech hebben of niet op tijd inzien dat de boel verandert. Maar probeer daarom wel genoeg buffer achter de hand te houden en doe grote investeringen alleen als de risico haalbaar is.

[henkh]

kom ik veel ondernemers tegen die jaren een goedlopend bedrijf hebben gehad en die door de crisis of veranderende marktomstandigheden een moeizaam bestaan hebben.

 

Als deze omstandigheden lang aanhouden wordt de vrijheid van ondernemen een gevangenis.

 

@Herman, ik heb dit zelf ook meegemaakt. toen ik in 2001 in de digitale fotografieservice stapte kon ik niet bevroeden hoe snel dit ter ziele zou gaan. Fabrikanten, importeurs en leveranciers spiegelden de mooiste scenario's voor. Je zou een dief van je eigen portemonnee zijn als je niet instapte.

 

Aangemodderd tot 2006 dacht ik dat mijn ontsnapping uit de gevangenis de BBZ regeling om de zaak op te doeken was. Heb er jaren voor gebloed maar ben er ook sterker uitgekomen.

 

Voor het brood op de plank in loondienst gegaan. Na ruim 22 jaar ondernemerschap aan de leiband van een baas lopen. Dat was pas mijn echte gevangenis. :-\

 

Gelukkig heb ik daar in 2013 uit kunnen ontsnappen door weer als ondernemer verder te gaan. :)

 

 

[Frank Talens]

Voor het brood op de plank in loondienst gegaan. Na ruim 22 jaar ondernemerschap aan de leiband van een baas lopen. Dat was pas mijn echte gevangenis.

 

 

En dat Meneer kan ik mij nu heel erg goed voorstellen en ik ben blij voor U dat U daar uitgekomen bent

 

 

[Drammers01]

Ik geloof dat ondernemershap zowel vrijheid als gevangenschap brengt. Heb je een onderneming die in kundige handen is, met een goed team dan heb je een bepaalde vrijheid. Je bent ook vervangbaar. Maar dan heb je het wel over grotere ondernemingen en niet over ondernemingen met 5 werknemers.

 

Ik zelf heb de vrijheid om een dag niet te werken of met de kinderen iets te doen. Ik sluit de boel ook om 16;00, waar ik vroeger tot laat bleef. Maar is ervaar het ook als een gevangenis. Want ik kan eigenlijk nooit op vakantie. Dan wordt je gebeld, omdat je werknemers een bepaalde vraag krijgen waar ze het antwoord niet op weten. Of klanten die willen boeken en die hebben dezelfde dag een antwoord nodig, anders gaan ze naar de concurrent.

Die druk en stress is continue. In het laagseizoen wat minder maar ook dan is deze er. Ik ken dit van verschillende ondernemers. Die nemen de laptop mee en werken een paar ochtenden op vakantie.

 

Maar je bent er ook zelf bij. Ik houd mijn zakelijke en persoonlijke uitgaven onder controle. Doe geen gekke dingen en pas uitgavenpatroon niet aan succes van onderneming aan. Dat wordt gespaard en geinvesteerd. De onderneming heeft geen schulden en geen kredietfaciliteit. Dat is hier in Italie ook wat gangbaarder. Ik krijg geen eens krediet of tegen hele slechte voorwaarden. Het geeft wel rust om zelfvoorzienend te zijn.

 

Daarbij is voor mij een goed ondernemer, iemand die met een plan werkt, een duidelijke propositie heeft en aan data-mining en -analyse doet. Je moet weten hoe de markt er voor staat, wat de concurrenten doen, wat je klanten van je vinden. Wie meet, die weet. En daarbij moet je als goed ondernemer op basis van die continue stroom aan informatie, continue nieuwe ideeen genereren. Ik heb altijd een een lijst waar ik ideeen op schrijf. Die deel ik onder in kostenbesparend, omzetverhogend of op de verre toekomst gericht. Vaak direct gerelateerd aan de diensten die ik lever, maar kunnen ook niet-gerelateerd zijn. Die werk ik een beetje uit en ik plan dan ook vooruit. Het is net schaken. Ik heb in mijn onderneming/ branche, 3 keer grote omwentelingen gezien en de onderneming is tegen de crisis in gewoon doorgegroeid. Maar ik heb ook een plan klaar dat ik binnen 6 maanden de boel kan ontmantelen zonder schulden over te houden en dan zijn er nog de spaarcentjes om opnieuw te beginnen.

 

[Hilco de Roo]

Ondernemen is vrijheid. Zo simpel is het. En aan vrijheid zitten verantwoordelijkheden. Altijd blijven leren bijvoorbeeld. En als het niet goed gaat, bijsturen. Dus op tijd keuzes maken. Dan blijft het vrijheid, anders wordt het een gevangenis.

 

En het voordeel van ondernemer zijn: als het niet goed gaat kan het nooit aan een ander liggen. Je weet dus altijd waar het probleem wel ligt. Lekker makkelijk.

[Drammers01]

Sorry Hilco, maar dat is echt niet waar. Als er iets is wat je als ondernemer niet onder controle hebt en wat je in de vernieling kan helpen dan is het wel de P uit je PEST-analyse. De P van politiek. In Nederland is het redelijk constant en worden eventuele veranderingen aangekondigd en kun je de debatten volgen. Maar waar ik woon is dat niet zo. Alles kan de volgende dag anders zijn. Je hebt dus NIET alles in de hand. Maar ook in Nederland kan arbeidswetgeving of de wetgeving in een naburig land flink roet in het eten gooien. Ook zijn internationale trends niet altijd eenduidig (mijn klanten Komen uit de hele wereld).

 

Mijn hele familie is ondernemer, dus moeders, vader vroeger en ook mijn broer. Ook verschillende vrienden. De meesten worden de eerste 5/ 7 jaar geleefd (gevangenschap) is mijn ervaring. Een ondernemer kan zich natuurlijk ook moeilijk loskoppelen de eerste jaren. Het is zijn kindje en succes is verslavend.