Alles dat geplaatst werd door Hans van den Bergh
-
Mijns inziens zijn er juist legio mogelijkheden om flexibel in te huren. Je kunt iemand eerst met kortlopende contracten in dienst nemen, je kunt iemand inlenen, payrollen, detacheren, etc.. Zelfs zou je via UWV iemand kosteloos eerst op proef kunnen laten werken. Ik begrijp je bezwaren steeds minder, eerlijk gezegd. Succès en groet, Hans -
-
Dit even nuanceren dan: ik stelde dat ik het 'noodzakelijk kwaad' als rode draad in de discussie proefde, ook ik stel in dit topic meermalen dat de keuzes, de beslissingen en dus primair de bijbehorende verantwoordelijkheid bij de werkgever liggen. Vervolgens werd er gepleit voor een meer gelijkwaardige verhouding. Ik ben gediplomeerd specialist arbeidsrecht en wilde het belang benadrukken van hetgeen is / wordt overeengekomen tussen partijen en de respectievelijke verantwoordelijkheden die dat met zich meebrengt, dat er in de arbeidsverhouding eenvoudigweg geen sprake is / kan zijn van gelijkwaardigheid. Maar misschien had ik dat iets beter kunnen benadrukken of beschrijven. Succès en groet, Hans
-
Volgens mij is juist de ongelijkwaardigheid essentieel in deze discussie. Een werkgever bepaalt de doelen en de koers van de organisatie, het is de werkgever die de keuzes maakt betreffende de invulling van de factor arbeid. De mensen die door de werkgever worden aangetrokken, zullen dus altijd volgend zijn op het beleid dat door de werkgever al is / wordt uitgestippeld. Een arbeidsovereenkomst kenmerkt zich o.a door de aanwezigheid van een gezagsverhouding. Dat werkgever en werknemer gelijkwaardig de onderhandelingen in stappen, daar kan ik mij nog wel in vinden, want op dat moment bestaat de overeenkomst nog niet en is er dus nog geen sprake van gezagsverhouding. Op dat moment liggen voor beide partijen de keuzes nog open inderdaad. De situatie op de arbeidsmarkt is echter ook een bepalende factor voor de mate van (on)gelijkwaardigheid; nog niet eens zo lang geleden waren veel vacatures moeilijk te vervullen en sloeg de balans van de onderhandelingsmacht in sommige bedrijfstakken wat meer naar de kant van werknemers door, nu is echter de balans behoorlijk naar de werkgeverskant doorgeslagen. Door de bank genomen is mijns inziens de werknemer de meer afhankelijke partij en de werkgever de primair verantwoordelijke partij. Ik geef toe dat wet- en regelgeving op punten behoorlijk kan doorslaan om werknemers te beschermen en dit soms ten koste van welwillende en goedbedoelende werkgevers. Dat is echter kenmerkend voor overkoepelende regelgeving, want die kan niet met iedere, individuele situatie rekening houden. Maar dat vind ik toch nog wat anders dan de zwart/wit benadering die hier en daar in dit topic gehanteerd wordt. Zo worden bijvoorbeeld kinderen, fietsers en voetgangers sinds begin jaren '90 vorige eeuw betiteld als 'zwakkere verkeersdeelnemer' waardoor een automobilist bij een ongeval heel snel aansprakelijk kan worden gesteld voor de gevolgen, terwijl de schuld toch bij de 'zwakkere verkeersdeelnemer' lag, maar die nu eenmaal - vanuit ongelijkwaardige posities - door de wet meer beschermd is. Succès en groet, Hans
-
-
Laat ik er trouwens aan toevoegen dat ik ook heel goed snap dat het in sommige takken van sport lastig en veel rompslomp is om daadwerkelijk met personeel te werken. In mijn evenementenbedrijf maakte ik veelvuldig gebruik van freelancers o.b.v. een VAR-verklaring, een enkeling was op 0-urencontract en ook wisten we wel wat stagières vanuit relevante opleidingen in te zetten. Succès en groet, Hans
-
-
-
Opzegtermijn staat daar los van, die treedt pas in werking als er daadwerkelijk ontbonden wordt. In een overeenkomst zijn er (in dit geval) twee partijen, de ene partij wil eenzijdig het contract ontbinden, de andere partij hoeft daar niet mee akkoord te gaan. Als jij een klus voor een opdrachtgever doet en de opdrachtgever zegt: "Alles prima, maar ik ga jou toch maar niet betalen", dan zul jij ook zeggen dat er het e.e.a. overeengekomen is. M.a.w. jij hoeft dan ook niet akkoord te gaan met de eenzijdige wijziging die de opdrachtgever wil aanbrengen in de overeenkomst. En je zult er een incassotraject op los laten, toch? Zo hoeft een werknemer niet akkoord te gaan met het eenzijdig wijzigen van een arbeidscontract. Succès en groet, Hans
-
