Norbert Bakker

Hmmm.. wat ik niet lees is een open gesprek hierover met je huidige leverancier. Heb je dat al eens geprobeerd? Weggaan kan altijd nog, maar een goed gesprek over wederzijdse verwachtingen, kosten en beloning kan verhelderend werken en kost je de minste moeite

Paperclip slaat de spijker IMHO op z'n kop: Het tegenovergestelde van MVO is maatschappelijk onverantwoord ondernemen (met dank aan Nils voor dit citaat) . Het wachten is m.i. op een dusdanige omslag dat MVO niet meer als iets speciaals of bijzonders wordt gezien maar als de norm. Wie zich daar niet aan houdt is maatschappelijk onveranwoord bezig en zal daar verantwoording voor moeten afleggen.

Onderwerp personeel in dienst / payroll / nuluren / freelancer(ZZP-er) komt herhaaldelijk aan de orde op HL. Zoek maar eens op "personeel in dienst o.i.d. Hier een wat oudere draad over de afwegingen van personeel wel of niet in dienst nemen

Nee, het opbouwpercentage hangt af van het soort regeling, maar in theorie is opbouw mogelijk tot 100% van het salaris. Daarnaast is ook nog Levensloop mogelijk (als vroegpensioen). De berekening c.q. opbouw vindt plaats over het actuele salaris in enig jaar. Dat wordt jaarlijks herberekend. Als ultieme versimpeling: JA. Maar de realiteit zit ttoch heel anders in elkaar. Zo kan het eindloonpensioen hoger zijn dan 70%, is de middelloonregeling mogelijk geïndexeerd en daardoor ook hoger en is de beschikbare premieregeling geen vast bedrag maar een percentage dat afhankelijk is van leeftijd en gekozen uitgangspunten. Meestal wordt in 1 of meerdere adviesgesprekken besproken en toegelicht wat de specifieke voor- en nadelen van een bepaalde regeling zijn. Kosten zijn daarin uiteraard ook een aspect Heel ruwe schatting: beheerkosten en winst 10% van de jaarlijkse inleg? Kosten adviseur en kosten risicodekkingen (overlijden, eventuele premievrije opbouw etc) buiten beschouwing gelaten: die zijn in eigen beheer of verzekerd in principe gelijk. (alhoewel de praktijk ook daar wel eens wil afwijken) Varieert. Qua kosten en liquiditeiten lijkt eigen beheer beter. Maar het opbouwen van forse pensioenreservers in Holding of pensioen-BV kan ook risico's met zich meebrengen: bijvoorbeeld de verleiding om de liquiditeiten toch elders voor te gebruiken... bijv uitlenen als werkkapitaal aan de werkmij of uitlenen aan privé. Verzekering biedt die optie niet en is dan veiliger voor de opbouw zelf. Indien eigen beheer: wie het kan betalen eindloon of een geïndexeerde middelloonregeling: daarmee repareer je gaten uit het verleden maximaal .

Dat klopt IMHO. Door internet werd zowel het kennismonopolie als de distributiemacht van de adviseur doorbroken. Aanbieders werden zichtbaarder, prijzen werden transparanter en er kwam voor de simple risks meer informatie over inhoud van de dekking en de verschillen daartussen op tafel. Ik vrees omdat ze er op het eerste gezicht alleen maar bij te verliezen hebben: er zit erg veel "lucht" in de premies van hun trouwste klanten, en door achterstallig onderhoud klopt er ook qua dekking/condities niet veel meer van: de klant heeft diverse veranderingen ondergaan, zijn of haar verzekeringen niet. De verzekeraar of tussenpersoon die pro-actief aan de slag gaat en de bestaande portefeuille doorlicht ziet inkomsten verdampen en moet klanten informeren waarom ze dit niet eerder gedaan hebben, met een reeele kans dat het vertrouwen alsnog verdwijnt of omslaat in wantrouwen. De meeste traditionele partijen durven die beerput daarom niet zelf open te trekken: dat moet een ander voor ze doen: klant voor klant. En zolang dat wegdruppelen van ontevreden klanten en nog niet genoeg pijn doet zullen ze op deze manier door blijven gaan... ze denken dat ze niet anders kunnen...... Intussen - zoals Manon GJ al zeer raak opmerkte - verandert de wetgeving in een noodtempo. De oude Wet Assurantiebemiddeling is tientallen jaren ongewijzigd gebleven, maar sinds 3 jaar gaat er extreem hard: de nieuwe WFD, WFT, Mifid, adviesmatch, balansregel (beperking afsluitprovisie), Pensioenwet (met verbod op individuele regelingen) en afschaffen van alle bonusprovisies per 01-01-2009 en last but not least de verplichte belonings (provisie) transparantie voor complexe producten maken deze sector een erg dynamische....volgens velen iets te dynamisch. Wat zal de toekomst brengen? Over het herstel van vertrouwen tussen de verzekeraar en verzekerde durf ik nog geen zinnig woord te zeggen. Over de rol van de adviseur wel: die zal nog verder veranderen. De tussenpersoon verdwijnt, net als provisie. Een systeem waarbij de adviseur voor zijn of haar inkomsten afhankelijk is van de hoogte van de premie kan niet lang voort blijven bestaan als erg geen of te weinig vertrouwen is. De adviseur van de toekomst wordt IMHO betaalt door de klant, op uur- of abonnementsbasis.

