Cosara

1a. - 1239,00 - 260,00 (leveringen/diensten belast met btw hoog) 4b. - 1000,00 - 210,00 (leveringen/diensten uit landen binnen de EU) 5b. - 1000,00 - 210,00 (voorbelasting) zie ook: Goederen en diensten afnemen uit andere EU-landen.

In aanloop naar het geplande onderhoud is mijn eerdere antwoord, naar het zich laat aanzien, in de mist verdwenen. Er is geen grens aan de inkoopkosten voor eigen gebruik ... al koop je, verspreid over het gehele jaar, voor 10.000 euro aan producten ... zolang je het ook maar binnen afzienbare tijd (pragmatisch gezien, binnen 1 jaar) verbruikt. Het wordt een ander verhaal als je die 10.000 euro in één keer op 30 december 2018 besluit uit te geven voor producten die je na pas 1 januari 2019 gaat gebruiken. De kosten wijs je dan toe aan de omzet van het verbruiksjaar. Op zich zou dat ook niet zoveel uitmaken, want tegenover de lagere winst in 2018 (door hoge kosten) staat een hogere winst in 2019 door de lagere kosten. De Overheid kan echter niet zo goed met sterk wisselende belastinginkomsten overweg en wil deze, zoveel als mogelijk, gelijkmatig ontvangen.

Dat heb ik drie keer gelezen en snap ik nog steeds niet. Het gaat hier niet om sokken. Klant hoeft niks af te nemen, alleen maar te betalen voor de geleverde inspanning. Sokken of anderszins ... daar zit 'm nu net de crux van het verhaal ... resultaat en inspanning. Is dat zo ?

... als dat juridisch haalbaar mocht zijn, dan bestaat er ook geen afnameverplichting voor iets wat niet aan de verwachtingen voldoet.

Ik zou daar niet teveel waarde aan hechten. Voor jezelf ben je toch wat veeleisender dan voor anderen. Een teleurstelling is dan snel in de maak. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Volgens mij gaat het conflict met name over ‘het resultaat’ versus ‘gewerkte uren’. Ik zie toch wel een onweerswolkje aan de horizon verschijnen ... wie gaat beoordelen dat beiden in redelijke verhouding tot elkaar staan? Voor menige prestatie is de term “uurtje factuurtje” een bron van conflicten. Een duidelijke afbakening van resultaat en kosten, al dan niet met een tussentijdse facturatie, kan voor beide partijen verhelderend werken.

Het gaat wel degelijk over de inkoopkosten van gebruiks- en verbruiksartikelen die je zelf gebruikt om je werk te kunnen doen. Het is fiscaal namelijk niet toegestaan om voor jezelf disproportionele inkopen te doen, waarvan het gebruik over meerdere jaren verspreid gaat worden, met als doel de winst van het lopende boekjaar te drukken. ... echter, over het gestelde bedrag van 1.000 euro zou ik mij inderdaad niet zo druk maken. Zoals Roel reeds eerder heeft aangegeven, breng deze kosten direct ten laste van de winst.

Je zou deze 10% als ijzeren voorraad in de balans op kunnen nemen. Een ijzeren voorraad is een min of meer stabiele voorraad die altijd in een bedrijf aanwezig is. De ijzeren voorraad wordt boekhoudkundig niet tot de vlottende activa maar tot de vaste activa gerekend, en corrigeer je in een boekjaar als deze beduidend groter of kleiner gaat worden.

De kosten van gebruiks- en verbruiksartikelen zijn van invloed op de winstbepaling van het boekjaar waarin de aankopen hebben plaatsgevonden. Wanneer de opbrengsten, uit de verkoop van de gebruiks- en verbruiksartikelen, buiten het lopende boekjaar vallen, dan behoren de aankopen tot de voorraad gerekend te worden. De kosten van gebruiks- en verbruiksartikelen die in hetzelfde boekjaar worden gebruikt of verbruikt, worden direct ten laste van de winst gebracht, omdat de revenuen in hetzelfde boekjaar vallen. De winstbepaling blijft in beide gevallen zuiver.

Ik denk dat velen onder ons wel een paar voorbeelden kunnen oplepelen. Hoe ver ga je met incassoprocedures ? Voor notoire wanbetalers ... tot het gaatje en desnoods daar ver voorbij.

Het ligt er ook aan wat voor schuldenaar het is natuurlijk ... je kunt namelijk heel goedkoop trouwen ... zonder trouwjurk, zonder receptie, zonder fotosessie.

... maar hij is er zelf (normaal gesproken toch) wel de oorzaak van.

