Zij hebben een tiental franchisenemers, die onder hun vlag wekelijks een krant uitbrengen in een dorp of kleine gemeente. Toen ik met hen in gesprek ging heb ik aangegeven dat ik dat niet wilde, want dat kennen we hier al en een tweede soortgelijke krant heeft geen toegevoegde waarde, en dat ik me op een specifieke doelgroep wilde richten, de 50-plussers dus. Nu vonden zij dat (gelukkig) ook een goed idee en zo is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk maak ik gebruik van hun kennis, ervaring, website en contacten als het gaat om drukkerijen en dtp-ers. Die instapfee geldt voor de reguliere franchisenemers, en wilden ze voor mij ook zo aanhouden. Daar had ik eigenlijk nooit wat vreemds achter gezocht. Distributie is inderdaad een dingetje. Via de gemeente is het mogelijk (maar wat ik begrepen had wel lastig) om per brievenbus te kijken naar de leeftijd van de bewoner(s). Maar dat is heel omslachtig en fluctueert nogal eens. Verder kunnen bepaalde wijken hier in de gemeente ook wel uitgesloten worden omdat er veelal jongeren wonen. Maar die paar ouderen die er wél wonen, wil je ook bereiken. En het staat wat slap om tegen bepaalde adverteerders te zeggen dat de krant in de hele gemeente uitkomt, behalve in die en die wijk. Ik heb nog gedacht aan het verzamelen van locaties waar veel 50-plussers komen en uitsluitend de krant te verspreiden op vaste plekken, zoals wachtkamers, buurthuizen, fysiopraktijken, buurtwinkeltjes, zorginstellingen, etc. Voordeel daarvan is, is dat je de distributie zelfs nog redelijk in eigen hand (en portemonnee) kunt houden.

Dit vraag inderdaad onmiddellijke actie en dat alleen al vanwege de juridische consequenties.. Als werkgever wordt het je héél zwaar aangerekend als je personeel niet op tijd betaald. Ten eerste zitten er in het arbeidsrecht stevige sancties in de vorm van verhogingen van het salaris die in zeer korte tijd kunnen oplopen tot 50% van de originele loonvordering. zie: https://www.arbeidsrechter.nl/wettelijke-verhoging-te-laat-betaald-loon Ten tweede zal zodra de rechtsbijstand is ingeschakeld er ook snel sprake zijn van (dreigen met) een faillissementsaanvraag omdat het UWV maximaal 13 weken salaris vergoed bij faillissement. Je zult echt op een korte termijn een oplossing moeten hebben want zodra dit in handen van advocaten ligt zal het je heel snel door de vingers glippen. Er is meestal heel weinig (juridische) onderhandelingsruimte in dit soort zaken. Enige wat je kunt doen is heel snel een plan hebben en vertrouwen van je personeel te vragen, te beginnen met garanties voor komende salarisbetalingen Maar ook zelf realistisch blijven en geen halve beloftes of toezeggingen doen die je niet kunt nakomen. Voor hen kunnen de gevolgen van het missen van 1 salarisbetaling mogelijk net zo groot zijn als voor jou, zij lopen mogelijk ook tegen allerlei betalingsproblemen aan en zullen dan niet altijd even begripvol zijn voor jou situatie. En degene die juridisch advies inwinnen zullen altijd het advies krijgen snel te handelen.

Van het moderatieteam van HigherLevel zouden we graag willen weten waarop we zouden mogen reageren zonder off-topic te gaan. Er komen in het relaas namelijk meerdere zaken aan de orde dan enkel “het zich voordoen als Google”. Als het idee achter het creëren van dit aparte topic is om het onderwerp “doet zich voor als Google” te adresseren, dan is het opvallend te noemen dat: a. Onze naam als enige (of überhaupt) in de titel wordt vermeld - te meer daar de suggestie wordt gewekt dat “het vaker voorkomt”, en dit een van de primaire redenen is om er een apart topic aan te wijden; b. Een groot gedeelte van het relaas niet eens gaat over het onderwerp; c. Veelvuldig is bewerkstelligd in dit topic dat de aanleiding voor dit onderwerp (Google Partner-label gebruiken voor commerciële en marketingtechnische doeleinden zoals wij deze toegepast hebben) prima toelaatbaar is. Met dit in het achterhoofd zouden wij willen voorstellen dat of: de titel wordt aangepast en onze bedrijfsnaam eruit wordt gehaald, of: dat dit onderwerp terug in het hoofdonderwerp wordt geplaatst zodat wij er volledig inhoudelijk op kunnen reageren. Het feit dat sommige gebruikers (niet geheel verwonderlijk de standaard criticasters, maar dat terzijde) ook dit topic gebruiken om verwijten aan ons adres te maken zonder dat deze gerelateerd zijn aan het onderwerp geeft al aan dat het lossplitsen het doel voorbij schiet. Met betrekking tot het onderwerp zelf, te weten “voordoen als Google”, kunnen we kort zijn: dat doen we niet. Wat we wel doen is ons presenteren als Google Partner, want dat zijn we immers ook. We begrijpen dat hier verwarring over kan ontstaan, en Google begrijpt dit overigens ook. Vandaar dat wij verplicht zijn om, als Google Partner, tekst en uitleg te geven over onze relatie met Google. Wij doen dit aan de hand van een .PDF als bijlage per e-mail, als ook middels meerdere links op onze website, waarvan een direct gekoppeld aan de partner badge, een tweede in de footer en een derde in de platte tekst – volledig conform Google’s richtlijnen hieromtrent. Daarnaast willen wij opmerken dat zowel voorafgaand als tijdens de propositie, als direct na het aangaan van de overeenkomst er geen onduidelijkheden kunnen zijn geweest omtrent onze relatie met Google. Op het moment dat één van onze medewerkers zich voorstelt als “iemand anders dan een werknemer van Google” en mevrouw vervolgens er toch voor kiest om een samenwerking aan te gaan, kunnen wij niet anders concluderen dan dat mevrouw volledig op de hoogte moest zijn geweest dat zij met een andere partij in zee is gegaan dan Google. Derhalve snappen wij het argument niet dat mevrouw, na de propositie, na tekening van contract, en na aanvang productietraject (met bijbehorend klantcontact), zich beroept op het idee dat wij ons voordoen als Google en zij als gevolg daarvan een samenwerking is aangegaan.

De auteur van FTM schiet hier flink uit de bocht maar het Leed dat curator heet is er wel degelijk. Kern van het probleem is dat de curator officieel moet zorgen voor een nette afhandeling van de zaak maar tegelijk ook een beetje aan zijn/haar eigen boterham moet denken. Omdat een faillissement bijna per definitie een puinhoop is geen gemakkelijke taak. Een curator heeft vergaande bevoegdheden die door een ondernemer die met zijn rug tegen de muur staat al snel als chantage gezien wordt. De eerste les uit dit verhaal is dat je als ondernemer zo ver mogelijk uit de buurt van een faillissement moet blijven als dat maar enigszins mogelijk is omdat je al snel het stuur niet meer in handen hebt. Tweede les is dat 'handigheidjes' (zoals bv leeg achterlaten en doorgegaan met handelen vanuit een zustervennootschap) in negen van de tien gevallen weer net zo hard als een boomerang terug in je gezicht komen. Hou ondernemen simpel: Belazer je klanten, leveranciers en personeel niet. Volg de regeltjes als KVK briefjes op tijd insturen. Blijf uit de buurt van een bank en betaal je belasting netjes op tijd.

Alternatieve financiering: - Kredietunies - Qredits - crowdfunding - private equity (participatiemaatschappijen, google) - lease van de assets van andere vergelijkbare onderneming - tweede hands - BVA auctions Verder mocht je bij het UWV belanden is er ook een lening mogelijk voor het starten van eigen onderneming.