@Popma: ik wil geen mooi weer spelen of me roomser voordoen dan de paus. Zie ook mijn column over niet uitkerende verzekeraars op Sprout. Daar werd ik destijds door concullega's voor opgehangen als nestbevuiler en zelfprofilerende onrusttstoker. Frappant en hemelschrijend is een van de laatste reacties die ik op die column kreeg: een eigenaresse van een groot restaurant dat helemaal in de as was opgegaan en die geen uitkering van de verzekering kreeg omdat de verzekeraar een vaag vermoeden had dat er misschien gerommeld was met de elektrische installatie. Ook werd bij technische expertise één druppel (!) van een brandversnellende vloeistof gevonden. Kan een druppel gemorste lampenolie zijn, maar ook een teken van brandstichting. De expert is een onafhankelijk bureau, maar wel 100% eigendom van de verzekeraar, Univé, waar u de vruchten van plukt. Nog geen week later zie ik een aflevering van Zembla waarin de zelfde verzekeraar en de zelfde expert weer in een andere kwestie vreemd gehandeld hebben: eerst alle afval na brand laten afvoeren en vernietigen, en vervolgens de verzekerde beschuldigen van van alles en nog wat terwijl de mogelijkheid om het tegendeel te bewijzen verdwenen is. Wat is de overeenkomst in beide zaken (afgezien van de namen van Univé, die fijne verzekeraar zonder winstoogmerkt waar velen die de tussenpersoon niet vertrouwen zo graag bij vertoeven, en diens 100% dochter expetisebureau Compander?) : de overeenkomst is dat de verzekeraar niet alleen blijk geeft van geen enkel vertrouwen in de verzekerde, maar ook zelf op een buitengewoon kwalijke en onbeschofte wijze met kwetsbare mensen omgaat: de dame in de eerste casus kreeg direct na de brand een laag schikkingsvoorstel dat onmiddellijk werd ingetrokken toen zij aangaf een contra-expert in te schakelen. Men reageerde daarop als door een adder gebeten! De essentie is dat hier sprake is van een ernstig geschonden vertrouwen door verzekeraar en het misbruik maken van de machtspositie van die verzekeraar: ze roken je letterlijk uit door niet uit te keren, juridisch tegengas te geven: het is voor sommigen letterlijk een laag schkkingsvoorstel slikken of stikken. DAT.. is inderdaad schandalig en een boevenstreek. Maar.. dat zijn ook excessen. Ik heb vele branden en andere topschades meegemaakt, waarvan sommige vele tientallen miljoenen. Uiteraard wordt er dan driedubbel kritisch onderzoek gedaan, maar wel altijd met gepast wederzijds respect. Discussie over de waarde bij schade hadden we nooit: alle panden waren vooraf getaxeerd. Iets wat ik zeer sterk aanraad (lees: eigenlijk verplicht stel) voor al mijn klanten met eigen opstallen. En uiteraard komt er geen enkele "expert" na een brandschade in het pand zonder dat zowel de direct ingeschakelde contra-expert en ik - of een van mijn brand(preventie)specialisten er bij is. Het zelfde geldt eigenlijk ook voor AOV's: geen onduidelijkheid over het inkomen of de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid in geval van schade: streng aan de poort maar wel duidelijkheid voor alle partijen over de spelregels in geval van schade. En ook hier gewoon direct een contra: 3 (samen schakelen ze een derde in) weten meer dan een, en het is gewoon je recht als verzekerde. Clausules, uitsluitingen en garanties: idem. Wie een aanvraag voor akkoord tekent tekent ook voor de kleine lettertjes. Als adviseur heb je de taak om die dingen te bespreken. Heb je dat niet gedaan dan is tegenwoordig niet alleen de klant, maar ook de adviseur de pineut Wat mij betreft mag die aansprakelijkheid nog wel wat verder worden opgerekt. Ik durf die verantwoordelijkheid wel aan!

