StevenK

In mijn praktijk merk ik dat mensen vaak te laat juridische bijstand inschakelen, omdat ze afgeschrikt worden door de kosten. Uurtarieven van meer dan € 200,-- zijn geen uitzondering en voorschotten van € 5.000,-- of meer schijnen dat evenmin te zijn. Daarnaast zijn er allerlei bijkomende kosten zoals griffierechten en de kosten voor het inschakelen van deskundigen of gerechtsdeurwaarders. In deze column wil ik mij niet richten op het feit dat vaak het tijdig inschakelen van een deskundige voor een goed advies goedkoper is dan het daarna in moeten schakelen van een deskundige voor een procedure. Ook wil ik het er niet over hebben dat in mijn ervaring een drukke dag vaak effectief maar vier of vijf geschreven uren oplevert, of zoals vorige week met de zitting in Assen ik zelfs maar anderhalf geschreven uur had. Waar ik het wel over wil hebben is dat die uurtarieven vaak ten onrechte als belemmering worden gezien. Er zijn een aantal manieren om de kosten van de inzet van juridisch advies te beperken en ik denk dat het goed is dat deze manieren eens op een rij worden gezet. 1. Verzekeren Het is in ons land mogelijk je tegen allerlei gevaren te verzekeren en ook juridische kosten is een verzekerbaar gevaar. Daarbij is het wel van belang dat je een verzekering kiest die aansluit bij wat je wenst. Idealiter maak je ook direct bij het sluiten van de verzekering afspraken over bijvoorbeeld responsetijden en de mogelijkheid om bij een procedure de zaak door een advocaat en niet door een caseworker te laten behandelen. Groot voordeel van veel rechtsbijstandverzekeringen is dat de volledige proceskosten, ook bij verlies de proceskosten van de wederpartij, worden gedekt. 2. No cure, no pay Voor advocaten is het, afgezien van incassozaken, verboden op deze basis te werken, maar voor elke andere jurist is er geen gedragsrechtelijke belemmering. Er zijn daardoor juist in de gebieden waar inzet van een advocaat niet vereist is (o.a. bestuursrecht, arbeidszaken, huurrecht, geldvorderingen tot € 5.000,--) genoeg mogelijkheden om de kosten beperkt te houden tot veelal alleen de verschotten. Overigens mogen advocaten wel op een win/loose fee werken. Dan moet er een op zijn minst kostendekkend basistarief afgesproken worden, waarnaast er bij het behalen van een vooraf bepaald resultaat een opslag op dat tarief wordt berekend. Deze opslag mag echter niet in directe relatie tot de hoogte van het resultaat staan. Dus een tarief van € 50,-- bij verlies en € 300,-- bij winst mag wel, maar een tarief van 15% van de opbrengst bij winst mag niet. 3. Vaste prijzen Als je er niet om vraagt, werken veel kenniswerkers graag op basis van nacalculatie, het liefst nog in combinatie met voorschotnota's. Maar vaak is het ook mogelijk om wel vaste bedragen af te spreken. Niet elke adviseur zal dat doen, maar het is zeker mogelijk. Soms alleen in combinatie met een abonnement structuur, soms door afspraken te maken voor bijvoorbeeld een vaste prijs voor een dagvaarding, een zitting of een x-aantal brieven / e-mail aan de tegenpartij. Het is voor de klant een goede manier de kosten van een procedure vooraf te weten, voor de adviseur is er het voordeel dat hij vooraf kan declareren en niet na afloop van de zaak nog met de rekening hoeft te komen. 4. Gefinancierde rechtsbijstand In Nederland is er een stelsel waarin mensen met een relatief laag inkomen en een laag eigen vermogen in aanmerking komen voor financiering van juridische bijstand door de staat. Hierbij betaalt de rechtzoekende een eigen bijdrage en daarnaast krijgt hij of zij 75% korting op de griffierechten. Ook de kosten van onder andere tolken en deurwaarders zijn geheel gedekt door deze rechtsbijstand. Wat niet wordt gedekt is een eventuele veroordeling in de proceskosten van de wederpartij. Wat ook niet wordt gedekt, zijn zakelijke geschillen, behalve wanneer het gaat om geschillen ten aanzien van een reeds beëindigde onderneming of wanneer het gaat om geschillen die bij verlies het einde van de onderneming betekenen. De vraag of iemand voor gefinancierde rechtsbijstand in aanmerking komt, is afhankelijk van het verzamelinkomen van de rechtzoekende en zijn of haar partner, zoals dat blijkt uit de belastingaanslag van twee jaar geleden. is echter het inkomen in dit jaar meer dan 15% gedaald ten opzichte van 2 jaar geleden dan kan er een zogeheten 'peiljaarverlegging' gevraagd worden. Voorbeelden van groepen van ondernemers die in aanmerking komen voor deze vorm van rechtsbijstand zijn diegenen die één of twee jaar geleden nog studeerden, of die toevallig twee jaar geleden zeer veel aftrekposten hadden. Het is in ieder geval de moeite waard deze mogelijkheid te bekijken. Mijn ervaring is dat mensen hier vaker voor in aanmerking komen dan ze zelf verwachten.