Een bekend gezegde voor ondernemers (met een BV) luidt “Eén BV is géén BV!”. Waarom is dat en gaat de stelling altijd op? Wat wordt bedoeld met het gezegde? Je kunt het gezegde ook lezen als: “Als je gaat ondernemen vanuit één BV kun je net zo goed geen BV nemen als rechtsvorm”. Weer anders gezegd: “ondernemen vanuit één BV geeft je juist niet alle voordelen die je beoogt te halen met de BV als rechtsvorm”. Kennelijk heb je dus minimaal twee BV’s nodig. Hoe zit dat? Functies van een BV Drie van de belangrijkste redenen voor ondernemers om te kiezen voor de BV als rechtsvorm zijn de volgende: 1. Scheiding tussen privé en zakelijk; 2. Scheiding tussen bezit en risico; 3. Onbelaste verkoopwinst bedrijf. De jaarlijkse belastingdruk laat ik hier buiten beschouwing omdat dat geen rol speelt in het gezegde. Ook leest u nog wel eens "beperking van aansprakelijkheid". Dat laatste is in mijn visie niet juist. Ga je de fout in als onderneming dan ben je daar aansprakelijk voor, ongeacht de rechtsvorm. Het gaat er bij een BV juist om dat je privé niet geraakt wordt door zakelijke fouten en dus val je in dit verhaal terug op nummer 1 hiervoor. Het gezegde gaat op voor punten 2 en 3. Onderneem je met één BV dan mis je de voordelen van punten 2 en 3. Als volgt: Ad 1: Een BV is een juridisch zelfstandige entiteit. Gaat er in de BV iets mis (schadeclaim, schulden blijven onbetaald) dan is de aansprakelijkheid in beginsel beperkt tot de BV zelf. Kan de BV niet betalen, dan houdt het doorgaans daarmee op, tenzij je als bestuurder van de BV je dermate gedragen hebt (of iets nagelaten hebt) waardoor die aansprakelijkheid alsnog naar privé verlegd kan worden. Denk daarbij aan handelen of nalaten waarvan je als bestuurder van de BV had moeten of kunnen weten dat de BV daardoor niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen. Duidelijke voorbeeld is het leegtrekken van een BV, al dan niet via dividend of rekening-courant terwijl de overige schuldeisers niet betaald worden. Door te ondernemen vanuit een BV breng je dus een scheiding aan tussen je privébezittingen (en eventueel die van je partner bij gezamenlijk eigendom) en je onderneming, mits je geen verkeerde beslissingen neemt en de BV netjes blijft voldoen aan haar verplichtingen. Dat werkt inderdaad ook met één BV. Ad 2: “Mooi, ik heb een BV. Privé en zakelijk zijn gescheiden, mij kan niets gebeuren!” Fout. Hier gaat het gezegde namelijk op. Je kunt jaren achtereen mooie winsten boeken in je ene BV. De zaak draait goed, het banksaldo is rustgevend en dan komt die ene claim binnen die al het werk van de laatste jaren in een klap van tafel veegt. Door te werken met één BV heb je de winsten van de afgelopen jaren in dezelfde BV opgepot als waarin de risico’s van het ondernemen zelf schuilen. Je hebt de winsten dus in de risicosfeer van je activiteiten gehouden. Een schadeclaim vang je doorgaans op met goede algemene voorwaarden (met beperking van aansprakelijkheid) in combinatie met een degelijke verzekeringsoplossing voor aansprakelijkheid. Maar niet zelden worden de algemene voorwaarden niet correct ter hand gesteld en van toepassing verklaard of accepteert de wederpartij jouw voorwaarden simpelweg niet en heb je van doen met de inkoopvoorwaarden van je klant. En als het dan misgaat, heb je dus geen steun voor beperking van je aansprakelijkheid. Stel dat je ene BV een banksaldo heeft van 400k. En stel je een schadepost inclusief gevolgschade van 1 miljoen voor, terwijl je polis dekking biedt voor 500k. Wat gebeurt er dan? Dan is je ene BV met al haar opgepotte winsten ineens 400k lichter. Jaren voor niets gewerkt. Ad 3: Je hebt het 20 jaar overleefd met je ene BV en komt in contact met een koper. Hij stelt voor de aandelen van jouw ene BV te kopen voor 1 miljoen. Deal en kassa voor de fiscus: 250k afrekenen in box 2 IB en daarna jaarlijks box 3 afrekenen over de resterende 750k bezit. De aandelen in de ene BV waren immers in bezit van jou privé. Verkoop je ze, dan ontstaat een afrekenmoment in box 2. Kom maar door met die tweede BV Dus je kunt op dit moment concluderen dat een tweede BV een oplossing biedt voor punten 2 en 3. Dat klopt en wel door twee BV’s op te richten. De eerste BV noemen we Holding BV. De tweede BV noemen werkmaatschappij, kortweg Werkmij. Samen wordt ook wel gesproken van een Holdingstructuur. Jij privé richt de Holding op en de Holding richt de Werkmij op. Daarmee ontstaan de voordelen van 2 en 3. Ad 2: Nu heb je een extra scheiding aangebracht tussen de risico’s van het ondernemen (in de Werkmij) en het oppotten van winsten (in de Holding). Dat realiseer je doorgaans door het volgende te doen: Holding verhuurt jou als manager aan Werkmij. Periodiek stuurt Holding Werkmij daarvoor een factuur. Die kosten drukken de winst in Werkmij en zorgen ervoor dat de winst in feite verplaatst wordt naar de Holding, want daar wordt het omzet. Legaal? Jazeker, gewoon common practice. Fullproof? Mits je geen idioot hoge fees in rekening brengt waarmee je de Werkmij in haar voortbestaan bedreigt, is dit prima mogelijk. Als na al die mooie winstjaren een claim binnenkomt bij de Wermij dan is het vermogen van de Holding in beginsel gevrijwaard. Let er wel op dat de Werkmij geen vorderingen heeft op de Holding (die worden anders geïncasseerd) en uiteraard geldt ook hier het stuk over bestuurdersaansprakelijkheid. Ad 3: En als na X jaar die koper aanklopt en 1 miljoen biedt, dan sluit je lachend de deal, wetend dat een stukje wetgeving met de naam ‘deelnemingsvrijstelling’ dat mooie miljoen in eerste aanleg onbelast laat. Jouw Holding BV verkoopt nu de aandelen in de Werkmij. Onder de deelnemingsvrijstelling ontvangt de Holding BV de koopsom onbelast. Dat heeft als voordeel dat je heffing over uitkeringen naar privé uitstelt totdat je zelf besluit om een uitkering van dividend te doen. Doe je geen dividenduitkeringen aan privé dan beschikt je Holding dus over 1 miljoen (vergelijk privé 750k bij één BV) om bijvoorbeeld opnieuw te investeren of uit te lenen aan je voor de koop van een woning (om maar een voorbeeld te noemen). Tot slot neemt je vermogen in box 3 door de verkoop niet toe, wat weer vermogensrendementsheffing scheelt. Meer dan twee BV’s? Soms is dat nuttig. Sowieso als er meerdere aandeelhouders zijn, aangezien elke aandeelhouder veelal zal kiezen voor een eigen Holding. Maar ook een aparte (tussen)holding voor bijvoorbeeld vastgoed of intellectuele eigendomsrechten (IP) kan nuttig zijn. Dergelijke waardevolle bezittingen zijn vaak het gezamenlijk eigendom bij meerdere aandeelhouders. Die aandeelhouders zullen deze bezittingen doorgaans niet in één van beide persoonlijke Holdings willen plaatsen en zeker niet in de Werkmij. Om dat op te lossen wordt tussen de persoonlijke Holdings en de Werkmij nog een BV geplaatst (vandaar tussenholding). De eigendom van die tussenholding ligt dan bij de persoonlijke Holdings. De tussenholding wordt op haar beurt weer eigenaar van de Werkmij. Winsten in de Werkmij worden dan naar de tussenholding verplaatst door facturatie van huur (vastgoed) of licentievergoedingen (IP-rechten), op vergelijkbare wijze als managementfee. Klopt de stelling dan altijd? Nee. Er zijn situaties denkbaar waarin 1 BV volstaat. Denk maar aan een BV waarin geen winst achterblijft omdat de aandeelhouder het steevast opneemt als loon en/of dividend. Als in die BV de activiteiten ook geen aansprakelijkheidsrisico met zich meebrengen en de BV zal waarschijnlijk nooit verkocht worden (bijvoorbeeld BV met 1 werkzame persoon op uurtje-factuurtje basis), dan kan prima volstaan worden met één BV. Tot slot Dit artikel is bedoeld om de functie van een Holdingstructuur te duiden. Uiteraard staat elk dossier op zich en verschillen de details en dus ook de mogelijkheden. Het gaat te ver om hier alle opties te behandelen, maar ik hoop je hiermee een goed inzicht te hebben gegeven in het nut van een holdingstructuur en de nadelen van die ene BV.