"Verzekeringen zijn slecht voor je". Poeh, daar kun je het dan mee doen als adviseur risicomanagement, arbeidsvoorwaarden en verzekeringen. ;) Een paar reacties: [*]Het sleutelwoord bij verzekeren is vertrouwen. Vertrouwen van de verzekeraar in de verzekerde (en vice versa uiteraard) en vertrouwen van de kandidaat verzekerde in de deskundigheid en objectiviteit van de adviseur [*]het vertrouwen tussen verzekeraar, verzekerde en adviseur schijnt zoek te zijn. Bij velen althans. Een bekend probleem dat onder branchekenners bekend staat als het "Trust, tell, prove, dare"-dilemma: verzekeraars, adviseurs en afnemers zitten op dit moment niet in dezelfde fase: veel verzekeraars en adviseurs denken nog steeds dat ze de consument kunnen benaderen als in 1980: een beetje betuttelend en vanuit de hoogte. "Vertrouwt u ons maar, alles komt goed, wij zorgen goed voor u" Dat is de Trust Fase. De consument echter is al 2 fases verder: die zit in de "Prove"-fase waarin hij/zij niets meer voor zeker aanneemt wat niet uitdrukkelijk gestaafd kan worden met bewijzen/goede kritieken enz. [*]Ik heb daar in 2006 een dik boek over geschreven: een uitgebreid onderzoek naar de oorzaken en mogelijke oplossingen. Dat dikke boek heeft uiteindelijk een exploitatie en liquiditeitenbegroting als bijlage gekregen en is ons businessplan geworden [*]ik kan tot mijn geluk en genoegen constateren dat onze werkwijze werkt: bij nagenoeg al mijn klanten en de verzekeraars waar ik mee samenwerk is dat wederzijdse vertrouwen (nog of weer?) wel aanwezig . Dat is niet voor niets: zowel adviseur als verzekeraars maar ook de verzekerden(!) werden selecteerd op basis van vertrouwen. [*]We zijn gelukkig niet uniek: steeds meer adviseurs stellen klantbelang centraal en spelen niet langer "tussenpersoon" tussen verzekeraar en verzekerde, maar zijn in de eerste plaats de adviseur en belangenbehartiger van hun verzekerde, zoals het m.i. ook hoort te zijn. Openheid (transparantie) en keuzevrijheid ten aanzien van beloning en het bespreken van de werkzaamheden horen daar ook bij. [*]Hoe vind je een goede adviseur? Net zo als je een goede coach of interim manager vindt: daag 'm uit, prikkel hem of haar met kritische vragen over bestaande of hypothetische situaties, net zo lang tot hij/zij door de mand valt of totdat je een klein beetje overtuigd begint te raken van iemands kennis, kunde, objectiviteit en oprechtheid. Niet voor niets heb ik heel wat klanten voor me gewonnen door een oude drekzaak van hun alsnog op te lossen, of een lopend probleem/ afwijzing/uitsluiting geregeld te krijgen, Daarmee bewijs je als adviseur direct je meerwaarde. De rest is en blijft vertrouwen... [*]Prijs is belangrijk, maar nooit doorslaggevend. Prijskopers doorlopen a.u.b. De kwaliteit van de voorwaarden en het imago van de verzekeraar bij schadeafwikkeling is het allerbelangrijkst en wel doorslaggevend: liever 50 Euro duurder bij een specialistische maatschappij met een goed imago (bijvoorbeeld een AOV verzekeraar waar 75% van de advocatuur zelf verzekerd is), dan goedkoop die later duurkoop blijkt [*]Fred's visie op de "zero sum game" was mij al bekend, heb 'm zelfs al een paar keer geciteerd. Kloppen doet ie van geen kant. De mogelijkheid tot het overdragen van risico's die je niet zelf kunt dragen is essentieel voor het creëeren van economische waarde. Een verzekering is een financieel instrument dat een activiteit acceptabel(er) maakt, en daardoor uitvoerbaar, financieerbaar, haalbaar. Peter L. Bernstein schreef hét managementboek van 1996 over dit onderwerp: Against the Gods, the remarkable story of risk. En misschien dat Peter hier en daar wat doorslaat in zijn beweringen dat risicomanagement de voornaamste motor van de Europese expansie in de 15e, 16e en 17e eeuw was, en essentieel voor o.a. de opkomst van de VOC, maar het boek maakt wel begrijpelijk dat verzekeringen een belangrijk maatschappelijk en economisch nut dienen. Edit: nog even een linkje toegevoegd naar een bespreking van dit boek.