Dit boeit allemaal niet. De enige vraag die van belang is of de ondernemer op zijn facturen dezelfde BTW bedragen zet als in zijn aangifte. De fout die vaak gemaakt wordt is dat de berekende bedragen die op de factuur staan niet opgeslagen worden. Wat wel een punt is waar je rekening mee moet houden is dat je BTW niet per item uit moet rekenen, maar over het totaalbedrag. Als je dus adverteert met bedragen incl. btw en de factuur excl. btw opmaakt, dan krijgt je optellingsverschillen. Dat kun je alleen maar oplossen door net zoals bijvoorbeeld AH de factuur incl. btw op te maken en aan het einde nog een specificatie van daarin begrepen BTW op te geven.

Je kunt beter nu zoeken dan straks bij een controle met een mond vol tanden staan.

Omzet is alleen van belang als het gaat om optimaliseren van de belastingdruk. Bij een risico van drie ton lijkt me dat een heel slechte raadgever!

De bank haalt het geld waar het het makkelijkst is, bij u dus. En voor u blijft er dan een vordering over op de beide andere kalekipvennoten.

Optie B: als je nu, of in ieder geval uiterlijk 15 september, opzegt, eindigt de overeenkomst op 15 december.

Er wordt door de rechter een proceskostenveroordeling uitgesproken waarbij er een forfaitair bedrag wordt toegekend aan de 'grotendeels in het gelijk gestelde partij', maar dit bedrag is in de regel niet voldoende om de daadwerkelijke kosten te dekken. Zoek op google 'liquidatietarief rechtbanken' voor meer informatie.

Het huurcontract is een standaard ROZ contract, als ik het goed zie. Je wilt niet weten hoeveel van die huurovereenkomsten er zijn waarin het benoemde gebruik een ander is dan het feitelijk gebruik. Hoe dan ook moet beoordeeld worden wat TS precies gehuurd heeft. Als TS een huurovereenkomst heeft gesloten voor een pand waarin zich mede een woning bevond, dan heeft hij mede een woning gehuurd, tenzij de verhuurder in redelijkheid niet kon weten dat er een woning was. Klopt als een zwerende vinger. Dat het voor de verhuurder prettiger is wanneer er geen woning is, is duidelijk. Maar de vraag die beantwoord moet worden is, kort samengevat, wat nu de inhoud van de huurovereenkomst is. En die inhoud moet bepaald worden aan de hand van alle omstandigheden van het geval op het moment van het sluiten van de huurovereenkomst.

Dan moet imho wel expliciet opgenomen zijn dat de betreffende woonruimte niet als zodanig gebruikt mag zijn. Een algemene 'alleen als horeca' opmerking is daarvoor niet voldoende. Dat lijkt me in de gegeven omstandigheden niet zo logisch, omdat er kennelijk sprake is van een gecombineerde woon/horeca bestemming. Dat zou betekenen dat het pand niet aan de planvoorschriften voldoet.

De inhoud van een overeenkomst wordt niet alleen door wat er op papier staat bepaald (Haviltex arrest). Als het zo is dat bij het sluiten van de overeenkomst er al een woonruimte was dan kan de verhuurder niet in redelijkheid verlangen dat daar niet gewoond wordt, mede vanwege de inhoud van het bestemmingsplan. Dit zou anders kunnen zijn wanneer zou blijken dat de verhuurder van de woonruimte niets wist of wanneer de verhuurder bij het sluiten van de overeenkomst expliciet had bedongen dat de nieuwe huurder het gebruik als woonruimte niet voort zou zetten.

Zoals hiervoor al aangegeven: als het pand op het moment dat jullie het huurden feitelijk een woon- en een restaurantgedeelte had, dan kan de verhuurder niet in redelijkheid verlangen dat jullie er niet wonen. Die makelaar, was dat de makelaar van de verhuurder of de horecamakelaar die jullie de onderneming verkocht?