Mag ik een ongenuanceerd advies geven? (Nog) niet doen! Jezelf verplichten om je gedurende 15 jaar in te kopen is wel een heel grote gok. Zo lang vooruitkijken is in elke branche, maar zeker in wit- en bruingoed, onmogelijk. Zeker omdat je gedurende die 15 jaar maar weinig invloed zult hebben en je nu al allerlei problemen ziet. Het is de vraag of de zaak over pakweg vijf jaar nog bestaat en of je überhaupt de invloed krijgt om bij te sturen. Dat de zaak al heel lang bestaat zegt helaas niets; behaalde resultaten uit het verleden... Je ziet potentie, maar ook problemen. Problemen van de huidige eigenaar, waar je dan nog 15 jaar mee samen moet werken, als meerdere kapitein op een enkel schip. Je gaat sleutelen aan het kindje van de eigenaar en dat is vaak een recept voor onenigheid. Een scenario van geleidelijk inkopen is voor de huidige eigenaar cashen, maar ook loslaten; dat eerste is makkelijker dan het tweede. Ondernemen is hard werken. Naast je huidige werk krijg je er dan een managementtaak bij. Dat wordt vast meer dan een fulltime baan. Knetterhard werken, maar omdat je jezelf geleidelijk inkoopt zal in het begin het grootste deel van de opbrengst daarvan naar de huidige eigenaar gaan. Die lacht in haar vuistje terwijl jij jezelf de benen onder je vandaan rent. Is dat goed voor jou motivatie en kan je privesituatie daartegen? Je motivatie om ondernemer te worden is nog weinig uitgewerkt. Waarom wil je dit? Wil je echt ondernemer worden, met alle nadelen en risico’s die daarmee gepaard gaan? De kans is aanwezig dat je de komende tien jaar knetterhard werkt en dan toch opeens alles kwijt bent en zonder pensioen en uitkering met lege handen staat. Je hypotheek kun je dan ook niet meer betalen en zo staat alsnog je huis op het spel. Wil je dat risico nemen? Deze “kans” is geen gouden scenario. Vergeet even dat je er nu werkt. Je moet gewoon voor de aandelen betalen, je krijgt ze niet kado. Je moet het dan ook niet zien als een eer of een beloning. Kijk er naar als een zakelijke transactie: is het voor jou (en de jouwen) de moeite en het risico waard om zoveel geld risicovol te gaan beleggen? Is de onderneming ook redelijkerwijs waard wat je er voor moet betalen? Om er iets zinnigs over te kunnen zeggen moeten de boeken worden opengeslagen. Dat kan gevoelig liggen, zeker naar eigen medewerkers, want dat ben je nog. Denk jij dat de baas jou (en je adviseur) volledig inzicht wil geven in het financiële reilen en zeilen van de onderneming? Je meent dat er meer personeel en voorraden moeten komen, maar schrijft ook dat er weinig winst wordt gemaakt. Denk je dat investeren in extra personeel en voorraden de winst zal vergroten? Waar gaat de onderneming het geld vandaan halen? Wie is er verantwoordelijk voor het risico dat bij die investering hoort? Je ziet potentie, maar dat is nog geen garantie. Je kunt jezelf ook niet inkopen en op dit soort vragen eens in je vrije tijd een managementadvies voor je baas schrijven. Misschien kun je daarmee je ondernemerstalent beproeven en misschien zelfs een promotie krijgen (tot bedrijfsleider of zo) die je per saldo geen extra risico’s maar wel meer salaris oplevert. Ondertussen kun je jezelf in de avonduren verder verdiepen in het ondernemerschap. Misschien blijkt uit je berekeningen dat voor jezelf beginnen in plaats van een zaak over te nemen hier wel voordeliger is, wie weet...

Goedenavond, Wij hebben begin 2015 een contract getekend met een klant en daar sinds die tijd een dienst geleverd. Deze dienst is een abonnement en maandelijks zijn abonnementsgelden betaald voor deze dienst. Sinds vier maanden is er niet meer betaald waarop wij de vordering uit handen hebben gegeven aan het incassobureau en onze dienst opgeschort hebben (zoals in onze AV vermeldt). Nu blijkt degene die getekend heeft alleen gezamenlijk tekenbevoegd met een andere bestuurder, waar wij het bestaan niet van wisten. Deze tweede bestuurder eist nu dat het contract ontbonden wordt en wij alle abonnementsgelden terugbetalen. Wij hebben inderdaad niet gecheckt of degene die het contract ondertekend heeft bevoegd was (het waren kennissen van onze directeur), maar er zijn al wel maanden lang abonnementsgelden handmatig over gemaakt naar onze rekening. Er is nog nooit bezwaar gemaakt op onze facturen. Een ander detail is dat wij er achter zijn gekomen dat het contract wel geparafeerd is, maar dat de echte handtekening ontbreekt. Deze paraaf is echter hetzelfde als de handtekening van deze persoon, er is namelijk ook een andere overeenkomst getekend door deze persoon waar de handtekening wel op staat. De paraaf is dus te herleiden naar de persoon die het contract ondertekend heeft. Alle diensten zijn inmiddels gestopt om extra kosten te voorkomen, en al onze apparatuur die bij de klant op locatie stond is weggehaald (hier had de klant zelf om gevraagd), maar wij zitten er natuurlijk niet op de wachten alle abonnementsgelden terug te betalen. Hoe sterk staan wij in deze zaak? Alvast bedankt voor de reactie!