Dat zit toch besloten in de onderliggende overeenkomst? Wanneer een werknemer vindt dat de werkgever onterecht de overeenkomst wil beëindigen, zal de gang naar bijvoorbeeld een rechter al snel gemaakt worden. Tenzij de werkgever er zelf uit komt met betreffende werknemer, dat zal geld kosten, maar kan wel helpen het gemakkelijker te maken. Succès en groet, Hans
-
Als ik de vraag van TS lees ('waarom gebeurt dit niet met nog meer producten?'), vraag ik mij weer af, waarom TS de vraag stelt. Ben je op zoek naar een opsomming van de voorbeelden of twijfel je eraan dat regionale branding wel in voldoende mate plaatsvindt? Het is al behoorlijk wat jaren aan de gang (de SneekWeek bestaat echt al heel wat jaartjes, Vlaggetjesdag in Scheveningen voor de haring misschien nog wel langer en wat dacht je van de publiciteit rond de opening van de Keukenhof in de bollenstreek, enz...). Als ik vervolgens kijk naar de ontwikkeling van de laatste jaren, denk ik dat er juist in snel tempo (met de bijbehorende 'doorschieters') steeds meer wordt gedaan aan het bouwen van een regionaal imago wat aantrekkingskracht moet genereren voor toerisme, bedrijvigheid en/of cultuur, enz... Zo heeft mijn gemeente - als één van drie in Nederland - sinds kort het internationale 'Cittaslow' keurmerk. Wat ik met TS onderstreep, is dat het vaak zoeken is hoe er locaal wordt samengewerkt om regionale branding verder vorm te geven. Soms blijft het ergens op bestuurlijk niveau zweven... vindt men het een aardig speeltje om tijdens een lezing of speech aan te refereren. Succès en groet, Hans
-
Ik proef een rode draad in deze discussie en ook in andere topics, ik proef dit niet bij iedereen die reageert, maar wel is het overheersend in mijn beleving, namelijk dat personeel voornamelijk als 'noodzakelijk kwaad' wordt gezien, daarom moet je er soepeltjes aan kunnen komen en er - het liefst nog soepeler - weer vanaf. Werkgevers kiezen er - om uiteenlopende redenen - voor om bepaalde zaken te laten uitvoeren in plaats van het zelf te doen. Uit die relatie werkgever/werknemer ontstaan er wederzijds rechten en plichten. Maar de keus en de beslissing over invulling van de factor arbeid ligt bij de werkgever, mijns inziens ligt daar dus ook primair de verantwoordelijkheid. Zo ook de keus en de verantwoordelijkheid om er, indien gewenst, weer - al dan niet gemakkelijk - vanaf te komen. Maar, zoals bij alle overeenkomsten geldt: de ene partij hoeft nog niet zomaar akkoord te gaan met de beslissing van de ander om de rechtgeldige overeenkomst eenzijdig te wijzigen. Ik zie niet in waarom dit bij een arbeidsovereenkomst anders zou moeten zijn. Het komt mijns inziens in hoofdlijnen op hetzelfde neer als een overeenkomst tussen opdrachtgever en -nemer: de werknemer zou zijn werkgever weleens als zijn belangrijkste en meest loyale klant kunnen - wat mij betreft zelfs moeten - zien, maar de behoefte aan die opdracht- c.q. werknemer bestaat kennelijk bij de opdracht- c.q. werkgever. Als je ervan af wilt, kan dat namelijk altijd, maar met 'gemakkelijker' wordt volgens mij al gauw bedoeld: tegen de minste inspanning in Geld, Energie en Tijd. Dat hangt echter toch af in hoeverre partijen zich tot dusver al dan niet aan de overeenkomst en de daaruit voortvloeiende verplichtingen hebben gehouden. Succès en groet, Hans
-
In die discussie deed je hetzelfde inderdaad: eerst mensen dingen in de mond leggen en hen er vervolgens op afrekenen. Mag hier een slotje op? Succès en groet, Hans
-
Begrijp je nu werkelijk niet dat het zo overkomt? Met jouw verwijzing alsof Peter jou 2e Adolf zou hebben genoemd? Je hebt hem impliciet beschuldigd dat hij jou voor een tweede Hitler uitmaakte, dat lees ik erin en geloof mij: ik kan lezen! Succès en groet, Hans
-
Terug naar de 'warme' essentie: Het gaat mijns inziens toch om een relatie, daarin mag van een goede trouw worden uitgegaan. Als ik ziek ben, zal mijn vrouw mij helpen om weer op de been te komen en omgekeerd zal ik hetzelfde doen. Je let ook een beetje op elkaar, mijn vrouw zegt soms: "Trek even een jas aan, het is veel te koud buiten.", ik zeg haar weleens:"" Kijk je uit onderweg? Ik heb gehoord dat het glad kan zijn." Dat is wat je in een relatie graag voor elkaar doet, soms kost dat moeite en moet je dingen regelen, maar je doet het vanuit een stuk vanzelfsprekendheid. Je probeert elkaar te behoeden voor ziekte of ongeval, maar als het dan toch mis gaat, verleen je zorg. Maar als ik bijvoorbeeld geen zin heb om een klusje te doen wat ik wel had beloofd te doen en ik ga een ziekte veinzen om eronder uit te komen, zal mijn vrouw mij dat behoorlijk inpeperen, en terecht. Een volgende keer zal zij mij dan ook wel even goed aan de tand voelen of ik wel echt ziek ben en dan zal ik toch echt rillend met ten minste 40 graden koorts in mijn eigen vuil moeten rollen om haar van de ernst te overtuigen. M.a.w. dan is er iets mis in de relatie. Er ontbreekt een stuk vertrouwen en waar ligt dan de verantwoordelijkheid? Bij beiden toch? De een zal het vertrouwen (terug) moeten verdienen en de ander zal weer moeten leren om te vertrouwen. Of maak ik het dan te simpel? Succès en groet, Hans