Andere verzekeraars bieden dit wel. Idem, maar verwacht wel dat er voorwaarden gesteld worden ten aanzien van beveiliging. borgen etc. Ligt in de lijn der verwachting. Veel ruimte zal daar ook bij andere verzekeraars niet in zitten. M.i. 1 op 1 door te belasten aan huurders. Ik zie niet in waarom er voor huurders een lager eigen risico toegepast zou moeten worden dan jouw eigen risico. eigen risico verhuurder = eigen risico huurder = minimale borg Kwestie van voorwaarden lijkt me. Potje breken is potje betalen toch? Als dat een bewuste afweging is prima. Maar als dit vooral gebaseerd is op de reactie van 1 verzekeraar en je teleurstelling daarover is het misschien iets te snel geredeneerd?

Met alle informatie die je erbij geeft is dit een perfecte casus voor een van mijn colleges (risicomanagement). Je stelt zelf al de hamvraag: Risico nemen hoort er bij, maar waar licht de grens? Die grens ligt risicotechnisch bij het punt waarop de schadelast een ernstige bedreiging gaat vormen voor jouw bedrijfsresultaat en continuïteit. Wat je zelf kunt dragen maar waar je niet direct kapot aan gaat hoef je niet te verzekeren. Maar risicotechnisch is de afweging wel of niet verzekeren ook iets te kort door de bocht: [*]eerst is de vraag: welke schade-oorzaken loop je tegenaan dat zijn oa transportschade,brand, waterschade, diefstal, beschadiging tijdens geoorloofd gebruik, bescbadiging tijdens ongeoorloofd gebruik, uitval door apparaatfalen m.a.w. machinebreuk en de gevolgschade daarvan [*]vervolgens: wat zijn de kansen en gevolg van die schades. Het gevolg geef je duidelijk aan. Kansen zouden moeten blijken uit ervaringen uit het verleden: komt het incidenteel voor of juist vaak [*]wat kun je er zelf aan doen (en tegen welke kosten) om schade te vermijden of te beperken. Denk daarbij aan robuust uitvoeren, monkeyproof maken, goede instructies/voorlichting en toezicht op het gebruik zelf [*]valt eventuele schade aan een ander over te dragen : m.i. heel belangrijk hier. Dit is een kwestie van voorwaarden. Je leent/huurt iets uit aan een ander en je mag verwachten dat die persoon of organisator als een goed huisvader waakt over jouw eigendommen. Als dat niet gebeurd of als blijkt dat mensen tegen de voorwaarden in zelf het apparaat hebben opengeschroefd of hebben gebruikt voor iets dat absoluut niet de bedoeling was, dan is de huurder daarvoor verantwoordelijk en aansprakelijk te houden voor de schade [*]zijn de rest risico's verzekerbaar? Ik vrees slechts in beperkte mate: schade als gevolg van normaal gebruik valt sowieso buiten enige verzekering (ondernemersrisico, geen onzeker voorval). Wat resteert zijn zaken als transport, brand, diefstal en wellicht machinebreuk of elektronicaschade [*]staat de verzekeringspremie in verhouding tot de waarde/ het risico? Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid : voor machinebreuk en elektronica zeker niet. Alleen de echte calamiteiten zoals transportschade of brand/diefstal kunnen tegen acceptabele premies en voorwaarden verzekerd worden [*]wie regelt een eventuele verzekering? De verhuurder, mede ten behoeve van de huurder, of de verhuurder alleen voor zichzelf en dient de huurder dit zelf te regelen? [*]wie draagt de kosten van verzekering en eigen risico? ook een kwestie van voorwaarden. De pro rata verzekeringskosten en het eigen risico worden doorgaans doorbelast aan de huurder. Zit ofwel verdisconteerd in de prijs of als aparte opslag. Het verzekeren van huurapparatuur op zich is niet zo moeilijk : het is alleen zeker geen standaard product maar individueel maatwerk waarbij met name kritisch gekeken moet worden naar de voorwaarden en eigen risico's De ene verzekeraar is daar wat minder happig op dan de andere. Voor mijn eigen relaties die actief zijn in verhuur en/of outdoorsector heb ik dit ondergebracht bij een daarin gespecialiseerd volmachtbedrijf en een beursmakelaar want alle bekende "grote" namen in verzekeringsland vonden het allemaal te moelijk: die hebben liever alleen "standaard" risico's van de bakker op de hoek (niets ten nadele van bakkers op de hoek overigens ;))