Mijn inschatting is dat het wel zal loslopen. Ondanks dat de meerderheid van de Britten door de EU-proleten is uitgemaakt voor 'ratten' en 'kankergezwel' hebben ze verrassend snel een gebalanceerd ogende regering weten samen te stellen. De door EU zeloten als onverantwoordelijke wegloper uitgejouwde Johnson is als voorstander van een exit Minister van BuZa geworden, de gematigde remainer May heeft, met iig in woord recht doend aan het resultaat van de democratische volksraadpleging, de baton in handen. Wanneer die twee op persoonlijk vlak een beetje met elkaar op kunnen schieten lijkt me dat een goede startpositie voor een exit, terwijl tegelijkertijd wordt gepoogd zoveel mogelijk recht te doen aan de belangen van de remain voorstanders. Mijn indruk is dat er nu een gebalanceerd team zit dat in staat moet zijn het vertrouwen van marktpartijen te behouden. Overigens is de 'EU-markt' in omvang slechts 17% van de wereldhandel (en al 35 jaar krimpend) en mogen EU landen niet zelf handelsverdragen sluiten met de overige 83%. Voor het VK ontstaat er dus straks een waaier aan mogelijkheden die voor de overige EU lidstaten verboden gebied blijft. Om nog maar niet te spreken van de handel met het 'eigen' Gemenebest, waarvoor ze na uittreding geen last meer zullen hebben van de EU importheffingenmuur. Meer handel voor het VK is dus waarschijnlijk. De Pool Tusk, die wellicht als ervaringsdeskundige met betrekking tot de USSR-overheersing, nu lekker zelf eens overheersertje wil spelen, roept dat het VK een 'slechte deal' moet krijgen 'omdat uittreden niet aantrekkelijk gemaakt moet worden' (wat best wel een zwaktebod is; als mijn vriendin bij me weggaat mag ze nooit meer gelukkig worden???). Bij geen deal tussen het VK en de EU staan er echter naar verluidt in Duitsland 750.000 banen op de tocht, en Frau Merkel verkeert momenteel niet in de positie dat ze zich dat risico kan veroorloven. Tusk zal op dit punt dus hoogstwaarschijnlijk een Duits deksel op die Nase krijgen, waarmee de negatieve gevolgen voor de handel met het VK beperkt zullen blijven. Naast de perikelen rond (de afhandeling van) de Brexit zelf, zijn er nog de problemen met de Italiaanse banken die een tekort hebben van zo'n 360 miljard, waarvan 40 miljard op korte termijn aangezuiverd moet worden. Renzi wil dat uit de algemene middelen halen (dus van de EU-belastingbetaler: een bail-out), Dijsselbloem en Schaeuble vinden dat de banken dat maar bij hun aandeel- obligatie- en rekeninghouders moeten halen (bail-in). Het eerste (bail-out) betekent ruzie met de Duitsers en Griekse toestanden in Italië, wat zo kort voor de verkiezingen desastreus is voor het Italiaans draagvlak voor de EU. Het tweede (bail-in) betekent ruzie met de Italiaanse bevolking, wat zo kort voor de verkiezingen desastreus is voor het Italiaans draagvlak voor de EU. Italië kon daarom wel eens eerder door de uitgang verdwenen zijn dan het VK, en in ieder geval is de situatie met de Italiaanse banken een grote onzekere factor voor de markt (en daarmee voor de handel). Overigens heeft een topman van de Deutsche Bank zelf ook gepleit voor een kapitaalinjectie van 150 miljard euro, wederom op te brengen door de EU-belastingbetaler. Niet zo gek als je bedenkt dat de balans van de DB in omvang 20 keer zo groot is als het BBP van Duitsland en 5 keer zo groot als het BBP van de hele EU, en voor het grootste deel bestaat uit vergiftigde, nagenoeg waardeloos geworden derivaten waarvan het grootste deel afgeschreven zal moeten worden. Voeg dat bij het groeiend ongenoegen over de Duitse ervaringen met 'compatibele' culturen en de volgende bron van onrust en wellicht onlusten dient zich aan. Geen aantrekkelijk beeld voor marktpartijen en geen aanlokkelijk perspectief voor de handel. Over Frankrijk hoeven we het nauwelijks meer te hebben denk ik. Met de al maandenlang voortdurende onlusten over o.a. hervormingen op het gebied van arbeidsvoorwaarden (de Loi Travail die Hollande per decreet lijkt te moeten gaan invoeren omdat geen volksvertegenwoordiger hem steunt), Nuit Debout, en het scala aan ervaringen dat de Fransen inmiddels hebben met 'compatibele' culturen lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat het Front National een machtsfactor van politieke betekenis is. Om nog maar niet te spreken van de al maandenlang voortdurende noodtoestand in Frankrijk, die na Nice voorlopig wel gehandhaafd zal blijven. Het borrelt en gist, en dat is wederom geen aantrekkelijk beeld voor marktpartijen en geen aanlokkelijk perspectief voor de handel. Resumerend: de drie grootste economieën in de EU hangen qua stabiliteit aan een zijden draadje, bij twee van die drie (It en Fr) bestaat een niet te verwaarlozen risico op politieke winst van EU-kritische stromingen, en de derde (D) heeft een bank die nauwelijks nog levensvatbaar is. Dit lijken me buitengewoon onzekere componenten die investeringen en handel negatief zullen beïnvloeden. Het VK daarentegen heeft zicht op zelfbeschikking en handel met zowel de EU als de overige 83% van de wereldmarkt (waaronder China, Indië, Australië en Nieuw-Zeeland). Me dunkt dat de handelsvooruitzichten voor het VK gunstiger zijn dan die voor de EU... “The ones who are crazy enough to think they can change Europe, are the ones who do.” — Steve Jobs amended ;)

Wat ontzettend goed dat je het spel uitprobeert met mensen in het park! Dat levert direct feedback op over het spel zelf. Zoiets zei ik eerder over op de markt gaan staan als startende ondernemer. Maar let op, een schijnbaar positieve houding zegt nog niet zoveel het daadwerkelijke aankoopgedrag. Probeer toch eens of je een paar exemplaren kunt maken, desnoods knullig met de hand, en probeer ze dan eens te verkopen in het park. Dan heb je waarschijnlijk een heel ander gesprek. Houding en gedrag zijn twee dingen, zeker omdat ze jou als spelontwerper waarschijnlijk sociaal wenselijke antwoorden geven. Inderdaad. Maar ik adviseer niet alleen aan marketing te doen maar ook aan sales. Er zijn meerdere definities van het verschil, maar de eerste zit meer op de houding, creëren van vraag en aankoopintentie, de tweede op gedrag en het sluiten van de deal. Marketing doen en de sales over laten aan winkels kan uiteindelijk, maar in het begin zou ik ook zelf veel sales doen om de eerste exemplaren de deur uit te krijgen naar de eindgebruikers. Dan krijg je sneller een kritieke massa van mensen die het spel "ergens ooit bij iemand" gezien heeft. Je zou letterlijk seizoensmarkten af kunnen gaan als standwerker. Het is immers een product dat zich goed laat demonstreren.

Bij mijn derde optie had ik achter winst toe moeten voegen "voor de ondernemers", dat was duidelijker geweest. Sorry! Uiteraard kan een stichting ondernemen om zo inkomsten te genereren voor haar doelstellingen. Het is dan echter de stichting die onderneemt, niet de ondernemers die de stichting hebben opgericht. Een stichting is namelijk van niemand. De winst van de onderneming moet worden besteed aan het doel van de stichting en mag niet als winst worden uitgekeerd aan oprichters of bestuurders. Een coöperatie mag wel een winstuitkering aan haar leden doen. De stichting betaalt vennootschapsbelasting, de bestuurders en medewerkers inkomstenbelasting. Als ik je tweede reactie lees, dan is het doel blijkbaar "een samenlevingsplek voor anderen creëren (ideëel)" en het middel "een stichting, die een onderneming drijft gericht op winst en continuïteit, om die samenlevingsplek te bekostigen". Omdat jij ook belang hebt bij de plek, is een bijkomend privévoordeel "een samenlevingsplek voor jezelf". In die volgorde, toch? Als je doel werkelijk ideëel is, dan lijkt me een stichting meer voor de hand liggen dan een coöperatie. Ik begrijp dat je de stichting wilt oprichten, jezelf als bestuurder wilt neerzetten en dan de stichting jou wilt laten betalen. Zolang de stichting geen ANBI status heeft mag dat ook. Bestuurders en oprichters van de stichting zijn in principe niet in loondienst en vallen niet onder werknemersverzekeringen, maar ik vraag me hier wel af waar de grens ligt tussen bestuurder en medewerker en of er geen sprake is van een verkapt loondienstverband. Wie gaat die maaltijden bereiden en coachingsconsulten geven? [moralistisch]Ook is het wat mij betreft zaak te letten op belangenverstrengeling: het doel van de stichting zou niet moeten worden om daar via een omweg als oprichter een inkomen aan te ontlenen en ondernemersrisico's te ontlopen. Dat is immers niet ideëel. Zoals een wijze TWaBla ooit schreef: "Stichtingsbestuurders die voor (een deel van) hun inkomen afhankelijk zijn van de stichting, zijn door het inherente belangenconflict niet goed in staat het doel van de stichting te dienen, wat uiteindelijk tot wanbestuur kan leiden." Een scheiding tussen bestuur, directie en medewerkers zou wat dat betreft in mijn ogen beter zijn.[/moralistisch]