Dat is een waarheid als een koe. De manier waarop verschilt echter, waardoor het vergelijk wat scheef is. In 2017 werden in Nederland 132 mensen vermoord, tegenover 15.169.000 varkens en biggetjes, 2.158.000 koetjes en kalfjes, 536.000 schapen en lammetjes, 604.471.600 kuikentjes en 17.181.100 kippen (bron: CBS). Reden te meer om dat vlees te laten staan.

Iedereen leest wat hij of zij wilt lezen. Dood gaan wij uiteindelijk allemaal ... ongeacht of wij nu varken of mens zijn. Wel met kwaliteit en niet met kwantiteit ... al dan niet door de Overheid verplicht opgelegd. Daarmee zullen er wel weer hele bevolkingsgroepen een geel hesje aantrekken als het vlees in hun ogen daardoor te duur gaat worden.

Keiharde sales op basis van de emotie die de doelgroep heeft bij de werkelijkheid die natuur heet; leven en dood. Eten en gegeten worden.  Met sales op basis van emotie heeft het niets te maken. Het is al decennia lang bekend dat de gemoedstoestand van dieren - tijdens de groei, vervoer en slacht - van invloed is op de kwaliteit en conditie van het vlees. Niet alleen de stresshormonen maar ook de daaraan gerelateerde afvalstoffen in het slachtvlees zorgen voor gezondheidsproblemen bij de mens. Ik zou het schnitzeltje van Nederlandse varkens uit Belgische of Italiaanse slachthuizen maar laten staan ... hetzelfde geldt overigens ook voor de plofkippen. Goedkoop kan wel eens duurkoop worden.

... maar die is inderdaad alleen op dit soort situaties met freelancers van toepassing (waarbij er dan nog gekozen mag worden tussen handelsagentuur en distributie-overeenkomst) , en niet op bezorgers. Da’s heel mooi ... maar dan wel door de goede raad op te volgen, want zonder een handelsagent-overeenkomst loert dat fictief dienstverband nog steeds om de hoek. Een verkopende ZZP’er is niet automatisch beschermt omdat hij of zij zich verkoper noemt.

Dat maakt het fictief ondernemerschap niet wezenlijk anders ... of wel soms ?

Veel makkelijker ook, omdat een zakenreis niet of nooit voor 100% zakelijk zal zijn.

Dat zijn de bezorgers. Maar voor de verkopers geldt een andere redenering. Eigen redenering ? Vooralsnog ga ik er maar vanuit dat die ene freelancer slechts voor één opdrachtgever werkt, de huisstijl vsn de opdrachtgever gebruikt - waarschijnlijk briefpapier, visitekaartjes - en waarbij de opdrachtgever factureert aan de verworven klanten. Genoed voor het predikaat Schijnzelfstandigheid. ... maar goed er zijn altijd wel miniscule gaatjes in het visnet van de wetgeving te vinden ... Een zzp’er als verkoper in uw bedrijf? Goed oppassen! Inderdaad ... al zullen er vast wel moverende redenen zijn om het niet te doen.

Dat begrijp ik inmiddels ook ... vandaar dat Oh... Dat bleek uiteindelijk ook niet langer verdedigbaar ... zo ook met Deliveroo, Post.NL

Oh ... Deze "freelancer" is dus gewoon als verkoper in loondienst. Niks grijs gebied.

Als de freelancer een potentiële klant heeft, wat moet het bemiddelingsbureau dan nog doen? Wat verstaat u onder "onze huisstijl" ... alleen vormgeving of uw naam en toenaam erop ? Als het geen dun ijs betreft ... dan begeeft u zich in ieder geval op glad ijs.

Niet verplicht, maar wel heel verstandig ... Algemene modelovereenkomst bemiddeling (NBBU) - 9051625886 Mag wel, maar niet heel verstandig. Daarmee profileer je jezelf als een Uitzendbureau. Facturatie van freelancer direct naar klant zonder tussenkomst (op naam van) van het Bemiddelingsbureau. Geen collectief vervoer van een groep freelancers door het bemiddelingsbureau naar de klant. De scheiding tussen een Uitzendbureau en een Bemiddelingsbureau is als schaatsen op dun ijs ... goed oppassen wat je doet. Alles draait om zelfstandigheid ... of het ontbreken daarvan.

Ik volg dat niet helemaal. Waarom zou je dat willen doen en wat levert dat uiteindelijk op?

Daar ga ik in mee ... en de Belastingdienst waarschijnlijk ook. De papieren versie is inderdaad een hersenbreker ... De elektronische variant is een stuk handzamer, maar die is nagenoeg uitsluitend toegankelijk voor belastingconsulenten met aangiftesoftware.