Hangt af van wat er vooraf (in offerte fase) wordt afgesproken/aangevraagd: zeker voor interrimmers met weinig en/of grote opdrachtgevers snappen BA-verzekeraars dat eigen voorwaarden vaak direct terzijde worden gesteld, dus kan vooraf worden afgesproken dat geen eigen voorwaarden vereist worden of dat terzijde stelling toegestaan is. Dat een verzekeraar geen leveringsvoorwaarden vereist is uiteraard niet direct een reden om ze niet te hebben(!): die voorwaarden zijn uiteraard vooral voor het bedrijf zelf van belang, bijvoorbeeld in een pre-contractuele fase. Daarnaast raad ik mijn eigen interim/ZZP-relaties aan om de concept overeenkomsten die zij aangaan met (grote) opdrachtgevers te laten screenen door een ter zake kundige jurist (bijvoorbeeld op abonnementsbasis: voor circa EUR 400,- vrijwel onbeperkt screenen van contracten en advies daarover). Mijn ervaring is dat er in veel contracten standaard vrij rigide bepalingen staan over aansprakelijkheid. Een klein briefje van een jurist kan dan vaak wonderen doen: in vrijwel alle gevallen worden de scherpe kantjes er zonder verdere discussie. Nationale Nederlanden is een intermediairverzekeraar. Welke verzekeringsadviseur heeft je zulk beschamend slecht advies geleverd? Alle uitsluitingen en verplichtingen (garanties) moeten in de offerte-fase met klant besproken worden: daar teken je immers ook voor bij de opdrachtbevestiging!

Helaas, maar pensioen in eigen beheer is geen FOR of lijfrente waar je jaarlijks zelf kunt bepalen wat je reserveert of stort. Pensioen in eigen beheer is een arbeidsvoorwaardelijke toezegging tussen BV en DGA, vastgelegd in arbeidsovereenkomst en een pensioenbrief. In de pensioenbrief is vastgelegd wat de uitgangspunten van de regeling zijn: soort systeem, opbouwpercentage, componenten et cetera Op basis van de informatie van die pensioenbrief - en afhankelijk van het soort gekozen pensioensysteem ook de opbouw in het verleden - wordt jaarlijks een premie en/of koopsom berekend. Dat is een actuariële berekening waarbij goede kennis van pensioenen en wetgeving nodig is. Lijkt lastig en complex, maar is het niet: Voor een goed advies met pensioenbrief e.d. ben je bij een goede adviseur (pensioenadviseur, fiscalist of daarin gespecialiseerde accountant/boekhouder) eenmalig +/- € 750,- kwijt en voor de jaarlijkse berekening niet meer dan € 300,-. De voordelen van eigen beheer wegen doorgaans ruimschoots op tegen deze (m.i. in relatie tot andere constructies sowieso lage) kosten. Die voordelen zijn o.a. de mogelijkheid maximaal pensioen op te bouwen, inclusief reparatie van pensioengaten uit het verleden, belasting te drukken en niet afhankelijk te zijn van verzekeraars. Aanvulling: nog een citaat uit een eerdere draad over eigen beheer: Hier een voorbeeld berekening

Kijk eens in deze draad: "Bos wil rente afromen, hoe pensioen regelen?"