Het tweede. Een stille reserve is stil omdat de waarde ervan niet luid en duidelijk uitgesproken is. Het gaat dus om het verschil tussen de fiscale boekwaarde en de (hogere) actuele marktwaarde. Veel verschil met het bepalen van een reguliere stakingswinst is er hier eigenlijk niet; het enige verschil is dat de VoF recht heeft op het verblijven van de activa (in plaats van het vervreemden van de activa) en de erven in ruil daarvoor recht hebben op een aandeel in de actuele waarde, niet de boekwaarde. Je zult daarom eerst die actuele waarde objectief moeten (laten) vaststellen. Dat kan bijvoorbeeld door de vervangingswaarde te vergelijken met de boekwaarde. De suggestie om daarbij een notaris, een beëdigd taxateur of een accountant in de arm te nemen, is verstandig, omdat je daarmee een gang naar een objectieve hogere macht (de rechter) kunt besparen. Uit het (te) beknopte citaat van het vennootschapscontract blijkt niet hoe de vennoten destijds hadden gedacht om te gaan met de situatie die zich nu voordoet: er zijn onvoldoende liquide middelen om het aandeel van de vennoot in activa plus reserves ineens te voldoen. Mogelijk blijkt dat wel uit een langer citaat. En anders lijkt de regeling die Steven oppert voor de hand te liggen, als je het daarover althans met de erven in der minne eens kunt worden: de VoF heeft door het verplicht overnemen van de activa van de overleden vennoot een schuld aan de erven die inclusief redelijke rente in termijnen wordt afgelost.

Eens met bovenstaande adviezen, wat ik meestal doe, is het volgende: * Eerst even bellen, uit ervaring volgt dan vrij snel de betaling. * Volgt de betaling niet dan is vaak uit een tweede telefoon gesprek af te leiden wat er aan de hand is. * Klant is ontevreden of snapt iets niet, vaak nog vrij snel op te lossen. * Klant wil betalen, maar heeft geen geld, ook nog uit te komen met een uitgestelde betaling, niet leuk, maar beter iets te laat dan helemaal niet. * Klant wil gewoon niet betalen, dan wat zwaarder geschut inzetten, incassobureau. * Helpt dat ook niet, dan naar de deurwaarder, is wel afhankelijk van de hoogte van het bedrag, voor een paar honderd euro loont dat niet, dan het maar afschrijven als verlies.

Stap 1: Nagaan of er een (fictieve) dienstbetrekking is, bijvoorbeeld tussen de jonge consultants en jouw onderneming of tussen de jonge consultants en de opdrachtgever. Is die er duidelijk niet, duidelijk wel of is het een twijfelgeval? Dat de jonge consultants naast deze klus al elders in loondienst zijn maakt niet zoveel uit; de opdracht kan gezien worden als tweede dienstbetrekking, ondernemerschap of geen van beide. Dat hangt van de situatie af. Zie stap 1. Je moet sowieso een of andere overeenkomst hebben, afhankelijk van de arbeidsrelatie. Als er twijfel kan bestaan over een dienstbetrekking kun je een modelovereenkomst gebruiken, maar dat is niet verplicht. Aan de hand van de afspraken moet de feitelijke opdrachtgever/werkgever (dus jij of jouw opdrachtgever) zelf bepalen of er wel of geen loonheffingen moet worden ingehouden. Slechts verwijzen naar een modelovereenkomst heeft geen nut, als je een modelovereenkomst wilt gebruiken moet je een overeenkomst opstellen en sluiten op basis van een modelovereenkomst, op of zijn minst de modelovereenkomst invullen. Die overeenkomst moet wel een weergave van de werkelijke situatie zijn; als er duidelijk sprake is van een (verkapte) dienstbetrekking heeft dat geen toegevoegde waarde.

Voordat iedereen elkaar de hersens inslaat, wil ik opmerken dat eigenlijk iedereen wel gelijk heeft. Er wordt alleen langs elkaar heen gepraat, omdat er over verschillende specifieke situaties wordt gesproken. Het is allemaal niet zo zwart-wit. En het antwoord op de vraag van TS dat de liquide middelen in box 3 horen, is ook niet gezegd. De crux van het verhaal zit 'm namelijk uitsluitend in de langdurigheid waarmee hij die liquide middelen laat 'nixen' in de zaak. Allereerst moet je vaststellen of je wel aan de Oudedagsreserve mag toevoegen. Dat is op zich een simpele rekensom. Een percentage van 9,8% maal de winst met een maximum van 8.774 euro, maar tevens met een maximum van de Oudedagsreserve (OR) aan het begin van jaar minus het Ondernemingsvermogen (OV) aan het eind van het jaar. Stel dat je net begint met ondernemen (dus OV = nihil, OR = nihil). Vervolgens maak je 30.000 euro omzet en heb je 10.000 euro kosten, dan heb je dus een winst van 20.000 euro. Hierdoor zou je dus 1.960 euro aan de Oudedagsreserve mogen toevoegen. Stel dat je tevens 18.500 euro aan privéonttrekkingen hebt gedaan, waardoor je OV aan het einde van het jaar 1.500 euro is. Dan mag je dus maximaal 1.500 euro toevoegen aan je Oudedagsreserve. In dit geval is het ook niet ondenkbeeldig dat die 1.500 euro daadwerkelijk in de zaak zit en zelfs als (uitsluitend) liquide middelen. Op basis van de gegeven antwoorden zou je kunnen denken dat je óf geen OR zou moeten toevoegen wegens geen OV óf geen OR zou mogen toevoegen wegens het feit dat er alleen liquide middelen tegenover zouden staan. Beide zijn echter onjuist, want op zich mag je in dit geval gewoon doteren aan de OR. Het punt zit 'm alleen in hoe lang je dat blijft doen. Als je jaar na jaar liquide middelen in de zaak aanhoudt enkel en alleen ter dekking van de FOR, dan is het inderdaad zo dat die liquide middelen fiscaal verhuizen naar box 3 - maar alleen op het moment dat het langdurig gaat worden (en dus niet onmiddellijk). Zolang je liquide middelen aanhoudt ter dekking van de Ondernemingsreserve met als doel dit geld nog voor de zaak te laten werken, dan is en blijven die liquide middelen gewoon in box 1. Ik moet er overigens bij zeggen dat ik in mijn geval de Oudedagsreserve volledig - en blijvend - kon dekken met liquide middelen, omdat die liquide middelen tegelijkertijd dienden als dekking voor overlopende passiva. Klanten betaalden namelijk contracten veelal vooruit, waardoor er behoorlijke bedragen liquide waren voor nog te leveren diensten. Dus om even on topic te blijven: de vragensteller moet zich afvragen of zijn zakelijke liquide middelen 'eventjes' in de zaak blijven zitten (ter dekking van de OR met zicht op investeringen bijvoorbeeld) of dat hij het geld blijvend op de plank laat liggen (met de dekking van de OR als doel op zichzelf). In het eerste geval is er niets aan de hand en blijven de liquide middelen dus gewoon in box 1. In het tweede geval gaat het geld echter wél naar box 3 en krijg je dus eigenlijk te maken met een verplichte privéopname. Het OV gaat dan omlaag, wat de kans op een toekomstige dotatie ook weer kleiner maakt.