-
Je stelt, inderdaad, je stelt, daarmee maak je het persoonlijk voor personen die het aangaat. Door toevoegingen als bijvoorbeeld '2e Adolf', trek je bovendien iemands persoonlijke mening door naar vervolgens een zeer persoonlijke (en naar mijn mening een smakeloze) reactie van jouw kant. Afsluiten met 'toedeledokie' bevestigt dat in mijn ogen, waarmee jij eerdere, inhoudelijke bijdragen op het onderwerp opzettelijk lijkt te negeren (the noble art of ingnoring), want je lijkt je niet open te stellen voor de zaken die er al over gezegd zijn. Als je nu ook niet begrijpt (of niet wilt begrijpen) dat '2e Adolf' ook persoonlijk kan worden opgevat, is verdere discussie hierover zinloos. Succès en groet, Hans
-
Mijns inziens illustreer je hiermee perfect hoe je erin staat, mag je trots op zijn >;( Succès en groet, Hans
-
Tjonge, ik zou je nu haast een kneus geven, ik vind dit een ongelooflijke, haast onchristelijke k*t-opmerking binnen de context van alles wat er in deze discussie over gezegd is, oogkleppen op en gooi je ongezouten mening lekker over de schutting! Dat is dan even mijn mening over de jouwe! Succès en groet, Hans
-
Klopt, ik heb er zelfs een aantal de laatste eer mogen bewijzen. Degenen die mij daarbij het best in het geheugen liggen, waren hen waarvan ik samen met achtergebleven weduwe en kleine kinderen in tranen aan de kist heb gestaan. Kapot gegaan aan de spanning van de werkomgeving en het negeren van de bijbehorende signalen, geloof me, dat komt voor. Klinkt cynisch en sarcastisch, maar het is de waarheid en ook het gevoel dat ik nu wel bij jouw reacties krijg, want je kunt er ook teveel de ogen voor sluiten. Ik heb met alle pech die het met zich meebrengt, toch het geluk gehad dat ik hier nog ben om erover te kunnen vertellen en ervan te kunnen leren, waar mijn shutdown ook heel gemakkelijk ook voor mij tot de eeuwige jachtvelden had kunnen leiden. Zoals Peter aangaf, er gebeurt wel degelijk iets met je, het kan je voor altijd veranderen. Die lessen en die verandering in opinie wens ik je oprecht en van harte toe, de manier waarop o.a. ik die lessen heb moeten trekken, niet. Succès en groet, Hans
-
-
Zo was ik ook, tot het mijzelf - als ondernemer - overkwam. Nou ja, overkwam, ik heb het zelf zover laten komen. De gevolgen zijn niet mis en als het een werknemer betreft, zullen de gevolgen ook niet mis zijn, maar dan voor werkgever en werknemer. Dus in de relatie werkgever / werknemer zal de verantwoordelijkheid ook gedeeld moeten zijn. Daar ligt natuurlijk ook de essentie van verzuimbeleid en -preventie e.d., maar blijkt wel complex om goed uit te voeren. Succès en groet, Hans
-
Inderdaad zou de 'klaagmnuur'voorkomen moeten worden. In mijn omgeving speelt - hoewel geheel offtopic - een mooi voorbeeld daarvan: er zijn plannen om hier het grootste windturbinepark van Europa te bouwen met veel gevolgen voor de locale economie enz..., in plaats van alleen maar "Nee" en "Tegen" te roepen, is er veel kennis gebundeld en wordt er - naast actievoeren - daadwerkelijk gewerkt aan het ontwikkelen en presenteren van alternatieven, die links en rechts - zij het schoorvoetend - ook een luisterend oor vinden bij de politiek. Of het daadwerkelijk wat oplost, is nog te vroeg om te beoordelen, maar dat het op die manier wordt ingestoken, oogst blijkbaar meer begrip dan puur een tegengeluid laten horen. Dus blij met de door Norbert geuite visie op de oorspronkelijke vraag van Christine. Succès en groet, Hans
-
Ik las inderdaad een voorbehoud terug in de openingspost of dit soort vragen (over de al dan niet aanwezige (on)mogelijkheden bij een burned out medewerker) wellicht beter in een politiek getint HL-topic thuis zouden kunnen horen. Daarom ook mijn vraag. Wat vinden de mods van dat voorstel, een topic: 'HL vraagt aan de politiek'? Ik vind het zelf wel een goeie namelijk. Succès en groet, Hans
-
-