Beste Nils, Join the BTW-schadeclub. Wij betalen 23% toeslag. Die toeslag heeft een (zie onder) reden, maar 35% oogt wel heel hoog. A) lees dit eens door, dan wordt het duidelijk(er) B) economisch/fiscaal delict

Geen speld tussen te krijgen. ;) ...maar ik blijf natuurlijk wel benieuwd hoe het in exact dezelfde situatie mogelijk is om juist niet verzekerd te zijn voor de werknemersverzekeringen zoals destijds bij ons en nu bij diverse van mijn relaties het geval is. Want enerzijds is een versterkte meerderheid in de AVA van meer dan 2/3 op grond van art 2:244 BW niet mogelijk, maar anderszijds stelt de Belastingdienst dat er mogelijk ook geen sprake is van verplichte verzekering als alle aandeelhouders een gelijk belang hebben. Het lijkt mij dat die regel niet alleen bedoeld is voor de situatie van 2 aandeelhouders (50:50), maar dus ook opgaat voor 3 x 1/3, 4 x 25 en wellicht zelfs 5 x 20%? De belastingdienst blijft er erg vaag over....

Que? ??? Wat bedoel je precies. Verricht je vanuit een management-BV activiteiten voor een stichting? Uiteraard ben je dan in je eigen management-BV wel verplicht om de regels voor het minimale DGA salaris te hanteren. Als je in de management BV voldoende winst maakt zul je gewoon het minimum van € 40.000,- moeten hanteren, mogelijk zelfs meer op grond van de gebruikelijk-loon regeling.

Raar maar waar. Hetzelfde geldt voor de pensioenwet: de Pensioenwet geeft een definitie van het begrip DGA om vervolgens te bepalen dat de hele wet niet geldt voor die DGA. Hoewel lastig leesbaar zijn de teksten van fiscus en Pensioenwet op zich verder wel duidelijk: je kunt beoordelen of je wel of niet onder de definities valt en wat vervolgens op jou van toepassing is. Wat m.i. het echte probleem is (en aansluit bij de eerdere opmerking van Bitaktus over verwarring van het DGA-begrip) , is dat de Wetgever en fiscus in diverse situaties een volledig eigen afwijkende interpretatie geven/hebben van het begrip DGA . Zo is er: [*]de DGA voor het ondernemingsrecht: de statutair directeur met een aandelenbelang van 5% of meer [*]de DGA voor de werknemersverzekeringen: de (directeur)aandeelhouder die niet tegen zijn/haar zin ontslagen kan worden van de werkzaamheden voor de werkmaatschappij (let wel: in de praktijk gaat deze regel ook op voor aandeelhouders die wel meewerkend zijn, maar niet ingeschreven staan als bestuurder. De letterlijke tekst van de fiscus spreekt weliswaar wel van de term statutair bestuurder, maar in de praktijk is dit minder relevant. In onze situatie is het niet verzekerd zijn voor de werknemersverzekering van 2 aandeelhouders die niet ingeschreven stonden als bestuurder getoetst en in orde bevonden door de Belastingdienst) [*]de DGA voor de Pensioenwet: dat is iedere aandeelhouder met een belang van 10% of meer. Het benoemd zijn c.q. ingeschreven staan als bestuurder is hier totaal niet relevant.

Nee, René heeft IMHO gelijk: het begrip "DGA-salaris" heeft betrekking op het minimale salaris dat een Directeur-grootaandeelhouder moet hanteren. Niet de term "directeur" is hier bepalend maar het "aandeelhouder"-schap. In een stichting is geen sprake van aandeelhouderschap, dus is er ook geen vereiste voor een minimaal salaris voor de bestuurder: integendeel: veel stichtingsbesturen hebben volledig onbezoldigde bestuurders (zowel dagelijks bestuur als hoofdbestuur)

Poeh hee... over dit onderwerp (wel of niet tegen je zin in ontslagen kunnen worden als DGA c.q. verplicht verzekerd zijn) is op HL toch al heel wat geschreven het afgelopen jaar. Tot nu toe waren de meningen altijd gelijkluidend en dacht ik dat ik het redelijk snapte (een enkel slippertje waar in een aandeelhouder DGA noemde daargelaten). Maar sinds een uurtje snap ik er steeds minder van: de theorie en praktijk spreken elkaar gruwelijk tegen. Met name de positie van de aandeelhouder die geen bestuurder is, is mij nu geheel onduidelijk geworden. Iemand suggesties?