Ik begrijp wat jij en Steven schrijven, maar voor alle duidelijkeid: Als de gemeente geen bezwaar maakt (onttrekken woning aan woningvoorraad, bijv), mag de verhuurder dan bovenstaande in een huurcontract vastleggen (nl niet als woonruimte gebruiken) en er van uitgaan dat dat rechtsgeldig is? Of is er een wet die boven dit contract uitgaat? Persoonlijk zou ik het heel vreemd vinden als een pandeigenaar gedwongen kan worden zijn pand als (gedeeltelijke) woonruimte te verhuren als hij dat niet wil (regelgeving mbt onttrekken aan woningvoorraad uitgezonderd). Zeker bij een huurder die willens en wetens het huurcontract met die bepaling getekend heeft. Ik lees in de topicstart dat ten tijde van het aangaan van de overeenkomst er al feitelijk een woning was. In dat geval heeft de verhuurder mede een woning verhuurd en is het standpunt niet houdbaar. Gaat het echter om een situatie dat het de huurder is die van een onbestemde ruimte een woning maakt, dan is het standpunt van de verhuurder wel houdbaar.

Waar, maar daarbij laat je juist onterecht de verplichting jegens debiteur/failliet om op te komen buiten beschouwing die leidt tot verwerken van vorderingsrecht na homologatie. Een beroep op rechtsverwerking slaagt zelden. TS zal voor een geslaagd beroep aan moeten dat de crediteur wist van het faillissement en bewust ervoor heeft gekozen niet op te komen in het faillissement en op die manier de indruk heeft gewekt af te zien van de vordering. edit,: de toelichting in Tekst & Commentaar Insolventierecht: is volgens mij voldoende helder. De betreffende crediteur heeft recht op het akkoordpercentage.

lijkt me de bedoeling van de verhuurder toch glashelder? Waarom zou huurder dan toch een woonrecht kunnen afdwingen? Het is toch de verhuurder die bepaalt wat er met het verhuurde mag gebeuren? Omdat er feitelijk een woning aanwezig is in het gehuurde en het gehuurde volgens het bestemmingsplan die bestemming heeft.

Sorry StevenK, maar hier ga je een beetje fout: indien niet opgekomen tijdens faillissement kan -uiteraard- ook geen aanspraak meer worden gemaakt op een uitkering volgend uit een homologatie. Zou helemaal mooi zijn: een crediteur van zeg 100K houdt zich stil, er volgt een accoord op10% en na opheffing gaat crediteur nog 10k bij ex-failliet claimen terwijl alles uit boedel al verdeeld is. Zo werkt het dus niet! Zo werkt het imho wel: ander zou de wet wel anders geluid hebben, met iets in de trant van 'Het akkoord is na homologatie verbindend voor alle in het faillissement opgekomen crediteuren. De vorderingen van niet opgekomen zijn na homologatie niet langer opeisbaar'. Het akkoord is tenslotte een akkoord tussen de failliet en de crediteuren, niet tussen de boedel en de crediteuren.

Nee, 'opkomen' betekent het melden van je vordering bij de curator. Dat is de verantwoordelijkheid van de schuldeiser, niet van de curator.

Het akkoord is voor hen verbindend en dat betekent dat ze, volgens mij, recht hebben op hetzelfde percentage als de andere schuldeisers. Rente en incassokosten opgekomen na datum faillissement kunnen ze sowieso vergeten.

Ik zou ze nog een kort citaat cadeau doen:

Het is een woonwinkelpand en TS huurt het hele pand, dus de verhuurder kan hoog en laag springen, maar het woninggedeelte mag toch echt als woning gebruikt worden. Overigens heeft de verhuurder wel gelijk met het verzekeringspremieargument en dat zul je moeten compenseren.

Ja dat is dus vrij moeilijk om te bepalen. Stel het gaat om een PC begin 2009 aangeschaft en ga deze eind 2010 verkopen, dan is de techniek al weer zo verouderd waardoor ik vind dat het nog maar 1 euro waard is. Het gaat niet om wat jij vindt, maar om wat de markt vindt. Dat neemt overigens niet weg dat ik me voor kan stellen dat je ermee wegkomt, wanneer er geen controle plaatsvindt.

De incassokosten, die in rekening worden gebracht, worden in mij ervaring zonder btw in rekening gebracht bij een btw-plichtige crediteur, omdat de deurwaarder deze btw al in rekening brengt bij de crediteur, in de wetenschap dat de crediteur deze terugvraagt. In dat stelsel is sprake van een (bijzondere) verlegging. De BTW is uiteindelijk ook niet op naam van debiteur in rekening gebracht.

Als die waarde van 1 euro een zakelijk verantwoorde (en gezien het bedrag met taxatie onderbouwde) waarde is, is er niets aan de hand.

Het gaat niet om de vraag of de debiteur (jij) BTW kan verrekenen maar of de crediteur BTW kan verrekenen.

Als het goed is niet: een gerechtsdeurwaarder brengt alleen BTW in rekening als de crediteur deze niet kan verrekenen.

Maar juist bij de 'zolderkamerinternetbedrijfjes' zie je dat de ondernemer niets meer en niets minder doet dat tegen een zo laag mogelijke prijs schuiven, zonder ook maar op enigerlei wijze te kijken naar de eventuele meerwaarde.