Ik interpreteer het - misschien tegen beter weten in - toch iets anders. Het hangt namelijk op hoe letterlijk er van je wordt verwacht dat je het woord "gehuurd" moet interpreteren. Er wordt namelijk weldegelijk een auto gehuurd, maar het lijkt hier te gaan om een 'huurauto om niet' (gratis) of om huur in natura (Barter trade). Ik kan me namelijk voorstellen dat er wel degelijk in privé huur voor die auto wordt betaald, maar niet in eerste instantie in geld! De ene hand wast immers de ander. Verder is die hele regeling van (een forfait van) 19 cent per kilometer juist ingevoerd om het administratief wat makkelijker te maken (ook voor de fiscus!), opdat er juist niet naar de werkelijke kosten hoeft te worden gekeken. Het meeste lijkt me sowieso verre van controleerbaar voor de fiscus. Er wordt namelijk gesproken over een (al dan niet gehuurd) vervoermiddel in privé, waarbij waarschijnlijk alleen de benenwagen is uitgesloten. Als trouwens de eigen fiets wordt genomen, dan lijkt het me behoorlijk lastig om aan te tonen dat het om die van jou gaat in plaats van die van de buurman. Heel theoretisch zou je dan dus in het eerste geval wél 19 ct/km kunnen aftrekken, maar in het tweede geval niet? Ik kan me dat niet voorstellen, hoewel je heel strikt genomen wellicht gelijk hebt. Maar dan kom je ook meteen op het punt van de daadwerkelijk gemaakte kosten. Als je een voor je verjaardag gekregen tweedehands step gebruikt, is er ook geen sprake van enige kosten, maar mag je toch echt dat forfait van 19 cent per kilometer hanteren. Het gaat immers om een vervoermiddel. En zelfs een privé vervoermiddel. Tot slot dringt zich de vraag op (bij mij althans) of het niet de bedoeling is van de wetgever om de regeling uit Art. 3.17 IB op dezelfde manier te interpreteren als Art. 31a LB. In de loonbelasting is er namelijk een soortgelijke regeling opgenomen, waarbij die 19 ct/km belastingvrij vergoed mag worden aan werknemers, ongeacht welk vervoermiddel ze nemen (fiets, step, brommer, bus, auto van de buren) en zelfs als die persoon überhaupt geen kosten maakt (bijvoorbeeld bij carpooling). Persoonlijk zou ik daarom in dit geval geen autokosten in de IB aftrekken, maar wel 19 ct/km opvoeren, en verder wél de btw terugvragen over de daadwerkelijke autokosten (de omzetbelasting over de benzine). Maar goed, heel legalistisch bekeken zou dat dus misschien niet juist kunnen zijn. Ik kan me alleen niet voorstellen dat de fiscus hier in werkelijkheid over zal vallen, als je die 19 ct/km binnen redelijke grenzen houdt. Misschien kan de Belastingdienst hier zelf nog uitsluitsel over geven? (Zit die op dit forum?)

Ik heb er persoonlijk wat moeite mee als iemand vraagt of hij ondernemer is, hij dan als antwoord krijgt dat je voor diverse aftrekposten aan het urencriterium voldoet, of dat de belastingdienst dat wel bepaalt. Het eerste is geen antwoord op de vraag, maar werkt een steeds terugkerend misverstand in de hand (namelijk dat je aan het urencriterium zou moeten voldoen om ondernemer te kunnen zijn, wat pertinent onjuist is). Bij het tweede merk ik graag op dat ik die stelling in de praktijk alleen hanteer als de belastingdienst iets roept wat mij beter uitkomt dan de wettelijke regels (ja dat komt wel eens voor, daar hebben ze het vertrouwensbeginsel voor uitgevonden). Ik zie voldoende aanknopingspunten om tot ondernemerschap te concluderen, er is een duurzame organisatie van arbeid en kapitaal, gericht op deelname aan het economisch verkeer, met het oogmerk om winst te behalen waarbij die winst redelijkerwijze ook te verwachten is. Dus ja, in mijn beleving ben je ondernemer en heb je recht op de MKB-winstvrijstelling. Je voldoet niet aan het urencriterium (althans je kunt dat onvoldoende aannemelijk maken), dus je hebt geen recht op o.a. zelfstandigenaftrek. De winstverdeling in de VOF vindt plaats voordat rekening wordt gehouden met fiscale aftrekposten als MKB-winstvrijstelling, zelfstandigenaftrek, etc. Dat zijn namelijk posten waarmee je pas in je eigen aangifte rekening houdt, dus (ruim) nadat de winst al is verdeeld. Die aftrekposten staan los van de vof. Wellicht zijn er wel mogelijkheden om aan de voorkant te sturen, door de winstverdeling in de VOF aan te passen. Je kunt bijvoorbeeld werken met een voorwinstverdeling bestaande uit een vergoeding voor arbeid en/of kapitaal. Omdat je vrouw meer uren werkt, leidt een dergelijke voorwinstverdeling ertoe dat er meer winst aan haar wordt toegerekend. In plaats van aftrekposten overhevelen van je vrouw naar jou, doe je het omgekeerde: je verhoogt haar winst en verlaagt die van jou. Moet je uiteraard wel willen, want zij houdt dan ook meer over. Als jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd of met een verrekenbeding, dan loopt dat uiteindelijk weer glad. Bijkomende vraag is even in hoeverre er wel sprake is van een vof als feitelijk sprake is van twee totaal verschillende ondernemingen die niet meer dan een naam delen. En interessant is dan welke van die twee het meeste winst maakt.

Je lijkt vrij sterk te staan met ontslag in de proeftijd. Het salaris van de proeftijd zul je kwijt zijn. Beste advies is al geheven, neem een advocaat, juridisch recht is iets anders dan moreel recht. Zelf ook wel eens bij de hand gehad, uiteindelijk sta je bij de rechter handje klap te doen (ok, zonder advocaat) Zoekgeraakte zendingen is een tweede. Eigenlijk wil je die zendingen zo snel mogelijk terug. Als je precies weet welke zendingen het zijn zou ik proberen een akkoordje te sluiten. Jij de zendingen. Hij/zij wat geld. Je naam is ook wat waard.