Als je de tekst van de belastingdienst goed leest ben je als DGA bij een gelijk aantal stemmen juist niet verplicht verzekerd! Er staat immers "De volgende personen zijn directeur-grootaandeelhouder voor de werknemersverzekeringen", met vervolgens een opsomming van de situaties waarin je niet verplicht verzekerd bent toch well: de statutair bestuurder die (samen met zijn echtgenoot) houder is van een zodanig aantal aandelen, dat de overige aandeelhouders geen versterkte meerderheid hebben, als in de statuten is bepaald dat het besluit tot schorsing of tot ontslag van deze bestuurder slechts mag worden genomen met een versterkte meerderheid in de algemene vergadering van de vennootschap (2 posts samengevoegd. Edit toch niet: posts kunnen niet meer verwijderd worden)

Ik doelde uiteraard specifiek op Aandeelhouders (in ons geval met 1/3 van de aandelen) die niet benoemd zijn tot c.q. ingeschreven staan als bestuurder. Wel hebben ze een arbeids- of managementovereenkomst In onze aandeelhoudersovereenkomst kon die niet met 2/3 meerderheid worden ontbonden, dit was de reden waarom wij als driemanschap niet tegen onze zin ontslagen konden worden en daarom ook niet verplicht verzekerd waren... zoals zoveel driemansschappen. Komen we weer terug op de hamvraag: jou constatering is misschien volledig correct, maar klopt niet met de praktijk waarin driemansschappen niet per definitie tegen hun zin ontslagen kunnen worden. Vraag blijft dus hoe dat kan. Ben daar eigenlijk nu wel heel benieuwd naar. Anyone?

Nog 1 aanvulling, wellicht voor Topicstarter wat off topic, maar zeker relevant voor bovenstaanden constatering: ook de eigen overheid werkt mee aan de verwarring. Zo vermeld de Pensioenwet in artikel 1 (definities) het volgende over directeur groot aandeelhouder: Kortom: voor de Pensioenwet is iedere aandeelhouder met een aandelen belang van ten minste 10% een DGA (en valt als zodanig buiten die PW). Dat er geen sprake is van een benoeming als directeur c.q. inschrijving als bestuurder bij de KvK doet kennelijk niet ter zake

Reuswaardige constatering en antwoord. In mijn vorige bericht heb ik mijn mede-aandeelhouders per abuis DGA genoemd. Dat is een inderdaad niet juist. Niet iedere aandeelhouder is statutair directeur maar in die situatie komt het wel voor dat er wel feitelijke bestuurshandelingen worden gepleegd door deze aandeelhouders, met alle mogelijke (door jou reeds genoemde) gevolgen van dien. Maar het beantwoord mijn vorige vraag en die van Topicstarter.m.i nog niet: m.i. is een hogere gekwalificeerde meerderheid of zelfs de eis van unanimiteit voor ontslag c.q. onbinding van een managementovereenkomst van een werknemer-grootaandeelhouder (niet persé statutair directeur ) wel mogelijk?

Maybe, i'm not a lawyer..daar heb ik destijds een adviseur voor in de arm genomen die dat allemaal goed geregeld heeft. Maar laten we de zaak eens omdraaien : zou dit dus betekenen dat in ieder driemanschap per definitie iedereen tegen zijn zin ontslagen kan worden en dus altijd verplicht verzekerd is. Want dat is namelijk niet het geval: in ons driemansschap kon niemand tegen zijn zin ontslagen worden, en was niemand verplicht verzekerd. Aanvulling: wellicht praten we over iets anders. We hebben het hier mi. niet persé over het ontslaan van een directeur. Niet iedere DGA is immers ook directeur (in ons geval 3 DGA's met 1/3 aandelenbelang , 3 dienstverbanden maar maar 1 bestuurder algemeen directeur)

Precies. Relevant is of een DGA tegen zijn/haar zin ontslagen kan worden. Soms wordt een hogere gekwalificeerde meerderheid afgesproken . Bij onze start als driemanschap lag die norm voor ontslag bijv op 3/4 van de stemmen: wij deden dit bewust om verplichte verzekering juist te voorkomen. Enerzijds omdat niet iedereen die sociale zekerheid nodig had, anderzijds omdat er goedkopere alternatieven voorhanden waren.

Niet, dus via het eigen vermogen. De beleggingen FOR zijn gedaald naar EUR 5.000. Als overige activa en passiva ongewijzigd zijn neemt het eigen vermogen (de resultante van activa en passiva op de balans) met EUR 1.000,- af.