@ Anouk en ook Cosera Grappig te zien hoe iemand zichzelf volkomen op het verkeerde been kan zetten. Voor mij als techneut is de server het hart van het systeem waar alles om draait, terwijl bijvoorbeeld harde schijven, geheugenmodules en andere componenten naar believen gebruikt, weggelaten of zelfs weggegooid kunnen worden. Deze componenten zijn in mijn optiek alleen maar van belang voor capaciteit en/of performance van het systeem De praktijk is echter dat de harde schijven en geheugenmodules (door de gebruikte aantallen) vaak verreweg de duurste componenten zijn van een server. Zeker als je gebruikt maakt van tweede hands servers. Mijn renovatie van 2 hands servers is dan ook mede gebaseerd op het vervangen van juist onderdelen als harde schijven en geheugens. Ik wist niet dat dat mocht en had daar ook helemaal niet aan gedacht dat ik servers gewoon als een zelfstandig geheel kan zien en afhankelijk van de aanschafprijs op de V&W of de Balans kan zetten zetten. En dat ik juist wel afschrijf op de individuele testcomponenten zoals harde schijven waarvan ik weet dat ik die hoogst waarschijnlijk vaker (ook in andere systemen) en langer dan 1 jaar zal gebruiken, ondanks dat de individuele aanschafprijs daarvan minder dan 450 euro is. Ik denk dat de fiscus daar inderdaad weinig bezwaar tegen kan hebben. Ik had, aan de hand van de voorgaande discussie mijn idee de servers privé te houden al helemaal laten varen. Wat mij betreft is de benadering van Anouk dan ook een uitermate reële en elegante oplossing voor wat ik eerder als een groot probleem beschouwde. Ik ben ontzettend blij met deze oplossing en wat mij betreft is mijn probleem daarmee dan ook volledig opgelost. Geweldig bedankt en een prettige avond toegewenst.

Ik ben bezig met het opzetten van een bedrijf dat is gespecialiseerd in de verkoop van gerenoveerde zakelijke serversystemen. Ik koop hiervoor gebruikte zakelijke servers op en vervang defecte en aan slijtage onderhevige onderdelen door nieuwe onderdelen. Daarnaast voeg ik de laatste stand van techniek op het gebied van hard en software aan de systemen toe, zodat deze niet alleen weer als nieuw zijn, maar op bepaalde aspecten zelfs geavanceerder zijn dan compleet nieuwe systemen. Omdat deze servers in de praktijk met behulp van een werkstation op afstand via internet bediend worden simuleer ik deze situatie onder andere in mijn (huur)woning met behulp van een lokaal netwerk en mijn huidige prive desktop systeem. Dit desktop systeem is een zeer gespecialiseerd systeem met meerder beelschermen, backup systemen enz. enz. En ook dit systeem (ver)bouw ik zelf en vervang ik regelmatig verouderde of specialistische onderdelen en software. Ook gebruik ik dit systeem om ervaring op te doen met nieuwe hard en software componenten. Alle hard en software van deze prive desktop is volledig ingericht op het opzetten, inrichten en beheren en testen van de voor de verkoop bestemde servers en wordt in feite voor meer dan 95% zakelijk gebruik. Om te voorkomen dat dit systeem wordt besmet met malware en hard en software die niet geschikt is voor het werk wat ik met deze desktop toe, heb ik daarnaast nog een prive desktop puur voor prive gebruik. Hoewel de niet prive gebruikte desktop dus puur zakelijk wordt gebruikt voel ik er om verschillende redenen echter weinig voor om hem in mijn bedrijf in te brengen. Allereerst is het haast onmogelijk een reële waarde aan de gebruikte hardware toe te kennen omdat sommige componenten, zoals bijvoorbeeld de computerkast, al 5 jaar oud zijn. Andere componenten, zoals de processor zijn nog geen jaar oud. En weer andere componenten liggen daar weer tussen in of zijn, zoals twee beeldschermen, tweede hands gekocht. Laat staan dat ik van alle componenten nog een factuur heb. Ik denk dat de huidige waarde van de hardware net rond 450 euro ligt. De software op deze machine heeft op zich geen fiscale waarde omdat het vrijwel geheel uit open source software componenten bestaat. Voor mij persoonlijk heeft de desktop echter wel degelijk een grote (zakelijke) waarde omdat al mijn kennis en ervaring in dit systeem zit verwerkt en opgeslagen, wat veel meer is dan de puur fysieke waarde van de hard en software. Zonder dit systeem zou ik enorm om het hand zitten. Bovendien kan de waarde tijdelijk enorm fluctueren omdat ik het systeem ook gebruik om bepaalde componenten te testen. Omdat deze desktop fiscaal gesproken nog weinig waarde heeft, maar qua gebruik en "inrichting" een vele malen grotere waarde heeft zou ik hem (als dat fiscaal is toegestaan?) veel liever prive houden en hem aan mijn bedrijf verhuren voor een bedrag van ergens rond de 25 - 35 euro per maand, zodat ik het systeem (mede voor testdoeleinden) steeds kan blijven aanpassen en vernieuwen. Dit zonder dat ik in een oeverloze discussie met de fiscus over afschrijvingen terecht kom omdat de fiscale waarde op het ene moment minder dan 450 euro is en op een ander moment, omdat ik er voor een test tijdelijk een extra onderdeel in stop, de waarde boven de 450 euro uit komt. Terwijl ik dat onderdeel er na 2 maanden weer uithaal omdat het niet voldoet en de waarde daardoor weer onder de 450 euro daalt. Dezelfde situatie doet zich trouwens ook voor bij een server die ik eveneens voor testdoeleinden gebruik. Deze server heb ik wel zakelijk opgevoerd (inkoop minder dan 450 euro), maar ook daarvan kan de waarde door testen tijdelijk enorm fluctueren. Zo doe ik bijvoorbeeld performance tests met een configuratie met 5 gebruikte harde schijven die 100 euro per stuk kosten, zodat de waarde van het systeem op dat moment ruim 900 euro is. Na een maand haal ik die 5 harde schijven weer uit de server en probeer ze weer te verkopen, waardoor de waarde van het testsysteem weer onder de 450 euro komt te liggen. Of zou ik server wellicht ook beter prive kunnen houden en aan mijn bedrijf verhuren (als dat fiscaal is toegestaan?). Iemand hier met suggesties hoe ik fiscaal het beste met beide situaties om kan gaan?

Dat zou inderdaad de tweede optie zijn. Dan ben in gewoon importeur en distributeur. Meer risico en ik denk dat dit voor de procent ook wat minder aantrekkelijk is. Ze hebben dan echter niet meer de markt handen. Zij zouden dan hun klanten mijn gegeven moeten geven. Daarnaast is hun winstmarge dan veel lager aangezien ik een veel lagere prijs heb dan andere klanten.

Zoals het in de simpele bewoordingen op de website van het UWV staat zou het moeten kunnen. Maar peter verwijst je niet voor niets naar het UWV. Antwoorden op een forum zal je nooit rechten aan kunnen ontlenen. Gewoon overleggen en vragen of ze het schriftelijk bevestigen. En of je ooit van tweede hands boeken kan leven? Als je € 25000 omzet wil hebben (en dat is nog geen winst) zal je met een marge van bijvoorbeeld 2,50 10000 boeken moeten verkopen of te wel zo'n 200 per week!! Of richt je je op collector items, eerste drukken of schaarse exemplaren? Heb je een ondernemingsplan?

Een elektromotortje in een racefiets verborgen om sneller te kunnen. Een robot die hole-in-one slaat. Een mens wil zich het leven makkelijker maken. Daarom automatiseert, robotiseert en digitaliseert de mensheid erop los. Staat iedereen hier echter wel hetzelfde in? Mensen creëren hun levenssfeer op verschillende wijze. Voor de een is bijvoorbeeld het lezen van een goed boek, het nadenken over de toekomst of het schrijven van een column of gedicht het ultieme geluk. Voor anderen is bijvoorbeeld het hebben van een mooi en getraind lichaam en daar hard voor werken een bron van eigenwaarde en geluk. De eerste groep noem ik even generaliserend de denkers en de tweede groep de doeners. Natuurlijk zijn er vele tinten grijs, maar voor de duidelijkheid nu even niet. De denkers hebben een natuurlijke weerstand tegen het doen van lichamelijke bezigheden. Het vermoeit en anderen zijn daar veel beter in en doen het schijnbaar graag. Je kunt veel aan hen overlaten zodat jezelf genoeg tijd overhoudt voor het echte en zinvolle denkwerk. Automatisering en uitbesteden is denkers’ natuurlijke bondgenoot. De doeners zijn graag bezig met allerlei klussen, handvaardigheden, schuwen zwaar werk niet en sporten dat het een lieve lust is. Het is stoer en geeft voldoening. Automatisering en mechanische ondersteuning wordt niet zelden gezien als een concurrent. Bij ondernemers is het verschil tussen beide categorieën het duidelijks te zien. Een groot aantal van hen is kleine zelfstandige en verricht lichamelijke arbeid gedurende de dag en heeft een zekere weerzin in het doen van de administratie en noodzakelijke acquisitie. Bergen werk verzetten zonder te zeuren, echte doeners. Andere ondernemers laten het lichamelijke werk liever doen door de vele doeners en werken met hun hoofd. Geven adviezen, werken met software of organiseren activiteiten waar het denkwerk voor het inkomen zorgt. Ondernemers, die anderen dingen voor zich laten doen, ontwikkelen uiteindelijk meestal de grotere bedrijven. Van de ruim 17 miljoen actievelingen in ons land is naar mijn subjectieve schatting ongeveer de helft voornamelijk doener en de andere helft voornamelijk denker. Automatisering en robotisering speelt meestal de denkers in de kaart. Die kunnen er aan werken en hun inkomen en eigenwaarde aan ontlenen. De doeners zien het vaak als bedreiging want het neemt hun taken over en daarmee verlies van inkomen. Een goed getraind lichaam dat niet meer nodig is verliest ook snel zijn mogelijkheden en moet bijvoorbeeld door sporten worden gecompenseerd. Maar het grootste probleem voor de doener is wel het verlies aan eigenwaarde. Zijn zelfbeeld komt in het gedrang als zijn enige gereedschap zijn lichaam, zijn heiligdom, niet meer nodig is. Een ondernemer met een bedrijf waarin veel handwerk voorkomt kijkt naar de mogelijkheid om zo rendabel mogelijk te werken en zal vaak automatisering toepassen omdat dit meestal snel veel opbrengt. Op plekken waar dit meer tijd en dus geld zou kosten zoals bij uitpak, inpak, bezorg en installatiewerk maakt de denkende ondernemer gebruik van doeners’ fysiekafhankelijke zelfbeeld. Een goed voorbeeld hiervan is deze promotiefilm van . Daar wordt slim gerefereerd aan het ‘sterke mannen’ beeld. Ook de klant wordt hier nog eens extra van doordrongen. Bij zowel de doener als de denker zal bij het ouder worden alles lichamelijk en geestelijk minder gaan functioneren en daardoor mogelijk het zelfbeeld een knauw krijgen. De denker krijgt te maken met vergeetachtigheid, afnemende flexibiliteit en zaken als dementie en de doener krijgt een lichaam wat minder sterk, flexibel en krachtig is. Bij geestelijke aftakeling lijkt er geen verband te zijn tussen veel denken en het verlies van denkvermogen, maar bij lichamelijke aftakeling blijkt er wel een sterke relatie te zijn met de zwaarte en de duur van de belasting. Aftakeling vindt daar dan ook op veel jongere leeftijd plaats. Een professioneel sporter is voor z’n 35e al uit bedrijf en veel lichamelijk beroepsbeoefenaars ook wel zware beroepers genoemd meestal tussen 35e en 50e levensjaar. Bij de aftakeling van de denker kan automatisering zoals een agenda op de smartphone een helpende hand bieden of een robot bij het golfen. Bij de doener zou ‘mechanische doping’ zoals een verborgen elektromotortje hulp kunnen bieden. Verborgen natuurlijk omdat een zichtbaar hulpje teveel knaagt aan de eigenwaarde. Je gaat ten slotte voor de bühne niet met een rollator aan het werk. Denkers hebben over het algemeen geen moeite met het lot van het lichamelijk aftakelende deel van de bevolking: de doeners. Er zijn er uiteindelijk genoeg van en je kunt ook nog putten uit het overschot in het Oostblok. Doeners hebben ook over het algemeen niet de geestelijke vaardigheden om de eigen kwetsbare situatie volledig te beseffen of om er iets aan te kunnen veranderen. Daarbij zijn de zichtbare en onzichtbare kosten van aftakeling van doeners per jaar uiteindelijk ook maar het equivalent van één Fyra debacle. Er tegenover staat een goed draaiende economie die vele Fyra debacles aan inkomsten oplevert. Denkers verdienen dus veel aan de doeners zoals bijvoorbeeld de oprichter van Randstad heeft laten zien. Zou dat de reden kunnen zijn, dat betrouwbare bronnen binnen de Inspectie SZW (de vroegere arbeidsinspectie) aangeven, dat er vanuit regeringskant (denkers) een verbod is gegeven op preventief controleren van werkomstandigheden van doeners ten faveure van de economie? Is het levensgeluk van doeners ondergeschikt aan dat van denkers? Nu is er weer ruimte voor de tinten grijs.

Zo, petje af! Heel veel dank voor je input en expertise. Er zijn nog 2 factoren waar je geen rekening mee hebt gehouden. Ten eerste de vermogensrendementsbelasting, die is exact uit te rekenen. Maar de tweede factor is niet op te nemen in het schema. Namelijk de reden waarom ik geld wil uitlenen aan de BV. Ik denk met een geldinjectie dat het bedrijf beter kan presteren en meer winst kan genereren. En zo te zien, aan de hand van je schema, kan dat tamelijk kosten neutraal. Ik schiet er niet veel mee op, maar het kost ook niet veel. De winst moet dus komen van het beter presterende bedrijf.

Verzekeraars laten zzp-bouwvakkers in de kou staan Korte samenvatting: Zzp’ers kunnen in schrijnende situaties terechtkomen bij arbeidsongeschiktheid. Dinsdag is een heus zwartboek aangeboden bij de Tweede Kamer in de hoop dat verzekeraars snel voor verbetering zorgen. Zo ook Johan Ratgers. Hij werkt al jarenlang als zzp’er in de bouw en is altijd verzekerd geweest. Toen hij na tientallen jaren werk gedeeltelijk arbeidsongeschikt raakte door een peesontsteking aan zijn hand, is hij naar de verzekeraar gestapt voor een extra uitkering. De verzekeraar kwam na die maanden echter met het verzoek om alles terug te betalen. Johan had namelijk niet gemeld dat hij heel lang geleden naar de neuroloog is geweest voor hoofdpijn. Hier is geen diagnose uitgekomen en Johan was dit eigenlijk alweer vergeten. De verzekeraar verplichtte Johan echter alles terug te betalen, want hij had verzuimd alles te melden op het aanmeldingsformulier. Maar dit had natuurlijk helemaal niets met de peesontsteking in zijn hand te maken. Dit verhaal illustreert de bochten die de verzekeraars nemen om maar zo min mogelijk uit te keren. Waarom vind je dit interessant of wil je dit delen?: Ten eerste is het erg actueel en komt het vaker voort dan dat we denken. Ten tweede betreft dit een voor mij volledig onbekende man waar ik wel wat raakvlakken mee heb;D Het meest vreemde vind ik dat het ook best vaak voor komt dat je klaarblijkelijk niet verzekerd was, maar dat je dan ook nog niet eens recht hebt op teruggave van (mijn insziens) ten onrechte ontvangen verzekeringspremies. _ [typefout in titel aangepast]